Task Force to FORD : "Hocus Pocus ... hier die Focus !

[Descartes Jr]

"Task force": "déj�* vu"...


10-10-2003

De ontslagen bij Ford Genk beheersen de laatste dagen het nieuws. Zelfs de felbevochten taalwetgeving blijkt nu ondergeschikt te zijn aan jobs, want we gaan het probleem te lijf met een paar flinke Engelse woorden. Een task force moet de illusie wekken dat de vijand van het ogenblik met een martiale state of mind zal worden benaderd. Die task force blijkt te bestaan uit een allegaartje van politici die eigenlijk zo goed als niets aan de zaak kunnen veranderen en uit vakbondsmensen die zich, na de gebruikelijke ideologische uitspraken, vooral zullen bezighouden met de ontslagpremies. Geen van de onderhandelaars schuift een echte oplossing voor Ford Genk naar voren, en ook niet voor het structurele tewerkstellingsprobleem waar heel Europa mee kampt. Reporters van radio, televisie en pers volgen op de voet de non-events rond het hele gebeuren. Pietluttige details zoals het aantal auto's dat deze of gene ploeg heeft geproduceerd krijgen plots nieuwswaarde. Uitgerekte interviews met politici en vakbondsmensen waarin minuten lang rond de pot wordt gedraaid moeten de illusie van actie en hoop brengen.

We hebben het allemaal al eens meegemaakt. Op 27 februari 1997, toen ook 3000 werknemers te horen kregen dat Renault Vilvoorde zijn deuren ging sluiten. Ook toen maakten de politici heel wat heisa en werd er door toenmalig minister-president van Vlaanderen Luc Vandenbrande zelfs een heuse mediahappening geënsceneerd, waarbij de spotlights en de camera's de toorn van Vandenbrande ten aanzien van Renault-baas Schweitzer mooi in beeld brachten. En de toenmalige eerste minister reisde speciaal naar Parijs om het onheil op het hoogste niveau - de Franse staat was immers de belangrijkste aandeelhouder van Renault - te proberen afwenden. Ook toen gingen de vakbondsmensen vanuit België naar andere vestigen van de automaker en poogden daar enige solidariteit te vinden en de bevolking werd opgeroepen om geen Renaults meer te kopen. Het heeft allemaal niets geholpen.

Het enige politieke resultaat is de wet Renault, die het de bedrijven door allerhande procedures veel moeilijker maakt om hier een bedrijf of filiaal te sluiten. Die wet heeft er echter geen enkel bedrijf van weerhouden te sluiten of af te slanken, ook Ford niet. Het enige resultaat van die wet is dat een bedrijfssluiting nu veel meer kost aan advocaatkosten en tijd zodat multinationals zich nog minder geneigd voelen om in ons land iets op te starten. Nieuwe autofabrieken zijn er sindsdien niet gekomen. Andere nieuwe fabrieken van multinationals ook niet.

De bevolking wacht nu met gelatenheid af wat voor wettelijk wangedrocht al dat politiek gefriemel deze keer gaat voortbrengen. Want één ding is zeker: ze zullen weer wel een of andere onzinnige wet willen maken om hun geweten te sussen en de bevolking de illusie te geven dat ze hun job hebben gedaan. Zo kan er weer worden overgegaan tot de orde van de dag, want binnenkort staan de verkiezingen weer voor de deur.

De échte oplossing schuilt volgens mij in het vervangen van de belasting op werkende mensen door een belasting op producten, maar daar zullen we nog wel eventjes moeten op wachten. Want dat is een Europese bevoegdheid en dat stoot tegen héél veel heilige huisjes, right?

Roland Duchâtelet,
Voorzitter Vivant