Evolutie china in de wereld.

[Jeng]

Wint of verliest de Derde Wereld bij de evolutie in China?
Drie weken geleden zei de Cubaanse leider Fidel Castro: "Dankzij China en Venezuela zijn we goed op weg een einde te maken aan de crisis die in ons land is ontstaan na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991." De handel van Cuba was tot 1991 gericht op de Sovjet-Unie en het Oostblok. Toen die handelspartners plots wegvielen, dook de Cubaanse economie in een diep gat. Nu klimt ze uit die put, zegt Castro. Dankzij Venezuela ­ oké, Venezuela is een belangrijk olieproducent en Cuba heeft olie nodig. Maar dankzij China? Wat heeft China dan te bieden? En: als China zo'n positieve invloed heeft op Cuba, is dat dan ook waar voor andere landen van de Derde Wereld? Laten we dat eens onderzoeken.


De gunstige wind uit het oosten

De Chinese handel is de voorbije acht jaar gegroeid met gemiddeld 16 procent per jaar. Ieder jaar worden steeds meer producten vanuit China uitgevoerd en ook steeds meer producten door China ingevoerd. Toenemende handel betekent groeiende economie.

Specialisten zeggen vandaag: de economische groei van de landen in Azië is voor bijna de helft gerealiseerd dankzij hun handel met China. En niet alleen Azië, maar de hele wereld wint bij de economische groei in China. Een onderzoeker van het Internationaal Muntfonds trekt in een dikke studie over de Chinese economie deze conclusie: "In de periode 2001-2003 was de groei van de wereldeconomie voor 24 procent te danken aan China."1
Onlangs gaf Castro Neves, de Braziliaanse ambassadeur in China, een lezing. Hij zei: "Onze economie kende in 2003 een nul-groei. Wij gingen niet vooruit maar gelukkig ook niet achteruit. Zonder China waren wij achteruit gegaan met bijna 1 procent."2 In Brazilië, het grootste land van Zuid-Amerika, waar 185 miljoen mensen wonen, betekent dat ene procent voor vele honderdduizenden het verschil tussen honger lijden en te eten hebben.
Eerder dit jaar was de Chinese president Hu Jintao op rondreis in Zuid-Amerika. Bij die gelegenheid zei de Venezolaanse president Hugo Chavez: "China is naar Latijns-Amerika gekomen als een broer. China heeft een vriendschappelijke hand uitgestoken naar hen die het het meest nodig hebben in Latijns-Amerika."3 Je zal heel hard moeten zoeken in Zuid-Amerika om iemand te vinden die hetzelfde zegt over de Verenigde Staten en president Bush.

Staatshoofden en regeringsleiders op de Aziatisch-Afrikaanse top vorige week in Jakarta. De snel groeiende handel met China geeft veel landen van de Derde Wereld de kans zich los te werken uit de greep van de Verenigde Staten. (Foto AFP/Belga,
Philippe Lopez)

Een paar weken geleden was de Nigeriaanse president Olusegun Obasanjo, die ook de voorzitter is van de Afrikaanse Unie, op bezoek in China. Obasanjo zei: "De Afrikaanse landen proberen te leren van China. Zij zien China als een lichtbaken voor hun ontwikkeling."4
In Latijns-Amerika, Azië en Afrika geniet China van een steeds groter prestige. De economische banden tussen China en tientallen landen van de Derde Wereld leiden tot samenwerkingsakkoorden die verder reiken dan het louter economische terrein. In de Derde Wereld komt een eenheidsfront tot stand dat bezig is de verstikkende greep van de Verenigde Staten op de Derde Wereld te breken.
1 Eswar Prasad, China's growth and integration into the world economy, International Monetary Fund, Occasional Paper, Washington 2004, blz. 1 · 2 Chinese rapid progress contributes to global economic growth, People's Daily, 23 maart 2005 · 3 Andy Webb-Vidal, Venezuela enlists Iran to steer oil to China, Financial Times, 31 januari 2005 · 4 China, Nigeria promise to build strategic partnership, People's Daily, 15 april 2005.


China is motor van samenwerking op drie continenten

President Bush en de Verenigde Staten vinden dat de wereld van hen is, dat deze eeuw een Amerikaanse eeuw moet zijn en dat alle landen zich moeten plooien naar hun wil. Dat zal een ijdele wens blijven want in de Derde Wereld sluiten de landen zich aaneen.

China heeft al handelsakkoorden afgesloten met 49 Afrikaanse landen. Op nauwelijks vier jaar tijd is die handel tussen China en Afrika gestegen van 10 naar 23 miljard dollar. Dit jaar zal het handelsvolume oplopen tot 30 miljard dollar. Daarmee is de handel even groot als die tussen Afrika en de Verenigde Staten.
China heeft goedkope leningen toegekend aan Sudan, Angola, Zimbabwe, Congo-Kinshasa, Zambia, Gabon, Nigeria en Zuid-Afrika. Het heeft met 25 Afrikaanse landen gunstige invoertaksen afgesproken zodat die landen hun producten gemakkelijker naar China kunnen uitvoeren. Voor een groot aantal producten zijn die invoertarieven volledig geschrapt.
China heeft oliecontracten afgesloten met Sudan en Angola. In Zambia investeert het in de koperindustrie. In Zuid-Afrika in kolen- en goudmijnen. Het bouwt telefoonnetwerken in Kenia, Nigeria en Zimbabwe, een elektriciteitscentrale in Zambia, bruggen en wegen in Botswana, Congo-Kinshasa en Zuid-Afrika.
Bij haar benoeming tot Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken zei Condoleezza Rice dat er "zes voorposten van tirannie" zijn te weten Birma, Cuba, Wit-Rusland, Zimbabwe, Noord-Korea en Iran. Niet toevallig allemaal vrienden van China. De Zuid-Afrikaanse president Thabo Mbeki die in het verleden maar al te dikwijls aan de kant van de Amerikanen stond, reageerde heel boos. Hij zei: "Het is ongehoord en onaanvaardbaar." Hij voegde eraan toe dat de Verenigde Staten die zes landen met rust moeten laten.1
Die scherpe uitval is tekenend voor de veranderende toestand in Afrika. De Verenigde Staten moeten hun greep hier en daar lossen.
De achtertuin van Bush
Het tweede terrein waar China voor verandering zorgt is Zuid-Amerika, het continent dat de Verenigde Staten beschouwen als hun privé achtertuin.
In november 2004 trok de Chinese president Hu Jintao op reis naar Brazilië, Argentinië en Chili. De Russische krant Pravda schreef: "De Chinese president wordt ingehaald als een redder."2 De Chinese president zei dat zijn land de komende jaren voor 100 miljard dollar zal investeren in het Latijns-Amerikaanse continent. De laatste vier jaar is de handel tussen China en Zuid-Amerika verviervoudigd.
De drie belangrijkste bondgenoten van China op het continent zijn Venezuela, Brazilië en Cuba. Met Venezuela, de vijfde grootste olieproducent ter wereld, heeft China langlopende contracten voor de levering van olie en gas. In Brazilië werkt China aan 70 projecten. Omgekeerd heeft Brazilië 300 projecten in China.

Fidel Castro op bezoek bij de Chinese president Hu Jintao. De Cubaanse leider zei: "De relaties tussen China en Cuba zijn een schoolvoorbeeld van de samenwerking tussen twee landen die de idealen van het socialisme nastreven." (Foto Granma, Ahmed Velazquez)


Na zijn rondreis door Zuid-Amerika trok Hu Jintao naar het Midden-Amerikaanse land Cuba. Beide landen sloten veelomvattende akkoorden af. De Cubaanse leider Fidel Castro zei: "De relaties tussen China en Cuba zijn een schoolvoorbeeld van de samenwerking tussen twee landen die de idealen van het socialisme nastreven."3 Castro spelde de Chinese president de medaille op van José Marti, de hoogste onderscheiding in Cuba. Vorige week was Raoul Castro, de Cubaanse vice-president op bezoek in China. Hij sprak er zijn bewondering uit voor wat de Chinese Communistische Partij in China gerealiseerd heeft.4
De toenemende economische, financiële, diplomatieke en politieke samenwerking tussen de Latijns-Amerikaanse landen en China heeft verregaande gevolgen voor de Verenigde Staten. Vooreerst is er de strategische band tussen China en Brazilië. Die zorgde vorig jaar in Cancun op een zitting van de Wereldhandelsorganisatie voor een overwinning van de Derde Wereld. Dat is een doorbraak want de besluiten van de Wereldhandelsorganisatie zijn haast altijd in het nadeel van de Derde Wereld. China pleit er overigens voor dat Brazilië een permanente zetel krijgt in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, naast de Verenigde Staten, Frankrijk, Rusland, China en Groot-Brittannië. Als dat lukt, verliezen de Verenigde Staten aan gewicht in dat orgaan.
De samenwerking tussen China en Latijns-Amerika is verder ook een uitstekende zaak voor Cuba want via die samenwerking wordt het voor de Verenigde Staten steeds moeilijker om Cuba, bondgenoot van China, te isoleren van Latijns-Amerika. Dat maakt een oorlog tegen Cuba steeds riskanter voor Bush.
Azië sluit zich aaneen
Het derde continent waar China aan een anti-imperialistisch eenheidsfront bouwt is Azië.
Iran staat hoog op de lijst van de Amerikaanse vijanden. Onder Bush I was het "een schurkenstaat". Onder Bush II is het ook nog eens "een voorpost van de tirannie". Dat is de ene kant. De andere kant is dat China zich niets aantrekt van al die beledigingen. Vorig jaar is een deal gesloten die volgens de internationale pers "het akkoord van de eeuw" is. Iran zal China voor 100 miljard dollar aardgas leveren gedurende 25 jaar. China zal olievelden in Iran uitbaten, helpen bij de bouw van een deel van de metro in Teheran, een aantal elektriciteitscentrales en gastankers bouwen en een autostrade aanleggen van Teheran naar de Kaspische Zee.
Dan is er Pakistan, een oude bondgenoot van China. De Verenigde Staten proberen voortdurend Pakistan weg te trekken van China maar dat wil maar niet lukken. Onlangs nog sloten Pakistan en China een akkoord voor de bouw van twee kerncentrales in Pakistan. Bij het bezoek van premier Wen Jiabao aan Pakistan sloten beide landen begin deze maand een Verdrag van Vriendschap en Samenwerking waarin staat: "Geen van ons zal zich aansluiten bij een blok of een verbond dat de soevereiniteit, de veiligheid en de nationale integriteit van de andere bedreigt."5 Dat is brute pech voor de Verenigde Staten die hoopten Pakistan als bruggenhoofd te kunnen uitbouwen.
Tegelijk haalt China de banden aan met India, de vroegere rivaal. China steunt de vraag van India voor een permanente zetel in de Veiligheidsraad, wat opnieuw een streep door de rekening van de Verenigde Staten is. De twee Aziatische landen hebben hun langdurige grensgeschillen bijgelegd. China heeft nu plechtig verklaard dat Sikkim, een gebied op de grens, tot India behoort. De twee landen hebben een "akkoord voor een strategisch partnership" gesloten. In 1990 bedroeg hun bilateraal handelsvolume slechts een paar honderd miljoen dollar. In 2004 was dat opgelopen tot 13 miljard dollar en in 2006 moet dat 25 miljard dollar zijn. De Indiase eerste minister Manmohan Singh zei onlangs: "Wie zou tien jaar geleden gedacht hebben dat China nu onze tweede belangrijkste handelspartner is?"6
1 Andrew Gowers, Mbeki attacks US, Financial Times, 22 februari 2005 · 2 Geciteerd in Rainer Rupp, Chinas Jahrhundertdeal mit Iran, Junge Welt, 29 januari 2005 · 3 Arnaldo Musa, Fidel confers José Marti Order on Hu Jintao, Granma, 24 november 2004 · 4 China, Cuba vow to expand cooperation, advance ties, People's Daily, 19 april 2005 · 5 Farhan Bokhari, China and Pakistan in deal on reactors, Financial Times, 11 april 2005; Afzaal Mahmoud, Sino-US rivalry & South Asia, Dawn (Pakistan), 16 april 2005 · 6 India considers China, US its top partners, People's Daily, 27 februari 2005.

Bush verliest terrein in Rusland en West-Europa

De politieke kloof tussen de Verenigde Staten aan de ene kant en de vroegere Sovjet-Unie en de Europese Unie aan de andere kant wordt voortdurend breder. Niet in het minst omwille van China.

"Rusland is er zich goed van bewust dat China een cruciale rol speelt op het wereldtoneel. Wij hopen dat China met ons een strategisch partnership wil uitbouwen," zei de Russische president Putin op 4 juni 2002.1 Sindsdien is de samenwerking tussen Rusland en China alsmaar gegroeid. Vorig jaar werden de jarenlange grensgeschillen bijgelegd. Moskou en Beijing houden nu gezamenlijke militaire oefeningen. Dat is geleden van 1958. De Russische Veiligheidsraad en de Militaire Commissie van de Communistische Partij van China hebben een permanent forum opgericht om internationale veiligheidsvraagstukken te bespreken en hun "militaire politiek te coördineren".
De nauwere relaties hebben geleid tot de verkoop van erg gesofistikeerd Russisch militair materiaal aan China. Rusland heeft ook beloofd te zorgen voor een constante aanvoer van olie en gas naar China.
Wit-Rusland sluit zich aan bij die samenwerking. In 2004 hebben Wit-Rusland en China militaire akkoorden gesloten. Daarin staat onder meer dat Wit-Rusland China zal bevoorraden met Sukhoi-27 gevechtsvliegtuigen. In het kader daarvan zullen Chinese piloten door Wit-Rusland opgeleid worden. President Lukashenko zegt: "Wit-Rusland en China hebben geen enkel meningsverschil wat betreft internationale vraagstukken."2
Boos op Galileo
Ook met Europa hebben de Amerikanen problemen. De Europese Unie werkt aan het navigatiesysteem Galileo. Dat project zal draaien op 30 satellieten en grondstations. Het Pentagon heeft al zo een systeem, GPS geheten, dat Europa nu ook gebruikt. De Amerikanen zijn erg boos op Galileo want het betekent grotere onafhankelijkheid voor de Europese Unie.
Maar nu gaat China meedoen met Galileo en het project mee financieren! Dat is voor de Verenigde Staten zowat het toppunt. Ze zeggen dat China op die manier moderne technologie in handen krijgt en dat zoiets niet kan.
Tweede pijnpunt is het wapenembargo van de Europese Unie tegen China. Europa heeft dat embargo onder druk van Washington mee ingevoerd in 1990. Maar eind vorig jaar besliste de Europese Unie het embargo op te heffen in de loop van 2005 of ten laatste begin 2006. Toen Bush onlangs in België was, zei hij: "Als het embargo opgeheven wordt, zou het Amerikaanse congres wel eens wraakzuchtige tegenmaatregelen kunnen nemen." Richard Lugar, de baas van de Amerikaanse senaatscommissie voor Buitenlandse Zaken zei: "Als Europa het wapenembargo opheft, kunnen de Verenigde Staten handelssancties nemen tegen Europa."3
Beetje triestig toch als ge uw invloed moet proberen te handhaven met dat soort afdreiging en chantage.
1 Oliver M. Lee, The impact of the US war on terrorism upon US-China relations, Journal of Chinese Political Science, Vol. 7 nrs. 1-2/2002, blz. 108 · 2 Sergei Blagov, Beijing eyes closer partnership with post-Soviet states, Asia Times, 31 mei 2002 · 3 Geciteerd in US, Japan should not make stumbling block, People's Daily, 29 maart 2005.

Bron : http://www.ptb.be/scripts/article.ph...OBB&obid=26931

Ik denk dat het artikel voor zich spreekt.

[Chipie]

Laat ons hopen dat de VS en het kapitalisme totaal ineenstuiken... en dat China en Rusland de rol overnemen... Dan staan ons nog leuke tijden te wachten...

Het zal dan gedaan zijn dat de Amerikanen zomaar de mensenrechten kunnen schenden... Overal zal er vrije meningsuiting zijn en welvaart... Het internet zal een ongelooflijke groei kennen...

Het zal vrijheid en blijheid zijn...

[Chipie]

[SIZE=4]Poetin sluit belangrijk aardgascontract in China
[/SIZE]
De Chinese en Russische president hadden gisteren hun vijfde ontmoeting in minder dan een jaar.
De intensiteit van de ontmoetingen bewijst het belang dat beide landen aan de wederzijdse betrekkingen hechten. Het akkoord over gasleveranties dat de Russische president Vladimir Poetin dinsdag tijdens zijn bezoek aan China afsloot, toont ook aan waar een van de zwaartepunten van de relatie ligt: China's nauwelijks te verzadigen honger naar energie.

China schuimt de wereld af naar energiebronnen. Rusland bezit 27 procent van de gekende reserves aan aardgas wereldwijd, en 6 procent van de oliereserves.

China dringt ook al jaren aan op levering van Russische olie via een pijpleiding door Siberië. Maar daarover leverde het bezoek van Poetin aan Peking nog geen overeenstemming op.

De Chinese import van Russische olie is de afgelopen jaren met tientallen procenten gestegen, maar China heeft veel meer olie nodig om aan de enorme vraag naar brandstof van zijn industrie te voldoen. Het land wil daarom nog meer Russische olie importeren, samen met Rusland olievelden exploiteren en het liefst een rechtstreekse oliepijpleiding van Rusland naar China.

Moskou heeft plannen om in het Russische Verre Oosten een oliepijpleiding aan te leggen. Maar ook Japan is een belangrijke klant en wil een traject van de pijpleiding dat gunstig is voor Japan. In de oorspronkelijke plannen zou die leiding naar de Russische havenstad Nasjodka moeten lopen, wat gunstig is voor Japan. Maar China wil graag dat Rusland de route van de leiding verlegt naar de stad Daqing in het noordoosten van China.

De pijpleiding voor aardgas zal tot 80 miljard kubieke meter aardgas jaarlijks naar China kunnen voeren, zei Poetin gisteren. Het Russische staatsmonopolie Gazprom zal nu het traject ervan bepalen. De schattingen van de kosten voor de aanleg van de leiding lopen tussen de 3 en 5 miljard dollar volgens Amerikaanse economische bronnen, en 10 miljard volgens het Russische persbureau Interfax.

[SIZE=2]De contracten met China zijn voor Rusland een middel om aan de landen van de Europese Unie te tonen dat Rusland potentiële klanten te over heeft voor zijn rijkdom aan energie.[/SIZE]

Het bewind van president Poetin is niet opgezet met kritiek op de Russische inmenging in naburige republieken als Oekraïne, op de situatie van de mensenrechten in Rusland, of op de verregaande schendingen van de mensenrechten in Tsjetsjenië.

China daarentegen trekt zich niets aan van de interne situatie van de landen waarmee het zaken doet, zoals het zelf geen kritiek aanvaardt over zijn optreden in Tibet, of tegen minderheden in China.

Bron: De Sandaard 22/03/2006

Het grootste nadeel van deze evolutie is dat onze vredesactivisten zonder werk gaan vallen...

Lang leve Rusland, China en de mensenrechten...