Dovemansgesprekken

[schaveiger]

Het is het verhaal van een vrouw. Ze was doof, potdoof. Elke morgen begaf ze zich met haar kind op de rug naar haar veld. Ze had een groot veld beplant met aardnoten. En op een morgen dat ze rustig aan het werken was op haar veld kwam er een heer langs. Een heer zo doof dat hij niets hoorde. En deze heer zocht zijn schapen. Luister goed, hij wende zich tot de vrouw:

Mevrouw, ik zoek mijn schapen, hun sporen leiden me tot aan uw veld. Kunt u me niet helpen ze terug te vinden? Trouwens, men kan mijn schapen goed erkennen want er bevind zich een gekwetst tussen. Mevrouw indien u me helpt ze terug te vinden krijgt u van mij dat gekwetst schaap dat u zou kunnen gebruiken.

Maar zij, die niets hoorde en niets verstond, dacht dat de man haar alleen vraagde hoe groot haar veld was. Ze wende zich tot hem en zei:

Mijn veld houd ginds op. De man volgde de richting die de vrouw aanwees en door een vreemd toeval vond hij er zijn schapen rustig te grazen achter een struik. Heel blij dreef hij ze bijeen en gaf het gekwetste schaap aan de vrouw. Maar zij, die niets gehoord noch verstaan had, dacht dat de man er haar van beschuldigde dat ze het schaap gekwetst had. Toen maakte ze zich kwaad:

Mijnheer, ik heb uw schaap niet gekwetst. Beschuldig eender wie ervan maar niet mij. Trouwens ik heb nooit die schapen gezien. Wanneer de man zag dat de vrouw zich kwaad maakte dacht hij dat ze liever een vetter schaap had. En op zijn beurt maakte hij zich kwaad:

Mevrouw, dit is het schaap dat ik u beloofde. Het is uitgesloten dat ik u het vetste van mijn schapen geef. De toon liep op en ze werden alle twee zo kwaad dat ze eindigden voor het gerecht. En het tribunaal in het Afrika van toen bevond zich op de dorpsplaats, in de schaduw van een grote boom, de palaberboom. En de rechter, die terzelfdertijd het hoofd van het dorp was, was omringd door zijn notabelen. De dame en de heer kwamen al twistend aan en na de begroetingen sprak zij het eerst:

Deze mijnheer heeft me op mijn veld gevonden en hij vroeg me tot waar mijn veld reikte. Ik heb het hem gewezen en ik heb mijn werk voortgezet. Deze mijnheer is vertrokken en kwam enige ogenblikken later terug met een gekwetst schaap waarvan hij beweerde dat ik het gekwetst had. Maar ik zweer dat ik nooit die schapen eerder gezien heb. Dat is de reden waarom we hier zijn mijnheer de rechter.

Het was de beurt aan de man:
Ik zocht mijn schapen zei hij, en hun sporen wezen naar het veld van deze vrouw. Ik heb haar gezegd dat indien ze me hielp mijn schapen terug te vinden ik haar een gekwetst schaap zou geven. Ze heeft me mijn schapen aangewezen en het is dit schaap dat ik haar gaf. Ze wil een vetter schaap. Denkt u werkelijk dat ik haar het vetste van mijn schapen ga geven zo dicht bij het schapenfeest?
De rechter stond recht. Hij was zo doof als een pot. En toen hij het kind op de rug van de vrouw zag dacht hij dat het om een banale echtelijke ruzie ging. Hij richtte zich tot de man:

Mijnheer. Dit kind is uw kind. Kijk trouwens hoe het op je gelijkt. Het komt me voor dat u een slechte echtgenoot bent. En u mevrouw, voor zulke probleempjes is het niet nodig om tot hier te komen en ze voor iedereen uit te stallen. Ga terug naar huis en ik wens dat julie zich verzoenen.

Na het aanhoren van deze uitspraak barste iedereen in lachen uit. En dit werkte aanstekelijk op de rechter, de vrouw en de man. Wat deden ze? Ze barstten eveneens in lachen uit alhoewel ze niets verstaan hadden. En het is vanaf hier dat het sprookje de vraag stelt: welke van de drie is de doofste?.

[schaveiger]

Voor de chagrijnigen, elke vergelijking met een huidige situatie is puur toeval...

[van Maerlant]

Oorspronkelijk geplaatst door schaveiger

Het is het verhaal van een vrouw. Ze was doof, potdoof. Elke morgen begaf ze zich met haar kind op de rug naar haar veld. Ze had een groot veld beplant met aardnoten. En op een morgen dat ze rustig aan het werken was op haar veld kwam er een heer langs. Een heer zo doof dat hij niets hoorde. En deze heer zocht zijn schapen. Luister goed, hij wende zich tot de vrouw:

Mevrouw, ik zoek mijn schapen, hun sporen leiden me tot aan uw veld. Kunt u me niet helpen ze terug te vinden? Trouwens, men kan mijn schapen goed erkennen want er bevind zich een gekwetst tussen. Mevrouw indien u me helpt ze terug te vinden krijgt u van mij dat gekwetst schaap dat u zou kunnen gebruiken.

Maar zij, die niets hoorde en niets verstond, dacht dat de man haar alleen vraagde hoe groot haar veld was. Ze wende zich tot hem en zei:

Mijn veld houd ginds op. De man volgde de richting die de vrouw aanwees en door een vreemd toeval vond hij er zijn schapen rustig te grazen achter een struik. Heel blij dreef hij ze bijeen en gaf het gekwetste schaap aan de vrouw. Maar zij, die niets gehoord noch verstaan had, dacht dat de man er haar van beschuldigde dat ze het schaap gekwetst had. Toen maakte ze zich kwaad:

Mijnheer, ik heb uw schaap niet gekwetst. Beschuldig eender wie ervan maar niet mij. Trouwens ik heb nooit die schapen gezien. Wanneer de man zag dat de vrouw zich kwaad maakte dacht hij dat ze liever een vetter schaap had. En op zijn beurt maakte hij zich kwaad:

Mevrouw, dit is het schaap dat ik u beloofde. Het is uitgesloten dat ik u het vetste van mijn schapen geef. De toon liep op en ze werden alle twee zo kwaad dat ze eindigden voor het gerecht. En het tribunaal in het Afrika van toen bevond zich op de dorpsplaats, in de schaduw van een grote boom, de palaberboom. En de rechter, die terzelfdertijd het hoofd van het dorp was, was omringd door zijn notabelen. De dame en de heer kwamen al twistend aan en na de begroetingen sprak zij het eerst:

Deze mijnheer heeft me op mijn veld gevonden en hij vroeg me tot waar mijn veld reikte. Ik heb het hem gewezen en ik heb mijn werk voortgezet. Deze mijnheer is vertrokken en kwam enige ogenblikken later terug met een gekwetst schaap waarvan hij beweerde dat ik het gekwetst had. Maar ik zweer dat ik nooit die schapen eerder gezien heb. Dat is de reden waarom we hier zijn mijnheer de rechter.

Het was de beurt aan de man:
Ik zocht mijn schapen zei hij, en hun sporen wezen naar het veld van deze vrouw. Ik heb haar gezegd dat indien ze me hielp mijn schapen terug te vinden ik haar een gekwetst schaap zou geven. Ze heeft me mijn schapen aangewezen en het is dit schaap dat ik haar gaf. Ze wil een vetter schaap. Denkt u werkelijk dat ik haar het vetste van mijn schapen ga geven zo dicht bij het schapenfeest?
De rechter stond recht. Hij was zo doof als een pot. En toen hij het kind op de rug van de vrouw zag dacht hij dat het om een banale echtelijke ruzie ging. Hij richtte zich tot de man:

Mijnheer. Dit kind is uw kind. Kijk trouwens hoe het op je gelijkt. Het komt me voor dat u een slechte echtgenoot bent. En u mevrouw, voor zulke probleempjes is het niet nodig om tot hier te komen en ze voor iedereen uit te stallen. Ga terug naar huis en ik wens dat julie zich verzoenen.

Na het aanhoren van deze uitspraak barste iedereen in lachen uit. En dit werkte aanstekelijk op de rechter, de vrouw en de man. Wat deden ze? Ze barstten eveneens in lachen uit alhoewel ze niets verstaan hadden. En het is vanaf hier dat het sprookje de vraag stelt: welke van de drie is de doofste?.

Iemand heeft vast en zeker Multatuli gelezen...

[Het Skill Effect]

Dovemansgesprekken

Wat zeg je?