Zorggebruikers/Fovig : Een écht drama in Luik ... weeral eens !‏

[Politics.be]

Gisteren raakte het gezinsdrama uit Luik in de media, xxx kon de druk niet maar, na 25 jaar gevochten te hebben tegen het onbegrip van de maatschappij was het haar genoeg. Haar wereld was zo klein geworden dat ze maar 1 oplossing zag.

Ondanks de enorme wachtlijsten zijn er in Vlaanderen nog extra plaatsen bijgekomen in de gehandicaptenzorg. In Wallonië en vooral in Brussel is het helemaal anders, daar kwamen er quasi geen plaatsen bij.



De overheid erkent de problemen, maar zegt onvoldoende geld te hebben.



Gezond boerenverstand ontbreekt blijkbaar :



In België zijn er honderdduizenden werklozen die thuis zitten te wachten op werk. Stel dat 10% van die groep bereid is om de nodige opleidingen te volgen, dan zouden die mensen een zinvol werk kunnen doen in de gehandicaptenzorg. Waardoor die problemen eindelijk van de baan zijn.



Hoe is onze maatschappij zo ver kunnen komen ? In wezen zou zorg geen economie mogen zijn, maar essentiële dienstverlening.



Het tekort aan voldoende opvang legt een onmenselijke druk op de schouders van ouders, waardoor velen voor het leven gekraakt worden en telkens met hun onmacht geconfronteerd zien. Een mens zou voor minder wanhoopsdaden plegen om zo een einde te maken aan het bedelen.




Voorzitter FOVIG vzw
Een écht drama in Luik ... weeral eens !‏

Marc Van Gestel ([email protected])Opruiming plannen4/03/2013
Aan: 'Persmededelingen ([email protected])'

Geachte redactie,



Zouden wij u mogen vragen om genuanceerd te berichten over dit gezinsdrama te Luik waar een moeder haar twee gehandicapte kinderen gedood heeft. Veel ouders worstelen met dezelfde wanhopige vragen en hebben eerder nood aan steun en begrip dan publieke veroordelingen.



Geen enkele ouder kan toelaten dat een andere ouder zijn kinderen van het leven beroofd om daarna zelf uit het leven te stappen. Maar toch hebben wij alvast begrip en mededogen met haar daden. Het moet haar laatste uitweg uit haar verdriet geweest zijn. Hoe erg moet haar eenzame wanhoop geweest zijn ? Als verpleegster heeft de mama vele mensen geholpen, maar wellicht moet ze zich alleen in haar zorgen gevoeld hebben.



Wie beter dan wij, ouders van kinderen met een handicap, kunnen haar gevoelens begrijpen. Heel veel ouders in onze situatie hebben ooit met die gedachte gespeeld. Want als ouders blijven wij de eindverantwoordelijkheid van onze kinderen dragen. Ook wanneer ze lichamelijk volwassen worden, ze blijven onze kinderen, zo lang we leven. Maar wat daarna ???



Wanneer de wanhoop echt totaal is, hebben ouders geen enkele zin meer om door te gaan. Dan is de stap naar ‘zelf de problemen oplossen’ niet zo groot. Zij heeft die ultieme stap gezet.



Dergelijke drama’s zijn van alle tijden en van alle landen :



· In juni 2010 vermoorde een moeder haar gehandicapte zoon in Rijmenam en wou zelfmoord plegen. ‘Gelukkig’ werd ze zelf gered maar opgesloten voor ruim een maand. Toen ze voorlopig vrijkwam in afwachting van proces, lukte de zelfdoding wel.



· In februari 2010 vermoorde een 83 jarige vrouw in Amsterdam haar dochter van 47 die aan het syndroom van down leed. Zij werd opgepakt maar mocht einde maart al terug naar huis, in afwachting van het proces. Zij kreeg wel begrip van haar leefgemeenschap die eerder een ‘mea culpa’ sloegen dan haar te veroordelen.



· Begin 2012 probeerde een Oostendse moeder haar dochter van 27 te vermoorden en zelfmoord te plegen, ze mislukte in haar opzet. Nu moeten moeder en dochter verder … en ze hadden het daarvoor al zo zwaar.



· In augustus 2009 vermoorden een koppel hun 4-jarig kind in Derendorf (Duitsland) en pleegden daarna zelfmoord. Vader (44 jarige ingenieur) en de 27-jarige moeder pleegde zelfmoord om ze – zo stond in het afscheidsbrief – er niet mee konden leven dat hun kind zo’n zware handicap had.



· In november 2004 vermoordde een moeder van 34 jaar haar autistisch zoontje van 5 jaar met een mes … en wou daarna ook zelfmoord plegen.



· Begin september 2002 probeerde een 62-jarige moeder haar 40-jarige autistische zoon te vergiftigen wegens het tekort aan opvang. Ze werd opgesloten tot wanneer haar zoon opvang kreeg en zou dan vrijkomen.



We hopen dat de maatschappij nu verder kijkt dan de feiten, maar ook het hoe en het waarom onderzoekt. Het is toch overduidelijk dat een kind met een dusdanige ernstige handicap dat het niet zelfstandig kan leven, een loodzware impact heeft op de ouders, zelfs wanneer men opvang en bijstand van een voorziening heeft.



Als ouders moeten we heel ons leven vechten voor ons kind. Dat begint vanaf het ontdekken van de handicap en de aanvaarding in de eigen familie en gaat steeds verder, het houdt nooit op. Die eeuwige strijd leert ons dat mensen met een handicap niet echt welkom zijn in onze maatschappij, dat zij zonder ouders een vogel voor de kat zijn.



Het wordt tijd dat de Belgische en de Waalse, Brusselse en Vlaamse overheid tijdig, voldoende en aangepaste hulp aanbiedt aan de gezinnen met een persoon met handicap. Het gevecht om een correct inkomen of een geschikte opvangplaats moet stoppen want dat laat onuitwisbare sporen na in de geesten van de ouders.



Net daarom hebben we de Belgische staat in gebreke gesteld bij ‘European Social Charter ‘ (zaak 75) :

http://www.coe.int/t/dghl/monitoring...plaints_en.asp

De uitspraak wordt dit jaar verwacht …



Wij beschikken alvast over een uniek document met verhalen opgetekend door een psychiater die zelf ook vader is van een dochter met een ernstige mentale handicap. Op verzoek kunnen wij u dat toesturen.

We hopen dat onze reactie u toelaat om evenwichtig te reageren over dit gezinsdrama.

Gelieve uitdrukkelijk te noteren dat we haar daden niet kunnen goedkeuren, maar dat we als ouders onze steun met haar willen betuigen en haar niet willen laten vallen. Integendeel: we willen haar helpen.



Met vriendelijke groeten,



Marc Van Gestel

Voorzitter FOVIG vzw

Bron: politics.be