Jean Picard - Over het sociaal-libertaire forum van Parijs 2003

guerin · 12 november 2006, 12:18

Sedert enkele jaren is het duidelijk dat anarchisme, geliefd of gehaat, groeit qua invloed en het splintergroepniveau verlaat. Maar voorzichtigheid is geboden: de rijpheid is er nog niet, wat de deuren openzet voor manipulatie en recuperatie. Tijdens het FSL (forum social- libertaire), hebben de collectieve debatten en individuele discussies waaraan ik deelnam, mij overtuigd dat de libertaire beweging zich enkel zal kunnen ontwikkelen op voorwaarde dat de “syndicale kwestie” opgelost raakt.
Gedurende tientallen jaren hebben de libertairen in hoofdzaak gemiliteerd in de grote syndicale confederaties (FO, CGT, CFDT), en waren zij er mede verantwoordelijk voor dat de sociale beweging in een impasse werd gebracht. Conclusies werden getrokken,weliswaar te laat, en het zijn vandaag de organisaties met het logo 'CNT' die de meerderheid van de libertairen uitmaken. Deze zeer positieve stap is nochtans maar een eerste. Want het is uiteraard niet voldoende een logo te hebben om alle problemen op te lossen. Maar de huidige problemen zijn belangrijk. Twee ervan zijn zelfs van kapitaal belang.
Het eerste is dat van de ideologie. Onder de dingen die ik bijvoorbeeld hoorde in de loop van het Libertair Sociaal Forum dat enkele maanden geleden in Parijs gehouden werd, was er één opvallend: de steeds weerkerende beschuldiging aan het adres van de CNT-AIT dat zij ‘ideologisch’ zijn. Deze beschuldiging werd geuit door militanten die beweerden a-politiek en a-ideologisch te zijn, of van een beperkend revolutionair syndicalisme. De eerste vraag die ter discussie moet worden gesteld is dus of een CNT a-ideologisch moet (en zelfs kan) zijn, of, integendeel, het standpunt moet innemen van een anarcho-syndicalistische organisatie.
De tweede vraag, die niet zonder verband is met de voorgaande, is die van het aantal. Het is in feite niet over de zegevierende cijfers, die ons door zekere personen worden voorgeschoteld (ook al gaat het om larie en apekool waarvan de auteurs de belachelijkheid niet juist inschatten), dat ik hier zou willen discussiëren, maar over de invloed van het organisatiemodel op het aantal en de evolutie van de structuur. Ook op dit vlak staan er twee tegengestelde opvattingen tegenover elkaar, waarvan de eerste het traditionele model wil hernemen, dat gemeenschappelijk is aan alle syndicale confederaties die er vandaag bestaan in Frankrijk.

Ideologisch vraagstuk: anarchosyndicalisme of a-ideologisch syndicalisme?

De mens denkt, werkt projecten en ethische waarden uit,...in één woord, geeft zin aan zijn bestaan. Het “maatschappelijke” is het product van eigenbelang, waarden, religieuze of filosofische ideologieën. Er is geen maatschappelijkheid ‘op zich’ maar wel ‘voor zich’. De kapitalisten die verklaren dat “de markt de natuurlijke staat is van de maatschappij” nemen een zuiver ideologische positie in; net als de deïsten die “geopenbaarde waarheden” verkondigen. Om kort te gaan, elk betoog over de keuzen van de samenleving is ideologisch. Want alleen de ideologie staat ons toe het maatschappelijke uit te werken en te begrijpen. Het tegendeel beweren, is de vrijheid van de mens ontkennen, de feiten en maatschappelijke keuzes naturaliseren en de cultuur uitsluiten. We constateren nochtans dat iedere groep die een sociaal of politiek doel nastreeft bewogen wordt door een ideologie, of men zich daar nu openlijk of impliciet op beroept. Het syndicalisme ontsnapt niet aan deze regel. Net als bij de andere sociale krachten is de enige echte vraag te weten wat een syndicalisme verbergt dat a-ideologisch pretendeert te zijn. Twee grote hypotheses die een discussie verdienen, kunnen naar voren geschoven worden.

De eerste is simpelweg dat dit a-ideologische syndicaat een eenvoudig samengaan van individuen is die niet veel gemeenschappelijk hebben. Het heeft geen enkele mogelijkheid om een zelfs maar relatief eenvoudige ideologie uit te werken. Een diepgaand debat over een maatschappelijk probleem van enige omvang zou het dan ook doen uiteenspatten. Ofwel, een aanleunende hypothese die een variatie van de voorgaande betreft, dat zij op zodanige wijze de dominerende ideologie heeft geïntegreerd dat het zich er niet meer aan kan onttrekken en dat het genoegen neemt met een op eisen gericht profiel (eventueel een strijdsyndicalisme) maar zonder het principe van uitbuiting zelf in vraag te stellen (zoals de hyperactivistische bonden in de USA op formele wijze doen, terwijl ze in hun diepste wezen hyper-reformistisch zijn). In al deze gevallen heeft zo’n organisatie en zo’n syndicalisme geen enkele revolutionaire draagwijdte en op termijn waarschijnlijk weinig toekomst.

De tweede grote hypothese is dat een zogenaamd a-ideologisch syndicaat een vernietiging ondergaat van zijn eigen theoretische beginselen ten voordele van een andere kracht (die in de vakbond het entrisme of de infiltratie beoefent). Het a-politieke en manifeste afwijzen van de ideologie draagt dan de stempel van de overname van binnenuit. De ervaring op dat vlak is oud. In Frankrijk beriep het ‘Charter van Amiens’ (1906) zich op de principes van neutraliteit, a-politisme, onafhankelijkheid en niet-vermenging tussen de sferen van syndicale activiteit (onmiddellijke looneisen,…) en de partijen (waaraan de keuze toevalt van welk maatschappijtype en het toekomstig beheer daarvan) die achtereenvolgens de overwinning van de hervormers en daarna van de marxisten-leninisten in de sociale beweging verzekerd hebben.
Want, op het vlak van de onafhankelijkheid, weet iedereen dat de partijen de vakbonden controleren. Wat niet te verwonderen valt: de besturen van het ene en van het andere delen dezelfde ideologie, dezelfde psychologie; en de individuen die ze samenstellen hebben vaak een dubbel lidmaatschap (partij/syndicaat). Meer prozaïsch uitgedrukt zijn hun welbegrepen belangen dezelfde. Maar de gevolgen van deze syndicale ‘neutraliteit’ zijn ernstig. Enerzijds worden de vakbonden van buitenuit gestuurd en dienen ze als manoeuvrerende massa voor de politieke organisaties, anderzijds snijden ze het sociale veld in twee delen. Het opdelen tussen partij en syndicaat brengt de fragmentatie van de strijd (die men nochtans als een globale zou moeten opvatten) met zich mee in geïsoleerde conflicten, verdeeld over verschillende terreinen. De strijd van de onderneming raakt niet aan die van de stad, wat als uiteindelijk resultaat heeft dat het grootste deel van de bevolking verhinderd wordt de uitbuiting in haar geheel te overzien, net als de verbanden tussen ideologie, economie en politiek. Het a-politiek en a-ideologisch syndicalisme draagt dus bij tot de instandhouding van de verdrukking en de verzwakking van het proletariaat. Het is tegen deze opvatting dat het anarcho-syndicalisme zich keert. Dit laatste erkent dat de huidige maatschappij gevormd wordt volgens drie soorten orde: ideologisch, politiek en economisch.
De maatschappij waarin wij leven richt zich de facto in op basis van de uitbuiting van een sociale klasse. Deze organisatie vloeit voort uit het samengaan in de hele wereld van drie ordes: de economische (kapitalisme, wat ook de juridische natuur ervan is), politiek (etatisme, welk regime er ook aan de macht is), ideologie (overheersing, wat ook de variant ervan is), wat hen doet bijdragen aan het sociale systeem dat er in voege is. We merken op dat ze zich onderling versterken en bestendigen in hun methodes en verhoudingen. Want het eigendom of het gebruik van de middelen behoort tot de bevoorrechte minderheden die beslissen over de overgrote meerderheid van de bevolking, die door hen in uitbuitende verhoudingen gehandhaafd wordt. Vandaar zou het foutief zijn omwille van tactische redenen slechts één enkele van de drie ordes trachten te veranderen, aangezien de twee andere ordes voortdurend werken om datgene dat zich in staat van zwakheid bevindt, in zijn oorspronkelijke staat te herstellen. Eén enkele aanvalshoek kiezen, zo begrijpt men uit het voorgaande, is zich bewegen in het doodlopende straatje van de verbrokkeling en de versnippering.
Deze omweg wordt verergerd door het cognitief reductionisme (d.w.z. een gedachte die zich beperkt, specialiseert, en alles doorheen het vervormende prisma ziet van één der drie ordes), de val waarin de militanten dan trappen. Hoe kan men feitelijk het geheel begrijpen a.h.v. slechts één van zijn samenstellende delen, terwijl het eigenlijk gaat om het analyseren van de eigen en wederzijdse handelingen, wisselwerkingen, co-acties, dynamische en dialectische verhoudingen van het geheel en zijn delen ? Ofschoon andere factoren optreden is het hoofdzakelijk de resultante van de drie ordes die ons sociaal systeem verenigt. Alle handelingen en veranderingen moeten integendeel verenigd worden. Globale actie sluit aan op holistische kennis. Het libertair communisme waaraan de anarcho-syndicalisten zich spiegelen ergert zich aan deze globale visie. Op economisch vlak stelt het de socialisering (of collectivisering) van economische entiteiten, op politiek vlak een federalisme van landelijke raden en op ideologisch vlak een egalitaire en libertaire ethiek voor.

De kwestie van het aantal en de organisatie

Een numeriek belangrijke organisatie willen opbouwen door de ‘grote organisaties’ van het politieke landschap of van de huidige vakbonden te willen ‘naäpen’ kan leiden tot vanalles behalve tot een breuk. We merken op dat deze bewegingen overeenkomen waar het betreft het volgende organisatorische principe: “een basis, een top”. Maar in zulk een organisatiemodel kan de basis, zelfs al was zij zich bewust van haar belangen, deze belangen niet verdedigen (hetzij door zwakte in de middelen waarover zij beschikt, door tijd, kennis, analyse, werktuigen etc.). Wanneer een organisatie die in beginsel libertair of anarcho-syndicalistisch is, zich verwijdert van de organisatieprincipes die de hare zouden moeten zijn (d.w.z. “noch top, noch basis”) en in werkelijkheid een pyramidaal model aanneemt, dan volgt daaruit (zoals in de autoritaire organisaties trouwens) een vermindering van de algemene activiteit van de organisatie en vooral van het vermogen tot initiatief nemen van de ‘basis’. Om deze vermindering tegen te gaan, verloopt de oplossing onvermijdelijk via het opkomen en versterken van een bestuur dat zich aan de top van de pyramide bevindt en dat het geheel bestuurt. Of dit bestuur samengesteld is uit vrijwilligers, verkozenen, vaste krachten en anderen in loondienst van de organisatie, dit verandert niets aan de evolutie van de dingen. Meer en meer zal het eigenlijke leven van de organisatie aangedreven worden door het bestuur.

Indien enkele, zelfs ingebeelde successen zich voordoen (het scheppen van structuren, de vermeerdering van het aantal aangeslotenen), zal het bestuur er ad hoc argumenten uithalen om de verticale verhouding van onderwerping te versterken en zijn macht uit te breiden over het geheel van de organisatie. Desgevallend vormt het middel dan meer en meer het functioneren zelf. De organisatie gaat zich hiërarchiseren en evolueren naar het reformisme, want het is de praktijk en niet de bedoeling die bepalend is. Het bestuur schept het bestuur door de vermenigvuldiging van vergaderingen, commissies en administratieve handelingen, interne en externe structuren.
Al snel wordt de vraag naar de noodzakelijke financiële bestaansmiddelen noodzakelijk. De bijdragen, die al onvoldoende zijn in de grote organisaties, kunnen in de kleinere zeker niet volstaan om het bestuur te voeden. Blijven er de giften van militanten, maar, in volksmilieus, zijn die noodzakelijkerwijze beperkt, vooral de min of meer rechtstreekse subsidies, de legale of afgeleide voordelen (syndicale uren, vergoedingen voor syndicale activiteit, aftrekposten en zetels in de gatenkaas van bedrijfsraden, ziekenkassen, pensioenkassen, paritaire comités, administratieve raden van vormingswerkingen, van SZ, van verenigingen,…). Een hoop structuren doen eraan mee, met aan het hoofd de streekgebonden collectieven, de staat en haar administraties. Dit alles laat toe om vaste krachten via een omweg te vergoeden (betaald door de onthaalstructuur, maar werkend voor de politieke of syndicale organisatie).

Maar we mogen niet vergeten dat al deze organismes door de bourgeoisie en de reformisten bestuurd worden. Ze laten het gekonkel, waarvan zij zelf niet het slachtoffer zijn, begaan, op voorwaarde dat de organisatie niet teveel in beweging zet, niet te radicaal of teveel op klassenstrijd gericht wordt.
Aangezien al de zitjes in deze gatenkazen over het algemeen naar evenredigheid van de invloed verdeeld zijn, moet het bestuur zijn organisatie opblazen, of ten minste de indruk geven dat ze groeit: de vermenigvuldiging van holle structuren, verkwanseld lidmaatschap, cliëntelisme, verkiezingsdemagogie,… Kortom, er is een groei van het aantal nodig.
Welnu, in de huidige staat van de impact van de dominante ideologie en van de achteruitgang van de klassenidentiteit, is elk revolutionair of eenvoudigweg waarachtig betoog minoritair in de maatschappij. Zo’n betoog kan op dit ogenblik geen enkele organisatie toestaan een sterke graad van representativiteit te bereiken. Men dient omwille van de consensus te zwijgen of iedere radicale stellingname af te zwakken en een opportunistisch en demagogisch afglijden te bewerkstelligen.
Dat de burgerij dit soort spelletjes financiert komt doordat het één van hun beste overheersingsinstrumenten betreft. Ongevoelig laat zij het syndicalisme vanuit de oppositie evolueren naar een syndicalisme van het partnership waarvan de doelstelling wordt om het opduiken van alle radicalisme bij de loontrekkenden te verhinderen, van het in te kaderen en te disciplineren. Het bestuur, dat in het begin geïnstalleerd werd met de lovenswaardige bedoeling een dynamiek aan de organisatie te geven, versterkt in werkelijkheid een piramidaal en rechts systeem.
Haar neiging is van overladen te worden, en bijgevolg, door te dringen in een groeiend aantal beheersstructuren. De macht, de middelen, de voorrechten van de grote confederaties, die allen deze weg gevolgd hebben (een aantal, zoals de CFDT, meer dan snel genoeg!), maken er de werkelijke instituties uit. Hun betaald personeel (een beetje door de leden, veel meer nog door de staatssubsidies en het patronaat) zijn quasi ambtenaren. De integratie of het heimelijke samenspannen met de burgerij, waarvan zij de instrumenten zijn, heeft het syndicalisme tegen de loontrekkenden gekeerd.
Conclusie: organisaties die met een bestuur werken (of zij nu syndicaal of politiek zijn) hebben meer middelen, maar zijn daardoor ook gedreven tot meer en meer samenwerking, tot het zich institutionaliseren en uiteindelijk, de arbeidsvoorwaarden van de loontrekkenden te doen verslechteren. De oorspronkelijke ‘kleur’ doet er weinig terzake, de evolutie is onontkoombaar.

Met het oog op deze situatie stemt de kiezer voor het minste kwaad of stemt helemaal niet (wat meer en meer gebeurt, zie de verkiezingen voor de leden van de raad voor arbeidsgeschillen). De meer betrokken leden doen er ofwel het zwijgen toe, ofwel trachten ze zich in de zaken van het syndicaat in te mengen om ze te hervormen. Daar ze echter niet over middelen, tijd of noodzakelijke informatie beschikken, worden de lastposten die deze weg opgingen snel teruggebracht tot hun rol van louter bijdrage betalende leden. Want de geschiedenis leert ons dat men een reformistische, verticale en gebureaucratiseerde organisatie niet hervormt en dat de klassenstrijd onverenigbaar is met de samenwerking tussen klassen.
De anarcho-syndicalistische organisatie tracht integendeel voortdurend om het project, de structurering en de middelen die zij aanbeveelt voor de sociale actie in volkomen overeenstemming te brengen. De initiatieven, het opbouwen van projecten en hun realisering komen toe aan de locale structuren, en niet aan een bestuur elders dat er in werkelijkheid superieur aan is, ongeacht het discours om dit laatste te maskeren. Dit veronderstelt een zeker aantal zaken die me essentieel lijken: het lidmaatschap dient bewust te zijn, d.w.z. het gevolg van voorkennis en met tenminste een algemeen begrip van het anarcho-syndicalistisch project. Want het project van het anarcho-syndicalisme van de CNT-AIT is ingewikkeld en synthetisch, het keert zich niet tegen onmiddellijke eisen en sociale veranderingen, maar ageert gelijktijdig en dialectisch ten overstaan van deze beide objectieven door de redeneringen en de woordenpraal van het ideologisme te ontwijken, net als het platte pragmatisme overigens, zelfs dat van het radicale ‘opeisen’.
Ook al zouden een aantal aspecten van deze uiteenzetting beter uitgewerkt kunnen zijn, toch heb ik hier getracht met de spectaculaire denkwijze te breken die ook in libertaire kringen woedt, de electorale dwalingen die er verschijnen (syndicale en gemeentelijke verkiezingen, stem Chirac enz.) en de verwarringen die te wijten zijn aan fouten in de verdediging of aan versnipperde kennis, verduisterd door bezwerende slogans.

Misschien dat sommigen zullen ontdekken dat ze veel overeenkomsten vertonen met militanten van CNT-AIT. Dat is wat ik wens, zoals ik ook hoop dat de gesprekken met hen zullen voortgezet worden.

Jean Picard, Februari 2004

Heel wat stof om de bespreken dacht ik,niet?

guerin · 15 november 2006, 12:42

Zijn er geen syndicalisten in sub-fora links?

StevenNr1 · 15 november 2006, 13:03

Zoveel tekst :s

Ik zal het misschien straks eens lezen

StevenNr1 · 15 november 2006, 16:16

"en uiteindelijk, de arbeidsvoorwaarden van de loontrekkenden te doen verslechteren." Is eigenlijke het enige waar ik het niet mee eens ben. De vakbonden waarvan sprake, geven wel nog kruimels, anders kan men het radicalisme ook niet bedwingen.

guerin · 16 november 2006, 00:21

Dit zal blijken met de zijnde onderhandelingen,he.Maar we weten wel waar de winst naartoe gaat.

de limburgse leeuw · 24 november 2006, 23:06

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door StevenNr1

Zoveel tekst :s

Ik zal het misschien straks eens lezen

Het is wel een interessante tekst, als ik me niet vergis heb ik nog een handje toegestoken met de vertaling ervan.

Wat er eigenlijk staat is dat institutionalisering en piramidale organisatie leidt tot afnemende dynamiek en uiteindelijk verstarring van de syndicale actie. En dan is het weer tijd voor een nieuwe beweging van onderop.

Ik ben het met Picard grotendeels eens dat de huidige vakbonden en ook de grote linkse partijen, maar bovendien ook alle andere instanties en verenigingen die wij kennen, lijden onder dat fenomeen van 'sclerosis', van verkalking op den duur.

Het enige antwoord daarop is een nieuwe basisbeweging.

de limburgse leeuw · 24 november 2006, 23:08

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door StevenNr1

"en uiteindelijk, de arbeidsvoorwaarden van de loontrekkenden te doen verslechteren." Is eigenlijke het enige waar ik het niet mee eens ben. De vakbonden waarvan sprake, geven wel nog kruimels, anders kan men het radicalisme ook niet bedwingen.

Ja inderdaad, het is een beetje zwaar uitgedrukt. Ik heb de oorspronkelijke tekst niet bij de hand hier, maar vraag anders eens aan Guérin om het te controleren.

Toch denk ik echt niet dat ik mij vergist heb hoor, maar wie weet...de beste leeuw laat al eens een steek vallen.

guerin · 7 december 2006, 11:52

Hier de link van oorspronekelijk tekst
http://cnt-ait.info/article.php3?id_...cherche=picard

StevenNr1 · 7 december 2006, 12:16

Daar staat het zo:

Citaat:

L’intégration ou la collusion avec la bourgeoisie dont ils sont les instruments a retourné le syndicalisme contre les salariés.

La conclusion : les organisations qui fonctionnent avec des staffs (qu’elles soient syndicales ou politiques) ont plus de moyens, mais sont par l�* même amenées �* collaborer de plus en plus, �* s’institutionnaliser et finalement, �* faire reculer la condition des salariés. La "couleur" de départ importe peu, l’évolution est inéluctable.

Wat dus wel op hetzelde neer komt, in mijn ogen een beetje overdreven dus.

de limburgse leeuw · 7 december 2006, 18:04

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door StevenNr1

Daar staat het zo:Wat dus wel op hetzelde neer komt, in mijn ogen een beetje overdreven dus.

Inderdaad, 'reculer' slaat op een achteruitgang van de arbeidslonen en -voorwaarden.

Dus schijnbaar had ik het toch goed vertaald dan.

Percalion · 7 december 2006, 19:43

Op korte termijn is die uitspraak manifest onjuist, op langere termijn is het wel een beetje waar dat vakbonden de lonen naar beneden duwen.

de limburgse leeuw · 7 december 2006, 20:09

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Percalion

Op korte termijn is die uitspraak manifest onjuist, op langere termijn is het wel een beetje waar dat vakbonden de lonen naar beneden duwen.

Hij heeft het over de institutionalisering van bewegingen die ooit begonnen zijn als een dynamisch verzet tegen onrechtvaardige toestanden.
Door de institutionalisering vindt de recuperatie plaats. De instandhouding van het systeem wordt dan uiteindelijk belangrijker dan de aanvankelijke dynamische aspecten van de basisbeweging die eraan ten grondslag lag.

Dan wordt het contraproductief in die zin dat de dynamiek verdwijnt en dat de 'gatenkaas' een aantal mensen gaat herbergen die geen verandering willen, omdat die verandering hun postje in gevaar zou kunnen brengen.

Dat is de reden waarom veel arbeiders vandaag ook mopperen over de lamlendigheid van hun vakbonden.

Percalion · 7 december 2006, 20:29

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door de limburgse leeuw

Hij heeft het over de institutionalisering van bewegingen die ooit begonnen zijn als een dynamisch verzet tegen onrechtvaardige toestanden.
Door de institutionalisering vindt de recuperatie plaats. De instandhouding van het systeem wordt dan uiteindelijk belangrijker dan de aanvankelijke dynamische aspecten van de basisbeweging die eraan ten grondslag lag.

Dan wordt het contraproductief in die zin dat de dynamiek verdwijnt en dat de 'gatenkaas' een aantal mensen gaat herbergen die geen verandering willen, omdat die verandering hun postje in gevaar zou kunnen brengen.

Dat is de reden waarom veel arbeiders vandaag ook mopperen over de lamlendigheid van hun vakbonden.

De vakbonden zijn de conservatieve krachten van vandaag.

de limburgse leeuw · 7 december 2006, 20:42

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Percalion

De vakbonden zijn de conservatieve krachten van vandaag.

Juist, en het is niet altijd slecht om iets te willen behouden.

Als de groenen het milieu willen behouden,
en als de vakbonden de verworvenheden van de arbeidersklasse willen beschermen,
wat is daar dan op tegen ?

Progressief zijn is ook niet altijd vooruitgang boeken : de techno-optimistische liberale progressieven hebben niets meer te maken met de behoudsgezinde krachten in de activistische vleugel van de vakbonden of met de eerder alternatief levende natuurbeschermers.

Percalion · 7 december 2006, 21:04

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door de limburgse leeuw

Juist, en het is niet altijd slecht om iets te willen behouden.

Als de groenen het milieu willen behouden,
en als de vakbonden de verworvenheden van de arbeidersklasse willen beschermen,
wat is daar dan op tegen ?

Progressief zijn is ook niet altijd vooruitgang boeken : de techno-optimistische liberale progressieven hebben niets meer te maken met de behoudsgezinde krachten in de activistische vleugel van de vakbonden of met de eerder alternatief levende natuurbeschermers.

Ik ga akkoord dat "vooruitgang" of "behoud" op zich waardeloos zijn. Dingen behouden is niet altijd goed, dingen veranderen evenmin.

guerin · 8 december 2006, 11:59

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door StevenNr1

"en uiteindelijk, de arbeidsvoorwaarden van de loontrekkenden te doen verslechteren." Is eigenlijke het enige waar ik het niet mee eens ben. De vakbonden waarvan sprake, geven wel nog kruimels, anders kan men het radicalisme ook niet bedwingen.

Ik denk dat je dit best zwart-wit leest!Door de colusie met het patronaat trachten vakbonden hun"achterban" in toom te houden ipv een strijdbaar syndicalisme los te laten,dat laatste zou voor veel beter arbeidsvoorwaarden zorgen ipv de status-quo dat eingelijk een verslechtering is ten opzichte van.

Pelgrim · 8 december 2006, 14:53

dat is ook niet helemaal correct. In de gloriedagen van de sociaal-democratie en het opstarten van de sociale welvaartsstaat (pakweg de eerste jaren na de oorlog) was dit 'collaboreren' van de leiding van de arbeidersbeweging wel degelijk een verbetering: voor de brede massa van arbeiders waren er immers substantiële voordelen, zoals de invoering van de sociale zekerheid. De zaken zijn toch niet zo zwart wit.

Al is het nu wel heel anders uiteraard, de collaborerende leiding doet niet meer dan de achteruitgang managen.

de limburgse leeuw · 11 december 2006, 02:10

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim

dat is ook niet helemaal correct. In de gloriedagen van de sociaal-democratie en het opstarten van de sociale welvaartsstaat (pakweg de eerste jaren na de oorlog) was dit 'collaboreren' van de leiding van de arbeidersbeweging wel degelijk een verbetering: voor de brede massa van arbeiders waren er immers substantiële voordelen, zoals de invoering van de sociale zekerheid. De zaken zijn toch niet zo zwart wit.

Wat in die tijd als sociaal-democratie werd beschouwd, zou vandaag wellicht als 'revolutionair' beschouwd worden.

Waar de indoctrinatie door de mainstream-media al niet toe geleid heeft. Men brengt de mensen vandaag ertoe om liberalen te aanbidden als zijnde sociaaldemocraten.

guerin · 24 december 2006, 10:09

Frankrijk, REPRESSIE TEGEN CNT* IN POST SECTOR [en]
Date Fri, 15 Dec 2006 17:12:11 +0200

Na 20 jaar te hebben bestaan is de Federatie van de CNT PTT (vakbond van arbeiders in de postbezorging) nu verboden bij La Poste (postbezorging).

Dit is het gevolg van een akkoord dat op 27 januari 2006 werd gesloten tussen het management en de bazen van La Poste en vakbonden die arbeiders vertegenwoordigen maar een minderheid zijn (CFDT, FO, CFTC, UNSA en CGT). Grappig genoeg werd deze overeenkomst getekend “om de sociale dialoog te vergemakkelijken en te ontwikkelen” (terwijl ze ieder geschil op het spel zetten?).

Sindsdien aarzelde La Poste niet om een kameraad uit Parijs te straffen door hem 15 dagen vrij te geven (zonder loon) omdat hij op zijn werkplek CNT pamfletten uitdeelde. Andere arbeiders worden bedreigd.

Achter de CNT is het het klassenstrijd syndicalisme dat wordt aangevallen, een syndicalisme dat zich keert tegen herstructurering en privatisering.

Zonder twijfel is dit slechts een stap in de richting van het totaal uitbannen van ieder geschil uit alle maatschappelijke sectoren. Spoedig zullen andere openbare diensten worden aangevallen, om nog maar te zwijgen over de private sector!

Slechts de hoofdstroom vakbonden die zich niet keren tegen deze aanvallen tegen arbeiders zullen overleven. Maar we zullen dit niet laten gebeuren.

Dit is waarom het geheel van de CNT vakbonden oproept tot een dag van actie op zaterdag 25 november.

Coordinatie mailing lijst

[email protected] <mailto:[email protected]>

http://listes.globenet.org/listinfo/coordination

van international-A-cnt-f.org

Jérémie Berthuin

StevenNr1 · 24 december 2006, 10:40

welkom in [vul zelf een derdewereldland zonder vakbondsvertegenwoordiging in]

12 november 2006, 12:18	#1
guerin Minister Geregistreerd: 8 mei 2005 Berichten: 3.659	Jean Picard - Over het sociaal-libertaire forum van Parijs 2003 Sedert enkele jaren is het duidelijk dat anarchisme, geliefd of gehaat, groeit qua invloed en het splintergroepniveau verlaat. Maar voorzichtigheid is geboden: de rijpheid is er nog niet, wat de deuren openzet voor manipulatie en recuperatie. Tijdens het FSL (forum social- libertaire), hebben de collectieve debatten en individuele discussies waaraan ik deelnam, mij overtuigd dat de libertaire beweging zich enkel zal kunnen ontwikkelen op voorwaarde dat de “syndicale kwestie” opgelost raakt. Gedurende tientallen jaren hebben de libertairen in hoofdzaak gemiliteerd in de grote syndicale confederaties (FO, CGT, CFDT), en waren zij er mede verantwoordelijk voor dat de sociale beweging in een impasse werd gebracht. Conclusies werden getrokken,weliswaar te laat, en het zijn vandaag de organisaties met het logo 'CNT' die de meerderheid van de libertairen uitmaken. Deze zeer positieve stap is nochtans maar een eerste. Want het is uiteraard niet voldoende een logo te hebben om alle problemen op te lossen. Maar de huidige problemen zijn belangrijk. Twee ervan zijn zelfs van kapitaal belang. Het eerste is dat van de ideologie. Onder de dingen die ik bijvoorbeeld hoorde in de loop van het Libertair Sociaal Forum dat enkele maanden geleden in Parijs gehouden werd, was er één opvallend: de steeds weerkerende beschuldiging aan het adres van de CNT-AIT dat zij ‘ideologisch’ zijn. Deze beschuldiging werd geuit door militanten die beweerden a-politiek en a-ideologisch te zijn, of van een beperkend revolutionair syndicalisme. De eerste vraag die ter discussie moet worden gesteld is dus of een CNT a-ideologisch moet (en zelfs kan) zijn, of, integendeel, het standpunt moet innemen van een anarcho-syndicalistische organisatie. De tweede vraag, die niet zonder verband is met de voorgaande, is die van het aantal. Het is in feite niet over de zegevierende cijfers, die ons door zekere personen worden voorgeschoteld (ook al gaat het om larie en apekool waarvan de auteurs de belachelijkheid niet juist inschatten), dat ik hier zou willen discussiëren, maar over de invloed van het organisatiemodel op het aantal en de evolutie van de structuur. Ook op dit vlak staan er twee tegengestelde opvattingen tegenover elkaar, waarvan de eerste het traditionele model wil hernemen, dat gemeenschappelijk is aan alle syndicale confederaties die er vandaag bestaan in Frankrijk. Ideologisch vraagstuk: anarchosyndicalisme of a-ideologisch syndicalisme? De mens denkt, werkt projecten en ethische waarden uit,...in één woord, geeft zin aan zijn bestaan. Het “maatschappelijke” is het product van eigenbelang, waarden, religieuze of filosofische ideologieën. Er is geen maatschappelijkheid ‘op zich’ maar wel ‘voor zich’. De kapitalisten die verklaren dat “de markt de natuurlijke staat is van de maatschappij” nemen een zuiver ideologische positie in; net als de deïsten die “geopenbaarde waarheden” verkondigen. Om kort te gaan, elk betoog over de keuzen van de samenleving is ideologisch. Want alleen de ideologie staat ons toe het maatschappelijke uit te werken en te begrijpen. Het tegendeel beweren, is de vrijheid van de mens ontkennen, de feiten en maatschappelijke keuzes naturaliseren en de cultuur uitsluiten. We constateren nochtans dat iedere groep die een sociaal of politiek doel nastreeft bewogen wordt door een ideologie, of men zich daar nu openlijk of impliciet op beroept. Het syndicalisme ontsnapt niet aan deze regel. Net als bij de andere sociale krachten is de enige echte vraag te weten wat een syndicalisme verbergt dat a-ideologisch pretendeert te zijn. Twee grote hypotheses die een discussie verdienen, kunnen naar voren geschoven worden. De eerste is simpelweg dat dit a-ideologische syndicaat een eenvoudig samengaan van individuen is die niet veel gemeenschappelijk hebben. Het heeft geen enkele mogelijkheid om een zelfs maar relatief eenvoudige ideologie uit te werken. Een diepgaand debat over een maatschappelijk probleem van enige omvang zou het dan ook doen uiteenspatten. Ofwel, een aanleunende hypothese die een variatie van de voorgaande betreft, dat zij op zodanige wijze de dominerende ideologie heeft geïntegreerd dat het zich er niet meer aan kan onttrekken en dat het genoegen neemt met een op eisen gericht profiel (eventueel een strijdsyndicalisme) maar zonder het principe van uitbuiting zelf in vraag te stellen (zoals de hyperactivistische bonden in de USA op formele wijze doen, terwijl ze in hun diepste wezen hyper-reformistisch zijn). In al deze gevallen heeft zo’n organisatie en zo’n syndicalisme geen enkele revolutionaire draagwijdte en op termijn waarschijnlijk weinig toekomst. De tweede grote hypothese is dat een zogenaamd a-ideologisch syndicaat een vernietiging ondergaat van zijn eigen theoretische beginselen ten voordele van een andere kracht (die in de vakbond het entrisme of de infiltratie beoefent). Het a-politieke en manifeste afwijzen van de ideologie draagt dan de stempel van de overname van binnenuit. De ervaring op dat vlak is oud. In Frankrijk beriep het ‘Charter van Amiens’ (1906) zich op de principes van neutraliteit, a-politisme, onafhankelijkheid en niet-vermenging tussen de sferen van syndicale activiteit (onmiddellijke looneisen,…) en de partijen (waaraan de keuze toevalt van welk maatschappijtype en het toekomstig beheer daarvan) die achtereenvolgens de overwinning van de hervormers en daarna van de marxisten-leninisten in de sociale beweging verzekerd hebben. Want, op het vlak van de onafhankelijkheid, weet iedereen dat de partijen de vakbonden controleren. Wat niet te verwonderen valt: de besturen van het ene en van het andere delen dezelfde ideologie, dezelfde psychologie; en de individuen die ze samenstellen hebben vaak een dubbel lidmaatschap (partij/syndicaat). Meer prozaïsch uitgedrukt zijn hun welbegrepen belangen dezelfde. Maar de gevolgen van deze syndicale ‘neutraliteit’ zijn ernstig. Enerzijds worden de vakbonden van buitenuit gestuurd en dienen ze als manoeuvrerende massa voor de politieke organisaties, anderzijds snijden ze het sociale veld in twee delen. Het opdelen tussen partij en syndicaat brengt de fragmentatie van de strijd (die men nochtans als een globale zou moeten opvatten) met zich mee in geïsoleerde conflicten, verdeeld over verschillende terreinen. De strijd van de onderneming raakt niet aan die van de stad, wat als uiteindelijk resultaat heeft dat het grootste deel van de bevolking verhinderd wordt de uitbuiting in haar geheel te overzien, net als de verbanden tussen ideologie, economie en politiek. Het a-politiek en a-ideologisch syndicalisme draagt dus bij tot de instandhouding van de verdrukking en de verzwakking van het proletariaat. Het is tegen deze opvatting dat het anarcho-syndicalisme zich keert. Dit laatste erkent dat de huidige maatschappij gevormd wordt volgens drie soorten orde: ideologisch, politiek en economisch. De maatschappij waarin wij leven richt zich de facto in op basis van de uitbuiting van een sociale klasse. Deze organisatie vloeit voort uit het samengaan in de hele wereld van drie ordes: de economische (kapitalisme, wat ook de juridische natuur ervan is), politiek (etatisme, welk regime er ook aan de macht is), ideologie (overheersing, wat ook de variant ervan is), wat hen doet bijdragen aan het sociale systeem dat er in voege is. We merken op dat ze zich onderling versterken en bestendigen in hun methodes en verhoudingen. Want het eigendom of het gebruik van de middelen behoort tot de bevoorrechte minderheden die beslissen over de overgrote meerderheid van de bevolking, die door hen in uitbuitende verhoudingen gehandhaafd wordt. Vandaar zou het foutief zijn omwille van tactische redenen slechts één enkele van de drie ordes trachten te veranderen, aangezien de twee andere ordes voortdurend werken om datgene dat zich in staat van zwakheid bevindt, in zijn oorspronkelijke staat te herstellen. Eén enkele aanvalshoek kiezen, zo begrijpt men uit het voorgaande, is zich bewegen in het doodlopende straatje van de verbrokkeling en de versnippering. Deze omweg wordt verergerd door het cognitief reductionisme (d.w.z. een gedachte die zich beperkt, specialiseert, en alles doorheen het vervormende prisma ziet van één der drie ordes), de val waarin de militanten dan trappen. Hoe kan men feitelijk het geheel begrijpen a.h.v. slechts één van zijn samenstellende delen, terwijl het eigenlijk gaat om het analyseren van de eigen en wederzijdse handelingen, wisselwerkingen, co-acties, dynamische en dialectische verhoudingen van het geheel en zijn delen ? Ofschoon andere factoren optreden is het hoofdzakelijk de resultante van de drie ordes die ons sociaal systeem verenigt. Alle handelingen en veranderingen moeten integendeel verenigd worden. Globale actie sluit aan op holistische kennis. Het libertair communisme waaraan de anarcho-syndicalisten zich spiegelen ergert zich aan deze globale visie. Op economisch vlak stelt het de socialisering (of collectivisering) van economische entiteiten, op politiek vlak een federalisme van landelijke raden en op ideologisch vlak een egalitaire en libertaire ethiek voor. De kwestie van het aantal en de organisatie Een numeriek belangrijke organisatie willen opbouwen door de ‘grote organisaties’ van het politieke landschap of van de huidige vakbonden te willen ‘naäpen’ kan leiden tot vanalles behalve tot een breuk. We merken op dat deze bewegingen overeenkomen waar het betreft het volgende organisatorische principe: “een basis, een top”. Maar in zulk een organisatiemodel kan de basis, zelfs al was zij zich bewust van haar belangen, deze belangen niet verdedigen (hetzij door zwakte in de middelen waarover zij beschikt, door tijd, kennis, analyse, werktuigen etc.). Wanneer een organisatie die in beginsel libertair of anarcho-syndicalistisch is, zich verwijdert van de organisatieprincipes die de hare zouden moeten zijn (d.w.z. “noch top, noch basis”) en in werkelijkheid een pyramidaal model aanneemt, dan volgt daaruit (zoals in de autoritaire organisaties trouwens) een vermindering van de algemene activiteit van de organisatie en vooral van het vermogen tot initiatief nemen van de ‘basis’. Om deze vermindering tegen te gaan, verloopt de oplossing onvermijdelijk via het opkomen en versterken van een bestuur dat zich aan de top van de pyramide bevindt en dat het geheel bestuurt. Of dit bestuur samengesteld is uit vrijwilligers, verkozenen, vaste krachten en anderen in loondienst van de organisatie, dit verandert niets aan de evolutie van de dingen. Meer en meer zal het eigenlijke leven van de organisatie aangedreven worden door het bestuur. Indien enkele, zelfs ingebeelde successen zich voordoen (het scheppen van structuren, de vermeerdering van het aantal aangeslotenen), zal het bestuur er ad hoc argumenten uithalen om de verticale verhouding van onderwerping te versterken en zijn macht uit te breiden over het geheel van de organisatie. Desgevallend vormt het middel dan meer en meer het functioneren zelf. De organisatie gaat zich hiërarchiseren en evolueren naar het reformisme, want het is de praktijk en niet de bedoeling die bepalend is. Het bestuur schept het bestuur door de vermenigvuldiging van vergaderingen, commissies en administratieve handelingen, interne en externe structuren. Al snel wordt de vraag naar de noodzakelijke financiële bestaansmiddelen noodzakelijk. De bijdragen, die al onvoldoende zijn in de grote organisaties, kunnen in de kleinere zeker niet volstaan om het bestuur te voeden. Blijven er de giften van militanten, maar, in volksmilieus, zijn die noodzakelijkerwijze beperkt, vooral de min of meer rechtstreekse subsidies, de legale of afgeleide voordelen (syndicale uren, vergoedingen voor syndicale activiteit, aftrekposten en zetels in de gatenkaas van bedrijfsraden, ziekenkassen, pensioenkassen, paritaire comités, administratieve raden van vormingswerkingen, van SZ, van verenigingen,…). Een hoop structuren doen eraan mee, met aan het hoofd de streekgebonden collectieven, de staat en haar administraties. Dit alles laat toe om vaste krachten via een omweg te vergoeden (betaald door de onthaalstructuur, maar werkend voor de politieke of syndicale organisatie). Maar we mogen niet vergeten dat al deze organismes door de bourgeoisie en de reformisten bestuurd worden. Ze laten het gekonkel, waarvan zij zelf niet het slachtoffer zijn, begaan, op voorwaarde dat de organisatie niet teveel in beweging zet, niet te radicaal of teveel op klassenstrijd gericht wordt. Aangezien al de zitjes in deze gatenkazen over het algemeen naar evenredigheid van de invloed verdeeld zijn, moet het bestuur zijn organisatie opblazen, of ten minste de indruk geven dat ze groeit: de vermenigvuldiging van holle structuren, verkwanseld lidmaatschap, cliëntelisme, verkiezingsdemagogie,… Kortom, er is een groei van het aantal nodig. Welnu, in de huidige staat van de impact van de dominante ideologie en van de achteruitgang van de klassenidentiteit, is elk revolutionair of eenvoudigweg waarachtig betoog minoritair in de maatschappij. Zo’n betoog kan op dit ogenblik geen enkele organisatie toestaan een sterke graad van representativiteit te bereiken. Men dient omwille van de consensus te zwijgen of iedere radicale stellingname af te zwakken en een opportunistisch en demagogisch afglijden te bewerkstelligen. Dat de burgerij dit soort spelletjes financiert komt doordat het één van hun beste overheersingsinstrumenten betreft. Ongevoelig laat zij het syndicalisme vanuit de oppositie evolueren naar een syndicalisme van het partnership waarvan de doelstelling wordt om het opduiken van alle radicalisme bij de loontrekkenden te verhinderen, van het in te kaderen en te disciplineren. Het bestuur, dat in het begin geïnstalleerd werd met de lovenswaardige bedoeling een dynamiek aan de organisatie te geven, versterkt in werkelijkheid een piramidaal en rechts systeem. Haar neiging is van overladen te worden, en bijgevolg, door te dringen in een groeiend aantal beheersstructuren. De macht, de middelen, de voorrechten van de grote confederaties, die allen deze weg gevolgd hebben (een aantal, zoals de CFDT, meer dan snel genoeg!), maken er de werkelijke instituties uit. Hun betaald personeel (een beetje door de leden, veel meer nog door de staatssubsidies en het patronaat) zijn quasi ambtenaren. De integratie of het heimelijke samenspannen met de burgerij, waarvan zij de instrumenten zijn, heeft het syndicalisme tegen de loontrekkenden gekeerd. Conclusie: organisaties die met een bestuur werken (of zij nu syndicaal of politiek zijn) hebben meer middelen, maar zijn daardoor ook gedreven tot meer en meer samenwerking, tot het zich institutionaliseren en uiteindelijk, de arbeidsvoorwaarden van de loontrekkenden te doen verslechteren. De oorspronkelijke ‘kleur’ doet er weinig terzake, de evolutie is onontkoombaar. Met het oog op deze situatie stemt de kiezer voor het minste kwaad of stemt helemaal niet (wat meer en meer gebeurt, zie de verkiezingen voor de leden van de raad voor arbeidsgeschillen). De meer betrokken leden doen er ofwel het zwijgen toe, ofwel trachten ze zich in de zaken van het syndicaat in te mengen om ze te hervormen. Daar ze echter niet over middelen, tijd of noodzakelijke informatie beschikken, worden de lastposten die deze weg opgingen snel teruggebracht tot hun rol van louter bijdrage betalende leden. Want de geschiedenis leert ons dat men een reformistische, verticale en gebureaucratiseerde organisatie niet hervormt en dat de klassenstrijd onverenigbaar is met de samenwerking tussen klassen. De anarcho-syndicalistische organisatie tracht integendeel voortdurend om het project, de structurering en de middelen die zij aanbeveelt voor de sociale actie in volkomen overeenstemming te brengen. De initiatieven, het opbouwen van projecten en hun realisering komen toe aan de locale structuren, en niet aan een bestuur elders dat er in werkelijkheid superieur aan is, ongeacht het discours om dit laatste te maskeren. Dit veronderstelt een zeker aantal zaken die me essentieel lijken: het lidmaatschap dient bewust te zijn, d.w.z. het gevolg van voorkennis en met tenminste een algemeen begrip van het anarcho-syndicalistisch project. Want het project van het anarcho-syndicalisme van de CNT-AIT is ingewikkeld en synthetisch, het keert zich niet tegen onmiddellijke eisen en sociale veranderingen, maar ageert gelijktijdig en dialectisch ten overstaan van deze beide objectieven door de redeneringen en de woordenpraal van het ideologisme te ontwijken, net als het platte pragmatisme overigens, zelfs dat van het radicale ‘opeisen’. Ook al zouden een aantal aspecten van deze uiteenzetting beter uitgewerkt kunnen zijn, toch heb ik hier getracht met de spectaculaire denkwijze te breken die ook in libertaire kringen woedt, de electorale dwalingen die er verschijnen (syndicale en gemeentelijke verkiezingen, stem Chirac enz.) en de verwarringen die te wijten zijn aan fouten in de verdediging of aan versnipperde kennis, verduisterd door bezwerende slogans. Misschien dat sommigen zullen ontdekken dat ze veel overeenkomsten vertonen met militanten van CNT-AIT. Dat is wat ik wens, zoals ik ook hoop dat de gesprekken met hen zullen voortgezet worden. Jean Picard, Februari 2004 Heel wat stof om de bespreken dacht ik,niet? __________________ De profiteurs,dat zijn deze met zwembaden in hun tuinen,te veel autos op hun opritten enz

7 december 2006, 11:52	#8
guerin Minister Geregistreerd: 8 mei 2005 Berichten: 3.659	Oorspronkelijk tekst Hier de link van oorspronekelijk tekst http://cnt-ait.info/article.php3?id_...cherche=picard __________________ De profiteurs,dat zijn deze met zwembaden in hun tuinen,te veel autos op hun opritten enz

7 december 2006, 19:43	#11
Percalion Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 29 december 2003 Locatie: Vrije Markt Berichten: 10.698	Op korte termijn is die uitspraak manifest onjuist, op langere termijn is het wel een beetje waar dat vakbonden de lonen naar beneden duwen. __________________ Hitler was a massmurdering fuckhead, as many important historians have said.

15 november 2006, 12:42	#2
guerin Minister Geregistreerd: 8 mei 2005 Berichten: 3.659	Zijn er geen syndicalisten in sub-fora links?

15 november 2006, 13:03	#3
StevenNr1 Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 2 mei 2004 Berichten: 11.386	Zoveel tekst :s Ik zal het misschien straks eens lezen

15 november 2006, 16:16	#4
StevenNr1 Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 2 mei 2004 Berichten: 11.386	"en uiteindelijk, de arbeidsvoorwaarden van de loontrekkenden te doen verslechteren." Is eigenlijke het enige waar ik het niet mee eens ben. De vakbonden waarvan sprake, geven wel nog kruimels, anders kan men het radicalisme ook niet bedwingen.

16 november 2006, 00:21	#5
guerin Minister Geregistreerd: 8 mei 2005 Berichten: 3.659	Dit zal blijken met de zijnde onderhandelingen,he.Maar we weten wel waar de winst naartoe gaat.

8 december 2006, 14:53	#17
Pelgrim Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 30 april 2002 Locatie: Bankrijk Berichten: 49.945	dat is ook niet helemaal correct. In de gloriedagen van de sociaal-democratie en het opstarten van de sociale welvaartsstaat (pakweg de eerste jaren na de oorlog) was dit 'collaboreren' van de leiding van de arbeidersbeweging wel degelijk een verbetering: voor de brede massa van arbeiders waren er immers substantiële voordelen, zoals de invoering van de sociale zekerheid. De zaken zijn toch niet zo zwart wit. Al is het nu wel heel anders uiteraard, de collaborerende leiding doet niet meer dan de achteruitgang managen.

24 december 2006, 10:09	#19
guerin Minister Geregistreerd: 8 mei 2005 Berichten: 3.659	Frankrijk, REPRESSIE TEGEN CNT* IN POST SECTOR [en] Date Fri, 15 Dec 2006 17:12:11 +0200 Na 20 jaar te hebben bestaan is de Federatie van de CNT PTT (vakbond van arbeiders in de postbezorging) nu verboden bij La Poste (postbezorging). Dit is het gevolg van een akkoord dat op 27 januari 2006 werd gesloten tussen het management en de bazen van La Poste en vakbonden die arbeiders vertegenwoordigen maar een minderheid zijn (CFDT, FO, CFTC, UNSA en CGT). Grappig genoeg werd deze overeenkomst getekend “om de sociale dialoog te vergemakkelijken en te ontwikkelen” (terwijl ze ieder geschil op het spel zetten?). Sindsdien aarzelde La Poste niet om een kameraad uit Parijs te straffen door hem 15 dagen vrij te geven (zonder loon) omdat hij op zijn werkplek CNT pamfletten uitdeelde. Andere arbeiders worden bedreigd. Achter de CNT is het het klassenstrijd syndicalisme dat wordt aangevallen, een syndicalisme dat zich keert tegen herstructurering en privatisering. Zonder twijfel is dit slechts een stap in de richting van het totaal uitbannen van ieder geschil uit alle maatschappelijke sectoren. Spoedig zullen andere openbare diensten worden aangevallen, om nog maar te zwijgen over de private sector! Slechts de hoofdstroom vakbonden die zich niet keren tegen deze aanvallen tegen arbeiders zullen overleven. Maar we zullen dit niet laten gebeuren. Dit is waarom het geheel van de CNT vakbonden oproept tot een dag van actie op zaterdag 25 november. Coordinatie mailing lijst [email protected] <mailto:[email protected]> http://listes.globenet.org/listinfo/coordination van international-A-cnt-f.org Jérémie Berthuin

24 december 2006, 10:40	#20
StevenNr1 Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 2 mei 2004 Berichten: 11.386	welkom in [vul zelf een derdewereldland zonder vakbondsvertegenwoordiging in]