Karim Van Overmeire en de droogleggingswet

[ilfalco]

DINSDAG 11 JANUARI

PARTIJFINANCIERING – CLASH MET MOUREAUX

Op 11 januari werd in de commissie Binnenlandse Zaken van de Senaat een voorstel besproken dat het mogelijk moet maken om de federale partijfinanciering van het Vlaams Belang af te nemen. Tijdens het debat raakte ik zwaar in de clinch met PS-er Moureaux. De PS-ers gedragen zich in de Senaat alsof heel het land van hen in (wat misschien nog niet zo ver naast de werkelijkheid is). Zonder het woord te vragen, onderbreken ze sprekers en schelden ze mensen uit. Hun arrogantie is grenzeloos. Men moet die kerels bezig zien om een goed begrip te hebben van wat de PS eigenlijk is. Toen Moureaux mijn goede collega Yves Buysse begon te onderbreken, kreeg ik het even op mijn heupen. Ik heb toen gedaan wat de Vlamingen veel meer zouden moeten doen: even hard terug roepen en die PS-ers eens op hun plaats zetten. Aangezien de camera’s draaiden, kon geheel Vlaanderen lekker meegenieten.

Alle senatoren van het Vlaams Belang hielden overigens een gedegen tussenkomst. Hieronder vindt u mijn tekst:

“ Voorzitter, collega’s, ik zou willen beginnen met mevrouw Leduc gelijk te geven: “In de beperking toont zich inderdaad de meester”. Maar u zou er beter aan doen om die ‘beperking’ tot uiting te brengen in uw houding tegenover mijn partij.
Ik begrijp het eigenlijk niet goed. In het strafrecht overheerst de mening dat een straf niet uit wraak of uit haat mag opgelegd worden, en dat ze niet wreed mag zijn. Neen, men verwacht van een straf dat ze efficiënt is, dat ze uiteindelijk leidt tot het bijsturen van het gedrag.
Maar hier is dat niet het geval. Wat wil u eigenlijk? Het Vlaams Blok is Vlaams Belang geworden. Ons programma is de voorbije jaren duidelijk geëvolueerd. Ons programma is op veel punten nu minder scherp dan wat in veel EU-landen regeringsbeleid is. Maar hoe reageert u daarop? Nu hoor ik zeggen dat een ‘gefatsoeneerd’ Vlaams Belang nog veel gevaarlijker is dan een ‘rauw’ Vlaams Blok en dat de strijd nog moet opgevoerd worden. Wat wil u dan? Dat we een pro-Belgische partij en een pro-immigratiepartij worden? Dat is toch niet ernstig.
Wat u uiteindelijk wil is de vernietiging van het Vlaams Blok / Vlaams Belang. De vraag is of dit wel kan. Ik verwijs naar Turkije, waar men de opeenvolgende islamistische partijen keer op keer heeft verboden, maar waar de islamisten nu wel aan de macht zijn. Ik verwijs naar Baskenland, waar men de partij Herri Batasuna en de opvolgers keer op keer heeft verboden, maar waarbij de beweging als dusdanig niet is uitgeschakeld. En dit geldt ook voor ons: het Vlaams Blok / Vlaams Belang is niet alleen een partij, het is geen kiesvereniging van individuen die zo snel mogelijk aan de macht willen komen. Neen, het is een brede volksbeweging van ondertussen één miljoen mensen.
Wat u eigenlijk wil, is het Vlaams Belang vernietigen. Maar u zou ons eigenlijk dankbaar moeten zijn. Want dank zij ons wordt het verzet dat in Vlaanderen leeft tegen de onwerkbare en ondemocratische Belgische instellingen, wordt het verzet dat in Vlaanderen leeft tegen het immigratiebeleid, gekanaliseerd en op een democratische, vreedzame en legale manier tot uiting gebracht.

Uw strategie tegenover ons is niet rationeel. Niet rationeel, behalve dan bij de PS, die duidelijk weet waar ze mee bezig is. De PS beseft immers dat de groei van het Vlaams Blok, nu Vlaams Belang, de Vlamingen assertiever heeft gemaakt, zoals onder meer blijkt uit de dossiers van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, de splitsing van de sociale zekerheid en de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië. Hoe groter het Vlaams Belang wordt, hoe groter de kans dat de geldkraan naar Wallonië wordt dichtgedraaid. En dat is de belangrijkste reden waarom u ons wil vernietigen.
Lukt het, dan is dat voor u natuurlijk perfect. Maar lukt het niet, dan is dat voor u even goed. Want uw strategie is bijzonder pervers. Ook wanneer het Vlaams Belang nog groeit, bijvoorbeeld door de polarisatie die het gevolg is van deze discussie en van uw hetze tegenover onze partij, dan wint de PS nog altijd. Want onze winst gaat niet ten koste van de PS, maar ten koste van de VLD en de CD&V. En vermits het Vlaams Belang in elk geval politiek geïsoleerd is, wordt de PS de facto de grootste partij, niet alleen van Wallonië maar van geheel België. Uw strategie is inderdaad pervers.
Ik kan nog begrijpen dat een partij als de SP.a zich daarbij aansluit. Het cordon sanitaire zorgt er immers voor dat de SP.a, met veel minder stemmen dan het Vlaams Belang, toch overal in Vlaanderen aan de macht kan deelnemen. De SP.a regeert mee op federaal niveau, op Vlaams niveau, in de vijf Vlaamse provincies en in zeer veel Vlaamse steden en gemeenten. Zonder het cordon sanitaire zou dit helemaal niet het geval zijn.
De houding van de politici van veel andere Vlaamse politici uit het centrum kan ik evenwel niet begrijpen. Zij gaan in hun hart niet akkoord met het cordon sanitaire. Zij weten dat het cordon sanitaire niet efficiënt is. Zij weten dat het cordon zelfs contra-productief werkt. Maar toch zitten zij naar het cordon te staren als konijnen naar een lichtbak. Ze zijn de gevangenen van het cordon, dat een soort staatsgodsdienst, pensée unique, pensée obligatoire, is geworden.
Het cordon sanitair is niets minder dan de basis waarop de zichzelf noemende partijen zich steunen om een heksenjacht tegen het Vlaams Blok en heden te dage tegen het Vlaams Belang te voeren. Het is de basis waarop de pogingen steunen om onze partij financieel droog te leggen. De hetze tegen mijn partij is overigens zonder voorgaande in het Belgisch politiek bestel. In 1994 stelde toenmalig gerenommeerd wetstraatjournalist Manu Ruys ter vergelijking dat zelfs de Belgische Communistische Partij in haar meest dictatoriale, Moskou-gezinde, stalinistische en dus staats-gevaarlijke periode niet werd behandeld zoals het Vlaams Belang vandaag wordt behandeld.

Het is dan ook nuttig om na te gaan hoe het cordon sanitaire precies is ontstaan. Tot 1988, toen het stemmenaantal van het Vlaams Blok bij de gemeenteraadsverkiezingen peilsnel de hoogte inschoot, was van enige politieke uitsluiting geen sprake. De term ‘cordon sanitaire’ dook in de strijd tegen het Vlaams Blok dan ook niet voor niets op rond deze periode, in 1989, net voor de Europese verkiezingen. In De Morgen van 30 maart 2002 herinnert wijlen Hugo Gijssels, een van de uitvinders van het cordon sanitaire, ons aan de herkomst van het begrip: “ik had die term ontleend uit de veeartsenij en vond dat hij prima paste (…) Met het Vlaams Blok, zo vond ik, moest gebeuren wat met de varkens in tijden van pest gebeurt.”
Reeds in 1988 werd een eerste poging gedaan om het Vlaams Blok politiek te isoleren, dit bij monde van Jos Geysels (Agalev) en Jef Sleeckx (SP), maar het initiatief bloedde dood wegens gebrek aan interesse.

Opnieuw in het leven geroepen door Jos Geysels, lukte zijn initiatief een jaar later wel. Op 10 mei 1989 ondertekenden de voorzitters van vijf partijen in Vlaanderen (Herman Van Rompuy-CVP; Frank Vandenbroucke-SP; Annemie Neyts-PVV, Paul Van Grembergen-VU en Jos Geysels-Agalev) een overeenkomst waarbij die partijen er zich toe zouden verbinden geen enkel politiek akkoord af te sluiten met het Vlaams Blok. Ook politieke afspraken maken met deze partij was uit den boze. Van samenwerking met het Blok was dus geen sprake. Het Vlaams Blok zou bijgevolg nooit via een coalitievorming aan de macht kunnen komen. De politieke partijen, die het protocol ondertekenden waren gebonden om “geen politieke akkoorden af te sluiten of afspraken te maken met het Vlaams Blok, nog in het kader van democratisch verkozen organen op gemeentelijk, provinciaal, gewestelijk, nationaal en Europees niveau, nog in het kader van verkiezingen voor de genoemde niveaus.

Nog geen paar week later, nadat het Vlaams Blok een doorbraak kende bij de Europese en Brusselse verkiezingen van 18 juni 1989, werd het voorstel volledig opgeblazen door toenmalig voorzitter van de Volksunie, Jaak Gabriëls. Hij stelde: “Niemand van ons is gelukkig met dat protocol. Wie het niet eens is met een partij moet haar bestrijden met democratische en parlementaire middelen waarover hij beschikt. Een verbond van één tegen allen aangaan is absurd” was een verbond aan te gaan van één tegen allen”. Wijze woorden, collega’s. Maar vandaag, 16 jaar later, zit u nog altijd gevangen in dit verbond van één tegen allen. Mijn partij is ondertussen wel gegroeid van 6% tot 24% van de Vlaamse stemmen. U moet zich toch eens vragen stellen over de efficiëntie van uw maatregelen.

Omdat de Volksunie zich uit dit akkoord terugtrok, meende de CVP dat het protocol verworden was tot een vodje papier. Ook de PVV was de mening toegedaan dat het ondertekende protocol geen enkele waarde meer had. Nieuw PVV-voorzitter Verhofstadt redeneerde toen trouwens tamelijk nuchter: in plaats van over het Vlaams Blok te blijven discussiëren, zou de toenmalige PVV “het Vlaams Blok bestrijden door die problemen aan te pakken waar het Vlaams Blok op teert.”

SP en Agalev, de initiatiefnemers, waren op dat moment eigenlijk de enige politieke partijen die achter het protocol stonden. Met andere woorden, de eerste poging draaide helemaal op niks uit, maar ook de tweede poging tot het instellen van een cordon sanitaire liep dus op een sisser uit.

Op 21 maart 1991 poogt de toenmalige voorzitter van de SP, Frank Vandenbroucke, een afspraak te regelen waarbij alle democratische partijen alle vormen van zogenaamd onverdraagzaam populisme uit de verkiezingscampagnes voor de komende 24 november 1991 zouden weren. Ward Beysen boort die idee onmiddellijk de grond in, maar enkele weken later wordt dit initiatief overgenomen door een aantal christelijke organisaties, die de partijen, uiteraard met uitzondering van het Vlaams Blok, vroegen de belofte om geen racistische campagnes te voeren, na te komen. De Volksunie en de liberalen ondertekenden deze belofte niet.

Een jaar na 24 november 1991, voor ons ‘zoete zondag’, voor u ‘zwarte zondag’, blijkt de verontwaardiging omtrent de verkiezingsoverwinning van het Vlaams Blok nog altijd even groot. De organisatie Charta91 tracht nieuwe afspraken te maken omtrent de houding die de politieke partijen moeten aannemen tegenover het Blok. Tweehonderd bekende Vlamingen, geleid door Charta91, startten vanaf januari 1993 “operatie Cordon Sanitaire” en verklaren niet te zullen samenwerken met het Vlaams Blok. Hierbij wordt overeen gekomen dat het programma van het Vlaams Blok onbespreekbaar is, en dit op alle niveaus.

In de aanloop naar de verkiezingen van 1994 krijgt de ganse cordon-operatie steun van “Hand-in-Hand” (een samenwerkingsverband tussen ACW, ABVV, Vierde Wereldbeweging, Bont Beter Leefmilieu,… en werd opgericht in 1992). Er wordt hierbij een initiatief op gang gezet onder de naam “snuffelpaal”, dat actief allerlei racistische propaganda in de verkiezingsperiode zou opsporen en bekendmaken. Intussen ondertekenden een 600 politieke mandatarissen het akkoord omtrent het cordon sanitaire. Maar het enthousiasme is niet overal even groot. Op 16 september schreef Bert Anciaux al zijn afdelingsvoorzitters aan met de volgende, twijfelende boodschap:

“Men kan opmerkingen hebben bij het gekozen actiemiddel en de vraag stellen of dit de juiste manier is om het Vlaams Blok te bestrijden en in een underdogpositie te plaatsen. Anderzijds is het echter duidelijk dat politieke samenwerking met het Vlaams Blok, omwille van tal van programmatorische redenen onmogelijk is. Ik vond het alleszins mijn verantwoordelijkheid jullie van deze actie op de hoogte te brengen. Jullie hebben voldoende politieke ervaring om te oordelen of de ondertekening ervan opportuun is.”

Uiteindelijk zouden amper 5.000 kandidaten voor de gemeenteraadsverkiezingen het cordon sanitaire ondertekenen en dit op een totaal van naar schatting 42.500 kandidaten, dus amper 12 procent. De ondertekenaars waren logischerwijze vooral bij Agalev en de SP te vinden. Bij de VLD en CVP ondertekende amper een kwart, bij de Volksunie zaliger nog een 7%. VLD-Antwerpen, altijd al een rebelse afdeling, weigerde de verklaring te ondertekenen. In De Morgen en in Het Nieuwsblad gaf Marc Buytaert, oud-voorzitter van de liberale vakbond en kandidaat voor de VLD, toe “dat een gesprek met het Vlaams Blok over een coalitie moet kunnen”.

Na 8 oktober 1994, de dag van de gemeenteraadsverkiezingen, lijkt het cordon sanitaire in zijn opzet te zijn geslaagd: in geen enkele gemeente of stad wil men samenwerken met het Vlaams Blok. De bedenkers van het Cordon wreven zich dus in de handen en gingen voort op de ingeslagen weg. Ze vroegen dan ook de lokale partijafdelingen van de gemeenten waarin het Vlaams Blok één of meer verkozen mandatarissen had, om tijdens één van de eerste bijeenkomsten van de gemeenteraad, een nieuwe beginselverklaring te ondertekenen waarbij de verkozenen verklaarden geen initiatieven te zullen steunen die strijdig zij met de fundamentele rechten van de Mens. Eigenaardig is dat in deze verklaring niet expliciet wordt verwezen naar het Vlaams Blok. Sommige Vlaams Blokkers zagen dan ook geen graten in de tekst en ondertekenden mee de verklaring.

In Asse werkten het Vlaams Blok en de Volksunie samen voor de verkiezingen voor het OCMW. Ook in verschillende andee gemeenten zijn ondertussen wel afspraken gemaakt tussen het Vlaams Blok en de andere partijen. Het is ondertussen een indrukwekkende lijst geworden. En toch, collega’s, betekende dit niet het einde van de wereld.µ

In 1996 was de vraag naar het nut, de opportuniteit en rechtvaardigheid van het cordon sanitaire uitgegroeid tot een brandend actueel thema, en dit o.a. naar aanleiding van een oproep van Herman Lauwers (VU) om het cordon rond het Vlaams Blok te herzien. Hij kon niet langer verdragen dat het stemgedrag van de zogenaamde democratische parlementairen afhing van het stemgedrag van het Vlaams Blok. Volgens Lauwers, toch niet direct een rechtse jongen, was het ongepast het stemgedrag af te stemmen op hetgene wat het Blok voorstelt: “Het is niet omdat zij voor iets stemmen, dat wij automatisch tegen moeten zijn.” Hij verzette zich hiermee vooral tegen het gedrag van Agalev en SP, die elk voorstel van het Vlaams Blok van tafel veegden.

En al vlug bleek uit die polemiek dat er nogal wat onenigheid bestond onder de ondertekenaars, niet in het minst over de interpretatie en zin van het cordon. De cruciale vraag die hierbij telkenmale wordt gesteld is of het cordon wel in zijn opzet zal slagen. Zal het Vlaams Blok zich niet in een slachtofferrol kunnen wentelen? Zal het cordon niet contra-productief werken en de geviseerde partij geen electoraal succes opleveren? En wat de interpretatie van het protocol aangaat, ontstond polemiek rond de vraag of het cordon ook inhield of elk voorstel van het Vlaams Blok moest worden gekelderd? De linkse professor Jaap Kruithof illustreert definieert het begrip ‘cordon sanitair’ als volgt: “Ik ben voorstander van het Cordon Sanitaire, ja. Maar u moet goed weten wat ik daarmee bedoel. Contacten met het Blok? Geen probleem. Handje geven? Geen probleem. Met het Blok discussiëren? Geen probleem. Voorzitter van commissies? ’t Is een nare gedachte, maar je moet het toestaan. Anders ben je zelf geen democraat. Je moet goed weten dat als je onze democratie verdedigt, je niet zomaar kan beslissen om daar niet democratisch te werk te gaan. Het cordon sanitair betekent gewoon dat je weigert om politieke akkoorden af te sluiten.”

Sommigen gingen veel verder in de interpretatie door zelfs te weigeren in debat te treden met een mandataris van het Vlaams Blok. Ja, bepaalden slagen er zelfs in elke vorm van sociaal contact te mijden, zoals het schudden van een hand, of het aanspreken van een Blok-verkozene op een of andere receptie.
Het gaat dus om een ‘sociale boycot’ , die zich niet alleen richt op de mandatarissen, maar ook op de gewone leden. Onze leden worden uitgesloten uit vakbonden. Zo worden zij geweerd uit socio-culturele organisaties, wordt het Blok gestigmatiseerd in het onderwijs en wordt de partij congres- en vergaderzalen ontzegd. Het cordon gaat in bepaalde gevallen dus een stuk verder dan een politiek-structurele boycot.

Collega’s, iedereen die te goeder trouw is, weet dat een machtsuitoefening of machtsdeelname van het Vlaams Belang niet zou leiden tot een dictatuur, tot een soort rechtse versie van Cuba of de DDR. Ik verwijs overigens naar de hysterie die er destijds was over Oostenrijk en Italië, een hysterie die volkomen onterecht is gebleken.
Maar wat wel juist is, is dat het Vlaams Belang zal proberen om de Vlaamse onafhankelijkheid te bewerkstelligen. Dat wij zullen proberen om tot een scheiding te komen naar Tsjechisch-Slovaaks model, waarbij Vlaanderen en Wallonië afzonderlijke lidstaten van de Europese Unie zullen worden, en waarbij de miljardenstroom van Vlaanderen naar Wallonië zal gestopt worden. En het is natuurlijk om die reden dat de PS zo fanatiek is in het bestrijden van onze partij.

Collega’s, ik wil eindigen met een aantal argumenten tegen het cordon sanitaire en tegen het voorstel dat hier vandaag voorligt. Ten eerste is het cordon sanitaire ondemocratisch. Op die manier wordt een partij, die één miljoen kiezers vertegenwoordigt en geworden is tot de grootste partij van dit land, systematisch uitgesloten van machtsdeelname, waardoor geen enkele oplossing voor problemen die daadwerkelijk leven bij de bevolking, wordt gevolgd. Wel integendeel, hoewel dit electoraal succes een indicatie zou moeten zijn van wat reilt en zeilt in de samenleving, nemen de partijen die momenteel het regeringslaken naar zich toe hebben getrokken, beslissingen die fundamenteel hiertegen indruisen.

Ten tweede zijn het cordon en de maatregelen die hier vandaag voorliggen, contra-productief. Steeds vaker worden trouwens vraagtekens geplaatst achter het nut of de zin van het cordon sanitaire. Ik hoor dit niet alleen bij mensen ter rechterzijde, maar bijvoorbeeld ook, recent nog, bij de linkervleugel van de VLD. Die mensen zeggen dat niet omdat ze het met ons programma eens zijn, of omwille van onze mooie ogen. Die zeggen dat omdat het cordon contraproductief is en ons politiek stelsel verziekt.
Alleen een harde kern blijft geloven dat het volhouden van een cordon sanitaire binnenkort wordt beloond, doordat de kiezers plots zullen inzien dat een stem voor het Vlaams Belang niets anders is dan een nutteloze stem. Misschien leeft dit idee nog bij de Waalse collega’s. Ik moet hen dan aanbevelen om eens vaker naar Vlaanderen te komen, want ik kan hen verzekeren dat het Vlaams Belang nog nooit zoveel aanhang heeft in Vlaanderen als vandaag, zestien jaar na het begin van uw hetze.
Er zijn natuurlijk studies zoals die van mijnheer Van Donselaer, die pronostikeren dat het cordon over het algemeen leidt tot interne spanningen in extreem-rechtse partijen. De hoop en de verwachting dat het Vlaams Belang intern zelf zou ten onder gaan aan het cordon zijn al lang gekelderd, en maken enkel nog deel uit van de stoutste dromen van die volharders. Men dacht in ieder geval dat de knagende drang naar machtsdeelname uiteindelijk zou leiden tot interne twisten en instabiliteit binnen de partijgeledingen. De door onze tegenstrevers verwachte interne frustraties bleven uit. Meer zelfs, de partij, mede door de steun van een miljoen-koppen-tellende achterban, is nog nooit zo sterk en eendrachtig geweest.
Welk signaal geeft u trouwens? Stel dat het Vlaams Belang uit twee stromingen zou bestaan, quod non. Stel – de situatie is hypothetisch - dat er twee stromingen zouden zijn, een gematigde en een radicale. Dan leiden sancties als deze er alleen maar toe dat de radicalen zich versterken. Ze hebben immers het argument dat, hoe de partij ook evolueert, het voor de tegenstanders toch nooit genoeg zal zijn. U wil immers niet dat mijn partij evolueert. U wil ons vernietigen. Uw maatregelen leiden dus niet tot bijsturing, maar tot confrontatie.

Derde argument tegen het cordon. Ik heb er reeds op gewezen dat het cordon gebaseerd is op politiek opportunisme. Het in stand houden van het cordon heeft tot gevolg dat er mensen en partijen aan de macht zijn die dat zonder het cordon niet zouden zijn. Eigenbelang speelt dus. Ik geef u het voorbeeld van mijn eigen stad Aalst, waar de christen-democraten mij bij de volgende verkiezingen veel stemmen toewensen. Immers, hoe meer stemmen een politiek geïsoleerd Vlaams Belang haalt, hoe groter de kans dat de christen-democraten, nu in de oppositie, straks deel uitmaken van de coalitie.
Maar leidt dit tot een beter bestuur? Integendeel. Het leidt tot onwerkbare veelkleurige coalities en compleet immobilisme. We kenden de situatie reeds in Antwerpen. We kennen ze nu ook op het niveau van de Vlaamse deelstaat. Is dit het beeld van Vlaanderen na de gemeenteraadsverkiezingen van 2006? Overal in Vlaanderen het Vlaams Belang in de oppositie en alle andere partijen in een onwerkzame coalitie? Dit is misschien goed voor de persoonlijke ambities van sommigen, maar dit leidt zeker niet tot een goed bestuur en de aanpak van de problemen waar onze samenleving mee geconfronteerd wordt. We zullen moeten zien of dit scenario bewaarheid wordt. Ik heb er goede hoop op dat het cordon in 2006 als een kaartenhuisje in elkaar zal storten. Je kan een partij van ondertussen één miljoen kiezers niet altijd en overal blijven uitsluiten.

Collega’s, ik roep u op om na zestien jaar steriel en inefficiënt cordon sanitaire het roer eindelijk om te gooien. Grijp de kans die geboden wordt. Maak gebruik van de omvorming van Vlaams Blok naar Vlaams Belang om de hand die wij naar u uitsteken, aan te nemen; met ons het gesprek aan te gaan en met ons rond de tafel te zitten. In het belang van onze samenleving en onze bevolking.