Het ware gelaat van Stalin !

[PAJOT]

[size=7]HET WARE GELAAT VAN STALIN ![/size]

Aanval of verdedig?


Op 19 augustus 1939 zou het rode Politiebureau onder voorzitterschap van Stalin beslist hebben om Duitsland aan te vallen. Suworow noemt 13 juni 1941 als "ogenblik zonder mogelijke terugkeer" omdat op die dag het transport van zes Sovjetlegers naar het Westen begon, een operatie, die moest afgesloten zijn op 10 juli 1941. Terzelfdertijd rukten vanaf 13 juni 1941 de reeds in het Westen gelegerde zestien Russische aanvalslegers van de eerste strategische rang verder op naar de grens. Precies daardoor zouden de enorme Russische verliezen in de eerste oorlogsmaanden te verklaren zijn. Het Russische leger werd tijdens zijn opmars verrast, reusachtige voorraden werden zo door de Duitsers buit gemaakt. Natuurlijke hindernissen waren door de Russen niet opgebouwd, maar vaak integendeel opgeruimd. Hitler zou Stalins bedoelingen geraden hebben. Daardoor kende Wereldoorlog 2 niet het door Stalin verwachte einde : uiteindelijk kreeg hij "slechts" half Europa en een heel klein stukje Azië. Sovjetadmiraal N. G. Kusnezow stelt dat Stalin deze oorlog plande en dat de vernietiging daartoe erg veelomvattend en veelzijdig was. Hijzelf bepaalde de termijnen, maar Hitler doorkruiste die berekeningen. Vikor Suworow heeft in zijn onthullend boek dat in 1989 - dus nog voor de definitieve rode dooi ! - gepubliceerd werd, stapels bewijzen voor zijn thesis geciteerd.

« De Duitse troepen waren ook massaal aan de grens samengetrokken. Ook zij hadden hun prikkeldraadversperringen opgeruimd. Had het Rode Leger ook maar één dag vroeger toegeslagen - dan zouden de Duitse verliezen wellicht even groot geweest zijn als de Russische in 1941. Het samentrekken van troepen aan de grens is steeds buitengewoon gevaarlijk bij een verrassende aanval van de vijand. Beide legers deden dus in feite net hetzelfde. » (blz. 427)

« Men moet erkennen dat de Russische krokodil voldoende kracht had om in onophoudelijke afweer terug te trekken, zijn wonden te likken en nieuwe kracht te verzamelen om dan later tot in Berlijn door te stoten. (...) De vraag mag en moet gesteld worden : hoe ver zou die Sovjetkrokodil niet geraakt zijn zónder de zware slag van 1941 ? Wanneer ze geen honderden vliegtuigen en duizenden pantsers verloren had, wanneer niet de Duitsers maar het Rode Leger de eerste slag had kunnen toebrengen. Trouwens : bezaten de Duitsers wel de nodige ruimte voor een terugtocht ? Bezaten zij de nodige mensenreserves, zouden ze de tijd gehad hebben om na de eerste verrassingsslag het leger weer aan te vullen ? Meer : bezaten de Duitse generaals wel een verdedigingsplan ? »

De wederrechtelijk in Nurnberg opgehangen generaal Keitel verklaarde op 17 juni 1945 volgende :
« Ik beklemtoon, dat alle door ons tot in het voorjaar 1941 genomen voorbereidende maatregelen zuivere verdedigingsmaatregelen bleven in het vooruitzich van een rode aanval. In die zin kan men de oorlog in het Oosten inderdaad een preventieoorlog noemen. (...) Wij besloten de Russen voor te zijn en hun strijdkrachten door een verrassingsaanval te vernietigen. In het voorjaar 1941 kwam ik tot de vaste overtuiging dat de sterke Russische troepenconcentraties ons in geval van aanval op Duitsland in een uiterst kritische toestand zouden geplaatst hebben. En dit zowel strategisch als economisch. (...) Onze aanval was een onmiddellijk gevolg van deze bedreiging. »

« De geschiedenis is blijkbaar een merkwaardige wetenschap ... Duitsland viel Polen aan en bijgevolg is Duitsland de initiator van de daaruit voortvloeiende wereldoorlog. De Sovjetunie deed hetzelfde in dezelfde maand - maar zij wordt niet als inititatiefnemer van diezelfde wereldoorlog beschouwd. » (blz. 57)

« Moest het Stalin gelukt zijn Hitler er van te overtuigen dat de Sovjetunie een werkelijk neutraal land was, dan hadden de Duitse pantserkorpsen op de Britse eilanden kunnen landen. En dan ... » (blz. 301)

« ... Dan zou inderdaad een nooit geziene toestand geschapen zijn : Polen, Tsjecho-Slovakije, Denemarken, Noorwegen, België, Nederland, Luxemburg, Joego-Slavië, Frankrijk, Griekenland en Albanië hebben geen leger, geen parlement en geen politieke partijen meer. Miljoenen mensen zitten in nazi-concentratiekampen en héél Europa snakt naar bevrijding. Op het Europese vasteland blijven alleen een regiment van de persoonlijke lijfwacht van Hitler, de bewakingsdiensten van de KZ's, de opleidingscentra en de in het binnenland gestationeerde troepeneenheden tegen vijf Sovjetlcuhtlandingskorpsen, ettelijke duizende snelle pantsers (speciaal gebouwd voor verplaatsing op wielen langs de autobanen), duizende en duizende vliegtuigen waarvan de piloten uitsluitend opgeleid werden voor het bombarderen van gronddoelen, tal van divisies en legers van de NKWD, massaal aangevuld met plots "in vrijheid gestelde" goelaggevangenen (van soldaat tot generaal !), gesteund door reusachtige zweefvliegtuigen, formaties voor verrassende luchtlandingen achter het front en bergjagers om de aanvoerwegen van de levensnoodzakelijke olie te blokkeren. » (blz. 301)

« Spijts alle achting voor de Duitse Weermacht, moet men toch vaststellen dat ze - wellicht verblind door de Blitzkrieg-successen - op een catastrofale wijze onvoorbereid was op een ernstige oorlog in het Oosten. Men krijgt de indruk dat de Duitse generale staf niet zou geweten hebben dat de Oosteuropese verkeerswegen niet dezelfde zijn als de Duitse, alsof men er niet aan gedacht had dat het in Rusland winter kon zijn. De Duitse wapenolie bevroor bij hoge koude en de wapens lieten het dan afweten. Men zegde : de vorst is schuld. Neen, het was gewoon slechte wapenolie voor Rusland ! Of juister : een slechte generale staf, die niet zorgde voor aan dat klimaat aangepaste olie. Men zegt : de Blitzoorlog heeft zich niet kunnen ontwikkelen door het slechte verkeersnet. Dat is onjuist. Als Hitler wist dat de oorlog met Rusland onvermijdelijk was, waarom zorgde hij dan niet voor wapens en strijdmiddelen aangepast aan de Russische situatie ? De Duitse industrie produceerde blijkbaar alleen wapens geschikt voor West-Europa en Afrika, maar niet voor Rusland. Hoe kan men dan stellen dat Duitsland zich al langer voorbereid op de oorlog ? » (blz. 103)

Aanvullend wijzen we op het aanvankelijk schrijnend gebrek aan behoorlijke winterkleding, wat men dan trachtte goed te maken door reusachtige Winterhulpinzamelingen op het thuisfront.

En tenslotte : « Zo lang men Hitler afschilderde als een schrikbeeld, bestond er in Rusland geen algemene dienstplicht - maar eens het niet-aanvalspact met Duitsland ondertekend - wordt op 1 september 1939 de algemene dienstplicht ingevoerd ! » (blz. 60)

[size=1](tekstfragmenten ontleend aan Were Di - Oorlog Collaboratie Repressie Amnestie)[/size]

Moet hier dan de vraag niet gesteld worden of de Engelandvlucht van Rudolf Hess, tenslotte de plaatsvervanger van Hitler, niet in een nieuw daglicht komt ? Werd deze erg ongewone en hoog riskante vredespoging niet ingegeven door de bittere noodzaak een gevreesde tweefrontenoorlog te vermijden ? Is het niet mede daarom dat men Hess in zijn cel heeft laten verkommeren om hem tenslotte te "zelfmoorden" ? Treft Engeland en haar Judea-Amerikaanse bondgenoot geen onnoemelijke schuld dat zij Oost-Europa gedurende 50 jaar aan Rusland heeft overgeleverd ?

De oorlog tegen de Sovjet-Unie was dus een verdedigsoorlog, objectief en subjectief. Een aanzienlijk deel van de Europese jeugd herkende de bolsjewistische dreiging en streed in het Oosten ! Wij moeten hen eeuwig dankbaar blijven !

[PAJOT]

Hitler als IJsbreker van de Wereldrevolutie
Operatie Barbarossa versus Stalin's 'Dag M'


Door Michiel Klinkhamer



Omtrent de Tweede Wereldoorlog is aan het begin van de 21e eeuw nog steeds weinig discussie mogelijk. Hitler was en is het absolute kwaad en zodra dat beeld maar enigszins aangetast dreigt te worden zijn de rapen gaar. De hiermee verbonden emoties zijn natuurlijk zeer begrijpelijk. Onaanvaardbaar is het echter wanneer de Tweede Wereldoorlog daarmee onbespreekbaar gemaakt wordt. Er is dus werk aan de winkel. Eén taboe betreft de rol van Jozef Stalin en daarmee het communisme. Het werk van de doodgezwegen onderzoeker Viktor Soevorov legt een bom onder de heersende geschiedenisopvatting.



Vladimir Lenin (1870 -1924)
Ruslandkunde aan de universiteit

Tijdens mijn studie Ruslandkunde aan de Universiteit van Amsterdam werd ik door mijn docenten ingewerkt in de Russische geschiedenis. De nadruk lag natuurlijk op de geschiedenis van de 20e eeuw, die een voor Rusland en de rest van Europa beslissende wending nam in 1917, toen de Eerste Wereldoorlog (1914-1918.) nog volop woedde en Rusland op de rand van de afgrond had gebracht. Toen greep een fundamentalistische socialistische partij, die der bolsjewieken, onder leiding van hun geniale en meedogenloze voorman Vladimir Lenin, de macht in de Russische steden en veroverde middels een bloedige burgeroorlog het platteland en de buitengewesten. De machtsgreep werd geconsolideerd door de formele oprichting in 1922 van de Sovjet-Unie (SU).

De SU nu voerde vanaf haar oprichting tot aan de Tweede Wereldoorlog (WO2) een merkwaardige politiek, die onze docenten ons qua feitjes wel in grote lijnen juist voorschotelden, maar waarvoor ze ons nooit een bevredigende verklaring gaven.
Pas in het laatste jaar van mijn studie begon ik mijn eigen weg te vinden in het oerwoud van bronnen en boeken. Ik bleef met een aantal vragen rondlopen totdat ik door een nieuwe vriend op een serie relatief onbekende werken werd gewezen. Ik zette mij aan het lezen en zie, hoofdstuk voor hoofdstuk schoof de sluier van ongewisheid van mij af en begon ik grip te krijgen op de duistere geschiedenis van de SU.





Viktor Soevorov
Viktor Soevorov

De auteur van die boeken was een overgelopen Russische spion, Viktor Soevorov. Zijn werk bleek op gevestigde historici een hele andere uitwerking te hebben, dan op zoekende gezellen, zoals ik. Zijn aanzet om tot een evenwichtiger beeld van WO2 te komen was dan ook gestrand in geëmotioneerde wetenschappelijke debatten, voordat hij tot de bredere openbaarheid kon doordringen.

Viktor Soevorov is een pseudoniem voor Vladimir Rezoen, een Rus van eenvoudige komaf, die tijdens zijn diensttijd vanwege zijn doortastendheid en fotografische geheugen werd ingelijfd door de militaire inlichtingendienst van de sovjetstrijdkrachten (GROe). Hij werkte 5 jaar als spion en enige tijd in militaire archieven, waar de diepste geheimen van de Russische deelname aan de WO2 werden bewaakt. In die periode ontdekte hij bewijzen voor een verschrikkelijke waarheid, die hij naar buiten wilde brengen. Hij liep in 1978 over naar Groot-Brittannië, waar hij moest onderduiken, omdat de sovjetautoriteiten hem ter dood hadden veroordeeld en ook na de val van de muur dat vonnis niet introkken.

Het onvertelde verhaal, waarvoor hij zijn geliefde vaderland verlaten had, betreft de aanloop naar en het verloop van WO2 vanuit het standpunt van Stalin. In zijn trilogie de IJsbreker, Dag M en De Laatste Republiek, toont Soevorov met historische en militaire feiten en een tegen elke naïviteit bestand gezond verstand aan, dat de Sovjetstaat vanaf haar oprichting in 1917 als belangrijkste buitenlandspolitieke doelstelling de ontketening van de Wereldrevolutie heeft nagestreefd.(1) Lenin (feitelijke machthebber SU 1917-1922) zag Duitsland daarin als sleutelland, zonder welk de wereldrevolutie niet haalbaar was.






Karl Marx (1818-1883)
Oorlog als moeder van de revolutie

Soevorov leidt het eerste hoofdstuk van De IJsbreker, cynisch “De weg naar het geluk” getiteld, in met citaten van Karl Marx en Friedrich Engels, die een toekomstige wereldoorlog niet alleen niet vreesden, maar juist wenselijk vonden. Oorlog is immers de moeder van de revolutie en wereldoorlog die van de wereldrevolutie, zo redeneerden zij. Volgens Engels zou het resultaat van zo’n wereldoorlog “de voorwaarden scheppen voor de uiteindelijke overwinning van de arbeidersklasse”. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Lenin reeds in 1916 in een vertrouwelijk memo aan een bolsjewistische kameraad mededeelde, dat hij hoopte dat de Eerste Wereldoorlog zo lang en bloedig mogelijk zou zijn.(2) Zou dan nog geen wereldrevolutie uitbreken, dan was een nieuwe, tweede wereldoorlog noodzakelijk. In het openbaar veroordeelde hij de oorlog echter als een product van de ambities van imperialistische mogendheden, waarmee hij de sympathie van menig prominente Europeaan won en succesvol zijn langetermijn-doelstellingen maskeerde.(3)

Soevorov loopt de belangrijkste gebeurtenissen van de geschiedenis van de SU tussen 1917 en 1941 langs en brengt een weliswaar gemaskeerde, maar ijzeren leninistische logica aan het daglicht.



De ijsbreker

Een van de heilige huisjes van mainstream historici die Soevorov omverschopt, is dat van de wapenstilstand, die Lenin de Russische regering met Duitsland liet sluiten nadat hij oktober 1917 de macht in Rusland had gegrepen. Dat was niet uit afkeer van oorlog in het algemeen of persoonlijke sympathie voor de Russische soldaten in het bijzonder, zoals doorgaans door historici wordt beweerd, maar om een dubbele binnenlandse en buitenlandspolitieke reden: daardoor werd het restant van het openbaar bestuur in Rusland onder de voeten van de miljoenen terugkerende soldaten vertrapt, zodat de bolsjewieken hun macht vanuit de steden over het platteland konden gaan uitbreiden. Het Oostfront viel weg, waardoor Duitsland zich kon herstellen en troepen overplaatsen naar het westfront, zodat de Eerste Wereldoorlog inderdaad langer en verwoestender werd dan zij zou zijn geweest als Duitsland eerder was verslagen.

Soevorov stelt, dat de Poolse aanval op Sovjet-Rusland in 1920 een fatale aanval van het Rode Leger op het op dat moment weerloze Duitsland, met als doel de “bevrijding” van heel Europa van het kapitalistische juk en het teweegbrengen van een wereldrevolutie, heeft verijdeld. Huiveringwekkend is het verslag van de voorbereiding door het Politburo voor een communistische staatsgreep in Duitsland op 7,8 en 9 november 1923. Precies het moment dat ook Hitler zijn mislukte Putsch pleegde.

Reeds lang voor de opkomst van Hitler, maakte Stalin zijn voorkeur voor een oorlog kenbaar, waarbij de SU als laatste zou intreden. De opstelling van Stalin tegenover de opkomst van Hitler wordt als onderdeel van de leninistische logica van Stalin ook ineens begrijpelijk. Hij stond Duitsland toe om tussen 1922 en 1935 haar leger in de SU te vormen, oefenen en uit te bouwen.(4) Zoals bekend verbood Stalin de Duitse communisten ondertussen om tegen de nationaal-socialisten te ageren en gaf hij hen opdracht om voortdurend de sociaal-democraten aan te vallen. Daarmee saboteerde hij een voor de hand liggende verkiezingscoalitie tussen communisten en sociaal-democraten, die de verkiezingsoverwinning van Hitler in 1933 met ruime meerderheid van stemmen had kunnen verhinderen. Pas twee jaar nadat de nationaal-socialisten de verkiezingen gewonnen hadden en toen Hitler stevig in het zadel zat, werkte Stalin mee aan de vorming van een zogeheten Volksfront tegen het fascisme. In de tweede helft van de jaren ’30 gaat hij Hitler in eigen kring openlijk “de ijsbreker van de Wereldrevolutie” noemen.





23 augustus 1939: von Ribbentrop tekent.
Het Molotov-Ribbentrop Pact

De wereld was geschokt toen op 23 augustus 1939 het Molotov-Ribbentrop Pact werd gesloten, waarbij Hitler en Stalin beloofden elkaar niet aan te vallen en, in een geheime clausule, de tussenliggende landen onderling verdeelden. Het overgrote deel van de historici heeft dit pact altijd geïnterpreteerd als een poging van Stalin om Hitler koest te houden, waarin hij zich dan duur vergist zou hebben.
Altijd weer worden de ogen gevestigd op de Duitse inval in Polen nauwelijks een week later, hetgeen als het formele begin van WO II geldt, aangezien Groot-Brittannië en Frankrijk Duitsland direct de oorlog verklaarden. Dat Stalin eind september de oostelijke helft van Polen inpikte gold niet als casus belli, maar werd meer als een soort aanvaardbare Realpolitik gezien. De Russische aanval op Finland in november veroorzaakte wel verontwaardiging. Deze mislukte echter deels en werd gezien als bewijs hoe zwak het Russische leger eigenlijk was, waarmee de gangbare visie op het Molotov-Ribbentrop Pact eigenlijk bevestigd werd. Opmerkelijk is dat Stalin weer toeslaat nádat Hitler Noord- en Westeuropa onder de voet loopt in april-mei 1940: in juni worden de drie Baltische staten bezet en ingelijfd, terwijl de rest van de wereld verbijsterd toekijkt hoe Frankrijk capituleert. Op 28 juni wordt Bessarabië afgenomen van Roemenië. In feite blijkt zo het Molotov-Ribbentrop Pact erop uit te zijn gedraaid dat Hitler Stalin toestemming heeft gegeven om het gebied van het oude tsaristische Rusland van 1914 weer in ere te herstellen.

Als Stalin zich breed gemaakt had achter Polen, was Hitler al vanaf het eerste schot van WO2 in een moordende tweefrontenoorlog verzeild geraakt, van het soort dat Duitsland tussen 1914 en 1918 de das had omgedaan en hoe dan ook niet te winnen was. Nu gaf Stalin Hitler echter de vrije hand voor een oorlog tegen Frankrijk en kon men in het Westen de uitputtingsslag met elkaar aangaan. De succesvolle Blitzkrieg zal ook Stalin verbaasd hebben.
Een belangrijk gevolg van de deal tussen Hitler en Stalin was echter dat het Derde Rijk en de SU een gemeenschappelijke grens kregen. Dit maakt een verrassingsaanval op elkaar mogelijk, hetgeen uitgesloten is bij aanwezigheid van een bufferstaat. Als Stalin zich werkelijk bedreigd had gevoeld door de agressieve politiek en het militaire potentieel van Hitler-Duitsland, had hij van Polen een bufferstaat moeten maken en zichzelf daarachter moeten ingraven in eindeloze verdedigingslinies.

Soevoerov toont uitgebreid aan dat Stalin na effectuering van het verdrag onmiddellijk een gemaskeerde, maar reusachtige reorganisatie van de strijdkrachten in gang zette. Er werd druk geschoven met divisies, hele legers werden uit Siberië gehaald en het sterkste landleger ooit begon vorm te krijgen. De nadruk werd definitief verschoven naar massale productie van dat soort wapens en munitie (precisiebommenwerpers, zware tanks, zweefvliegtuigen, luchtlandingmateriaal) die met voorkeur of zelfs bij uitstek in een verrassingsaanval gebruikt worden en in een verdedigingsoorlog nauwelijks tot niet bruikbaar zijn.

Er zijn sterke aanwijzingen dat Hitler nog tot september 1940 heeft gehoopt op een vrede met Engeland; een belangrijke verklaring voor het ‘Wonder van Duinkerken’, waar de Duitsers de kans lieten liggen om het Britse leger (ongeveer 100.000 man) massaal krijgsgevangen te nemen (laat staan plat te bombarderen). Toen duidelijk werd dat dit er niet inzat heeft hij Stalin in november nog een bondgenootschap aangeboden.(5) Het volstaat niet om dit af te doen met de vermeend listige aard van Hitler.

Hoe dan ook moet je er niet aan denken hoe de wereld er nu uit zou zien als dit wél doorgang had gevonden. Een bondgenootschap Duitsland-Rusland-Japan was volledig onverslaanbaar geweest.
Het is niet gewaagd om te stellen dat Hitler er in november 1940 achterkwam, dat hij sinds en wellicht zelfs door het Molotov-Ribbentrop Pact op een doodlopende weg aan het raken was.(6)





november 1940: meeting Molotov-Hitler in Berlijn
Operatie Barbarossa

In december 1940 geeft Hitler het leger bevel om de SU voor het invallen van de winter van 1941 in een snelle veldtocht te verslaan. Op 22 juni 1941 volgt de Duitse aanval op de SU, operatie Barbarossa. Algemeen wordt verondersteld dat dit, om enige slagingskans te hebben, twee maanden eerder had gemoeten en dat Hitler met de Duitse aanval op Joegoslavië en Griekenland in april kostbare tijd en manschappen heeft verspild. Eind mei wordt bovendien Kreta ingenomen, terwijl generaal Rommel in Libië oprukt.

Alles wijst erop, dat Stalin werkelijk verrast was door de Duitse aanval, ondanks de talloze aanwijzingen van zijn eigen spionnen. Enerzijds kan dat zijn veroorzaakt door de afleidingsmanoeuvres van Hitler op Kreta, maar de belangrijkste reden is dat Stalin wist, dat Hitler daadwerkelijk onvoldoende voorbereid was op een oorlog met de SU. Stalin beschouwde een aanval dan ook als pure zelfmoord en heeft daarin uiteindelijk niet geheel ongelijk gekregen. De SU beschikte op het moment dat zij door Duitsland werd aangevallen, over meer dan 21.000 tanks, tegenover ongeveer 3.500 Duitse, die Hitler had vrijgegeven voor operatie Barbarossa. Nu voelt de lezer de vraag opwellen, waarom het Duitse leger dan zulke sensationele terreinwinst behaalde in de eerste weken van de inval. Het antwoord daarop ontvouwt zich in de daarop volgende hoofdstukken van de IJsbreker en in de twee andere delen van de trilogie, in een serie van letterlijk meerdere honderden argumenten, feiten en gevolgtrekkingen, waarvan er in dit artikel slechts enkele genoemd worden.
Soevorov analyseert om te beginnen het tankmaterieel van het Rode Leger en komt tot de slotsom dat sommige tanktypes onderstellen hadden die ze, zeer innovatief, geschikt maken om met een extreem hoge snelheid over verharde wegen op te rukken. Met andere woorden: geschikt voor Duitse autobahnen en absoluut niet voor de Russische modderwegen. Tanks zijn trouwens sowieso niet bedoeld voor een verdedigingsoorlog; daarvoor heb je meer aan anti-tankdivisies. Grenstroepen, die getraind en uitgerust waren voor de verdediging van het eigen grondgebied tegen vijandelijke aanvallen, blijken in de periode tussen 1939 en 1941 vervangen te zijn door stoottroepen.
Het Rode Leger bezat de sterkste luchtlandingstroepen ter wereld en bovendien nog meer dan 100.000 zweefvliegtuigpiloten. Die waren alleen bruikbaar geweest voor een grootschalige landing achter de linies als de luchtmacht van de vijand verslagen is of geen tijd heeft gehad om te reageren, bijvoorbeeld na een verrassingsaanval, maar waren onbruikbaar toen Duitse tanks over Russische bodem oprukten.




Dag M

Soevorov toont aan, dat het Rode leger sinds 1939 bezig was met een geheime mobilisatie en op het moment van de Duitse inval in juni 1941 op het punt stond om een verrassingsaanval op Duitsland te doen. Hij betoogt dat ‘dag M’ op of rond 9 juli plaats had moeten vinden.(7) Om die reden waren vliegvelden, vliegtuigen, bommen en onderdelen vanuit het veilige achterland naar de nieuwe grens verplaatst, waar ze door even verbaasde als dankbare Duitse troepen werden buitgemaakt. Hetzelfde gold voor de tankovermacht. Honderden tanks stonden op treinen of aan de grens te wachten op bemanning. Enorme voorraden brandstof voor tanks en vliegtuigen lagen aan de grens opgeslagen, vaak in de open lucht, evenals munitie. Tientallen divisies, honderden regimenten, duizenden bataljons en batterijen en honderdduizenden soldaten bevonden zich op transport.

In de jaren twintig en dertig aangelegde verdedigingswerken, zoals tankgrachten, tankwallen en mijnenvelden, waren reeds afgebroken om de aanvoer van het eigen leger niet te vertragen tijdens de verrassingsaanval. Het spoorwegennet was sterk uitgebreid. Honderdduizenden topografische kaarten, zonder welke een leger blind is en nauwelijks kan vechten, lagen in treinwagons aan de grens, waar ze in Duitse handen vielen. Vooral plattegronden van Duitsland wel te verstaan, met daarnaast een flinke hoeveelheid Duits-Russische woordenboekjes.

Het Rode Leger was uitsluitend in offensieve operaties en tactieken getraind en moest improviseren, toen het op verdedigen aan kwam. Het had niet eens geactualiseerde plannen voor een tegenaanval. Als een leger zich op verdediging voorbereidt, gaat het niet vlak aan de grens liggen, maar graaft het zich in en verspreidt zijn wapens en manschappen. Bereidt het zich echter voor op de aanval, dan concentreert het zijn troepen in grote hoeveelheden in bossen, velden of nabij wegen. Toen de Duitse strijdkrachten binnenvielen troffen zij direct achter de grenzen enorme troepenconcentraties aan, die als levende schietschijven dienden voor de Duitse artillerie, terwijl tanks en infanterie razendsnel tussendoor konden om ze vervolgens in te sluiten.

Het feit dat de Duitse strijdkrachten de numeriek en materieel veel sterkere sovjetstrijdkrachten in de allerlaatste fase van hun geheime mobilisatie aantroffen, waar zij het kwetsbaarst waren, stelde hen in staat om in enkele maanden tijd tot vlakbij Moskou en Leningrad op te rukken, waar zij echter tot staan gebracht werden. Daarna viel de Russische winter in, en bleek dat het Duitse leger niet op de winter was voorbereid, omdat het noch vorstbestendige olie had, waardoor de voertuigen bij gure koude vastliepen en waardeloos werden, noch winterkleding.
Terwijl Stalin hergroepeerde en de totale oorlogsindustrie naar de Oeral liet overbrengen, begonnen de Duitsers in voorjaar 1942 een nieuw offensief in een ultieme poging de olievelden in Bakoe te bereiken en door te stoten naar het Siberische achterland via de noordkant van de Kaspische zee. Ondanks grote tactische successen slagen ze niet in hun strategische opzet, omdat een groot deel van hun leger in de tang wordt genomen bij Stalingrad, waar de omslag definitief begint.




De boomerang

Met zijn zelfmoordaanval voorkwam Hitler dat Europa in 1941 door de SU werd bezet en vertraagde hij de aanval van het Rode Leger met drie jaar. Niettegenstaande de uiteindelijke te verwachten uitkomst zeker leek, zag Stalin zich geconfronteerd met de boomerangwerking van zijn eigen (leninistische) strategie: er ontstond een uitputtende oorlog aan het Oostfront, terwijl in het Westen Amerika Engeland kwam ondersteunen en er bepaald geen haast werd gemaakt met het openen van een serieus westelijk front. Pas toen de Russen in mei 1944 Bessarabië naderden, werd het besluit tot D-Day genomen.(8.)

Toch kon Stalin uiteindelijk redelijk tevreden zijn, al veroverde hij niet heel, maar slechts half Europa. Hij bracht het grootste deel van Midden-en Oost-Europa voor een periode van 45 jaar onder heerschappij van Moskou. Samen met zijn opvolgers verwoestte hij hier de maatschappelijke structuur (sovjetisering) en zorgde er in feite voor, dat de door de bevolking van deze landen(9) gewenste economische en culturele ontwikkeling in de 2e helft van de 20e eeuw uitbleef. Hiermee heeft hij uiteindelijk het westerse bedrijfsleven in de kaart gespeeld, dat na de val van het communisme binnen tien jaar voor een habbekrats een ijzeren grip heeft gekregen op de meeste belangrijke industrieën en markten van die platgeslagen landen.





Yalta 1945: hoog tijd voor een sigaartje
Geschiedwetenschap

Wat is het belang van de trilogie van Soevorov en zijn these? In de eerste plaats rehabiliteert hij het gezonde verstand en prikt een aantal mythes door, waaronder de bewering dat Stalin de helft van Europa onder zijn invloed heeft gebracht, omdat hij bang zou zijn geweest voor een heropleving van het fascisme. In werkelijkheid heeft Stalin Duitsland bewust gedestabiliseerd en Hitler bewust gebruikt om de Europese orde met een oorlog open te breken en draagt hij de helft van de verantwoordelijkheid voor WO2. Een andere stelling is dat hij het Molotov-Ribbentrop Pact heeft laten sluiten om tijd te winnen om de SU voor te bereiden op de verdediging. Het omgekeerde is ook hier het geval. Met die meesterzet lokte hij Hitler in een strategisch uitzichtloze positie en won hij tijd om zich voor te bereiden op een grootschalige aanval.
Soevorov legt tevens de achilleshiel bloot van de meeste gevestigde historici van WO2, die geen kaas gegeten hebben van militaire logica en, niettegenstaande hun claim op objectiviteit, schrijven vanuit een subjectief, halfbewust gevoel van dankbaarheid voor Stalin. Een gevoel dat meestal pas na drie borrels op vrijdagmiddag geüit wordt: dat Stalin ondanks zijn misdaden, Europa toch maar van het nazisme bevrijd heeft,

Onbewust zet Soevorov een stap richting een symptomatologische benadering van de geschiedenis, omdat hij de uiterlijke, exoterische geschiedenis durft te verklaren vanuit wat voorkomen is, in plaats van haar voor te stellen als een gevolg van wat reeds had plaatsgevonden. Zo voorkwam de oprichting van de SU als exportmiddel voor de wereldrevolutie voor een belangrijk deel een normale, evenwichtige ontwikkeling van Duitsland, zo voorkwam Stalin, dat links in Duitsland met vereende krachten Hitler de weg naar de macht via de stembus versperde, zo voorkwam Hitler dat Europa in 1941 door Stalin werd bezet. Zo voorkwamen de geallieerden drie jaar later met de invasie, dat de landen van West-Europa tot communistische heilstaten werden, zo voorkwam de inlijving van een groot deel van Midden-Europa bij het Oostblok een voorspoedige economische ontwikkeling van dat gebied.

De huidige geschiedwetenschap gaat echter zo niet te werk; als onderhuids dogma geldt hierbij dat het niet belangrijk is om te kijken wat er gewild wordt, maar enkel naar wat er gebeurd is, hetgeen men dan de feiten noemt. Dat men de feiten dan onmiskenbaar door deze belangrijke omissie als een halve blinde gaat lopen interpreteren, wil men niet tot zich door laten dringen. Hardnekkig fenomeen is daarnaast om enkel schriftelijke stukken als hard bewijsmateriaal te laten dienen omtrent de plannen van politici. Soevoerov wordt daar dan ook mee bestreden; Stalin heeft dit niet gezegd, of Stalin heeft juist het tegenovergestelde gezegd, want het staat wel of niet op papier. In feite toont Soevorov als buitenstaander aan, dat de geschiedwetenschap nog in de kinderschoenen staat en ondeugdelijke methoden hanteert. Daar komt nog de vrij banale vaststelling bij dat instituten, faculteiten en individuele historici die zich met WO2 bezighouden, voor hun inkomen en de bekostiging van hun onderzoek afhankelijk zijn van geldstromen van hun overheden en van velerlei (semi-) particuliere instellingen en stichtingen, die enkel geïnteresseerd zijn in het ‘levend’ houden van de herinnering. Valt men uit de gratie dan loopt men allerlei lucratieve bijbaantjes in commissies, redacties, raden en dergelijke mis, wordt door de collega’s met de nek aangekeken en kan verlenging van de aanstelling vergeten.


De interpretatie begint pas

Het volstaat dan ook niet als de historische wetenschap de huidige versie van de vermoorde onschuld van de SU enkel zou vervangen door de these van de voorbedachte rade van Soevorov. In dit artikel zijn al enkele verdere aanzetten ter interpretatie aangegeven. Een belangrijke bron, die voor gangbare historici al helemáál uit den boze is, biedt hiertoe de antroposofie, waarin afzonderlijke volkeren hun eigen plaats krijgen in de ontwikkeling van de mensheid. Rudolf Steiner gaf de SU in 1919 nog zeventig jaar. Waarom zo’n juiste voorspelling? Omdat hij redeneerde vanuit de verschillende wilsrichtingen in de moderne geschiedenis. Zo hamerde hij erop, dat de samenwerking tussen Duitsland en Rusland van doorslaggevend belang is om een gezonde balans in de wereldpolitiek te krijgen, wil er niet uit de heen en weer golvende bewegingen tussen Oost en West oorlog op oorlog ontstaan. Daarbij wees hij erop dat vanuit Engeland en de VS onmiskenbaar gewerkt werd om door die chaos heen per saldo tot een wereldregering te komen op basis van een uitsluitend materialistisch mensbeeld, met een darwinistische economie.
Midden-Europa, met als kernland Duitsland, had en heeft het ‘talent’ om tot een meer spirituele (mens-) wetenschap te komen. Oost-Europa, met als kernland Rusland, had en heeft de aanleg om broederlijke gemeenschapsvormen te ontwikkelen. De gevolgen van de Eerste Wereldoorlog zag Steiner al als rampzalig voor deze ontwikkelingsmogelijkheden. Het verdere verloop van de gebeurtenissen is nog erger gebleken: In Duitsland kwam de anti-menselijkheid aan de macht, in Rusland ontplooide de anti-individualiteit zich ten volle. Vervolgens vlogen deze twee elkaar in de haren en zijn het bovenal de Amerikanen die met het ‘minst slechte’ alternatief het ‘einde van de geschiedenis’ zijn komen oogsten.(10)



Noten

1 Viktor Suworow, Der Eisbrecher. Hitler in Stalins Kalkul, p 15. Oorspronkelijke Russischtalige uitgave uit 1989. Dag M is in het Duits vertaald als Der Tag M, de Laatste Republiek eveneens onder de titel Stalins verhinderter Erstschlag. In 1999 verscheen in het Russisch De Zuivering. Waarom onthoofdde Stalin zijn leger?, waarin hij een verrassende verklaring geeft voor de zuiveringen in het Rode Leger tussen 1936 en 1939. In 2001 is een nieuw werk van Soevorov (in het Russisch) over de oorlog verschenen, dit keer vooral vanuit Duits perspectief: Zelfmoord. Waarom viel Hitler de Sovjet-Unie aan?

2 Marcel van Hamersveld en Michiel Klinkhamer, Messianisme zonder Mededogen. Het communisme, zijn aanhangers en zijn slachtoffers (Nieuwegein 1998.)

3 Lenin’s meesterschap op het gebied van de politieke strategie wordt heden ten dage nog zwaar onderschat. Hij kon hiermee voortbouwen op het ideeëngoed van Marx en Engels (in dit opzicht overigens met name laatstgenoemde), maar is het zelf die de theorie van agitatie en propaganda tot grote hoogten uitbouwt, waarmee hij gerust de moderne Machiavelli genoemd mag worden. Zo beloofde hij bij zijn staatsgreep in 1917 de soldaten vrede, de arbeiders de fabrieken, de nationaliteiten onafhankelijkheid en de boeren land, hetgeen haaks stond op zijn eigen programma. Toen hij eenmaal stevig in het zadel zat, draaide hij alle concessies terug en begon zijn eigen programma meedogenloos uit te voeren.
Na de daarop volgende burgeroorlog, die 13 miljoen levens eiste, draaide Lenin met de Nieuwe Economische Politiek (de NEP) een aantal maatregelen weer terug. Vervolgens werd hij ernstig ziek en stierf. Historici gebruiken de NEP als bewijs dat Lenin opnieuw tot inzicht was gekomen en dat Stalin de boel vervolgens verziekt heeft. Het is niet waar; Lenin was van plan de NEP later terug te draaien. Stalin zelf is tot aan zijn eigen dood Lenin’s gedachtegoed trouw gebleven; regelmatig zat hij in de studeerkamer Lenin en Marx te bestuderen.

4 Dit was een concreet gevolg van een geheime bepaling in het verdrag van Rappallo (1922), waarin de SU de Reichswehr in staat stelde om op haar grondgebied vliegtuigen en tanks te produceren en de bemanning daarvoor op te leiden en zo de beperkingen te ontduiken, die in het Verdrag van Versailles aan de Duitse bewapening waren opgelegd

5 Toen Hitler in 1939 kennis nam van de Engelse oorlogsverklaring, raakte hij van zijn stuk en vroeg: “Was nun?” Ook de Russische minister van Buitenlandse zaken Molotov had Hitler daarvoor nog verzekerd dat Engeland neutraal zou blijven

6 Daar kwam de acute dreiging bij van enkele van de sterkste Russische legers, die aan de Roemeense grens (Bessarabië) gelegerd waren, waar zij een bedreiging vormden voor de olievelden van Ploesti, waar de Duitse strijdkrachten meer dan 90% van hun olie betrokken en die onverdedigbaar waren. Zonder Ploesti zou het hele Duitse leger na enkele weken tot stilstand komen en niet meer kunnen vechten.

7 Of Hitler daarom de SU heeft aangevallen, is niet volledig te bewijzen. Een aanval op de SU was een onderdeel van zijn theorie van Lebensraum voor Duitsland in het Oosten. Het kan echter wel het overhaaste tijdstip verklaren waarop hij de SU aanvalt. Zo kon een Blitzkriegaanval op Moskou niet doorgaan door gebrek aan benzine en vervangende tankmotoren. In hoeverre het ontstaan van de Lebensraum-ideologie de antithese is van de Wereldrevolutie, is een opgave van toekomstige historici.

8 Er bestonden nog andere en snellere aanvalsplannen van de Britten en Amerikanen, waarbij telkens de afweging was dat de Russen niet te ver moesten komen. Zie hiertoe: ‘Politics of War’; G. Kolko, ‘Preponderance of Power’; M. Leffler

9 Oost-Duitsland, Letland, Estland, Litouwen, Polen, Hongarije, Tsjecho-Slowakije, Bulgarije en Roemenië

10 Waarbij de huidige cultuurimpuls van het Angelsaksendom ook maar een verwrongen beeld bevat van de eigenlijke cultuur-opgave van deze volkeren.

[Praetorian]

Vergeet vooral niet dat geheel het boek Mein Kampf bestaat uit 2 aspecten: jodenhaat en het vernietigen van Rusland om lebensraum te creëren. Als je deze geschriften plaatst tegenover jouw fabricatie, dan weten we wel gauw waar de waarheid te vinden is.

[maddox]

Een ander aspect dat genoeg tegengegevens aandraagt tegen "Dag M" en de SU invasieplannen. De noodkreet van de SU voor wapens, munitie, en vliegtuigen , die daarop door de VS en de UK met de konvooien naar Moermansk werden aangevoerd.

Daarentegenover, deze noodkreet kan dus ook ingegeven zijn door de verschrikkelijke verliezen in aanvalskracht van de SU door Hitlers verrraad tegenover het niet aanvalsverdrag.

Oftewel, wie eerst aangevallen heeft maakt niet veel uit. Door die strategische blunder van Hitler spreken we hier nog steeds Nederlands, en geen Duits of Russisch.

[solidarnosc]

Voor een anti-stalinist heb je jezelf wel de stalinistische manier van geschiedschrijving eigen gemaakt. Als het allemaal zo duidelijk was als de auteur beweert dan was dit tot de mainstream burgerlijke geschiedsschrijving doorgedrongen. Wat niet het geval is.

''Soevorov analyseert om te beginnen het tankmaterieel van het Rode Leger en komt tot de slotsom dat sommige tanktypes onderstellen hadden die ze, zeer innovatief, geschikt maken om met een extreem hoge snelheid over verharde wegen op te rukken.''

Had de T-34 de belangrijkste tank van het rode leger die pas in 42 in massa-productie kwam net geen brede rupsbanden waardoor ie makkelijker en sneller door de modder kon rijden dan de Duitse? Dat is compleet in tegenspraak met bovenstaande. Waarom heeft geen enkele Duitse generaal geschreven dat ie massa's ongebruikt Russisch legertuig heeft aangetroffen, waaarom heeft bij mijn weten geen enkele Duitse soldaat dat in zijn dagboeken geschreven? Vergeet niet dat Polen ook zogezegd op het punt stond om Duitsland aan te vallen in 39. etc...... etc.....