Hoe Roosevelt de U.S.A. in de oorlog dreef

[PAJOT]

De manier waarop Roosevelt de Verenigde Staten stap voor stap bedachtzaam en planmatig in een oorlog dreef die de Amerikaanse belangen niet raakte en door het Amerikaanse volk niet gewild werd, getuigt van een tactisch talent. Dit talent werd echter misbruikt voor de slechste zaak van de wereld, namelijk voor de minutieuze voorbereiding van een niet-uitgelokte offensieve oorlog. Dit zijn de verschillende fasen waarin Roosevelt zijn vooropgezet plan van Mei 1940 tot einde 1941 liet afrollen : (een verdere uitbouw met aanvullingen volgt)

1. De machtsbasis voor een agressieve buitenlandse politiek was in het voorjaar van 1940 nog niet aanwezig. Daarom dreef Roosevelt trots alle weerstand de invoering van de algemene dienstplicht door, ofschoon de oppositie terecht aanvoerde dat een groot Amerikaans leger slechts zin kon hebben indien het voor expeditie-doeleinden bestemd was. Terwijl de algemene dienstplicht in alle andere landen van de wereld inderdaad een verdedigingsmaatregel is, kon hij hier slechts als een voorbereiding tot een aanval worden opgevat vermits de U.S.A. tegen elke aanval geïmmuniseerd zijn. De wet werd door de president, na drie maanden strijd met het Congres, op 16 september 1940 ondertekend. Terzelfdertijd werd ook het vlootbouwprogramma dat reeds van 1938 dateerde in agressieve zin uitgebreid. Het besluit tot het bouwen van een twee-oceanen-vloot tegen 1946-47 voorzag vooral de bouw van zware slagschepen die slechts in een aanvalsvloot kunnen worden gebruikt.

2. Op 2 september 1940 werd tussen de Britse ambassadeur Lord Lothian en staatssecretaris Hull een nota gewisseld waarbij 50 verouderde torpedojagers aan Engeland werden afgestaan. Als tegenprestatie verklaarde Groot-Brittannië zich bereid om aan de Verenigde Staten voor een termijn van 99 jaar "om niet en zonder voorbehoud" militaire steunpunten te verpachten op New Foundland, de Bermuda-eilanden, Jamaïca, Santa Lucia, Trinidad, Antigua en Brits-Guyana. De overdracht der torpedojagers was de eerste directe inbreuk op het geldende volkenrecht, volgens hetwelk de overdracht van oorlogsmateriaal, toebehorend aan de weermacht van een neutraal land, aan een oorlogvoerend land, een niet-neutrale daad is.

3. Op 10 januari 1941 werd de leen- en pachtwet (Lend and lease bill) door de Amerikaanse regering bij het Congres ingediend. Deze wet moest de basis vormen voor de toekomstige hulp aan Engeland. De wet eiste voor de president de volmacht "om alle voor de U.S.A. noodzakelijk oorlogsmateriaal te laten maken, het aan de regeringen die voor de verdediging der U.S.A. van belang zijn te verkopen, over te dragen, in ruil te geven, te lenen, te verpachten, of op eender welke manier af te staan; alle oorlogsmaterieel te herstellen of te onderhouden, aan de in aanmerking komende regeringen inlichtingen te bezorgen betreffende oorlogsmateriaal en de uitvoer van dit materiaal vrij te stellen."

De cash-clausule, waardoor de vreemde regeringen tot dan toe gedwongen waren leveringen van oorlogsmateriaal contant te betalen, werd nu buiten werking gesteld. De oorlogspartij verklaarde na de ondertekening der wet (11.3.1941) triomfantelijk dat de Verenigde Staten nu het oorlogsarsenaal van Engeland waren. Zij bestempelde de leen-en pachtwet als de overgang der Amerikaanse buitenlandse politiek van het isolationisme naar het openlijk interventionisme. Terzelfdertijd had de president dictatoriale volmachten ontvangen en daarmee de senaat, die tot dan toe het gewichtigste regeringsinstrument der Verenigde Staten was, in een situatie gebracht die herinnerde aan de rol van de senaat in het laat-Romeinse tijdperk. De oppositie wist alleen te verkrijgen dat uitdrukkelijk in de wet werd bepaald dat de Amerikaanse vloot zoals voorheen de Amerikaanse handelsschepen niet in de oorlogszone mochten varen. Dit stoorde Roosevelt echter geenszins. Nadat het hem gelukt was de vredesgezinde meerderheid van het Amerikaanse volk door de leen-en pachtwet te breken, kwam het er voor hem slechts op aan zijn volmachten als opperbevelhebber tegen de volkswil in te exploiteren.

4. In Maart-April 1941 herhaalden Roosevelt en Hull het cynische spel der ophitsing van een Europese staat, dat zij reeds eenmaal met Frankrijk met succes hadden gespeeld. Op aansporing van Roosevelt tradt Joegoslavië toe tot de constellatie van de vijanden der as, wat echter tot zijn ondergang moest leiden. Roosevelt bracht een omwenteling teweeg door morele verbintenissen en beloften tegenover een Servische generaal-camarilla, en tenslotte noopte hij deze samenzweerders openlijk aan om tegen de grote Duitse en Italiaanse buren op te treden. Nooit zouden de verschrikkingen van de oorlog ook ditmaal weer in de dalen van de Balkan en de vlakten van de Donau gewoed hebben, indien de Amerikaanse geheimdienst en de Amerikaanse diplomatie de omwenteling in Belgrado niet hadden verwekt. Nooit zou de putschist Simovitsj het gewaagd hebben de regering van de prins-regent aan te houden, die zich pas bij de nieuwe Europese ordening had aangesloten, indien hij niet volledig in verblinding geloofd had dat de legendarische Amerikaanse macht achter hem stond.

5. In april 1941 neemt dan de nieuwe fase een aanvang gedurende dewelke de president maatregelen treft die er op berekend zijn om incidenten en botsingen uit te lokken, uitsluitend met het doel voorwendsels te vinden om de Verenigde Staten naar het voorbeeld van president Polk actief in de oorlog verwikkelen. Dit frivool spel begint op 7 April met een nota van Hull aan de Deense gezant te Washington von Kauffmann, waarin de oprichting van militaire steunpunten der U.S.A. op Groenland wordt geëist, omdat dit land binnen het Westelijk halfrond gelegen is. Zonder enige grond van recht stemt von Kauffmann op 9 April daarin toe, niettegenstaande de Deense regering onmiddellijk verklaarde dat zij dit akkoord als ongeldig en wederrechterlijk beschouwde.

Op 11 April verklaart Roosevelt dat de Rode Zee niet meer tot de oorlogszone diende gerekend en door de schepen der Verenigde Staten mocht bevaren worden, ofschoon de Rode Zee op dat ogenblik bestendig onder het bereik der Duitse vliegtuigen lag. Hier wort dus voor de eerste maal de oorlogszone binnengedrongen, natuurlijk om incidenten te verwekken.

Op 24 April deelt Washington officieel mee dat de patrouilletochten der Amerikaanse oorlogsschepen en de vluchten van het Amerikaanse luchtwapen voortaan tot 1.000 mijlen ten oosten van de 300 mijlen-zone in de Atlantische Oceaan zullen gaan. Er wordt daarbij geen twijfel gelaten dat deze patrouilletochten dienen om Duitse oorlogsschepen, welke eventueel door de Amerikaanse marine in deze wateren zouden worden aangetroffen, aan de Engelse vloot te signaleren. Terwijl het Congres op dat ogenblik een verbond met Engeland naar alle waarschijnlijkheid nog zou afgewezen hebben, maakt de president gebruik van zijn volmacht als opperbevelhebber om op eigen initiatief de samenwerking der Amerikaanse weermacht met de Britse in gang te zetten. De uitbreiding van deze zogenaamde patrouillebedrijvigheid is volkenrechterlijk niet meer een neutrale daad, maar de onbemantelde aanzet van een openlijke aanval.

6. Op 4 Mei 1941 verklaart Roosevelt dat de U.S.A. bereid zijn om voor de instandhouding der democratie in gans de wereld te strijden. Op 27 Mei proclameert hij de onbegrensde nationale noodtoestand en verklaart dat "de Verenigde Staten zich zouden verzetten tegen elke Duitse poging om de zeeën te beheersen en aan Groot-Brittannië alle mogelijke hulp zouden verlenen."

Op 28 Mei wijst Roosevelt er met nadruk op dat hij de patrouilledienst had uitgebreid tot die wateren waarin Duitsland de handelsoorlog voert. Overeenkomstig zijn "stap voor stap"-techniek verklaart hij echter dat hij niet het inzicht heeft de neutraliteitswetgeving af te schaffen. Op 29 Mei wordt ten slotte een wet aangenomen krachtens dewelke de schepen van alle Europese landen die zich in Amerikaanse havens bevinden praktisch in beslag genomen worden.

Eerst vanaf einde Mei dus, komt Roosevelt officieel terug voor de dag met het slagwoord van de "vrijheid der zeeën". De neutraliteitswetgeving werd echter juist uitgevaardigd met het doel de moeilijkheden welke onder de wereldoorlog uit het begrip "vrijheid der zeeën" waren ontstaan voorgoed uit te schakelen, en van meet af aan een verwikkeling der Amerikaanse handels-en oorlogsscheepvaart in een conflict op de Atlantische Oceaan door strikte voorschriften onmogelijk te maken. Deze uitgesproken wil van het volk wordt nu door Roosevelt op eigen gezag ontkracht.

7. Op 5 Juni verklaart Hull dat de Duits-Franse collaboratie in strijd was met de belangen der Verenigde Staten, en op 8 Juni plaatst hij de Franse eilanden Martinique en Guadeloupe onder de controle der Verenigde Staten. Dit ligt in de lijn van de bedreigingen welke Roosevelt reeds in een rede van 27 Mei tegen Portugal had geformuleerd. De president had ondubbelzinnig laten verstaan dat hij oogmerken had op de Azoren, wat aanleiding gaf tot een scherp protest vanwege de Portugese regering. Op 14 en 15 Juni 1941, nadat het tegoed van alle andere Europese staten reeds werd geblokkeerd, werd nu ook het Duits en Italiaanse tegoed in de Verenigde Staten in beslag genomen. Het Duitse Rijk wordt daarenboven verzocht zijn consulaten en de Duitse informatiebibliotheek te New-York tot 10 Juli te sluiten. Er wordt geen enkele voldoende motivering gegeven van deze handelswijze. Duitsland en Italië treffen overeenkomstige tegenmaatregelen.

Reeds op 30 Juni verklaart dan de minister van Marine Knox dat "de U.S.A. hun vloot moesten in de strijd werpen, dat het uur gekomen was om er op los te gaan." Niettegenstaande al deze maatregelen die van niet-neutrale en onvrienschappelijke daden in openlijke aanvalsdaden overgaan, bewaren Duitsland en Italië hun verzoenende houding en geven duidelijk te verstaan dat zij de provocatieplannen van de president niet zullen in de hand werken.

8. Roosevelt gaat dientengevolge op 7 Juli 1941 weer een stap verder en laat IJsland door de U.S.A.-troepen bezetten. Dit eiland ligt te midden van de officieel aangeduidde Duitse zeeoorlogszone en is slechts 965 kilometer van de Duitse steunpunten in Noorwegen verwijderd. Roosevelt geeft tevens opdracht aan de vloot "al het nodige te doen om de veiligheid der verbindingen tussen IJsland en de U.S.A. te verzekeren". M.a.w. : Roosevelt geeft aan de Amerikaanse vloot bevel te schieten op Duitse oorlogsschepen die in de wateren van IJsland worden aangetroffen. Overeenkomstig de camoufleringstechniek tegenover het Amerikaanse volk wordt dit natuurlijk niet uitdrukkelijk maar slechts onrechtstreeks gezegd. Kort daarop wordt meegedeeld dat op IJsland alsook in Noord-Ierland grote Amerikaanse vliegbasissen worden aangelegd van waaruit bestendig Amerikaanse verkenningsvluchten ondernomen zullen worden.

9. Op 18 Juli 1941 publiceert de regering der U.S.A. een zwarte lijst van 1.800 personen en handelshuizen in Zuid-Amerika die met de asmogendheden handel drijven, kondigt tegen hen de boycott af en de bevriezing van hun tegoed in de U.S.A. Tegelijk wordt tegen Japan de totale boycott afgekondigd en de Japans-Amerikaanse handel praktisch stopgezet, daar voor iedereen aan- of verkoop een vergunning dient aangevraagd.

10. In Augustus 1941 heeft de Atlantische samenkomst van Churchill en Roosevelt plaats die de Verenigde Staten voorgoed aan Engeland vastkoppelt.

11. Wanneer in September 1941 niettegenstaande alle zorgvuldig voorbereide maatregelen in de Atlantische Oceaan en in de Rode Zee nog steeds geen incident tussen de Amerikaanse en de Duitse marine heeft plaats gehad, wordt zo'n incident dan op 5 September kunstmatig geconstrueerd door een treffen van de Amerikaanse torpedojager "Greer" met een Duitse duikboot. Daarop deelt Roosevelt de 11ste September mee dat hij aan de Amerikaanse vloot "binnen een zekere Amerikaanse veiligheidszone bevel gegeven heeft op Duitse oorlogsschepen te schieten". 's Anderendaags weigert Hull de uitgestrektheid der zogenaamde veiligheidszone te preciseren, natuurlijk met de bedoeling kost wat kost verwikkelingen te scheppen. De Amerikaanse pers verklaart dat deze veiligheidszone zich uitstrekt tot aan Ierland en Engeland aan de een zijde en tot aan Suez en Birma aan de andere zijde. Direct daarop verklaren Roosevelt, Hull en Knox dat de neutraliteitswetgeving dient opgeheven.

12. Rond half-Oktober doet zich in de Atlantische Oceaan een nieuw incident voor met de Amerikaanse torpedojager "Kearney". Ofschoon het verslag der Amerikaanse admiraliteit toegeeft dat deze torpedojager eerst samen met Britse zeestrijdkrachten jacht gemaakt heeft op een Duitse duikboot en dan pas getorpedeerd werd, verklaart Roosevelt op 28 Oktober, in een rede dat de "Kearney" aangevallen werd. In diezelfde rede beweert hij in het bezit te zijn van een officiele Duitse kaart waarop een nieuwe indeling van Zuid-Amerika volgens de Duitse wensen zou aangeduid zijn. Hij weigert echter deze kaart te tonen. De Rijksregering antwoordt daarop met een nota aan al de neutrale regeringen, waarin zij constateert dat het hier blijkbaar om een vervalsing gaat. Roosevelt is niet bij machte het tegenovergestelde te bewijzen.

13. Op 10 Oktober dient de president bij het Congres een wetsvoorstel in waardoor de neutraliteitswet praktisch moet worden opgeheven. De clausules die de bewapening van Amerikaanse handelsschepen en het bevaren der oorlogszone verbieden, moeten geschrapt worden. Dit voorstel tot wijziging der neutraliteitswet wordt door de Senaat met 50 tegen 37 stemmen en door het Huis van Afgevaardigden met 212 tegen 194 stemmen, dus met een meerderheid van 18 stemmen, aangenomen, en door Roosevelt op 17 November 1941 ondertekend. Daarmee zijn de laatste hinderpalen gevallen welke de oorlogspolitiek van de president nog in de weg stonden. "De herziening van de neutraliteitswet werd slechts mogelijk gemaakt door het gebruik van ongehoorde geweldmethodes vanwege de regering tegen zekere afgevaardigden". (New-York journal American, 15 November 1941) De democratische senator Tydings verklaarde op een voltallige vergadering van de Senaat dat deze daad werd gesteld om de Verenigde Staten kost wat kost in de oorlog te drijven. Hij verklaarde terzelfdertijd dat de geheime berichten van de bondsmarine betreffende de incidenten "Greer" en "Kearney" bewezen hadden "dat de Verenigde Staten, het weze nu terecht of ten onrechte, in deze gevallen de aanvaller waren geweest".

14. Einde November 1941 deelt het State Department mee dat Nederlands-Guyana met toestemming van de Nederlandse regering te Londen door Amerikaanse troepenafdelingen werd bezet. Het spreekt vanzelf dat men de Hollandse ministers die in Engeland in ballingschap leven gedwongen had hun toestemming te geven. Hollands Guyana bezit rijke bauxietlagen waarop Roosevelt door deze bezetting de hand wou leggen.

15. Gedurende de onderhandelingen met Japan wijzen Roosevelt en Hull begin December 1941 de mogelijkheid van een minnelijke schikking definitief van de hand. Zij stellen Japan een ultimatum dat het met de asmogendheden moet breken en zich uit Indo-China en China moet terugtrekken. In de morgen van de 8ste December breekt de oorlog uit. Op 11 December luiten het Duitse Rijk en Italië, met verwijzing naar de talloze provocaties en aanvalsdaden der U.S.A., zich bij Japan aan en kondigen de oorlogstoestand af met de Verenigde Staten.

[Thor]

En dankzij al die "misdaden" mag jij nu je mening vrijelijk uiten.
Erg heh....

[kelt]

Het is mogelijk dat Roosevelt een zekere hand had in de Amerikaanse militaire excursies,zeker toen bleek dat zowel Duitsland als Japan "out of control" gingen en een "intercontinentale macht" dreigden te worden.Op een bepaald moment blijkt zelfs handel met tirannien geen middel meer om "moderatie" te bereiken....

De gewone burger,en ook veel van de politici uit "backyard America" beseften nog niet hoe klein de wereld in 1940/41 geworden was,en ook niet hoe ontstellend zwak de VS-strijdkrachten eigenlijk wel waren.....,terwijl Roosevelt en de "oorlogs-heren" toch op een of andere manier het opleiden van Leger en vloot,en de wapenproduktie op gang moesten krijgen....


En tenslotte:

Als de VS niet tot ver buiten hun grenzen het gevecht aangingen met Japan en Duitsland,dan hadden ze het wel binnen hun eigen grenzen moeten doen.Het Keizerrijk,zowel als het Derde Rijk hebben nooit duidelijk gemaakt waar,en of,ze zouden stoppen.


We leven nu onder de hegemonie van de VS....we mogen er zelfs "tegen" zijn.....we mogen zelfs nogal onafhankelijk optreden.....ik geloof niet dat het met die vorige Rijken zo zou gelopen zijn.....

[C uit W]

Vooral Engeland (olv Churchill en zijn achterban) heeft voor de totale oorlog gezorgd.
Duitsland wilde vrede met het VK, ze noemden hen zelf dat andere arische rijk.

[Andrei Rublev]

Oorspronkelijk geplaatst door C uit W

Vooral Engeland (olv Churchill en zijn achterban) heeft voor de totale oorlog gezorgd.
Duitsland wilde vrede met het VK, ze noemden hen zelf dat andere arische rijk.

'Wollt ihr den Totalen Krieg???' vroeg Goebbels zijn publiek in het Sportpalast.
'Jaaaaaaaa!!!' brulden ze.
Ze wouden het... ze kregen het... pech voor hen dat het de geallieerden en niet zij waren die den Totalen Krieg 'totaal' konden voeren.

[size=1]En zeg nu niet dat dat publiek niet representatief was voor de rest van de bevolking.[/size]

[Thor]

Oorspronkelijk geplaatst door C uit W

Vooral Engeland (olv Churchill en zijn achterban) heeft voor de totale oorlog gezorgd.
Duitsland wilde vrede met het VK, ze noemden hen zelf dat andere arische rijk.

........

tuurlijk:de RAF is de "luchtslag om Duitsland" begonnen - vlak nadat Churchill de Britse pantserdivisies opdracht gaf om Europa te overspoelen......
En niet te vergeten:het waren Britse duikboten die de "totale oorlog" verklaarden aan ongewapende schepen op de Atlantic.

noz zo één en tis Pasen;maar jij bent gans het jaar door een ei!