De Europese Unie en culturele eigenheid.

[Piero]

De Europese Unie en culturele eigenheid.

De EU is voortgekomen uit de EEG van 1958 - een verband van slechts enkele staten. Als u de economische en politieke situatie van Europa in 1958 vergelijkt met de huidige situatie, dan kan het niet anders of u moet concluderen dat de politieke stabiliteit en de economische voorspoed en zekerheid boven alle verwachtingen zijn verbeterd. Ik herinner hiervoor slechts aan de onderdrukkende regimes van Spanje, Portugal, Joegoslavië, Hongarije, Oost-Duitsland, Polen, Roemenië en de noodzakelijke hervormingen in de energiesectoren in Nederland, België en Engeland met de bijbehorende problemen van werkgelegenheid en de handelsbeperkingen als gevolg bijzondere douaneregels. De voorbeeldfunctie van de EEG heeft inspirerend gewerkt voor de hervormingen in de genoemde landen en dankzij hun hervormingen konden die landen toetreden tot de EU, na haar oprichting in 1992. Nu, twintig jaar later is het opheffen van de EU ondenkbaar.

Volgens sommigen verkeert de EU momenteel in een crisis. Hoezo crisis? Er vinden hervormingen plaats en er worden stap voor stap besluiten genomen om bepaalde problemen op te lossen. Het idee eurocrisis is een hype van de media en bepaalde politici, die beslist niet dateert van na de financiële crisis van 2008. Want ook daarvoor werd het reilen en zeilen van de EU door criticasters voortdurend als een crisis betiteld (bijvoorbeeld op 15 februari 2007). Het is onvermijdelijk dat in een zich ontwikkelende unie van 28 landen verschillende opvattingen leven over fundamentele zaken betreffende die unie. De ideologie van de EU staat niet voor eeuwig vast, ze past zich aan aan veranderende omstandigheden. Daarin schuilt wel een gevaar.

De EU kan ook fouten maken. Ze zou negatieve effecten van haar eigen besluiten en handelingen kunnen ontkennen. Al vele jaren wordt er gewaarschuwd dat de EU-ideologie mbt tot de arbeidsmigratie en immigratie van buiten de EU conflicteert met het uitgangspunt dat de lidstaten hun eigen culturele identiteit kunnen behouden. Is dat uitgangspunt achterhaald? Hebben de hervormingen in de voorheen dictatoriaal en totalitair geregeerde landen van de EU dan niet aangetoond hoe belangrijk de culturele eigenheid is? Of zijn die hervormingen grotendeels regressief en worden de 'meer verlichtte lidstaten' overspoeld met arbeidsmigranten die plaatselijke culturele verbanden verwoesten? De EU kan dit vraagstuk niet langer negeren.

At first the goals of the European Union where to unite fighting neighbours, now it is about uniting all European countries to preserve their culture and become a one big “family”. (link)

http://www.notre-europe.eu/media/art....07.pdf?pdf=ok
http://nl.wikipedia.org/wiki/Europese_Unie

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

At first the goals of the European Union where to unite fighting neighbours, now it is about uniting all European countries to preserve their culture and become a one big “family”. (link)

http://www.notre-europe.eu/media/art....07.pdf?pdf=ok
http://nl.wikipedia.org/wiki/Europese_Unie

Deze visie op Europa getuigt niet van realiteitszin. De lidstaten zijn in principe concurrerend en de burgers zijn in principe nationalistisch. Volgens mij hebben de burgers het bij het rechte eind en is de Europese elite een heilloze weg ingeslagen. Dit gebeurt echter bewust, zoals blijkt uit de onderstaande analyse van Maarten van Rossum uit 2004 (fragment).

Een besef van Europese identiteit moge afwezig zijn bij de modale Europese burger, het is wel aanwezig bij een zakelijke en ambtelijke elite. En een gemeenschappelijke Europese cultuur is er wel degelijk. Wie dat niet wil geloven, adviseer ik eens een groot museum in een Europese hoofdstad binnen te lopen. Laat ik het Kunsthistorisch Museum in Wenen als willekeurig voorbeeld nemen. De collectie van dat museum is in zo'n drie eeuwen bijeengebracht door de Habsburgers en omvat werk van Rafael, Titiaan, Van Eyck, Brueghel, Rembrandt, Velazquez, ... en nog tientallen anderen, uit alle windstreken van Europa. ... En er is natuurlijk ook een gemeenschappelijke Europese geschiedenis ... waar heel Europa mee te maken heeft gehad.

Welbeschouwd staat het er op dit moment met de Europese eenwording net zo voor als met de nationale eenwording bij de aanvang van het proces van natievorming in de negentiende eeuw. Het was de elite die een zeker nationaal besef had en dat proces op gang bracht. Had het aan de modale bewoner van bijvoorbeeld Nederland gelegen, dan was hij tevreden voortgesudderd met zijn regionale cultuur en dialect. ... Langs democratische weg zal nooit een federaal Europa ontstaan; de gewone burger van Europa leeft in een kleine wereld. De eenwording moet daarom zoveel mogelijk een eliteproject blijven, dat buiten de reguliere democratische besluitvorming wordt gehouden. Per referendum zal deze grootse en noodzakelijke onderneming zeker mislukken.

Dus burger, u weet hoe de Europese elite over u denkt. Uw cultuur bevindt zich in de internationale musea en de concertzalen, uw geschiedenis is de renaissance, de napoleontische oorlog en twee wereldoorlogen. De Europese elite beslist voor u en over u, maar zonder u.

[D'ARTOIS]

De verzamelaars waren de elite en konden het verzamelen van totaal verschillende kunstenaars zich veroorloven. Zoals de Romeinen de kunstwerken van Grieken en Egyptenaren afvoerden naar hun hoofdstad.
Parasitaire roofdieren, niet meer maar ook niet minder dan dat. De Duitsers roofden de musea leeg, naderhand deden de Russen en Amerikanen bootladingen vol met kunst die van de Duitsers afgenomen was naar hun eigen musea verhuizen.

Het heeft niets met Europees gevoel te maken maar meer met roofzuchtige verzamelwoede. Hoewel schilders elkaar sterk kunnen beïnvloeden blijven ze ieder voor zich uniek.

Je koos derhalve de onjuiste metafoor.