Alternatieven voor de gevangenis

[lombas]

[SIZE=4]ALTERNATIEVEN VOOR DE GEVANGENIS[/SIZE]
[SIZE=4][/SIZE]
[SIZE=3]EEN INTRODUCTIE[/SIZE]

[SIZE=3]1 Overzicht[/SIZE]

De gevangenis is ontstaan in verhouding tot de fundamentering van de natiestaat. Het absolutisme sterkte de monarchen, de centralisatie en het gevoel tot één land te behoren, in het nadeel van aristocraten, heerlijkheden en de lokale band. Elk van beiden had zijn voor -en nadelen, daar zullen we niet over uitwijden.

Eén fenomeen dat eveneens opgang maakte, was die van het concept criminelen op één bepaalde plaats op te sluiten. In Nederland waren de raaphuizen in de 17de eeuw beroemd. Eigenlijk begon men systematisch alle dissidenten en abnormalen uit het straatbeeld te doen verdwijnen. Bethlem, een psychiatrische instelling in Londen, bestaat reeds verscheidene eeuwen, met als doel de straten ademvrij te maken voor "normale" burgers.

Dat het opsluiten van criminelen niet echt de beste straf was, en er alleen voor zorgde dat ze een tijd fysiek afwezig waren, was alom geweten. Al gauw begon men alternatieven uit te bouwen. De Grieken kenden het ballingschap als voorname straf, en men ging ook dit onder het absolutisme "nationaliseren". Strafkolonies en dienstplicht werden een lucratieve straf - slavernij zonder slavernij te zijn.

Steeds weer worden argumenten opgeworpen dat straffen enerzijds te wreed zijn (Human Rights Watch is daarin gespecialiseerd), anderzijds is er de plicht criminelen te straffen voor hun daden op een manier in verhouding tot het gepleegde misdrijf. Heel het debat omtrent "criminelen leven op de kosten van de slachtoffers" en "rehabilitatie kan nooit echt werken", alsook het opkomende "wat met allochtone criminelen" en "jonge delinquenten - wat doen we er mee," deed me een aanzet geven tot een alternatief voor de gevangenis.

[SIZE=3]2 Burgers[/SIZE]
[SIZE=3][/SIZE]
Burgers zijn al degenen die onze nationaliteit, en enkel en alleen onze nationaliteit, bezitten en zich binnen de grenzen van dit land bewegen.
[SIZE=3][/SIZE]
2.1 Jongeren

Als jongere nemen we iedereen van bij de geboorte tot en met de leeftijd van 21 jaar; wettelijk ligt dat nu op 23 - of die leeftijd tot waarop een jongere geacht wordt niet in de volle verantwoordelijkheid te zijn.

- De boerderij

In plaats van jongeren in jeugdcentra te steken met tennisvelden en computerspelletjes, is een zeer "leuke" alternatieve instelling de boerderij. Die andere groep burgers zonder volle rechten, mentale gehandicapten, worden er reeds mee geconfronteerd. Hippotherapie blijkt een gunstige invloed te hebben op de gemoedstoestand. Contact met dieren, het zien groeien van eigen geplante gewassen, doet een eigenbesef terug komen die het beste van een mens naar boven haalt. Weg van de stad met haar bevolkingsconcentratie, smog en andere voor de mens bevuilende zaken, kan een jongeren een hogere kans tot inkeer krijgen door in een gesloten boerderij zichzelf te leren gedragen - respect voor fauna en flora leidt onvoorwaardelijk tot een beter gedrag in de maatschappij. Wat men teelt, kan men eten. Het is geen zware investering - veel goedkoper dan de dure en chique instellingen.

- Boot camp

Voor de oudere jongere (16-21) en de recidivist kan een tamelijk grondige doch opvoedkundig verantwoorde straf worden bedacht. In de VSA is het reeds een mogelijkheid: jonge delinquenten worden naar een militair-getinte omgeving gebracht, waar hen discipline en respect wordt bijgebracht zonder zich over te geven aan wrede of bijzondere straffen. Men leert het eigen bezit te waarderen, een plaats in de maatschappij te aanvaarden. Er zijn genoeg militairen en ex-militairen zonder bezigheid die al te graag jongeren zouden willen helpen terug op een respectvolle manier waardering te krijgen voor het slachtoffer, zichzelf en inzicht te krijgen in het foute van hun daden. Kazernes staan leeg - ook hier kan de kostprijs miniem worden gehouden.

- De strafkolonie

Voor de zware jonge crimineel (moord, verkrachting) gelden eveneens zware straffen die geen hoge last voor de maatschappij met zich meebrengen. Wie ouder is dan 16, kan dezelfde straf oplopen als de volwassene (zie daar); wie jonger is, zit een boederijstraf of boot camp uit tot-ie oud genoeg is om naar een kolonie te gaan.

2.2 Volwassenen

De volwassene is ouder dan 21 jaar.

2.2.1 De straf omwille van niet-fysieke misdrijven

Een niet-fysiek misdrijf beslaat alle misdrijven die geen enkele bedreiging waren voor de fysieke integriteit van het slachtoffer. Dat houdt onder andere diefstal, fraude, het niet betalen van boetes &c in.

Het punt is, dat deze misdrijven niet bestraft hoeven te worden met een gevangenisstraf. Waarom zou men deze mensen achter muren steken, waar ze geld kosten in plaats van hun schuld te helpen afbetalen?

Zij hebben een crimineel feit gepleegd, maar hoeven daarom nog geen gevangenen te worden.

- De dwangvergoeding

Wie werkt, kan gedwongen worden tot het betalen van een dwangvergoeding. Steel je een televisie, dan wordt die televisie teruggeven plus de waarde van die televisie. Het feit wordt dus verdubbeld. Heb je de televisie ondertussen niet meer, dan moet je in deze situatie tweemaal de waarde terug betalen. Daarvoor wordt een plan afgesproken met de rechter. Wie niet betaalt of het betalingsplan niet respecteert, zal in een volgende categorie (van de niet-werkenden) terecht komen.

- De dwangarbeid

Wat we niet mogen doen, is terugkeren naar de tijd van zoutmijnen en pseudo-slavernij. Dit is echter wel een alternatief voor al wie geen werk heeft, en zij die wél werk hadden doch geen respect betoonden voor het plan dat afgesproken was.

De dwangarbeid houdt in dat de crimineel verplicht wordt door een instantie (mag best privaat zijn) op een aangewezen plaats te werken en met de verdiensten het slachtoffer en de instantie af te betalen. Het situeert zich op een open plaats, in gemeenschappelijke ruimtes. Wie poogt te ontsnappen, kan zwaarder bestraft worden (bijvoorbeeld door 's nachts opgesloten te worden), of eender welke straf die instantie bepaalt en strookt met de afspraken omtrent de behandeling van criminelen.

2.2.2 De straf omwille van fysieke misdrijven

Een fysiek misdrijf beslaat alle misdrijven die een bedreiging waren voor de fysieke integriteit van het slachtoffer. Dat houdt onder andere moord, doodslag, roofmoord, verkrachting, brandstichting &c in.

Deze mensen geven blijk de maatschappelijke normen in die aard te verwerpen dat een mens er in directe zin het slachtoffer van wordt. Zij hebben het respect voor de medemens op een walgelijke manier verworpen.

Australië en Frans-Guyana zijn voorbeelden van kolonies voor zware delinquenten. Hoewel we "Papillon"-toestanden uiteraard verwijderen, komt het concept van pas.

- De strafkolonie

Het opzet is eenvoudig: de overheid of een private instantie laat een gezonderd eiland dienen als plaats voor het ballingschap van deze zware criminelen. De afloop is eenvoudig: burgers hoeven niet meer bij te dragen tot het dragen van gevangenissen en gevangenen, en de gevangenen zelf kunnen hun eigen leven leiden in een maatschappij die is afgesloten van contact met de samenleving die ze verwierpen.

Deze straf hoeft niet voor het leven te zijn; noch hoeft zij het leven van de gevangene in gevaar te brengen. Op hun eiland (of welke gezonderde plaats dan ook) kunnen zijn dieren houden en gewassen telen, zal medische verzorging uiteraard op geregelde tijd voorhanden zijn, alsook een voortdurende aanwezigheid van medische middelen, zullen wat bouwmaterialen meegegeven worden, &c.

[SIZE=3]3 Allochtonen[/SIZE]
[SIZE=3][/SIZE]
Allochtoon is hij of zij die de nationaliteit niet of niet ten volle bezit.

3.1 Jongeren

- Zelfde behandeling als burgers

3.2 Volwassenen

3.2.1 Illegalen

- Onvoorwaardelijke terugkeer naar het land van herkomst

De straf die wordt uitgesproken zal uitgezeten worden in het land van herkomst. Indien het land in kwestie dat weigert, zullen in die mate sancties getroffen worden om de kosten te compenseren.

3.2.2 Dubbelnationaliteit

- Zelfde behandeling als burgers

Indien het ander land dit wenst, kan de straf uiteraard uitgezeten worden in het land van oorsprong.

3.2.3 Legale status zonder nationaliteit

- Onveroorwaardelijke terugkeer naar het land van herkomst

Idem 3.2.1

[Zwarte Spion]

Ge kunt misschien voor Studio Vandersteen gaan werken als scenarist voor Suske en Wiske...

[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door Zwarte Spion

Ge kunt misschien voor Studio Vandersteen gaan werken als scenarist voor Suske en Wiske...

U zegt?

[Zwarte Spion]

Laten we de jonge criminelen treffen daar waar ze meest aan gehecht zijn: hun vrijheid.

Pak die af, geef ze minstens een jaar geen luxe (een kale cel met slechts één raampje zodat ze van de buitenwereld enkel maar kunnen dromen) en dan draaien ze al zeer rap bij!

[Zwarte Spion]

Alternatieven kosten enkel geld en moeite en leveren niets op, welintegendeel!

[voicelesscharlie]

Ik zie veel heil in strafkolonies.
Dat kunnen we regelen men Congo,Ruanda,Burundi,Uganda.
Laat hen maar wegen aanleggen/asfalteren in den brousse.
Bovendien is het een vorm van ontwikkelingssamenwerking.

[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door Zwarte Spion

Laten we de jonge criminelen treffen daar waar ze meest aan gehecht zijn: hun vrijheid.

Pak die af, geef ze minstens een jaar geen luxe (een kale cel met slechts één raampje zodat ze van de buitenwereld enkel maar kunnen dromen) en dan draaien ze al zeer rap bij!

Ik denk dat ik jongeren hier géén bonus heb gegeven.

Overigens zou dit model juist minder kosten.

[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door voicelesscharlie

Ik zie veel heil in strafkolonies.
Dat kunnen we regelen men Congo,Ruanda,Burundi,Uganda.
Laat hen maar wegen aanleggen/asfalteren in den brousse.
Bovendien is het een vorm van ontwikkelingssamenwerking.

Dat is uiteraard één van de leuke mogelijkheden.

[Bhairav]

Laat ze allemaal toch vrij. Het leven is nog zo kort...

[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door Bhairav

Laat ze allemaal toch vrij. Het leven is nog zo kort...

Als zij rondlopen, wordt het leven voor anderen inderdaad wat korter.

[alberto]

Zoutmijnen hebben we niet, maar koolmijnen wel, ik stel voor de criminelen in de mijn te laten werken en diegene die langdurig van de sociale voorzinningen aan het profiteren zijn mogen boven de grond werken, dan is men toch nog nuttig voor de maatschappij.

[Lof der Zotheid]

Een echte crimineel hoort gewoon uit het straatbeeld te verdwijnen. Er bestaat altijd een harde kern die niet w�*l verbeteren.

[devilke]

[SIZE=2]bootcamps zoals in de usa? hmmm

lees er eens iets over misschien

http://www.dissidentvoice.org/Apr06/Chiappelli20.htm

Breaking Down Our Kids
Child Abuse for Profit is Occurring in America
“You wouldn’t believe the terrible things that were done to me,” says Alexia Parks’ niece in An American Gulag. [1] But she continues: “I know now it was for my own good.” Thus ends Parks’ account of her struggle to help her niece after she was enrolled in several behavior modification schools. The similarity to the end of 1984 is striking: a previously headstrong individual returns from months of torture as merely a shell of their former self, having learned to love their tormentors. The difference is that Parks’ story is true.



Usual definitions of torture include the use of practices such as solitary confinement, non-medical application of psychiatric drugs, unprovoked beatings, starvation, and verbal abuse as means to change a person’s behavior. Many Americans are reluctant to support the use of these techniques even on criminals, much less teenagers with behavioral problems. Unfortunately, this is exactly what is being done on a large-scale basis as “tough-love” programs have become a booming industry. These programs come in several varieties, including boot camps, “therapeutic” boarding schools or academies, and wilderness programs. At the cost of several thousand dollars per month (up to $40,000/year), these schools supposedly provide a climate where troubled teens can continue their regular education while receiving treatments designed to improve their behavior.



In the philosophy of these schools, reform involves two goals: to break kids down through strict discipline and routine, then to build them back up through self-examination and therapy of various sorts. Usually, only the former is accomplished. So successful is the breaking down process that former inmates of these institutions often suffer symptoms of post-traumatic stress syndrome, even years after being freed. Ex-students call themselves, with good cause, “survivors”.


The Victims



A reasonable estimate is that at any given time, several thousand American teenagers are enrolled in such a program. Sometimes these teens are incorrigible delinquents, who commit petty crimes, do drugs, and make life miserable for their parents. Parents send them to “tough love” programs out of worry that the kid is jail-bound. But just as often, parents enroll their kids in these programs because of more banal worries -- that their kid has had premarital sex, experimented with alcohol and pot, or merely because the teen is defiant and talks back. One of the common factors is that teens sent to these programs seem to suffer disproportionately from ADD, depression, anxiety, and substance abuse problems.



The “breaking down” process can begin in the teen’s own bedroom. Some schools offer an “escort service,” involving captors who arrive at the family’s house at night, abduct the kid (putting them in handcuffs if necessary), and flying them to the school. [2] Often, the kids aren’t warned by their parents that they have been enrolled in these programs. Once at the school, kids are isolated from outside communication; even contact with the parents is usually severed for at least several weeks. Even after contact with parents is restored, letters to or from the teen will be read, and sometimes edited, by the school’s staff, and telephone calls are monitored.



Most of these schools use a “point” system for evaluating the progress of a student. One cannot “graduate” until one accumulates enough points. Points are taken away as punishment for minor infractions, prolonging the teen’s stay. [3] Earning points requires submitting to the school’s philosophical understanding of what constitutes a therapeutic advance: admitting that one is flawed, has problems, deserves to be in the institute, and can only improve by being determined to change and doing as the counselors/teachers say. “Focus” seminars are a key tool to facilitate this change at many places. In these sessions, groups of students are led by dynamic teachers who verbally abuse and humiliate individuals -- for example, by requiring that the teen admit his or her faults, followed by harsh critiques from their peers. Failure to find faults in oneself, or to make admissions of one’s wrongdoings, is answered with punishment -- which can involve taking away points, solitary confinement, or worse. Some students resort to inventing past wrongdoings to avoid punishment for not having anything to share.



Students are expected to follow a myriad of rules, and unreasonable punitive measures are doled out for even slight deviance. Rooms are to be kept spotless. Eyes aren’t to wander. Speaking or laughing out of turn is forbidden. Several survivors and their parents, writing of their experiences in on-line forums, paint a grim picture of this extreme regimen of discipline:



“I laughed once when everybody had just gotten into bed and I was grabbed from behind [by] staff by the neck and arm . . . my face was smashed into the wall and then [I was] dragged 15 feet to a confinement cell.”



“At dinner we would, like jail, have a certain time and a certain way to eat and afterwards go straight into exercise . . . I remember it making a lot of us sick but we wouldn’t say anything or we would have more punishment.”



“[My daughter] was severely punished with isolation and seclusion for a week for describing her maltreatment in a group therapy session. She was drugged with an injection of five milligrams of Haldol by force while six people held her down. During this episode she told staff that she could not breathe and nearly died from asphyxiation. After the ordeal she became unconscious and blacked out. The staff left her in this small, cold, concrete room. No one monitored her. In the morning she was lethargic and staff kicked her until she woke up. She was then faced with the horrifying side effects of a Haldol overdose -- facial contortions, drooling, inability to swallow, blindness and severe back pain.” [4]



Many survivors are beginning to share their stories in internet forums, and some are attempting to file lawsuits. But it is likely that an even greater number are remaining silent. After all, these schools employ textbook brainwashing techniques -- physical isolation, cutting off communication with peers and family, strict discipline, lack of privacy, constant indoctrination to the school’s version of reality, and punishment for not accepting this reality. Historically, these techniques have been used to successfully turn hardened soldiers into zealots for their enemies, or to gain allegiance of normal adults to cults; children, especially those who may be mentally ill, are especially susceptible. Furthermore, the impossibility of escape or ability to control one’s environment is also likely to induce learned helplessness. Beginning with Martin Seligmann’s work on dogs, psychologists have come to understand that both animals and humans can enter the state of helplessness -- characterized by depression, submissiveness, and apathy -- when they suffer stresses that they cannot predict or control. [5] This process is increasingly being understood as a factor in the development of mental illness, and helps to explain why survivors of these schools report suffering from emotional problems that they did not have before their “treatment”.


The Culprits



A look at the group of people who own and operate these facilities does nothing to dispel the hope that all these abuse allegations are false. The founders of these schools, and architects of their behavior modification programs, are not psychiatrists, clinical psychologists, or in some cases, even college graduates. Nepotism runs deep. The World Wide Association of Specialty Programs (WWASP), based in Utah, is one of the largest corporations in this line of business, and is run by Ken Kay and Robert Lichfield. Ken Kay’s son, Jay, runs the WWASP school in Jamaica, called Tranquility Bay. [3] Robert Lichfield’s brother, Narvis, ran a WWASP associated school in Costa Rica until it was closed due to claims of abuse. [6] Lichfield’s brother-in-law owns Majestic Ranch, another Utah school. [7] Such familial ties secure a web of secrecy and denial.



Troubling as the questionable nepotistic practices may be, even more disturbing are the political alliances the schools’ owners are making. Lichfield personally contributed tens of thousands of dollars to Utah Republicans in the 2002 and 2004 elections. In 2004, the Salt Lake Tribune reported that Lichfield contributed $30,000 to the gubernatorial campaign of Marty Stephens just six days after Stephens, as House Speaker of the Utah state legislature, helped kill legislation that would have established state regulation of specialty schools such as Lichfield’s. [7] Lichfield also contributed heavily to the 2004 Bush-Cheney campaign. The more WWASP can shore up support in Utah’s government, the more it can avoid regulation or investigation by state officials. And the more WWASP can gain support of congressmen or others on the national political stage, the less likely it is that the federal government will take action.



WWASP has also used its financial power to go on the offensive against its critics. In 2003 they initiated a lawsuit against Parents Universal Resource Experts (PURE), a group that provides free advice on parenting, after PURE began warning parents of the allegations of abuse by WWASP schools. A jury in summer 2004 decided against WWASP in that case, but that didn’t stop the corporation from suing International Survivors Action Committee (ISAC)’s director, Shelby Earnshaw, in early 2005 for similar reasons. [8,9] Other schools are also familiar with the tactic of silencing critics through lawsuits. In April 2005, Missouri’s Thayer Learning Center filed a lawsuit against Timothy Rocha, a former employee who only worked there for two weeks before quitting and reporting incidents of child abuse at the school to police. [10]


The Therapy



For institutes that bill themselves as “therapeutic”, there seems to be a paucity of proper medical staff at some of these schools. The website for Tranquility Bay, for instance, lists only one M.D. associated with the school: an optometrist. Spring Creek Lodge (another WWASP school) has added a disclaimer to its website admitting it has no mental health professionals on staff. [11] Some schools list no counselors, physicians, or nurses on their websites at all.



Even when medical staff appears to be associated with these schools, they are acting at the margins of clinical legitimacy. There have been few well-conducted studies on the efficacy of these institutes. The 2001 Surgeon General’s report on Youth Violence concluded that programs of the type described above are not effective in reducing subsequent criminal activity. [12] In October 2004, a panel from the National Institutes of Health studying youth violence noted several characteristics of ineffective treatment programs, including not being based on empirically sound theory, using fear-based strategies, and being poorly supervised. [13] The Association of Child and Adolescent Psychiatric Nursing also strongly warned against programs that used punitive measures, restricted children’s communication with parents, and otherwise failed to adhere to proper therapeutic guidelines, in a declaration in 1998. [14]



Some parents voice a lot of support for these schools, crediting them with positive change in their children. But, as described above, the behavior modification methodology of these schools depends on brainwashing tactics and induction of learned helplessness. The docility of the young people graduating from these programs may be interpreted as progress by parents, but is more likely to be interpreted as depression or sequelae of abuse by psychiatrists. It must also be noted that parents are often lied to, or otherwise kept in the dark, about what occurs at these institutes. And what’s more, some schools have established “focus seminars” for parents, to mirror what their children are experiencing. Karen Lile, a mother who underwent such a seminar, describes the session in an on-line essay as intensive group brainwashing. [15]


The Money



These schools appear to be quite profitable, and some are being gobbled up by large health care corporations. Provo Canyon School of Utah, subject of several lawsuits over abuses occurring at the institute, is owned by Universal Health Services, the 3rd largest health-care company in the United States. WWASP’s annual gross earnings are estimated to be at least $70 million. One group monitoring abuses at these schools, HEAL (Human Earth Animal Liberation), maintains a list on their website of 85 schools that they suspect of being abusive; clearly there are many companies that see economic potential in this field. [16]



Indeed, one of the most disgusting aspects of private “therapeutic education” is that it exemplifies how unfettered entrepreneurship can exploit good intentions and trample rights in pursuit of profit. Could a more perfect market exist for the venture capitalist? The demand is huge, since there is no shortage of parents worried sick about the behavior of their teenage children. The profit is considerable, since proprietors can get away with charging tuitions comparable to the best colleges. Since parents often allow schools to hold children until the school deems them ready for release, all the school has to do is invent a reason why the child’s change is not complete in order to continue receiving tuition payment. Regulation can be fended off from government officials by claiming the noble cause of treating unmanageable teens, or if that doesn’t work, by hiding under the protection of religious freedom and rights of parents to determine what’s best for the kids. These schools attempt to brainwash parents, thus ensuring a reliable source of glowing testimonials. [15] And complaints from dissatisfied customers can be negated by simply labeling the aggrieved teen as “manipulative”, or someone who refused to give the treatment a chance.


The Future



Some may defend these schools on the notion that families have the right to choose such extreme options for change. This argument ignores the fact that often the decision is made to send a child to these schools without the child’s consent, or without even the child knowing the parents are considering this option. Also, the parent’s decision may be based on misleading advertising, or a lack of valid information about the programs.



The mainstream media has been mostly silent on this issue. Perhaps the most attention these schools have received was when, on national television, Dr. Phil sent a child to Provo Canyon School. “Tough love,” the code-phrase for “child abuse,” appears to have a lot of entertainment value. Despite the relative lack of media attention, grassroots efforts to close these schools or gain more regulation have begun to pay off. In 2003, Congressman George Miller (D-CA) demanded that Attorney General John Ashcroft open a federal investigation into these schools. Ashcroft refused, but Miller has continued his efforts by introducing, in April 2005, a bill into Congress that would establish more oversight of these schools. The “End Institutional Abuse Against Children Act” would supply states with funding to regulate and license residential treatment programs, and would establish federal penalties for abuse within such institutions. [17] This bill, H.R.1738, is currently in the House Education and the Workforce committee.



There are three approaches to minimizing the damage done by behavior modification institutes. The primary approach, of course, is to directly challenge the right of these schools to operate without tight government regulation. Even the mere existence of such schools is an affront to human dignity, and we must support initiatives such as Rep. Miller’s bill. As a second approach, we should educate our peers who are parents, or will be parents, of teenagers. Surely it is not an easy task to raise rebellious teens, and parents hate for others to meddle in family affairs; but parents desperate for an effective approach to reforming their children make easy prey for the misrepresentative advertising of these institutes. Finally, there is a cultural component to this fight; myths of absolute personal responsibility run deep in our nation, as does sympathy for strict discipline. Despite the mounting scientific and clinical evidence demonstrating the long-term dangers of corporal punishment, many individuals still accept the classic principle, “spare the rod, spoil the child.”



Ending this form of institutional abuse should be an urgent issue for American progressives, since the trend is likely to grow worse. The current political climate is very favorable to privatization of education, “tough love” or zero-tolerance stances on juvenile justice, and very hostile to anything that looks like government meddling in parents’ care of their kids. It would be a sad state of affairs if preventing child abuse became a partisan issue, with those opposed to these forms of schools dismissed as “anti-family” or encroaching on constitutional rights; but we must be prepared for that possibility, and to force this issue into national consciousness.



Joshua Chiappelli is a medical student in Philadelphia who conducts independent research on the subjects of authority and power.

[/SIZE][SIZE=2]
[/SIZE]

[baarle]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

[SIZE=4]ALTERNATIEVEN VOOR DE GEVANGENIS[/SIZE]

[SIZE=3]EEN INTRODUCTIE[/SIZE]

Hebt ge dat helemaal alleen geschreven?

Ik vind het alles bij elkaar goed denkwerk. Enkele korte bedenkingen:
- het vormt één geheel, wie er één element uithaalt doet heel de structuur instorten.
- de genoegdoening tegenover het slachtoffer ontbreekt volledig. Aanbeveling: werk een stevige slachtofferpoot uit die dit onmisbare aspect in elk onderdeel toevoegt.

Eén dingetje: als ge dit ooit wilt uitvoeren, zal de PS u stoppen of afzwakken, zodat er uiteindelijk iets uitkomt waar ge niet zonder neusknijper kunt naar kijken.

[baarle]

Oorspronkelijk geplaatst door Zwarte Spion

Laten we de jonge criminelen treffen daar waar ze meest aan gehecht zijn: hun vrijheid.

Volgens mij is dat hun geld.

Kaalplukken is de boodschap.

[eno2]

Alternatieven voor de gevangenis

Een goed alternatief voor het eeuwige tekort aan gevangenissen zou het spoedige bijbouwen van voldoende gevangenissen zijn.


De tekst zelf is onduidelijk, te summier, onvolledig, oninteressant.

[baarle]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Een goed alternatief voor het eeuwige tekort aan gevangenissen zou het spoedige bijbouwen van voldoende gevangenissen zijn.

Schalkse olijkerd!

De tekst zelf is onduidelijk, te summier, onvolledig, oninteressant.

Niet goed geslapen vannacht, Eno?

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door baarle

Schalkse olijkerd!



Niet goed geslapen vannacht, Eno?

Ik herken wel een onduidelijke, te summiere, onvolledige, en oninteressante tekst als ik er een zie.

[Mambo]

Lombas het wordt tijd dat u eens in justitie een tijdje gaat werken, u zal zien dat alles wat u schrijft al zo oud is als de straat en 10 keer erger dan uw droombeeld.
Maar ja aan de toog zweven ze allemaal een beetje zeker?

[Bhairav]

Oorspronkelijk geplaatst door Jazeker

Als zij rondlopen, wordt het leven voor anderen inderdaad wat korter.

Niet flauw doen hè...