De zwarte horde

[Weisse Wolf]

De Franse president Jacques Chirac werd vorig jaar tijdens zijn bezoek aan Algerije verwelkomd door een menigte die luidkeels 'Visa, visa, visa' scandeerde. Bij voetbalwedstrijden is de leus een van de populairste strijdkreten op de tribune. 'Dat vinden wij humor,' zeggen ze in Algerije.

Een hele generatie Algerijnse jongeren is volledig geobsedeerd door dit felbegeerde stempel in hun paspoort. Helaas voor hen, en voor de meeste andere Afrikanen, is het voor de overgrote meerderheid vrijwel onmogelijk een visum voor Europa te krijgen. Het enige alternatief is met een boot illegaal de Middellandse Zee oversteken.

Het aantal Afrikanen dat clandestien de Europese Unie probeert binnen te komen, is sinds 1999 alleen maar toegenomen. Volgens de Marokkaanse organisatie Association des amis et families des victimes de rimmigration clandestine (AFVIC)-proberen per jaar zo'n 100.000 Afrikanen ongezien van Marokko naar Spanje te reizen. De meerderheid reist via de Straat van Gibraltar, een kleine minderheid steekt vanuit Zuid-Marokko over naar de Canarische Eilanden. Van de reizigers is 4 tot 5 procent Marokkaan. De rest bestaat uit Afrikanen uit andere landen, die door de woestijn naar Marokko zijn gereisd.

Sterke bevolkingstoename

Naast Marokko gebruiken Afrikaanse gelukzoekers ook Libië vaak als springplank naar Europa. Vanuit de Libische havenstad Zuwara proberen per jaar enkele tienduizenden Afrikanen naar het Italiaanse eiland Lampedusa te varen.

De kans is klein dat het aantal etnische gelukzoekers de komende jaren zal afnemen. Bijna alle illegalen zijn economische vluchtelingen. Omdat het niet in de verwachting ligt dat de sociaal-economische situatie in de meeste Afrikaanse landen op korte termijn verbetert, blijft er een voedingsbodem voor emigratie bestaan. Overheden in Noord-Afrika doen nauwelijks moeite om de illegalen tegen te houden. Het is niet ons probleem, zeggen ze, maar een probleem van Europa. Bovendien kunnen ze de migranten gebruiken om Europese politieke leiders onder druk te zetten. Alleen in ruil voor geld of een andere wederdienst komen ze in actie.

De snelle bevolkingsgroei verergert de crisis. In de afgelopen 25 jaar is het aantal inwoners van Marokko, Algerije, Tunesië en Libië bijna verdubbeld, van 41 miljoen in 1975 tot 75 miljoen in 2001. De UNDP, het bevolkingsfonds van de Verenigde Naties, verwacht de komende 25 jaar een bijna even snelle groei. 'Vrijwel geen enkel land ter wereld kan zo'n sterke bevolkingstoename zonder problemen opvangen,' zegt Mohammed Arkoun, hoogleraar islamitische geschiedenis aan de Sorbonne-universiteit in Parijs. Extra woningen, scholen en ziekenhuizen kosten geld. Geld dat veel regeringen helemaal niet hebben (wat doen ze dan met die miljarden ontwikkelingshulp?). Arkoun benadrukt dat goed politiek beleid de crisis had kunnen temperen. 'Maar daarin blinken Noord-Afrikaanse leiders niet uit.'.....

De demografische problemen in Noord-Afrika zijn zo groot dat meerdere families vaak in een huis wonen. Soms is de situatie zo nijpend dat mensen bij toerbeurt slapen. Banen zijn er nauwelijks. De werkloosheid ligt overal in Noord-Afrika boven de 15 procent, voor jongeren is dat percentage nog hoger. Velen vallen terug op hun familie. Alleen wie verwanten heeft met een hoge functie bij de overheid, heeft kans op een baan. En juist daardoor verergert de situatie. Want banen gaan niet naar de mensen met de meeste capaciteiten, maar naar degenen met de juiste contacten. Vandaar dat veel overheidsinstanties in Noord-Afrika zo slecht functioneren. Mensen op verantwoordelijke posities hebben er vaak geen enkel benul waarmee ze bezig zijn.

Hoe westelijker in Noord-Afrika, hoe slechter de sociaal-economische situatie. Libië heeft van de vier landen het hoogste gemiddeld inkomen en de meest evenwichtige inkomensverdeling. Marokko staat op beide punten onderaan, op de voet gevolgd door Algerije. Daar is de situatie het meest uitzichtloos.

Wurggreep

De Marokkaanse koning Mohammed VI voerde de afgelopen jaren diverse politieke en sociale hervormingen door (zoals recent de herziening van het familierecht), waardoor de vooruitzichten gematigd positief zijn. Algerije daarentegen wordt al meer dan tien jaar in een wurggreep gehouden door een clubje generaals, die geen enkele poging doen het land te hervormen.

Ongeveer eenderde van de Afrikanen die proberen illegaal naar Europa te reizen, arriveert daadwerkelijk op de plek van bestemming. In 2003 arresteerde de Spaanse politie op het vasteland ongeveer twintigduizend Afrikanen zonder papieren, aldus een woordvoerder van de Spaanse ambassade in Den Haag. Nog eens tienduizend werden op zee gepakt. Een aanzienlijk aantal van de arrestanten wordt niet teruggestuurd. Met Marokko is een terugname-overeenkomst, maar met veel andere Afrikaanse landen niet. Talloze zwarte Afrikanen die Spanje illegaal binnenkwamen, kregen de afgelopen jaren een tijdelijke werkvergunning.

Voor degenen die Europa niet halen, loopt het soms slecht af. Talloze bootjes komen onderweg in de problemen, ze drijven af of lijden schipbreuk. Vaak zijn ze niet zeewaardig en overbeladen. Het gros van de Afrikanen kan niet zwemmen. Elk jaar spoelen op de Spaanse en Marokkaanse kust enkele honderden lijken aan. Van duizenden andere Afrikanen wordt na hun vertrek nooit meer iets gehoord. De meeste economische vluchtelingen kennen deze gevaren, maar dat houdt ze niet tegen. Het alternatief is frustratie en desillusie in eigen land. Dat vinden ze pas echt erg.

Droomreis

Buitenlandse bezoekers worden in Noord-Afrika geregeld aangeklampt door mensen die om hulp vragen. De traditionele gastvrijheid waar de regio zo beroemd om is, blijkt steeds vaker alleen maar bedoeld om de buitenlandse bezoeker tot een gunst te bewegen. Na de eerste kennismaking komt al snel 'de droomreis' naar Europa ter sprake. Wie echt vrienden wil maken, doet een Afrikaan geen groter plezier dan met een financiële bijdrage aan zijn illegale overtocht. Emigratie is in zijn ogen de enige manier om zich te ontworstelen aan armoede. Weinigen denken dat het op korte termijn beter zal gaan in hun vaderland.

In Italië en Spanje, de twee landen die het meeste last hebben van de migranten, klinkt al geruime tijd de roep om hardere maatregelen. De Italiaanse politicus Umberto Bossi, leider van de Lega Nord, stelde eind 2003 voor om oorlogsschepen op de illegalen af te sturen. 'Ik wil het geluid van kanonnen horen,' zei hij in de Italiaanse krant Corriere della Serra. Na de tweede of derde waarschuwing mag er van Bossi worden geschoten. 'Anders houdt het nooit op.' Andere Italiaanse politici reageerden "geschokt" op Bossi's-uitspraken. Maar hoe de stroom illegalen dan wel effectief te bestrijden is, weet eigenlijk niemand.

[1handclapping]

Goede post - slechte titel.

Toen ik in algerije was in 1980 ontmoette ik oa. de kok van het Hotel waar ik logeerde , die had jarenlang in Frankrijk gewoond en was er teruggekeerd. Verleden jaar toen ik in het hospitaal (St.Erasmus Antwerpen-Borgerhout) opgenomen was, was een kamergenoot van ons (ikzelf & 2 Vb-ers)
een Algerijn die hier reeds een 15tal jaar verblijft en die intussen in de buurt van Oran een huis kocht om er na pensionering zijn oude dag te slijten.

Wat ik bedoel is dat men de "migratie" niet als een naamloze horde moet zoen maar als de multipeele verhalen van mensen.. individuen & daar zijn zeer schrijnende zaken bij,
die iemand als mens niet onverschillig mogen laten.

Zo was er onlangs een beetje een hype bij anti-islamisten om te keer te gaan tegen de soedanese vervolgingen van de mensen
in Darfur. Maar als deze mensen als vluchtelingen opduiken op een duitse vrachtboot voor de italiaanse kust zijn het
ploteseling "economische vluchtelingen"...

Wat inderdaad een verontrustend feit is, is de ongelofelijke bevolkingsexplosie speciaal in Noord-Afrika en het ontbreken van voldoende kompetente mensen om de natuurlijke rijkdom
van oa. Algerije te valorizeren. Het zou de waarheid geweld aandoen om te stellen dat daar een stelletje onnozelaars zit te niksen en het land in qsneltreinvaart naar de verdoemenis gaat. Maar het is tijd dat we de hand aan de ploeg steken
en nagaan wat er nog gedaan moet worden.

In 1980 was ik werkzaam in het staalkomplex "El Hadjar" nabij
Annaba - staalindustrie leek me op zich geen goede oplossing voor de Algerijnen - aan het einde van mijn opdracht besefte ik dat elke industrie, elke onderneming die min of meer kan functioneren een geschenk des hemels kan zijn.

----

Zuid Afrika's verplegend personeel wordt door "agenten"
met hoge lonen naar Groot-Brittanië gelokt - dit jaar zijn er 300 weggegaan en worden er 280 gediplomeerd -
de slachtoffers van dit gebrek aan verplegend personeel worden dan op hun beurt "economische vluchtelingen" ???


----


Zoals iedereen kan zien kunnen de wortels van het probleem
best aangepakt worden en is een "oplossing" niet voor morgen
als het Vlaams Blok aan de macht komt maar voor later als een nieuwe generatie op een rechtvaardig-pragmatische wijze
zowel aan deze kant van de middelandse zee als aan de overkant aan het roer zal staan.