Democratie en natuurrecht versus dictatuur en positief recht

[Dies]

Democratie en natuurrecht versus dictatuur en positief recht

Zeer vaak worden rechtvaardige, met natuurrechtelijk onderbouwde argumenten, oplossingen aangedragen door mensen die geen jurist zijn, laat staan dat ze ooit van het natuurrecht gehoord hebben!
Dit bewijst steeds weer wat natuurrechtsfilosofen en juristen al meer dan 2500 jaar roepen: elk mens heeft een natuurlijk vermogen om de hogere normen te kennen, en bezit daardoor een aangeboren gevoel voor wat goed en kwaad is, voor recht en rechtvaardigheid. En datgene dat aangeboren is wordt ook als natuurlijk ervaren, wat verklaart dat het natuurrecht “van nature” het rechtssysteem is dat de mensen aanspreekt. Natuurrechtelijke beslissingen (als vonnissen en andere rechterlijke uitspraken) worden gemakkelijk geaccepteerd, omdat de mensen zulke beslissingen als rechtvaardig ervaren (in overeenstemming met het aangeboren rechtvaardigheidsgevoel). Het natuurrecht is bindend omdat de mensen dat uit eigen vrije wil accepteren. Het is derhalve niet verwonderlijk dat het natuurrecht typisch het rechtssysteem is dat bij de democratie hoort en de basis voor de rechtsstaat vormt! In een democratie is de regering niet de heerser over de burgers, maar hun dienaar: de burgers zijn dus géén onderdanen! Hieruit volgt dat de regering op zich geen rechten heeft, behalve de rechten die haar door de burgers voor een specifiek doel zijn opgedragen. De bron van het overheidsgezag in een democratie is derhalve de goedkeuring van de burgers. De overheid in een democratie is een coördinerend lichaam dat zich zeer terughoudend opstelt, de
inrichting van de maatschappij grotendeels aan de burgers zelf overlaat, en alleen in extreme situaties handelend optreedt: uiteindelijk is het individu vrij, en dus ook verantwoordelijk voor zijn handelen.
De belangrijkste taak van de overheid in een democratie is het beschermen van de natuurlijke rechten van de burger. Ze mag die op geen enkele manier beperken of begrenzen!
Dit vormt een schril contrast met de dictatuur, waar de regering de heerser over de burgers is, en de burgers haar dienaren zijn: die burgers zijn dus onderdanen, die géén andere rechten mogen bezitten en uitoefenen dan die welke hen door de regering toegekend zijn. De bron van het overheidsgezag in een dictatuur is de wil en de (zwaard)macht van de regerende elite. De overheid in een dictatuur is een dwingend lichaam dat zich voortdurend in de privésfeer van de burgers mengt en de maatschappij zonder invloed van de burgers vorm geeft. Uiteindelijk is het individu niet vrij, en dus ook niet verantwoordelijk voor zijn handelen: die verantwoordelijkheid is door de leiders (een politieke of geestelijke elite) overgenomen. De belangrijkste taak van een regering in
een dictatuur is het reguleren van de maatschappij naar haar eigen inzichten en het controleren van de burgers (Big Brother).
In een dictatuur wordt de wet door de heersende elite aangewend om haar eigen wil aan de burgers op te leggen: vandaar dat een dictatuur alléén op een wetsstaat kan rusten. Die wil is echter niet gericht op het doen van recht en rechtvaardigheid, maar op het verkrijgen, vermeerderen en/of beschermen van macht en geld. Omdat de wet slechts op de wil gebaseerd is (politieke wilsuiting), waardoor men zich van een hogere norm niets hoeft aan te trekken, is ze het middel bij uitstek ter onderdrukking van het volk in het algemeen, en van het individu in het bijzonder. De oppressieve macht van het positief recht blijkt wel hieruit dat het met één streek van de pen een hele groep (of zonodig alle) burgers kan denormalizeren of zelfs criminalizeren! Onder het natuurrecht is dat onmogelijk (onder meer omdat dit recht zich voornamelijk op het individu richt).
Het maken van wetten is voor de heersende elite een soort van genot, maar, zegt Plato, als genot de maatstaf voor het menselijk handelen is, dan is dat handelen onbepaald: het heeft geen richting en resulteert in chaos. Normen die door de mens gemaakt zijn en alleen door hun verlangens bepaald worden kunnen elke vorm aannemen. Die subjectieve normen voegen zich niet naar de natuurlijke orde (de natuurrechtelijke normen) en zijn daarom per definitie een bron van chaos (en onrechtvaardigheid).
De ongecontroleerde obsessie van zekere groeperingen voor, en drang tot, regulering van de maatschappij, hetgeen alleen middels onderdrukkende wetgeving mogelijk is, heeft uiteindelijk geleid tot
het ontstaan van nationale dictaturen, totalitaire politiestaten op regionaal niveau (als de EUSSR in Brussel) en bemoeizuchtige organisaties op internationaal niveau (als de VN in New York), die om begrijpelijke redenen zowel de democratie als het natuurrecht met alle kracht afwijzen.
Het moet nu duidelijk zijn wie de invoering van het natuurrecht afwijst en met alle macht tegenhouden wil: degenen die zich in een machtspositie bevinden, en voor wie het natuurrecht een regelrechte bedreiging vormt (de gevestigde orde, maar vooral de politiek, de magistratuur en de advocatuur).
Die afwijzing van het natuurrecht wordt door hen met een veelvoud van onzinnige argumenten begrond, maar de werkelijke reden is dat het natuurrecht hen zonder genade van alle niet-legitieme macht (en dus ook van alle onrechtmatig verkregen inkomsten en vermogens) beroven zou.
Eerder is gesteld dat het natuurrechtelijk systeem tot de democratie (rechtsstaat) behoort, en het positiefrechtelijk systeem tot de dictatuur (wetsstaat). De combinatie dictatuur-natuurrecht is niet mogelijk, en de combinatie democratie-positief recht is de farce waar we nu het slachtoffer van zijn.
Momenteel is er geen enkele staat die zijn juridisch systeem op het natuurrecht baseert, maar is elk systeem van zuiver positiefrechtelijke aard. Hieruit volgt dat geen enkele staat democratisch is, ondanks
de holle beweringen van de politici, dwangmatige leugenaars, die, naar het lijkt, niets anders te doen hebben dan de mensen misleiden. Alle staten die zich zo graag democratisch noemen (vooral de westerse) zijn in werkelijkheid particratieën4. De burgers van zulke staten worden voortdurend en opzettelijk belogen, bedrogen en in hun rechten en vrijheden beperkt door incompetente politici die slechts uit zijn op eigenbelang: bevrediging van hun machtswellust en zelfverrijking.
De keuze tussen het natuurrecht en het positief recht is in feite echter de keuze tussen vrijheid, recht en rechtvaardigheid of onderdrukking, wet en onrechtvaardigheid, want indien de natuurrechtelijke staatsopvatting niet wordt aanvaard, dan kan de staat alleen nog maar een dwangorde zijn! Die keuze kan en mag derhalve alleen de burger zelf maken, anderen mogen zich daar niet in mengen.

Het volledige artikel op: Korte inleiding tot het natuurrecht

Meer algemeen kan de vraag gesteld worden of democratie verheven en onfeilbaar boven alles verkozen dient te worden of dan wel er bepaalde rechten en vrijheden zijn die per definitie boven de wetten der democratie staan, en zo ja dewelke dan.

[@lpha]

Ik stemde "andere" ...

Oorspronkelijk geplaatst door Dies

Meer algemeen kan de vraag gesteld worden of democratie verheven en onfeilbaar boven alles verkozen dient te worden of dan wel er bepaalde rechten en vrijheden zijn die per definitie boven de wetten der democratie staan, en zo ja dewelke dan.

Het liberalisme zelf geeft een antwoord op deze paradox denk ik.

Ik meen dat het volk kan beschouwt worden als een rechtspersoon, met de zelfde rechten en plichten als een natuurlijk persoon.
Een mens is geen solitair levend wezen is maar een sociaal wezen. Om zich te ontplooien heeft hij de gemeenschap nodig. Dus het individu staat niet boven de gemeenschap maar maakt er deel van uit. Anderszijds is het individu niet ondergeschikt aan de gemeenschap, we zijn ook geen mieren.
Net zoals natuurlijke personen de plicht hebben elkaars rechten te respecteren heeft de rechtspersoon de plicht de rechten van een natuurlijk persoon te respecteren. Het omgekeerde geldt ook.
Dus zoals een natuurlijk persoon beslissingen neemt voor zichzelf en alleen voor zichzelf neemt de rechtspersoon ook beslissingen voor zichzelf (via democratische weg).

[de Vexille]

Zet drie liberalen in een kamer en vraag het om "liberalisme" te definiëren en je zal waarschijnlijk uitkomen op minstens vier verschillende definities... Ik zal ook eens een poging ondernemen.('t is al weer een hele tijd geleden dat ik me nog waagde aan rechtsfilosofie, dus heb een beetje geduld)

Hét basisprincipe is dat we het recht en de daarbij horende vrijheid van het individu om te streven naar geluk op absolute wijze erkennen.

"We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable Rights, that among these are Life, Liberty and the pursuit of Happiness." Declaration of Independence, july 4, 1776.

Dit basisprincipe staat boven elke technische bestuursvorm; of dit nu democratie, technocratie of iets anders zou zijn. Het wordt ook treffend verwoord in volgende passus:

"--That to secure these rights, Governments are instituted among Men, deriving their just powers from the consent of the governed, --That whenever any Form of Government becomes destructive of these ends, it is the Right of the People to alter or to abolish it, and to institute new Government, laying its foundation on such principles and organizing its powers in such form, as to them shall seem most likely to effect their Safety and Happiness." Declaration of Independence, july 4, 1776.

Hier wordt de overheid gezien als het resultaat van een overeenkomst tussen individuele burgers, die het recht hebben om diezelfde overheid te ontbinden wanneer mocht blijken dat ze zich tegen hun basisrechten zou keren.

Uitspraken in de zin van "de mens is een kuddedier" of "de mens is een sociaal wezen" houden op zich reeds een gevaar in, want steevast volgt dan een heel betoog waaruit moet blijken dat de mens zich in min of meerdere mate moet opofferen voor één of ander gemeenschappelijk hoger goed. En steevast wordt dan ook beweerd dat dit evident is, want behorende tot de menselijke natuur. Je voelt dat zo aankomen, net zoals je de hard sell voelt aankomen van de stofzuigerverkoper die zojuist je living met veel omhaal netjes heeft gereinigd.

In plaats daarvan stel ik voor om de stelling te poneren dat sommige mensen (misschien wel de overgrote meerderheid) "sociale" wezens zijn, maar dat aan die vaststelling op zich geen normgevende (i.e. vrijheidsbeperkende) conclusies kunnen gekoppeld worden. Als mensen in gemeenschap willen leven, dan doen ze dat omdat ze op die manier hopen hun geluk te vinden: de beslissing om in gemeenschap te leven construeer je binnen die logica dan ook best als een vrije keuze waarop het individu te allen tijde kan terugkomen. Wat is de rol van de overheid dan? Wel, in principe is dit een zeer marginale rol: de overheid treedt op als arbiter in die gevallen waar er conflicten ontstaan tussen vrije individuen in de uitoefening van hun vrijheden. Hierbij dient de overheid te streven naar efficiëntie: in de keuze van de maatregelen dient ze steeds te kiezen voor de kleinst mogelijke beperking van de individuele vrijheid om m.a.w. zo efficiënt mogelijk het doel te bereiken. M.a.w. hier maken we toepassing van een aantal economische principes en technieken.

En zo hebben we meteen ook in zeven haasten de basis van de zgn. Law & Economics gelegd...(weze het zeer ruw, onvolledig en weinig genuanceerd) waar we het recht als een soort publiek goed onderwerpen aan een "harde" analyse en beoordeling. Geen geneuzel dus over vage noties van "natuurrecht", maar een toetsing aan duidelijke efficiëntiecriteria waarbij we gebruik maken van de methodiek van de economie als wetenschap. En dat wil nog wel eens verrassende inzichten opleveren.

Elke vorm van "overheidsgezag" houdt een beperking van de individuele vrijheid in en zulks apprecieer ik als een "noodzakelijk kwaad". In de mate dat die overheid zich buiten haar strikte technische rol ook nog eens geroepen voelt om mensen te gaan wijsmaken in welke richting ze hun geluk moeten gaan zoeken en/of een eigen leven gaat leiden waarbij ze de burgers ziet als een manipuleerbaar gepeupel, maakt ze zich in mijn ogen onmogelijk en ongewenst. Of dat dan een democratie of een andere bestuursvorm is, maakt uiteindelijk niet zoveel uit. (hoewel een democratie wel de beste garanties biedt dat ze de vrijheid van de burger het best vertolkt)

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

Hét basisprincipe is dat we het recht en de daarbij horende vrijheid van het individu om te streven naar geluk op absolute wijze erkennen.

"We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable Rights, that among these are Life, Liberty and the pursuit of Happiness." Declaration of Independence, july 4, 1776.

Wie is our Creator?

Ik werd geschapen door mijn vader, en verder gemodelleerd door mijn naaste en minder naaste omgeving.
Rechten werden mij enkel verleend door de maatschappij waarin ik besta.


Behoudens dit uitgangspunt een fraaie gedachte.

Vooral knap vind ik volgende passus:

Uitspraken in de zin van "de mens is een kuddedier" of "de mens is een sociaal wezen" houden op zich reeds een gevaar in, want steevast volgt dan een heel betoog waaruit moet blijken dat de mens zich in min of meerdere mate moet opofferen voor één of ander gemeenschappelijk hoger goed. En steevast wordt dan ook beweerd dat dit evident is, want behorende tot de menselijke natuur. Je voelt dat zo aankomen, net zoals je de hard sell voelt aankomen van de stofzuigerverkoper die zojuist je living met veel omhaal netjes heeft gereinigd.

Ik erger me al heel lang aan dat soort manipulatief gedoe om mensen met een plichts- en schuldgevoel op te zadelen tegenover een gemeenschap, waarvoor ze misschien niet eens kozen.......

Eindelijk iemand die een treffende repliek erop verzint.

[de Vexille]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

[/i]
Wie is our Creator?

Ik werd geschapen door mijn vader, en verder gemodelleerd door mijn naaste en minder naaste omgeving.
Rechten werden mij enkel verleend door de maatschappij waarin ik besta.

Wie of wat of hoe die "creator" dan ook moge zijn in uw ogen als individu SuperStaaf... Voor mijn part zie je de oerknal als jouw creator. Doet er eigenlijk niet toe, maar je fundamentele en onvervreemdbare rechten heb je al van bij de geboorte mee en die zijn absoluut. Er is geen maatschappij of gemeenschap of ...whatever nodig om ze aan te ontlenen. Het is m.a.w. "natuurrecht" in de zuiverste vorm.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

Wie of wat of hoe die "creator" dan ook moge zijn in uw ogen als individu SuperStaaf... Voor mijn part zie je de oerknal als jouw creator. Doet er eigenlijk niet toe, maar je fundamentele en onvervreemdbare rechten heb je al van bij de geboorte mee en die zijn absoluut. Er is geen maatschappij of gemeenschap of ...whatever nodig om ze aan te ontlenen. Het is m.a.w. "natuurrecht" in de zuiverste vorm.

Die rechten die jij absoluut en onvervreemdbaar heet, zijn in mijn ogen enkel afspraken tussen mensen, die het goede voor hebben, en een aangename samenleving voorstaan, maar die even snel kunnen afgenomen en geschonden worden, als mensen die afspraken niet langer wederzijds wensen te eerbiedigen.

Let wel: ik sta positief tegenover dergelijke rechten, maar ze zijn niet zo universeel dat ze steeds afdwingbaar en opeisbaar zijn. De wet van de zwaartekracht daar valt vroeg of laat iedereen aan ten prooi, die is behoudens een paar tijdelijke uitzonderingen voor ons mensen 'universeel' geldig. Het recht op leven dat in veel wetten min of meer vervat zit, bestaat enkel bij welwillende instemming van alle betrokken partijen.

[de Vexille]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Die rechten die jij absoluut en onvervreemdbaar heet, zijn in mijn ogen enkel afspraken tussen mensen, die het goede voor hebben, en een aangename samenleving voorstaan, maar die even snel kunnen afgenomen en geschonden worden, als mensen die afspraken niet langer wederzijds wensen te eerbiedigen.

We zijn hier aan het graven naar de dogmatische onderbouw van het liberalisme; en die is eigenlijk heel simpel. Er is maar één dogma en dat is de onvervreemdbaarheid van de vrijheid van het individu.

In de hypothese die jij hier schetst, waarbij mensen elkaars fundamentele bestaansrecht en recht op vrijheid niet langer meer eerbiedigen, komen we terecht in het scenario van de algehele stijd: de "homo homini lupus"-samenleving (de wolfpack-situatie waar de hiërarchie bepaald wordt door het recht van de sterkste). Da's terug naar de oertijd, hoewel ik aanneem dat zelfs in de meest primitieve samenlevingsvormen de mens al had geleerd dat het niet meteen rendeert om bij elk conflict mekaar de kop in te slaan.

Regimes die met geweld dit grondrecht van het individu willen onderdrukken, staan continu onder spanning en bezwijken uiteindelijk onder de druk van onderuit. (het kan een tijd duren, maar de geschiedenis geeft me hierin tot nogtoe geen ongelijk) Het zijn ook regimes die niet meteen bekend staan om hun grote welvaart op materieel, cultureel of spiritueel vlak.

Zie het als een ideologisch uitgangspunt dat nu eens niet vertrekt vanuit "de collectiviteit", maar vanuit het individu en de grondgedachte poneert dat als het met de individuën in de gemeenschap goed gaat, het mutatis mutandis ook met de gemeenschap goed gaat. Dat is een verfrissende kijk op de dingen als men weet dat nagenoeg alle andere zienswijzen (doctrines, ideologieën) vanuit de andere richting komen aangewaaid. Het is een ideologie die de mens centraal stelt en niet de mierenhoop waarbinnen hij toevalligerwijs uit de broek is geschud. We zijn geen slaven, geen productie- of andere factoren, maar vrije en gelijkwaardige individuen die als dusdanig respect en ontzag verdienen. D�*t zou het uitgangspunt moeten zijn van een gezonde politieke visie.

Het blijft uiteraard theorie... dat klopt, maar wel eentje die heel bruikbaar is om op een kritische manier de manier waarop de samenleving wordt gerund te appreciëren.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

In de hypothese die jij hier schetst, waarbij mensen elkaars fundamentele bestaansrecht en recht op vrijheid niet langer meer eerbiedigen, komen we terecht in het scenario van de algehele stijd: de "homo homini lupus"-samenleving (de wolfpack-situatie waar de hiërarchie bepaald wordt door het recht van de sterkste). Da's terug naar de oertijd, hoewel ik aanneem dat zelfs in de meest primitieve samenlevingsvormen de mens al had geleerd dat het niet meteen rendeert om bij elk conflict mekaar de kop in te slaan.

Ik heb de indruk, dat dergelijke samenlevingen minder veraf zijn, zowel in tijd als plaats dan we misschien wenselijk achten.
Gewelddadige conflicten zowel op nationale als internationale schaal, zijn zelfs in dit derde millennium nog evengoed aan de orde van de dag als in de oertijd.
Zelfs in eigen land loopt de politie nog steeds gewapend rond........

Regimes die met geweld dit grondrecht van het individu willen onderdrukken, staan continu onder spanning en bezwijken uiteindelijk onder de druk van onderuit. (het kan een tijd duren, maar de geschiedenis geeft me hierin tot nogtoe geen ongelijk) Het zijn ook regimes die niet meteen bekend staan om hun grote welvaart op materieel, cultureel of spiritueel vlak.

Dit klopt, en ik juich het steeds toe waar de bestuurlijke toestand evolueert van tyrannie naar democratie en/of grotere individuele vrijheid. Maar ik vrees dat het niet opgaat om er gerust in te zijn dat waar één keer de individuele rechten verkregen of verleend werden, dit voor immer zal blijven zonder waakzaamheid.

Zie het als een ideologisch uitgangspunt dat nu eens niet vertrekt vanuit "de collectiviteit", maar vanuit het individu en de grondgedachte poneert dat als het met de individuën in de gemeenschap goed gaat, het mutatis mutandis ook met de gemeenschap goed gaat. Dat is een verfrissende kijk op de dingen als men weet dat nagenoeg alle andere zienswijzen (doctrines, ideologieën) vanuit de andere richting komen aangewaaid. Het is een ideologie die de mens centraal stelt en niet de mierenhoop waarbinnen hij toevalligerwijs uit de broek is geschud. We zijn geen slaven, geen productie- of andere factoren, maar vrije en gelijkwaardige individuen die als dusdanig respect en ontzag verdienen. D�*t zou het uitgangspunt moeten zijn van een gezonde politieke visie.

Het blijft uiteraard theorie... dat klopt, maar wel eentje die heel bruikbaar is om op een kritische manier de manier waarop de samenleving wordt gerund te appreciëren.

Ik sluit me graag bij die theorie en visie aan, maar of ze ook in de praktijk gebracht wordt in de nog steeds bestaande theocratieën, dictaturen,..............