Het gezin

[Steerse]

Eén van de beginselen van Nova Civitas is het pleidooi voor de herwaardering van het gezin. Wat wordt daar precies mee bedoeld?

De liberale traditie indachtig, neem ik aan dat men hier niet mee bedoelt dat de overheid gezinnen financieel moet stimuleren, echtscheidingen bemoeilijken, overspel bestraffen, alternatieve gezinsvormen (polygame of homofiele relaties) verbieden, e.d.m.

Ik veronderstel dat het betekent dat de overheid bv. inzake welzijn en onderwijs meer verantwoordelijkheden bij het gezin moet gaan leggen ipv zelf samenlevingsproblemen op te lossen.

Kunt u dit punt eens toelichten aan de hand van enkele concrete politieke thema's?

[Boudewijn Bouckaert]

Oorspronkelijk geplaatst door Steerse

Eén van de beginselen van Nova Civitas is het pleidooi voor de herwaardering van het gezin. Wat wordt daar precies mee bedoeld?

De liberale traditie indachtig, neem ik aan dat men hier niet mee bedoelt dat de overheid gezinnen financieel moet stimuleren, echtscheidingen bemoeilijken, overspel bestraffen, alternatieve gezinsvormen (polygame of homofiele relaties) verbieden, e.d.m.

Ik veronderstel dat het betekent dat de overheid bv. inzake welzijn en onderwijs meer verantwoordelijkheden bij het gezin moet gaan leggen ipv zelf samenlevingsproblemen op te lossen.

Kunt u dit punt eens toelichten aan de hand van enkele concrete politieke thema's?

Het gezin is een prepolitieke instelling die een enorme sociale rol vervult : opvoeding, intimiteit, micro-sociale solidariteit, enz. Gezinsvorming is een zeer spontane, 'natuurlijke' durven we bijna zeggen, tendens in het menselijke bestaan. Normaal moet de overheid dit niet bevorderen ( door fiscale stimuli, door verbod van andere relaties).Als de overheid hier laat betijen en zich beperkt tot een goed civielrechtelijk kader, werkt dit wel vanzelf. Het probleem is evenwel dat vele maatregelen vanwege de overheid gezinsonvriendelijk en ontwrichtend werken naar de samenleving toe. De zeer hoge belastingsdruk verplicht jonge koppels met twee te werken wat de normale kinderwens op de lange baan schuift of de gezinnen verplicht tot dure dagverblijven. Het verbod van contractuele vrijheid in het huwelijk brengt mede dat men op een onverantwoordelijke wijze zijn andere partner kan laten zitten en dikwijls alleen met de opvoedingslast opzadelt. Er is bovendien een evolutie bezig het alimentatiegeld te etatiseren door de staat als voorschotbetaler in te stellen. Deze anti-gezinspolitiek, die onder meer een alarmerende denataliteit tot gevolg heeft en de toekomstige financiering van de welvaartstaat in gedrang brengt, moet dan gecompenseerd worden door een pro-gezinspolitiek ( subsidies, aftrekbaarheid van dagverblijfkosten,langge zwangerschapsverloven). Uiteindelijk zou het beter zijn dat alle anti-gezinsmaatregelen van de overheid worden weggewerkt zodat er ook geen pro-gezinsbeleid meer nodig is.

[Foundation]

Gezinsvorming ligt in de menselijke natuur, inderdaad, maar in de huidige (laat me misschien zeggen "geculturaliseerde") wereld worden instincten maar al te vaak verdrongen door andere zaken, zoals carrière bvb. Dit is geen "gezinsontwrichtende maatregel vanwege de overheid", maar vanwege de economie, de bedrijven...

De natuur is hard, alsook de economie. Het gezinsbeleid is mee vormgegeven om uitwassen in bepaalde gezinssituaties (neem bvb, incest, verwaarlozing,...) te bestrijden en te voorkomen door goede ondersteuning (de gezinsbond bijvoorbeeld die in eerste instantie de grote gezinnen bijstond met hulp).

Een gezinsbeleid is mijns inziens een noodzaak in een kapitalistische omgeving als de onze, omdat bepaalde andere menselijke trekken en zwakheden (machtsgewin, het krijgen van fobieënen, obsessies,...) het "sociale weefsel" van het gezin danig in de war kan schoppen, met voor de kinderen alle gevolgen vandien.

Niettegenstaande is het mijn eigen mening dat het gezinsbeleid strikter gedefinieerd moet worden enz. In de ideale maatschappij zou het inderdaad niet nodig zijn (nieuw burgerschap , maar utopia is jammer genoeg nog zeer ver verwijderd.

Ik pleit hier niet voor een ingrijpen van de staat in alle gezinsaffaires, maar bij problemen moet de maatschappij deze wel kunnen onderkennen en opvangen. Het kan een verantwoordelijkheid zijn van de staat om deze opvang te garanderen. Dit lijkt mij bijvoorbeeld het geval bij voorschotten op alimentatie door de staat (in casu het ocmw?) na een lang aanslepende vechtscheiding.

Het kan immers een zeer groot probleem vormen als alimentatie niet wordt betaald, hiermee herinner ik mij een goede vriend die geneeskunde is gaan studeren maar uit een arm gezin komt (alleenstaande moeder werkt in zorgsector, 4 kinderen ten laste). Volgend jaar gaat de dochter eveneens studeren, de procedure voor het vredegerecht voor opeising van alimentatie, is reeds gepland. Zij zijn er nu al bij al goed doorgekomen.

[Percalion]

In het prehistorisch stadium van de menselijke ontwikkeling was van gezinsverband geen sprake. De stam was de samenlevingsvorm; vaderschap van de kinderen was twijfelachtig.

Het gezin is dus pas ontstaan in de sedentaire samenleving (althans voor zover ik weet). De sedentaire samenleving is dus een omstandigheid die voor het ontstaan van gezinnen gezorgt heeft. En voor zover ik weet is de bevolkingsexplosie ontstaan door andere omstandigheden: de betere gezondheidszorg die voor dalende geboortecijfers zorgt (explosieve groei) gevolgd door... de noodzaak om buitenshuis te gaan werken (dalende geboortecijfers, ergo afremmende groei).

Nu moet ik even filosofisch worden: de omstandigheden bepalen dus de samenlevingsvorm. Zoals u zelf aanhaalt, zorgen de omstandigheden er tegenwoordig voor dat de kinderwens afneemt enzoverder. In mijn ogen is dit een normale evolutie: de gezinssituatie is aan het veranderen, de gezinnen worden kleiner... en nieuw-samengestelde gezinnen ontstaan. Andere tijden, andere zeden.

Is het wenselijk terug te keren naar de tijden van grote gezinnen? Ik weet het niet. En ik vermoed dat het van een liberale ingesteldheid zou getuigen, de mensen hier zelf de keuze over te laten.

Deze anti-gezinspolitiek, die onder meer een alarmerende denataliteit tot gevolg heeft en de toekomstige financiering van de welvaartstaat in gedrang brengt, moet dan gecompenseerd worden door een pro-gezinspolitiek ( subsidies, aftrekbaarheid van dagverblijfkosten,langge zwangerschapsverloven).

Een nataliteitsbeleid voeren louter en alleen om de welvaartsstaat veilig te stellen, getuigt m.i. van weinig langetermijnvisie.
Een bevolkingsexplosie vindt plaats wanneer de sterftecijfers dalen (explosieve groei). Daarna dalen meestal ook de geboortecijfers, tot de bevolkingsaangroei terug nul wordt. (afremmende groei).

De nataliteit terug de hoogte in willen jagen zou een nieuwe babyboom betekenen, en gewoon de problemen vooruitschuiven zijn.

Dat de denataliteit voor financieringsproblemen zorgt, durf ik in twijfel te trekken. Maar de discussie daarover zou hier offtopic zijn.
Ik meen echter, dat de financieringsproblemen per definitie geen reden mogen zijn om mensen te dwingen zich voort te planten. Het systeem moet zich aanpassen aan de mensen die het dient, en niet omgekeerd. En ik ben ervan overtuigd dat mits structurele aanpassingen, de welvaartsstaat gered kan worden. Dus er is geen enkele reden, meen ik, om een uitgesproken pro-gezinsbeleid te voeren.

[Knipp]

De impact van fiscale en monetaire mechanismes op gezin en 'cultuur' is te weinig onderzocht.

Om het denken daarrond wat te prikkelen :
http://www.mises.org/fullstory.aspx?control=1570

[de Vexille]

Oorspronkelijk geplaatst door Foundation

Gezinsvorming ligt in de menselijke natuur, inderdaad, maar in de huidige (laat me misschien zeggen "geculturaliseerde") wereld worden instincten maar al te vaak verdrongen door andere zaken, zoals carrière bvb. Dit is geen "gezinsontwrichtende maatregel vanwege de overheid", maar vanwege de economie, de bedrijven...

D�*t is nu een heel interessante kwestie...

Heel vaak wordt er geschermd met de "verschroeiende eisen" van de economie, de bedrijven etc. Maar is dat eigenlijk wel de realiteit? Waar zit nu precies die hefboom die onze samenleving zo diepgaand reeds ontwricht heeft? Als je even objectief uitrekent, dan stel je vast dat het verschil tussen de bruto loonkost en de netto koopkracht voor een modale werknemer ergens tussen de 60 �* 70 % ligt. En dan moet je dus alles rekenen uitgaande van elke euro die de werkgever op tafel legt en waarvoor die dus -terecht- een economische return verwacht, tot hetgeen de werknemer netto voor diezelfde euro effectief kan kopen. En met alles bedoel ik dat je dan ook rekening houdt naast de inkomstenbelasting, de patronale bijdragen, de sociale bijdragen, de solidariteitsbijdragen, de inhoudingen aan de bron voor dit of dat... met gemeentebelastingen, belastingen op oppervlaktewateren, (on)roerende voorheffingen, BTW, accijnzen, vuilniszakken etc... Met andere woorden met elke eurocent die op de één of andere manier naar de staatskas vloeit. 65 �* 70% ... Van elke 100€ die we voor onze werkgever presteren (minimum) houden we dus slechts 30€ over. Veel stress, werkdruk, overuren, spanning die nu een evenwichtig gezinsleven hypothekeren zit gebald in die gruwelijke fiscale hefboom. Voor veel gezinnen zou het een prachtige zaak zijn mocht één van de partners (een tijdje) deeltijds of zelfs helemaal niet meer gaan werken om zich te wijden aan de gezinstaken. Tijd voor de opvoeding van de kinderen, tijd voor elkaar, tijd ook voor jezelf... Ik hoor het vanuit linkse hoek vaak verkondigen. Maar vanuit diezelfde hoek komt nou net die loeizware druk op alles en iedereen die zich iets boven de laagste lonen wil optillen...

Tijd om één en ander te herdenken...