Vlaamse Model Naar België Exporteren ?

[Bratskos Di Mola]

Dit werkstuk kreeg ik toegezonden van een Vlaamsgezinde kennis. In tegenstelling tot wat ik verwacht had , vond ik het uiterst intressant. Wat vinden jullie ?

VLAAMSE MODEL NAAR BELGIË EXPORTEREN?

Binnen de Vlaamse Beweging is de laatste decennia een consensus ontstaan over de noodzaak van een secessie van Vlaanderen uit het Belgische staatsverband. Confederalisme lijkt het minimumprogramma geworden te zijn, federalisme wordt al niet meer betwist. Wanneer er echter een grote eenstemmigheid bestaat over een thema, kan het goed zijn, nuttig zelfs om de analyse in twijfel te trekken.
Laten we eerst kijken waarom, volgens de klassieke analyse, Vlaanderen zich zou willen afscheuren van België:

1 )Politiek: Binnen België hebben Vlamingen en Walen voor (zowat) alles verschillende oplossingen. Een eengemaakt bestuur is derhalve onmogelijk en kan enkel leiden tot frustratie van beide bevolkingsgroepen

2 )Sociaal-economisch: Wallonië leeft op de kap van Vlaanderen; de transfers werken bovendien als een slaapmiddel en remmen de Waalse heropstanding

3 )Linguïstisch: Binnen België verliest Vlaanderen steeds meer terrein aan de verfransing – vooral rond Brussel - en werd in de jaren 60 van de 20ste eeuw reeds Vlaamse grond prijsgegeven

4 )Nationalistisch De Vlamingen zijn een volk; elk volk moet zijn staat hebben

5 )Cultureel: Vlamingen en Walen kennen elkaar (niet) meer, lezen andere tijdschriften, kranten, bekijken andere televisiestations, kennen elkaars artiesten niet.

6 )Historisch: De Vlamingen zijn binnen Belgische context steeds benadeeld geweest.

Deze argumenten, gedragen door het grootste deel van de Vlaamse Beweging en (geheel of gedeeltelijk) door een deel van de Vlaamse publieke opinie zijn op zich eerbaar. Zij kunnen niet van tafel geveegd worden, zoals sommige Belgischgezinden steevast pogen te doen, door de Vlaams-nationalisten of het Vlaams-nationalisme de zondebok te maken van alles wat fout loopt in België. Dat is een cruciale denkfout omdat men zo oorzaak en gevolg verwart. Het secessionisme is een streven dat een oorzaak is. Nationalisten komen niet zomaar opdagen om een volkomen harmonische maatschappij te “vernietigen”. Men kan de grootte van de discordanties in het civiele of politieke veld over- of onderschatten, maar – anderzijds – niet loochenen d�*t zij bestaan. Doet men dat wel, dan is elke redelijke discussie bij voorbaat onmogelijk. Dit gezegd zijnde kunnen we, bondig, ingaan op deze zes argumenten.

1 )Vanuit politiek oogpunt is het duidelijk dat er nogal wat frustraties bestaan. Een gezonde democratie, en dat is meteen een mogelijk antwoord op de eerste stelling, moet verschillen kunnen verdragen. Verschillen die zich overigens niet alleen tussen Vlamingen en Walen voordoen, dat is duidelijk. Het probleem is echter dat België geen gezonde democratie is. De simpele vraag is nu de volgende: ligt het democratisch deficit dat we vandaag kennen aan de aard van de Belgische staat zelf, of is zij slechts een uitvloeisel van het “federalistisch systeem”. Het antwoord zou kunnen zijn: beide. Het zogenaamd federalisme minoriseert sedert 1970 de Vlamingen. De Vlaamse politici hebben op een moment dat Vlaanderen economisch, emancipatorisch, demografisch voor de wind ging hun democratische meerderheid uit handen gegeven voor een schijnfederalisme. Want de Vlaamse autonomie, die wel degelijk reeël is, weegt binnen Belgisch kader niet op tegen de bevoegdheidsoverlappingen, de communautaire ruzies (als het ware ingebakken in het systeem), de geldverspilling... Een meerderheid van Vlaamse partijen kan het eens zijn over iets, en toch kan een Waalse minderheid dit tegenhouden (alarmbelprocedure). Deze feiten zijn er en zij zijn mede gewild door Vlaamse politici. Vanuit dit oogpunt zou men secessie kunnen rechtvaardigen, tenzij natuurlijk men zoals Paul Beliën op 17 oktober 1996 in “Trends” schreef dit als “vluchtmisdrijf” aanziet. (Dit “vluchtmisdrijf” geldt dan ook voor de problemen in Wallonië die mede de schuld zijn van lakse, Vlaamse politici). Of tenzij de baten van secessie hoger zijn dan de kosten. Of, en daarbij komen we wellicht bij het meest belangrijke punt, tenzij België een andere staatsstructuur verdraagt. Men zou voor een andere staatsstructuur kunnen uitgaan van de historische entiteiten waaruit de Zuidelijke Nederlanden, c.q. België bestaan: Vlaanderen, Brabant, Limburg, Luik, Luxemburg, Henegouwen en Namen. In een voldoende gefederaliseerde, of gedecentraliseerde staat wordt tenminste de institutionele tweeledigheid opgeheven. Maar is dit voldoende om de tweeledigheid waarmee België omwille van haar eigen aard kampt op te heffen? Het probleem is dat de essentie van de Belgische staat bestaat uit twee cultuurgroepen. De politieke leiders van één taalgroep hebben België probleemloos decennialang als (exclusief) vaderland aanvaard. Het aanslepen van de taalwetten, en vooral hun toepassing ervan, externe geopolitieke factoren, e.d.m. hebben dit gegeven veranderd. De sociaal-economische factoren (zie punt 2) hebben deze frustratie gevoed en versterkt. De objectieve overlevingskans voor België ligt in een strikte afbakening van de taalgrens, van een terugkeer van gemeenten die Vlaams waren naar Vlaanderen, van de afschaffing van de faciliteiten, van een economisch sterker zuiden (en dus van redelijke transfers) en van een andere staatsstructuur, waarbinnen iedere (historische) entiteit zich ontplooien kan. Cultuurverschillen worden immers makkelijker verdragen als een minderheid niet haar wil oplegt aan de meerderheid. Dan zal ook de subjectieve overlevingskans stijgen, want dan wordt België een vaderland dat kracht put uit diversiteit en niet diversiteit poogt te vernietigen (naar Frans model).

2) Op korte termijn bezien is de sociaal-economische kwestie echter veel bedreigender voor het voortbestaan van België. De klassieke Vlaams-nationalistische analyse is dat de transfers de Vlaamse welvaart afromen én Wallonië in slaap wiegen. Hier valt een tweevoudige kritiek op te geven, die we tot haar essentie zullen beperken.

Het eerste puntje van kritiek gaat over de transfers zelf: De berekeningen en cijfers zijn aanvechtbaar (lopende van 3 miljard euro/jaar tot 13 miljard euro/jaar) en vaak vrij slordig (Men spreekt over transfers van Vlaanderen naar Wallonië, terwijl men transfers van Vlaanderen naar Franstalig België, i.e. Wallonië én Brussel bedoelt). Omwille van de aard van het Vlaams Gewest (luchthavens, zeehavens, verkeersknooppunten) is het ook normaal dat dit – globaal – rijker is dan het Waals Gewest. Bovendien zijn er binnen alle staten transfers, en, wat meer is, binnen het Vlaams Gewest ook (bijvoorbeeld tussen Antwerpen en Limburg). Ook tussen stad en platteland, leeftijdsgroepen, sociale klassen zijn er transfers. Een eenzijdige berekening tussen twee polen geeft echter steeds dezelfde, dramatiseerbare resultaten. Het is onlogisch België te willen behouden als de transfers “laag” zijn en te willen afschaffen als ze “hoog” zijn. Wie bepaalt allereerst wat laag en hoog is? Het lijkt wat op de bewapeningswedloop, het zoeken naar evenwichten die nooit gevonden kunnen worden. En als de transfers écht hoog zijn, moeten we dan niet structureel ingrijpen, of net proberen de verschillen weg te vlakken? Transfers tussen burgers van één staat vervangen door transfers tussen deelstaten staat bovendien gelijk aan het invoeren van een soort willekeur-regime. Als de ene deelstaat niet meewerkt, wordt de geldkraan toegedraaid.

Dat brengt ons bij het tweede punt van kritiek. De klassieke analyse is correct als ze stelt dat transfers structureel en doelgericht moeten zijn. Het confederaliseringsproces, dat door het grootste deel van de Vlaamse Beweging wordt gewenst als minimum (zie hoger), zal, paradoxaal genoeg, echter controle nog moeilijker maken. Misbruiken zullen toenemen en de transfers verhogen. Secessie kan dit stoppen. Maar dan nog blijven transfers naar armere gebieden binnen Vlaanderen en, vooral, naar Brussel bestaan (gegeven dat Brussel voor Vlaanderen behouden blijft). Maar een waarachtig federatief stelsel of een eenheidsstaat waarin de Vlamingen controle kunnen uitoefenen op het hele land, gekoppeld aan noodzakelijke autonomie voor historische entiteiten (hoger) kan dit ook bewerkstelligen. Door een nationale politieke controle en politici die op federaal (nationaal) niveau de rekening gepresenteerd krijgen kan de economische malaise in het zuiden stoppen. Hier moet bovendien bij opgemerkt worden dat vandaag ook delen van Wallonië in het Waals-regionalistisch keurslijf zitten, zoals het (rijkere) Waals-Brabant en Namen. Moeten zij mee ten onder gaan door de gevolgen van het wanbeleid van Luik? Om over Luik door te gaan, is er de unieke mogelijkheid om van de verpauperde streek rond Luik een bloeiend achterland te maken voor de haven van Antwerpen en de zeehavens aan onze kust (goederen doorheen het Rijnland). Een bloeiend zuiden is goed voor Vlaanderen, zoals onder andere Johan Sauwens in 2003 al zeer terecht opmerkte. Om dit te verwezenlijken is er echter nood aan – we herhalen het – een kans voor een België op radikaal andere inslag, dat elke taalgroep (en haar grondgebied) respecteert én aan een dialoog met verstandige Franstalige politici (en die zijn er) die van hun regio geen tweede DDR willen maken.

3) Van alle argumenten is het linguïstische argument misschien hetgeen dat het meest tot de verbeelding spreekt. België bestaat uit vier taalgebieden en die horen integraal gerespecteerd te worden. Enkel door het laxisme inzake taalwetgeving van de huidige politieke kaste te vervangen door een “repressiever” optreden kan dit. Het is inderdaad goed dat de Vlamingen meertalig zijn. Maar dit Vlaams model, en deze opmerking geldt ook voor de vorige paragraaf moet geëxporteerd worden. Initiatieven zoals de meertalige scholen (er bestaan er 70 in Wallonië) moeten aangemoedigd worden. En, meer nog, de Franstalige mensen moeten ervan overtuigd worden dat hun toekomst geestelijk noch politiek niét ligt in het vermorzelende, Franse centralisme. Hun oriëntatie op het Nederlands, op de Germaanse cultuur in het algemeen, kan – en de Vlaamse Beweging heeft dit reeds in de 19de eeuw scherp opgemerkt - een dam opwerpen tegen het eeuwenoud Frans expansionisme dat nog stééds leeft.

4) Het nationalistische argument is dat de Vlamingen een volk vormen en dus een staat moeten worden. We gaan hier niet ingaan op de discussie wie nu het volk is (de Belgen, Vlamingen, Limburgers, Europeanen...), maar wel op de staat. Want indien de redenering zo is dat de Vlamingen als volk een staat verdienen, dan kan deze staat ook België zijn, waar de Vlamingen 65% uitmaken. Men kan zeggen dat de “macht” binnen België heroveren vandaag “niet realistisch” is. Misschien klopt dit, misschien niet. Alleszins was federalisme dat ook niet in de jaren 50 en, bovendien, de politici moeten het adagium indachtig zijn: “Point n'est besoin d'espérer pour entreprendre, ni de réussir pour persévérer”. De Vlamingen weten wat het is om geen taalrechten te hebben, zij zullen in hun België niet aan machtsmisbruik doen.

5) Het culturele argument (zie hoger) komt niet voort uit de Belgische staat zelf, maar wel uit de aard van haar instellingen, van haar huidige nepotische politici en van de splitsing van de openbare media. Op zich is het op de keper beschouwd ook niet nodig dat iedere Belg naar hetzelfde kijkt, of hetzelfde leest. Een kruisbestuiving tussen lokale, communautaire én federale publieke opinie kan verrijkend zijn, en misschien zelfs een troef.

6) Het historische argument is wellicht het zwakste. Wij moeten geen wraak nemen voor het verleden. Bovendien hebben de Belgische regio’s ook een hele brok gemeenschappelijke geschiedenis.

Bovendien is een scheiding kostelijk, moeizaam, kan er gebiedsverlies zijn en worden de poten van de “Leo Belgicus” in Franse hanenklauwen gegooid (korte samenvatting, maar het globaal beeld lijkt duidelijk

Dit gezegd zijnde, wil deze tekst geen absolute waarheid zijn, maar de aanzet tot een debat binnen de brede en rijke Vlaamse Beweging.

Roeland Leysen

[Zwartengeel]

Hm, hier en daar snijdt deze tekst misschien wel hout, maar denk eraan dat:

- dit alles in de eerste plaats een totaal nieuwe politieke cultuur vereist in Wallonië
- de huidige machthebbers in Wallonië (lees: de PS) geen vragende partij hiervoor zijn
- het ondanks alle negatieve berichten ten zuiden van de taalgrens er naar uitziet dat de huidige 'status quo'-generatie ook in de toekomst de lakens zal blijven uitdelen

Met andere woorden een mooi idealistisch essay, dat ik in de huidige Belgische context weinig kans van slagen geef.

[Breda]

Maak er maar een Aangepaste Nederlandse Model van , Directe Democratië , alleen dan met de Verzekering dat je nooit een Franstalige Overmacht heb


als dat geen Oplossing is ......maar een Confederaal of Federaal Lage Landen zie ik ook zitten

[Hans1]

Oorspronkelijk geplaatst door Bratskos Di Mola

Dit werkstuk kreeg ik toegezonden van een Vlaamsgezinde kennis. In tegenstelling tot wat ik verwacht had , vond ik het uiterst intressant. Wat vinden jullie ?

VLAAMSE MODEL NAAR BELGIË EXPORTEREN?

Binnen de Vlaamse Beweging is de laatste decennia een consensus ontstaan over de noodzaak van een secessie van Vlaanderen uit het Belgische staatsverband. Confederalisme lijkt het minimumprogramma geworden te zijn, federalisme wordt al niet meer betwist. Wanneer er echter een grote eenstemmigheid bestaat over een thema, kan het goed zijn, nuttig zelfs om de analyse in twijfel te trekken.
Laten we eerst kijken waarom, volgens de klassieke analyse, Vlaanderen zich zou willen afscheuren van België:

1 )Politiek: Binnen België hebben Vlamingen en Walen voor (zowat) alles verschillende oplossingen. Een eengemaakt bestuur is derhalve onmogelijk en kan enkel leiden tot frustratie van beide bevolkingsgroepen

2 )Sociaal-economisch: Wallonië leeft op de kap van Vlaanderen; de transfers werken bovendien als een slaapmiddel en remmen de Waalse heropstanding

3 )Linguïstisch: Binnen België verliest Vlaanderen steeds meer terrein aan de verfransing – vooral rond Brussel - en werd in de jaren 60 van de 20ste eeuw reeds Vlaamse grond prijsgegeven

4 )Nationalistisch De Vlamingen zijn een volk; elk volk moet zijn staat hebben

5 )Cultureel: Vlamingen en Walen kennen elkaar (niet) meer, lezen andere tijdschriften, kranten, bekijken andere televisiestations, kennen elkaars artiesten niet.

6 )Historisch: De Vlamingen zijn binnen Belgische context steeds benadeeld geweest.

Deze argumenten, gedragen door het grootste deel van de Vlaamse Beweging en (geheel of gedeeltelijk) door een deel van de Vlaamse publieke opinie zijn op zich eerbaar. Zij kunnen niet van tafel geveegd worden, zoals sommige Belgischgezinden steevast pogen te doen, door de Vlaams-nationalisten of het Vlaams-nationalisme de zondebok te maken van alles wat fout loopt in België. Dat is een cruciale denkfout omdat men zo oorzaak en gevolg verwart. Het secessionisme is een streven dat een oorzaak is. Nationalisten komen niet zomaar opdagen om een volkomen harmonische maatschappij te “vernietigen”. Men kan de grootte van de discordanties in het civiele of politieke veld over- of onderschatten, maar – anderzijds – niet loochenen d�*t zij bestaan. Doet men dat wel, dan is elke redelijke discussie bij voorbaat onmogelijk. Dit gezegd zijnde kunnen we, bondig, ingaan op deze zes argumenten.

1 )Vanuit politiek oogpunt is het duidelijk dat er nogal wat frustraties bestaan. Een gezonde democratie, en dat is meteen een mogelijk antwoord op de eerste stelling, moet verschillen kunnen verdragen. Verschillen die zich overigens niet alleen tussen Vlamingen en Walen voordoen, dat is duidelijk. Het probleem is echter dat België geen gezonde democratie is. De simpele vraag is nu de volgende: ligt het democratisch deficit dat we vandaag kennen aan de aard van de Belgische staat zelf, of is zij slechts een uitvloeisel van het “federalistisch systeem”. Het antwoord zou kunnen zijn: beide. Het zogenaamd federalisme minoriseert sedert 1970 de Vlamingen. De Vlaamse politici hebben op een moment dat Vlaanderen economisch, emancipatorisch, demografisch voor de wind ging hun democratische meerderheid uit handen gegeven voor een schijnfederalisme. Want de Vlaamse autonomie, die wel degelijk reeël is, weegt binnen Belgisch kader niet op tegen de bevoegdheidsoverlappingen, de communautaire ruzies (als het ware ingebakken in het systeem), de geldverspilling... Een meerderheid van Vlaamse partijen kan het eens zijn over iets, en toch kan een Waalse minderheid dit tegenhouden (alarmbelprocedure). Deze feiten zijn er en zij zijn mede gewild door Vlaamse politici. Vanuit dit oogpunt zou men secessie kunnen rechtvaardigen, tenzij natuurlijk men zoals Paul Beliën op 17 oktober 1996 in “Trends” schreef dit als “vluchtmisdrijf” aanziet. (Dit “vluchtmisdrijf” geldt dan ook voor de problemen in Wallonië die mede de schuld zijn van lakse, Vlaamse politici). Of tenzij de baten van secessie hoger zijn dan de kosten. Of, en daarbij komen we wellicht bij het meest belangrijke punt, tenzij België een andere staatsstructuur verdraagt. Men zou voor een andere staatsstructuur kunnen uitgaan van de historische entiteiten waaruit de Zuidelijke Nederlanden, c.q. België bestaan: Vlaanderen, Brabant, Limburg, Luik, Luxemburg, Henegouwen en Namen. In een voldoende gefederaliseerde, of gedecentraliseerde staat wordt tenminste de institutionele tweeledigheid opgeheven. Maar is dit voldoende om de tweeledigheid waarmee België omwille van haar eigen aard kampt op te heffen? Het probleem is dat de essentie van de Belgische staat bestaat uit twee cultuurgroepen. De politieke leiders van één taalgroep hebben België probleemloos decennialang als (exclusief) vaderland aanvaard. Het aanslepen van de taalwetten, en vooral hun toepassing ervan, externe geopolitieke factoren, e.d.m. hebben dit gegeven veranderd. De sociaal-economische factoren (zie punt 2) hebben deze frustratie gevoed en versterkt. De objectieve overlevingskans voor België ligt in een strikte afbakening van de taalgrens, van een terugkeer van gemeenten die Vlaams waren naar Vlaanderen, van de afschaffing van de faciliteiten, van een economisch sterker zuiden (en dus van redelijke transfers) en van een andere staatsstructuur, waarbinnen iedere (historische) entiteit zich ontplooien kan. Cultuurverschillen worden immers makkelijker verdragen als een minderheid niet haar wil oplegt aan de meerderheid. Dan zal ook de subjectieve overlevingskans stijgen, want dan wordt België een vaderland dat kracht put uit diversiteit en niet diversiteit poogt te vernietigen (naar Frans model).

2) Op korte termijn bezien is de sociaal-economische kwestie echter veel bedreigender voor het voortbestaan van België. De klassieke Vlaams-nationalistische analyse is dat de transfers de Vlaamse welvaart afromen én Wallonië in slaap wiegen. Hier valt een tweevoudige kritiek op te geven, die we tot haar essentie zullen beperken.

Het eerste puntje van kritiek gaat over de transfers zelf: De berekeningen en cijfers zijn aanvechtbaar (lopende van 3 miljard euro/jaar tot 13 miljard euro/jaar) en vaak vrij slordig (Men spreekt over transfers van Vlaanderen naar Wallonië, terwijl men transfers van Vlaanderen naar Franstalig België, i.e. Wallonië én Brussel bedoelt). Omwille van de aard van het Vlaams Gewest (luchthavens, zeehavens, verkeersknooppunten) is het ook normaal dat dit – globaal – rijker is dan het Waals Gewest. Bovendien zijn er binnen alle staten transfers, en, wat meer is, binnen het Vlaams Gewest ook (bijvoorbeeld tussen Antwerpen en Limburg). Ook tussen stad en platteland, leeftijdsgroepen, sociale klassen zijn er transfers. Een eenzijdige berekening tussen twee polen geeft echter steeds dezelfde, dramatiseerbare resultaten. Het is onlogisch België te willen behouden als de transfers “laag” zijn en te willen afschaffen als ze “hoog” zijn. Wie bepaalt allereerst wat laag en hoog is? Het lijkt wat op de bewapeningswedloop, het zoeken naar evenwichten die nooit gevonden kunnen worden. En als de transfers écht hoog zijn, moeten we dan niet structureel ingrijpen, of net proberen de verschillen weg te vlakken? Transfers tussen burgers van één staat vervangen door transfers tussen deelstaten staat bovendien gelijk aan het invoeren van een soort willekeur-regime. Als de ene deelstaat niet meewerkt, wordt de geldkraan toegedraaid.

Dat brengt ons bij het tweede punt van kritiek. De klassieke analyse is correct als ze stelt dat transfers structureel en doelgericht moeten zijn. Het confederaliseringsproces, dat door het grootste deel van de Vlaamse Beweging wordt gewenst als minimum (zie hoger), zal, paradoxaal genoeg, echter controle nog moeilijker maken. Misbruiken zullen toenemen en de transfers verhogen. Secessie kan dit stoppen. Maar dan nog blijven transfers naar armere gebieden binnen Vlaanderen en, vooral, naar Brussel bestaan (gegeven dat Brussel voor Vlaanderen behouden blijft). Maar een waarachtig federatief stelsel of een eenheidsstaat waarin de Vlamingen controle kunnen uitoefenen op het hele land, gekoppeld aan noodzakelijke autonomie voor historische entiteiten (hoger) kan dit ook bewerkstelligen. Door een nationale politieke controle en politici die op federaal (nationaal) niveau de rekening gepresenteerd krijgen kan de economische malaise in het zuiden stoppen. Hier moet bovendien bij opgemerkt worden dat vandaag ook delen van Wallonië in het Waals-regionalistisch keurslijf zitten, zoals het (rijkere) Waals-Brabant en Namen. Moeten zij mee ten onder gaan door de gevolgen van het wanbeleid van Luik? Om over Luik door te gaan, is er de unieke mogelijkheid om van de verpauperde streek rond Luik een bloeiend achterland te maken voor de haven van Antwerpen en de zeehavens aan onze kust (goederen doorheen het Rijnland). Een bloeiend zuiden is goed voor Vlaanderen, zoals onder andere Johan Sauwens in 2003 al zeer terecht opmerkte. Om dit te verwezenlijken is er echter nood aan – we herhalen het – een kans voor een België op radikaal andere inslag, dat elke taalgroep (en haar grondgebied) respecteert én aan een dialoog met verstandige Franstalige politici (en die zijn er) die van hun regio geen tweede DDR willen maken.

3) Van alle argumenten is het linguïstische argument misschien hetgeen dat het meest tot de verbeelding spreekt. België bestaat uit vier taalgebieden en die horen integraal gerespecteerd te worden. Enkel door het laxisme inzake taalwetgeving van de huidige politieke kaste te vervangen door een “repressiever” optreden kan dit. Het is inderdaad goed dat de Vlamingen meertalig zijn. Maar dit Vlaams model, en deze opmerking geldt ook voor de vorige paragraaf moet geëxporteerd worden. Initiatieven zoals de meertalige scholen (er bestaan er 70 in Wallonië) moeten aangemoedigd worden. En, meer nog, de Franstalige mensen moeten ervan overtuigd worden dat hun toekomst geestelijk noch politiek niét ligt in het vermorzelende, Franse centralisme. Hun oriëntatie op het Nederlands, op de Germaanse cultuur in het algemeen, kan – en de Vlaamse Beweging heeft dit reeds in de 19de eeuw scherp opgemerkt - een dam opwerpen tegen het eeuwenoud Frans expansionisme dat nog stééds leeft.

4) Het nationalistische argument is dat de Vlamingen een volk vormen en dus een staat moeten worden. We gaan hier niet ingaan op de discussie wie nu het volk is (de Belgen, Vlamingen, Limburgers, Europeanen...), maar wel op de staat. Want indien de redenering zo is dat de Vlamingen als volk een staat verdienen, dan kan deze staat ook België zijn, waar de Vlamingen 65% uitmaken. Men kan zeggen dat de “macht” binnen België heroveren vandaag “niet realistisch” is. Misschien klopt dit, misschien niet. Alleszins was federalisme dat ook niet in de jaren 50 en, bovendien, de politici moeten het adagium indachtig zijn: “Point n'est besoin d'espérer pour entreprendre, ni de réussir pour persévérer”. De Vlamingen weten wat het is om geen taalrechten te hebben, zij zullen in hun België niet aan machtsmisbruik doen.

5) Het culturele argument (zie hoger) komt niet voort uit de Belgische staat zelf, maar wel uit de aard van haar instellingen, van haar huidige nepotische politici en van de splitsing van de openbare media. Op zich is het op de keper beschouwd ook niet nodig dat iedere Belg naar hetzelfde kijkt, of hetzelfde leest. Een kruisbestuiving tussen lokale, communautaire én federale publieke opinie kan verrijkend zijn, en misschien zelfs een troef.

6) Het historische argument is wellicht het zwakste. Wij moeten geen wraak nemen voor het verleden. Bovendien hebben de Belgische regio’s ook een hele brok gemeenschappelijke geschiedenis.

Bovendien is een scheiding kostelijk, moeizaam, kan er gebiedsverlies zijn en worden de poten van de “Leo Belgicus” in Franse hanenklauwen gegooid (korte samenvatting, maar het globaal beeld lijkt duidelijk

Dit gezegd zijnde, wil deze tekst geen absolute waarheid zijn, maar de aanzet tot een debat binnen de brede en rijke Vlaamse Beweging.

Roeland Leysen

Als ik het goed begrijp is Roeland Leysen dus gewoon een Belgisch unitarist zoals wij want al zijn argumenten komen ongeveer overeen met de onze.

De B.U.B. heeft bovendien ook nooit ontkend dat er vroeger verdrukking was van NL of dat er transfers zijn. Intendeel. Er zijn transfers in alle richtingen.

Zeer goede tekst overigens.

[Hans1]

Oorspronkelijk geplaatst door Breda

Maak er maar een Aangepaste Nederlandse Model van , Directe Democratië , alleen dan met de Verzekering dat je nooit een Franstalige Overmacht heb


als dat geen Oplossing is ......maar een Confederaal of Federaal Lage Landen zie ik ook zitten

Belachelijk om een probleem te maken van "overmacht" vandaag. Er is overmacht van alle kanten: EU-overmacht, Amerikaanse overmacht, Chinese overmacht, niet alleen economisch, maar ook meer en meer politiek. Politiek is trouwens gebouwd op het economische.

[Breda]

Dus u staat te springen om een Waal als President / Premier te hebben ??

[Hans1]

Oorspronkelijk geplaatst door Breda

Dus u staat te springen om een Waal als President / Premier te hebben ??

Ik wil een goede Belg als premier, ongeacht zijn taal, godsdienst, geslacht of huidskleur. Ik ben geen racist. Hij moet wel tweetalig zijn, dat spreekt voor zich.

[van Maerlant]

Drietalig, bedoelt u natuurlijk.

[Hans1]

Oorspronkelijk geplaatst door van Maerlant

Drietalig, bedoelt u natuurlijk.

Noties van Duits volstaan. Zoniet moet hij ook Arabisch kennen, hè.

[van Maerlant]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

Noties van Duits volstaan. Zoniet moet hij ook Arabisch kennen, hè.

Tiens, ik heb nog nooit van de Arabische Gemeenschap gehoord... Sinds wanneer is dat een landstaal?

[Hans1]

Oorspronkelijk geplaatst door van Maerlant

Tiens, ik heb nog nooit van de Arabische Gemeenschap gehoord... Sinds wanneer is dat een landstaal?

Ik denk dat er in België méér Arabisch-sprekenden zijn dan Duitstaligen en dat reeds sinds lang, dus op de duur zou dat ook een landstaal moeten worden, tenzij men onder landstaal een belangrijke nationale taal begint te verstaan. Duits is m.i. een regionale taal, die respect verdient, maar daarom nog geen nationale status. Dat is overdreven en bedriegend want dat komt niet overeen met de realiteit. De meeste Belgen kennen geen Duits en Brussel is zeker geen Duitstalige hoofdstad.

[van Maerlant]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

Ik denk dat er in België méér Arabisch-sprekenden zijn dan Duitstaligen en dat reeds sinds lang, dus op de duur zou dat ook een landstaal moeten worden, tenzij men onder landstaal een belangrijke nationale taal begint te verstaan.

U verandert van onderwerp. Het gaat hier om het feit dat u Duits, een officiële landstaal, zelfs het vermelden niet waard vindt. En u predikt eenheid tussen de belgen?

Duits is m.i. een regionale taal, die respect verdient, maar daarom nog geen nationale status. Dat is overdreven en bedriegend want dat komt niet overeen met de realiteit. De meeste Belgen kennen geen Duits en Brussel is zeker geen Duitstalige hoofdstad.

Duits is een landstaal. Punt. De mensen in de Duitstalige Gemeenschap verdienen het ten volle om gelijkwaardig aan Walen en Vlamingen behandeld te worden.

Trouwens, 6 miljoen 'belgen' spreken Nederlands, tegen slechts 4 miljoen Frans. Vindt u Nederlands dan een belangrijkere taal dan Frans?

[Burry]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

Ik denk dat er in België méér Arabisch-sprekenden zijn dan Duitstaligen en dat reeds sinds lang, dus op de duur zou dat ook een landstaal moeten worden, tenzij men onder landstaal een belangrijke nationale taal begint te verstaan. Duits is m.i. een regionale taal, die respect verdient, maar daarom nog geen nationale status. Dat is overdreven en bedriegend want dat komt niet overeen met de realiteit. De meeste Belgen kennen geen Duits en Brussel is zeker geen Duitstalige hoofdstad.

Ofwel hebben al drie de landstalen een gelijkwaardige status, ofwel speelt het aantal sprekers wel een rol, maar dan moet Nederlands met voorsprong de belangrijkste taal zijn.

[Zwartengeel]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

Ik denk dat er in België méér Arabisch-sprekenden zijn dan Duitstaligen en dat reeds sinds lang, dus op de duur zou dat ook een landstaal moeten worden, tenzij men onder landstaal een belangrijke nationale taal begint te verstaan. Duits is m.i. een regionale taal, die respect verdient, maar daarom nog geen nationale status. Dat is overdreven en bedriegend want dat komt niet overeen met de realiteit. De meeste Belgen kennen geen Duits en Brussel is zeker geen Duitstalige hoofdstad.

Daarom ook dat de eventuele Duitstaligen die geïnteresseerd zijn in uw partij nog steeds in de kou blijven staan, nietwaar? Ze moeten wellicht ook maar Frans begrijpen, zoals de Vlamingen het indertijd moesten ondergaan? 'Pour les germanophones, la même chose'?

[van Maerlant]

Nog geen reactie van Hans... Verbaast mij in feite niet.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

Noties van Duits volstaan. Zoniet moet hij ook Arabisch kennen, hè.

Voor het geval je het nog altijd niet wist: Duits is één van de drie officiële landstalen. Arabisch niet.

Maar we wisten al langer dat de grondwet voor jou niet altijd hoeft nageleefd te worden.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Burry

Ofwel hebben al drie de landstalen een gelijkwaardige status, ofwel speelt het aantal sprekers wel een rol, maar dan moet Nederlands met voorsprong de belangrijkste taal zijn.

Wedden dat Hans deze consequentie van zijn eigen theorie niet aanvaardt?

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

Ik wil een goede Belg als premier, ongeacht zijn taal, godsdienst, geslacht of huidskleur. Ik ben geen racist. Hij moet wel tweetalig zijn, dat spreekt voor zich.

Hans1Citaat:
Oorspronkelijk bericht door van Maerlant
Drietalig, bedoelt u natuurlijk.


Noties van Duits volstaan. Zoniet moet hij ook Arabisch kennen, hè.

Toch niet als het tegenover mensen gaat die de Belgische Landstalen niet kennen, maar tegenover de Belgen dus duidelijk wel.
Dat bewijzen je eigen postings.
Of je beschouw België als je land en behandeld alle Belgen evenwaardig, of je geeft toe dat je de Vlamingen enkel tolleert omdat je hen niet meer kan domineren.

[Bratskos Di Mola]

Ik hou van de Duitste taal dus ik vind het dan ook belangerijk dat de premier zich in alle talen kan beredden.

Maar goed... daar gaat het niet over... back to topic alstublieft.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bratskos Di Mola

Ik hou van de Duitste taal dus ik vind het dan ook belangerijk dat de premier zich in alle talen kan beredden.

Maar goed... daar gaat het niet over... back to topic alstublieft.

Als de leider (voorzitter) van een pp die voor de eenheid van België geweerd te zijn reeds zulke uitsprakan doet, heeft elke discutie over de rest van België geen zin meer en mag het wel daar over gaan.
Men moet immers eerst weten wat het volledige standpunt van die partij is en hoe die tegenover een kleine minderheid van de Belgen staat voor je over de andere zaken kan beginnen.

Dus vraag aan Hans dat hij deze uitspraak even komt verdedingen.