Het dubbelzinnig discours van Sami Zemni

[Neptunus]

Het dubbelzinnig discours van Sami Zemni

FFI Vlaanderen - Mario Bossche
Sami Zemni zou de islamitische radicalisering in België willen onderzoeken, maar zijn ‘onderzoeksvoorstel’ werd afgewezen. Loopt Zemni dan zo met oogkleppen rond, dat hij de gestage radicalisering bij tal van moslimjongeren en bekeerlingen niet ziet of wil zien. Daar zijn echt geen dure onderzoeken voor nodig. In zijn bijdrage in deel 1 ‘de islam nu’, schrijft Zemni het fundamentalisme, het terugkeren naar de bron de fundamenten zoals die gelegd zijn in de 7de euw, toe aan het koloniale verleden waarbij de Arabische wereld onder de voet zou gelopen zijn van het Westen.
Een redenering die absoluut niet opgaat. Want waarom doet hetzelfde fenomeen zich dan niet voor in de Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse landen die onder de voet zijn gelopen, met andere woorden gekoloniseerd werden door het Westen? Een verklaring voor het toenemende fundamentalisme is eerder te zoeken in het feit dat sinds 1973, 20% van de rijkdom uit de oliewinning in islamitische landen voor religieuze doeleinden wordt gebruikt.
De petro-dollars worden wereldwijd aangewend voor de ‘herislamisering’ gestuurd vanuit Saoedi-Arabië, die naast olie, het wahabisme (puriteinse.stroming binnen de islam die geen andere meningen duldt) exporteert. Terwijl : zending van staatswege verboden is in islamitische landen, draait op alle continenten de wereldzending van moslims op volle toeren. Moskeeën schieten in alle christelijke landen als paddestoelen uit de grond, terwijl in islamitische landen inheemse kerken worden lastig gevallen en bijna nooit een bouwvergunning krijgen. In Sarajevo werden na de oorlog veel moskeeën gebouwd, gefinancierd door Saoedi-Arabië. Het straatbeeld is er totaal veranderd.
De Tjsetsjeense terrorist Basejev liet zich ook inspireren door het wahabisme en voerde naar eigen zeggen een strijd tegen de ‘ongelovigen’. De Antwerpse buschauffeur en ‘imam’, Nordin Taouil’, die eerder door de staatsveiligheid werd geweerd uit de moslimexecutieve haalt ook zijn mosterd bij de wahabieten van de moskee in het jubelpark in Brussel. De invloed van het salafisme (radicale stroming die het ‘zuivere’ geloof uit de tijd van Mohammed nastreeft) en wahabisme reikt tot in de Vlaamse steden . De bekeerlingendag in de Turkse imam Bukhari moskee in Antwerpen (zie ook lezersbrief: artikel uit de Volkskrant 24/03) werd gesponsord door de ‘Muslim World Leage, International Association for new muslims’met zetel in Jeddah (Saoedi-Arabië) en door de vzw Al Minari, een lidorganisatie van VOEM (Vereniging voor Ontwikkeling en Emancipatie van Moslims). VOEM wordt gesubsidieerd door ‘Volksontwikkeling’ van de Vlaamse Gemeenschap. Gelden van de Vlaamse Gemeenschap worden dus gebruikt om activiteiten te financieren die bijdragen tot de radicalisering van moslims.
Op deze bekeerlingendag waren ook fundamentalistische en fascistische literatuur (zoals de ‘Weg van de moslim’, dat aanzet tot haat en geweld tegen niet-moslims) vrij te koop. Deze boekjes die onverdraagzaamheid prediken tegen andersdenkenden en tegen de westerse samenleving (zowat alles wat ‘westers’ is, is voor fundi in strijd met de islam) vonden gretig afzet. Uiteraard liep alles strikt gescheiden: de bekeerlingen gekleed zoals proletariaatvrouwen meer dan 100 jaar geleden, jonge meisjes in zwarte shador en zwarte handschoenen, geboren geradicaliseerde en gematigde moslima’s en kinderen op de bovenverdieping; mannen met zwarte en rosse baarden in lang tenue en jongens in jeansbroek en sportschoenen op de grote benedenverdieping. Wababieten en salafisten waaronder sommigen met een onvervalst West-Vlaams accent die zich totaal hebben afgekeerd van hun vroegere bestaan en omgeving en willen dat hun familie, kennissen en omgeving zich aanpassen aan HUN islamitische richtlijnen, die uiteraard haaks staan op de westerse samenleving waarin ze zijn opgegroeid en leven.
Deze radicalisering is een splijtzwam die de samenleving op termijn dreigt te ontwrichten en als uitkomst geweld kan hebben als deze verder kan blijven groeien en bloeien. Onder het wanbeleid van de groene Chantal Pauwels, nu politiek uitgerangeerd, kon de radicalisering in Antwerpen wortel schieten. Bizar genoeg worden door de dienst DIA (Dienst Integratie Antwerpen) nog steeds activiteiten gefinancierd waar radicale moslims propaganda voeren, worden er nog steeds faciliteiten en vaak ook subsidies gegeven aan organisaties die moslimjongeren radicaliseren en verder isoleren van de hun omringende ‘westerse’ omgeving. De radicalisering van moslimjongeren gebeurt niet zozeer in moskeeën (preken in het Arabisch verstaan ze niet eens), maar onder invloed van bepaalde organisaties, vzw’s en het internet. De ultra extreem rechtse organisatie Jongeren voor Islam gaat zelfs verder dan enkel leugen en laster, ook intimidatie en onrechtstreeks geweld zijn geoorloofd, telkens iemand de ongebreidelde verspreiding van hun onverdraagzame ideologie ook maar een haar in de weg staat.
Waartoe de salafisten van JvI in staat zijn hebben de Nederlandse welzijnswerkster Marij Uijt den Bogaard en anderen mogen ondervinden. Niet de radicalisering wordt aangepakt, maar moedige mensen zoals Marij die deze problematiek aan haar oversten (o.m. Pauwels) heeft gemeld en dit is erg verontrustend. Steeds meer worden culturele centra en andere openbare gebouwen gebruikt voor activiteiten die enkel toegankelijk zijn voor (moslim)vrouwen en kinderen , waarbij mannen de toegang wordt verboden. Verontrustend is ook de ongecontroleerde uitgave en proliferatie van .fundamentalistische boekjes (vaak vertalingen van teksten uit Saoedi-Arabië). in moskeeën, sommige (allochtone) organisaties en winkels.
Deze radicaliserende literatuur waaronder vb. de serie ‘De weg van de moslim’ (uitgeverij project dien 2001), ‘Islamitische richtlijnen’ (uitgeverij el Tawheed 2001), ‘Vrouw in de shari’ah’ (uitgeverij Noer 2000), ‘Geboorteregeling in de islam (uitgeverij Noer 2005), ‘Gids voor een islamitische opvoeding’ (uitgeverij Noer 2004) om er maar enkele te citeren; zijn publicaties die aanzetten tot onverdraagzaamheid tegenover alles wat niet-islamitisch (lees westers) is en zelfs aanzetten tot geweld (strafbaar volgens artikel 144 van het Strafwetboek) en dus door het CGKR zouden moeten worden aangekaart...Maar Jozef de Witte blijft selectief blind en doof en houdt zich liever onledig met de fratsen van JM Pfaff. Intussen wordt voor een aantal moslimjongeren die menen de ‘ware’, ‘zuivere’ islam te volgen, deze fundamentalistische literatuur steeds meer gemeengoed, maar alles blijft vooralsnog bij het ‘geschreven woord’ dat men niet kan verbieden in naam van de vrijheid van meninguiting. Wat als de sociale context en andere omstandigheden zodanig veranderen, dat deze teksten in de praktijk worden omgezet.