De Lasteraar en Smader

[skye]

De Lasteraar en Smader

Het is gemakkelijk een voorstander te zijn van vrijheid van meningsuiting wanneer ze van toepassing is op de rechten van diegenen waarmee men in overeenstemming is. Maar de cruciale test betreft controversiële meningsuiting -- uitlatingen die we als boosaardig en gemeen kunnen beschouwen, en die zelfs boosaardig en gemeen kunnen zijn.

Welnu, er is misschien niets dat weerzinwekkender of boosaardiger is dan smaad. We moeten daarom bijzondere zorg besteden om het recht op vrijheid van meningsuiting van smaders te verdedigen, want als zij kunnen worden beschermd, dan zullen de rechten van alle anderen -- die niet zoveel aanstoot geven -- zeker veiliger zijn. Maar als het recht op vrijheid van meningsuiting van smaders en lasteraars niet beschermd is, dan zullen de rechten van anderen minder veilig zijn.

De reden dat progressieven niet betrokken zijn geweest bij de bescherming van de rechten van smaders en lasteraars is duidelijk -- smaad is rampzalig voor reputaties. Wrede verhalen over verloren banen, vrienden, etc., zijn er in overvloed. Terwijl zij verre van bezorgd waren over het recht op vrijheid van meningsuiting van de smader en lasteraar, zijn progressieven bezorgd geweest over het beschermen van diegenen wier reputaties vernietigd zijn, alsof dat op zichzelf onvergevelijk was. Maar het spreekt voor zich dat het beschermen van de reputatie van een persoon niet van absolute waarde is. Als dat zo was, dat wil zeggen, als reputaties echt heilig waren, dan zouden we de meeste categorieën van zwartmaking moeten verbieden, zelfs waarheidsgetrouwe categorieën. Negatieve literaire kritiek, satire in films, toneelspelen, muziek of boekrecensies zouden niet toegestaan kunnen worden. Alles wat de reputatie van enig individu of van enige organisatie verminderde, zou verboden moeten worden.

Natuurlijk zouden progressieven ontkennen dat hun bezwaar tegen laster en smaad vereist dat ze de bovengenoemde opvatting accepteren. Ze zouden toegeven dat de reputatie van een persoon niet altijd kan worden beschermd, dat ze soms moet worden opgeofferd. Maar dit praat de smader nog niet goed, zouden ze kunnen zeggen. Want de reputatie van een persoon is niet iets wat lichtvaardig moet worden genomen. Ze mag niet worden geschaad zonder goede reden.

Maar wat is de 'reputatie' van een persoon? Wat is dit ding dat niet 'lichtvaardig' mag worden genomen? Het is duidelijk niet een bezitting, waarvan gezegd kan worden dat het hem toebehoort, zoals bijvoorbeed zijn kleren hem toebehoren. In feite 'behoort' een reputatie van een persoon helemaal niet 'toe' aan hem. Een reputatie van een persoon is wat andere mensen van hem denken; het bestaat uit de gedachten die andere mensen hebben.

Een mens bezit zijn reputatie niet, net zomin als hij de gedachten van anderen bezit -- omdat dat alles is waar zijn reputatie uit bestaat. De reputatie van een mens kan niet worden gestolen van hem net zomin als de gedachten van andere mensen kunnen worden gestolen van hem. Of zijn reputatie nu 'van hem werd ontnomen' door eerlijke of oneerlijke methoden, hij bezat haar toch al niet, en hij zou dus geen toevlucht tot de wet moeten hebben voor schadevergoedingen.

Wat doen we dan wanneer we bezwaar hebben tegen smaad, of hem verbieden? We verbieden iemand om de gedachten van andere mensen te beïnvloeden of te proberen te beïnvloeden. Maar betekent het recht op vrijheid van meninguiting niet precies dat wij vrij zijn om de gedachten van anderen om ons heen te beinvloeden? Dus we moeten concluderen dat smaad en laster consistent zijn met het recht op vrijheid van meningsuiting.

Tenslotte zouden reputaties, hoe paradoxaal het ook klinkt, waarschijnlijk zekerder zijn zonder de wetten die smadende meningsuiting verbieden! Met de huidige wetten die smadende leugens verbieden, is er een natuurlijke tendens om iedere gepubliceerde smet op iemands karakter te geloven. "Het zou niet worden gedrukt als het niet waar was", denkt het lichtgelovige publiek. Als smaad en laster echter toegestaan zouden zijn, zou het publiek niet zo gemakkelijk bedrogen worden. Aanvallen zouden zo hevig en snel komen dat ze onderbouwd zouden moeten worden voordat ze enige invloed zouden kunnen hebben. Instellingen zoals de Consumentenbond of de het Better Business Bureau zouden georganiseerd kunnen worden om aan de publieke vraag naar nauwkeurige schunnige informatie te voldoen.

Het publiek zou snel leren om de uitspraken van smaders en lasteraars te verteren en te evalueren -- als die vrij spel zouden krijgen. Niet langer zou een smader of lasteraar de automatische macht hebben om iemands reputatie te vernietigen.

Door Walter Block

[Vlaanderen Boven]

Skye, je stinkt.

[Supe®Staaf]

Goeie tekst.
Maar dat zal nog niet voor direct zijn.

Wat denk je van georganiseerde laster?
Laster van allen tegen een?

Bekijk ook de tekst van Ijzerbedevaart n°78.
Die willen het recht op verbaal geweld al inperken.
En maar lullen over tolerantie, verdraagzaamheid en pluralisme.
78e Ijzerbedevaart:"Maul halten!!!"[edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by Supe®Staaf on 24-06-2005 at 23:19
Reason:
--------------------------------

Goeie tekst.
Maar dat zal nog niet voor direct zijn.

Wat denk je van georganiseerde laster?
Laster van allen tegen een?

Bekijk ook de tekst van Ijzerbedevaart n°78.
Die willen het recht op verbaal geweld al inperken.
En maar lullen over tolerantie, verdraagzaamheid en pluralisme.
78e Ijzerbedevaart:"Maul halten!!!"[/size]

[size=1]Before any edits, post was:
--------------------------------

Goeie tekst.
Maar dat zal nog niet voor direct zijn.

Wat denk je van georganiseerde laster?
Laster van allen tegen een?

Bekijk ook de tekst van Ijzerbedevaart n°78.
Die willen het recht op verbaal geweld al inperken.
En maar lullen over tolerantie, verdraagzaamheid en pluralisme.[/size]

[/edit]

[Desiderius]

Essentieel foutje in dit betoog : de "reputatie" of het "imago" is wél eigendom (of bezit) van de persoon. Bedrijven investeren zeer zwaar in het cultiveren van hun reputatie; die kan zelfs economisch gewaardeerd worden. (bvb. bij overname van een bedrijf, betaalt men daar ook voor) Ook voor particulieren geldt dit (hoewel moeilijker te becijferen).

Smaad en laster worden hier door elkaar gebruikt. Smaad is meestal een ongefundeerd waardeoordeel. Laster is het voor waarheid voorstellen van leugenachtige beweringen en/of aantijgingen (al dan niet met opzet). Het verschil is groot. In het eerste geval kan je e.e.a. nog passend relativeren (cf. de spotschriften van H. Brusselmans); in het andere geval blijft altijd het fenomeen "waar rook is, is meestal ook vuur..." meespelen. En juist in dat laatste zit de duurzame beschadiging van de reputatie / imago / ...

Schade dus... en (in veel opzichten tastbare) schade aan iets wat toebehoort aan het individu. Schadevergoeding is hier dus zeker op z'n plaats. En waar het opzettelijk toebrengen van schade betreft door het verspreiden van laster (<> smaad), is een strafrechtelijke behandeling wenselijk. (bij gebreke aan de mogelijkheid tot private strafschadevorderingen in ons recht)

Bovenstaande tekst is niet meer dan een pleidooi voor volledige onverantwoordelijkheid. Het is een misvatting om liberalisme hiermee te verwarren.

[Supe®Staaf]

Als er echt bewezen schade is, dan is inderdaadde grens van mening en daad overschreden.

[@lpha]

Oorspronkelijk geplaatst door Desiderius

Bovenstaande tekst is niet meer dan een pleidooi voor volledige onverantwoordelijkheid. Het is een misvatting om liberalisme hiermee te verwarren.

Liberalisme wordt met zoveel verward. Met vrijbuiterij en grenzeloze vrijheid ondermeer terwijl het liberalisme duidelijke grenzen stelt. Respect voor de persoon van een ander is er zo één.

[Mephisto]

Oorspronkelijk geplaatst door Desiderius

Essentieel foutje in dit betoog : de "reputatie" of het "imago" is wél eigendom (of bezit) van de persoon. Bedrijven investeren zeer zwaar in het cultiveren van hun reputatie; die kan zelfs economisch gewaardeerd worden. (bvb. bij overname van een bedrijf, betaalt men daar ook voor) Ook voor particulieren geldt dit (hoewel moeilijker te becijferen).

Smaad en laster worden hier door elkaar gebruikt. Smaad is meestal een ongefundeerd waardeoordeel. Laster is het voor waarheid voorstellen van leugenachtige beweringen en/of aantijgingen (al dan niet met opzet). Het verschil is groot. In het eerste geval kan je e.e.a. nog passend relativeren (cf. de spotschriften van H. Brusselmans); in het andere geval blijft altijd het fenomeen "waar rook is, is meestal ook vuur..." meespelen. En juist in dat laatste zit de duurzame beschadiging van de reputatie / imago / ...

Schade dus... en (in veel opzichten tastbare) schade aan iets wat toebehoort aan het individu. Schadevergoeding is hier dus zeker op z'n plaats. En waar het opzettelijk toebrengen van schade betreft door het verspreiden van laster (<> smaad), is een strafrechtelijke behandeling wenselijk. (bij gebreke aan de mogelijkheid tot private strafschadevorderingen in ons recht)

Bovenstaande tekst is niet meer dan een pleidooi voor volledige onverantwoordelijkheid. Het is een misvatting om liberalisme hiermee te verwarren.

schaak en mat in 1 zet!
[edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by Mephisto on 25-06-2005 at 12:04
Reason:
--------------------------------

schaak en mat in 1 zet!
[/size]

[size=1]Before any edits, post was:
--------------------------------

[/size]

[/edit]

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Mephisto

schaak en mat in 1 zet!

Dat vind ik niet echt een correcte evaluatie.
De tekst is het waard te overwegen.
Wie bepaalt immers tot waar meningsuiting vrij mag zijn?
Wie eigent zich daar het recht voor toe en op welke basis?
Zolang de grens van mening en daad niet overschreden is, moet alles kunnen. Ook kwetsende dingen. Dat is de prijs van vrije meningsuiting. Wat voor de een kwetsend is, kan voor de andere een lachertje zijn, dus andermaal: wie kan die gradaties objectief voor zijn medemensen vastleggen?

[Mephisto]

En woorden doen geen pijn zeker?
Dan heb jij de laatste psychologische onderzoeken nog niet goed gelezen..
Simpel: smaad schaadt en mag dus burgerrechtelijk geweerd worden. Laster zelfs strafrechtelijk, vind ik.

Beweren dat de holocaust een goed ding is geweest voor de mensheid, is een mening, akkoord. En is tevens laster en smaad in de ergste vorm en mag dus strafrechtelijk worden vervolgd. Daartoe hoef je slechts de verschillende geschiedenisboeken erop na te slaan om te weten dat zo iemand liegt. Lijkt me logisch, nietwaar?

En daar kom je op het verschil: laster & smaad zijn enkel bedoeld om anderen te kwetsen, vernietigen, of anderszins te schaden. Een mening biedt de mogelijkheid om een gedachtegoed te ventileren. En die is bewust niet gericht op het schaden van anderen. Dat kan namelijk niet. Waar een echte mening (vrije meningsuiting) overgaat in scheldpartijen en leugens, is het geen echte mening meer en valt het dus niet meer onder vrije meningsuiting. Dan is het een scheldpartij of lastercampagne.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Mephisto

En woorden doen geen pijn zeker?

Alleszins geen fysieke pijn.
En geestelijke pijn is
1/niet meetbaar
2/verschillend van persoon tot persoon
en dus bijgevolg geen objectief criterium of basis om meningen op te verbieden.

Dan heb jij de laatste psychologische onderzoeken nog niet goed gelezen..

Geen vage gezagsargumenten: een copypaste met bron is een makkie.

Simpel: smaad schaadt en mag dus burgerrechtelijk geweerd worden. Laster zelfs strafrechtelijk, vind ik.

Er bestaan inderdaad gevallen waarin een mening niet langer als dusdanig kan beschouwd worden, maar overgaat tot de wereld van de daad.
Een goed voorbeeld is de alarmkreet. Dat is niet louter een mening, doch een afspraak. Na het uiten ervan, ageert iedereen volgens min of meer geëigende patronen als gevolg van de 'uiting' Hier kunnen we dus niet langer spreken van een mening. "[size=1]Ik ben van mening dat het[/size] Braaaaaaaaaaaand!!!" heeft eenzelfde functie als het (woordeloos) indrukken van een alarm, en kan dus gelijkgesteld worden met een daad, met gevolgen in de fysieke wereld.

Ook wanneer iemand er zich toe verbindt zijn vrijheid van mening op te geven, dan behoort hij voor zover het binnen zijn mogelijkheden en bekwaamheden ligt, de waarheid te zeggen of schrijven, en mag hij niet langer afwijkende of leugenachtige meningen verkondigen op straffe van boete voor die daad.
Voorbeeld: het expertiseverslag.

Beweren dat de holocaust een goed ding is geweest voor de mensheid, is een mening, akkoord. En is tevens laster en smaad in de ergste vorm en mag dus strafrechtelijk worden vervolgd.

Waarom hoeft het ontkennen van de Rwandese en Armeense genocide niet vervolgd te worden?
Dat is racistische selectiviteit.

Daartoe hoef je slechts de verschillende geschiedenisboeken erop na te slaan om te weten dat zo iemand liegt. Lijkt me logisch, nietwaar?

Waarom dan een klaarblijkelijke leugen bestraffen en miljoenen andere leugens ongemoeid laten?
Hier klopt iets niet in je redenering!

En daar kom je op het verschil: laster & smaad zijn enkel bedoeld om anderen te kwetsen, vernietigen, of anderszins te schaden. Een mening biedt de mogelijkheid om een gedachtegoed te ventileren. En die is bewust niet gericht op het schaden van anderen. Dat kan namelijk niet. Waar een echte mening (vrije meningsuiting) overgaat in scheldpartijen en leugens, is het geen echte mening meer en valt het dus niet meer onder vrije meningsuiting. Dan is het een scheldpartij of lastercampagne.

Hier komen we terug aan het begin: kwetsen kan enkel bestraft worden als het objectief aantoonbaar is.
Wie kan ooit de lijn trekken?
Is het minimaliseren van de Judeocide pijnlijker dan het negationeren van de Rwanda-genocide?
Zoja, hoeveel pijnlijker dan?
In welke eenheid wordt geestelijke pijn gemeten en uitgedrukt?
Hebben zwarte Rwandezen een hogere psychische pijndrempel dan blanke Joden voor geestelijk leed? Volgens die wetten blijkbaar wel want de eersten mag je probleemloos negationeren en dus kwetsen. Lekker racistisch niet?

Stel je voor wat die wetten bewerkstelligen: rassen en volkeren verschillend behandelen omwille van een niet-aantoonbaar subjectief gegeven als tolerantie voor geestelijke pijn.
Is dat het soort wetgeving waar jij naartoewil?
Geef mijn portie maar aan fikkie: iederen gelijk voor de wet: iedereen zijn portie geestelijke pijn.
De vrijheid van mening houdt ook in: de vrijheid van de toehoorder om de mening te negeren. Dus al dat selectief verbieden is nergens voor nodig.[edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by Supe®Staaf on 26-06-2005 at 01:37
Reason:
--------------------------------

Alleszins geen fysieke pijn.
En geestelijke pijn is
1/niet meetbaar
2/verschillend van persoon tot persoon
en dus bijgevolg geen objectief criterium of basis om meningen op te verbieden.

Geen vage gezagsargumenten: een copypaste met bron is een makkie.

Er bestaan inderdaad gevallen waarin een mening niet langer als dusdanig kan beschouwd worden, maar overgaat tot de wereld van de daad.
Een goed voorbeeld is de alarmkreet. Dat is niet louter een mening, doch een afspraak. Na het uiten ervan, ageert iedereen volgens min of meer geëigende patronen als gevolg van de 'uiting' Hier kunnen we dus niet langer spreken van een mening. "[size=1]Ik ben van mening dat het[/size] Braaaaaaaaaaaand!!!" heeft eenzelfde functie als het (woordeloos) indrukken van een alarm, en kan dus gelijkgesteld worden met een daad, met gevolgen in de fysieke wereld.

Ook wanneer iemand er zich toe verbindt zijn vrijheid van mening op te geven, dan behoort hij voor zover het binnen zijn mogelijkheden en bekwaamheden ligt, de waarheid te zeggen of schrijven, en mag hij niet langer afwijkende of leugenachtige meningen verkondigen op straffe van boete voor die daad.
Voorbeeld: het expertiseverslag.

Waarom hoeft het ontkennen van de Rwandese en Armeense genocide niet vervolgd te worden?
Dat is racistische selectiviteit.

Waarom dan een klaarblijkelijke leugen bestraffen en miljoenen andere leugens ongemoeid laten?
Hier klopt iets niet in je redenering!

Hier komen we terug aan het begin: kwetsen kan enkel bestraft worden als het objectief aantoonbaar is.
Wie kan ooit de lijn trekken?
Is het minimaliseren van de Judeocide pijnlijker dan het negationeren van de Rwanda-genocide?
Zoja, hoeveel pijnlijker dan?
In welke eenheid wordt geestelijke pijn gemeten en uitgedrukt?
Hebben zwarte Rwandezen een hogere psychische pijndrempel dan blanke Joden voor geestelijk leed? Volgens die wetten blijkbaar wel want de eersten mag je probleemloos negationeren en dus kwetsen. Lekker racistisch niet?

Stel je voor wat die wetten bewerkstelligen: rassen en volkeren verschillend behandelen omwille van een niet-aantoonbaar subjectief gegeven als tolerantie voor geestelijke pijn.
Is dat het soort wetgeving waar jij naartoewil?
Geef mijn portie maar aan fikkie: iederen gelijk voor de wet: iedereen zijn portie geestelijke pijn.
De vrijheid van mening houdt ook in: de vrijheid van de toehoorder om de mening te negeren. Dus al dat selectief verbieden is nergens voor nodig.[/size]

[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by Supe®Staaf on 26-06-2005 at 01:36
Reason:
--------------------------------

Alleszins geen fysieke pijn.
En geestelijke pijn is
1/niet meetbaar
2/verschillend van persoon tot persoon
en dus bijgevolg geen objectief criterium of basis om meningen op te verbieden.

Geen vage gezagsargumenten: een copypaste met bron is een makkie.

Er bestaan inderdaad gevallen waarin een mening niet langer als dusdanig kan beschouwd worden, maar overgaat tot de wereld van de daad.
Een goed voorbeeld is de alarmkreet. Dat is niet louter een mening, doch een afspraak. Na het uiten ervan, ageert iedereen volgens min of meer geëigende patronen als gevolg van de 'uiting' Hier kunnen we dus niet langer spreken van een mening. "[size=1]Ik ben van mening dat het[/size] Braaaaaaaaaaaand!!!" heeft eenzelfde functie als het (woordeloos) indrukken van een alarm, en kan dus gelijkgesteld worden met een daad, met gevolgen in de fysieke wereld.

Ook wanneer iemand er zich toe verbindt zijn vrijheid van mening op te geven, dan behoort hij voor zover het binnen zijn mogelijkheden en bekwaamheden ligt, de waarheid te zeggen of schrijven, en mag hij niet langer afwijkende of leugenachtige meningen verkondigen op straffe van boete voor die daad.
Voorbeeld: het expertiseverslag.

Waarom hoeft het ontkennen van de Rwandese en Armeense genocide niet vervolgd te worden?
Dat is racistische selectiviteit.

Waarom dan een klaarblijkelijke leugen bestraffen en miljoenen andere leugens ongemoeid laten?
Hier klopt iets niet in je redenering!

Hier komen we terug aan het begin: kwetsen kan enkel bestraft worden als het objectief aantoonbaar is.
Wie kan ooit de lijn trekken?
is het minimaliseren van de Judeocide pijnlijker dan het negationeren van de Rwanda-genocide?
Zoja, hoeveel pijnlijker dan?
In welke eenheid wordt dit uitgedrukt?
Hebben zwarte Rwandezen een hogere psychische pijndrempel dan blanke Joden voor geestelijk leed? Volgens die wetten wel want de eersten mag je probleemloos negationeren en dus kwetsen. Lekker racistisch niet? Stel je voor: rassen en volkeren verschillend behandelen omwille van een niet-aantoonbaar subjectieef gegeven als tolerantie voor geestelijke pijn.
Is dat het soort wetgeving waar jij naartoewil?
Geef mijn portie maar aan fikkie: iederen gelijk voor de wet: iedereen zijn portie geestelijke pijn.
De vrijheid van mening houdt ook in: de vrijheid van de toehoorder om de mening te negeren. Dus al dat selectief verbieden is nergens voor nodig.[/size]

[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by Supe®Staaf on 26-06-2005 at 01:35
Reason:
--------------------------------

Alleszins geen fysieke pijn.
En geestelijke pijn is
1/niet meetbaar
2/verschillend van persoon tot persoon
en dus bijgevolg geen objectief criterium of basis om meningen op te verbieden.

Geen vage gezagsargumenten: een copypaste met bron is een makkie.

Er bestaan inderdaad gevallen waarin een mening niet langer als dusdanig kan beschouwd worden, maar overgaat tot de wereld van de daad.
Een goed voorbeeld is de alarmkreet. Dat is niet louter een mening, doch een afspraak. Na het uiten ervan, ageert iedereen volgens min of meer geëigende patronen als gevolg van de 'uiting' Hier kunnen we dus niet langer spreken van een mening. "[size=1]Ik ben van mening dat het[/size] Braaaaaaaaaaaand!!!" heeft eenzelfde functie als het (woordeloos) indrukken van een alarm, en kan dus gelijkgesteld worden met een daad, met gevolgen in de fysieke wereld.

Ook wanneer iemand er zich toe verbindt zijn vrijheid van mening op te geven, dan behoort hij voor zover het binnen zijn mogelijkheden en bekwaamheden ligt, de waarheid te zeggen of schrijven, en mag hij niet langer afwijkende of leugenachtige meningen verkondigen op straffe van boete voor die daad.
Voorbeeld: het expertiseverslag.

Waarom hoeft het ontkennen van de Rwandese en Armeense genocide niet vervolgd te worden?
Dat is racistische selectiviteit.

Waarom dan een klaarblijkelijke leugen bestraffen en miljoenen andere leugens ongemoeid laten?
Hier klopt iets niet in je redenering!

Hier komen we terug aan het begin: kwetsen kan enkel bestraft worden als het objectief aantoonbaar is.
Wie kan ooit de lijn trekken?
is het minimaliseren van de Judeocide pijnlijker dan het negationeren van de Rwanda-genocide?
Zoja, hoeveel pijnlijker dan?
In welke eenheid wordt dit uitgedrukt?
Hebben zwarte Rwandezen een hogere psychische pijndrempel dan blanke Joden voor geestelijk leed? Volgens die wetten wel want de eersten mag je probleemloos negationeren en dus kwetsen. Lekker racistisch niet? Stel je voor: rassen en volkeren verschillend behandelen omwille van een niet-aantoonbaar subjectieef gegeven als tolerantie voor geestelijke pijn.
Is dat het soort wetgeving waar jij naartoewil?
Geef mijn portie maar aan fikkie: iederen gelijk voor de wet: iedereen zijn portie geestelijke pijn.
De vrijheid van mening houdt ook in de vrijheid van de toehoorder om de mening te negeren. Dus al dat selectief verbieden is nergens voor nodig.[/size]

[size=1]Before any edits, post was:
--------------------------------

Alleszins geen fysieke pijn.
En geestelijke pijn is
1/niet meetbaar
2/verschillend van persoon tot persoon
en dus bijgevolg geen objectief criterium of basis om meningen op te verbieden.

Geen vage gezagsargumenten: een copypaste met bron is een makkie.

Er bestaan inderdaad gevallen waarin een mening niet langer als dusdanig kan beschouwd worden, maar overgaat tot de wereld van de daad.
Een goed voorbeeld is de alarmkreet. Dat is niet louter een mening, doch een afspraak. Na het uiten ervan, ageert iedereen volgens min of meer geëigende patronen als gevolg van de 'uiting' Hier kunnen we dus niet langer spreken van een mening. "[size=1]Ik ben van mening dat het[/size] Braaaaaaaaaaaand!!!" heeft eenzelfde functie als het (woordeloos) indrukken van een alarm, en kan dus gelijkgesteld worden met een daad, met gevolgen in de fysieke wereld.

Ook wanneer iemand er zich toe verbindt zijn vrijheid van mening op te geven, dan behoort hij voor zover het binnen zijn mogelijkheden en bekwaamheden ligt, de waarheid te zeggen of schrijven, en mag hij niet langer afwijkende of leugenachtige meningen verkondigen op straffe van boete voor die daad.
Voorbeeld: het expertiseverslag.

Waarom hoeft het ontkennen van de Rwandese en Armeense genocide niet vervolgd te worden?
Dat is racistische selectiviteit.

Waarom dan een klaarblijkelijke leugen bestraffen en miljoenen andere leugens ongemoeid laten?
Hier klopt iets niet in je redenering!

Hier komen we terug aan het begin: kwetsen kan enkel bestraft worden als het objectief aantoonbaar is.
Wie kan ooit de lijn trekken?
is het minimaliseren van de Judeocide pijnlijker dan het negationeren van de Rwanda-genocide?
Zoja, hoeveel pijnlijker dan?
In welke eenheid wordt dit uitgedrukt?
Hebben zwarte Rwandezen een hogere psychische pijndrempel dan blanke Joden voor geestelijk leed? Volgens die wetten wel want de laatsten mag je probleemloos negationeren en dus kwetsen. Lekker racistisch niet? Stel je voor: rassen en volkeren verschillend behandelen omwille van een niet-aantoonbaar subjectieef gegeven als tolerantie voor geestelijke pijn.
Is dat het soort wetgeving waar jij naartoewil?
Geef mijn portie maar aan fikkie: iederen gelijk voor de wet: iedereen zijn portie geestelijke pijn.
De vrijheid van mening houdt ook in de vrijheid van de toehoorder om de mening te negeren. Dus al dat selectief verbieden is nergens voor nodig.[/size]

[/edit]

[VlaamseBelg]

Er is een verschil tussen eens je gedacht zeggen en iemand zwartmaken. Als dat op kleine schaal gebeurt kan dat nog meevallen, maar als de media misbruikt worden om iemand of een groep mensen aan te vallen wordt een grens overschreden.

En dan mag jij als doelwit de mening van jouw aanvaller nog negeren, als anderen wel luisteren en jou ook gaan benadelen, dan helpt dat negeren niet echt.

Die schijnbare beperking van vrijheden is een bescherming tegen toekomstige kristalnachten, want niet iedereen is slim genoeg om een eigen mening te vormen. In Vlaanderen zijn er zo'n miljoen die dat niet kunnen, en ze vertrouwen dan maar op de negatiefste, da's gemakkelijk.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door VlaamseBelg

Er is een verschil tussen eens je gedacht zeggen en iemand zwartmaken. Als dat op kleine schaal gebeurt kan dat nog meevallen, maar als de media misbruikt worden om iemand of een groep mensen aan te vallen wordt een grens overschreden.

En dan mag jij als doelwit de mening van jouw aanvaller nog negeren, als anderen wel luisteren en jou ook gaan benadelen, dan helpt dat negeren niet echt.

Je neemt hier verschillende stappen in één keer om slechts één aspect van een patroon in vraag te stellen:

1. het uiten van de mening
2. het ontvangen van een mening
3. het gevolg geven aan een mening door de 'ontvanger'

tussen stap 2 en 3 gebeurt er evenwel ook iets wat door 'bezorgde' censuurliefhebbers nogal vaak over het hoofd gezien wordt: via zijn (be)oordelings- en onderscheidingsvermogen moet de ontvanger eerst vrijwillig beslissen of hij aan de ontvangen mening geloof hecht en er bovendien gevolg aan geeft in daad.
Vanaf dat moment is het niet langer de geuite mening, maar de ontvanger die beslist tot de daad over te gaan die de verantwioordelijkheid draagt voor eventuele (mis)daden.

Die schijnbare beperking van vrijheden is een bescherming tegen toekomstige kristalnachten, want niet iedereen is slim genoeg om een eigen mening te vormen.

Dit betoog verwachtte ik.
Je ontkent dus waarschijnlijk wat ik hierboven schreef, nl. dat iedere mens begiftigd is met beoordelingsvermogen en een vrije wil die vrije keuze impliceert om meningen te evalueren en er al dan niet gevolg aan te geven.
Stel dat je gelijk hebt: wat maakt dan de toevallige wetgever-machthebber immuun voor ditzelfde gebrek aan oordeelvermogen zodat die kan bepalen welek meningen al dan niet mogen geuit worden?

In Vlaanderen zijn er zo'n miljoen die dat niet kunnen, en ze vertrouwen dan maar op de negatiefste, da's gemakkelijk.

Is dit niet afschuwelijk gechargeerd?
In feite is dit ook een opinie, die 1.000.000 mensen stigmatiseert als onverantwoordelijke dommekloten. Dergelijke generalisatie is reeds van die grootte om ze als bullocks te kunnen kwalificeren, maar toch mag je ze uiten. Hoop dan maar dat er van dat 'miljoen' geen wetgevers de macht grijpen of jouw onzin-mening wordt verboden eens die machthebbers ze alsdusdanig kunnen kwalificeren en criminaliseren...........