Forza Flandria

[jan hyoens]

Forza Flandria
Paul Belien
In het wereldkampioenschap "belasting betalen" wint de Belg de bronzen medaille. Alleen de Deen en de Zweed scoren hoger. Elk jaar werkt de Belg tot eind augustus uitsluitend voor de fiscus en begint hij pas in september voor zichzelf te werken. De Amerikaan kan de fiscus vanaf midden april reeds vergeten, het OESO-gemiddelde ligt op midden mei en het Europese gemiddelde op einde juli.

Maar België, dat wij zo gul met ons geld bedenken, besteedt liefst één derde van zijn inkomsten aan het betalen van interesten op de schulden die het in het verleden heeft gemaakt. Van januari tot maart werken wij enkel en alleen om rentelasten te betalen op staatsschulden uit het verleden. In de jaren 70 en 80 is in België zodanig met geld gesmeten dat onze toekomst nog voor tientallen jaren daarmee is bezwaard. Bovendien werden er geen middelen opzij gezet om de toekomstige lasten van de vergrijzing te dekken.

De helft van wat de Belg verdient, gaat dus naar de staat, en één derde daarvan dient om de interesten op de gigantische schulden van het verleden te delgen. De staat moet daarom bij al zijn overige taken noodgedwongen improviseren en zich behelpen met lapmiddelen. De Belgische staat is niet meer bij machte om zijn allereerste plicht na te komen: de veiligheid garanderen van zijn burgers en hun bezittingen. D�*t is het verschil met Denemarken en Zweden. In die landen krijgt de belastingbetaler waar voor zijn geld. De Belg betaalt om er niets voor terug te krijgen.

Hangmat
Het hierboven geschetste beeld vergt enige nuancering. Niet iedereen betaalt immers evenveel belastingen. De zogenaamde "verzorgingsstaat" heeft twee soorten burgers: de netto-belastingbetalers en de netto-belastingconsumenten. Die laatsten krijgen van de staat meer terug dan ze ertoe bijdragen. Voor hen zijn een heleboel diensten "gratis." Omdat de menselijke aard zodanig is dat mensen van een situatie zullen profiteren wanneer zij daartoe de kans krijgen, proberen belastingconsumenten zo lang mogelijk belastingconsument te blijven, ook als ze met enige inspanning gerust op eigen benen zouden kunnen staan en geen "gratis" diensten meer nodig hebben. Het "veiligheidsnet" van de verzorgingsstaat wordt in dat geval een "hangmat."

Indien de staat geen mechanismen heeft om mensen met enige aandrang uit de "hangmat" te duwen, worden deze mensen gemakzuchtig. Wanneer zo'n situatie zich al te vaak voordoet, worden liberalen, die de belangen van de netto-belastingbetalers verdedigen, en conservatieven, die mensen willen aansporen tot moreel gedrag, vanzelf politieke bondgenoten. In België komt daar nog een derde bondgenoot bij: het Vlaams-nationalisme. De reden is dat de netto-belastingconsumenten zich in dit land in grote mate bezuiden de taalgrens situeren en de belastingbetalers ten noorden ervan. Daarom vloeien er jaarlijks steeds grotere bedragen aan zogenaamde "sociale transfers" van Noord naar Zuid. Zo betaalde Vlaanderen vorig jaar 8,5 procent van zijn Bruto Binnenlands Produkt (BBP) aan Francofoon België. Indien we dit bedrag aftrekken van de Belgische belastingdruk van 46,2 procent van het BBP, dan zou Vlaanderen uitkomen op een "normale" belastingdruk van 37,7 procent - lager dan het EU-gemiddelde van 40,5 procent en tussen het Nederlandse cijfer (39,4) en het Britse (35,9) in.

Dertien jaar geleden, in de tijd toen Guy Verhofstadt nog een liberaal was, bracht deze analyse hem samen met de Vlaams-nationalist Lode Claes en de conservatief Bob Gijs aan de gesprekstafel. Zo ontstond de idee van de "Forza Flandria:" de partijpolitieke bundeling van liberalen, conservatieven en Vlaams-nationalisten.

Drie vijanden
De term werd, weliswaar als "Forza Verhofstadt," voor het eerst gebruikt in een artikel in het conservatieve maandblad Nucleus in april 1994. Dat artikel werd op 6 juni 1994 door het weekblad Trends integraal overgenomen. De idee van dergelijke bundeling, waarvan wij destijds dachten dat ze uit het strategisch inzicht van Lode Claes was ontsproten, moet echter veel ouder zijn. Men vindt de vrees voor een alliantie tussen liberalen, conservatieven en Vlaams-nationalisten reeds terug in een brief uit 1931 van Albert I aan zijn zus Henriëtte. "Er liggen drie vijanden rond mijn troon," zo schreef de koning: "conservatieven die tegen de staat zijn, Vlaamse activisten die tegen de monarchie zijn en tegen de Belgische Natie, en demagogen die aanhangers zijn van een zeker katholicisme dat lijkt op de Franse populaire democratieën." Met "conservatieven" bedoelde de koning klassiek-liberalen, met "katholieke demagogen" christen-democraten.

Interessant is de bedenking die Albert I hier onmiddellijk op laat volgen: "Om mij staande te houden, kan ik alleen rekenen op de steun van het socialisme, want dat is nationaal, voorstander van de Belgische eenheid, en voorstander van centralisme - drie elementen die het tot een bondgenoot van de dynastie maken." Forza Flandria is niets anders dan de bundeling van Alberts "drie vijanden." Het schild dat de monarchie en het Belgische establishment tegen deze vijanden hanteert, is het socialisme.

Dreiging
Het feit dat de monarchie en het socialisme in België twee handen op één buik zijn, hoeft niet te verbazen. Het socialisme is immers de ideologie die de verdediging van de belastingconsumenten op zich neemt, en de familie Coburg is nu eenmaal de grootste belastingconsument van allemaal. Vandaag poogt het socialisme zijn electorale aantrekkelijkheid te vergroten door onder de kreet "alles gratis" cadeaus uit te delen op kosten van de belastingbetalers. Ook de socialistische eis om vreemdelingen stemrecht te verlenen is logisch wanneer men beseft dat de meeste immigranten belastingconsumenten zijn. Zo ontstaat een "linkse" front rond het Hof, de socialisten en de vreemdelingenlobby. Met het oog op het dreigende gevaar dat hiervan uitgaat is de Forza Flandria vandaag noodzakelijker dan ooit.