Belgische psychiaters veranderen strategie: "We moeten timmeren aan de weg"

[ArjanD]

"Als de dalende trend van interesse voor psychiatriestudies aanhoudt, zullen er in de nabije toekomst meer psychiaters op het spreekgestoelte staan dan er in de zaal zullen zitten."

Mark Van Bellinghen, kinder- en jeugdpsychiater aan het OLV-Ziekenhuis Aalst, meent dat de psychiatrische opleiding te weinig aantrekkelijk is in een maatschappij die de hoogmis viert van kicks in plaats van het gewone, zoals een gesprek met een psychiater.

Volgend academiejaar starten er aan de vier Vlaamse universiteiten slechts zeven artsen een opleiding psychiatrie (DM 7/9). In het medische vakblad De Specialisten legde Raf De Rycke, bestuurder bij de Broeders van Liefde, de congregatie die het gros van de Vlaamse psychiatrische zorginstellingen beheert, een rechtstreeks verband met de ondermaatse en weinig uniforme verloning van de psychiaters.

Aan de Vlaamse universiteiten beginnen dit jaar samen nog slechts zeven artsen aan de opleiding psychiatrie. Het bericht in de krant geeft een soort kapitein-op-het-zinkend-schip-gevoel. Als kinder- en jeugdpsychiater voel je trouwens al jaren het effect op de eigen praktijk van het nijpend tekort aan tientallen kinder- en jeugdpsychiaters in Vlaanderen. Veel afgestudeerde collega's wijken dan nog uit naar Nederland, waar ze fatsoenlijke uren en lonen hebben. De uren van de achterblijvers hier worden er niet beter op, al is de verloning wél verbeterd (maar niet in vergelijking met Nederland, of in vergelijking met bepaalde andere medische specialismen).

Regelmatig bekruipt mij het gevoel dat de zorg die je kan bieden onvoldoende afgestemd raakt op de noden van de patiënt omdat je die niet snel genoeg terug kan zien. Want er komen ook steeds weer nieuwe hulpvragen. En je moet ook de tijd nemen om je regelmatig wetenschappelijk bij te scholen.

Zo vindt binnen een week het achtste Vlaams Congres Kinder- een jeugdpsychiatrie en -Psychotherapie plaats aan de K.U. Leuven. Twee dagen, tientallen sprekers. Als de dalende trend van interesse voor psychiatriestudies aanhoudt, zullen er in de nabije toekomst meer psychiaters op het spreekgestoelte staan dan er in de zaal zullen zitten.

Timmeren aan de weg

De thematiek van de huidige editie van dit tweejaarlijkse congres wordt toepasselijk 'timmeren aan de weg' genoemd. Toepasselijk, want in de metafoor zit de complexiteit van de job van (kinder- en jeugd)psychiater vervat: er is kennis van zaken nodig, maar ook 'ambachtelijkheid'. De psychiater moet niet alleen de harde wetenschapper blijven die hij gedurende zijn zeven jaar opleiding geneeskunde heeft moeten zijn, maar moet ook voeling hebben met de humane wetenschappen, de sociologie en de filosofie. Bovendien mag hij onderweg zijn menselijkheid niet verloren hebben, integendeel zijn communicatieve en relationele vaardigheden ontwikkeld hebben, om een samenwerkingsverbond met 'de patiënt' te kunnen sluiten.

De kern hiervan blijft het gesprek. Voor wat het psychiatrisch gesprek betreft is er overigens ook niets anders dan het gesprek. En in de eenvoud van het gesprek moet de complexiteit van onze kennis en ambachtelijkheid vervat zitten.

Zoals Dirk De Wachter gisteren in een interview in deze krant zei, is er in onze maatschappij echter 'een stuitend gebrek aan gewoonheid' (DM 7/9). Hij bedoelde hiermee dat we vergeten zijn om waarde te hechten aan de gewone dingen van het leven, en veel te veel op zoek zijn naar ervaringen die ons een kick geven: we verwarren die kick dan met geluk. Het ontbreken van de kick leidt vervolgens naar wat we dan 'depressie' noemen.

Terug naar het gewone

Een existentieel belang hechten aan het gewone is evenwel heel moeilijk geworden in een maatschappij die dagelijks de hoogmis viert van de hoogtechnologische vooruitgang - op welk niveau dan ook. Het gesprek van de psychiater met zijn patiënt versus de robotgeassisteerde hartoperatie: door welk perspectief wordt de student geneeskunde het meest uitgedaagd? Bovendien wordt het hoogtechnologische presteren significant beter verloond: welke student geneeskunde wil er nu later een loser zijn?

Onze maatschappij creëert op die manier een gevaarlijke paradoxale toestand. Enerzijds zorgt ze ervoor dat er steeds meer mensen psychisch gaan lijden, terwijl ze steeds minder heelmeesters voor dat lijden gaat 'produceren'. Vermits psychische aandoeningen de belangrijkste oorzaak van werkonbekwaamheid zijn, ondergraaft ze haar eigen grondvesten.

Sociaal geweten er in schoppen

Vermits het falende gesprek in de Belgische regeringsonderhandelingen voorspelt dat er niet te snel belangrijke maatschappelijke veranderingen zitten aan te komen, moeten we proberen om de dalende trend in de psychiatriestudies om te buigen. Louis-Paul Boon parafraserend zou ik durven zeggen dat de universiteiten de studenten geneeskunde een sociaal geweten moeten schoppen.

Bovendien dragen ze een verantwoordelijkheid in het desacraliseren van de hoogtechnologische geneeskunde ten voordele van een zorgende geneeskunde. Tenslotte kunnen ze de intellectuele uitdaging voor de psychiater opwaarderen, om in de complexe wisselwerking tussen mens en maatschappij, een weg van op maat gesneden diagnostiek en behandeling te vinden.

Bron: De Morgen

[Pin en Puk]

Oorspronkelijk geplaatst door ArjanD

Mark Van Bellinghen, kinder- en jeugdpsychiater aan het OLV-Ziekenhuis Aalst, meent dat de psychiatrische opleiding te weinig aantrekkelijk is in een maatschappij die de hoogmis viert van kicks in plaats van het gewone, zoals een gesprek met een psychiater.

Volgend academiejaar starten er aan de vier Vlaamse universiteiten slechts zeven artsen een opleiding psychiatrie (DM 7/9). In het medische vakblad De Specialisten legde Raf De Rycke, bestuurder bij de Broeders van Liefde, de congregatie die het gros van de Vlaamse psychiatrische zorginstellingen beheert, een rechtstreeks verband met de ondermaatse en weinig uniforme verloning van de psychiaters.

Aan de Vlaamse universiteiten beginnen dit jaar samen nog slechts zeven artsen aan de opleiding psychiatrie. Het bericht in de krant geeft een soort kapitein-op-het-zinkend-schip-gevoel. Als kinder- en jeugdpsychiater voel je trouwens al jaren het effect op de eigen praktijk van het nijpend tekort aan tientallen kinder- en jeugdpsychiaters in Vlaanderen. Veel afgestudeerde collega's wijken dan nog uit naar Nederland, waar ze fatsoenlijke uren en lonen hebben. De uren van de achterblijvers hier worden er niet beter op, al is de verloning wél verbeterd (maar niet in vergelijking met Nederland, of in vergelijking met bepaalde andere medische specialismen).

Regelmatig bekruipt mij het gevoel dat de zorg die je kan bieden onvoldoende afgestemd raakt op de noden van de patiënt omdat je die niet snel genoeg terug kan zien. Want er komen ook steeds weer nieuwe hulpvragen. En je moet ook de tijd nemen om je regelmatig wetenschappelijk bij te scholen.

Zo vindt binnen een week het achtste Vlaams Congres Kinder- een jeugdpsychiatrie en -Psychotherapie plaats aan de K.U. Leuven. Twee dagen, tientallen sprekers. Als de dalende trend van interesse voor psychiatriestudies aanhoudt, zullen er in de nabije toekomst meer psychiaters op het spreekgestoelte staan dan er in de zaal zullen zitten.

Timmeren aan de weg

De thematiek van de huidige editie van dit tweejaarlijkse congres wordt toepasselijk 'timmeren aan de weg' genoemd. Toepasselijk, want in de metafoor zit de complexiteit van de job van (kinder- en jeugd)psychiater vervat: er is kennis van zaken nodig, maar ook 'ambachtelijkheid'. De psychiater moet niet alleen de harde wetenschapper blijven die hij gedurende zijn zeven jaar opleiding geneeskunde heeft moeten zijn, maar moet ook voeling hebben met de humane wetenschappen, de sociologie en de filosofie. Bovendien mag hij onderweg zijn menselijkheid niet verloren hebben, integendeel zijn communicatieve en relationele vaardigheden ontwikkeld hebben, om een samenwerkingsverbond met 'de patiënt' te kunnen sluiten.

De kern hiervan blijft het gesprek. Voor wat het psychiatrisch gesprek betreft is er overigens ook niets anders dan het gesprek. En in de eenvoud van het gesprek moet de complexiteit van onze kennis en ambachtelijkheid vervat zitten.

Zoals Dirk De Wachter gisteren in een interview in deze krant zei, is er in onze maatschappij echter 'een stuitend gebrek aan gewoonheid' (DM 7/9). Hij bedoelde hiermee dat we vergeten zijn om waarde te hechten aan de gewone dingen van het leven, en veel te veel op zoek zijn naar ervaringen die ons een kick geven: we verwarren die kick dan met geluk. Het ontbreken van de kick leidt vervolgens naar wat we dan 'depressie' noemen.

Terug naar het gewone

Een existentieel belang hechten aan het gewone is evenwel heel moeilijk geworden in een maatschappij die dagelijks de hoogmis viert van de hoogtechnologische vooruitgang - op welk niveau dan ook. Het gesprek van de psychiater met zijn patiënt versus de robotgeassisteerde hartoperatie: door welk perspectief wordt de student geneeskunde het meest uitgedaagd? Bovendien wordt het hoogtechnologische presteren significant beter verloond: welke student geneeskunde wil er nu later een loser zijn?

Onze maatschappij creëert op die manier een gevaarlijke paradoxale toestand. Enerzijds zorgt ze ervoor dat er steeds meer mensen psychisch gaan lijden, terwijl ze steeds minder heelmeesters voor dat lijden gaat 'produceren'. Vermits psychische aandoeningen de belangrijkste oorzaak van werkonbekwaamheid zijn, ondergraaft ze haar eigen grondvesten.

Sociaal geweten er in schoppen

Vermits het falende gesprek in de Belgische regeringsonderhandelingen voorspelt dat er niet te snel belangrijke maatschappelijke veranderingen zitten aan te komen, moeten we proberen om de dalende trend in de psychiatriestudies om te buigen. Louis-Paul Boon parafraserend zou ik durven zeggen dat de universiteiten de studenten geneeskunde een sociaal geweten moeten schoppen.

Bovendien dragen ze een verantwoordelijkheid in het desacraliseren van de hoogtechnologische geneeskunde ten voordele van een zorgende geneeskunde. Tenslotte kunnen ze de intellectuele uitdaging voor de psychiater opwaarderen, om in de complexe wisselwerking tussen mens en maatschappij, een weg van op maat gesneden diagnostiek en behandeling te vinden.

Bron: De Morgen

Mijn excuses, maar dit is de grootste inzin van De Morgen welke ik al gelezen heb.
Nu hebben wij in onze familie een psychiater.
Waarom starten er zo weinig voor dit beroep ? Omdat de studies en kans om je titel te behalen verschrikkelijk moeilijk is. (buiten je studie van dokter, doe je er nog eens 7-10 jaar bij)
In verhouding van je jaren studies verdien je het zout op je patatten hier in Belgie.
Alle Belgische afgestudeerde psychiaters proberen werk te vinden in Nederland.
Zij die daar geen werk vinden kunnen hier starten in vzw's zoals het VAGGA enz.. en hebben een bediende contract onder bepaalde vorm.
De Belg is nog niet rijp genoeg om te kunnen aanvaarden dat een psychiater soms noodzakelijk is. Hier gaan ze liever met Mijnheer Pastoor klappen

[Alboreto]

Ik citeer iemand die het kan weten:

Psychiaters zijn gebuisde internisten.

[eno2]

het gewone, zoals een gesprek met een psychiater.

Het gewone...

Ik heb in mijn leven éen keer een gesprek gehad met een psychiater.

Een keer teveel

Platspuiters....en verder niets van belang t e vertellen

[giserke]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Het gewone...

Ik heb in mijn leven éen keer een gesprek gehad met een psychiater.

Een keer teveel

Platspuiters....en verder niets van belang t e vertellen

En mag je zo nu en dan eens buiten?

[eno2]

P.a.=>r.d.

[Pin en Puk]

Oorspronkelijk geplaatst door giserke

En mag je zo nu en dan eens buiten?

[Pin en Puk]

Oorspronkelijk geplaatst door Alboreto

Ik citeer iemand die het kan weten:

Waarschijnlijk verkeerde deur genomen en ze hebben je prostaat onderzocht ?

[De Brabander]

Ze hebben er de Keizer van Antwerpen wel goed doorgedraaid.

[Albrecht]

[...] het gewone, zoals een gesprek met een psychiater. [...]

Moet dat?

[ArjanD]

Het frappante is dat een andere arts niet genoodzaakt is om voor het voorbestaan van zijn professie aan de weg te timmeren.

[Johan Bollen]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Het gewone...

Ik heb in mijn leven éen keer een gesprek gehad met een psychiater.

Een keer teveel

Platspuiters....en verder niets van belang t e vertellen

Dat zou inderdaad niet 'gewoon' mogen worden, ook al zouden psychiaters dat natuurlijk liever anders zien omwille van hun inkomen.

Het artikel spreekt over kind en jeugdpsychiatrie. Waarom niet liever meer psychologen inschakelen op dit terrein indien nodig? Onze kinderen meer en meer psychiatrische medicijnen toedienen lijkt me echt niet de weg die we dienen te bewandelen. Preventief dient men die noodzaak die men meent te ervaren eerder aan te pakken, namelijk door een ingrijpen in de samenleving die het probleem veroorzaakt. Daar heb je geen psychiaters voor nodig in de eerste plaats.

Natuurlijk gaat het belang van de eigen groep voor op het belang van de patiënten. Daaraan ontsnappen psychiaters ook niet in deze maatschappij. Maar misschien dienen ze er iets meer over te mediteren in plaats van een doorzichtige 'arme wij' klaagzang te laten horen ondertussen hopend op meer patiënten.

[Johan Bollen]

Oorspronkelijk geplaatst door ArjanD

Het frappante is dat een andere arts niet genoodzaakt is om voor het voorbestaan van zijn professie aan de weg te timmeren.

idd. Misschien zijn psychiaters eerder een deel van het probleem dan van de oplossing.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door Johan Bollen

idd. Misschien zijn psychiaters eerder een deel van het probleem dan van de oplossing.

De psychiater in mijn centro medico hier draagt de problematische naam

Maria Coloca

[kelt]

"pseudo-wetenschap" hoeft niet teveel verloning

[Pin en Puk]

Oorspronkelijk geplaatst door kelt

"pseudo-wetenschap" hoeft niet teveel verloning

Maar wordt wel goed gebruikt door andere specialisten om hun onkunde te verdoezelen.

Vb : fybromialgie - Reumatologen weten niet wat het is en hoe het ontstaat en dan sturen ze je naar een psych omdat volgens hun dit tussen de oren zit door stress.
Nu weet men dat deze ziekte onstaat door 2 virussen - Geen enkele Reumatoloog durft je nog doorsturen want anders wordt hij uitgelachen.

[ArjanD]

De geest is krachtig, een publicatie van de Britisch Medical Association n.a.v. de viering van de patiënt - arts relatie in het Verenigd Koninkrijk in 2009 toonde dat MS-symptomen - zoals orgaan uitval, blind worden en niet meer kunnen lopen - kunnen worden veroorzaakt door een psychisch proces dat verholpen kan worden met Cognitieve Gedrags Therapie (CGT).

Toen Susan Dakin haar ringvinger begon te spasmen, nam ze aan dat het weer eenzoveelste bijwerking van epilepsie was dat haar al achtervolgde sinds een verwonding aan haar hoofd 20 jaar eerder.

Maar het probleem verspreide zich naar de linker zeide van haar lichaam, en binnen enkele maanden sleepte haar linker been tijdens het lopen en had ze een ondraaglijke pijn.

De 48-jaar oude vrouw kon op een gegeven moment zelfs niet meer slikken, waardoor artsen begonnen te denken aan een ontwikkeling van keelkanker.

Toen haar blaas ophield met werken, werd ze voorzien van een katheter en tas, en uiteindelijk werd ze ook nog eens blind, dit alles in een tijdsbestek van 4 jaar.

Ze zat in een rolstoel, echter, ondanks haar serieuze aandoening was ze in behandeling bij verschillende specialisten en werd ze getest op verschillende aandoeningen waaronder Multiple Sclerose en hersenkanker, maar geen van de experts kon definitief vaststellen wat er aan de hand was met de vrouw.

“Ik had geen leven” zegt ze. “Het was een dagelijkse strijd - ik had epilepsie en was gehandicapt, ik moest mijn baan bij de spoorwegdiensten opgeven, en had verzorgers en familie nodig om voor me te zorgen. Ik was zo diep gezonken, en ik dacht dat het einde nabij was.”

In feite bleek de oorzaak voor de lichamelijke conditie van Susan niet in een fysiologische ziekte te liggen, maar veroorzaakt te worden door een psychologisch trauma zoals mishandeling.

http://www.dailymail.co.uk/health/ar...blind-her.html

In de reguliere geneeskunde in Nederland wordt ook steeds meer de invloed van positief denken erkend bij herstel van ernstige ziekten zoals kanker.

Dit is m.i. de reden dat het belangrijk is om oprecht te blijven als het op psychische problemen aankomt en niet zomaar te geloven in een onmeetbare hersenziekte. We dienen zo lang als nodig te blijven zoeken naar de beste oplossingen ten gunste van de beste kans op voortbestaan.

Bij kinderen die druk zijn en moeite hebben met concentreren op een taak kunnen tal van factoren een rol spelen, verschillende studies tonen dat een invloed van voeding, opvoeding (dagritme / structuur), gebrek aan natuur in de opgroeiomgeving, meeroken in huis, een oorzaak kunnen zijn van de problemen. Een recente studie die gepubliceerd is in The Lancet toonde zelfs dat een dieet 2 op de 3 kinderen kan verlossen van de diagnose ADHD.

De gevolgen van een autoritaire hersenziekte religie en het behandelen van de hersenen van de kinderen zijn enorm.

Neem als voorbeeld Albert Einstein, hij was vroeger ook druk en onhandelbaar en is er om van school gestuurd. Zijn leraren omschreven hem als mentaal traag, niet sociaal en afwezig in eigen domme dromen. Hij sprak geen woord tot hij 4 jaar oud was en kon pas lezen toen hij 7 jaar oud was. Hij werd geweigerd aan de universiteit Zurich Politechnik.

Wanneer men toen al zou geloven in een hersenziekte wanneer kinderen dergelijk gedrag vertonen dan was Albert Einstein mogelijk nooit tot zijn uitzonderlijke prestaties gekomen.

Problemen overwinnen leidt tot vooruitgang, problemen onderdrukken leidt tot een opeenhoping van problemen.

Als voeding de oorzaak is van de problemen, dan moet dat zo mogelijk verholpen worden zodat het kind een oprechte kans heeft. Maar we moeten ook out of the box kunnen blijven denken, want niemand kan voorzien welke problemen we in de toekomst moeten overwinnen voor succes.

De kern van de psychiatrie is ondeugdelijk en daarom vind ik dat het geen reden heeft om te bestaan, het is gedreven door een dogma terwijl het zich pretendeert als een wetenschap en dat maakt de psychiatrie m.i. tot een malafide praktijk.

[eno2]

arjan
De kern van de psychiatrie is ondeugdelijk en daarom vind ik dat het geen reden heeft om te bestaan, het is gedreven door een dogma terwijl het zich pretendeert als een wetenschap en dat maakt de psychiatrie m.i. tot een malafide praktijk.

DR Arjan, dat is een retrograde en obscurantistische uitspraak, om maar geen zelfstandige naamwoorden te gebruiken. Het is eerder de kern van jouw dogma dat ondeugdelijk is, en dat is hier op Forum al enkele keren duidelijk weerlegd.

[Johan Bollen]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

De psychiater in mijn centro medico hier draagt de problematische naam

Maria Coloca

Die heeft zeker geen vrijwillige patiënten.

[ArjanD]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

DR Arjan, dat is een retrograde en obscurantistische uitspraak, om maar geen zelfstandige naamwoorden te gebruiken. Het is eerder de kern van jouw dogma dat ondeugdelijk is, en dat is hier op Forum al enkele keren duidelijk weerlegd.

Kunt u aangeven waarom u dat vindt? Ik deel mijn mening op basis van de door mij genoemde feiten, uiteraard hoeft u het er niet mee eens te zijn maar ik ben wel benieuwd waarom u vindt dat het niet klopt.

Vele duizenden kinderen krijgen zware hersenbehandeling terwijl er geen bewijs is voor de ziekte die wordt behandeld en terwijl ook niet wordt gemeten wat de medicijnen in de hersenen precies doen. Dat is dubieus, en er zijn ook nog eens geleerden die stellen dat er sprake is van fraude en dat de hersenziekte niet bestaat.

Daarbij blijkt ook dat onderzoek naar alternatieve oplossingen of oorzaken worden verdrukt terwijl de psychiatrie vele miljoenen belastinggeld opslokt voor onderzoek naar genen en psychiatrische medicijnen.

Alles duidt er op dat de psychiatrische hersenziekte hypothese niet klopt, en dat er dus sprake is van een dogma waarmee wordt gewerkt. Dan resteert de vraag of het goed is wat ze doen en alles duidt er op dat het niet goed is wat er gebeurt, en als ik er over nadenk dan kan ik alleen maar redenen bedenken waarom het schadelijk is voor de mensheid of de samenleving om kinderen wijs te maken dat ze een ziekte hebben die mogelijk niet echt bestaat, en hun hersenen daartegen te behandelen......