Strafverzwaring voor geweld tegen beroepen van algemeen belang

[Boyke]

Minister Turtelboom wil in haar mozaïekwet de straffen aanzienlijk verzwaren voor geweld tegen beoefenaars van beroepen van algemeen belang, zoals buschauffeurs, verplegend personeel, artsen, apothekers, enz. Gevangenisstraffen wil ze verdubbelen, criminele straffen met vijf jaar verhogen (ruwweg weergegeven). N-VA en Groen zijn daar tegen. De orde van Vlaamse Balies ook.

Ik verwijs naar de volgende artikelen:

http://www.gva.be/nieuws/binnenland/...hauffeurs.aspx

En:

http://www.gva.be/nieuws/binnenland/...hauffeurs.aspx

Ik heb reeds een voorlopig verzoekschrift opgesteld om deze toekomstige wet voor het Grondwettelijk Hof te bestrijden.

Hier de tekst (voorlopige tekst):

Origineel/Afschrift
Verzoekschrift
houdende beroep tot gehele vernietiging van artikel 23 van de wet van ... houdende diverse bepalingen betreffende Justitie

Aan het Grondwettelijk Hof
Koningsplein 7
1000 Brussel

Hooggeachte Heer Voorzitter,
Hooggeachte Mevrouw,
Hooggeachte Heren Rechters,

Boyke, gepensioneerde, wonende te 3110 Rotselaar, ... , hierna “verzoeker” genoemd,

Overwegende dat de straffen gesteld op opzettelijke slagen en verwondingen aan “gewone burgers” toegebracht onaanvaardbaar laag zijn, zeker wanneer men ze vergelijkt met de straffen gesteld op diefstal;

Heeft de eer uiteen te zetten wat volgt:

I. De bestreden bepaling

Het beroep tot gehele vernietiging is gericht tegen artikel 23 van de wet van ... houdende diverse bepalingen betreffende Justitie (Belgisch Staatsblad van ... , p. ...). Dit artikel vult artikel 410bis van het Strafwetboek aan met een nieuw lid.

Artikel 410bis van het Strafwetboek, in de oude redactie, voorzag in een beperkte strafverzwaring ingeval van misdrijven omschreven in de artikelen 398 tot 405 van het Strafwetboek (opzettelijk doden, niet doodslag genoemd, en opzettelijk toebrengen van lichamelijk letsel), wanneer deze misdrijven werden gepleegd tegen de hierna genoemde beschermde personen. Deze beschermde personen zijn “een chauffeur, een begeleider, een controleur of een loketbediende van een uitbater van een netwerk voor openbaar vervoer, een postbode, een brandweerman, een lid van de civiele bescherming, een ambulancier, een arts, een apotheker, een kinesitherapeut, een verpleegkundige, een lid van het personeel aangesteld voor het onthaal in de spoeddiensten van de verzorgingsinstellingen, een maatschappelijk werker of een psycholoog van een openbare dienst, in de uitoefening van hun bediening” (hierna : beschermde personen). In dat geval werd “de minimumstraf bedoeld in die artikelen verdubbeld in geval van gevangenisstraf en met twee jaar verhoogd in geval van opsluiting”.

De bestreden bepaling luidt als volgt:

“Artikel 410bis van hetzelfde Wetboek (Strafwetboek), ingevoegd bij de wet van 20 december 2006, wordt aangevuld met het volgende lid:

‘De straffen zijn de volgende:

1° in de gevallen bedoeld in de artikelen 398, 399 en 405, wordt de maximale gevangenisstraf bedoeld in voornoemde artikelen verdubbeld met een maximum van vijf jaar;

2° in de gevallen bedoeld in de artikelen 400, eerste lid, en 402, is de straf opsluiting van vijf jaar tot tien jaar;

3° in de gevallen bedoeld in de artikelen 400, tweede lid, 401, eerste lid, en 403, is de straf opsluiting van tien jaar tot vijftien jaar;

4° in de gevallen bedoeld in artikel 401, tweede lid, is de straf opsluiting van vijftien jaar tot twintig jaar;

5° in de gevallen bedoeld in artikel 404 is de straf opsluiting van twintig jaar tot dertig jaar.’.”

De Orde van Vlaamse Balies en haar Franstalige tegenhanger zijn gekant tegen de strafverzwaring die de bestreden bepaling doorvoert (hierna : de strafverzwaring):
“De Vlaamse Orde wijst erop dat de straffen voor geweld tegen leden van deze beroepsgroepen nu al "ernstig zwaarder zijn dan de straffen voor geweld tegen gewone burgers".
"Bijkomende strafverzwaringen invoeren in functie van maatschappelijke incidenten is onaanvaardbaar. Deze verzwaringen hebben geen enkel afschrikkend effect", zo luidt het streng.
Eerder had ook de Franstalige Orde zich tegen deze strafverzwaringen uitgesproken.”

John De Wit, expert Justitie van Gazet van Antwerpen, verwijt de wetgever een oneigenlijk motief te hebben:
“De roep om strafverzwaring komt er niet alleen omdat de straffen voor slagen en verwondingen in het algemeen eerder licht zijn, maar vooral omdat de korte straffen (onder de drie jaar) niet meer worden uitgevoerd. Men verzwaart bepaalde straffen dus om er zeker van te zijn dat ze worden uitgevoerd. Dat is een oneigenlijk motief.”

De bestreden bepaling is vervat is een wet die is voortgekomen uit een wetsontwerp van de Regering (Parl. St., Kamer, 2011-2012, nr. 2429/1).

In de Memorie van Toelichting bij dat wetsontwerp leest men:

“In zijn advies stelt de Raad van State de vraag of, in het licht van de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, personen die niet behoren tot de in artikel 410bis van het Strafwetboek genoemde categorieën gelijk worden behandeld en of het proportionaliteitsbeginsel in strafzaken wordt gerespecteerd” (Parl. St., Kamer, 2011-2012, nr. 2429/1, p. 13).

II. Belang van verzoeker

Verzoeker verblijft op het Belgisch grondgebied. Hij komt regelmatig in contact met beschermde personen. Wanneer criminelen druk zullen willen uitoefenen op bepaalde berschermde personen, zullen deze criminelen bij voorkeur verzoeker bedreigen en verwondingen toebrengen dan de beschermde persoon. Wanneer verzoeker bijvoorbeeld naar zijn apotheker gaat, zal een overvaller wegens de strafverzwaring geen bedreigingen uiten of geweld gebruiken tegenover de apotheker (een beschermd persoon), maar tegen verzoeker, er aldus op hopend dat de apotheker geld of drugs zal overhandigen wegens de bedreigingen geuit tegen of omwille van het letsel toegebracht aan verzoeker. De bestreden bepaling bedreigt de lichamelijke integriteit van verzoeker, die er dus belang bij heeft ze voor het Hof te bestrijden. Zij maakt inderdaad van verzoeker een preferentieel slachtoffer van opzettelijke slagen en verwondingen, telkens wanneer een dader die geweld wil gebruiken de keuze zal hebben tussen verzoeker en een beschermd persoon.

Het recht op lichamelijke integriteit is in een rechtsstaat een dermate te beschermen rechtsgoed dat eenieder die zich op Belgisch grondgebied bevindt er voortdurend belang bij heeft dat zijn recht op lichamelijke integriteit op afdoende wijze wordt beschermd door de wet. Dit vloeit meer in het bijzonder voort uit artikel 5, § 1, eerste zin, van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (hierna : EVRM).

De vernietiging van de bestreden bepaling maakt het mogelijk dat de wetgever de door artikel 410bis, eerste lid, van het Strafwetboek geviseerde gewelddaden strenger zal bestraffen in algemene bewoordingen, dus zowel voor beschermde personen als voor gewone burgers. Ook uit deze mogelijkheid put verzoeker zijn belang.

III. De middelen

A. Eerste middel: schending van de artikelen 10 en 11 van de Grondwet

Personen die niet behoren tot de in artikel 410bis van het Strafwetboek genoemde categorieën van personen worden niet gelijk behandeld ten opzichte van de eerstgenoemden, zonder dat daarvoor een redelijke verantwoording voor bestaat. De Raad van State had hieromtrent vragen in het licht van de rechtspraak van het Hof, en meer bepaald in het licht van de arresten nr. 157/2004 van 6 oktober 2004 en nr. 110/2008 van 31 juli 2008.

In beide voornoemde arresten heeft het Grondwettelijk Hof de omstandigheid in aanmerking genomen dat de onderzochte bepalingen niet voorzagen in een verhoging van de maximumstraffen. De bestreden bepaling voorziet echter wel in een verhoging van de maximumstraffen.

Door het maximum van de straffen aanzienlijk te verhogen, en in geval van gevangenisstraf zelfs te verdubbelen, heeft de wetgever bij het aannnemen van de bestreden bepaling een maatregel genomen die weliswaar in verband staat met de nagestreefde doelstelling, maar die daarmee niet evenredig is. De onevenredigheid van de bestreden maatregel vloeit inzonderheid voort uit het feit dat hij een gevaar oplevert voor de lichamelijke integriteit van de gewone burgers, zoals onderstreept werd bij het uiteenzetten van het belang van verzoeker.

De wetgever heeft de bestreden bepaling werd immers aangenomen “vermits het fysiek geweld (“violences physiques”) tegen voornoemde [beschermde] personen gestaag toeneemt (“ne cessent d’augmenter”)” (Parl. St., Kamer, 2011-2012, nr. 2429/1, p. 13). Dat is een nietszeggende bewering, vermits zij door niets wordt ondersteund. Er wordt zelfs geen statistisch materiaal voorgelegd aan de parlementsleden. Er wordt zelfs niet dieper ingegaan op de vraag of fysiek geweld tegen gewone burgers ook niet “gestaag” toeneemt. Indien alleen het fysiek geweld tegen beschermde personen gestaag zou toenemen, en het fysiek geweld tegen gewone burgers niet, dan zou een drastische strafverzwaring eventueel nog kunnen verantwoord worden. Maar de beweringen van de Regering (Minister van Justitie) in de Memorie van Toelichting geven daar geen zicht op. Hetgeen het Hof heeft overwogen in arrest nr. 110/2008 in B.8.4 verandert daar niets aan. De evenredigheid van de bestreden maatregel is dus niet bewezen.

In het parlement werden er aan Minister Turtelboom cijfers gevraagd, maar zij gaf er geen:
“Ook Valérie Déom (PS) en Sonja Becq (CD&V) hadden vragen bij de verstoring van de verhouding van tussen de straffen. Becq vroeg cijfers over het aantal gewelddaden tegen leden van deze groepen. (...) Minister Turtelboom gaf geen cijfers, maar ze beklemtoonde dat geweld tegen "hoekstenen van de veiligheid in onze samenleving zwaarder mag bestraft worden". Ze zegde dat ze deze strafverzwaring al had afgesproken met de cipiers en "ik sta daar volledig achter".”

Uit de criminaliteitscijfers van de federale politie blijkt dat het aantal aangiften van geweld tegen beroepen van algemeen belang in de jaren 2008, 2009 en 2010 zeer constant is gebleven. Respectievelijk vermeldt het verslag 2.427, 2.455 en 2.474 aangiften. Op de grafische voorstelling van deze statistieken is zo goed als geen verschil te zien (Federale politie, Directie van de operationele politionele informatie, Dienst beleidsgegevens, Jaarraport 2010, Politiële criminaliteitsstatistieken, p. 35).

Van een “gestage” stijging is dus geen sprake.

De door het Hof in arrest nr. 110/2008 in B.9.3 geciteerde argumenten van de toenmalige wetgever zijn drogredenen. De wetgever zou integendeel een zeer krachtig signaal sturen naar alle geweldenaars indien opzettelijke slagen en verwondingen in het algemeen strenger zouden bestraft worden. Verzwarende omstandigheden moeten de uitzondering blijven ? Dat men dan de straffen op bijvoorbeeld diefstal aanzienlijk vermindert en alleen een strafverzwaring doorvoert (behoud huidige straffen) voor diefstal ten nadele van beschermde personen. De geciteerde argumenten slaan nergens op en zijn alleen lippendienst bewezen aan de corporatistische verzuchtingen van beroepsgroepen die, wanneer zij zouden staken naar aanleiding van een bepaald incident, het economisch leven zwaar zouden kunnen verstoren.

John De Wit schrijft: “Zelfs het argument dat het geweld tegen de politie toeneemt is relatief. Het geweld tegen de politie neemt inderdaad toe en dat is uiteraard verwerpelijk: in de eerste tien jaar van deze eeuw met zo'n 14%, maar in die zelfde periode stegen de opzettelijk slagen en verwondingen tegen alle burgers samen met 25,5%. Bijna twee keer zoveel dus. Waarom gaan de straffen voor geweld tegen gewone burgers dan ook niet omhoog? Allemaal niet erg logisch.”

De bestreden bepaling moet bijgevolg vernietigd worden, samen met de daar onlosmakelijk mee verbonden bepaling(en) van de bestreden wet.

B. Tweede middel: schending van artikel 14 van de Grondwet, gelezen in samenhang met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet en de artikelen 6 en 7 van het EVRM en met het evenredigheidsbeginsel inzake delicten en straffen (cf. artikel 49, § 3, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie)

De artikelen 6 en 7 van het EVRM eisen dat een straf in verhouding staat tot het gepleegde feit (zie, voor wat artikel 6 EVRM betreft, EHRM, 23 september 1998, Malige t. Frankrijk, § 49).

De Franse Conseil constitutionnel eist een manifeste onevenredigheid tussen het misdrijf en de straf (zie bijvoorbeeld CC, nr. 86-215 van 3 september 1986, § 7; CC, nr. 87-237 van 30 december 1987, § 16).

Het proportionaliteitsbeginsel in strafzaken wordt door de bestreden bepaling niet gerespecteerd. Zelfs de Raad van State stelde zich de vraag of dat beginsel wel werd gerespecteerd door de bestreden bepaling.

De straf moet in verhouding staan tot de ernst van het misdrijf. Eenzelfde slag, toegebracht aan een beschermd persoon of aan een gewone burger, doet evenveel pijn. Het is dan ook kennelijk onevenredig dezelfde slag dubbel te bestraffen wanneer hij aan een beschermd persoon wordt toegebracht inplaats van aan een gewone burger. Aldus wordt de gewone burger het uitgelezen mikpunt van agressie, zoals reeds werd betoogd bij de behandeling van het belang van verzoeker. Dat komt neer op een discriminatie van de gewone burger ten opzichte van de beschermde personen. Daaruit volgt dat de door de bestreden bepaling bepaalde straf manifest onevenredig is aan de bestrafte misdrijven.

Om deze redenen,
Behage het het Grondwettelijk Hof:

De bestreden bepaling te vernietigen.
De daarmee onlosmakelijk verbonden bepaling(en) ambtshalve te vernietigen.

Met de meeste eerbied,

Rotselaar,

Voor eensluidend afschrift:

Boyke

Wat denken jullie ? Moet deze (toekomstige) wet bestreden worden ?

[Doa]

natuurlijk moet deze wet bestreden worden...
ofwel verhoog je de straffen voor geweld tegen gelijk wie ofwel blijf je er van

[eno2]

De wet is een ergerlijke en overbodige discriminatie tussen burgers.

[circe]

Zolang men de straffen verhoogt als het slachtoffer een andere huidskleur heeft dan de (blanke)dader, vind ik dat men mensen met een beroep van algemeen belang extra moet kunnen beschermen.

Ik sta er volledig achter dat er zware straffen staan op het hinderen van ambulanciers of het belagen van buschauffeurs of tramchauffeurs, brandweerlui die in bepaalde straten niet meer binnen durven levert een gevaar voor de andere mensen.

[eno2]

Wat is er gebeurd met "iedereen gelijk voor de wet"????? Men doet niets anders dan discriminaties inbouwen.

[circe]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Wat is er gebeurd met "iedereen gelijk voor de wet"????? Men doet niets anders dan discriminaties inbouwen.

d�*t is iets anders, maar dan moet men ook de verzwarende omstandigheden wegens echt of vermeend racisme opheffen.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door circe

d�*t is iets anders, maar dan moet men ook de verzwarende omstandigheden wegens echt of vermeend racisme opheffen.

Racisme is een apart strafbaar feit

[Doa]

Oorspronkelijk geplaatst door circe

d�*t is iets anders, maar dan moet men ook de verzwarende omstandigheden wegens echt of vermeend racisme opheffen.

da zou pas een goeie zaak zijn

[kelt]

Ik vind ook niet dat men de straffen op geweldpleging moet diversifieren afhankelijk van het soort dader of slachtoffer.Men moet enkel maar de strafwet toepassen zoals het hoort.



Niemand is gediend met "strovuur"wetgeving waar dan de volgende 5 jaar "reparatiewetten" op nodig zullen zijn,en waar een beetje advokaat gaten in zal schieten....