De doodgravers van België: waarom de politieke crisis zo lang duurde

[Knuppel]

662 dagen. Zoveel tijd was nodig voor België opnieuw een volwaardige regering had. Toen op 1 oktober 2020 de nieuwe regering De Croo de eed aflegde, sloot het land een woelige periode van instabiliteit af, midden in een pandemie. Het boek "De doodgravers van België", beschrijft heel die periode in detail. De conclusie is hard: het geheel staat bol van intrige, verraad, geheime achterkamerdeals, en spectaculair bochtenwerk. Plus de bedenking: wat is er nu structureel opgelost?

Een onthullend boek over de regeringsvorming

De details: Er zitten wel een paar straffe scènes in de reconstructie.
•België haalde in 2010 een bedenkelijk wereldrecord: 541 dagen zonder een werkende regering op het hoogste niveau. Toen werd dat uitgebreid "gevierd", met een volksfeest waarin de Belgen niet alleen zichzelf en hun leiders bespotten, maar de zaak ook relativeerden. "Ach, alweer een regeringscrisis", werd in de internationale salons meewarig gezegd over België, ook al toonde die crisis aan hoe fragiel het politieke evenwicht in de Wetstraat geworden was.

•Tien jaar later is de sclerose nog dieper voelbaar. Tegelijk met de politieke impasse ging het land door een pandemie én een economische crisis tussen 2018 en 2020. Het troetelkind van het internationale compromis, de trotse gastheer van de EU en de NAVO ook, zat met zichzelf in de knoop, tot grote wanhoop van het Belgische staatshoofd, de koning.
•Vandaar ook dat de vorming van een nieuwe federale regering in oktober 2020, de zogenaamde Vivaldi-ploeg, voor velen tot een zucht van opluchting leidt: eindelijk was er weer een stabiele regering, met een volwaardige meerderheid, om de crisis aan te pakken.

•Maar wat ging nu écht schuil achter die regeringsvorming? Op basis van tientallen achtergrondgesprekken in die periode zelf, maar ook dankzij een terugblik met zowat alle betrokken hoofdrolspelers achteraf, wordt het verhaal gereconstrueerd. Dat is, omwille van het feit dat met zoveel bronnen gewerkt wordt, automatisch een puzzel van vele waarheden samen, die niet noodzakelijk zal stroken met de individuele overtuiging van één bron over een situatie, een discussie of een deelconflict in die hele periode.
•Voor deze nieuwsbrief kozen we twee fragmenten uit het boek die mooi de context schetsen: kleine dominosteentjes kunnen vallen, en het geheel later sterk beïnvloeden. Plus, er is de rode draad van onderling wantrouwen, dat regeert.

•De regering De Croo I pakte van bij de start enthousiasme, zeker de figuur van de eerste minister schoot omhoog in de lijstjes: Alexander De Croo is vandaag de populairste politicus in de peilingen. Tegelijk wijzen een heel pak hoofdonderhandelaars, onder wie liefst zes partijvoorzitters, vandaag op het feit dat het uitgerekend de huidige premier was, die deels mee aan de basis lag van de lange instabiele periode. In oktober 2019 was hij verantwoordelijk dat de opdracht van Paul Magnette (PS) als informateur mislukte.
•Het zou bovendien naïef zijn, op basis van wat we weten aan details over heel die periode, om te denken dat met de komst van de Vivaldi-regering, het hoofdstuk van politieke instabiliteit in België is afgesloten. Veel elementen in dit boek wijzen op hoogstens een gewapende vrede, eerder dan een duurzame pacificatie, wanneer het over heel het vraagstuk van de architectuur van het land gaat.

[Knuppel]

De essentie: Misschien was die vorming van Vivaldi uiteindelijk niet het grootste ‘nieuws’ in die regeringsvorming?
•De twee grootste partijen aan beide zijde van de taalgrens, N-VA en PS, bekenden in de zomer van 2020 finaal kleur. Het resultaat beloofde wel een duidelijke visie op middellange termijn, om de deelstaten verder te versterken, en vooral aan Franstalige kant een grondige opkuis van de structuren te organiseren. Het fameuze "Zwitserse model", waarbij een aantal sterke, autonome deelstaten de dienst uitmaken, heeft intussen opgeld gemaakt in de Wetstraat.
•Al eind 2020 maakte Magnette eindelijk zijn eigen ideeën daarover publiek: een bevestiging van wat velen binnenskamers al lang doorhadden, sinds midden 2020. Vertrouwelijke gesprekken met zowel de PS als N-VA tonen aan dat de PS-voorzitter in zijn hoofd misschien wel verder zit dan velen vermoeden. En dat tot grote vreugde van Bart De Wever, die hoopt eindelijk de gesprekspartner over de taalgrens te hebben gevonden waar hij altijd van droomde.
•Bij de PS is die mentale revolutie merkbaar, alleen al op het niveau van het politiek personeel dat nu de dienst uitmaakt aan de top: het ‘oude’ regionalisme van de Renardisten is terug bij de Waalse socialisten. Een van de consequenties is bovendien dat de PS graag de verkiezingen van het federale niveau en de deelstaten graag zou loskoppelen, en niet langer die ‘samenvallende’ grote stembusslag voor alle niveaus in één keer organiseren. Voor de goede verstaander betekent dit dat de Vivaldi-rit niet perse moet uitgereden worden.
•Aan Vlaamse kant nam Open Vld een grote politieke gok, door het premierschap te claimen, en de partij definitief en vrij bruusk zelfs los te rukken van de grootste partij N-VA. Jarenlang waren die elkaars coalitiepartner en vooral sociaal-economisch elkaars eerste bondgenoot. In twee fasen, eerst onder Gwendolyn Rutten, en daarna onder Alexander De Croo, kozen ze in 2020 hun eigen koers, met ook communautair nu een heel andere agenda: niet toevallig introduceerde premier De Croo de mantra van “een ploeg van 11 miljoen Belgen”, om de COVID-crisis mentaal aan te pakken.
•Diezelfde tricolore aanpak is vandaag dominant bij de MR, nog veel meer dan bij Open Vld. Georges-Louis Bouchez kiest als eerste mainstream-politicus sinds decennia voor een manifest Belgicistische lijn. Zo belooft het communautaire thema in Franstalig België minstens evenveel een electorale veldslag te domineren dan in Vlaanderen.

Wat betekent dat voor nu? Met Vivaldi zijn veel zaken niet structureel opgelost
•“Een overgangsregering”, zo noemde Magnette op een onbewaakt moment het huidige kabinet. De gedachtegang is simpel: bij de volgende federale verkiezingen is de kans erg groot dat de N-VA een forse tik krijgt, terwijl de socialistische familie eerder stabiel zal blijven. Het gevolg is dat er dan, met het communautaire dossier fors op tafel, nog sterker kan onderhandeld worden.
•Dat scenario lijkt ook aan Vlaamse kant bijna onvermijdelijk. Eind 2020 koos Bart De Wever (N-VA) opnieuw voor een verlenging van zijn mandaat aan het hoofd van N-VA. Daarmee gepaard kwam een duidelijke boodschap, die helemaal ingaat tegen zijn eigen theorie van "een tweestromenland" in Vlaanderen: frontvorming tussen Vlaams Belang en N-VA is niet aan de orde.
•De conservatief in De Wever gruwt van revolutionaire scenario’s zoals het eenzijdig uitroepen van de onafhankelijkheid, naar Catalaans voorbeeld. Het resultaat daar zegt genoeg. Bovendien is de afkeer voor het extreemrechtse gedachtengoed veel te groot: Van Grieken zal dus ook de volgende keer meer dan waarschijnlijk aan de kant blijven staan. Net als de PTB-PVDA overigens: ook de socialisten maken geen opening naar extreemlinks.
•Dat alles maakt dat een glazen bol niet nodig is, om te voelen dat een heruitgave van wat omschreven wordt in deze reconstructie, een maandenlange zoektocht naar een groter communautair compromis, zich dreigt te herhalen.
•Tenzij natuurlijk de Vivaldi-coalitie, die er ook kwam omdat er simpelweg geen parlementaire meerderheid was voor het N-VA-PS-plan, een fundamentele ommekeer in het politieke landschap kan teweegbrengen.
•De toekomst ligt allerminst vast, zeker in de Belgische politiek. Tegelijk kan men alleen maar hopen dat de hoofdrolspelers van dit verhaal geleerd hebben uit de pijnlijke periode, om het volgende hoofdstuk in de politieke geschiedenis van dit land iets verheffender te maken.


Een dolk uit eigen rangen

Dit fragment beschrijft hoe Sophie Wilmès (MR) in oktober 2019, eigenlijk quasi uit het niets, premier van België wordt.

Afscheidnemend premier Charles Michel (MR) heeft zijn eigen kandidaat klaarstaan in oktober, om hem op te volgen: de minister van Begroting Sophie Wilmès (MR). Een verpletterende indruk heeft zij tot dan niet gemaakt in de Wetstraat: de begroting wordt gemaakt door de premier zelf en zijn vicepremiers. Wilmès heeft echter één eigenschap die geen enkele andere MR-minister bezit op dat moment: ze spreekt behoorlijk Nederlands. Voor een Belgisch premier is tweetaligheid wel noodzakelijk. Plots klinkt de naam van Wilmès als nieuwe premier in de pers. Nu schieten CD&V en Open Vld in actie: dat gaat niet zomaar.

In principe komt Alexander De Croo (Open Vld) ook in aanmerking om Michel op te volgen. Maar Open Vld is kleiner dan CD&V. En net omdat de kwestie zo gevoelig ligt bij de Vlaamse liberalen, past De Croo naar eigen zeggen voor de job van Michel: het is een tijdelijk mandaat, van een regering in lopende zaken, die niet eens een meerderheid heeft? Maar Koen Geens (CD&V) in De Zestien? Daar is hij ook niet bepaald fan van: de minister van Justitie en de liberale vicepremier hebben niet bepaald een hartelijke relatie.

Bij CD&V is iemand zo mogelijk nog veel radicaler. Voor Kris Peeters (CD&V) is het een regelrechte nachtmerrie: zal Geens nu de post krijgen die hem vijf jaar geleden ontzegd is door zijn partij? Vanuit zijn nieuwe job als Europees Parlementslid doet hij er alles aan om dat scenario te voorkomen: het zaait de nodige twijfel in eigen rangen.

Want wat speelt, zowel voor de Vlaamse christendemocraten als liberalen: eens je in De Zestien zit, als premier, zelfs als tussenpaus, moet je wel de mantel van staatsman dragen. Dan wordt het bijzonder eenvoudig voor anderen om die premier mee te sleuren bij een zoveelste roep om een noodkabinet, in een coalitie. En bijna onvermijdelijk is dat een scenario zonder N-VA, maar wel met CD&V en Open Vld.

Hoewel Geens zich in die periode ostentatief uitspreekt voor een paars-gele coalitie, en niet wil weten van paars-groen, helpt het zijn zaak niet genoeg intern. Een etentje tussen Hilde Crevits (CD&B) en Gwendolyn Rutten in dezelfde periode bezegelt zijn lot. Daar geeft Crevits immers tussen de tanden toe aan de liberale voorzitter “dat Geens niet evident ligt, want het draagvlak ontbreekt binnen de partij”.

Op een zaterdag eind oktober roept Michel zijn kern bijeen. De topministers moeten uren en uren vergaderen, Geens geeft zich niet zomaar gewonnen en eist boter bij de vis. De liberalen laten echter niet na in de marathonsessie de CD&V-vicepremier te doen voelen dat zijn eigen partij hem niet voluit steunt. Uiteindelijk moet Geens genoegen nemen met een magere troostprijs: Europese Zaken komt bij hem te zitten.

Michel triomfeert: het is "zijn" Sophie Wilmès die naar De Zestien mag. Een klein dominosteentje valt, eerder onbelangrijk op dat moment. Dat zal later in het verhaal grote gevolgen hebben, wanneer het premierschap een uiterst belangrijke sleutel wordt.

Ontmoeting bij mister X

Dit fragment omschrijft een episode begin december 2019. Paul Magnette (PS) heeft net ontslag genomen als informateur.

Met Georges-Louis Bouchez (MR) en Joachim Coens (CD&V) als nieuw duo is de strategische discussie aan de top van Open Vld allerminst voorbij. Want het is ook Alexander De Croo wel duidelijk dat men nog volop fietst in de richting van een paars-groene coalitie, die nu herdoopt is tot Vivaldi.

En hoewel ze historisch gezien allesbehalve bondgenoten zijn, laat staan dat ze elkaar echt vertrouwen, belt De Croo toch af en toe met z’n collega vicepremier Koen Geens (CD&V). “Jij moet dat tegenhouden Koen, met jouw netwerk. Het heeft geen zin om daarin mee te gaan”, zo geeft De Croo aan Geens mee, wetende dat die geen fan is van het hele Vivaldi-idee.

Maar De Croo, met in zijn kielzog het trouwe kransje van Vincent Van Quickenborne (Open Vld) en Egbert Lachaert (Open Vld), gaat nog een stapje verder. Want Gwendolyn Rutten (Open Vld) is duidelijk van plan tot de allerlaatste snik van haar voorzitterschap de greep op haar partij niet te lossen. Meer zelfs, een plan circuleert, dan al, om haar drie maanden langer voorzitter te laten zijn, tot de onderhandelingen afgelopen zijn.

Opnieuw via Joy Donné (N-VA), de fixer van de N-VA, wordt in het grootste geheim een meeting belegd, op het appartement van een bevriend zakenman in het Brusselse, door Bart De Wever (N-VA) mister x genoemd, een dag na de aanstelling van het nieuwe duo informateurs, op 11 december ’s avonds.

Daar zien De Wever en De Croo elkaar, de culminatie van een reeks berichten en telefoons die er in de afgelopen weken geweest zijn, in de periode dat De Croo en co met hun "Résistance" steeds meer in het verzet gegaan zijn tegen Rutten.

Donné is er ook bij, kwestie van toch een getuige te hebben, zo redeneert De Wever. Want van echt vertrouwen tussen beiden is geen sprake: de twee kennen elkaar daarvoor al te lang. En in de periode na de val van de regering in 2010 hadden De Wever en De Croo een voorakkoord, maar daar is uiteindelijk niets van terecht gekomen. Toch wil De Wever onder de boutade “de vijand van mijn vijand is mijn vriend” wel eens samenzitten met de vicepremier van Open Vld.

De meeting is duidelijk: “Time is on my side”, stelt De Croo met enige vertrouwen. Want iedereen weet dat in maart eindelijk nieuwe verkiezingen gehouden worden bij Open Vld. En hoewel Bart Tommelein, de burgemeester van badstad Oostende en voormalig minister, zich al gemeld heeft als kandidaat, maakt De Croo duidelijk dat Egbert Lachaert klaarstaat in de coulissen. “En dan krijg je een heel andere Open Vld”, zo is de boodschap. De Croo is ervan overtuigd dat het merendeel van zijn partij zal meegaan en dat Lachaert voorzitter zal worden.

De strategische lijnen zijn duidelijk: de Vlaamse liberalen en N-VA komen dan samen, om een stevig tegengewicht te bieden voor de socialisten en zo een paars-gele regering te maken.

[Knuppel]

De Doodgravers van België
Waarom kost het Alexander De Croo (Open Vld) tien maanden van aarzelen, draaien en keren, voor hij uiteindelijk premier wordt van een Vivaldi-regering? Wat hing hem boven het hoofd? En hoever precies gingen Bart De Wever (N-VA) en Paul Magnette (PS) in het sluiten van hun ‘grote deal’ voor Belgie??


‘De doodgravers van Belgie?’ geeft een unieke inkijk in de machinekamer van de Belgische politiek. Op basis van tientallen achtergrondgesprekken vertelt journalist Wouter Verschelden het verhaal van een diepe crisis, die liefst 662 dagen duurde: van de val van de regering-Michel I, tot de dag dat de regering De Croo I een feit werd.

Het verhaal neemt u mee naar confidentiële gesprekken tussen partijvoorzitters en de koning, geheime afspraken op Brusselse appartementen, dure gezworen eden, en een boulevard van gebroken beloften. Het is een verslag van een woelige periode, met minderheidskabinetten tijdens een pandemie, die geplaagd worden door intrige en verraad.

Hoe is het zo ver kunnen komen, en vooral, hoe moet het nu verder met de toekomst van dit complexe land, van Vlamingen en Franstaligen, in het hart van Europa?

https://wetstraat.businessam.be/?utm...straat-insider

[WYSIWYG]

Al twee uur geen Belgisch-nationalistische reactie, laat staan een ernstige Belgisch-nationalistische reactie. Touche dus.

[BWarrior]

Deze passage begrijp ik niet goed:

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Wat betekent dat voor nu? Met Vivaldi zijn veel zaken niet structureel opgelost

•“Een overgangsregering”, zo noemde Magnette op een onbewaakt moment het huidige kabinet. De gedachtegang is simpel: bij de volgende federale verkiezingen is de kans erg groot dat de N-VA een forse tik krijgt, terwijl de socialistische familie eerder stabiel zal blijven. Het gevolg is dat er dan, met het communautaire dossier fors op tafel, nog sterker kan onderhandeld worden.
•(...)
•Dat alles maakt dat een glazen bol niet nodig is, om te voelen dat een heruitgave van wat omschreven wordt in deze reconstructie, een maandenlange zoektocht naar een groter communautair compromis, zich dreigt te herhalen.

Vandaag immers hebben de PS en de N-VA, samen, 45 zetels in de Kamer. Als we de peilingen mogen geloven (waarin de score van de PS inderdaad min of meer stabiel blijft, maar waarin de N-VA inderdaad verliest), komen beide partijen nog aan 38 zetels.

Anderzijds hebben de drie partijen waarmee de N-VA en de PS in de zomer van 2020 een voorakkoord hadden - de SP.A, CD&V en het CDH - vandaag 26 zetels in de Kamer. Dat aantal zou stabiel blijven (1), m.n. 25 zetels.

Kortom, de partijen die meestappen in het PS-NVA verhaal gaan in dit scenario van 71 naar 63 zetels. Dat is niet alleen 37 zetels tekort voor een 2/3 meerderheid, maar ook 13 zetels tekort voor een gewone meerderheid.

In 2020 kon je nog zeggen dat de zetels van Open VLD in theorie volstonden om tenminste aan een gewone meerderheid te raken, maar in dit scenario volstaat naar alle waarschijnlijkheid zelfs het aantal zetels van die partij (10) (2) niet.

De enige optie is dan een regering met N-VA, PS, SP.A, CD&V, CDH, Open VLD en MR. Enkel die heeft voor dit scenario een gewone meerderheid. Maar waarom zou die in 2024 waarschijnlijker zijn dan in 2020? In die optiek moet Magnette en elke regionalist bij de PS net hopen dat de N-VA géén forse tik krijgt, maar minstens standhoudt en zelfs groeit.




(1) Projectie Le Soir, 5 juni 2021
(2) idem

[lamenielachen]

Oorspronkelijk geplaatst door WYSIWYG

Al twee uur geen Belgisch-nationalistische reactie, laat staan een ernstige Belgisch-nationalistische reactie. Touche dus.

Feiten zijn feiten wat kan je daar tegen inbrengen?
Je moet al stekeblind zijn om niet te zien dat dit land finaal de dieperik in gestuurd (van besturen is geen sprake) wordt.

Het profitariaat maakt enkel dat zij buiten schot blijven.
België is niet meer dan het "middel" om "rijkelijk te blijven fourageren" op ons kosten.

[Knuppel]

Om kort te gaan: Met Vivaldi worden veel zaken niet structureel opgelost. En dat zal in 2024 niet anders zijn.

[BWarrior]

Tweede vaststelling

De meeting is duidelijk: “Time is on my side”, stelt De Croo met enige vertrouwen. Want iedereen weet dat in maart eindelijk nieuwe verkiezingen gehouden worden bij Open Vld. En hoewel Bart Tommelein, de burgemeester van badstad Oostende en voormalig minister, zich al gemeld heeft als kandidaat, maakt De Croo duidelijk dat Egbert Lachaert klaarstaat in de coulissen. “En dan krijg je een heel andere Open Vld”, zo is de boodschap. De Croo is ervan overtuigd dat het merendeel van zijn partij zal meegaan en dat Lachaert voorzitter zal worden.

De strategische lijnen zijn duidelijk: de Vlaamse liberalen en N-VA komen dan samen, om een stevig tegengewicht te bieden voor de socialisten en zo een paars-gele regering te maken.

Waarom kwam die paarsgele regering er dan niet?

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

Tweede vaststelling

Waarom kwam die paarsgele regering er dan niet?

Je bedoelt toch die paars-gele regering waar jij en panda tot het laatste moment in geloofden?

Omdat Vivaldi de VLD drie ipv van één postje opleverde, waaronder dat van premier voor de blauwe dweil.

[Pandareus]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

Tweede vaststelling



Waarom kwam die paarsgele regering er dan niet?

Omdat de auteur er ten onrechte lijkt in te geloven dat o-vld in die regering zou willen stappen zonder MR erbij. Quod non.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Pandareus

Omdat de auteur er ten onrechte lijkt in te geloven dat o-vld in die regering zou willen stappen zonder MR erbij. Quod non.

Als paars-gele De Croo premier had laten worden, iets dat de PS niet wou, dan was paars-gele een feit geweest.

[Pandareus]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Als paars-gele De Croo premier had laten worden, iets dat de PS niet wou, dan was paars-gele een feit geweest.

Neen, dat was en is bijkomstig voor Magnette. Wat voor hem primeerde was van de liberalen op halve kracht te zetten zodat ze een 'junior-partnertje' zouden geweest zijn.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Pandareus

Neen, dat was en is bijkomstig voor Magnette. Wat voor hem primeerde was van de liberalen op halve kracht te zetten zodat ze een 'junior-partnertje' zouden geweest zijn.

Met N-VA had hij een veel liberalere partner dan met de MR.
Maar het was De Croo die Lachaert deed eisen dat de MR er bij werd genomen.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Pandareus

Neen, dat was en is bijkomstig voor Magnette. Wat voor hem primeerde was van de liberalen op halve kracht te zetten zodat ze een 'junior-partnertje' zouden geweest zijn.

Was dat dan niet de bedoeling van De Wever? De liberalen op halve kracht zetten?

[Pandareus]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Met N-VA had hij een veel liberalere partner dan met de MR.
Maar het was De Croo die Lachaert deed eisen dat de MR er bij werd genomen.

N-VA is een conservatieve partij, en helemaal niet liberaal.

O-VLD wil niet op halve kracht in een regering zetelen. Het is ofwel mét de 2 liberale partijen, ofwel de oppositie.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Met N-VA had hij een veel liberalere partner dan met de MR.
Maar het was De Croo die Lachaert deed eisen dat de MR er bij werd genomen.

Paars-geel leverde maar één minister op. Vivaldi drie. Waaronder de premier.
Bovendien konden er in Vivaldi tien ministers méér benoemd worden dan de tien die in 2019 volstonden voor De Croo. Geen enkele van die tien stond op een kieslijst. De broer van Michel was bij die tien. Zijn reputatie was al om zeep nog voor hij goed en wel in het zadel zat.

Eigen volk eerst!

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Pandareus

N-VA is een conservatieve partij, en helemaal niet liberaal.

O-VLD wil niet op halve kracht in een regering zetelen. Het is ofwel mét de 2 liberale partijen, ofwel de oppositie.

Jij hebt je kar nog geen beetje gedraaid.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door pandareus

De Wever zal voet bij stuk houden, en in 2019 PS terug buiten proberen te houden (zal lukken ook...) en zorgen dat het belangrijkste politieke doel bereikt zal worden : hun deelname aan Michel II. Al de rest is bijzaak in functie van die doelstelling. Dit is existentieel, de rest is garnituur.


Die seriële handjeklappers, die cheeren als de GL hun uitlegt waar hun belang zit ? BDW zal opnieuw 80% halen voor deelname aan Michel II zonder communautair programma. Al de duizenden mensen die sinds 2012, 2014, straks 2018 en dan hopelijk opnieuw in 2019 hun job ervan afhangen zullen massaal naar dat congres gaan en massaal voor deelname kiezen.
En de fans zoals Schoofzak zullen opnieuw buigen voor het argument : "anders zijn wij er niet bij, en komt de PS terug aan de macht ".


Het enige wat BDW moet doen (en hij doet dat) is op de juiste momenten effe op de vlaamse gaspedaal drukken om de achterban gelukkig te houden, verder via Jambon en Francken een strak beleid te voeren en zijn partij gaat in 2019 mooi kunnen cashen.
MR is geen tegenstander van hen in de regering, enkel CD&V is dat, en die komen er maar heeeel grijs uit. O-VLD weet zichzelf zelfs geen profiel te geven in de regering. Vice premier Alexander De Croo weet nauwelijks de pers te halen.

Mijn pronostiek blijft : in 2019 zal n-va richting 27% halen zelfs al zullen ze een relatief verlies aan hardcore vlaams blokkers verliezen. En ze zullen volledig voor Michel II gaan. Die krijgt men heus niet buiten uit hun win for life situatie.

http://forum.politics.be/showpost.ph...7&postcount=71

[BWarrior]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Je bedoelt toch die paars-gele regering waar jij en panda tot het laatste moment in geloofden?

Omdat Vivaldi de VLD drie ipv van één postje opleverde, waaronder dat van premier voor de blauwe dweil.

Dus deze vaststelling van de auteur die je citeerde klopt dan niet?

De strategische lijnen zijn duidelijk: de Vlaamse liberalen en N-VA komen dan samen, om een stevig tegengewicht te bieden voor de socialisten en zo een paars-gele regering te maken.

[WYSIWYG]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

Dus deze vaststelling van de auteur die je citeerde klopt dan niet?

Die man is ook in de Belgisch-nationalistische val getrapt. Het is k,aar als een klontje dat de poging van De Wever-Magnette een combinatie dell' arte was om de ploeg van 11 miljoen in het zadel te krijgen en ieder speelde daarin zijn cynisch spel: Magneten, Bouchez, Lachaert en de simplistische Rousseau.