België hangt met spuug en paktouw aan elkaar

[jOOSt]

Jarig België takelt langzaam af
Van onze correspondent Bart Dirks

BRUSSEL - België viert vandaag zijn 175-jarig bestaan, maar het land
hangt met spuug en paktouw aan elkaar. ‘Men beeft, men zweet, men kijkt
schichtig rond, men takelt af, men ligt op sterven...'
Existentiële crisis overschaduwt nationale feestdag: ‘We zitten in
blessuretijd’
Een bestelling geplaatst op het terras van restaurant L’Achepot op het
Sint-Katelijneplein in Brussel. Een dame aan een belendend tafeltje
windt zich er prompt over op. ‘U moet hier gewoon in het Nederlands
bestellen, hoor! Ik wil overal Frans spreken, behalve in Brussel. Dit is
de hoofdstad van Vlaanderen!’
De boze mevrouw bewijst dat de Belgische taalstrijd geen folklore is,
maar dagelijkse realiteit. Ze is niet voor niks in Brussel op maandag 11
juli, de jaarlijkse Vlaamse feestdag waarop de Gulden Sporenslag uit
1302 wordt herdacht. Slechts eens per jaar worden de Brusselse terrassen
gedomineerd door Nederlandstaligen. Doorgaans mijden de meeste Vlamingen
het overwegend Franstalige Brussel.
Vandaag, tien dagen later, is het opnieuw feest. Nu voor héél België. De
jaarlijkse nationale feestdag staat in het teken van 175 jaar België en
25 jaar federale staat. De slogan is ‘175-25’, als betrof het een rekensom.
Maar de traditionele militaire parade, het bal en het vuurwerk worden
overschaduwd door existentiële vragen. ‘België, 175 jaar. En daarna?’,
kopte Le Soir gisteren op de voorpagina. Overleven zal het land wel,
antwoordt Luc Delfosse in het commentaar van de Franstalige krant:
‘Overleven? Maar wat voor akelig lot is dat! Men beeft, men zweet, men
kijkt schichtig rond, men takelt af, men ligt op sterven.’
In zijn boek Een eeuw van uitersten (1994) schreef de Britse historicus
Eric Hobsbawn niet verbaasd te zijn als België ‘over tien of vijftien
jaar’ ophoudt te bestaan. ‘Hobsbawn voorspelde de crash dus ergens
tussen 2004 en 2009’, constateerde journalist en historicus Marc
Reynebeau woensdag in De Standaard. ‘Als hij gelijk heeft, verkeert
België al in blessuretijd.’
Hoezeer de taalgrens België in twee gescheiden werelden deelt, bleek dit
voorjaar toen de Frans- en Nederlandstaligen snoeihard botsten over de
kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. ‘BHV’ ging om veel meer dan het voor
een buitenstaander kleinzerig klinkende Vlaamse klacht dat de
Franstaligen in Vlaamse randgemeenten rond Brussel toch op Franstalige
partijen kunnen stemmen. Het was een pure krachtmeting.
De Vlaamse regering eiste eensgezind de ‘onverwijlde splitsing’ van BHV
en voelde de hete adem van oppositiepartij Vlaams Belang in haar nek.
De Franstaligen in Wallonië en Brussel wilden compensatie: de
uitbreiding van het tweetalige Brusselse hoofdstedelijke gewest ten
koste van Vlaams grondgebied. Immers, in sommige van die Vlaamse
randgemeentes wonen nu al veel meer Frans- dan Nederlandstaligen.
Premier Guy Verhofstadt stopte het onoplosbare dossier uiteindelijk ‘in
de frigo’ (ijskast) tot na de federale verkiezingen van 2007. Volgens
menigeen was dat een bewijs dat het land ‘met spuug en paktouw’ wordt
bijeengehouden. Dit najaar staan nog meer moeizame dossiers op de agenda
van de uitgebluste federale regering.
Het is frappant hoe weinig toenadering de twee landshelften tot elkaar
zoeken. De Waalse socialist Elio Di Rupo in een Vlaamse talkshow? Dat is
zo uniek dat alleen al zijn komst enkele dagen het nieuws beheerst.
‘Waarom dat charmeoffensief?’, klinkt het wantrouwend. Volgt Di Rupo
soms Nederlandse les omdat hij in 2007 premier wil worden?
De wederzijdse desinteresse schuilt ook in details. Neem het bal
moderne, afgelopen zaterdag vanwege ‘175-25’. ‘Er werd gedanst in
Brussel, Antwerpen, Gent, Hasselt, Leuven, Ieper en in zes Waalse
steden’, meldde het Vlaamse radionieuws. Welke luisteraar zou willen
weten dat er ook werd gedanst in Charleroi, Luik, Wavre, Dinant, Eupen
en La Roche?
Bezuiden de taalgrens kankeren de Walen ook op de Vlamingen dat het een
lieve lust is. Al lijken zij soms nét iets meer belang aan België te
hechten. Ze beseffen dat hun economisch zwakke regio niet buiten de
miljardensteun vanuit het rijkere Vlaanderen kan. Als ze dat al openlijk
bekennen, volgt daar meteen een ‘maar’ op: Wallonië was 150 jaar lang,
tot rond WOII, veel welvarender. Honderdduizenden berooide Vlamingen
trokken naar het zuiden om werk te zoeken in de kolen- en staalindustrie.
Belgisch nationalisme? Bestaat niet. Marc Reynebeau waarschuwt
nationalisme niet te verwarren ‘met oppervlakkigheden als de
dametjesopwinding rond de koninklijke familie of de heertjeshysterie
wanneer de Rode Duivels nog eens niet al te erg verliezen’.
Opvallend is dat de Belgen zich wel bovengemiddeld pro-Europees lijken
te voelen. Menigeen ziet de EU als ‘levensverzekering’, mocht het slecht
met België aflopen.
‘Sire, il n’y a pas de Belges’, schreef de Waalse socialist Jules
Destrée in 1912: ‘Sire, er zijn geen Belgen.’ Walen en Vlamingen bestaan
wel, en Brusselaars. Maar Belgen, nee.
Het citaat wordt al ruim negentig jaar met grote regelmaat van stal
gehaald. Maar koning Albert II sprak die opvatting tijdens zijn woensdag
al uitgesproken 21 juli-rede nadrukkelijk tegen. De vorst zei dat velen
hem ‘hun bezorgdheid hebben meegedeeld omtrent de eenheid van het land.
Het kwam telkens als leidmotief terug.’
De koning verwees naar een peiling uit maart, waaruit bleek dat 87
procent vindt dat België moet blijven bestaan. ‘Alhoewel 13 procent het
tegenovergestelde denkt, en dat soms luidruchtig te kennen geeft, mag
men toch niet vergeten dat de overgrote meerderheid van onze bevolking
de eenheid aankleeft’, aldus Albert II. De ‘federale modelstaat’ is
volgens hem reëel.
Ook Le Soir houdt moed: er zijn ‘in dit even absurde als aantrekkelijke
koninkrijk’ nog mensen die hun ideologische en culturele verschillen
overstijgen. ‘Zij houden, in onbedoeld pompeuze woorden, vast aan het zo
harmonisch mogelijk waarborgen van ons gedeelde lot.’
Alle ruzies ten spijt, tot bloedvergieten is het in België nog nooit
gekomen. Er is dus nog hoop voor het land in blessuretijd. In dagblad De
Morgen schreef journalist Walter Pauli zaterdag dat de redding én de
charme van België is ‘dat wij compleet onvolmaakt zijn, in alles: in
onze keuken, in onze grote cultuurdragers, in het gros van onze
sportieve prestaties, in onze staatsopbouw, in ons vorstenhuis’.
Daaruit volgt volgens Pauli dat ook alle Belgen per definitie onvolmaakt
zijn. ‘Heerlijk toch? Geen volk, geen land zo menselijk als België en
zijn Belgen.’Bron: De Volkskrant

De Nederlanders hebben het ook door...het einde is in zicht!

[De schoofzak]

In de rubriek 'binnenland' loopt al een tijdje de draad "zo ziet Nederland ...." met eksakt dezelfde tekst van de Volkskrant.

Proficiat met je brede kijk op de dingen.

[jOOSt]

Dat had ik niet gezien. Is dit niet eerder communautair?