De laatste opvolger van Staf De Clercq

[Yossarian]

[size=1]Als hij het zélf zegt, waarom zouden we hem dan tegenspreken? Lees even mee ([/size][size=1]W. Pauli DM 3/9/2005)[/size][size=1]:[/size]


De laatste opvolger van Staf De Clercq

‘Via de collaboratie wilde de VNV-leider bereiken wat in het vooroorlogse België langs legale weg niet bereikbaar was: de totalitaire machtsgreep in Vlaanderen.’ Dat is de historische voorganger die Dewinter blijft verdedigen.

Philip Dewinter komt weg met uitspraken die geen enkele andere politicus zich kan permitteren. Met zijn uitspraak in de Israëlische krant Haaretzdat Staf De Clercq een historische voorganger van het VB is, riskeert hij meer dan hij zelf kan vermoeden. Het was de persoonlijke verantwoordelijkheid van Staf De Clercq, dixit historicus Bruno De Wever in zijn magistrale Greep naar de macht, dat het VNV opschoof naar ‘het fascistische gedachtegoed’. Wie de jongste jaren het VB nog voor fascistoïde uitschold, ontmaskerde zichzelf zogezegd als klein-links, of op zijn minst als hoogst ongenuanceerd. Nu plaatst Philip Dewinter zichzelf en zijn partij in die traditie. Fijn fijn.

‘Staf De Clercq is een van de historische leiders van de partij. Dat is deel van de geschiedenis van de Vlaams-nationalistische beweging en het is onmogelijk dat te ontkennen. Wij zijn de afstammelingen van die beweging.” Zo roemde Philip Dewinter Staf De Clercq toen de Israëlische krant Haaretz naar die naam vroeg. Het is een merkwaardige bekentenis. Niet alleen omdat het VB officieel in 2004 werd gesticht, zogezegd omdat die partij niets te maken heeft met de wegens racisme veroordeelde voorganger Vlaams Blok, maar ook omdat Staf De Clercq al in 1942 stierf. Overigens, ook zijn partij, het VNV, werd na de Tweede Wereldoorlog buiten de wet gesteld. En Dewinter roept zichzelf uit tot erfgenaam van Staf De Clercq en linkt zo het VB aan het VNV. Nogmaals, dat kwam je de laatste jaren alleen nog in klein-linkse publicaties tegen. Het is weliswaar een historische, maar verder in se onschuldige band, suggereert Dewinter: “Niet alle collaborateurs wilden de joden doden in Europa. De meeste collaborateurs hadden andere motieven. (...) Het joodse volk moet begrijpen dat niet iedere collaborateur noodzakelijkerwijs een antisemiet was.”

Er zullen wel meer redenen zijn waarom in België en Vlaanderen de naam ‘Staf De Clercq’ het publiek niet meteen doet opspringen van verontwaardiging, meer, dat zijn portret op de IJzerwake te Steenstrate wordt meegevoerd, dat zelfs een N-VA-politicus als Mark Demesmaeker zich zonder schroom durft te vertonen op een meeting met een meer dan levensgroot portret van die De Clercq.

De triviaalste reden eerst. Zijn naam klinkt zo gewoon, haast banaal. Een meer doorsnee Vlaamse naam dan ‘Staf De Clercq’ is niet te bedenken. Goed, de naam begint niet met het klassieke ‘Van den’, maar dat hoeft niet. De Clerck/De Clerq/De Clercq is minstens zo algemeen verspreid Vlaams. Willy De Clercq (de VLD-politicus). Boer De Clerck (de tapijtenmagnaat).

Anthony De Clerck (ooit ontvoerd, straks ook tapijtenmagnaat).

Mario De Clercq (de veldrijder). Stefaan De Clerck (de CD&V-politicus). Stefaan De Clercq (de topman van Oxfam). René De Clercq (de dichter). Peter De Clercq (de wielrenner). Lou De Clerck (de journalist).

Jean De Clerq (ex-Rode Duivel).

En verder op het internet: serrenbouw De Clercq. De Clercq engineering. Ad vocatenkantoor De Clercq. Enzovoort. Er schuilt niets kwaads in een naam als De Clercq of De Clerck.

Het tweede argument, minder onschuldig, is dat Vlaanderen geen ‘topcollaborateur’ heeft die in de geschiedenisboekjes als ‘slecht’ gekenmerkt staat. Ieder ander Europees land heeft die wel. Nederland heeft Mussert. Frankrijk had Laval, en Touvier, en Papon.

Noorwegen Quisling. Wallonië heeft Léon Degrelle.

Van alle bezette landen zou alleen in Vlaanderen zo’n kwade genius niet hebben bestaan. Niemand kent bijvoorbeeld de beulen van Breendonk bij naam – ze worden ook niet aangeleerd in het onderwijs.

Zeker niemand kent de politieke verantwoordelijken van de collaboratie, de Vlaamse hulp aan de jodenvervolging of de Waffen-SS-detachementen aan het Oostfront bij naam.

In het andere geval zou Staf De Clercq wel een belletje hebben doen rinkelen.

Een alarmbel.

Want natuurlijk, niet iedere collaborateur was een nazi en ook niet iedere Vlaams-nationalist was een collaborateur.

Maar er waren er anderen. Er waren Vlaams-nationalisten die wel collaboreerden, die wel bewust samenwerkten met de nazi’s, die de grote Vlaams-nationalistische partij – het Vlaams-Nationaal Verbond (VNV) – in een fascistische richting stuurden en de joden opjaagden. Zelfs bij die inktzwarte groep waren er kleinere garnalen, middenkaders. En waren er een paar hoofdverantwoordelijken. Eén van hen liet zich ‘de Leider’ noemen. Staf De Clercq.

We zullen zelf niet het warm water uitvinden. Over het VNV en zijn leiders bestaat een even lijvig als meesterlijk boekwerk: 'Greep naar de macht. Vlaams-nationalisme en Nieuwe Orde. Het VNV 1933-1945', van de Gentse historicus Bruno De Wever. Het is een van de beste doctoraten in de geschiedenis die de jongste jaren afgeleverd zijn. Laten we gewoon eens kijken wat De Wever allemaal over Staf De Clercq zegt.

Vooraf: binnen het VNV woedde een strijd tussen gematigden, met mannen als Hendrik Borginon, en radicalen, met de aan het Oostfront gesneuvelde Reimond Tollenaere. Staf De Clercq stond, als Leider, zogezegd boven beide vleugels.

Zegt De Wever: “De gematigden hebben de rol van Staf De Clercq verkeerd getaxeerd. De Clercq speelde een cruciale rol (...) in het doordringen van het fascistische gedachtegoed. Hij deed dat met een virtuoos pragmatisme.”

Vanaf midden jaren dertig zocht de VNV-leider uitwegen buiten de landsgrenzen.

Staf De Clercq voerde een persoonlijke geheime politiek. De gematigde boegbeelden van zijn partij werden er buiten gehouden. De VNV-leider zocht in het nationaal-socialistische Duitsland steun en bereidde zich voor op een mogelijke nieuwe oorlog in Europa. (...) Hij heeft geen ogenblik getwijfeld om het Vlaams-nationalisme in de collaboratie te loodsen. Zijn geheime politiek en de bereidheid tot hoogverraad in de meidagen van 1940 buitte hij uit om zich een positie te verwerven als bevoorrechte gesprekspartner én om de gematigde vleugel van het VNV schaakmat te zetten. Via de collaboratie wilde de VNV-leider bereiken wat in het vooroorlogse België langs legale weg niet bereikbaar was: de totalitaire machtsgreep in Vlaanderen.” Dat is dus de historische voorganger die Philip Dewinter blijft verdedigen. Het gaat nog verder: “Liberale vrijheden, opvattingen en instellingen werden afgewezen. Alles wat de door het VNV gedefinieerde Vlaamse natie verdeelde, moest vernietigd worden, uitgeschakeld of verwijderd. Dat was het geval voor alle democratische instellingen. Het gold ook voor alle niet- Germanen en vooral voor de joden. De Vlaamse natie werd immers racistisch gedefinieerd."

Dat alles beweert De Morgen dus niet. Wij citeren algemeen erkend en gewaardeerd wetenschappelijk onderzoek: Staf De Clercq leidde en stuurde een antidemocratische, fascistische en racistische organisatie. Philip Dewinter plaatst zichzelf en zijn VB in die traditie. Wie zijn wij om hem tegen te spreken?

[Riksken]

Is dit een zoveelste poging om een zoveelste zwarte zondag trachten te vermijden.
Mis poes.

[1handclapping]

Een zwarte zondag vermijden ? Staf DC was volgens Pauli zelf leider van een VNV dat zowel een totalitaire als een democratische vleugel had. We willen zelfs niet ontkennen dat de VB aanhang evenzeer in 2 zulke vleugels verdeeld kan worden, de enige mijns inziens beklemmende vraag is wie er bij het uitoefenen van de macht als het zover komt, aan het roer zal staan. Law and order heet daarbij shoot first and shoot to kill.

[Riksken]

De "verdeel en heers" taktiek is ook al tot in den treure toegepast. Ook hier ving links steeds bot.
Doei.

[panzer]

Oorspronkelijk geplaatst door Yossarian

‘Via de collaboratie wilde de VNV-leider bereiken wat in het vooroorlogse België langs legale weg niet bereikbaar was: de totalitaire machtsgreep in Vlaanderen.’

De Clerq wou Vlaanderen via de collaboratie onafhankelijk krijgen. Dit via een totalitair regime omdat er tijdens de bezetting geen ander regime denkbaar was. Wat veel mensen dikwijls uit het oog verliezen is dat het oorlog was. Je kan zo'n situatie nauwelijks vergelijken met vredestijd. Vanuit dit opzicht kan Staf De Clerq enerzijds naïviteit (hij kreeg zijn onafhankelijkheid van de Duitsers niet), en anderzijds idealistisch opportunisme verweten worden. Hij heeft de onafhankelijkheid gehanteerd als het doel dat de middelen (de collaboratie) heiligde. Maar men kan de Clerq niet als overtuigd Nationaal-Socialist bestempelen. Dan had hij deze strekking immers reeds voor de oorlog verkondigd. Tijdens de oorlog speelde hij gewoon het spelletje mee, in de hoop zo van de Duitsers de onafhankelijkheid te verkrijgen.


‘

Staf De Clercq is een van de historische leiders van de partij. Dat is deel van de geschiedenis van de Vlaams-nationalistische beweging en het is onmogelijk dat te ontkennen. Wij zijn de afstammelingen van die beweging.” Zo roemde Philip Dewinter Staf De Clercq toen de Israëlische krant Haaretz naar die naam vroeg. Het is een merkwaardige bekentenis.

Niet speciaal. Dewinter heeft gelijk dat het Belang afstamt van het VNV in die zin dat het eveneens een radicaal separatistische partij is. De socialisten stammen op hun manier ook van de Franse revolutie, maar keuren daarmee ook nog niet de duizenden moorden die erbij plaatsvonden goed. Kwestie van interpretatie. Als je de geschiedenis van de Vlaamse beweging nagaat kom je onvermijdelijk het VNV en het Vlaams Belang tegen. En allebei vertegenwoordigden ze de radicalere vleugel, elk in hun tijd. Het VNV is dus in die zin duidelijk de voorganger van het Vlaams Belang. Maar door te stellen dat het Vlaams Belang Nazi's zijn, enkel en alleen omdat het VNV ermee collaboreerde (en dan nog uit opportunisme) slaag je in je redenering enkele stappen over.

En Dewinter roept zichzelf uit tot erfgenaam van Staf De Clercq en linkt zo het VB aan het VNV. Nogmaals, dat kwam je de laatste jaren alleen nog in klein-linkse publicaties tegen.

Nee hoor. Jij denkt dat misschien omdat je misschien niets anders leest. De Vlaamse beweging en dus ook het Vlaams Belang heeft nooit haar connectie met het VNV ontkent. Ze waren echter wel genuanceerd genoeg om er de goede kanten in te zien, en die over te nemen. En de slechte kanten te laten voor wat ze waren.

Het is weliswaar een historische, maar verder in se onschuldige band, suggereert Dewinter: “Niet alle collaborateurs wilden de joden doden in Europa. De meeste collaborateurs hadden andere motieven.

Inderdaad: De hoop op de Vlaamse onafhankelijkheid en de afkeer van het communisme waren de meest voorkomende motieven.

Het joodse volk moet begrijpen dat niet iedere collaborateur noodzakelijkerwijs een antisemiet was.”

De meerderheid zelfs niet. En Dewinter blijkbaar ook niet, aangezien hij interviews laat afnemen door Joodse kranten.

De triviaalste reden eerst. Zijn naam klinkt zo gewoon, haast banaal. Een meer doorsnee Vlaamse naam dan ‘Staf De Clercq’ is niet te bedenken. Goed, de naam begint niet met het klassieke ‘Van den’, maar dat hoeft niet. De Clerck/De Clerq/De Clercq is minstens zo algemeen verspreid Vlaams. Willy De Clercq (de VLD-politicus). Boer De Clerck (de tapijtenmagnaat).
Anthony De Clerck (ooit ontvoerd, straks ook tapijtenmagnaat).

Mario De Clercq (de veldrijder). Stefaan De Clerck (de CD&V-politicus). Stefaan De Clercq (de topman van Oxfam). René De Clercq (de dichter). Peter De Clercq (de wielrenner). Lou De Clerck (de journalist).

Jean De Clerq (ex-Rode Duivel).

En verder op het internet: serrenbouw De Clercq. De Clercq engineering. Ad vocatenkantoor De Clercq. Enzovoort. Er schuilt niets kwaads in een naam als De Clercq of De Clerck.

Mijns inziens is dit een loos argument. Als je abstractie van de geschiedenis neemt klinken namen als Himmler, Hess, Borman en ¨Geüring ook gewoon Duits. Degrelle en Dutroux klinken dan ook heel normaal. Deze namen komen echter niet meer voor omdat de mensen die deze namen hadden, hun naam na verloop van tijd hebben laten veranderen. Mensen die De Clerq noemden hebben dat blijkbaar niet gedaan, gezien de frequentie waarin de naam nog steeds voorkomt. Misschien iets om over na te denken.

Het tweede argument, minder onschuldig, is dat Vlaanderen geen ‘topcollaborateur’ heeft die in de geschiedenisboekjes als ‘slecht’ gekenmerkt staat. Ieder ander Europees land heeft die wel. Nederland heeft Mussert. Frankrijk had Laval, en Touvier, en Papon.
Noorwegen Quisling. Wallonië heeft Léon Degrelle.

Van alle bezette landen zou alleen in Vlaanderen zo’n kwade genius niet hebben bestaan. Niemand kent bijvoorbeeld de beulen van Breendonk bij naam – ze worden ook niet aangeleerd in het onderwijs.

Zeker niemand kent de politieke verantwoordelijken van de collaboratie, de Vlaamse hulp aan de jodenvervolging of de Waffen-SS-detachementen aan het Oostfront bij naam.

Oh jawel hoor, we hadden wel een topcollaborateur: Jef Van de Wielen. Leider van de DEVLAG. Groot-Germaans denker en overtuigd nazi.

In het andere geval zou Staf De Clercq wel een belletje hebben doen rinkelen.

Een alarmbel.

Moest de Winter zich opvolger van Van de Wielen hebben genoemd waarschijnlijk wel ja.

Want natuurlijk, niet iedere collaborateur was een nazi en ook niet iedere Vlaams-nationalist was een collaborateur.

Klopt.

Maar er waren er anderen. Er waren Vlaams-nationalisten die wel collaboreerden, die wel bewust samenwerkten met de nazi’s, die de grote Vlaams-nationalistische partij – het Vlaams-Nationaal Verbond (VNV) – in een fascistische richting stuurden en de joden opjaagden.

Klopt ook, maar ik denk niet dat het VNV zich heeft schuldig gemaakt aan Jodenvervolging. Individuele leden op zich wel, maar er waren evengoed individuele leden die zich er helemaal niet aan hebben schuldig gemaakt.

Zelfs bij die inktzwarte groep waren er kleinere garnalen, middenkaders. En waren er een paar hoofdverantwoordelijken. Eén van hen liet zich ‘de Leider’ noemen. Staf De Clercq.

Het VNV was inderdaad de grootste collaboratiebeweging in Vlaanderen, maar was niet verantwoordelijk voor de Jodenvervolging in Vlaanderen. Ik ga hier niet beweren dat er geen VNV-ers waren die de Duitsers hebben op eigen initiatief geholpen bij hun Jodenvervolging. Maar de partij heeft daar bij mijn weten nooit toe opgeroepen. Noch Staf De Clercq, noch Hendrik Elias.

We zullen zelf niet het warm water uitvinden. Over het VNV en zijn leiders bestaat een even lijvig als meesterlijk boekwerk: 'Greep naar de macht. Vlaams-nationalisme en Nieuwe Orde. Het VNV 1933-1945', van de Gentse historicus Bruno De Wever. Het is een van de beste doctoraten in de geschiedenis die de jongste jaren afgeleverd zijn. Laten we gewoon eens kijken wat De Wever allemaal over Staf De Clercq zegt.

Ook niet overdrijven hé. De Wever's werk is van een degelijke kwaliteit en zeker van grote waarde in het historisch onderzoek omtrent de collaboratie. Maar 'één van de beste doctoraten in de geschiedenis de jongste jaren'?? Waar staat dat dan?

Vooraf: binnen het VNV woedde een strijd tussen gematigden, met mannen als Hendrik Borginon, en radicalen, met de aan het Oostfront gesneuvelde Reimond Tollenaere. Staf De Clercq stond, als Leider, zogezegd boven beide vleugels.

Klopt.

Zegt De Wever: “De gematigden hebben de rol van Staf De Clercq verkeerd getaxeerd. De Clercq speelde een cruciale rol (...) in het doordringen van het fascistische gedachtegoed.
Hij deed dat met een virtuoos pragmatisme.”

Vanaf midden jaren dertig zocht de VNV-leider uitwegen buiten de landsgrenzen.

Staf De Clercq voerde een persoonlijke geheime politiek. De gematigde boegbeelden van zijn partij werden er buiten gehouden. De VNV-leider zocht in het nationaal-socialistische Duitsland steun en bereidde zich voor op een mogelijke nieuwe oorlog in Europa. (...) Hij heeft geen ogenblik getwijfeld om het Vlaams-nationalisme in de collaboratie te loodsen. Zijn geheime politiek en de bereidheid tot hoogverraad in de meidagen van 1940 buitte hij uit om zich een positie te verwerven als bevoorrechte gesprekspartner én om de gematigde vleugel van het VNV schaakmat te zetten. Via de collaboratie wilde de VNV-leider bereiken wat in het vooroorlogse België langs legale weg niet bereikbaar was: de totalitaire machtsgreep in Vlaanderen.”

De Clerq wou volgens mij in Vlaanderen voor de oorlog geen totalitaire macht. Hij wou Vlaanderen onafhankelijk. Hij is inderdaad voor '40 met de Duitsers gaan onderhandelen. De vraag is hier: Deed hij dat uit sympathie voor het Nazisme of gewoon uit vooruitziendheid? De Clerq zag zoals de meesten in die tijd de Duitsers lang op voorhand komen, en heeft zijn positie op voorhand gewoon veiliggesteld door de Duitsers zijn steun te verlenen, in de hoop hiervoor achteraf de Vlaamse onafhankelijkheid te verkrijgen.

Dat is dus de historische voorganger die Philip Dewinter blijft verdedigen.

Bwa, blijft verdedigen... Ik denk niet dat Dewinter, De Clerq's fouten ontkent. Maar hij herkent ook zijn goede kanten, en daar is mijns inziens niets mis mee.

Het gaat nog verder: “Liberale vrijheden, opvattingen en instellingen werden afgewezen. Alles wat de door het VNV gedefinieerde Vlaamse natie verdeelde, moest vernietigd worden, uitgeschakeld of verwijderd. Dat was het geval voor alle democratische instellingen.

Zoals ik hierboven dus schreef: probeer u in te leven in de tijdsgeest. Het was oorlog. In 1943 heeft Groot-Brittanië verkiezingen verboden uit angst dat Mosley (fascist) te veel stemmen zou halen.

Het gold ook voor alle niet- Germanen en vooral voor de joden. De Vlaamse natie werd immers racistisch gedefinieerd."

Neen. Het Duitse bewind was racistisch, en het VNV had zich daar naar te schikken.

Dat alles beweert De Morgen dus niet. Wij citeren algemeen erkend en gewaardeerd wetenschappelijk onderzoek: Staf De Clercq leidde en stuurde een antidemocratische, fascistische en racistische organisatie.

Klopt, maar nogmaals het was toen de tweede wereldoorlog. Er waren er nauwelijks anderen.

Philip Dewinter plaatst zichzelf en zijn VB in die traditie. Wie zijn wij om hem tegen te spreken?

Niemand. Maar je bent ook niemand om er verder ongestaafde redeneringen uit te trekken. [edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by panzer on 03-09-2005 at 16:08
Reason:
--------------------------------

De Clerq wou Vlaanderen via de collaboratie onafhankelijk krijgen. Dit via een totalitair regime omdat er tijdens de bezetting geen ander regime denkbaar was. Wat veel mensen dikwijls uit het oog verliezen is dat het oorlog was. Je kan zo'n situatie nauwelijks vergelijken met vredestijd. Vanuit dit opzicht kan Staf De Clerq enerzijds naïviteit (hij kreeg zijn onafhankelijkheid van de Duitsers niet), en anderzijds idealistisch opportunisme verweten worden. Hij heeft de onafhankelijkheid gehanteerd als het doel dat de middelen (de collaboratie) heiligde. Maar men kan de Clerq niet als overtuigd Nationaal-Socialist bestempelen. Dan had hij deze strekking immers reeds voor de oorlog verkondigd. Tijdens de oorlog speelde hij gewoon het spelletje mee, in de hoop zo van de Duitsers de onafhankelijkheid te verkrijgen.


‘

Niet speciaal. Dewinter heeft gelijk dat het Belang afstamt van het VNV in die zin dat het eveneens een radicaal separatistische partij is. De socialisten stammen op hun manier ook van de Franse revolutie, maar keuren daarmee ook nog niet de duizenden moorden die erbij plaatsvonden goed. Kwestie van interpretatie. Als je de geschiedenis van de Vlaamse beweging nagaat kom je onvermijdelijk het VNV en het Vlaams Belang tegen. En allebei vertegenwoordigden ze de radicalere vleugel, elk in hun tijd. Het VNV is dus in die zin duidelijk de voorganger van het Vlaams Belang. Maar door te stellen dat het Vlaams Belang Nazi's zijn, enkel en alleen omdat het VNV ermee collaboreerde (en dan nog uit opportunisme) slaag je in je redenering enkele stappen over.

Nee hoor. Jij denkt dat misschien omdat je misschien niets anders leest. De Vlaamse beweging en dus ook het Vlaams Belang heeft nooit haar connectie met het VNV ontkent. Ze waren echter wel genuanceerd genoeg om er de goede kanten in te zien, en die over te nemen. En de slechte kanten te laten voor wat ze waren.

Inderdaad: De hoop op de Vlaamse onafhankelijkheid en de afkeer van het communisme waren de meest voorkomende motieven.

De meerderheid zelfs niet. En Dewinter blijkbaar ook niet, aangezien hij interviews laat afnemen door Joodse kranten.

Mijns inziens is dit een loos argument. Als je abstractie van de geschiedenis neemt klinken namen als Himmler, Hess, Borman en ¨Geüring ook gewoon Duits. Degrelle en Dutroux klinken dan ook heel normaal. Deze namen komen echter niet meer voor omdat de mensen die deze namen hadden, hun naam na verloop van tijd hebben laten veranderen. Mensen die De Clerq noemden hebben dat blijkbaar niet gedaan, gezien de frequentie waarin de naam nog steeds voorkomt. Misschien iets om over na te denken.

Oh jawel hoor, we hadden wel een topcollaborateur: Jef Van de Wielen. Leider van de DEVLAG. Groot-Germaans denker en overtuigd nazi.

Moest de Winter zich opvolger van Van de Wielen hebben genoemd waarschijnlijk wel ja.

Klopt.

Klopt ook, maar ik denk niet dat het VNV zich heeft schuldig gemaakt aan Jodenvervolging. Individuele leden op zich wel, maar er waren evengoed individuele leden die zich er helemaal niet aan hebben schuldig gemaakt.

Het VNV was inderdaad de grootste collaboratiebeweging in Vlaanderen, maar was niet verantwoordelijk voor de Jodenvervolging in Vlaanderen. Ik ga hier niet beweren dat er geen VNV-ers waren die de Duitsers hebben op eigen initiatief geholpen bij hun Jodenvervolging. Maar de partij heeft daar bij mijn weten nooit toe opgeroepen. Noch Staf De Clercq, noch Hendrik Elias.

Ook niet overdrijven hé. De Wever's werk is van een degelijke kwaliteit en zeker van grote waarde in het historisch onderzoek omtrent de collaboratie. Maar 'één van de beste doctoraten in de geschiedenis de jongste jaren'?? Waar staat dat dan?

Klopt.

De Clerq wou volgens mij in Vlaanderen voor de oorlog geen totalitaire macht. Hij wou Vlaanderen onafhankelijk. Hij is inderdaad voor '40 met de Duitsers gaan onderhandelen. De vraag is hier: Deed hij dat uit sympathie voor het Nazisme of gewoon uit vooruitziendheid? De Clerq zag zoals de meesten in die tijd de Duitsers lang op voorhand komen, en heeft zijn positie op voorhand gewoon veiliggesteld door de Duitsers zijn steun te verlenen, in de hoop hiervoor achteraf de Vlaamse onafhankelijkheid te verkrijgen.

Bwa, blijft verdedigen... Ik denk niet dat Dewinter, De Clerq's fouten ontkent. Maar hij herkent ook zijn goede kanten, en daar is mijns inziens niets mis mee.

Zoals ik hierboven dus schreef: probeer u in te leven in de tijdsgeest. Het was oorlog. In 1943 heeft Groot-Brittanië verkiezingen verboden uit angst dat Mosley (fascist) te veel stemmen zou halen.

Neen. Het Duitse bewind was racistisch, en het VNV had zich daar naar te schikken.

Klopt, maar nogmaals het was toen de tweede wereldoorlog. Er waren er nauwelijks anderen.

Niemand. Maar je bent ook niemand om er verder ongestaafde redeneringen uit te trekken. [/size]

[size=1]Before any edits, post was:
--------------------------------

De Clerq wou Vlaanderen via de collaboratie onafhankelijk krijgen. Dit via een totalitair regime omdat er tijdens de bezetting geen ander regime denkbaar was. Wat veel mensen dikwijls uit het oog verliezen is dat het oorlog was. Je kan zo'n situatie nauwelijks vergelijken met vredestijd. Vanuit dit opzicht kan Staf De Clerq enerzijds naïviteit (hij kreeg zijn onafhankelijkheid van de Duitsers niet), en anderzijds idealistisch opportunisme verweten worden. Hij heeft de onafhankelijkheid gehanteerd als het doel dat de middelen (de collaboratie) heiligde. Maar men kan de Clerq niet als overtuigd Nationaal-Socialist bestempelen. Dan had hij deze strekking immers reeds voor de oorlog verkondigd. Tijdens de oorlog speelde hij gewoon het spelletje mee, in de hoop zo van de Duitsers de onafhankelijkheid te verkrijgen.


‘

Niet speciaal. Dewinter heeft gelijk dat het Belang afstamt van het VNV in die zin dat het eveneens een radicaal separatistische partij is. De socialisten stammen op hun manier ook van de Franse revolutie, maar keuren daarmee ook nog niet de duizenden moorden die erbij plaatsvonden goed. Kwestie van interpretatie. Als je de geschiedenis van de Vlaamse beweging nagaat kom je onvermijdelijk het VNV en het Vlaams Belang tegen. En allebei vertegenwoordigden ze de radicalere vleugel, elk in hun tijd. Het VNV is dus in die zin duidelijk de voorganger van het Vlaams Belang. Maar door te stellen dat het Vlaams Belang Nazi's zijn, enkel en alleen omdat het VNV ermee collaboreerde (en dan nog uit opportunisme) slaag je in je redenering enkele stappen over.

Nee hoor. Jij denkt dat misschien omdat je misschien niets anders leest. De Vlaamse beweging en dus ook het Vlaams Belang heeft nooit haar connectie met het VNV ontkent. Ze waren echter wel genuanceerd genoeg om er de goede kanten in te zien, en die over te nemen. En de slechte kanten te laten voor wat ze waren.

Inderdaad: De hoop op de Vlaamse onafhankelijkheid en de afkeer van het communisme waren de meest voorkomende motieven.

De meerderheid zelfs niet. En Dewinter blijkbaar ook niet, aangezien hij interviews laat afnemen door Joodse kranten.

Mijns inziens is dit een loos argument. Als je abstractie van de geschiedenis neemt klinken namen als Himmler, Hess, Borman en ¨Geüring ook gewoon Duits. Degrelle en Dutroux klinken dan ook heel normaal. Deze namen komen echter niet meer voor omdat de mensen die deze namen hadden, hun naam na verloop van tijd hebben laten veranderen. Mensen die De Clerq noemden hebben dat blijkbaar niet gedaan, gezien de frequentie waarin de naam nog steeds voorkomt. Misschien iets om over na te denken.

Oh jawel hoor, we hadden wel een topcollaborateur: Jef Van de Wielen. Leider van de DEVLAG. Groot-Germaans denker en overtuigd nazi.

Moest de Winter zich opvolger van Van de Wielen hebben genoemd waarschijnlijk wel ja.

Klopt.

Klopt ook, maar ik denk niet dat het VNV zich heeft schuldig gemaakt aan Jodenvervolging. Individuele leden op zich wel, maar er waren evengoed individuele leden die zich er helemaal niet aan hebben schuldig gemaakt.

Het VNV was inderdaad de grootste collaboratiebeweging in Vlaanderen, maar was niet verantwoordelijk voor de Jodenvervolging in Vlaanderen. Ik ga hier niet beweren dat er geen VNV-ers waren die de Duitsers hebben op eigen initiatief geholpen bij hun Jodenvervolging. Maar de partij heeft daar bij mijn weten nooit toe opgeroepen. Noch Staf De Clercq, noch Hendrik Elias.

Ook niet overdrijven hé. De Wever's werk is van een degelijke kwaliteit en zeker van grote waarde in het historisch onderzoek omtrent de collaboratie. Maar 'één van de beste doctoraten in de geschiedenis de jongste jaren'?? Waar staat dat dan?

Klopt.

De Clerq wou volgens mij in Vlaanderen voor de oorlog geen totalitaire macht. Hij wou Vlaanderen onafhankelijk. Hij is inderdaad voor '40 met de Duitsers gaan onderhandelen. De vraag is hier: Deed hij dat uit sympathie voor het Nazisme of gewoon uit vooruitziendheid? De Clerq zag zoals de meesten in die tijd de Duitsers lang op voorhand komen, en heeft zijn positie op voorhand gewoon veiliggesteld door de Duitsers zijn steun te verlenen, in de hoop hiervoor achteraf de Vlaamse onafhankelijkheid te verkrijgen.

Bwa, blijft verdedigen... Ik denk niet dat Dewinter, De Clerq's fouten ontkent. Maar hij herkent ook zijn goede kanten, en daar is mijns inziens niets mis mee.

Klopt, maar nogmaals het was toen de tweede wereldoorlog. Er waren er nauwelijks anderen.

Niemand. Maar je bent ook niemand om er verder ongestaafde redeneringen uit te trekken. [/size]

[/edit]

[PAJOT]

[size=7]DE WAARHEID OMTRENT STAF DE CLERCQ[/size]


Om de houding van Staf De Clercq tijdens Wereldoorlog II en in de collaboratie - dit is nu eenmaal de technische term geworden - te begrijpen, moet men rekening houden met zijn verleden, met zijn flamingantische en nationalistische traditie. Zijn belangstelling ging niet in de eerste plaats naar de vraagstukken der maatschappelijke struktuur of naar de sociaal-economische problemen. Gewis, hij was een zeer sterk sociaalvoelend mens en herhaaldelijk heeft hij er de nadruk op gelegd dat de ingrijpende struktuurhervormingen die hij nastreefde, een noodzakelijke vooropstelling waren voor de bevrijding van de politiek- en sociaal-onterfde vierde stand... onzer eeuw. Hij was er diep van overtuigd dat een nationalistische Vlaamse partij die op het politiek plan ageerde, ook in dit opzicht gans de volksgemeenschap moest omvatten. Er was meer. Hij was er van overtuigd dat de partijenstaat, zoals deze zich ontwikkeld had in de loop der laatste decennia, ons volk tot een hopeloze verdeeldheid dreef en elke zin voor werkelijk nationale waarden deed ten onder gaan. Hij geloofde dat de herordening der maatschappij tot gezonde verhoudingen moest gezocht worden in de richting van een nationaal socialisme dat volledig afgebroken had met alle marxistische en materialistische ideologie.

Maar ! In de eerste plaats : dit was niet zijn enige of voornaamste bekommernis. Hij wilde vóór alles een gezonde nationale basis leggen voor de sociale wederopbouw, en hij beschouwde het als zijn eerste taak het Vlaams, het Diets nationaal bewustzijn in het Vlaamse land wakker te schudden ten einde, door de kracht van dit bewustzijn, de anti-Vlaamse eenheidsstaat van 1830 af te breken. Zijn eerste toeleg, zijn hoofdbekommernis, is steeds de staatsbouwende opdracht van de beweging geweest en, zoals hij tegenover België in de eerste plaats de opvatting stelde der "zelfregering", zal dit ook zijn eerste bekommernis zijn tegenover Duitsland. Hij was niet bereid zijn Vlaams en Diets nationalisme in te ruilen voor een nationaal-socialistische staat kortaf.

In de tweede plaats : indien de vraag kan gesteld worden of zijn opvattingen verenigbaar waren met de oogmerken van het Duitse Rijk, dan volstaat het niet hierop te antwoorden door te verwijzen naar de ontwikkeling der Duitse politiek in het bezet gebied. Staf De Clercq was voorzeker geen Rosenberg-aanhanger en dit zeer bewust. Indien men het nationaal-socialisme per definitie met deze leer vereenzelvigt, dan was zijn strijd op voorhand zonder uitzicht. Doch dit was voor Staf De Clercq niet het geval. Hij wist dat deze ideologie een onderdeel, een stroming vormde in de nationaal-socialistische beweging en dat deze stroming gedragen werd door zeer sterke krachten, nl. door de SS organisaties, doch hij wist ook dat in Duitsland zelf deze strijd nog niet was uitgestreden en dat even sterke mannen vochten om aan de partij en de staat een inhoud te geven, die sterker aanleund bij de Duitse kultuur-traditie. Hij was er vast van overtuigd dat juist door het contact van Duitsland met de nationalistische bewegingen uit de randgebieden, de onevenwichtigheden van een tot stoeterijen-ideaal vervallende rassentheorie zou verdwijnen. Hij behoorde daarenboven tot het slag van deze mensen die zelf de strijd aandurven tegen de Jacobijnen, en die niet bij de pakken gaan zitten tot de Revolutie heeft uitgewoed en het evenwicht, zij het in nieuwe orde, weer hersteld wordt. Daarbij - en dit is doorslaand - beschouwde hij het Duitse nationaal-socialisme niet als een exportartikel. Juist om dit te voorkomen heeft hij op de bres willen staan in Vlaanderen. Juist hier ligt de oorzaak van zijn obstinaat vasthouden aan de volkse zelfstandigheid van Vlaanderen omdat hierin, naar de opvattingen van het nationaal-socialisme zelf, de waarborg lag van een bodemvaste groei.

Met deze opvattingen en in deze gedachtengang kon Staf De Clercq zich niet hals over kop en onvoorwaardelijk in de collaboratie werpen. Hij heeft op geen enkel ogenblik - bij de intocht der Duitsers met ongeduld zitten wachten naar een oproep om een regering samen te stellen. Op 14 Mei besliste de beweging immers dat zij zich bij frontvorming in België of Noord-Frankrijk van alle politieke activiteit tijdens de bezetting zou onthouden. De capitulatie van het Belgisch leger op 28 Mei, gevolgd door de inscheping te Duinkerken van het Britse Expeditiekorps en door de kapitulatie van het Franse leger op 22 Juni, betekenden een volledige ommekeer in de toestand. Er was geen front meer in Europa, van de Noordkaap tot aan Biarritz en van Brest tot aan de Russische grens en aan de Zwarte Zee. Wie thans nog voldoende kritische zin behouden heeft, denke terug aan wat iedereen toen voelde en dacht, wie niet meer in staat deze inspanning te doen, herleze wat Paul Struye over deze tijd schreef in zijn boek over de openbare mening in bezet België tijdens de Wereldoorlog II. Het was de tijd doen de Vlaams Nationalisten, op zoek naar hun kameraden, in de kampen van La Vernet en St. Cyprien door de Belgische ministers te Vichy met onderdanige beleefdheid werden ontvangen...

Staf De Clercq heeft toen zijn standpunt herzien. Dit is niet gegaan zonder aarzeling. Een eerste poging om naar aanleiding van 11 Juli een manifest tot het Vlaamse Volk te richten liep vast op de censuurvitterijen van de Militärverwaltung. Er broeide blijkbaar iets. Lang zou het niet duren vóór men het merkte : tal van elementen, die slechts met wrok en alleen uit onmacht de autoriteit en de tucht van het V.N.V. hadden moeten ondergaan, scheurden van de beweging af. In de hierop volgende ontwikkeling van de SS-Vlaanderen kwam een streven der Duitse politiek tot uiting dat aan iedereen, die de Duitse pan-Germanistische opvattingen heeft bestudeerd, bekend is : de drang naar de Noordzee als Duitse zee, naar de Nederlanden als Duits gebied. Het moet gezegd worden dat het niet alleen dissidenten of de eeuwige middelpuntvliedende krachten waren, die hierbij aansloten ; het was het natuurlijk verschijnsel van de radikale geestesgesteldheid die alle compromissen en halfheden over boord gooit om zich onvoorwaardelijk in de strijd te werpen. Als de conservatieven hun extremisten hebben, waarom zouden dan de revolutionairen dit verschijnsel niet kennen ?

Hier lag voor Staf De Clercq het gevaar. Hij was vast overtuigd dat de oorlog beslist was, dat Duitsland zoniet alleen, dan toch beslissend het lot dezer landen zou bepalen. Zich in deze omstandigheden onthouden, in deze voorwaarden de strijd opgeven, was de verloochening van gans zijn leven. Vlaanderen moest op het appél aanwezig zijn : dit werd zijn beslissing. Hij was ervan overtuigd dat het ging om ons nationaal bestaan, om ons bestaan als volk en het is met deze gedachte van verweer en aanval dat hij de strijd heeft aangegaan. Hij zag voor deze strijd geen heil in de onthouding. Hij was nuchter genoeg om te begrijpen dat hij zijn doel alleen met het nationaal-socialistische Duitsland kon bereiken en het zijn dit plichtsbesef en dit inzicht die hem tot de collaboratie hebben gebracht.

Hij stond niet alleen. Hendrik de Man was er in geslaagd, langs de sluizen van een provinciale censuur, een manifest uit te geven en de socialistische partij te ontbinden (28 Mei 1940). Hij mocht zich verheugen in een ruime bijval bij al diegenen die niet in Limoges waren geweest en, ten overstaan van de verzoenende houding der Duitse overheden, meenden te mogen rekenen op een profijtige en voordelige nationaal-socialistische dedouanering. Men weet ook dat er toen een katholiek staatsminister is geweest, die later een grote rol speelde in de bevrijding en de repressie, die op dat ogenblik aan de Koning de raad gaf een regering samen te stellen. Men heeft sedertien ook vernomen dat in zeer conservatieve kringen, met het oog hierop, namen van vooraanstaande V.N.V. leden werden genoemd. Men heeft, op het proces van H. Borginon, gehoord dat Staatsminister Devèze geen bezwaren meer had tegen het federalisme. En men heeft nog zoveel verzwegen...

Staf De Clercq wist dit alles, omdat, in opdracht van hem, gepoogd werd contact te krijgen met al wie niet te Limoges was gecompromitteerd geworden, ten einde de basis te leggen voor een brede wederopbouw. Hij voerde deze bespreking niet zelf. Hij was geen man van discussies en palabers. Daarbij : hij geloofde in dit alles niet. Hij stond afwijzend tegenover de meesten dezer mensen omdat deze alleen op zichzelf en hun positie bedacht waren, niet op het volk en op de staat. Om in Vlaanderen een nieuwe weg op te gaan wilde Staf De Clercq een andere methode beproeven : het ralliëment, individueel, van al de gezonde krachten. Vandaar zijn oproep op 10 augustus 1940 voor de Volksbeweging. Het werd een indrukwekkende lijst van namen en de volksvergaderingen, die werden belegd, hadden geweldige bijval. Toen remden de Duitsers. Zij maakten de verdere propaganda voor de volksbeweging onmogelijk door een stelsel van beperkende maatregelen, die de weg naar de massa afsloten.

Staf De Clercq zag het gevaar komen. Hij geloofde niet aan de mogelijkheid van een overwinning van Engeland (Geallieerden waren er op dat ogenblik niet meer !) De weg van Vlaanderen liep over Berlijn, daar was geen uitkomen aan. Naarmate de heren uit Limoges terugkwamen en het duidelijker werd dat de Duitsers een systeem van Secretarissen-Generaal, d.i. een administratief apparaat, verkozen boven een regering, verflauwde de collaboratie-ijver van de Belgische kringen - met uitzondering van de economische sector - zekere Duitsers deden van hun kant klaarblijkelijke pogingen om een "vetrouwbare" eigen beweging in het leven te roepen, met het oog op de toekomst. Staf De Clercq wilde niet langer wachten en deed toen de beslissende stap : zonder nieuwe bondgenoten, marsjeerde hij op met zijn eigen beweging, het V.N.V. en hij aanvaardde de conclusies die zich daarbij opdrongen. Hij wilde vechten tot verovering der macht in Vlaanderen, omdat alleen het V.N.V. de waarborgen inhield voor onze volkse zelfstandigheid.

Hij is daarbij ver gegaan, zeer ver en hij wist dat hij de boog van het V.N.V. tot zijn uiterste spankracht in deze politiek naar zich toe trok. In de innerlijke organisatie van het V.N.V. was inderdaad, door de oorlog, een ommekeer van betekenis gekomen.

Voor de oorlog lag het zwaartepunt der beweging naar buiten bij de leider, maar binnen bij de Raad van Leiding, tijdens de oorlog viel de betekenis van de Raad van Leiding, in de bepaling van de richtlijnen der politiek, gradueel weg om eindelijk volledig te verdwijnen. Dit is van belang voor ons oordeel over de persoonlijkheid van Staf De Clercq.

De leider van het V.N.V. was, in de collaboratie die voor hem tevens een onderdeel of een voorwaarde betekende van zijn levensstrijd voor volkse zelfstandigheid, vol vertrouwen in de uiteindelijke toekomst. Hij was niet blind voor de machten die ook in Duitsland aan het groeien waren : hij zag de gevaren, verbonden aan een Duitse overwinning, die in den beginne de schijn had een "Diktat" te kunnen worden, hij was op de hoogte van de moeilijkheden en conflicten waarmede de nationale bewegingen ook in andere bezette gebieden te kampen hadden, maar hij bleef vertrouwen stellen in de Führer. Dit vertrouwen - sterker dan een overtuiging nog, een instinct - belette hem niet op eigen terrein te vechten waar het moest. Het kan niet geloochend worden dat hij hier zware ontgoochelingen beleefd.

Zijn grootste bekommernis was wellicht het Vlaams Legioen. In de vroege morgen van Zondag 22 Juni trilde door de ether het nieuws dat de Duitse troepen Rusland binnenrukten. Door het toeval der omstandigheden had het V.N.V.-Brussel op deze Zondagmorgen een grote meeting belegd in het Koninklijk Circus. De ruime zaal was stampvol, doch er ging een zekere loomheid. Bij de ingang stond een groep proletariërs uit de buurt nieuwsgierig samengeschoold ; ze konden met moeite op hun aangezicht de tevredenheid verduiken omdat er een eide gekomen was aan het Duits-Russich "monsterverbond". Zij gingen zich weer vrij gevoelen in hun haat tegen het nazisme, zonder handen bindende consignes. Bij de bezoekers der vergadering voelde men een ondergrond van onbehagen. Het vage besef dat het zozeer gevreedse tweede front, in mekaar gestort in Polen en in de Balkan, nu voor de derde maal terug opdook in zijn meest gevreesde vorm. Het is in deze atmosfeer van twijfelmoedigheid dat Staf De Clercq verscheen. Hij had nog met niemand gesproken. Niemand wist wat hij zeggen zou. Het werd een oproep tot strijd ter verdediging van de beschaving. Hij zag de niewe opgaven van Europa in verweer tegen de bedreiging van de grote vijand der Westersche beschaving en riep allen op tot verweer en tot kamp. De stemming in de vergadering was omgeslagen en de twijfelmoedigheid overwonnen.

Weinige dagen later deed Staf De Clercq zijn oproep voor het Vlaams Legioen. Deze oproep werd gedaan nadat hij met de vertegenwoordiger van de SS die hiertoe was aangesteld een schriftelijke overeenkomst had gesloten waarbij de voorwaarden werden bepaald waarin het Legioen zou worden samengesteld en o.a. de zelfstandigheid van het Legioen werd gewaarborgd en bevestigd als "een zuivere Vlaamse aangelegenheid". Deze overeenkomst is de bron geworden van bittere verwijten vanwege Staf De Clercq aan de Duitse overheden, omdat de leider van het V.N.V. langzamerhand het bewustzijn kreeg dat men het hem gegeven woord niet getrouw was gebleven. Dit konflikt bereikte zijn eindpunt onder zijn opvolger Dr Elias, die op 14 Augustus 1943 weigerde nog verder voor het Legioen te werven.

Het Vlaams Legioen vertrok uit Brussel op 7 Augustus 1941. Er waren toen reeds zware moeilijkheden aan de hand, veroorzaakt door de Duitse politiek, in Vlaanderen. In de eerste maanden van de bezetting had Staf De Clercq, in de lijn van zijn politiek van samenwerking, de leden van het V.N.V. aangespoord aan te sluiten bij de Duits-Vlaamse Arbeidersgemeenschap (De Vlag), een kulturele organisatie die voor de oorlog enkele tientallen leden telde en thans geroepen was om een belangrijke rol te spelen in de Vlaams-Duitse Kulturele betrekkingen. Door deze politiek van Staf De Clercq vond de De Vlag een toegang tot de kleinste Vlaamse provinciesteden. Het zou achteraf blijken dat dit een zeer onvoorzichtige politiek was geweest. Toen de SS getracht had in Vlaanderen vaste voet te krijgen, had Staf De Clercq van in den beginne klare wijn geschonken : hij had het lidmaatschap tussen V.N.V. en SS onverenigbaar verklaard. Tegenover de De Vlag volgde hij een andere weg. Het eindpunt zou hetzelfde worden.

Van zodra de De Vlag grond onder de voeten gevoeld had begon zij inderdaad uit te groeien naar een politieke beweging, die zich in de eerste plaats tot doel stelde de politieke scholing van het ganse volk in nationaal-socialistische geest en in het teken van de hernieuwde Rijksgedachte. Staf De Clercq zag hierin dadelijk de gevreesde politiek van Duits imperialisme en de geest van annexatie. Hij weigerde elke medewerking op dit plan en accentueerde steeds zijn eigen nationale politiek die in het Groot-Germaanse Rijk niets anders wilde zien dan een federatie waarin het Dietse volk als volk en niet alleen als land zou worden erkend. Hij heeft onvermoeid bij de Duitse instanties op klare verhoudingen aangedrongen : twee maanden vóór zijn afsterven, op 25 augustus 1942, richtte hij nog een scherpe nota tot de Militärverwaltung om haar te laten weten dat hij weigerde in het openbaar op te treden met leiders van de Vlaamse SS en de De Vlag, zelfs in de werving voor de strijd tegen Rusland, en de Duitse overheden sommeerde duidelijk hun houding te bepalen. Hij waarschuwde voor een politiek die "tot katastrofale gevolgen zal leiden in de verhouding van het nieuwe Vlaanderen tot Duitsland".

Dit werd geschreven op een ogenblik dat Staf De Clercq het V.N.V. tot indrukwekkende manifestaties opriep. In de ogen der militanten waren het propagandademonstraties : op 14 Juni 1942 het samenroepen van het ganse kader der Beweging (meer dan zeven duizend man naar Brussel) ; op 12 Juli daaropvolgend de marsj door Brussel van de Dietse Militie-Zwarte Brigade en de Hulpbrigaden waarbij het totaal aantal manifestanten op 50.000 werd geschat ; op 26 Juli het lentefeest der Vrouwen- en Meisjesorganisaties in het Dudenpark, ook te Brussel. In de ogen van Staf De Clercq was dit geen propaganda : zoals hij het aan de Militärverwaltung mededeelde was dit alleen machtsdemonstratie om te bewijzen wat het V.N.V. was en wat het voor Duitsland zou betekenen in Vlaanderen, indien het de steun en de medewerking zou verliezen van het V.N.V.

Tot een open breuk van Staf De Clercq met de Duitsers is het niet gekomen. Deze collaboratiepolitiek was te zeer zijn werk geweest en zijn vertrouwen was ook op dat ogenblik nog te groot om de beslissende stap te doen. Hij aarzelde. Op 20 September 1942 moest hij het woord voeren te Antwerpen in het Sportpaleis. Zouden er harde woorden vallen en zou dit het begin worden van een nieuwe politiek : het einde van alle schijn van opbod en onvoorwaardelijkheid, om langs een stroeve houding het doel te bereiken of de tijd verder in zijn werk af te wachten ? Tot het laatste ogenblik heeft Staf De Clercq geaarzeld. Toen liet hij zich door invloedrijke ambtenaren bepraten met de doorslaande overweging dat zijn houding de val der Militärverwaltung kon tot gevolg hebben, niet ten bate van het V.N.V., doch met als resultaat een Zivilverwaltung en al wat hierbij aan de macht van de hogere Polizeiführer SS zou verbonden zijn. Staf De Clercq gaf toe. Het werd een nieuwe oproep tot strijd en vertrouwen.

Het was de laatste spreekbeurt van Staf De Clercq. Hij was aan het einde van zijn lichamelijke krachten gekomen. Toen hij die Zondag naar het podium stapte om zijn redevoering uit te spreken, was er meer dan één van zijn getrouwen uit zijn onmiddellijke omgeving die er aan twijfelde of hij nog in staat zou zijn de spreekbeurt tot een goed einde te brengen. Sedert jaren worstelde hij met de ziekte, waarvan de eerste symptomen reeds verschenen waren kort na de stichting van het V.N.V. Van toen af reeds heeft hij geleefd in de bestendige bedreiging van een ineenstorting. Dat lichaam, dat rust vroeg, dat wellicht met rust nog vele jaren zijn geest zou gedragen hebben, werd door hem afgejakkerd in werk en strijd, in kommer en zorgen. Staf De Clercq heeft geen ogenblik aan zichzelf gedacht in deze strijd tegen zijn lichaam en dit is wellicht de schoonste zijde van zijn leven : dit geven zonder voorbehoud in dienst van zijn Beweging.

Toen hij in Antwerpen de laatste maal sprak was hij moe en wist hij dat er alleszins, hoe dan ook, rust moest komen. Het was alsof hij reeds over zich de schaduw van de dood had voelen glijden : op de Kaderdag van 14 Juni had hij gesproken van zijn werk waarvan men zou getuigen als hij zijn oude kop ter ruste legde, dat "hij niet voor niets had geleefd".

Rond half October gaf hij eindelijk toe aan het pramen van zijn vrienden en intiemste medewerkers. Hij vertrok naar Gent om een specialist te raadplegen. Hij moest dadelijk opgenomen worden in een kliniek. Een paar dagen later kwam een eerste, zware krisis. Hij kwam ze te boven. Toen volgde een tweede op Donderdag 22 October 1942 in de namiddag. Het was het einde. Hij is, zonder zware doodstrijd, naar zijn wens gesterkt door de H. Sacramenten, omgeven van zijn getrouwen, gestorven. Tien uur sloeg juist de klok in de eenzame, stille, gasthuisgang, toen zijn hart stil viel...

Hij is gestorven op het hoogtepunt van zijn loopbaan als agitator. Het was op de vooravond van de ontscheping in Afrika, begin van de aanval op "het zachte onderlijf van Europe" ; op de vooravond van de omsingeling van Stalingrad, door de propaganda nog opgehemeld als een Duitse roem in zijn heldhaftig verweer, doch in werkelijkheid het aanzetten van de beruchte pletrol die in 1914-1918 de moed had moeten stijven der Westeuropese Verbondenen, doch toen een ijdele verwachting was gebleken. Thans was dit de werkelijkheid. De tanks bleven voortrollen tot aan de poorten van Hamburg en van Triëst... Een kritisch vorser, die weet wat in de volgende jaren is gebeurd, ziet reeds in October 1942 de voortekenen van deze ondergang, doch de tijdgenoot zelf kon dit alsdan alleen vermoeden indien hij het ook sterk wenste.

Wat Staf De Clercq bereikt had voor zijn beweging werd voor vriend en vijand duidelijk bij de machtsontplooiing die zijn begrafenis was. Het was een vorstelijke plechtigheid die door haar sobere grootsheid op iedereen, die haar zag, een diepe indruk naliet. Wie kritiek wil uitoefenen op het beleid van Staf De Clercq, vóór en tijdens de oorlog, overschouwe de rij van diegenen die hun rouwbeklag aan de beweging betoonden of de lijkbaar volgden, om te oordelen of deze man buiten het levende Vlaanderen was gaan staan...

De begrafenisplechtigheid had plaats op de Grote Markt te Brussel op 27 Oktober 1942, gevolgd door de godsdienstige plechtigheid en de bijzetting op het kerkhof van Kester, naar de laatste wens van de overledene.

Een jaar later werd het stoffelijk overschot van Staf De Clercq overgebracht naar de heide van Kester, waar zijn woord zo dikwijls had weerklonken.


(Staf De Clercq - samengesteld onder leiding van JAN EYCK - Boekengilde Brederode - Antwerpen - 1951)

[Pietje]

Oorspronkelijk geplaatst door radicaal

DE WAARHEID OMTRENT STAF DE CLERCQ

Nuance : "Een" waarheid, is niet noodzakelijk DE waarheid..........8)

[Rene Artois]

Oorspronkelijk geplaatst door Pietje

Nuance : "Een" waarheid, is niet noodzakelijk DE waarheid..........

Er kunnen veel meningen maar er kan slechts één waarheid zijn. Als over hetzelfde 2 verschillende dingen gezegd worden moet minimum één ervan onwaar zijn.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Pietje

Nuance : "Een" waarheid, is niet noodzakelijk DE waarheid..........8)

Volgens 'De Morgen' anders wel...

[Jonas Elossov]

De waarheid bestaat helemaal niet. Er bestaat hoogstens een waarheid die voor waar wordt aangenomen, omdat het de waarheid is van de heersende klasse.

[Rudy Van Nespen]

Ongeacht de zogenaamde 'waarheden' omtrent Staf De Clerq, vind ik het wel een erg ongelukkige uitspraak van De Winter om zich te identificeren met deze persoon en zijn VNV!

Het VB doet alle moeite om zich als aanvaardbaar alternatief voor te stellen en dan stelt een VB-kopstuk zich voor als opvolger van een notoir collaborateur...
Zo jaag je natuurlijk wel elke oudere potentiele kiezer weg van je partij!

Goed dat de meeste van de oude kiezers dit forum niet lezen!
Hopelijk voor het VB krijgen ze ook dit artikel niet op een andere manier onder ogen.
Wat FDW hier presteert, staat praktisch gelijk met politieke zelfmoord!

[Belziek]

En dan? Als ik in zulk een situatie zou zitten kan ik niet met zekerheid zeggen dat ik ook niet gecollaboreerd zou hebben. Alles voor Vlaanderen!

[Rudy Van Nespen]

Oorspronkelijk geplaatst door Belziek

En dan? Als ik in zulk een situatie zou zitten kan ik niet met zekerheid zeggen dat ik ook niet gecollaboreerd zou hebben. Alles voor Vlaanderen!

Zo krijgt de Yzerslogan van 1918 wel een erg wrange nasmaak, vind je niet?
Ik dacht niet dat de Vlaamse soldaten van '14-'18 gesneuveld zijn voor de interpretatie die jij geeft aan de slogan, denk je zelf ook niet?

[Max van Dietschland]

Staf De Clercq wilde alleen een sterk onafhankelijk Vlaanderen. Bij de inval van de Duitsers in 1940 moest hij kiezen: ofwel de Belziek steunen, die de Vlamingen als meer dan 100 jaar onderdrukte ofwel de kant kiezen van de Duitsers van wie op dat ogenblik nog niet zoveel slechts bekend was. Staf De Clercq heeft de enige juiste consequente beslissing genomen en voluit gegaan voor de onafhankelijkheid van Vlaanderen en de vernietiging van de Belziek. Het is voor een groot stuk verkeerd afgelopen, maar achteraf praten is altijd gemakkelijk. Staf de Clercq was een groot Vlaams leider, die altijd het beste voorhad met Vlaanderen, die ongewild ook wel fouten heeft gemaakt, maar wie maakt die niet ?

Daarom chapeau van FDW dat hij deze man de erkenning geeft die hij verdient !

[schaveiger]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudy Van Nespen

Goed dat de meeste van de oude kiezers dit forum niet lezen!
Hopelijk voor het VB krijgen ze ook dit artikel niet op een andere manier onder ogen.
Wat FDW hier presteert, staat praktisch gelijk met politieke zelfmoord!

Wat FDW en trawanten zeggen en schrijven doet hen wel de das om. Maar ze zijn zo verwaand in hun oerdomheid dat ze het zelf niet merken. Hadden ze dat stomme "cordon" niet toegepast dan was het VB al lang herleid geweest tot een marginaal wijkcomité.

[PelgrimForever]

Openingspost is genoeg redenen om het VB opnieuw en misschien wel voorgoed
buiten de wet te stellen !

[Stratcat]

Oorspronkelijk geplaatst door panzer

Vanuit dit opzicht kan Staf De Clerq enerzijds naïviteit (hij kreeg zijn onafhankelijkheid van de Duitsers niet), en anderzijds idealistisch opportunisme verweten worden.

Als collaboratie met een totalitair regime idealistisch opportunisme is, vind ik de idealen verwerpelijk.

Niet speciaal. Dewinter heeft gelijk dat het Belang afstamt van het VNV in die zin dat het eveneens een radicaal separatistische partij is. De socialisten stammen op hun manier ook van de Franse revolutie, maar keuren daarmee ook nog niet de duizenden moorden die erbij plaatsvonden goed. Kwestie van interpretatie. Als je de geschiedenis van de Vlaamse beweging nagaat kom je onvermijdelijk het VNV en het Vlaams Belang tegen. En allebei vertegenwoordigden ze de radicalere vleugel, elk in hun tijd. Het VNV is dus in die zin duidelijk de voorganger van het Vlaams Belang. Maar door te stellen dat het Vlaams Belang Nazi's zijn, enkel en alleen omdat het VNV ermee collaboreerde (en dan nog uit opportunisme) slaag je in je redenering enkele stappen over.

Ze hebben dezelfde idealen.

De meerderheid zelfs niet. En Dewinter blijkbaar ook niet, aangezien hij interviews laat afnemen door Joodse kranten.

Als ik me niet vergis is Dewinter ook nog door De Morgen geïnterviewd.