Het Primaat van de Civiele Sector

[eno2]

Een gezonde samenleving steunt op de evenwichtige interactie van drie sectoren van activiteit:
de civiele,
de bestuurlijk-politieke,
en de economische.

De civiele sector vormt de basis en staat in vrije verkiezingen met enige reserve en terughoudendheid zijn souvereine macht af, ter uitvoering, aan de bestuurlijk-politieke.

Het wordt door velen (die graag invloed, macht, rijkdom en bezit cumuleren en/of monopoliseren), wel eens gerieflijk vergeten waar die genereuze bron van het bestel ligt.

Het creëren van rijkdom is niet de opdracht van het bestuur, wel het zo rechtvaardig mogelijk verdelen ervan en zorgen voor het bevorderen van goede basiscondities voor het scheppen ervan.

De opdracht van de economische sector is inderdaad het creëren van rijkdom door een zo efficiënte (maar tegelijk ook maatschappelijk verantwoorde) winstgevende productie van kapitaal, goederen en diensten.

Velen denken verkeerdelijk dat de vrije markt de enige of belangrijkste factor is waar al de rest ondergeschikt moet aan gemaakt worden en hoort te blijven.
Maar dat is niet zo.


Markten, ook de vrije markt (voor zover die zuiver als zodanig bestaat, want het gaat meestal over een vrij onvrije tussenconstructie) zijn ook onderworpen aan het algemeen belang en welzijn en moeten in die zin continu bijgeregeld worden waar nodig. Structureel en ad hoc.

Het is duidelijk dat ook de vrije markt zelf een publieke schepping is en dus een publiek goed, dat zichzelf niet kan constitueren. De infrastructuur, de beginvoorwaarden, de werkingsvoorwaarden en de werkruimte van de markt wordt door de gemeenschap opgeleverd. Voor de creatie van sociaal kapitaal
en zuiver publieke diensten, rechtsorde, vrede en veiligheid, etc doen we zelfs geen of weinig beroep op de economische sector of de vrije markt, maar op de overheid.

Het democratisch pluralisme heeft in de naoorlogse jaren gezorgd voor een redelijke welvaartsverdeling en stabiliteit. Het wist al te grote machts- en kapitaalconcentraties te vermijden die de maatschappelijke efficiëntie van de markt zouden kunnen saboteren.

Dat is nu veranderd.

Het democratisch pluralisme wordt bedreigd door de machtsgreep van het multinationale bedrijfsleven op de globale markten en door het zogenaamd 'oncontroleerbare' speculatieve zwerfkapitaal, dat onoverzichtelijke en destabiliserende proporties heeft aangenomen.
Daarom moet de politieke
ruimte opnieuw door de civiele sector heropgeëist worden.

De civiele sector is het geweten van de Naties.