Open brief aan Premier van ACV-Defensie

[Politics.be]

Geachte heer eerste minister,Defensie heeft weeral eens bewezen dat ze een professionele en adequate organisatie is waarop de Belgische bevolking kan steunen. In deze moeilijke tijden waar terreur nooit ver weg is, werden de militairen ingezet om de veiligheid van de burgers in Brussel en andere steden te vrijwaren.

De militairen hebben ‘s nachts op enkele uren tijd de politieke inzetbeslissing gerealiseerd. Geen enkele andere organisatie in België is in staat om op zo’n snelle en georganiseerde manier steun te leveren aan de natie. Maar niet enkel tegen de terreurdreiging werden militairen ingezet. Ook voor de opvang van vluchtelingen, die over het hoofd is gegroeid van Fedasil en het Rode Kruis, werd beroep gedaan op Defensie. En dit niet alleen voor het openstellen van 9000 opvangplaatsen maar eveneens voor de opbouw en de uitbating van deze asielcentra.

Ik stel dan ook vast dat onze Belgische militairen in alle markten thuis zijn en zich zeer flexibel opstellen. Haaks daartegenover staat het respect en de eerbied die deze militairen van de politiek krijgen.

Twee maanden geleden stuurde ik u al een brief met de vraag om beslissingen te nemen over Defensie. U heeft niet alleen nagelaten om enige reactie op mijn schrijven te uiten, maar ook het Defensiedossier werd niet behandeld. Dit dossier gaat nochtans over de toekomst van de militairen die instaan voor ‘s lands veiligheid en die bovendien ook nog op een heel loyale manier andere noden van het land proberen te lenigen.

De jarenlange politieke verwaarlozing van Defensie zorgt er echter voor dat de huidige opdrachten in zeer moeilijke omstandigheden verlopen. Er is een tekort aan bepaalde uitrustingsstukken, de militairen worden zeer intensief ingezet en er heerst een tekort aan rust, de logementsplaatsen en de comfortvoorziening zijn zeer precair, verloven worden ingetrokken, … .

Het spreekwoord zegt “In de nood kent men zijn vrienden”. Vandaag de dag ziet onze Belgische bevolking dat Defensie er staat voor hen. Doch vriendschap is iets dat van twee richtingen moet komen. En voor de politiek is vriendschap enkel en alleen het gebruik maken van militairen zonder er iets tegenover te stellen. Deze situatie is vergelijkbaar met het engagement van België in het Navo-lidmaatschap, enkel gebruik maken van de opportuniteiten doch er zelf liefst zo weinig mogelijk in investeren.

Voor ACV-Openbare Diensten is het nu wel voldoende geweest. Militairen mogen wettelijk niet staken. De politiek heeft ze alle middelen ontnomen om hun ongenoegen te uiten over deze stiefmoederlijke behandeling. De huidige werving binnen defensie, de manier van omgaan met de militairen, het ontbreken aan middelen, … zorgen op termijn voor een stille dood van de organisatie. We gaan in de toekomst vele competenties definitief verliezen.

Het beroep van militair moet dringend geherwaardeerd worden. Zij zijn de enige bevolkingsgroep in België die zich indien nodig ten koste van eigen leven inzet voor dit land. Deze 30.000 militairen en hun gezinnen hebben recht op een menswaardige en mooie toekomst. Vandaag de dag weten ze zelfs niet eens of er nog wel een toekomst voor hen is weggelegd.

Veiligheid heeft zijn prijs. Niemand betaald graag een brandverzekeringspolis, maar de dag dat je hem nodig hebt, ben je heel tevreden dat je er een hebt en dat je voldoende verzekerd bent. De beslissingen die deze regering dienen te nemen, zullen aantonen hoeveel belang zij hecht aan de veiligheid van onze Belgische burgers. Een afwachtende houding aannemen, zoals het laatste jaar, is echter nefast voor de toekomst van Defensie.

Bron: politics.be