de PS

[Anna List]

https://www.tijd.be/opinie/column/le...IIrtqZ9VkqXTaw

De derde dag na de verkiezingen had Marc Uyttendaele, grondwetspecialist en invloedrijk lid van de PS, al een oplossing gevonden voor de postelectorale crisis nog voor die begonnen was.’ België moet opnieuw naar de stembus!’, orakelde de echtgenoot van Laurette Onkelinx.

Het overweldigende aantal stemmen voor Vlaams-nationalistische partijen bewijst volgens Uyttendaele dat de verkiezingen eigenlijk gingen over wat tijdens de campagne nauwelijks aan bod kwam: het communautaire. De kiezers hebben dit thema nu met veel overtuiging op de agenda geplaatst en dus moeten alle partijen zeggen wat ze van plan zijn met dit land, en dan naar verkiezingen gaan.


Uyttendaele komt dat niet zomaar vertellen. Hij geniet een bijzonder statuut in de partij. Als hij deze analyse nu naar voren brengt, is die niet alleen de vrucht van nachtelijke gesprekken met zijn echtgenote, maar is daar duchtig over gepraat met de kopstukken van de partij. En zeker met voorzitter Elio Di Rupo, want in de PS wordt niets gezegd zonder presidentiële goedkeuring.
De Franstalige socialisten profileren zichzelf graag als de humanistische tegenpool van het Vlaams Belang, als een tolerante partij, die de Belgische eenheid verdedigt. Maar soms vertoont de partij nationalistische en zelfs racistische trekjes. Niet zo heel lang geleden zei Onkelinx, dochter van een Limburgse vader en nog altijd voorzitter van de Brusselse PS, dat de ‘Vlaamse zwam’ de federale staat aantastte. Een gore racistische uitspraak, maar als het over Vlamingen gaat, heeft men daar in de PS geen problemen mee.

Ook het beeld dat de PS de onverzettelijke verdediger zou zijn van de Belgische staat terwijl de Vlaamse radicalen die zouden willen afbreken, kan men beter nuanceren. Al in de jaren 60 bepleitte de grote Waalse syndicale leider André Renard een radicale hervorming van de Belgische staat. Die regionalistische tendens is altijd blijven bestaan bij de partij en de vakbond. De droom van een Franstalig België zonder Vlamingen is nooit ver weg: de eenzijdige en ongrondwettelijke naamsverandering van de Franse Gemeenschap in Fédération Wallonie-Bruxelles is daar een tekenend voorbeeld van.

Elio Di Rupo heeft de ambities van dauphins als Paul Magnette gesmoord en heerst autoritair over de partij. Zijn wegen zijn al even ondoorgrondelijk als die van Guy Spitaels

Begin december deed Di Rupo een uitspraak die dat onderhuidse nationalisme goed illustreert. Bij de PS-voorzitter past elke uitlating in een plan. Daarom was dat moment zo belangrijk om de huidige strategie van de PS te begrijpen. Toen hem werd gevraagd hoe hij zou reageren op een sterk uiteenlopende verkiezingsuitslag in noord en zuid, antwoordde hij: 'Vlamingen stemmen op verantwoordelijke vrouwen en mannen in Vlaanderen; de Franstaligen op verantwoordelijke mannen en vrouwen in Franstalig België.’ RTBFanalist Alain Gerlache vond dat Di Rupo zo suggereerde dat aan beide zijden van de taalgrens een meerderheid kon worden gevormd, en dat die twee meerderheden vervolgens samen de federale regering zouden uitmaken. Zo gebeurt dat nu al in Brussel.
Eigenlijk ligt dat heel dicht bij het confederale model dat de N-VA al jaren voorstaat. En het blijft merkwaardig dat de PS, die altijd afkerig stond van een nieuwe staatshervorming, totaal onverwacht Uyttendaele de communautaire geest uit de fles laat halen op een moment dat daar bij geen enkele Vlaamse partij over gesproken werd. Het is vooral een teken dat Di Rupo nu al weet dat er geen andere optie is voor de PS dan met N-VA te onderhandelen.

Toen Guy Spitaels de partij leidde, werd hij Dieu genoemd omdat hij geen tegenspraak duldde. Di Rupo begint hoe langer hoe meer op zijn illustere voorganger te lijken en lijkt de nieuwe Dieu te zijn geworden, met Uyttendaele als zijn profeet. Di Rupo heeft de ambities van dauphins als Paul Magnette gesmoord en heerst autoritair over de partij. Zijn wegen zijn al even ondoorgrondelijk als die van Spitaels.

Maar wie de puzzelstukken bij elkaar ligt, zal gauw tot de conclusie komen dat Di Rupo weet dat een machtspartij als de zijne weg moet van de oppositiebanken. En als ze die macht enkel via confederalisme kan bereiken, dan zal de PS dat zonder scrupules doen. Want voor le nouveau Dieu is het heil van zijn partij belangrijker dan dat van het land.
Luckas Vander Taelen, Freelancejournalist en regisseur

weer sterke analyse van Vander Taelen.

[Anna List]

https://doorbraak.be/di-rupo-wil-mee...root-wallonie/

Di Rupo wil meer geld voor groot Wallonië

PS’er wil financieringswet wijzigen
12 april 2019 Jan Van de Casteele
LL
PS-voorzitter Elio Di Rupo is voorstander van een hervorming van de financieringswet. ‘Niet nu maar in 2024 of later’, zegt hij in een gesprek met De Tijd. Dat zijn armer Wallonië gefinancierd wordt (al sinds 1989) op basis van de personenbelasting vindt hij (al sinds 1989) onrechtvaardig. Hij wil de oppervlakte van Wallonië laten meetellen.

Verkiezingskoorts
Einde mei moeten we naar de stembus. Kopstukken van de verschillende politieke partijen pakken in de aanloop daarnaar graag uit met flinke voorstellen. Dat is niet anders voor Di Rupo en zijn PS.

Wallonië heeft een probleem
Van een nieuwe staatshervorming kan na de verkiezingen van mei voor de federale ex-premier geen sprake zijn. Maar kijk, in ‘2024 of later’ wil hij er dan toch een. Wallonië heeft een probleem, en we weten zo onderhand wel wat er dan gebeurt: dan achten politici het doorgaans tijd om even aan de Vlaamse bel te trekken.

Stil
Vlaanderen is in deze paasvakantietijd nog niet goed wakker. Merkwaardig hoe stil het hierover bleef in onze dagbladpers. De Tijd vermeldde de vraag van Di Rupo, maar dan enkel in de digitale editie (6 april). Het Laatste Nieuws duwde de info in een eenkolommertje, en dat was het. Ewald Pironet kwam erop terug in een artikel in Knack (10 april).

een potje Vlaams geduld
Was het niet Philippe Busquin (PS) die in 1995 al smeekte om (nog maar eens) een potje Vlaams geduld? Centjes voor tien jaartjes, dat moest toch kunnen? Ten bate van ‘het andere, nieuwe Wallonië’. Was het niet Elio Di Rupo (PS) die tien jaar later hetzelfde verhaal nog eens dunnetjes overdeed?


Ze waren na de verkiezingen van juni 2010 nog de stemmen aan het tellen toen de francofonen de lijnen uitzetten van wat de zesde staatshervorming moest worden. Die werd uiteindelijk geserveerd onder de mantel van ‘la solidarité!’. Vlaamse onderhandelaars (CD&V, sp.a en Open Vld) volgden braafjes op de weg naar zijn Vlinderakkoord.

Transfers
Over de transfers zijn al een rist studies gemaakt. Maar laten we vooral luisteren naar de Franstalige chefs zelf: Di Rupo was begin 2012, na de zesde staatshervorming erg duidelijk tegenover de woelige vakbondsmilitanten in Mons: ‘Le nord représente 60% de la population du pays et il est solidaire de 3,2 millions de Wallons ?* hauteur de 7 milliards d’euros par an’ (Nord-Eclair Sudpresse, 15/01/2012). In 2016 had Paul Magnette het over 5,5 ?* 6 miljard per jaar.

Eerste probleem
de kloof werd alleen maar groter
Een normaal mens zou al eens denken, ‘zal ’t gaan ja?’… Maar het gaat niet. Opnieuw komt Di Rupo uit de Waalse kast. Hij heeft een dubbel probleem. Zijn staatshervorming van 2011/2012 had als vervelend gevolg dat de gewesten minder middelen kregen toegewezen. De enveloppes werden gekoppeld aan de opbrengst van de personenbelasting in de regio’s, en Wallonië had gehoopt dat de kloof met Vlaanderen zou krimpen omdat er beterschap op komst was. Maar wat blijkt: de kloof werd alleen maar groter. Het was Vlaanderen dat het economisch beter deed en doet.
Dat blijkt uit alle economische parameters. In Vlaanderen is de werkloosheid nauwelijks een probleem (werkloosheidsgraad 3,5 procent), in Wallonië (8,5 procent) en in Brussel des te meer (13,4 procent). In Vlaanderen is 69,7 procent van de 20 tot 64-jarigen aan het werk, in Wallonië maar 63,7 procent en in Brussel 61,4 procent. Het gemiddelde voor België is 71 procent, bij de niet EU-burgers is dat 43,4 procent (bron: EAK).
En voor wie opmerkt dat de (hoge) werkloosheidscijfers in Wallonië de jongste jaren toch ietsje sneller daalden dan (de lage) in Vlaanderen: dat klopt, maar kijk dan even naar de leeflooncijfers. Vlaanderen telt met een kleine 60 procent van de inwoners 24 procent van de leefloners, Wallonië 47 procent en Brussel 29 procent (bron: ACV). Wat werklozen minder, maar nog altijd dubbel zoveel, en wat leefloners meer, zoiets?

Tweede probleem
Daar komt nog iets bovenop. In de jongste en huidige financieringswet (2011-2012) is voor het achterop lopende Wallonië uiteindelijk een compensatiemechanisme ingebouwd, en ook Brussel kreeg meer geld. Maar dat molentje blijft niet draaien. Het compensatiemechanisme wordt vanaf 2025 geleidelijk aan afgebouwd om tegen 2034 te verdwijnen. Dan komt Wallonië helemaal in ademnood.

Oplossing
Dat is ‘rechtvaardiger’, vindt Di Rupo
Di Rupo ziet andermaal meteen waar de oplossing ligt: in Vlaanderen. Daarom liet hij nu weten de toewijzing van financiële middelen aan gewesten en gemeenschappen te willen herzien, door ze te koppelen aan een nieuw criterium. Minder aan de personenbelasting, die in Wallonië veel lager ligt. Meer aan de ‘oppervlakte’ van de gewesten, zoals het vroeger al eens was. Dat is ‘rechtvaardiger’, vindt Di Rupo, Wallonië (32 procent van de bevolking) beslaat wel 52 procent van het Belgische grondgebied!, zegt hij in De Tijd.
Moeten we blij zijn met het antwoord van de PS-politici op deze situatie: een vierdaagse werkweek mét behoud van loon, een verlaging van de pensioenleeftijd (van 67 naar 65 jaar), gratis openbaar vervoer en gratis consultaties bij huis- en tandartsen. ‘Een kniesoor die vraagt waar het geld vandaan moet komen’, aldus Pironet in Knack.

Taboe
Een legislatuur lang verstopte ook de N-VA dat thema
Dit keer horen we Di Rupo niet over de miljardentransfers die er al zijn. Ze zijn een taboe voor de burger, nauwelijks of geen nieuws voor veel van onze politieke verslaggevers, en geen nieuws voor de meeste Vlaamse partijen. Een legislatuur lang verstopte ook de N-VA dat thema in haar communautaire stilte.
Al decennia lang worden de Vlamingen gesust met voluntaristische cijfers, maar de situatie werd alleen maar erger. ‘Ah neen! Géén communautaire thema’s op tafel’, roept nu ook premier Michel. Maar hij zal er niet aan ontsnappen. ‘Is het niet tijdens de campagne, dan wel tijdens de regeringsonderhandelingen’, besluit Pironet.


Jan Van de Casteele

[marie daenen]

Iemand die twee minuten in Wallonië woont weet dat toch overduidelijk...
De Walen moeten niets hebben van de Vlamingen, toch zeker niet van de Vlaamse taal en kultuur die ze zien als een smet op hun franstalig (werelds) blazoen... Nous sommes en Belgique quand même et les flamands aussi...
Maar ze weten verdomd goed dat het geld vooral uit het noorden komt... waar het naar toe gaat is een goed gehouden Belgisch geheim en een boven alles verheven taboe...
Het is toch normaal voor de francofonie dat ze veroverde gebieden uitbuiten...
Ze hebben het al de hele eeuwen door gedaan...
En als zogezegde sterkhouder van de EU komt in Europa ook daar hun katastofale politiek meer en meer tot uiting...

De schulden van Griekenland, die voor een stuk bij een franstalige bank lagen, zijn nu voor de volle 100% doorgeschoven naar de EU, dus heel de Europese bevolking betaalt nu de eens door Frankrijk roekeloos toegestane schulden aan Griekenland...
Het strafste is dan nog dat je, vooral uit zogezegde linkse hoek, ook franstalige, te gelijker tijd de aanvallen hoorde op Duitsland dat de zogezegde armere landen uit de EU zou doodknijpen...

Maar zo kennen we de francofonie... over zichzelf niets dan goed, elke kleine doren bij de anderen steeds weer oprakelen en, zoveel mogelijk achter een dik rookgordijn, profiteren dat het niet meer kan...

Maar waar zitten de gele hesjes? Vreemd he, in Frankrijk...
Zelfs hun uitbuitingspolitiek van het zweet van anderen volstaat niet om de eigen bevolking nog op een redelijk niveau te houden...