VVO : veiligheid van de treinreiziger of van de spoorwegvakbonden ?

[Politics.be]

Het gejammer van de spoorwegbonden is, gelet op hun grote macht en invloed in het verleden, alles behalve verantwoord. De vakbonden zijn in grote mate verantwoordelijk voor de huidige onwerkbare situatie.

De herrie die de vakbonden veroorzaken bij het spoor verbergt een flinke dosis hypocrisie. Zowel voor als na de opeenvolgende spoorweghervormingen van de afgelopen decennia hebben de spoorwegbonden altijd een dikke vinger in de pap gehad.

In het bijzonder liggen juist zij aan de basis van de huidige drieledige NMBS structuur, inderdaad een surrealistische constructie waarvan er geen soortgelijk voorbeeld te vinden is in de rest van de EU

Dat juist de PS’er Paul Magnette dit miskraam op de schopstoel zet, verdient absoluut onze bewondering. Spijtig dat de man naar Charleroi vertrekt!

Om de huidige toestand te begrijpen, moet men teruggaan tot de oude monolithische NMBS van de jaren 60 en 70. In de raad van bestuur van de NMBS zetelden toen, en dat sinds 1926, naast vertegenwoordigers van andere socio-economische groepen, twee vakbondsafgevaardigden: de voorzitter van de Waalse socialistische spoorvakbond en de voorzitter van de Vlaamse christelijke spoorvakbond (een typisch Belgisch compromis, tot groot ongenoegen trouwens van de Vlaamse socialistische bond die systematisch uit de boot viel).

Meer dan om het even welk ander lid van de raad van bestuur drukten deze beide heren hun stempel op het spoorwegbeleid, inbegrepen de interne benoemingspolitiek, dankzij hun kennis van het interne reilen en zeilen, waarvan zij op de hoogte werden gehouden door hun leden. Daarenboven bereidde een “beperkt comité” de vergaderingen van de raad van bestuur voor en dit comité was samengesteld uit de voorzitter van de raad van bestuur, de directeur generaal van de NMBS en… de twee vakbondsvoorzitters, leden van de raad van bestuur.

Een Europese richtlijn, tot stand gekomen onder Britse en Duitse impuls, komt roet in het eten gooien: de spoorwegen van de EU lidstaten moeten hervormd worden. Het beheer van de spoorweginfrastructuur moet gescheiden worden van de spoorwegexploitatie en spoorwegexploitanten uit andere lidstaten moeten toegang krijgen tot de spoorweginfrastructuur waar ook binnen de EU.

British Rail wordt als eerste opgesplitst (onder impuls van Mevr. Thatcher) , de Deutsche Bundesbahn volgt en spoedig wordt dit model toegepast op alle spoorwegmaatschappijen van Scandinavië tot aan de Alpen. Frankrijk en de Zuid Europese landen houden de boot nog wat af en de NMBS, onder de dictatoriale leiding van Schouppe, voelt ook niet veel voor een opdeling.

Over het nut en het succes van deze Europese spoorwegpolitiek wordt tot op heden veel gediscussieerd, vooral in vakbondskringen, die allen in meerdere of mindere mate tegen zijn. Als voornaamste argument voeren zij aan dat de opsplitsing en de openstelling van het net de veiligheid van het spoorverkeer in het gedrang brengt. Enkele ongevallen worden erbij gesleurd om het eigen gelijk te bewijzen. De echte redenen zijn natuurlijk het gevaar van de reorganisaties voor de verworvenheden van het personeel en het gevaar voor privatisering van de spoorwegexploitanten. Terloops kan opgemerkt worden dat er na de opsplitsing tussen infrastructuur en exploitatie, in alle landen die deze structuur invoerden, de investeringen in spoorweginfrastructuur een ongeziene “boom” kenden. De infrastructuurbeheerders, nu staatsondernemingen geworden, kregen immers, via het politieke spel, greep op het belastinggeld.

Hoe dan ook, in dit land heeft de Waalse spoorwegvakbond nog een andere speciale reden om zich tegen de opdeling te verzetten. Het Waalse ABVV (dus FGTB) bestaat uit “centrales” en de CGSP (centrale van de openbare diensten) is, dankzij het grote aantal NMBS gesyndiceerden, de grootste Waalse socialistische centrale. Met een opdeling tussen infrastructuur en exploitatie bestaat het gevaar dat sommige NMBS werknemers aansluiten bij de centrales “bouw” of “metaal” en dat dus de eerste rang invloed van de CGSP in de Waalse socialistische vakbond verloren gaat.

Toen, na Schouppe, een hervorming onafwendbaar werd, heeft de CGSP zich dan ook met hand en tand verzet, met dank aan de PS, tegen de logische opdeling van het personeel tussen enerzijds een exploitatiemaatschappij en anderzijds een infrastructuurbeheerder.

Een oplossing werd gevonden door al het personeel in dienst te nemen bij een “holding” die het dan ter beschikking stelt van respectievelijk de exploitatiemaatschappij (nieuwe NMBS) en de infrastructuurbeheerder (Infrabel).

De belangen van de CGSP leken gevrijwaard, alleen, het systeem blijkt bedrijfsmatig niet goed te werken, om het zacht uit te drukken. En dan laten we de juridische aspecten (een holding met personeel!) nog buiten beschouwing.

De reorganisatie die minister Paul Magnette nu plant, om de NMBS te stroomlijnen naar Europees model, is dan ook verantwoord en dringend nodig.

Het gejammer van de spoorwegbonden is, gelet op de voorgeschiedenis, alles behalve verantwoord. De vakbonden zijn in grote mate verantwoordelijk voor de huidige onwerkbare situatie.

Teruggaan naar de “goeie ouwen tijd” van de monolithische NMBS, onder vakbondsleiding is echt geen optie.



Bron: politics.be

[roger verhiest]

De vereniging VVO behartigt in wezen toch de belangen van het overheidspersoneel
& daar zitten toch arbeiders en bedienden van de diverse spoorgerelateerde ondernemingen tussen ? Ook de treinreizigers hebben een belangenvereniging..
& die zijn het er eigenlijk allemaal over eens dat een te ingewikkelde "structuur" van het spoorgebeuren in feite geen goede zaak is...

Dat een tweekoppige draak scheppen van een nationale spoorwegmaatschappij een "europese" richtlijn zou zijn is eveneens een kwakkel - de DB heeft deze constructie inmiddels ook reeds afgeschaft.

Dat er ruimte moet komen voor privé initiatieven en meer samenwerking tussen de diverse europese spoorwegmaatschappijen is een feit en ook een te intense verweving van management en syndicale vertegenwoordiging mag eens ter discussie staan.
Inmiddels is het ook zo dat alle grote firma's in Duitsland mee bestuurd worden door de vakbond (Mitbestimmung).

Misschien kan het VVO zich ontwikkelen tot een echte personeelsvertegenwoordiging en mee de NMBS besturen ?