BUB : België, een franse kolonie ?

[Politics.be]

Je kon er in de aanloop naar de Franse presidentsverkiezingen moeilijk naast kijken: de anti-Belgische regimemedia, en vooral die in de “Franse gemeenschap” – de benaming is in casu toepasselijker dan de “Communauté Wallonie-Bruxelles” – schonken aan dit evenement een meer dan gewone belangstelling. Het leek wel alsof België het 102de departement – of de 28ste regio – van Frankrijk was geworden. Maar is dat vandaag al niet meer het geval dan we denken? Of is het soms toeval dat onze banken, onze gas- en elektriciteitsector alsook een groot deel van onze voedingssector in Franse handen zijn?


In deze tekst bespreken we niet de economische, maar de politieke kolonisatie van België door Frankrijk, die vooral in het zuiden van het land waarneembaar is.

België ligt op het kruispunt van twee (gewezen) grootmachten, Frankrijk en Duitsland. Doorheen heel onze nationale geschiedenis, dus van vóór de Belgische revolutie van 1830, heeft Frankrijk zijn invloed in onze streken proberen te vergroten. Duitsland deed dat ook na 1871, maar aan die pogingen kwam (vermoedelijk) een einde met de ineenstorting van het Duitse imperialisme in 1945.


Le Partage de l'Empire carolingien au Traité de Verdun/De opdeling van het Karolingische Rijk bij het verdrag van Verdun (843)

1. VOORGESCHIEDENIS : HET MIDDENRIJK

Bij de dood van Karel de Grote (843) werd zijn Rijk – dat het grootste deel van West-Europa omvatte – opgedeeld tussen zijn drie zonen. Het zogenaamde Middenrijk, dat Lotharius toekwam, omvatte in het noorden een territorium, groter dan de huidige Benelux (met uitzondering van het graafschap Vlaanderen, dat een Franse leen werd), waarvan de noord- en oostgrens de Rijn was. Het centrum van het Rijk omvatte een territorium, groter dan het huidige Elzas-Lotharingen, het Zuiden een gebied dat liep over Bourgondië, de Provence, het grootste deel van Noord-Italië m.i.v. Corsica. Ook delen van het huidige Zwitserland waren behoorden tot het Middenrijk. Ten westen van dit Rijk ontwikkelde zich de kern van wat vandaag Frankrijk is, ten oosten ervan de kern van het huidige Duitsland. Het Middenrijk ging al snel op in deze twee staten: in het jaar 870 (verdrag van Meerssen) was de verdeling bijna totaal.

2. DE BOURGONDISCHE RIJKEN

Bourgondië ontsnapte echter aan deze opdeling. De geschiedenis van België is nauw verweven met de ontwikkeling van dit gebied. Al in 407 werd door de Bourgondiërs het eerste Koninkrijk Bourgondië in de streek van Worms gesticht, dat uiteindelijk door de Romeinen ten gronde gericht werd. Het tweede Koninkrijk (443-534) werd gesticht in de streek van het huidige Bourgondië en uiteindelijk geassimileerd in het Frankische Rijk, waar het tot 843 deel van zou uitmaken. Tussen haakjes, de Franken zijn een Germaans volk dat tijdens de periodes van de grote volksverhuizingen bestond in de vorm van een stammenconfederatie. Een deel van hen speelde vanaf hun nederzetting in Romeins Gallië een grote rol in de geschiedenis van Frankrijk, Nederland, België en Duitsland. Zij hebben hun naam aan Frankrijk en de Fransen gegeven (Encyclopaedia Brittanica). De Franstalige Belgen zijn dan ook grotendeels van Germaanse oorsprong…

Bij het verdrag van Verdun werd Bourgondië opgedeeld tussen Frankrijk en het Middenrijk. Bij de verdelingen van het Middenrijk leefde het (derde) Koninkrijk opnieuw kortstondig op (855-863). Aan het einde van de 9de eeuw ontstonden er drie staten die de naam Bourgondië droegen: twee koninkrijken en een Hertogdom (°888). Beide koninkrijken werden uiteindelijk geabsorbeerd door het Heilig Roomse Rijk, op het Graafschap Bourgondië na dat in 867 ontstaan was (en tot de 13de eeuw een Duitse leen was). Het Hertogdom kwam onder de macht van de Franse koningen. In 1363 slaagden de hertogen van Bourgondië erin om het Graafschap te verwerven. Nog eenmaal poogden de Bourgondiërs hun rijk in een (vijfde) Koninkrijk om te smeden.

In de periode tussen 1363 en 1477 verwierven de hertogen van Bourgondië door huwelijken, erfopvolging en door lijfrentes een gebied dat uit twee blokken bestond: enerzijds het historische Bourgondië en anderzijds een gebied in het Noorden, uitgestrekter dan de huidige Benelux. De poging tot vereniging van beide territoria door Karel de Stoute – om zo het Middenrijk deels te herstellen – mislukte in 1477 toen hij de slag bij Nancy tegen de Franse koning verloor.

Op het hoogtepunt van de Bourgondische macht omvatte het Bourgondisch rijk (ongeveer) de huidige Benelux, aangevuld met grote delen van het huidige Noord-, Oost- en Midden-Frankrijk en zelfs met een deel van het westen van Duitsland. Het prinsbisdom Luik (dat o.a. de huidige provincies Luik en Limburg omvatte) kwam slechts gedurende een korte tijd onder het Bourgondisch gezag en zou tot 1795 een onafhankelijke staat vormen.


Leo Belgicus: La Belgique pendant le 16ième siècle - België in de 16de eeuw

3. DE FRANSE ANNEXATIES TOT DE 19de EEUW

We herinneren de lezer eraan dat de Belgische natie, ouder is dan het Koninkrijk België. Na de oprichting van België door de Bourgondische hertogen in de middeleeuwen ging het gebied vervolgens – tijdens de 15de eeuw – in Habsburgse handen over. Op 4 november 1549 werd de Pragmatieke Sanctie uitgevaardigd waardoor de Habsburgse Nederlanden de iure een één en ondeelbare staat werden.

Een eeuw geleden merkte de eminente Nederlandse historicus Huizinga op: “De Zuidelijke Nederlanden werden in bijna alle opzichten de echte, maar aan weerszijden gesnoeide uitgroei van de Bourgondische staat” (J. HUIZINGA, “Uit de voorgeschiedenis van ons nationaal besef”, De Gids, 1ste deel, jg. 76, 1912, p. 487). Hij bedoelde daarmee allereerst dat het Koninkrijk België, zoals aangegeven, uit de Bourgondische erflanden ontstaan was, maar ook dat het doorheen de eeuwen territorium verloren had. Natuurlijk ging het verloren grondgebied niet alleen naar Noord-Nederland dat in 1648 als een onafhankelijke staat erkend werd, maar ook en vooral naar Frankrijk.


Arras/Atrecht: jadis une ville belge - eertijds een Belgische stad

Volgende historisch Belgische gebieden werden door Frankrijk in de 15de en in de 16de eeuw geannexeerd: Bourgondië (1477), Metz en Verdun (1552), Franche-Comté (1648), Lotharingen (1648/1733), Artesië (1659), delen van Picardië en Henegouwen (1659), Duinkerke (1662), Rijsel (1668), Straatsburg en delen van Luxemburg (1684). Ook aan Pruisen gingen (in mindere mate) territoria verloren: zo bijvoorbeeld delen van Luxemburg in 1815.

Aan het einde van de 18de eeuw ontketende het revolutionaire Frankrijk een oorlog tegen de Habsburgse (Oostenrijkse) Nederlanden. Daardoor werd België zonder meer ingelijfd bij Frankrijk en dit voor een periode van 20 jaar.Tijdens de 19de eeuw heeft Frankrijk België proberen te annexeren – of tenminste plannen in die richting gesmeed – en dit zowel in de jaren 1830 als in de jaren 1860 en 1880. Toen de territoriale annexatie mislukte, heeft Frankrijk de “Waalse” (lees: francofone) en vervolgens, in de tweede helft van de twintigste eeuw, de “Vlaamse” beweging gesteund.

4. DE TWEE WERELDOORLOGEN

In de aanloop naar de Eerste Wereldoorlog (1905-1914) bereikte de Franse propagandaslag een hoogtepunt, o.a. door subsidies aan bepaalde Franstalige dagbladen, door grote investeringen in Belgische Wereldtentoonstellingen enz.. De wallingant Jules Destrée – die zich weliswaar buiten de pro-Franse collaboratie zou houden – en de “Waalse” beweging vonden een nieuw symbool in Frankrijk: de haan. Nooit eerder in de Belgische geschiedenis werd dit symbool voor nationalistische doeleinden gebruikt. De “Waalse” vlag was geboren.

De Duitse inval in België maakte op 4 augustus 1914 abrupt een einde aan het neutraliteitstatuut dat ons land sedert 1839 door de grootmachten was opgelegd. België streed nu aan de zijde van het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk tegen het Duitse Rijk. Wel behoorde België niet tot het kamp van de geallieerden. Frankrijk en Groot-Brittannië snelden enkel het land ter hulp waarvan ze de neutraliteit garandeerden. Toen de oorlog in 1918 eindigde, stond het de Belgen vrij om opnieuw te kiezen voor neutraliteit of om een alliantie aan te gaan. Het spreekt voor zich dat de geallieerden enorm aan sympathie en prestige gewonnen hadden en Duitsland – dat ons land verwoest en politiek ontwricht had (zie ons vorige artikel) – was al zijn vooroorlogse krediet kwijtgespeeld.

In deze context werd op 7 september 1920 een Franco-Belgisch militair akkoord gesloten. De Vlaamsgezinden zagen hier – niet onterecht – een uiting van Frans expansionisme in. Ondertussen weten we dat het Belgische Hof een tegenstander was van het akkoord. In 1933 – vlak na de machtsovername van de nazi’s in Duitsland – rees in Belgische diplomatieke kringen de angst voor een preventieve interventie van Frankrijk (Bruno DE WEVER, Greep naar de macht, Tielt, 1994, pp. 192-194). Op 24 april 1937 werd het akkoord opgezegd en keerde België terug naar zijn neutraliteitspolitiek.


Propagande anti-dynastique et anti-belge de la France - anti-dynastieke en antibelgische Franse propaganda

De Tweede Wereldoorlog maakte wederom een einde aan deze neutraliteit. Toen de Duitse troepen op 10 mei 1940 de Belgische grens overschreden, riep België de hulp in van Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk. De Duitse opmars vorderde snel en eind mei 1940 was het Belgisch leger volledig ingesloten door Duitse troepen. Op 25 mei 1940 leidde die situatie tot een breuk tussen Koning Leopold III en zijn ministers. Volgens de Belgische regering diende België verder te strijden als geallieerde van Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk. De Koning bracht tegen deze zienswijze in dat die twee landen slechts “garanten” waren van de Belgische neutraliteit. Hij wenste niet langer dat het Belgisch leger – waarvan de situatie hopeloos werd – opgeofferd werd voor de Anglo-Franse belangen. Op 28 mei 1940 capituleerde de Koning. In Franse leidende kringen werd hij hiervoor gehaat. In een radiotoespraak noemde de Franse Eerste Minister Paul Reynaud dit zogezegd “verraad” een daad “zonder voorgaande in de geschiedenis”. Terloops verweet hij nog fijntjes de Belgische Koning tot op 10 mei 1940 dezelfde waarde aan een Frans als aan een Duits woord gegeven te hebben . Onder Franse druk werd de Belgische premier, Pierlot, verplicht om een verklaring voor te lezen waarin hij stelde dat de Koning een fout had gemaakt, zijn grondwettelijke eed verbroken had en zich onder het gezag van de bezetter geplaatst had. Hier ligt de oorsprong van de “Koningskwestie”, die de geschiedenis van ons land in de jaren na de oorlog zou tekenen.

5. DE TWEEDE HELFT VAN DE 20ste EEUW

In 1945 was het Vlaams-nationalisme, dat zich voor een tweede maal gecompromitteerd had door collaboratie met de Duitse bezetter schijnbaar volledig van de kaart geveegd. Schijnbaar aangezien de sancties voor collaboratie (de zogenaamde “repressie” – maar dat is een term die door de Vlaams-nationalisten werd uitgevonden om de Belgische overheid onterecht van excessen te beschuldigen) zeer mild waren (in tegenstelling tot de sancties in Nederland en Frankrijk). Heel wat ter dood veroordeelde collaborateurs kregen strafvermindering of zelfs strafkwijtschelding. Daardoor konden de Vlaams-nationalisten zich vanaf de jaren 1950 hergroeperen en beleefde de anti-Belgische “Vlaamse” beweging in de jaren 1960 een opmerkelijke heropleving. Die opleving ging gepaard met een al even opmerkelijke opwelling van wallingantische ressentimenten aan de linkerzijde.

5.1. DE KONINGSKWESTIE

Het Amerikaanse leger bevrijdde de Koninklijke Familie – die door de Duitsers gevangen genomen was op 7 juni 1944 – op 7 mei 1945. Bij de bevrijding van België in september 1944 had het Parlement besloten om Prins Karel het regentschap van het Koninkrijk toe te vertrouwen. Hoewel de Koning naar België wou terugkeren, waren de ministers verdeeld over de kwestie: de katholieken waren voorstanderen, de anderen niet. Deze situatie leidde tot de val van de coalitie van Eerste Minister Achille Van Acker. Op 19 juli, werd een wet aangenomen, ertoe strekkende om een koninklijke terugkeer slechts dan toe te laten, wanneer het Belgische Parlement zich uitsprak over het einde van de “onmogelijkheus om te regeren”. Die toestand was uitgevaardigd in juni 1940 door de regering Pierlot, volgend op de capitulatie. Na de verkiezingen van 1949, kwam een coalitieregering tussen katholieken en liberalen tot stand. Deze regering hield op 12 maart 1950 een volksraadpleging over de terugkeer van de Koning op de troon.

Het resultaat was dat 57,68 % van de Belgen zich een voorstander verklaarde van de terugkeer van de Koning (tegen 42,32 % die tegen waren). De “Waalse” en “Vlaamse” regionalisten benadrukken het feit dat 72,2 % van de zogenaamde Vlamingen” voorstander van de terugkeer van de Koning waren, terwijl 58 % van de zogenaamde “Walen” tegen waren. Nochtans was er in alle Belgische provincies – Luik en Henegouwen daargelaten – een meerderheid voorstander van de terugkeer van de Koning. Zelfs in de provincie Luik, stemde het arrondissement Verviers vota « ja » (60 % « ja »-stemmen ). De verkiezingen van 1950 brachten de christen-democraten alleen aan de machten en zorgden voor het einde van ’s Konings onmogelijkheid om te regeren. Op 22 juli 1945 keerde Leopold III terug. Ondertussen warden betogingen en stakingen georganiseerd, vooral door de FGTB, de socialisten, de communisten en de “Waalse” beweging. Op 30 juli 1950, toen drie mannen door de rijkswacht tijdens een samenkomst in Grace-Berleur, een Luikse voorstad, neergekogeld werden. Tegenover het geweld, besloot Leopold III om zijn machten aan zijn zoon Boudewijn over te dragen op 31 juli 1950 toen hij Kroonprins werd (op 11 augustus werd de Prins ‘luitenant-generaal’ van het Koninkrijk). Volgend op de troonsafstand van zijn vader (16 juli 1951), werd Boudewijn de vijfde Koning der Belgen op 17 juli 1951.

Wat was de rol van Frankrijk tijdens deze bewogen periode?

Eind juli 1950 vonden enkele samenkomsten plaats in Luik, met socialistische syndicalisten, gesteund door vertegenwoordigers van andere politieke partijen en van de Waalse beweging. Onder hen bevond zich André Renard, over wie we het later nog zullen hebben. De revolutionnairen stelden de creatie van een “Waalse” regering in het vooruitzicht. De taak van die regering zou geweest zijn om het splitsingsproces van het land op gang te trekken. De “Waalse” regering zou kunnen gerekend hebben op een zekere sympathie van Groot-Brittanië waar de houding van de Koning tijdens de Tweede Wereldoorlog streng veroordeeld werd. Een document uit 1964 verduidelijkt: « in 1950, tijdens de Koningskwestie, werd in overweging genomen om een voorlopige Waalse regering in te stellen, gevolmachtigd om een Staten-Generaal van Wallonië samen te roepen. De consul-generaal van Frankrijk, Jules-Daniel Lamazière had, op bevel van zijn ambassadeur, beloofd om twee Franse regimenten in te zetten om de nieuwe Waalse regering te steunen…“(F. SCHREURS, Quelques figures d’ancêtres, la famille Schreurs, Tome II, Luik, 1964, p. 118).

5.2. DE EENHEIDSWET


André Renard

De spilfiguur in de volgende golf van anti-Belgische agitatie was syndicalist André Renard, die door de staking tegen de Eenheidswet van Gaston Eyskens (1961) een legende werd in de “Waalse” beweging en mee aan de oorsprong lag van het (ongrondwettelijke) federaliseringsproces. Drie jaar eerder had dat zelfde heerschap al geschreven:

“Ons hart blijft gehecht aan Frankrijk. Wij hebben vertrouwen in Frankrijk, dat voor ons eeuwig is Daarom eindigen we zoals we begonnen met de uitroep: “leve Frankrijk!” (André Renard in La Wallonie, 13 juli 1958). Door wie werd Renard geïnspireerd? Door Franse agenten? Het thema verdient alleszins een veel breedvoeriger onderzoek dan tot op heden het geval was.


Paul VAN DEN BOEYNANTS (CVP-PSC): un grand Homme d'Etat belge - een groot Belgisch Staatsman

De heropleving van de “Vlaamse” beweging is alleszins deels te wijten aan het aan de macht komen van Charles De Gaulle in januari 1959 in Frankrijk. De Belgische historicus Vincent Dujardin zei hierover (« Saga Belgica », Le Soir, juni 2008) : « Volgens verslagen van de staatsveiligheid zou onrechtstreeks de aanhangers van “Walen buiten” gefinancierd hebben, wat er de Belgische regering toe gebracht heeft zich te verzetten tegen zijn bezoek aan België in 1968. ». Frankrijk, dat zich aan het begin van de 20ste eeuw verzette tegen de vernederlandsing van de universiteit van Gent zou dus plots voorstander zijn van een splitsing van een tweetalige universiteit? Deze schijntegenstelling wordt pas begrijpelijk wanneer men begrijpt dat ca. 1910 Frankrijk erop hoopte héél België als Franstalige satellietstaat binnen zijn invloedssfeer te krijgen, terwijl het 60 jaar later – de taalgrens was inmiddels afgebakend – eerst zijn zinnen op het zuidelijke deel van ons land (en op Brussel) zou zetten.

Dat verklaart waarom men in 2009 in de “Belgische” pers kon lezen dat wijlen Minister van Staat Hugo Schiltz van de Volksunie (de voorloper van de N-VA) de Franse geheime dienst mede aansprakelijk achtte voor de radicalisering van het Vlaams-nationalisme in België. Er is trouwens geen zinnige reden om aan te nemen dat Frankrijk aan zijn noordgrens anders zou handelen dan het in Québec (Canada) doet, waar het de separatistische beweging openlijk steunde of nog steeds steunt. In een toespraak van de Franse president De Gaulle in juli 1967 in het Canadese Montréal sprak hij immers de historische, maar zeer ondiplomatische woorden uit: “Vive le Québec libre !”. Een week tevoren had hij zijn schoonzoon toevertrouwd dat die zin als een bom zou inslaan. Maar het moest volgens De Gaulle gebeuren want het was de laatste kans voor Frankrijk om berouw te tonen voor het “verraad” van Frankrijk. Daarmee bedoelde hij dat, naar zijn aanvoelen, Frankrijk in de Zevenjarige Oorlog (1756-1763) door zijn verlies in Noord-Amerika enkele tienduizenden kolonisten in de steek had gelaten ten voordele van de Britten. Het Franse historisch besef is dus erg groot. Zou Frankrijk het België al vergeven hebben dat het in de middeleeuwen het graafschap Vlaanderen verkreeg, dat nochtans eeuwenlang een Franse leen was?

Twee jaar vóór zijn verklaringen in Québec – in 1965 – vertrouwde De Gaulle de toenmalige Franse minister van informatie Alain Peyrefitte toe: “Als er op een dag een vertegenwoordigende “Waalse” overheid zich officieel tot Frankrijk zou richten, dan zullen wij op die dag met een groot hart gunstig antwoorden op een vraag die alle schijn van wettelijkheid heeft Het is de traditionele politiek van Frankrijk om in zijn schoot Fransen uit het buitenland te verzamelen: “Wallonië” is van die eenheid uitgesloten door een ongeluk van de geschiedenis. Nochtans leefde ze altijd met ons in een symbiose en dat vanaf Alesia tot aan 18 juni 1940 . Het is een drama voor het “Waalse” volk om vandaag af te hangen van een ander volk dat niets anders zal doen dan het te versmachten in afwachting van de opslorping…”.

Overigens beperkte en beperkt de Franse inmenging in België zich niet alleen tot communautaire aangelegenheden. Zo werd op 25 maart 1960 Georges Laperche, een Luikse professor die voorstander was van de Algerijnse onafhankelijkheid, op een brutale wijze vermoord door de Franse geheime dienst. Twee andere Belgen ontsnapten aan dit lot: bij de ene werkte het bompakket niet meteen en kon het buiten werking gesteld worden. De andere werd verwittigd door de gelukte bomaanslag op Laperche (Libération, 24 mei 2001).

6. RECENTE ONTWIKKELINGEN

Sedert de Belgische politieke crisis die begin deze eeuw opflakkerde, wordt er vanuit Parijs een meer dan gewone belangstelling voor de Belgische binnenlandse politiek aan de dag gelegd.. Daarbij kunnen de Fransen ook steunen op “Belgische” politici. Zo verklaarde wijlen Daniël Ducarme, oud-« minister president » van het Brussels gewest en oud-voorzitter van de MR op 15 december 2007 in de bladen Le Soir, La Libre Belgique en Libération: “Indien ‘Vlaanderen’ zou blijven doorgaan met de verslechtering van de relaties tussen het Noorden en het Zuiden, dan zal ik voorstander zijn van de creatie van een Franstalig België, dat met Frankrijk geassocieerd is”.


Guy Spitaels

Op 13 september 2010 boden Franse PS’ers Franse bijstand inzake defensie aan de “Belgische” PS aan voor het geval er een “Waals”-Brusselse rompstaat zou ontstaan. Veel minder geweten is dat de PS al in 2008 een brochure wijdde aan het rattachisme. Daarin stond dat er niet langer één alternatief was voor een splitsing van België (“een rest-België”), maar dat “de vereniging/hereniging met Frankrijk (…) ook even geloofwaardig, verzekerend en aantrekkelijk is als de eerste hypothese…” (P. HUBERT, Etat de la question; le rattachisme: une conviction en progrès en Wallonie?, Brussel, Inst. Em. Vandervelde, 2008, p. 8). Hierbij willen we ook aanstippen dat de PS, net zoals de andere anti-Belgische partijen, betaald worden met geld van de Belgische belastingbetaler, wat opmerkelijk is aangezien het hier louter om privé-clubs gaat, die niet in de Belgische grondwet vermeld worden. Datzelfde geldt voor de separatische of extreem-regionalistische instellingen zoals het “Institut Emile Vandervelde” en het “Institut Jules Destrée”.

Op 2 september 2010 verklaarde Philippe Moureaux (PS), één van de oudgedienden van de vele “staatshervormingen”, dat in de context van een scheidingsproces van de Belgische staat de cohesie tussen het zogenaamde “Wallonië” en Brussel versterkt diende te worden. En hij voegde er aan toe: “men zou op Frankrijk kunnen steunen. Ik vind het niet idioot om daarover na te denken”. Een week later sprak zijn partijgenoot Guy Spitaels op dezelfde wijze: “Zich aanhechten bij Frankrijk? Het is een verdedigbare mogelijkheid Ik heb geprobeerd België als vice-premier te dienen. Maar ben ik er emotioneel mee verbonden? Ik zoek geen uitvlucht: het antwoord is ‘neen’” (Guy Spitaels, oud “minister-president” van het Waals gewest en “Minister van Staat”, Le Soir, 9 september 2011).

In de loop van 2011 ondernamen Franse agenten een onderzoeksmissie in België, waarbij ze talloze Belgische politici, journalisten en professoren ondervroegen en die resulteerde in een lijvig rapport over de “Belgische kwestie” (zie ons artikel daaromtrent).


Propagande "rattachiste" - "rattachistische" propaganda

Het is trouwens bekend dat notoire “rattachisten” – personen die Zuid-België met Frankrijk willen “herenigen” – openlijk steun krijgen van Franse politici. Jean-Luc Mélenchon, de uiterst-linkse presidentskandidaat, verklaarde op de RTBF “dol van vreugde te zijn” als de “Walen” zich bij Frankrijk zouden aansluiten (LLB, 15.04.12). De Franse presidentskandidate van het Front National, Marine Le Pen, deed tijdens de Franse presidentscampagne van 2012 een gelijkaardige uitspraak. Overigens stelde ze een klein jaar tevoren, aan de vooravond van de Belgische nationale feestdag (20 juli 2011), in een communiqué dat als “Vlaanderen” onafhankelijk wordt, een hypothese die volgens Le Pen steeds reëler wordt, “de Republiek Frankrijk vereerd zijn Wallonië in zijn schoot op te nemen” en dat wegens de grote “historische broederbanden”.

Nu kan men die uitspraken onbetekenend vinden, maar de Mélenchon en Le Pen behaalden wel miljoenen stemmen tijdens de Franse presidentsverkiezingen. Bovendien schreef de “rattachistische” RWF onlangs: “Men moet weten dat onze stichter-voorzitter Paul-Henri Gendebien zijn boeken aan de hoogste Franse dignitarissen opstuurt, waaronder ministers van de linker- en de rechterzijde. Men zou verwonderd zijn over het aantal dankwoorden, gepaard gaande met enkele woorden van steun aan ons project, van aanmoediging of eenvoudigweg van sympathie die hij als dank terugkreeg” (persbericht d.d. 14 april 2012).

Dat geloven we best. Belgische « rattachisten » zijn welkom in de Franse Senaat, waar ze enkele jaren geleden ontvangen werden zonder dat iemand in België zich er druk over maakte. Het dagblad Le Soir schreef toen: “Men moest van zaal veranderen, want meer dan honderd personen waren op de uitnodiging ingegaan. Aan de ingang kregen ze een brochure, getiteld «De splitsing van België », opgesteld door François Perin en uitgegeven door de Franse vleugel van de rattachisten. In de zaal waren er vanzelfsprekend Senatoren, waaronder twee oud-ministers, generaals, twee ambassadeurs en een hoge gezagsdrager van Buitenlandse Zaken, die betrokken was bij de beruchte reis van generaal De Gaulle in Québec («Vive le Québec libre !»).” (Le Soir, 18 januari 1997).

Terloops gezegd is buitenlandse steun voor het voeren van een anti-Belgische propaganda in België strafbaar gesteld (artikel 135bis van het Belgisch strafwetboek).

BESLUIT: De politieke (en economische) kolonisatie van België door Frankrijk maakt deel uit van een eeuwenoude Franse imperialistische geopolitiek. Dit politiek denken is geïnspireerd door de “théorie des frontières naturelles”, namelijk het streven naar natuurlijke grenzen (i.c. de Rijn). Doorheen de eeuwen zijn er verschuivingen geweest in middelen en tactiek, maar nooit in doel. We weten nu met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat, mocht België imploderen, het zgn. “Waals gewest” in één of andere vorm toenadering tot Frankrijk zal zoeken. De tekenen hiervan zijn vandaag al duidelijk zichtbaar. Uiteraard zal de Franse territoriale expansie dan niet beperkt blijven tot het zuiden van België, maar minstens ook Brussel, Voeren en de faciliteitengemeenten omvatten. Het spreekt vanzelf dat een “Vlaams” rompstaatje dan volstrekt niets in de pap zal te brokken hebben.

Men mag evenmin vergeten dat België in 1839 Nederlands-Limburg en het Groothertogdom Luxemburg aan Nederland verloor. Zeeuws-Vlaanderen en Noord-Brabant werden eerder al ontfutseld. Pruisen nam ons het Rijnland af.

Van het middeleeuwse Groot-België van Breskens tot Bazel en van Düsseldorf tot Amiens blijft er vandaag al niet veel meer over.

Anders gezegd, de Vlaams-nationalisten, die ijveren voor de vernietiging van België, werken in realiteit voor de Quai d’Orsay in Parijs en zijn zo de beste bondgenoten van het Franse imperialisme.



Bron: politics.be

[SDG]

Oorspronkelijk geplaatst door Politics.be

Men mag evenmin vergeten dat België in 1839 Nederlands-Limburg en het Groothertogdom Luxemburg aan Nederland verloor. Zeeuws-Vlaanderen en Noord-Brabant werden eerder al bevrijd. Pruisen nam ons het Rijnland af.

Even aangepast.

[Bolleke Wol]

België, een franse kolonie ?

Sinds 1830 ja.

[roger verhiest]

Er zijn 19de eeuwse geesten die de "verdeling" van het Belgische Rijk tussen Nederland en Frankrijk nog altijd helemaal zien zitten. Het verwonderlijke is dat die mensen "over de talgrens heen" niet met elkaar samenwerken: er is een electorale steun voor een dergelijk project van minstens 25% van de kiezers.

Het eigenaardige van deze lange historische uiteenzetting van de BUB is eigenlijk dat ze zich blijkbaar tot een soort "Grootnederlandisme" bekennen en wel omdat ze resp. Artesië, Frans Vlaanderen, Noord Nederland en niet helemaal niet nader genoemde delen van Duitsland als "verloren gebieden" bestempelen...

Nu is het onmiskenbaar zo dat het "samenstellen" van het Midenrijk Lotharingen gewoon de drijverijen waren van Vazallen-Edelen die streefden naar "onafhankelijkheid" van hun gebied (door groot en machtig genoeg te worden). Iemand die een beetje geïnbtresseerd is in geschiedenis weet dat dit overal in Europa plaatsvond en dat op het einde van de rit hier de verklaring ligt voor de vorminbg van verschillende staten met intern dikwijls diverse talen/volksgroepen.

De diversiteit is europees en zeker niet typisch "belgisch" of "Laaglands". Het zgn frans imperialisme en ook het duitse en engelse maakt steeds meer plaats voor de europese integratiegedachte gestoelt op gewoon eigenbelang.

De veldtocht van franse bedrijven bepêrkt zich zeker niet tot België ook in Nederland bestaat er een luchtvaartconcern dat "Air France" heet en uit marketingoverweging in Nederland nog steeds "KLM" heet.

Een Europa van soevereine "Nationale" staten is gedoemd te verdwijnen, op een zachte wijze...

[Vlaanderen Boven]

Oorspronkelijk geplaatst door Politics.be

Het resultaat was dat 57,68 % van de Belgen zich een voorstander verklaarde van de terugkeer van de Koning (tegen 42,32 % die tegen waren). De “Waalse” en “Vlaamse” regionalisten benadrukken het feit dat 72,2 % van de zogenaamde Vlamingen” voorstander van de terugkeer van de Koning waren, terwijl 58 % van de zogenaamde “Walen” tegen waren. Nochtans was er in alle Belgische provincies – Luik en Henegouwen daargelaten – een meerderheid voorstander van de terugkeer van de Koning.

Ja, wel jammer dat de overgrote meerderheid van de Waalse bevolking in die twee provincies woont.

[De Brabander]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Ja, wel jammer dat de overgrote meerderheid van de Waalse bevolking in die twee provincies woont.

En hoe zou dat komen, denk je?

[Txiki]

Alé, hoe lang heeft het geduurd bij de BUB om tot die conclusie te komen? Van wanneer dateren die boeken ook alweer? Moment.

[Vlaanderen Boven]

Oorspronkelijk geplaatst door De Brabander

En hoe zou dat komen, denk je?

Hoe het komt dat Luik en Henegouwen de meest dichtbevolkte Waalse provincies zijn? Is dat ook het gevolg van een flamingante en/of Franse samenzwering?

[De Brabander]

Of inwijking uit het zogenaamde "Vlaanderen"? Misschien zegt het woord "steenkoolmijnen" u iets.

[Vlaanderen Boven]

Ja, en dan? Wat heeft dat nu te maken met de overduidelijke nee-stem van Wallonië tijdens de Koningskwestie?

[BWarrior]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Ja, en dan? Wat heeft dat nu te maken met de overduidelijke nee-stem van Wallonië tijdens de Koningskwestie?

Zoals aangegeven in het artikel moet die "nee"-stem sterk gerelativeerd worden. De Koningskwestie verdeelde het land niet in twee, maar in drie:



Daarbij spelen sociaal-economische en confessionele natuurlijk een grote rol.

[Vlaanderen Boven]

Ja, mijn punt is dus dat in dat groene gedeelte van Wallonië geen kat woont. Het is dus nogal misleidend om te zeggen dat de nee-stem 'slechts' in twee Waalse provincies een meerderheid had.

[BWarrior]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Ja, mijn punt is dus dat in dat groene gedeelte van Wallonië geen kat woont. Het is dus nogal misleidend om te zeggen dat de nee-stem 'slechts' in twee Waalse provincies een meerderheid had.

In de groene gedeelten van het zuiden woont nog steeds 1/4de �* 1/3de van de bevolking van wat vandaag het Waals gewest is. Maar het gaat niet zozeer om hoeveel mensen er wonen, dan wel om het feit dat de Koningskwestie niet kan gereduceerd worden tot een "Vlaams" versus "Waals" conflict.

[Vito]

Ik zal maar niet vragen wie dit geschreven heeft zeker?

[Vito]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

Zoals aangegeven in het artikel moet die "nee"-stem sterk gerelativeerd worden. De Koningskwestie verdeelde het land niet in twee, maar in drie:



Daarbij spelen sociaal-economische en confessionele natuurlijk een grote rol.

Lijkt me logisch: socialisten zijn klassiek niet koningsgezind. Het Luxemburgse is nooit socialistisch geweest, net als Vlaanderen.

[Raven]

men spreekt niet voor niets van "les petits belges"

[BWarrior]

Oorspronkelijk geplaatst door Raven

men spreekt niet voor niets van "les petits belges"

Tot daar aan toe, vriendschappelijke rivaliteit tussen buurlanden is er altijd (cf. België-Nederland, VS-Canada...). Maar hier gaat het om een doelbewuste politiek erop gericht om steeds meer territorium van de Bourgondisch-Habsburgse Nederlanden/België te verwerven.

[Gwylan]

Oorspronkelijk geplaatst door Politics.be

Je kon er in de aanloop naar de Franse presidentsverkiezingen moeilijk naast kijken: de anti-Belgische regimemedia, en vooral die in de “Franse gemeenschap” – de benaming is in casu toepasselijker dan de “Communauté Wallonie-Bruxelles” – schonken aan dit evenement een meer dan gewone belangstelling. Het leek wel alsof België het 102de departement – of de 28ste regio – van Frankrijk was geworden. Maar is dat vandaag al niet meer het geval dan we denken? Of is het soms toeval dat onze banken, onze gas- en elektriciteitsector alsook een groot deel van onze voedingssector in Franse handen zijn?


In deze tekst bespreken we niet de economische, maar de politieke kolonisatie van België door Frankrijk, die vooral in het zuiden van het land waarneembaar is.

België ligt op het kruispunt van twee (gewezen) grootmachten, Frankrijk en Duitsland. Doorheen heel onze nationale geschiedenis, dus van vóór de Belgische revolutie van 1830, heeft Frankrijk zijn invloed in onze streken proberen te vergroten. Duitsland deed dat ook na 1871, maar aan die pogingen kwam (vermoedelijk) een einde met de ineenstorting van het Duitse imperialisme in 1945.


Le Partage de l'Empire carolingien au Traité de Verdun/De opdeling van het Karolingische Rijk bij het verdrag van Verdun (843)

1. VOORGESCHIEDENIS : HET MIDDENRIJK

Bij de dood van Karel de Grote (843) werd zijn Rijk – dat het grootste deel van West-Europa omvatte – opgedeeld tussen zijn drie zonen. Het zogenaamde Middenrijk, dat Lotharius toekwam, omvatte in het noorden een territorium, groter dan de huidige Benelux (met uitzondering van het graafschap Vlaanderen, dat een Franse leen werd), waarvan de noord- en oostgrens de Rijn was. Het centrum van het Rijk omvatte een territorium, groter dan het huidige Elzas-Lotharingen, het Zuiden een gebied dat liep over Bourgondië, de Provence, het grootste deel van Noord-Italië m.i.v. Corsica. Ook delen van het huidige Zwitserland waren behoorden tot het Middenrijk. Ten westen van dit Rijk ontwikkelde zich de kern van wat vandaag Frankrijk is, ten oosten ervan de kern van het huidige Duitsland. Het Middenrijk ging al snel op in deze twee staten: in het jaar 870 (verdrag van Meerssen) was de verdeling bijna totaal.

2. DE BOURGONDISCHE RIJKEN

Bourgondië ontsnapte echter aan deze opdeling. De geschiedenis van België is nauw verweven met de ontwikkeling van dit gebied. Al in 407 werd door de Bourgondiërs het eerste Koninkrijk Bourgondië in de streek van Worms gesticht, dat uiteindelijk door de Romeinen ten gronde gericht werd. Het tweede Koninkrijk (443-534) werd gesticht in de streek van het huidige Bourgondië en uiteindelijk geassimileerd in het Frankische Rijk, waar het tot 843 deel van zou uitmaken. Tussen haakjes, de Franken zijn een Germaans volk dat tijdens de periodes van de grote volksverhuizingen bestond in de vorm van een stammenconfederatie. Een deel van hen speelde vanaf hun nederzetting in Romeins Gallië een grote rol in de geschiedenis van Frankrijk, Nederland, België en Duitsland. Zij hebben hun naam aan Frankrijk en de Fransen gegeven (Encyclopaedia Brittanica). De Franstalige Belgen zijn dan ook grotendeels van Germaanse oorsprong…

Bij het verdrag van Verdun werd Bourgondië opgedeeld tussen Frankrijk en het Middenrijk. Bij de verdelingen van het Middenrijk leefde het (derde) Koninkrijk opnieuw kortstondig op (855-863). Aan het einde van de 9de eeuw ontstonden er drie staten die de naam Bourgondië droegen: twee koninkrijken en een Hertogdom (°888). Beide koninkrijken werden uiteindelijk geabsorbeerd door het Heilig Roomse Rijk, op het Graafschap Bourgondië na dat in 867 ontstaan was (en tot de 13de eeuw een Duitse leen was). Het Hertogdom kwam onder de macht van de Franse koningen. In 1363 slaagden de hertogen van Bourgondië erin om het Graafschap te verwerven. Nog eenmaal poogden de Bourgondiërs hun rijk in een (vijfde) Koninkrijk om te smeden.

In de periode tussen 1363 en 1477 verwierven de hertogen van Bourgondië door huwelijken, erfopvolging en door lijfrentes een gebied dat uit twee blokken bestond: enerzijds het historische Bourgondië en anderzijds een gebied in het Noorden, uitgestrekter dan de huidige Benelux. De poging tot vereniging van beide territoria door Karel de Stoute – om zo het Middenrijk deels te herstellen – mislukte in 1477 toen hij de slag bij Nancy tegen de Franse koning verloor.

Op het hoogtepunt van de Bourgondische macht omvatte het Bourgondisch rijk (ongeveer) de huidige Benelux, aangevuld met grote delen van het huidige Noord-, Oost- en Midden-Frankrijk en zelfs met een deel van het westen van Duitsland. Het prinsbisdom Luik (dat o.a. de huidige provincies Luik en Limburg omvatte) kwam slechts gedurende een korte tijd onder het Bourgondisch gezag en zou tot 1795 een onafhankelijke staat vormen.


Leo Belgicus: La Belgique pendant le 16ième siècle - België in de 16de eeuw

3. DE FRANSE ANNEXATIES TOT DE 19de EEUW

We herinneren de lezer eraan dat de Belgische natie, ouder is dan het Koninkrijk België. Na de oprichting van België door de Bourgondische hertogen in de middeleeuwen ging het gebied vervolgens – tijdens de 15de eeuw – in Habsburgse handen over. Op 4 november 1549 werd de Pragmatieke Sanctie uitgevaardigd waardoor de Habsburgse Nederlanden de iure een één en ondeelbare staat werden.

Een eeuw geleden merkte de eminente Nederlandse historicus Huizinga op: “De Zuidelijke Nederlanden werden in bijna alle opzichten de echte, maar aan weerszijden gesnoeide uitgroei van de Bourgondische staat” (J. HUIZINGA, “Uit de voorgeschiedenis van ons nationaal besef”, De Gids, 1ste deel, jg. 76, 1912, p. 487). Hij bedoelde daarmee allereerst dat het Koninkrijk België, zoals aangegeven, uit de Bourgondische erflanden ontstaan was, maar ook dat het doorheen de eeuwen territorium verloren had. Natuurlijk ging het verloren grondgebied niet alleen naar Noord-Nederland dat in 1648 als een onafhankelijke staat erkend werd, maar ook en vooral naar Frankrijk.


Arras/Atrecht: jadis une ville belge - eertijds een Belgische stad

Volgende historisch Belgische gebieden werden door Frankrijk in de 15de en in de 16de eeuw geannexeerd: Bourgondië (1477), Metz en Verdun (1552), Franche-Comté (1648), Lotharingen (1648/1733), Artesië (1659), delen van Picardië en Henegouwen (1659), Duinkerke (1662), Rijsel (1668), Straatsburg en delen van Luxemburg (1684). Ook aan Pruisen gingen (in mindere mate) territoria verloren: zo bijvoorbeeld delen van Luxemburg in 1815.

Aan het einde van de 18de eeuw ontketende het revolutionaire Frankrijk een oorlog tegen de Habsburgse (Oostenrijkse) Nederlanden. Daardoor werd België zonder meer ingelijfd bij Frankrijk en dit voor een periode van 20 jaar.Tijdens de 19de eeuw heeft Frankrijk België proberen te annexeren – of tenminste plannen in die richting gesmeed – en dit zowel in de jaren 1830 als in de jaren 1860 en 1880. Toen de territoriale annexatie mislukte, heeft Frankrijk de “Waalse” (lees: francofone) en vervolgens, in de tweede helft van de twintigste eeuw, de “Vlaamse” beweging gesteund.

4. DE TWEE WERELDOORLOGEN

In de aanloop naar de Eerste Wereldoorlog (1905-1914) bereikte de Franse propagandaslag een hoogtepunt, o.a. door subsidies aan bepaalde Franstalige dagbladen, door grote investeringen in Belgische Wereldtentoonstellingen enz.. De wallingant Jules Destrée – die zich weliswaar buiten de pro-Franse collaboratie zou houden – en de “Waalse” beweging vonden een nieuw symbool in Frankrijk: de haan. Nooit eerder in de Belgische geschiedenis werd dit symbool voor nationalistische doeleinden gebruikt. De “Waalse” vlag was geboren.

De Duitse inval in België maakte op 4 augustus 1914 abrupt een einde aan het neutraliteitstatuut dat ons land sedert 1839 door de grootmachten was opgelegd. België streed nu aan de zijde van het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk tegen het Duitse Rijk. Wel behoorde België niet tot het kamp van de geallieerden. Frankrijk en Groot-Brittannië snelden enkel het land ter hulp waarvan ze de neutraliteit garandeerden. Toen de oorlog in 1918 eindigde, stond het de Belgen vrij om opnieuw te kiezen voor neutraliteit of om een alliantie aan te gaan. Het spreekt voor zich dat de geallieerden enorm aan sympathie en prestige gewonnen hadden en Duitsland – dat ons land verwoest en politiek ontwricht had (zie ons vorige artikel) – was al zijn vooroorlogse krediet kwijtgespeeld.

In deze context werd op 7 september 1920 een Franco-Belgisch militair akkoord gesloten. De Vlaamsgezinden zagen hier – niet onterecht – een uiting van Frans expansionisme in. Ondertussen weten we dat het Belgische Hof een tegenstander was van het akkoord. In 1933 – vlak na de machtsovername van de nazi’s in Duitsland – rees in Belgische diplomatieke kringen de angst voor een preventieve interventie van Frankrijk (Bruno DE WEVER, Greep naar de macht, Tielt, 1994, pp. 192-194). Op 24 april 1937 werd het akkoord opgezegd en keerde België terug naar zijn neutraliteitspolitiek.


Propagande anti-dynastique et anti-belge de la France - anti-dynastieke en antibelgische Franse propaganda

De Tweede Wereldoorlog maakte wederom een einde aan deze neutraliteit. Toen de Duitse troepen op 10 mei 1940 de Belgische grens overschreden, riep België de hulp in van Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk. De Duitse opmars vorderde snel en eind mei 1940 was het Belgisch leger volledig ingesloten door Duitse troepen. Op 25 mei 1940 leidde die situatie tot een breuk tussen Koning Leopold III en zijn ministers. Volgens de Belgische regering diende België verder te strijden als geallieerde van Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk. De Koning bracht tegen deze zienswijze in dat die twee landen slechts “garanten” waren van de Belgische neutraliteit. Hij wenste niet langer dat het Belgisch leger – waarvan de situatie hopeloos werd – opgeofferd werd voor de Anglo-Franse belangen. Op 28 mei 1940 capituleerde de Koning. In Franse leidende kringen werd hij hiervoor gehaat. In een radiotoespraak noemde de Franse Eerste Minister Paul Reynaud dit zogezegd “verraad” een daad “zonder voorgaande in de geschiedenis”. Terloops verweet hij nog fijntjes de Belgische Koning tot op 10 mei 1940 dezelfde waarde aan een Frans als aan een Duits woord gegeven te hebben . Onder Franse druk werd de Belgische premier, Pierlot, verplicht om een verklaring voor te lezen waarin hij stelde dat de Koning een fout had gemaakt, zijn grondwettelijke eed verbroken had en zich onder het gezag van de bezetter geplaatst had. Hier ligt de oorsprong van de “Koningskwestie”, die de geschiedenis van ons land in de jaren na de oorlog zou tekenen.

5. DE TWEEDE HELFT VAN DE 20ste EEUW

In 1945 was het Vlaams-nationalisme, dat zich voor een tweede maal gecompromitteerd had door collaboratie met de Duitse bezetter schijnbaar volledig van de kaart geveegd. Schijnbaar aangezien de sancties voor collaboratie (de zogenaamde “repressie” – maar dat is een term die door de Vlaams-nationalisten werd uitgevonden om de Belgische overheid onterecht van excessen te beschuldigen) zeer mild waren (in tegenstelling tot de sancties in Nederland en Frankrijk). Heel wat ter dood veroordeelde collaborateurs kregen strafvermindering of zelfs strafkwijtschelding. Daardoor konden de Vlaams-nationalisten zich vanaf de jaren 1950 hergroeperen en beleefde de anti-Belgische “Vlaamse” beweging in de jaren 1960 een opmerkelijke heropleving. Die opleving ging gepaard met een al even opmerkelijke opwelling van wallingantische ressentimenten aan de linkerzijde.

5.1. DE KONINGSKWESTIE

Het Amerikaanse leger bevrijdde de Koninklijke Familie – die door de Duitsers gevangen genomen was op 7 juni 1944 – op 7 mei 1945. Bij de bevrijding van België in september 1944 had het Parlement besloten om Prins Karel het regentschap van het Koninkrijk toe te vertrouwen. Hoewel de Koning naar België wou terugkeren, waren de ministers verdeeld over de kwestie: de katholieken waren voorstanderen, de anderen niet. Deze situatie leidde tot de val van de coalitie van Eerste Minister Achille Van Acker. Op 19 juli, werd een wet aangenomen, ertoe strekkende om een koninklijke terugkeer slechts dan toe te laten, wanneer het Belgische Parlement zich uitsprak over het einde van de “onmogelijkheus om te regeren”. Die toestand was uitgevaardigd in juni 1940 door de regering Pierlot, volgend op de capitulatie. Na de verkiezingen van 1949, kwam een coalitieregering tussen katholieken en liberalen tot stand. Deze regering hield op 12 maart 1950 een volksraadpleging over de terugkeer van de Koning op de troon.

Het resultaat was dat 57,68 % van de Belgen zich een voorstander verklaarde van de terugkeer van de Koning (tegen 42,32 % die tegen waren). De “Waalse” en “Vlaamse” regionalisten benadrukken het feit dat 72,2 % van de zogenaamde Vlamingen” voorstander van de terugkeer van de Koning waren, terwijl 58 % van de zogenaamde “Walen” tegen waren. Nochtans was er in alle Belgische provincies – Luik en Henegouwen daargelaten – een meerderheid voorstander van de terugkeer van de Koning. Zelfs in de provincie Luik, stemde het arrondissement Verviers vota « ja » (60 % « ja »-stemmen ). De verkiezingen van 1950 brachten de christen-democraten alleen aan de machten en zorgden voor het einde van ’s Konings onmogelijkheid om te regeren. Op 22 juli 1945 keerde Leopold III terug. Ondertussen warden betogingen en stakingen georganiseerd, vooral door de FGTB, de socialisten, de communisten en de “Waalse” beweging. Op 30 juli 1950, toen drie mannen door de rijkswacht tijdens een samenkomst in Grace-Berleur, een Luikse voorstad, neergekogeld werden. Tegenover het geweld, besloot Leopold III om zijn machten aan zijn zoon Boudewijn over te dragen op 31 juli 1950 toen hij Kroonprins werd (op 11 augustus werd de Prins ‘luitenant-generaal’ van het Koninkrijk). Volgend op de troonsafstand van zijn vader (16 juli 1951), werd Boudewijn de vijfde Koning der Belgen op 17 juli 1951.

Wat was de rol van Frankrijk tijdens deze bewogen periode?

Eind juli 1950 vonden enkele samenkomsten plaats in Luik, met socialistische syndicalisten, gesteund door vertegenwoordigers van andere politieke partijen en van de Waalse beweging. Onder hen bevond zich André Renard, over wie we het later nog zullen hebben. De revolutionnairen stelden de creatie van een “Waalse” regering in het vooruitzicht. De taak van die regering zou geweest zijn om het splitsingsproces van het land op gang te trekken. De “Waalse” regering zou kunnen gerekend hebben op een zekere sympathie van Groot-Brittanië waar de houding van de Koning tijdens de Tweede Wereldoorlog streng veroordeeld werd. Een document uit 1964 verduidelijkt: « in 1950, tijdens de Koningskwestie, werd in overweging genomen om een voorlopige Waalse regering in te stellen, gevolmachtigd om een Staten-Generaal van Wallonië samen te roepen. De consul-generaal van Frankrijk, Jules-Daniel Lamazière had, op bevel van zijn ambassadeur, beloofd om twee Franse regimenten in te zetten om de nieuwe Waalse regering te steunen…“(F. SCHREURS, Quelques figures d’ancêtres, la famille Schreurs, Tome II, Luik, 1964, p. 118).

5.2. DE EENHEIDSWET


André Renard

De spilfiguur in de volgende golf van anti-Belgische agitatie was syndicalist André Renard, die door de staking tegen de Eenheidswet van Gaston Eyskens (1961) een legende werd in de “Waalse” beweging en mee aan de oorsprong lag van het (ongrondwettelijke) federaliseringsproces. Drie jaar eerder had dat zelfde heerschap al geschreven:

“Ons hart blijft gehecht aan Frankrijk. Wij hebben vertrouwen in Frankrijk, dat voor ons eeuwig is Daarom eindigen we zoals we begonnen met de uitroep: “leve Frankrijk!” (André Renard in La Wallonie, 13 juli 1958). Door wie werd Renard geïnspireerd? Door Franse agenten? Het thema verdient alleszins een veel breedvoeriger onderzoek dan tot op heden het geval was.


Paul VAN DEN BOEYNANTS (CVP-PSC): un grand Homme d'Etat belge - een groot Belgisch Staatsman

De heropleving van de “Vlaamse” beweging is alleszins deels te wijten aan het aan de macht komen van Charles De Gaulle in januari 1959 in Frankrijk. De Belgische historicus Vincent Dujardin zei hierover (« Saga Belgica », Le Soir, juni 2008) : « Volgens verslagen van de staatsveiligheid zou onrechtstreeks de aanhangers van “Walen buiten” gefinancierd hebben, wat er de Belgische regering toe gebracht heeft zich te verzetten tegen zijn bezoek aan België in 1968. ». Frankrijk, dat zich aan het begin van de 20ste eeuw verzette tegen de vernederlandsing van de universiteit van Gent zou dus plots voorstander zijn van een splitsing van een tweetalige universiteit? Deze schijntegenstelling wordt pas begrijpelijk wanneer men begrijpt dat ca. 1910 Frankrijk erop hoopte héél België als Franstalige satellietstaat binnen zijn invloedssfeer te krijgen, terwijl het 60 jaar later – de taalgrens was inmiddels afgebakend – eerst zijn zinnen op het zuidelijke deel van ons land (en op Brussel) zou zetten.

Dat verklaart waarom men in 2009 in de “Belgische” pers kon lezen dat wijlen Minister van Staat Hugo Schiltz van de Volksunie (de voorloper van de N-VA) de Franse geheime dienst mede aansprakelijk achtte voor de radicalisering van het Vlaams-nationalisme in België. Er is trouwens geen zinnige reden om aan te nemen dat Frankrijk aan zijn noordgrens anders zou handelen dan het in Québec (Canada) doet, waar het de separatistische beweging openlijk steunde of nog steeds steunt. In een toespraak van de Franse president De Gaulle in juli 1967 in het Canadese Montréal sprak hij immers de historische, maar zeer ondiplomatische woorden uit: “Vive le Québec libre !”. Een week tevoren had hij zijn schoonzoon toevertrouwd dat die zin als een bom zou inslaan. Maar het moest volgens De Gaulle gebeuren want het was de laatste kans voor Frankrijk om berouw te tonen voor het “verraad” van Frankrijk. Daarmee bedoelde hij dat, naar zijn aanvoelen, Frankrijk in de Zevenjarige Oorlog (1756-1763) door zijn verlies in Noord-Amerika enkele tienduizenden kolonisten in de steek had gelaten ten voordele van de Britten. Het Franse historisch besef is dus erg groot. Zou Frankrijk het België al vergeven hebben dat het in de middeleeuwen het graafschap Vlaanderen verkreeg, dat nochtans eeuwenlang een Franse leen was?

Twee jaar vóór zijn verklaringen in Québec – in 1965 – vertrouwde De Gaulle de toenmalige Franse minister van informatie Alain Peyrefitte toe: “Als er op een dag een vertegenwoordigende “Waalse” overheid zich officieel tot Frankrijk zou richten, dan zullen wij op die dag met een groot hart gunstig antwoorden op een vraag die alle schijn van wettelijkheid heeft Het is de traditionele politiek van Frankrijk om in zijn schoot Fransen uit het buitenland te verzamelen: “Wallonië” is van die eenheid uitgesloten door een ongeluk van de geschiedenis. Nochtans leefde ze altijd met ons in een symbiose en dat vanaf Alesia tot aan 18 juni 1940 . Het is een drama voor het “Waalse” volk om vandaag af te hangen van een ander volk dat niets anders zal doen dan het te versmachten in afwachting van de opslorping…”.

Overigens beperkte en beperkt de Franse inmenging in België zich niet alleen tot communautaire aangelegenheden. Zo werd op 25 maart 1960 Georges Laperche, een Luikse professor die voorstander was van de Algerijnse onafhankelijkheid, op een brutale wijze vermoord door de Franse geheime dienst. Twee andere Belgen ontsnapten aan dit lot: bij de ene werkte het bompakket niet meteen en kon het buiten werking gesteld worden. De andere werd verwittigd door de gelukte bomaanslag op Laperche (Libération, 24 mei 2001).

6. RECENTE ONTWIKKELINGEN

Sedert de Belgische politieke crisis die begin deze eeuw opflakkerde, wordt er vanuit Parijs een meer dan gewone belangstelling voor de Belgische binnenlandse politiek aan de dag gelegd.. Daarbij kunnen de Fransen ook steunen op “Belgische” politici. Zo verklaarde wijlen Daniël Ducarme, oud-« minister president » van het Brussels gewest en oud-voorzitter van de MR op 15 december 2007 in de bladen Le Soir, La Libre Belgique en Libération: “Indien ‘Vlaanderen’ zou blijven doorgaan met de verslechtering van de relaties tussen het Noorden en het Zuiden, dan zal ik voorstander zijn van de creatie van een Franstalig België, dat met Frankrijk geassocieerd is”.


Guy Spitaels

Op 13 september 2010 boden Franse PS’ers Franse bijstand inzake defensie aan de “Belgische” PS aan voor het geval er een “Waals”-Brusselse rompstaat zou ontstaan. Veel minder geweten is dat de PS al in 2008 een brochure wijdde aan het rattachisme. Daarin stond dat er niet langer één alternatief was voor een splitsing van België (“een rest-België”), maar dat “de vereniging/hereniging met Frankrijk (…) ook even geloofwaardig, verzekerend en aantrekkelijk is als de eerste hypothese…” (P. HUBERT, Etat de la question; le rattachisme: une conviction en progrès en Wallonie?, Brussel, Inst. Em. Vandervelde, 2008, p. 8). Hierbij willen we ook aanstippen dat de PS, net zoals de andere anti-Belgische partijen, betaald worden met geld van de Belgische belastingbetaler, wat opmerkelijk is aangezien het hier louter om privé-clubs gaat, die niet in de Belgische grondwet vermeld worden. Datzelfde geldt voor de separatische of extreem-regionalistische instellingen zoals het “Institut Emile Vandervelde” en het “Institut Jules Destrée”.

Op 2 september 2010 verklaarde Philippe Moureaux (PS), één van de oudgedienden van de vele “staatshervormingen”, dat in de context van een scheidingsproces van de Belgische staat de cohesie tussen het zogenaamde “Wallonië” en Brussel versterkt diende te worden. En hij voegde er aan toe: “men zou op Frankrijk kunnen steunen. Ik vind het niet idioot om daarover na te denken”. Een week later sprak zijn partijgenoot Guy Spitaels op dezelfde wijze: “Zich aanhechten bij Frankrijk? Het is een verdedigbare mogelijkheid Ik heb geprobeerd België als vice-premier te dienen. Maar ben ik er emotioneel mee verbonden? Ik zoek geen uitvlucht: het antwoord is ‘neen’” (Guy Spitaels, oud “minister-president” van het Waals gewest en “Minister van Staat”, Le Soir, 9 september 2011).

In de loop van 2011 ondernamen Franse agenten een onderzoeksmissie in België, waarbij ze talloze Belgische politici, journalisten en professoren ondervroegen en die resulteerde in een lijvig rapport over de “Belgische kwestie” (zie ons artikel daaromtrent).


Propagande "rattachiste" - "rattachistische" propaganda

Het is trouwens bekend dat notoire “rattachisten” – personen die Zuid-België met Frankrijk willen “herenigen” – openlijk steun krijgen van Franse politici. Jean-Luc Mélenchon, de uiterst-linkse presidentskandidaat, verklaarde op de RTBF “dol van vreugde te zijn” als de “Walen” zich bij Frankrijk zouden aansluiten (LLB, 15.04.12). De Franse presidentskandidate van het Front National, Marine Le Pen, deed tijdens de Franse presidentscampagne van 2012 een gelijkaardige uitspraak. Overigens stelde ze een klein jaar tevoren, aan de vooravond van de Belgische nationale feestdag (20 juli 2011), in een communiqué dat als “Vlaanderen” onafhankelijk wordt, een hypothese die volgens Le Pen steeds reëler wordt, “de Republiek Frankrijk vereerd zijn Wallonië in zijn schoot op te nemen” en dat wegens de grote “historische broederbanden”.

Nu kan men die uitspraken onbetekenend vinden, maar de Mélenchon en Le Pen behaalden wel miljoenen stemmen tijdens de Franse presidentsverkiezingen. Bovendien schreef de “rattachistische” RWF onlangs: “Men moet weten dat onze stichter-voorzitter Paul-Henri Gendebien zijn boeken aan de hoogste Franse dignitarissen opstuurt, waaronder ministers van de linker- en de rechterzijde. Men zou verwonderd zijn over het aantal dankwoorden, gepaard gaande met enkele woorden van steun aan ons project, van aanmoediging of eenvoudigweg van sympathie die hij als dank terugkreeg” (persbericht d.d. 14 april 2012).

Dat geloven we best. Belgische « rattachisten » zijn welkom in de Franse Senaat, waar ze enkele jaren geleden ontvangen werden zonder dat iemand in België zich er druk over maakte. Het dagblad Le Soir schreef toen: “Men moest van zaal veranderen, want meer dan honderd personen waren op de uitnodiging ingegaan. Aan de ingang kregen ze een brochure, getiteld «De splitsing van België », opgesteld door François Perin en uitgegeven door de Franse vleugel van de rattachisten. In de zaal waren er vanzelfsprekend Senatoren, waaronder twee oud-ministers, generaals, twee ambassadeurs en een hoge gezagsdrager van Buitenlandse Zaken, die betrokken was bij de beruchte reis van generaal De Gaulle in Québec («Vive le Québec libre !»).” (Le Soir, 18 januari 1997).

Terloops gezegd is buitenlandse steun voor het voeren van een anti-Belgische propaganda in België strafbaar gesteld (artikel 135bis van het Belgisch strafwetboek).

BESLUIT: De politieke (en economische) kolonisatie van België door Frankrijk maakt deel uit van een eeuwenoude Franse imperialistische geopolitiek. Dit politiek denken is geïnspireerd door de “théorie des frontières naturelles”, namelijk het streven naar natuurlijke grenzen (i.c. de Rijn). Doorheen de eeuwen zijn er verschuivingen geweest in middelen en tactiek, maar nooit in doel. We weten nu met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat, mocht België imploderen, het zgn. “Waals gewest” in één of andere vorm toenadering tot Frankrijk zal zoeken. De tekenen hiervan zijn vandaag al duidelijk zichtbaar. Uiteraard zal de Franse territoriale expansie dan niet beperkt blijven tot het zuiden van België, maar minstens ook Brussel, Voeren en de faciliteitengemeenten omvatten. Het spreekt vanzelf dat een “Vlaams” rompstaatje dan volstrekt niets in de pap zal te brokken hebben.

Men mag evenmin vergeten dat België in 1839 Nederlands-Limburg en het Groothertogdom Luxemburg aan Nederland verloor. Zeeuws-Vlaanderen en Noord-Brabant werden eerder al ontfutseld. Pruisen nam ons het Rijnland af.

Van het middeleeuwse Groot-België van Breskens tot Bazel en van Düsseldorf tot Amiens blijft er vandaag al niet veel meer over.

Anders gezegd, de Vlaams-nationalisten, die ijveren voor de vernietiging van België, werken in realiteit voor de Quai d’Orsay in Parijs en zijn zo de beste bondgenoten van het Franse imperialisme.



Bron: politics.be

Et alors ?

Dat België, als kleine staatkundige constructie, binnen de economische, politieke, financiële, en voor wat het Franstalig deel ervan betreft ook culturele invloedssfeer ligt van het veel groter buurland Frankrijk is vanzelfsprekend juist, maar dat is nu eenmaal de voor de hand liggende realiteit, nietwaar.

Wat had u dan wel gedacht ? Dat Frankrijk binnen de invloedssfeer van België zou moeten liggen, of zo ? Voorwaar, u maakt zich middels uw waanbeelden van een zogenaamd eeuwigdurende “Belgische natie” toch nogal wat illusies, merk ik.

Overigens hebben de Vlaams-nationalisten met één en ander geen ene bal te maken : zij zijn het niet die er voor gezorgd hebben dat België in zeer ruime mate in de invloedssfeer van Frankrijk ligt. En als België uiteen zou vallen en het Franstalig landsdeel om aansluiting bij Frankrijk zou verzoeken, zullen de Vlaams-nationalisten daar, als ik het goed begrijp, geen traan om laten. Evenmin trouwens als de Belgische Franstaligen zelf.

Ik zal het u nog eens duidelijk zeggen : België is een staatsconstructie, maar geen natie, en het zal ook nooit een natie worden, laat staan dat het ooit een natie van betekenis zou kunnen zijn. België is een staat waarin twee zeer van elkaar verschillende bevolkingsgroepen leven. Eén bevolkingsgroep daarvan zal ooit voor de keuze staan : als zelfstandige kleine natie voortbestaan, of aansluiten bij buurland Nederland. Voor de andere bevolkingsgroep zal dergelijke keuze van nature niet bestaan, vermits deze zichzelf economisch niet kan bedruipen : voor het Franstalig landsgedeelte van het huidige België wordt het derhalve ongetwijfeld aansluiten bij het moederland Frankrijk.

Uw vaststelling van bedoelde invloedssfeer, al omschrijft u het zeer onterecht als “kolonisatie”, is de loutere vaststelling van een natuurlijke fase in de onstuitbare evolutie die de staatsconstructie “België” volgt en verder zal volgen. Het is niet anders, en het zal ook nooit plots in de omgekeerde richting beginnen evolueren. Ooit zult u, voor uw eigen gemoedsrust, moeten leren om die aperte realiteit te aanvaarden, en uw energie wat nuttiger te spenderen dan aan uw belgicistisch-unitaristische waanbeelden.

[BWarrior]

Oorspronkelijk geplaatst door Gwylan

Et alors ?

Dat België, als kleine staatkundige constructie, binnen de economische, politieke, financiële, en voor wat het Franstalig deel ervan betreft ook culturele invloedssfeer ligt van het veel groter buurland Frankrijk is vanzelfsprekend juist, maar dat is nu eenmaal de voor de hand liggende realiteit, nietwaar.

Wat had u dan wel gedacht ? Dat Frankrijk binnen de invloedssfeer van België zou moeten liggen, of zo ? Voorwaar, u maakt zich middels uw waanbeelden van een zogenaamd eeuwigdurende “Belgische natie” toch nogal wat illusies, merk ik.

Overigens hebben de Vlaams-nationalisten met één en ander geen ene bal te maken : zij zijn het niet die er voor gezorgd hebben dat België in zeer ruime mate in de invloedssfeer van Frankrijk ligt. En als België uiteen zou vallen en het Franstalig landsdeel om aansluiting bij Frankrijk zou verzoeken, zullen de Vlaams-nationalisten daar, als ik het goed begrijp, geen traan om laten. Evenmin trouwens als de Belgische Franstaligen zelf.

Ik zal het u nog eens duidelijk zeggen : België is een staatsconstructie, maar geen natie, en het zal ook nooit een natie worden, laat staan dat het ooit een natie van betekenis zou kunnen zijn. België is een staat waarin twee zeer van elkaar verschillende bevolkingsgroepen leven. Eén bevolkingsgroep daarvan zal ooit voor de keuze staan : als zelfstandige kleine natie voortbestaan, of aansluiten bij buurland Nederland. Voor de andere bevolkingsgroep zal dergelijke keuze van nature niet bestaan, vermits deze zichzelf economisch niet kan bedruipen : voor het Franstalig landsgedeelte van het huidige België wordt het derhalve ongetwijfeld aansluiten bij het moederland Frankrijk.

Uw vaststelling van bedoelde invloedssfeer, al omschrijft u het zeer onterecht als “kolonisatie”, is de loutere vaststelling van een natuurlijke fase in de onstuitbare evolutie die de staatsconstructie “België” volgt en verder zal volgen. Het is niet anders, en het zal ook nooit plots in de omgekeerde richting beginnen evolueren. Ooit zult u, voor uw eigen gemoedsrust, moeten leren om die aperte realiteit te aanvaarden, en uw energie wat nuttiger te spenderen dan aan uw belgicistisch-unitaristische waanbeelden.

U geeft in uw commentaar zeer goed de visie weer die bij de Franse politici - over de bevolking laat ik me niet uit - over België heerst. Voor u kan België enkel maar een "constructie" zijn en uiteraard geen "natie". Naties kunnen immers enkel staten zijn, die - zoals Frankrijk - maar één administratieve taal hebben. Alsof er in Frankrijk geen veelheid is aan regionale streektalen. Alsof Frankrijk niet duizend jaar gezocht heeft (en nog steeds zoekt) naar zijn grenzen.

Ondertussen is er in de wetenschappelijke literatuur nu al ten overvloede bewezen dat er een Belgische natie bestaat. Ik verwijs daarvoor niet alleen naar de monumentale geschiedenis van België van Pirenne en naar de (gelijklopende) analyse van de grote Nederlandse historicus Huizinga (zie tekst), maar ook naar andere werken.

Een bloemlezing:

Genèse de l’État-nation en Belgique : comparatisme et perspectives, dans Les prémices de l’identité belge avant 1830 ? Actes du colloque international du 29 septembre 2005, Brussel, 2006, pp. 119-140.

L. WILS, Van Clovis tot Di Rupo: de lange weg van de naties in de Lage Landen, Antwerpen, 2005

J. STENGERS, Histoire du sentiment national en Belgique des origines �* 1918, Tome 1, Les Racines de la Belgique, Brussel, 2000

L. VOS, K. DEPREZ, Nationalisme in België: identiteiten in beweging 1780-2000, Antwerpen, 1999

S. DUBOIS, L’invention de la Belgique. Genèse d’un Etat-Nation. 1648-1830, Brussel, 2005

In uw eerste paragraaf verkondigt u voorts dat het logisch is dat België binnen de politieke invloedssfeer van Frankrijk ligt. Kleinere staten hebben geen zelfstandig bestaansrecht (cf. uw tweede paragraaf). Tsjechië en Oostenrijk moeten derhalve binnen de Duitse invloedssfeer liggen, Polen moet een Russische satellietstaat zijn. Waarom niet, nu we toch bezig zijn.

Maar het mag natuurlijk wel geen "kolonisatie" heten. (derde paragraaf).

[Gwylan]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

U geeft in uw commentaar zeer goed de visie weer die bij de Franse politici - over de bevolking laat ik me niet uit - over België heerst. Voor u kan België enkel maar een "constructie" zijn en uiteraard geen "natie". Naties kunnen immers enkel staten zijn, die - zoals Frankrijk - maar één administratieve taal hebben. Alsof er in Frankrijk geen veelheid is aan regionale streektalen. Alsof Frankrijk niet duizend jaar gezocht heeft (en nog steeds zoekt) naar zijn grenzen.

Ondertussen is er in de wetenschappelijke literatuur nu al ten overvloede bewezen dat er een Belgische natie bestaat. Ik verwijs daarvoor niet alleen naar de monumentale geschiedenis van België van Pirenne en naar de (gelijklopende) analyse van de grote Nederlandse historicus Huizinga (zie tekst), maar ook naar andere werken.

Een bloemlezing:

Genèse de l’État-nation en Belgique : comparatisme et perspectives, dans Les prémices de l’identité belge avant 1830 ? Actes du colloque international du 29 septembre 2005, Brussel, 2006, pp. 119-140.

L. WILS, Van Clovis tot Di Rupo: de lange weg van de naties in de Lage Landen, Antwerpen, 2005

J. STENGERS, Histoire du sentiment national en Belgique des origines �* 1918, Tome 1, Les Racines de la Belgique, Brussel, 2000

L. VOS, K. DEPREZ, Nationalisme in België: identiteiten in beweging 1780-2000, Antwerpen, 1999

S. DUBOIS, L’invention de la Belgique. Genèse d’un Etat-Nation. 1648-1830, Brussel, 2005

In uw eerste paragraaf verkondigt u voorts dat het logisch is dat België binnen de politieke invloedssfeer van Frankrijk ligt. Kleinere staten hebben geen zelfstandig bestaansrecht (cf. uw tweede paragraaf). Tsjechië en Oostenrijk moeten derhalve binnen de Duitse invloedssfeer liggen, Polen moet een Russische satellietstaat zijn. Waarom niet, nu we toch bezig zijn.

Maar het mag natuurlijk wel geen "kolonisatie" heten. (derde paragraaf).

Dank voor uw reactie.

Evenwel :

1. Het gebruiken van eenzelfde taal is inderdaad een belangrijk element in de creatie van een natiegevoelen onder mensen, maar bijlange niet het enige.

2. Er zijn in Frankrijk inderdaad een aantal regionale streektalen, maar u bent er zich wellicht van bewust dat het Frans niet enkel de enige administratieve taal is in mijn land, doch tevens de algemene dagdagelijkse gebruikstaal die iedereen spreekt. Overigens is één en ander totaal niet te vergelijken met de taalsituatie in België, waar twee onderscheiden bevolkingsgroepen elk een duidelijk verschillende eigen taal spreken (de enkele tienduizenden Duitstaligen even terzijde), en in elk hunner deel van België die taal als administratieve taal gebruiken (het theoretisch tweetalig Brussels Hoofdstedelijk Gewest uitgezonderd). Bovendien is “eigen taal” in dat verband niet eens geheel juist, vermits de Vlamingen dezelfde taal spreken als hun Nederlandse buren, en de Franstaligen dezelfde taal als wij Fransen, weze het met een regionale tongval en enkele streekverschillen.

3. U kunt niet ontkennen dat wij Fransen, ondanks onze verschillen, wel degelijk een natiegevoel hebben en dus allen samen een natie vormen. Ikzelf ben slechts één voorbeeld van een zeer groot aantal Fransen dat niet in de “eigen streek” leeft en werkt. De afstand tussen mijn woonplaats en mijn geboortestad, beide in Frankrijk, is groter dan de afstand tussen mijn woonplaats en de uwe. Nochtans verzeker ik u dat ik mij hier volkomen “thuis” voel tussen "mijn" volk.

4. Ik weet dat er Belgen zijn in wiens visie de Vlamingen en de Belgische Franstaligen samen een "natie" vormen. Dat is nochtans in de realiteit duidelijk een lachtertje : de Vlamingen en de Belgische Franstaligen hebben niet enkel een verschillende taal, een verschillende mentaliteit en een verschillende cultuur, maar bovendien begrijpen ze elkaar nauwelijks of niet en ze zijn zo goed als niet in mekaar geïnteresseerd. Hoe zouden ze dan samen een natie kunnen vormen ?

5. Ik stel geenszins dat kleinere landen geen bestaansrecht hebben ; ik heb het uitsluitend over de invloedssfeer waarin België als verdeeld klein land ligt (in uw openingspost zegt u trouwens hetzelfde, al noemt u het “kolonisatie”). Evenwel, de vergelijking van de drie door u vermelde soevereine naties (Oostenrijk, + 8 miljoen inwoners, Polen + 38 miljoen inwoners, en Tsjechië + 10 miljoen inwoners) met de nauwelijks vier miljoen Franstalige Belgen gaat helemaal niet op. Wees gerust : van mij mag elke staat bestaansrecht hebben, maar het moet in de realiteit ook mogelijk zijn, nietwaar. Daar waar Oostenrijk, Polen en Tsjechië, in welke invloedssfeer zij ook mogen liggen, economisch perfect in staat zijn om zelfstandig te bestaan, kunnen Wallonië plus het beperkt aantal Franstaligen Belgen dat zich niet als Waal wil bestempeld zien dat helemaal niet. Ik hoop dat u tenminste begrijpt dat dit inmiddels voldoende is bewezen.

6. Wanneer ik het heb over de economisch zelfstandige al dan niet leefbaarheid van Vlaanderen enerzijds en Franstalig België anderzijds, heb ik het niet over België als geheel. De reden is zeer duidelijk : omdat ik rekening hou met de realiteit van zaken, met name met het onmiskenbaar gegeven dat België als staatsgeheel aan het uiteenvallen is. Derhalve dwingt die realiteit ons om in onze toekomstanalyse Vlaanderen en het Belgisch Franstalig landsdeel als aparte entiteiten te bekijken.