Meer werkgelegenheid

[Welvaart&Veiligheid]

W&V is voorstander van een groeibevorderend macro-economisch beleid.

De Europese Centrale Bank voert momenteel een veel te strak monetair beleid. Ze mag niet alleen oog hebben voor de strijd tegen de inflatie, maar moet ook streven naar voldoende economische groei, door de rente laag te houden als het inflatiegevaar eerder gering is.

Een lage rente zet de bedrijven er toe aan meer te investeren en maakt het voor de gezinnen makkelijker om leningen aan te gaan om te bouwen en te consumeren. Dat alles zwengelt de economie aan.

De overheid moet meer investeren in (hoogtechnologische) infrastructuur en in wetenschappelijk onderzoek. Ook dat stimuleert de economie.

Meer economische groei is de meest aangewezen manier om meer duurzame werkgelegenheid te creëren.

Momenteel wordt de sociale zekerheid vooral gefinancierd door sociale bijdragen op arbeid. W&V vindt dat de bedrijven sociale bijdragen zouden moeten betalen op energie en toegevoegde waarde, en dus niet langer op arbeid, of in elk geval in mindere mate.
De sociale werknemersbijdrage moet geleidelijk worden verminderd en op termijn zelfs worden afgeschaft. Op die manier stijgt het netto-inkomen zonder dat het bruto-inkomen moet worden verhoogd.

Hoge sociale lasten op arbeid maakt arbeid nodeloos duur en staat de creatie van meer werkgelegenheid in de weg.

De hoge sociale lasten op arbeid zijn arbeidsvernietigend. Ze ondermijnen het draagvlak en dus ook het voortbestaan van de sociale zekerheid.

Ze zijn er in belangrijke mate de oorzaak van dat laaggeschoolden hoe langer hoe minder aan de bak komen.

W&V stelt daarom voor dat de bedrijven sociale bijdragen zouden betalen op onder meer hun energieverbruik, m.a.w. de dure arbeidskosten moeten voor de bedrijven worden vervangen door dure energiekosten.

Dat heeft twee belangrijke voordelen.

Enerzijds wordt arbeid goedkoper waardoor de creatie van meer werkgelegenheid wordt gestimuleerd.

Anderzijds worden de bedrijven gestimuleerd te investeren in energiebesparing, wat het milieu ten goede komt.

Om de concurrentiekracht te vrijwaren van bedrijven uit sectoren die heel veel energie verbruiken, moet evenwel een maximumgrens worden vastgelegd die bv. bepaalt dat de lasten op hun energieverbruik in geen geval hoger mogen liggen dan een bepaald percentage van de omzet.

Belastingen op het energieverbruik van de gezinnen zijn daarentegen totaal uit den boze, daar dergelijke belastingen onvoldoende rekening houden met de financiële draagkracht.

Als de bedrijven sociale lasten zouden betalen op hun energieverbruik, dan zouden zij geneigd zijn energiebesparende maatregelen door te voeren. Dat is uiteraard gunstig voor het milieu, maar het zou evenwel leiden tot minder inkomsten voor de sociale zekerheid.

Om de financiering van de sociale zekerheid veilig te stellen, dienen de bedrijven daarom eveneens sociale lasten te betalen op de door hen gecreëerde toegevoegde waarde. De toegevoegde waarde is een zeer ruime en stabiele heffingsbasis, zodat de financiering van de sociale zekerheid kan worden veiliggesteld.

De verschuiving van sociale lasten op arbeid naar door de ondernemingen te betalen sociale lasten op energie en toegevoegde waarde, moet op een zodanige wijze gebeuren dat de opbrengst ongeveer op het huidige peil blijft.

De lastenverschuiving mag er echter niet toe leiden dat de lasten voor de bedrijven zouden stijgen. De verschuiving dient geleidelijk te gebeuren en met respect voor de concurrentiepositie van de ondernemingen.
Duurzame werkgelegenheid is de beste garantie voor inkomenszekerheid. De inkomenspositie van het gedeelte van de werkende bevolking dat reeds over een degelijk, doch vééééééééél te zwaar belast, inkomen beschikt, moet worden verbeterd door enkel nog inkomstenbelastingen te heffen tegen een eenheidstarief van 30% op het gedeelte van het inkomen dat hoger ligt dan 12.000 euro per jaar of 1.000 euro per maand. Op die manier wordt onder andere de hooggeschoolde arbeid op een meer correcte wijze gewaardeerd.

W&V verliest de zwakkeren in de samenleving evenwel niet uit het oog.

Wie tussen 18 en 65 jaar oud is en minder verdient dan 1.000 euro per maand moet om humanitaire redenen automatisch en onvoorwaardelijk recht krijgen op een inkomenssubsidie van 40% op het verschil tussen 1.000 euro en het lagere maandinkomen.

Dit komt er op neer dat iemand die helemaal geen inkomsten heeft, een inkomenssubsidie krijgt van 400 euro per maand.

Bovenop de onvoorwaardelijke inkomenssubsidie kunnen bijkomende sociale uitkeringen worden verkregen die wél aan voorwaarden onderworpen zijn.

Het spreekt voor zich dat mensen die gehandicapt zijn, of arbeidsonbekwaam door ziekte of invaliditeit, recht moeten hebben op een degelijke uitkering. Oudere werklozen, werklozen met personen ten laste, evenals werklozen die een opleiding volgen of daartoe bereid zijn, moeten recht hebben op een bijkomende uitkering bovenop de inkomenssubsidie.

Alle andere werklozen moeten in elk geval de kans krijgen om tegen een redelijke bijkomende vergoeding gemeenschapsdiensten te verrichten. Op die manier kan de onvrijwillige armoede bij werklozen worden uitgebannen.

W&V hecht zeer groot belang aan inkomenszekerheid en vindt dat iedereen, en zeker wie bereid is inspanningen te leveren, over een leefbaar inkomen moet kunnen beschikken.

De bestaande sociale uitkeringen inzake werkloosheid, brugpensioen, enz. moeten voor wie er heden van geniet, een uitdovend karakter krijgen. Wie dat wil, mag echter op vrijwillige basis overschakelen naar het nieuwe systeem van inkomenssubsidies.

Inkomenssubsidies dragen er toe bij dat thuiswerkende ouders financieel gewaardeerd worden.

Ook wie zijn loopbaan wil onderbreken, kan op de onvoorwaardelijke inkomenssubsidie rekenen. Of, hoe lang, of hoe vaak iemand zijn loopbaan wil onderbreken, is een strikt persoonlijke aangelegenheid. De onvoorwaardelijke inkomenssubsidie is in elk geval een veel soepeler en eenvoudiger systeem dan het bureaucratische en strakke systeem van tijdskrediet.

Ook deeltijdse arbeid wordt aangemoedigd door inkomenssubsidies. Wie bv. deeltijds gaat werken en 600 euro per maand verdient, krijgt dan een inkomenssubsidie van 160 euro (of 40% op het verschil tussen 1.000 euro en 600).

De onvoorwaardelijke inkomenssubsidie is bewust eerder laag gehouden, omwille van redenen van budgettaire haalbaarheid, maar ook om de mensen aan te moedigen werk te blijven zoeken en zich niet te nestelen in de werkloosheid.

Wie een job aanvaart die per maand minder dan 1.000 euro oplevert, blijft een deel van de inkomenssubsidie behouden zodanig dat hij of zij er financieel hoe dan ook op vooruitgaat.

Een voorbeeld maakt dit duidelijk.

Stel : iemand heeft geen inkomsten en krijgt bijgevolg een inkomenssubsidie van 400 euro per maand. Deze persoon zou er toch belang bij hebben een deeltijdse job van enkele uren per week te aanvaarden die per maand bv. slechts 300 euro opbrengt. In dat geval zou hij of zij nog een inkomenssubsidie krijgen van 280 euro (of 40% op 700 euro, zijnde het verschil tussen 1000 en 300 euro). Het totale inkomen bedraagt dan 580 euro (300 euro + 280 euro). Dit komt dan neer op een verhoging van het inkomen met 180 euro (het verschil tussen 580 en 400 euro).

Ter vergelijking : iemand die in het huidige systeem een werkloosheidsuitkering zou krijgen van 400 euro, zou er geen belang bij hebben een deeltijdse job te aanvaarden die slechts 300 euro opbrengt, omdat dat een inkomensverlies van 100 euro zou betekenen.

De inkomenssubsidie is de aangewezen manier om de werkloosheidsvallen effectief en efficiënt te bestrijden.

Voor bepaalde laaggeschoolde, laagbetaalde, al dan niet lastige jobs is het vaak moeilijk om kandidaten te vinden of zijn de totale loonkosten eenvoudigweg te hoog waardoor dergelijke jobs vaak worden uitgeoefend in het zwarte en grijze circuit. Een inkomenssubsidie maakt laaggeschoolde arbeid opnieuw aantrekkelijk tegen marktconforme voorwaarden.

Er dient een limitatieve lijst te worden opgesteld van laaggeschoolde jobs (een aantal horecajobs, onderhoud, bepaalde vormen van ongeschoolde arbeid in de bouwsector, enz.), m.a.w. een lijst van “instapbanen” of instapklare jobs voor laaggeschoolden. Het moet in elk geval gaan om banen waaraan geen diplomavereisten verbonden zijn en waarvan de loonkosten in de huidige omstandigheden te hoog zijn om te worden uitgeoefend in het reguliere arbeidscircuit.

Het is evenwel de bedoeling dat instapbanen een springplank zijn naar deftige jobs. Naarmate iemand meer ervaring opdoet, is de kans groter dat hij of zij een betere functie kan krijgen.

Het loon voor instapbanen, moet volledig worden vrijgesteld van sociale werknemers- en werkgeverslasten. Op die manier wordt voor de werkgevers de creatie van laaggeschoolde arbeid aantrekkelijk gemaakt, en wordt eveneens de creatie van laaggeschoolde jobs in de huishoudelijke sfeer aangemoedigd, waardoor ze uit het zwarte en grijze circuit kunnen worden gehaald.

Laaggeschoolde werklozen krijgen zo de kans om opnieuw aan de slag te geraken én financieel vooruit te komen. Het valt te verkiezen dat ook de laaggeschoolden zoveel mogelijk worden ingeschakeld in het arbeidscircuit, in plaats van zich te nestelen in de werkloosheid.

Een deel van het loon (bv. 500 euro per maand) voor instapbanen moet volledig cumuleerbaar zijn met de maximale inkomenssubsidie van 400 euro. Zo wordt het voor de werkzoekenden extra aantrekkelijk gemaakt een instapbaan te aanvaarden. Pas van zodra iemand voor een instapbaan meer verdient dan 500 euro per maand, wordt de inkomenssubsidie progressief verminderd, maar blijft men er financieel op vooruit gaan.

Een voorbeeld maakt dit duidelijk.

Stel iemand aanvaardt een instapbaan met een loon van 800 euro per maand. Vermits het maandinkomen lager ligt dan 1.000 euro heeft deze persoon recht op een onvoorwaardelijke inkomenssubsidie. Om het bedrag ervan te bepalen wordt géén rekening gehouden met de eerste 500 euro van het inkomen. Er wordt slechts rekening gehouden met 300 euro (800 – 500). De inkomenssubsidie bedraagt bijgevolg 280 euro (40% op 700, zijnde het verschil tussen 1.000 en 300). Zijn of haar totale inkomen bedraagt dan 1.080 euro.

Ook wie reeds een deftige job heeft, moet de mogelijkheid krijgen om, geheel belastingvrij, 500 euro per maand bij te verdienen in bv. de horecasector. Op het gedeelte boven die 500 euro, bedraagt de aanslagvoet dan slechts 30% daar waar deze nu doorgaans 50% bedraagt.

Ook wie zelf zijn job opzegt, heeft recht op de onvoorwaardelijke inkomenssubsidie. Dit draagt bij tot meer individuele vrijheid voor de werkende bevolking. Wie om welke reden dan ook zijn job beu is, hoeft deze niet langer tegen zijn zin te blijven uitoefenen. Op die manier wordt de werkende bevolking minder afhankelijk van de werkgevers. Onaantrekkelijke jobs worden zo uit de markt geprijsd.

[Mambo]

Er moet geen alternatieve financiering komen, er moet gewoon circa 30% van de kost af.

[King of beggars and fleas]

het vrij ondernemerschap moet universeel toegankelijk gemaakt worden !

[Geertje]

Alle administratieve regels welke enkel dienen om overheidspersoneel aan het werk te houden en die totaal nutteloos zijn dienen afgeschaft te worden.

[King of beggars and fleas]

mee eens

[Don Quichote]

Dat zal niet lukken.

De machtige politieke partijen moet voldoende postjes kunnen uitdelen om mensen afhankelijk van hun te maken.

De PS is een absolute meester hierin.

[Bhairav]

Oorspronkelijk geplaatst door Don Quichote

Dat zal niet lukken.

De machtige politieke partijen moet voldoende postjes kunnen uitdelen om mensen afhankelijk van hun te maken.

De PS is een absolute meester hierin.

Gans de oveheid is daar meester in. Dat is essentieel voor hun om te kunnen bestaan.

[lievendr]

Is w&v een partij, een beweging, een studiegroep,...?

[Bhairav]

Het is de zovéélste.... wat dan ook.