Internationale oproep tot een moratorium op lijfstraffen, steniging en doodstraf

[Kallikles]

Internationale oproep tot een moratorium op lijfstraffen, steniging en doodstraf in de islamitische wereld

Tuesday 5 April 2005, by Tariq Ramadan[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Inleiding[/SIZE][/FONT]

[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Regelmatig worden moslims geconfronteerd met het vraagstuk van de toepassing van straffen uit het islamitisch strafrecht. Of men naar het begrip sharî’a verwijst of, meer in het bijzonder, naar hudûd, de termen van het huidige debat worden bepaald door een kernprobleem in de discussie tussen ulamâ’ en/of tussen moslims: wat houdt trouw aan de islamitische boodschap in het huidige tijdperk in? Afgezien van hetgeen van een ieder wordt geëist, in zijn of haar privéleven, wat zijn de vereisten voor een maatschappij die ‘islamitisch’ wil zijn?[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Het is bekend dat er verschillende denkrichtingen bestaan in de islamitische wereld en dat de meningsverschillen talrijk, diep en terugkerend zijn. Een minderheid eist de directe en letterlijke toepassing van de hudûd, want volgens hen is deze toepassing een noodzakelijke voorwaarde voor het ‘islamitische’ karakter van een grotendeels islamitische maatschappij. Anderen gaan uit van het objectieve feit dat hudûd zich wel degelijk in de bronnen (de Koran en de Sunna) bevinden en zijn van mening dat de toepassing van de hudûd afhangt van hoe de maatschappij eruit ziet, die rechtvaardig en, voor sommigen, ‘ideaal’moet zijn, en dat er dus eerst gestreefd moet worden naar maatschappelijke rechtvaardigheid en gestreden tegen armoede en analfabetisme enzovoort. Ten slotte zijn er nog weer anderen, eveneens een minderheid, die vinden dat de teksten die over de hudûd gaan volstrekt achterhaald zijn. Zij menen dat er in de huidige islamitische maatschappijen geen plaats is voor deze bronnen.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]De meningen lopen dus uiteen en de standpunten zijn vaak onwrikbaar zonder dat de respectievelijke argumenten over dit onderwerp echt duidelijk zijn of uitgelegd worden. Op het moment dat ik dit artikel schrijf wordt er nauwelijks een wezenlijk debat gevoerd binnen de islamitische maatschappijen en blijven de standpunten erg vaag of zelfs mistig. Tegelijkertijd ondergaan mannen en vrouwen echter deze straffen, waarover geen overeenstemming bestaat onder moslims.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Voor moslims is de islam een boodschap van gelijkheid en rechtvaardigheid. Vanwege de trouw aan deze boodschap is het mij onmogelijk te zwijgen over zo’n onrechtvaardige toepassing van onze religieuze bronnen. Er moet een open debat komen, waarin men zich niet tevreden stelt met algemene, onhandige of gecompliceerde antwoorden. Het zwijgen en het zich in bochten wringen doen geen recht aan de duidelijke boodschap van rechtvaardigheid van de islam.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]In naam van de schriftuurlijke islamitische bronnen, in naam van de islamitische leer en in naam van het hedendaagse islamitische bewustzijn: er moet iets gezegd worden, er moeten beslissingen worden genomen.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Wat de meeste ulamâ’ zeggen[/SIZE][/FONT]

[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Alle ulamâ’ (geleerden) uit de islamitische wereld, vroeger en nu en uit alle denkrichtingen, erkennen dat er schriftuurlijke teksten bestaan waarin sprake is van lijfstraffen (Koran en Sunna), van steniging van overspelige mannen en vrouwen (Sunna) en van de doodstraf (Koran en Sunna). Het gaat hier om de objectieve inhoud van teksten die door de ulamâ’ nooit in twijfel is getrokken.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]De meningsverschillen tussen ulamâ’ en verschillende denkrichtingen (orthodoxe, hervormingsgezinde, rationele enzovoort) gaan voornamelijk over de interpretatie van een aantal van deze teksten en/of over de voorwaarden voor de oplegging van straffen uit het islamitisch strafrecht (aard van de begane overtredingen, getuigenissen, sociale en politieke context enzovoort) of, ten slotte, over hun functie in de huidige maatschappij op een dieper en globaler niveau.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]De meerderheid van de ulamâ’ is tot op de dag van vandaag van mening dat deze straffen wel degelijk islamitisch zijn, maar dat er vrijwel onmogelijk voldaan kan worden aan de vereiste voorwaarden voor hun toepassing (met name waar het steniging betreft): zij zijn dus bijna nooit uitvoerbaar. De hudûd zouden vooral een afschrikkende functie hebben, om de gelovigen beter de ernst te doen beseffen van de handelingen die aan dergelijke straffen ten grondslag liggen.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Zij die de boeken van de ulamâ’ lezen en naar hun lezingen en preken luisteren, in de islamitische wereld reizen of omgaan met mensen uit de islamitische gemeenschappen in het Westen zullen zeker, en onveranderlijk, de volgende uitspraak horen, die door de religieuze autoriteiten gedaan wordt: ‘...bijna nooit uitvoerbaar’. Door deze formulering ontsnappen de meerderheid van de ulamâ’ en de moslims aan de kern van het vraagstuk zonder dat zij de schijn wekken ontrouw te zijn aan de islamitische schriftuurlijke bronnen. Een andere houding is het het vraagstuk te ontwijken of te zwijgen.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Wat zich in het veld afspeelt[/SIZE][/FONT]

[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]We hadden graag gezien dat de formulering ‘bijna nooit’ een garantie zou zijn geweest voor de bescherming van mannen en vrouwen tegen een onderdrukkende en onrechtvaardige behandeling; we hadden graag gezien dat de genoemde voorwaarden door de regeringen en wetgevers die zich op de islam beroepen, begrepen zouden worden als een uitnodiging tot de bevordering van gelijkheid voor de wet en rechtvaardigheid tussen de mensen. Niets is minder waar.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]In contrast met een islamitische redenering die de feiten bagatelliseert en verzacht, in de schaduw van het ‘bijna nooit’, worden mannen en vrouwen gestraft, geslagen, gestenigd en geëxecuteerd vanwege de toepassing van de hudûd en zonder dat ergens ter wereld moslims zich daar bijzonder over opwinden. We doen alsof we het niet weten, alsof het gaat om een onbelangrijk verraad aan de islamitische leer. En dat terwijl deze straffen, toppunt van onrechtvaardigheid, alleen maar opgelegd worden aan vrouwen en armen, die tweemaal slachtoffer zijn, nooit aan rijken, regeringsleiders of onderdrukkers. Bovendien hebben honderden gevangen niet de beschikking over een verdediging die deze naam waardig is: doodstraffen worden opgelegd aan vrouwen, aan mannen, zelfs aan minderjarigen (politieke tegenstanders, zwarthandelaars, misdadigers enzovoort). Als wij toestaan dat onze relatie tot de schriftuurlijke bronnen vaag is, plegen wij verraad aan de boodschap van rechtvaardigheid van de islam.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]De internationale gemeenschap heeft eveneens een belangrijke, duidelijke verantwoordelijkheid voor het vraagstuk van de hudûd in de islamitische wereld. De aanklachten zijn selectief en vinden plaats na berekening en bescherming van geostrategische en economische belangen. Een arm Afrikaans of Aziatisch land dat de hudûd of de sharî’a toe wil passen wordt geconfronteerd met internationale campagnes zoals we die recentelijk hebben gezien, maar rijke landen, oligarchiën en/of bevriende landen niet. Die worden voorzichtig, of helemaal niet, aangesproken, ondanks het feit dat de oplegging van deze straffen aan de armste en kwetsbaarste delen van de samenleving doorgaat en ons bekend is. De hevigheid van de aanklachten is omgekeerd evenredig aan de belangen die in het spel zijn. Een onrechtvaardigheid te meer.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]De harstocht van het volk, de vrees van de ulamâ’[/SIZE][/FONT]

[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Zij die in de islamitische wereld reizen of met moslims omgaan, constateren het volgende: overal toont de bevolking dat zij gehecht is aan de islam en aan zijn lessen. Dit feit, dat op zich boeiend is, is soms verontrustend of zelfs ronduit gevaarlijk. De aard van deze gehechtheid is namelijk bijna hartstochtelijk. Zij gaat echter niet gepaard met veel kennis of begrip van de teksten, en er bestaat weinig of geen kritische afstand tot de verschillende interpretaties van geleerden, tot de benodigde contextualisatie, tot de aard van de vereiste voorwaarden of tot de bescherming van indiviuele rechten en de bevordering van rechtvaardigheid. [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Waar het het vraagstuk van de hudûd betreft, zien we soms bevliegingen waarbij de bevolking de onmiddellijke en letterlijke toepassing vraagt of eist, omdat dat het ‘islamitische’ karakter van de maatschappij zou waarborgen. Niet zelden hoort men moslims en moslima’s uit het volk (al dan niet geschoold, en meestal straatarm) oproepen tot een vormelijke en strikte uitvoering van het strafrecht (in hun beleving, de sharî’a) waarvan zij zelf vaak het eerste slachtoffer zullen zijn. Als we dit verschijnsel bestuderen, zien we dat er twee soorten redeneringen ten grondslag liggen aan deze eisen:[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]

1. [FONT=Times New Roman][SIZE=3]De letterlijke en onmiddellijke toepassing van de hudûd maakt de verwijzing naar de islam zichtbaar op wettelijk en maatschappelijk niveau. De wetgeving geeft een gevoel van trouw aan het gebod uit de Koran dat een strikt respect van de tekst eist. We hebben in Afrikaanse, Arabische, Aziatische en zelfs in Westerse landen kunnen zien dat in de beleving van de bevolking de hardheid en de onmogelijkheid van een compromis bij de uitvoering van straffen deze uitvoering een islamitisch karakter verlenen. [/SIZE][/FONT]
2. [FONT=Times New Roman][SIZE=3]De kritiek en de veroordelingen van het Westen voeden op hun beurt het gevoel van de bevolking trouw te zijn aan de islamitische leer, volgens een op tegenstellingen berustende, simpele en simplistische beredenering: het heftige verzet van het Westen is een bewijs van het echte islamitische karakter van de letterlijke toepassing van de hudûd. Sommigen overtuigen zich daarvan door te stellen dat het Westen reeds lang geleden haar morele waarden is kwijtgeraakt en zo tolerant is geworden dat de strengheid van het islamitische strafrecht, dat immoreel bedrag bestraft, het enige alternatief is voor de ‘westerse decadentie’.[/SIZE][/FONT]

[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Deze vormelijke en binaire redeneringen zijn zeer gevaarlijk, want zij kennen om verkeerde redenen een islamitische kwaliteit toe aan een wetstelsel. Men kiest niet voor dit wetstelsel omdat het rechtvaardigheid bevordert, beschermt en toepast, maar vanwege de harde en zichtbare bestraffingen van gedrag dat in tegenstelling en in tegenspraak is met westerse wetten, die gezien worden als te tolerant en die zich niet baseren op een godsdienst. Op dit moment zien we dat islamitische gemeenschappingen of volken dit soort van legitimeringen accepteren om een regering of partij te steunen, die oproept tot een toepassing van de sharî’a, wat een letterlijke en onmiddellijke toepassing van lijfstraffen, steniging en de doodstraf betekent.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]We zien onder het volk een soort harstocht. Het belangrijkste kenmerk daarvan is dat het wil reageren op verscheidene frustraties en vernederingen door een identiteit aan te nemen die islamitisch (en anti-westers) is, maar die niet gebaseerd is op een begrip van de doelen van de islamitische leer (al-maqâsid) of van de verschillende interpretaties en voorwaarden van de toepassing van de hudûd. [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Veel ulamâ’ reageren voorzichtig op deze hartstocht, uit angst hun geloofwaardigheid tegenover de massa te verliezen. Er wordt een soort psychologische druk uitgeoefend op de de juridische uiteenzetting van de ulamâ’, die normaal gesproken onfhankelijk zouden moeten zijn, zodat zij de bevolking kunnen onderwijzen en alternatieven aan kunnen dragen. Nu gebeurt echter het tegenovergestelde: de meerderheid van de ulamâ’ is bang als te inschikkelijk, niet streng genoeg, te westers en onvoldoende islamitisch te worden beschouwd. Zij vreest de confrontatie met het volk, dat hartstochtelijke, soms simplistische, weinig erudiete en binaire eisen stelt.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]De ulamâ’ zouden garant moeten staan voor een grondige lezing van de teksten, voor trouw aan de doelen ‘rechtvaardigheid’ en ‘gelijkheid’ en voor een kritische analyse van de voorwaarden en van de sociale context. Zij laten zich echter verleiden tot de acceptatie van vormelijkheid (onmiddellijke toepassing die niet in een context wordt geplaatst) of van een binaire redenering (minder Westen is meer islam) of verbergen zich achter formuleringen die hen beschermen, zonder oplossingen aan te dragen voor de onrechtvaardigheden die vrouwen en armen dagelijks ondergaan (‘het is bijna nooit toepasbaar’ ).[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Een onmogelijke status quo: onze verantwoordelijkheid[/SIZE][/FONT]

[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]De islamitische wereld maakt een ernstige crisis door, waarvan de oorzaken en kenmerken veelzijdig en soms tegenstrijdig zijn. De politieke systemen van de Arabische wereld zijn meestal vergrendeld, referenties aan de islam zijn vaak geïnstrumentaliseerd en de publieke opinie is gemuilkorfd of door hartstocht verblind (zelfs zodanig dat zij de meest repressieve en onrechtvaardige uitvoering van de sharîa’a en van de hudûd goedkeurt, of zelfs eist). [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Waar het het precaire, puur religieuze vraagstuk betreft, is er een autoriteitscrisis. Er is geen intern debat tussen de ulamâ’ en de verschillende rechtsscholen (en denkscholen) en evenmin binnen islamitische maatschappijen of gemeenschappen. Het resultaat daarvan is een veelheid aan meningen, hetgeen op zich geaccepteerd is binnen de islam, maar die op dit moment tot een grote wanorde leidt, waarin de meest uiteenlopende en tegenstrijdige juridische uitspraken, waarvan een ieder het ‘islamitische karakter’ claimt en daarbij elk ander oordeel uitsluit, naast elkaar bestaan. In deze juridische chaos kiest de gemiddelde moslim uiteindelijk voor ‘uiterlijke tekenen van trouw’ in plaats van voor meningen die gebaseerd zijn op kennis en begrip van de islamitische principes en regels (ahkâm). [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]We moeten de werkelijkheid onder ogen zien. Er is sprake van een viervoudige crisis: gesloten en repressieve politieke systemen, een versnipperde religieuze autoriteit, tegenstrijdige eisen en een bevolking die geen toegang heeft tot onderwijs en geleid wordt door trouw aan de leer van de islam die hartstochtelijk in plaats van bedachtzaam is. Dit rechtvaardigt echter niet dat wij ons hullen in verontrustend, medeplichtig en schuldig zwijgen, terwijl mannen en vrouwen gekastijd, gestenigd en geëxecuteerd worden door een vormelijke en geïnstrumentaliseerde toepassing van de schriftuurlijke islamitische bronnen.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Alle moslims over de hele wereld zijn hiervoor verantwoordelijk. Zij staan voor de uitdaging van trouw aan de islamitische boodschap in het huidige tijdperk; zij moeten deze tekortkomingen en dit verraad aan de kaak stellen, waar dit ook plaatsvindt en door welke islamitische autoriteit of persoon dit ook geschiedt. Een profetische traditie vertelt: “Help je broer, of hij nu onrechtvaardigheid begaat of slachtoffer is van onrechtvaardigheid.” Een van de Metgezellen vroeg: “Gezant van God, ik begrijp hoe ik iemand moet helpen die slachtoffer is van onrecht, maar hoe moet ik iemand helpen die onrechtvaardig is?” De Profeet (V) antwoordde: “Voorkom dat hij onrechtvaardig is, zo zul je hem helpen.” [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Dit is de verantwoordelijkheid van elke ‘âlim (geleerde), van elk geweten, van elke vrouw en elke man, waar hij of zij zich ook bevindt. Westerse moslims verschuilen zich soms achter het argument dat de toepassing van de shâri’a of de hudûd hun niet aangaat, omdat zij zich in een situatie bevinden waarin zij een minderheid zijn. Zij volharden dus in een verontrustend en ernstig zwijgen. Of zij veroordelen op afstand zonder te trachten dit vraagstuk en de mentaliteiten verder te laten ontwikkelen. Deze moslims, die leven op plekken waar politieke vrijheid is en die toegang hebben tot onderwijs en kennis hebben echter - juist in naam van de islamitische leer - een belangrijke verantwoordelijkheid om de situatie te verbeteren, een diepgaand debat te openen en de onrechtvaardigheden die in hun naam worden gepleegd te veroordelen en op te laten houden.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Een oproep, kwesties[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Rekening houdend met al deze overwegingen, lanceren wij nu een internationale oproep tot een onmiddellijk moratorium ten aanzien van lijfstraffen, steniging en doodstraf in alle landen die voornamelijk islamitisch zijn. [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Als we in overweging nemen dat meningen van geleerden niet expliciet zijn noch unaniem (ja zelfs zonder duidelijke meerderheid) wat betreft het begrip van de tekst en de toepassing van de hudûd, en dat in toenemende mate de politieke systemen en de toestand van overwegend islamitische samenlevingen geen rechtvaardige en gelijke behandeling van individuen garanderen voor de wet. Het ligt in onze morele en religieuze verantwoordelijkheid om te vragen zodat men een onmiddellijk einde maakt aan de toepassing van de hudûd dat en onrechte gelijk word gesteld aan de <>.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Deze oproep gaat gepaard met een serie fundamentele vragen die gericht zijn aan het geheel van religieuze, islamitische autoriteiten van de wereld en dit ongeacht hun traditie (soennitisch of sjiitisch ), hun rechtsschool (hanafitisch, malikitisch, ja’farisch, etc) of hun denkstroming (salafitisch, reformistische etc.): [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]

1. [FONT=Times New Roman][SIZE=3]Welke teksten (en wat is hun respectievelijke graad van authenticiteit) refereren naar lijfstraffen, steniging en de doodstraf in het corpus van heilige islamitische bronnen beperkt tot wat geleerden hudûd noemen. Wat zijn de marges van mogelijke interpretaties en op welke domeiene doen zich punten van verschillen voor (al-ikhtilâf) in de geschiedenis van het islamitische recht tot aan de huidige tijd. [/SIZE][/FONT]
2. [FONT=Times New Roman][SIZE=3]Wat zijn de vastgestelde voorwaarden (shurût) voor iedere straf, door de bronnen zelf, de consensus van geleerden (al-ijmâ) of door geïsoleerde geleerden in de loop van het islamitische recht en jurisprudentie (fiqh)? Welke verschillen waren er wat betreft de vaststelling van deze voorwaarden en welke type van << verzachtende omstandigheden>> zijn soms uitgewerkt door deze of gene religieuze autoriteit in de loop van de geschiedenis of in de verschillende juridische scholen?[/SIZE][/FONT]
3. [FONT=Times New Roman][SIZE=3]De sociaal-politieke context (al-wâqi’) werd altijd beschouwd door ulamâ’als een van de voorwaarden voor het toepassen van de hudûd, maar het belang hiervan is van dien aard dat deze kwestie een specifieke behandeling vereist (en de deelname aan debatten van intellectuelen, vooral diegenen die kennis hebben van menswetenschappen). In welke context is het tegenwoordig mogelijk om de hudûd denken toe te kunnen passen? Wat zijn de vereiste voorwaarden op het gebied van politieke systemen en het toepassend van de algemene wetgeving: vrijheid van meningsuiting, gelijkheid voor de wet, volkseducatie, toestand van de armoede en sociale uitsluiting etc.? Wat zijn de onderscheidingspunten tussen de rechtsscholen en de ulamâ’ en waarop berusten deze verschillen.[/SIZE][/FONT]

[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]De bestudering van deze kwesties moet van dien aard zijn dat het de grenzen van het debat verduidelijkt wat betreft de interpretatiemarges die de teksten bieden,tegelijkertijd met een bewustwording van de toestand van huidige maatschappijen en de ontwikkelingen die ze doormaken. Deze intracommunautaire reflectie vereist daarom een tweevoudig inzicht van teksten en contexten uit zorg voor trouw aan de doelstellingen van de boodschap van de Islam. In wezen dient deze reflectie ons in de gelegenheid te stellen om antwoord te geven op de vraag wat toepasbaar is (en volgens welke voorwaarden) en wat niet meer toepasbaar is (rekening houdend met vereiste voorwaarden die onmogelijk met elkaar te rijmen zijn en met de ontwikkeling van maatschappijen die zich onvermijdelijk vervreemden van het vereiste ideaal). [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Deze stap, van binnenuit, vergt uiterste nauwkeurigheid, tijd en het op poten zetten van dialoogruimtes en zowel nationale als internationale debatten tussen ulamâ’, moslimintellectuelen en binnen islamitische gemeenschappen, want het heeft niet alleen betrekking op teksten, maar ook op contexten. In het interval kan er geen sprake zijn van het uitvoeren van straffen die slechts wettige benaderingen bekrachtigen en onrecht zoals dit tegenwoordig al het geval is. (noot 6: Onze twijfels moeten onder allen omstandigheden ten goede komen aan de beschuldigde volgende het universele voorschrift van het recht (grondwettelijk, vanaf de oorsprong en op basis van heilige bronnen van de juridische islamitische traditie). ) Een moratorium stelt zich dus tot taak een fundamenteel debat toe te staan die in alle helderheid plaatsvindt, zonder ooit te fungeren als dekking voor de instrumentalisatie van de islam. [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Alle gewettigde onrechtvaardigheden die in naam van de islam zijn gedaan, moeten onmiddellijk ophouden. [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Tussen de letter en de doelstellingen: trouw[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Sommigen zien deze oproep als een aansporing tot het niet respecteren van de heilige bronnen van de islam. Het oproepen tot een moratorium zou het ingaan tegen expliciete teksten uit de Koran en Soenna zijn. In tegendeel: alle teksten die refereren naar het rechtsdomein vereisen gelezen te worden naar gelang de doelen die deze rechtvaardigen (al-maqâsid). Zo vinden we, tussen de essentiële en hogere doelstellingen, uitdrukkelijk gesteld de bescherming van de integriteit van een persoon (an-nafs) en het stimuleren van rechtvaardigheid (al-‘adl). Welnu, een letterlijke toepassing van de hudûd (die niet binnen een context zijn geplaatst en zonder respect voor de strikte en vele geformuleerde voorwaarden en die zich presenteren als een formele getrouwheid aan de leerstellingen van de islam), kan feitelijk een verraad zijn, want een letterlijke toepassing kan volgens de context een gekenmerkte onrechtvaardigheid voortbrengen. [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]De khalief ‘Umar ibn al-Khattab heeft zeker een moratorium ingesteld, toen hij besloten heeft de toepassing van straf ten aanzien van dieven tijdens het hongerjaar op te schorten. De Koranische tekst is toch een van de meest expliciete teksten, maar de toestand van de maatschappij maakt dat een letterlijke toepassing ervan onrechtvaardig is: men zou arme mensen hebben gestraft, wiens potentiële diefstal als enige doel zou hebben gehad om te overleven in een situatie van absolute armoede. In naam dus van de doelstelling van rechtvaardigheid vereist door de globale boodschap van de islam, heeft ‘Umar ibn Al-Khattab besloten tot het opschorten van een tekst: trouw aan de letterlijkheid van de tekst zou ontrouw hebben betekent en verraad aan de hogere waarde van de islam, namelijk rechtvaardigheid. Het is in naam van de islam en het goede inzicht van teksten dat hij de toepassing van een van de teksten heeft opgeschort. Het moratorium vindt hierin een historisch precedent van het hoogste belang. [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]De reflectie en de noodzakelijke hervormingen in de maatschappijen die voornamelijk islamitisch van aard zijn, kunnen slechts van binnenuit komen. Het is aan de moslimvrouwen en moslimmannen om hun verantwoordelijkheden te nemen en deze beweging op gang te brengen die alles opent in de intracommunautaire dialoog, door te weigeren dat onrechtvaardigheden gewettigd blijven en toegepast in naam van de islam, en dus in hun naam. Een endogene dynamica is absoluut nodig. [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Dat wil niet zeggen dat de gestelde vragen door intellectuelen en niet-islamitische burgers gediskwalificeerd moeten worden, in tegendeel. Alle partijen moeten leren zich los te maken van etnocentrisme en te luisteren naar andermans referentiepunten, logica en verwachtingen. Voor moslims zijn alle vragen welkom, van hun medegelovigen of van vrouwen en mannen die hun overtuigingen niet delen. Het behoort hun vervolgens toe er een kiem van te maken en de dynamiek van hun gedachte, die van binnenuit het beste zou zijn om trouw te zijn aan de eis van de rechtvaardigheid van de islam door rekening te houden met de eisen van het huidige tijdperk. [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Conclusie[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]De oproep tot een onmiddellijk moratorium wat betreft lijfstraffen, steniging en de doodstraf is om meerdere redenen noodzakelijk.Wij roepen op naar de bewustwording van een ieder zodat hij of zij zich betrokken voelt bij de instrumentalisatie van de islam en de vernederende behandeling waartoe mannenen vrouwen onderworpen worden, in bepaalde samenlevingen die voornamelijk islamitisch van aard zijn, te midden van een medeplichtige stilte en een algemeen verbreide wanorde wat betreft juridische meningen over het onderwerp. Deze bewustwording betekent in een verder stadium:[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]- Een mobilisatie van gewone moslims door de wereld die regeringen oproepen te besluiten tot een onmiddellijk moratorium. Wat betreft de toepassing van de hudûd ten aanzien van de opening van een uitgebreid intracommunautair debat (verstandige en beargumenteerde kritiek) tussen de ulamâ’, de intellectuelen, leiders en bevolkingsgroepen. [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]- Het aanspreken van ‘ulamâ zodat zij uiteindelijk de onrechtvaardigheden en de instrumentalisatie van de islam in het domein van de hudûd aan de kaak durven stellen en die zij in naam zelf van de islamitische teksten en in hun trouw, oproepen tot een onmiddellijk moratorium en zo het voorbeeld volgen van ‘Umar ibn al-Khattab.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]- Het bevorderen van de educatie van moslimpopulaties zodat zij de bedrieglijke schijn van het formalisme en de uiterlijkheden overtreffen. Het toepassen van onderdrukkende maatregelen en straffen maakt een maatschappij niet trouwer aan de islamitische leerstelling: het is eerder haar capaciteit tot het bevorderen van sociale rechtvaardigheid en de bescherming van de integriteit van ieder individu, man of vrouw, arm of rijk die haar oprechte trouw bepaalt. De norm in de islam, zijn de rechten dat men haar beschermt en niet de straffen die men haar oplegt (die niet anders kunnen zijn dan de waar aan voorwaarden verbonden uitzondering). [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]- Deze hervormingsbeweging van binnenuit, door moslims en in naam van de boodschap zelf en van de referentieteksten van de islam zou nooit onthouden moeten worden aan de nabijgelegen wereld en de vragen die de islam opwekt in de geest van niet-moslims. Niet om zich te schikken naar de antwoorden van <<de ander>> en van <<het westen>>, maar door in haar spiegel te kijken beter en constructiever trouw aan zichzelf proberen te blijven. [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Wij roepen iedereen op, die zich kan vinden in de inhoud van deze oproep zich bij ons te voegen en hun stemmen te laten horen opdat de toepassing van de hudûd in de islamitische wereld onmiddellijk ophoudt en dat een inhoudelijk debat zich over de kwestie buigt. Het is in naam van de islam, van haar teksten en van haar rechtvaardige boodschap dat we niet kunnen accepteren dat mannen en vrouwen straffen en dood moeten ondergaan in een hinderlijke, medeplichtige en uiteindelijke laffe zwijgen. [/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Het is noodzakelijk dat moslims van de wereld de formalistische legitimaties van de leringen van hun religie afwijzen en dat ze zich verzoenen met de onderliggende gedachte van een boodschap die uitnodigt tot spiritualiteit en die onderwijs, rechtvaardigheid en respect voor het pluralisme opeist. Maatschappijen hervormen zich niet door onderdrukkende maatregelen en door straffen, maar door de verplichting van een ieder om een rechtsstaat, een burgermaatschappij, respect voor de wil van het volk en een rechtvaardige wetgeving die gelijkheid van mannen vrouwen, armen en rijken voor de wet garanderen, oprichten. Het is van belang een democratiseringsbeweging op gang te brengen om bevolkingsgroepen over te laten gaan van de obsessieve van wat de wet bestraft, naar de eis van wat het moet beschermen: hun geweten, hun integriteit, hun vrijheid en hun rechten.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Genève, 18 maart 2005[/SIZE][/FONT]
[FONT=Times New Roman][SIZE=3]Tariq Ramadan[/SIZE][/FONT]

[Online]

Het islamitisch strafrecht is een reflectie van de primitiviteit van de islamitische religie en cultuur.
Het zal waarschijnlijk nog een eeuw of 15 duren alvorens ze ophouden met stenigen. Als het al gebeurt.
Gezien ze al aan het moorden en vernielen slaan omwille van een paar cartoons, twijfel ik ten zeerste aan dat moratorium. Waarschijnlijk weet 95 % van de moslims niet eens wat dat woord wil zeggen.

[circe]

Een bron van dit artikel zou leuk zijn: op de originele site zou het misschien leesbaar kunnen zijn?