Brakke Grond: hoe Vlaanderen en Nederland verder uit elkaar groeien

gm10 · 9 juni 2006, 21:43

Ah hoe sneu.

Mij lijkt het trouwens een logische verderzetting van de evolutie van de laatste eeuwen.

'We kennen elkaar te weinig'

De Brakke Grond in Amsterdam, waarvan Paul Van Grembergen (rechts) voorzitter is.
© VUM

Bekijk de pagina uit de krant

Paul Van Grembergen, onlangs aangesteld als voorzitter, vindt de Brakke Grond broodnodig.

In 1981, vijfentwintig jaar geleden, ging in Amsterdam het Vlaamse cultuurhuis de Brakke Grond open. De toenmalige CVP-minister Rika De Backer duwde het plan door. De opening vond plaats onder luidkeels protest. De sociaal-culturele sector in Vlaanderen vond zo'n elitaire vitrine maar weggegooid geld.

Net voor de viering van het verjaardagsfeestje volgde Paul Van Grembergen (Spirit) de voormalige CVP-minister Hugo Weckx op als voorzitter. Van Grembergen (68) is de voorbije jaren doelbewust aan de politieke zijlijn gaan staan. In 2004 nam hij afscheid van het ministerschap en het Vlaams Parlement. Hij is aan zijn laatste maanden bezig als burgemeester van Evergem. Hij wil plaats maken voor de jeugd. Zijn twee dochters bijvoorbeeld, die politieke ambities koesteren.

Tijd dus voor de erefuncties. Al ziet Van Grembergen het zelf zo niet. Met een nieuwe directie en een nieuwe koers staat het Vlaams cultuurhuis in Amsterdam op een belangrijk kruispunt wat betreft werking, prestige en Vlaamse aanwezigheidspolitiek.

In het Vlaams Parlement wordt de evidentie van de Brakke Grond in twijfel getrokken. Hoe moet het verder?

,,De initiatieven om samen te werken met Nederland staan of vallen natuurlijk niet met de Brakke Grond. Toch is de instelling meer dan ooit nodig. Toen Vlaanderen nog naar de Nederlandse televisie keek, viel er een grote familiariteit te constateren. In de plaats is er afstandelijkheid gekomen. We kennen elkaar te weinig. De Brakke Grond moet dus meer dan een culturele en artistieke opdracht hebben. Het is een instrument voor wederzijdse, doelgerichte kennismaking. En respect. Want persoonlijk heb ik een gloeiende hekel aan Hollandermopjes en clichés.''

De Brakke Grond leek de voorbije jaren een zieke instelling. Zijn de problemen opgelost?

,,Met Leen Laconte als directrice is het programma-aanbod verbreed. Het is gedurfd en vernieuwend. Dat is de weg die het cultuurhuis moet inslaan. En er leeft ook een wil. Voor zover er een malaise of depressie was, is ze voorbij.''

De directrice wuift het ,,romantische ideaal van een eenheid van taal en cultuur'' uit. Het moet u hartzeer bezorgen.

,,Vlamingen hebben zich ooit opgetrokken aan het streven naar een eeuwige omarming tussen Noord en Zuid. Wij hebben geleerd van de assertiviteit, de woordkunst, zelfs van de politiek van de Nederlanders. Vaak sprak daar een vrees uit om op onze bek te gaan. Dat stadium is Vlaanderen voorbij. Niettemin zullen we blijven uitkijken naar een band met Nederland. Niet vanuit onderdanigheid, maar meer rationeel, zakelijk en met verlangen naar succes.''

Toch groeien het cultuurbeleid en de instellingen uit elkaar.

,,Daar heb ik geen wondermiddel voor. Maar men moet ook niet overdrijven. In Nederland is er een bezuinigingsronde geweest, waarbij men vreesde dat de Vlaams-Nederlandse initiatieven ten onder zouden gaan. Dat tij is nu gekeerd.''

,,De Brakke Grond mag vooral geen eiland of vooruitgeschoven post in Amsterdam zijn. We moeten met de stad en de Nederlandse overheid overleggen wat we samen kunnen doen. De kritiek in het Vlaams parlement, daar moeten we naar luisteren. Maar ook het Nederlandse parlement moet zijn zegje doen.''

Bert Anciaux investeert in de relatie met Zuid-Afrika, China, Marokko. Voor de banden met Nederland zoekt hij nieuwe impulsen. Uw suggesties?

,,De initiatieven in Zuid-Afrika of Marokko hebben vooral met ontwikkelingssamenwerking en ontvoogding te maken. Ik ben daar voorstander van. Maar voor Nederland is het anders. De samenwerking moet gebeuren op basis van kwaliteit. Bovendien moet ze toekomstgericht zijn. Mooie retrospectieven hoeven we niet in de Brakke Grond. Wel nieuwe figuren en nieuwe initiatieven die doelbewust op diversiteit mikken, zoals onze beider bevolkingen gediversifieerd zijn.''

,,Dat zal tijd vragen. Maar over nog eens 25 jaar moet de Brakke Grond een ereplek zijn. Een plek waarvan de meest verwaaide en de meest getalenteerde Vlaming en Nederlander vinden: daar wil ik absoluut staan.''

9 juni 2006, 21:43	#1
gm10 Eur. Commissievoorzitter Geregistreerd: 13 januari 2004 Locatie: London Berichten: 8.988	Brakke Grond: hoe Vlaanderen en Nederland verder uit elkaar groeien Ah hoe sneu. Mij lijkt het trouwens een logische verderzetting van de evolutie van de laatste eeuwen. 'We kennen elkaar te weinig' De Brakke Grond in Amsterdam, waarvan Paul Van Grembergen (rechts) voorzitter is. © VUM Bekijk de pagina uit de krant Paul Van Grembergen, onlangs aangesteld als voorzitter, vindt de Brakke Grond broodnodig. In 1981, vijfentwintig jaar geleden, ging in Amsterdam het Vlaamse cultuurhuis de Brakke Grond open. De toenmalige CVP-minister Rika De Backer duwde het plan door. De opening vond plaats onder luidkeels protest. De sociaal-culturele sector in Vlaanderen vond zo'n elitaire vitrine maar weggegooid geld. Net voor de viering van het verjaardagsfeestje volgde Paul Van Grembergen (Spirit) de voormalige CVP-minister Hugo Weckx op als voorzitter. Van Grembergen (68) is de voorbije jaren doelbewust aan de politieke zijlijn gaan staan. In 2004 nam hij afscheid van het ministerschap en het Vlaams Parlement. Hij is aan zijn laatste maanden bezig als burgemeester van Evergem. Hij wil plaats maken voor de jeugd. Zijn twee dochters bijvoorbeeld, die politieke ambities koesteren. Tijd dus voor de erefuncties. Al ziet Van Grembergen het zelf zo niet. Met een nieuwe directie en een nieuwe koers staat het Vlaams cultuurhuis in Amsterdam op een belangrijk kruispunt wat betreft werking, prestige en Vlaamse aanwezigheidspolitiek. In het Vlaams Parlement wordt de evidentie van de Brakke Grond in twijfel getrokken. Hoe moet het verder? ,,De initiatieven om samen te werken met Nederland staan of vallen natuurlijk niet met de Brakke Grond. Toch is de instelling meer dan ooit nodig. Toen Vlaanderen nog naar de Nederlandse televisie keek, viel er een grote familiariteit te constateren. In de plaats is er afstandelijkheid gekomen. We kennen elkaar te weinig. De Brakke Grond moet dus meer dan een culturele en artistieke opdracht hebben. Het is een instrument voor wederzijdse, doelgerichte kennismaking. En respect. Want persoonlijk heb ik een gloeiende hekel aan Hollandermopjes en clichés.'' De Brakke Grond leek de voorbije jaren een zieke instelling. Zijn de problemen opgelost? ,,Met Leen Laconte als directrice is het programma-aanbod verbreed. Het is gedurfd en vernieuwend. Dat is de weg die het cultuurhuis moet inslaan. En er leeft ook een wil. Voor zover er een malaise of depressie was, is ze voorbij.'' De directrice wuift het ,,romantische ideaal van een eenheid van taal en cultuur'' uit. Het moet u hartzeer bezorgen. ,,Vlamingen hebben zich ooit opgetrokken aan het streven naar een eeuwige omarming tussen Noord en Zuid. Wij hebben geleerd van de assertiviteit, de woordkunst, zelfs van de politiek van de Nederlanders. Vaak sprak daar een vrees uit om op onze bek te gaan. Dat stadium is Vlaanderen voorbij. Niettemin zullen we blijven uitkijken naar een band met Nederland. Niet vanuit onderdanigheid, maar meer rationeel, zakelijk en met verlangen naar succes.'' Toch groeien het cultuurbeleid en de instellingen uit elkaar. ,,Daar heb ik geen wondermiddel voor. Maar men moet ook niet overdrijven. In Nederland is er een bezuinigingsronde geweest, waarbij men vreesde dat de Vlaams-Nederlandse initiatieven ten onder zouden gaan. Dat tij is nu gekeerd.'' ,,De Brakke Grond mag vooral geen eiland of vooruitgeschoven post in Amsterdam zijn. We moeten met de stad en de Nederlandse overheid overleggen wat we samen kunnen doen. De kritiek in het Vlaams parlement, daar moeten we naar luisteren. Maar ook het Nederlandse parlement moet zijn zegje doen.'' Bert Anciaux investeert in de relatie met Zuid-Afrika, China, Marokko. Voor de banden met Nederland zoekt hij nieuwe impulsen. Uw suggesties? ,,De initiatieven in Zuid-Afrika of Marokko hebben vooral met ontwikkelingssamenwerking en ontvoogding te maken. Ik ben daar voorstander van. Maar voor Nederland is het anders. De samenwerking moet gebeuren op basis van kwaliteit. Bovendien moet ze toekomstgericht zijn. Mooie retrospectieven hoeven we niet in de Brakke Grond. Wel nieuwe figuren en nieuwe initiatieven die doelbewust op diversiteit mikken, zoals onze beider bevolkingen gediversifieerd zijn.'' ,,Dat zal tijd vragen. Maar over nog eens 25 jaar moet de Brakke Grond een ereplek zijn. Een plek waarvan de meest verwaaide en de meest getalenteerde Vlaming en Nederlander vinden: daar wil ik absoluut staan.'' __________________ Toen de Antwerpenaar Hendrik Conscience in de negentiende eeuw zijn beklag maakte over ‘vreemdelingen’, bedoelde hij daarmee West-Vlaanderen.