VCD : rente heeft een vernietigend effect

[Politics.be]

Het sociaal overleg loopt vast en duizenden burgers gaan de straat op om hun eisen kracht bij te zetten. Ze protesteren tegen de indexmanipulatie, tegen de bevriezing van de lonen en tegen de vergroting van de flexibiliteit. Het scenario van de zuiderse landen lijkt over te waaien naar ons land. De media wijzen erop dat de overheidsschuld van ons land bijna 100 % bedraagt. Gouverneur Luc Coene van de nationale bank wordt gevraagd naar de Belgische toestand. Ook de Europese Commissie mag haar aanbevelingen inzake bezuiniging doorgeven. Maar wat opvalt, is dat de nationale bank en de ECB niet in hun kaarten laten kijken. Hoe lang vragen parlementariërs al een onderzoekscommissie om bepaalde onduidelijkheden uit te klaren? ‘Van de eens zo florerende onderneming Dexia blijft zo goed als niets meer over, integendeel, de onderneming is na vier dure reddingsoperaties nog steeds structureel verlieslatend. Het bedrijf is een tikkende tijdbom voor België. De gouverneur van de Nationale Bank van België, Luc Coene, schat dat een slechte ontmanteling van Dexia de Belgische staatsschuld kan doen toenemen met 125 miljard euro, een derde van de huidige staatsschuld. Volgens oud-werknemer Bernhard Ardaen zal een ongewijzigd beleid bij Dexia de Belgische belastingbetaler 3 miljard euro per jaar kosten, en dat meer dan 10 jaar lang.’ Er wordt dus voortdurend geld gestopt in de redding van de restbank Dexia, want de banken zijn ‘too big to fail’. Daardoor wordt de bankencrisis een landencrisis. De besparingen brengen de vakbonden en de bedrijfswereld recht tegenover elkaar. Beide willen zo weinig mogelijk averij oplopen. Misschien kunnen ze samen hun pijlen afvuren op de ware schuldigen van de crisis, namelijk de banken. We weten intussen dat de maatregelen om de financiële wereld te hervormen zo goed als onbestaande zijn. De banken dulden geen inzage in hun interne werking en winsten. Nochtans boekt de grote internationale bank veel winst. Alle 55 centrale nationale banken zijn voor 86% aandeelhouder van de BIS bank, een instelling achter de coulissen die het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank aanstuurt. De andere 14% van de BIS-bank is in handen van particulieren. Daar die particulieren het meest bezitten, hebben zij ook het meeste macht binnen de BIS-bank. De nationale banken hebben weinig inspraak, want ze bezitten maar een kleine 2% van de aandelen. Bij de Bis-bank worden de rentes in ontvangst genomen. Een groot deel van de rentebetalingen van de hele wereld gaat dus naar die families.

We weten dat rente vragen op geleend geld onrechtvaardig is, omdat daarmee iets verkocht wordt dat niet bestaat en dat dit zonder twijfel leidt tot ongelijkheid in strijd met gerechtigheid. Geld is bedoeld als ruilmiddel. Een vergoeding om die ruilhandel mogelijk te maken is fair, meer niet. Daarom is het onwettig om geld te vragen voor het gebruik van geleend geld, dat bekend staat als rente (Thomas Aquino, Italiaans theoloog en filosoof 1247). Het heeft een vernietigend effect op de economie en de rijken worden door rente steeds rijker en armen steeds armer. De wereldgodsdiensten hebben altijd tegen het gebruik van rente gewaarschuwd. We weten dat President Kennedy dat systeem wilde veranderen, maar algauw werd hij uitgeschakeld. Anderzijds weten we dat het IMF en de Wereldbank kredieten verstrekken, maar alleen onder bepaalde opgelegde voorwaarden, ook bij de reddingsparaplu, die o.a. ook privatisering van openbare instellingen betreffen. Komt een staat in de schuldenvalstrik terecht, dan is hij gedwongen zijn belangrijkste infrastructuren en staatsinstellingen te verkopen om verder leningen van het IMF te verkrijgen. Internationale beleggingsfirma’s kopen die staatseigendommen op. Hun eigenaars staan ofwel in nauwe verbinding met de eigenaars van de centrale banken of zijn zelf die eigenaars. Ze zijn zelf degenen die de Wereldbank en de IMF controleren. Zo komt de globale infrastructuur steeds meer onder hun controle en zetten ze mensen naar hun hand. Bovendien verlangen ze van die staten gerechtelijke onschendbaarheid tegenover eventuele negatieve uitwerkingen die ontstaan als gevolg van de door hun verlangde maatregelen. Cyprus voert momenteel onderhandelingen met het Internationaal Monetair Fonds (IMF), de Europese Unie en de Europese Centrale Bank voor noodhulp. Maar president Demetris Christofias weigert privatiseringen door te voeren.

Bovendien is het zo dat de centrale banken die nog niet onder de BIS bank vallen onder druk komen te staan. De regering van deze landen worden aangevallen op hun beleid, hun regering wordt aan het wankelen gebracht en zij worden tenslotte vervangen door andere beleidsmakers die zich wel voegen onder de BIS bank. Enig onderzoek laat zien dat Iran één van de drie landen is die nog niet onder de controle van Rothschild staat. Voor 9-11 waren er zeven landen : Afghanistan, Irak, Soedan, Libië, Cuba, Noord-Korea en Iran. In 2003 zijn Afghanistan en Irak opgenomen door de Rothschild octopus, en in 2011 Soedan en Libië. In Libië is deze bank opgericht terwijl het land nog in oorlog was! Nu zijn Syrië en Iran aan de beurt. Wordt het geen tijd dat banken uit dit corrupt geldsysteem stappen en geld terug gebruiken als ruilmiddel en dat al het geld een onderpand heeft in goud? Wordt het geen tijd dat de boekhouding van de bestaande banken transparant is en dat ze ten minste belasting betalen op hun winsten? Moeten zij niet verhinderd worden om de Staten te verplichten hun openbare instellingen te laten privatiseren, zeker als het gaat om levensnoodzakelijk voorzieningen? Anders komen die landen volledig onder die macht voor hun primaire behoeften. Griekenland en Portugal zullen onder druk van Europa hun drinkwatervoorziening volledig of voor een belangrijk deel privatiseren. Sinds de privatiseringsgolf in de jaren negentig is er overal in de wereld bewijs te vinden dat dit een zeer slecht idee is. De kwaliteit en toegankelijkheid van deze basisbehoefte staan erdoor onder druk. Niettemin worden die landen daartoe gedwongen in ruil voor het steunpakket vanuit de EU. Daarom heeft een aantal maatschappelijke organisaties zeer terecht bij de Europese Commissie geprotesteerd tegen die verplichting. De Europese Commissie is niet van plan om die eis aan die landen in te trekken. De cirkel is intussen rond. De rentes die moeten betaald worden aan de banken lopen op, omdat de schuldenlast steeds toeneemt. De Europese commissie ziet erop toe dat er voldoende bespaard wordt door de landen. Werkgevers en werknemers ruziën over de manier waarop dat moet gebeuren, terwijl de banken de winsten opstrijken en daarmee bedrijven opkopen en privatiseren. Hoe lang laten we dit onrecht geschieden? Is de restbank Dexia ‘to big to fail’? Loont het de moeite dat de Belgische belastingbetaler meer dan 10 jaar lang 3 miljard euro per jaar betaalt, om die bank te redden? Daardoor is ook onze overheidsschuld zo groot. Kan men die bank niet laten failliet gaan, naar het voorbeeld van de banken in IJsland, en gewoon een nieuwe onafhankelijke openbare bank oprichten die niet afhankelijk is van het BIS, een maffiaorganisatie op wereldniveau? Kan men de Belfius-bank ook niet onder deze IMF koepel weghalen en er een echte Staatsbank van maken, zodat de rentes naar de Staat gaan, om te investeren in economie en welzijn? Wie vat de koe bij de horens?

Bron: politics.be