Jodenhaat is alweer salonfähig

[Rechtsliberaal]

In de HP/De Tijd van deze week staat een artikel van Carine Damen over jodenhaat, getiteld Anti-semitisme mag weer. Hieronder volgende enkele passages van dat artikel.

(...)

In de loop der eeuwen raakten de joden zo geïntegreerd dat velen niet meer goed weten wat het joods-zijn betekent. Waar gelovige joden hun identiteit wisten te conserveren door de typisch joodse tradities in ere te houden, hanteren seculiere joden, een meerderheid van de veertigduizend joodse Nederlanders, vage omschrijvingen van hun jodendom. Sommigen hebben een band met Israël en voelen zich daardoor joods. Een aantal joden zoekt elkaar op en probeert een partner te vinden met een min of meer joodse achtergrond. Maar waarom dat belangrijk voor ze is, kunnen velen niet goed uitleggen, alleen dat ze het zo voelen.

Tegenwoordig zoeken joden weer meer elkaars gezelschap omdat ze zich bedreigd voelen.

(...)

De Nederlandse overheid wil de stroom aan Turkse en Marokkaanse importbruiden indammen, omdat ze zich zo slecht aanpassen aan de Nederlandse samenleving. Niemand lijkt zich echter te realiseren dat autochtone en geïntegreerde burgers hier ook door worden getroffen. De scherpere toelatingseisen gelden immers voor iedereen, ook autochtonen die in het buitenland verliefd werden en hun partner naar Nederland willen halen.

Joden hebben er nog meer last van. Zij halen regelmatig hun partner uit het buitenland, veel vaker dan andere Nederlanders. Niet heel bewust, zoals Turken en Marokkanen dat doen. Maar ondanks al die eeuwen integratie zijn de joden in Nederland een internationaal gezelschap gebleven. Zo hebben de meeste Nederlandse joden familie in Israël of Amerika, nakomelingen van voor de holocaust gevluchte familieleden. Ook wonen in Israël nog steeds veel Nederlandse joden die vlak na de oorlog emigreerden. “Joden in Nederland hebben vaak buitenlandse vrienden of wonen zelf een tijdje in het buitenland,” weet Chris Kooyman van Stichting Joods Maatschappelijk Werk (JMW). “Ze worden verliefd tijdens een vakantie of ontmoeten een buitenlander bij joodse vrienden.”

Omdat de Nederlandse overheid Turkse en Marokkaanse meisjes van onder de 21 jaar, die bij aankomst in Nederland geen woord Nederlands spreken, wil weren, moeten nu ook de Israëlische en Amerikaanse partners al in hun eigen land een inburgeringscursus gaan volgen. Ook moeten ze de zesduizend euro die dat gaat kosten zelf gaan betalen, als de ontmoedigingsmaatregel van minister Verdonk volgend jaar ingaat. En dat terwijl deze immigranten al hun hele leven westerse normen en waarden omarmen.

(...)

Nu het islamitische volksdeel de laatste tijd ook nog eens behoorlijk is gegroeid — zes procent van de Nederlanders is moslim — is het een gemeenschap geworden waar bestuurders rekening mee moeten houden. Het vereist dus moed om streng op te treden tegen anti-semitische uitingen van Marokkaanse jongens. En dat is nu net iets waar de Amsterdamse burgemeester Cohen geen blijk van geeft. Toen een groepje Marokkanen vorig jaar na de dodenherdenking voetbalde met de rouwkransen, ging Cohen maar weer eens praten met bestuurders van allochtone organisaties. De uitkomst: dit jaar werd de dodenherdenking in Amsterdam-West vooral gewijd aan Marokkaanse gevallenen in de Tweede Wereldoorlog.

Toen er klachten kwamen over anti-semitisme van Marokkaanse jongeren, zei de Amsterdamse wethouder Aboutaleb in Trouw dat erg te vinden, maar: “Als die jongens elkaar begroeten met ‘hé, kankerjood’, dan moet daar ruimte voor zijn.” Op Amsterdamse vmbo’s ten slotte worden anti-semitische uitlatingen van Marokkaanse leerlingen maar genegeerd, uit angst voor excessen. De les over de Tweede Wereldoorlog wordt gegeven door Marokkaanse studenten omdat de leerlingen alleen nog waarde hechten aan wat eigen volksgenoten zeggen.

(...)

Feit blijft dat joden zich steeds meer bedreigd voelen, ook omdat ze door de overheid gewoon aan hun lot worden overgelaten. Veel synagogen hebben beveiligingsbedrijven ingeschakeld opdat hun gemeenteleden zonder overlast kunnen komen bidden. Bij Sjoel West, een synagoge in de Amsterdamse wijk De Baarsjes, staat geruime tijd op zaterdag, de joodse rustdag, een politiesurveillance. Maar de Marokkaanse jongens die synagogegangers iedere keer weer uitschelden, bedreigen en bespugen, kunnen dat ongestoord blijven doen. De politie grijpt niet in.

(...)

Voor veel Marokkanen is jodenhaat namelijk iets doodnormaals, dat bij het dagelijks leven hoort. Virulent anti-semitisme vormt een stevig bestanddeel van de opvoeding in Arabische landen. Anti-semitische geschriften zoals De protocollen van de wijzen van Zion, een Russisch propagandaboekje uit de negentiende eeuw, en Mein Kampf zijn daar letterlijk op iedere straathoek te koop. Iedere dag horen en zien Arabieren op televisie in propagandafilms dat joden de wereldheerschappij proberen te grijpen. Ook de nieuwsuitzendingen van Al-Jazeerah en andere Arabische zenders, waar Marokkanen veel en soms uitsluitend naar kijken, geven geen erg objectief beeld van hetgeen in het Midden- Oosten gebeurt. Recentelijk lijken Nederlanders die anti-Israëlische denkbeelden steeds meer over te nemen. De joodse historicus Daniel Dessaur zegt in de kroeg vaak anti-semitische onzin van Arabische origine uit de mond van een autochtone Nederlanders te horen. “Genoeg mensen denken bijvoorbeeld dat het vliegtuig dat het WTC binnenvloog, niet door terroristen werd bestuurd maar door Amerikaanse joden, opdat Bush een excuus had om Irak binnen te vallen.” Het is de laatste tijd dan ook salonfähig om je boosheid over de politiek van premier Sharon af te reageren op joden, denkt Dessaur. “In het blad Metro noemde columnist Justus van Oel zichzelf een ‘milde anti-semiet’. Hij vond dat gerechtvaardigd omdat de joden in Israël zich nogal gewelddadig gedragen.”

(...)

Maar kun je de felle, soms onterechte kritiek op Israël gelijkstellen met anti-semitisme? Daarover zijn de meningen nogal verdeeld. “Anti-semitisme mag weer, zolang je het maar verpakt als kritiek op Israël. Joden zijn niet zielig omdat ze Palestijnen verrot slaan,” zegt Nathan Bouscher. Toch is het een veelgehoorde klacht dat joden iedere kritiek op Israël als anti-semitisch afdoen.

Hoe het ook zij, het blijft een opmerkelijk feit dat Israël onevenredig vaak het nieuws haalt. “Als er in Tsjetsjenië weer twintig mensen worden neergeknald, haalt dat het nieuws niet; één dode Palestijn is de opening van het Journaal," meent Bouscher. “In Soedan worden massa’s afgeslacht. Je hoort er weinig over. Wel over de wraakactie van Israël in Rafah,” vult Dessaur aan. “Dat was verschrikkelijk natuurlijk. Maar niemand weet dat tegelijkertijd in het Egyptische Rafah veel meer Palestijnen werden vermoord. Dat las ik dan weer in The Economist.” Bouscher: “In Arabische landen worden Palestijnen onder ellendige omstandig heden in kampen gehouden. Maar je leest het niet in de Nederlandse kranten, want er is geen journalist die erin slaagt dat nieuws levend op te tekenen. De Arabische landen hebben Israël nodig om de aandacht af te leiden van hun eigen mensenrechten schendingen.”

Dat lijkt wonderwel te lukken. De Verenigde Naties, waarin de Arabische landen een meerderheid aan stemmen hebben, heeft inmiddels twee subcommissies mensenrechten. Een voor Israël, een voor de rest van de wereld. De dictators in de Arabische wereld staan op één lijn met democratisch gekozen leiders. Zo zat Syrië, een land waar meer mensen per dag worden vermoord dan in Israël binnen een jaar, in 2002 en 2003 in de Veiligheidsraad, en is Libië, het land dat het internationale terrorisme rijkelijk steunt, voorzitter van de VN-mensenrechtencommissie.

“De zeventigduizend dollar ontwikkelingsgeld die de Palestijnse leider Arafat iedere maand ontvangt, steekt hij in zijn eigen zak,” weet Dessaur En dan nog roepen anti-Irak-demonstranten dat Sharon en Bush de ware ellendelingen zijn.

(...)

Bouscher noemde zichzelf links, maar is nu liberaal geworden. “Joden zaten traditioneel altijd in het linkse politieke spectrum. Maar de meesten van mijn vrienden en familie zijn toch maar VVD gaan stemmen, sommigen zelfs klein-rechts. Alleen die partijen nemen het nog een beetje op voor joden, en vatten de terrorismedreiging serieus op. Het is een trieste paradox: links streeft naar gelijkheid en daarom voelden joden zich er altijd toe aangetrokken. Maar sommige minderheden zijn gelijker dan anderen, vindt bijvoorbeeld de SP. Die willen eerst de onderdrukking van de Palestijnen aanpakken en daarna pas het anti-semitisme in eigen land.”

“Ik vind links anti-semitisme enger dan extreemrechts,” vult Dessaur aan. “Op extreemrechts wordt immers gelet en het wordt aangepakt. Links anti-semitisme vloeit voort uit blindelingse steun aan de underdog, dus aan de Palestijnen. Het is puur op emotie gebaseerd. Dat is veel slechter aan te pakken.”

(...)

Het volledige artikel is te lezen op:
www.fortuynpolitiek.nl/topic.asp?TOPIC_ID=6944

[Rechtsliberaal]

Bron:
www.coxandforkum.com/archives/000391.html