Leugens over het Vlaams Blok deel 6 - Gehandicapten

[Truder]

"TEGEN GEHANDICAPTEN?"

Van alle leugens die door onze politieke tegenstrevers worden verspreid is de meest lasterlijke wel dat het Vlaams Blok "tegen gehandicapten" zou zijn. Onze tegenstanders weten natuurlijk dat deze beschuldiging nergens op slaat, maar om puur politieke redenen tracht zij angst en onrust te zaaien bij een kwetsbare en dikwijls maatschappelijk geïsoleerde groep als de gehandicapten.

Het Vlaams Blok beschouwt het menselijk leven als een absolute waarde. Wij kunnen begrijpen dat men in sommige gevallen euthanasie overweegt bij terminale patiënten, maar euthanasie op gehandicapten is voor ons totaal onaanvaardbaar. In het oude Sparta en in het nationaal-socialistische Duitsland werd op zeer wrede wijze afgerekend met mensen die men fysiek of geestelijk als onvolmaakt beschouwde. Maar ook onze huidige maatschappij glijdt op een gevaarlijke manier in dezelfde richting af.

"Mag een mens gedood worden?"

Willemijn Forrest is een Amerikaanse die in Marseille woont. Zij moest daar bevallen en haar zoontje bleek aan het syndroom van Down te lijden, wat in de volksmond 'mongolisme' wordt genoemd. Mevrouw Forrest vertelde heel verontwaardigd aan het Amerikaanse tijdschrift Christian Science Monitor hoe het medisch personeel daarop reageerde. De dokters vroegen haar onmiddellijk of zij het gehandicapte kind wilde houden. "Na de bevalling namen zij hem onmiddellijk van mij weg. Ze veronderstelden dat ik hem toch niet zou willen zien. Ik zei: 'Natuurlijk wil ik hem houden.' Ik was ontzettend geschokt door hun houding." Het Franse opperste gerechtshof bepaalde toen dat kinderen met het syndroom van Down het wettelijke "recht" hadden niet geboren te worden. De artsen die toelieten dat een mongooltje geboren werd, konden door de ouders van het kind aangeklaagd worden en gedwongen worden een schadevergoeding te betalen. Zij hadden immers maar tijdig een abortus moeten uitvoeren… Intussen is de Franse wetgeving terzake gewijzigd, zodat niemand "een beroep kan doen op schadevergoeding alleen omdat hij geboren is." Maar de ethische vragen zijn daarmee natuurlijk nog niet beantwoord. Het incident met de pasgeboren Forrest illustreert heel duidelijk hoe nauw de essentiële problemen bij abortus en euthanasie met elkaar verstrengeld zijn.

Hoe verschillend de context ook is, het gaat hier telkens om dezelfde kernvraag: "Mag een mens gedood worden omdat de samenleving - of zijn familie - zijn leven niet nuttig of zinvol vindt." Bij abortus wordt die vraag toegepast op ongeboren kinderen, bij euthanasie kan ze op iedereen van toepassing zijn, van baby's zoals de kleine Forrester, tot geesteszieken, diabetici en demente bejaarden. Een Amerikaanse journalist vroeg zich verbijsterd af waarom de Europeanen zo verontwaardigd zijn over de executie van moordenaars in de Verenigde Staten, terwijl zij het normaal vinden dat onschuldige gehandicapte kinderen geëxecuteerd worden: voor hun geboorte met abortus, of na hun geboorte met euthanasie.

Een laag IQ, een erfelijke afwijking, een fysieke handicap of een geestesziekte kunnen een ernstig beletsel zijn voor de persoonlijke en maatschappelijke ontplooiing van het individu, maar ze veranderen niets aan zijn of haar waarde als mens. Vanuit moreel oogpunt is er geen verschil tussen het doden van een Nobelprijswinnaar en het doden van een mongooltje. In beide gevallen gaat het om moord op een menselijk wezen.


Abortus

In de huidige Belgische abortuswet is vruchtafdrijving toegelaten tot de twaalfde week van de zwangerschap. Als blijkt dat het ongeboren kind gehandicapt is, dan voorziet de wet echter geen enkele termijn. In principe is abortus dan zelfs toegelaten tot in de achtste of de negende maand van de zwangerschap. Ook zonder die clausule zouden wij tegen de legalisering van abortus hebben gestemd. Maar deze clausule legt een wettelijk onderscheid vast tussen het recht op leven van een gezond kind enerzijds en een gehandicapt kind anderzijds. Het recht op leven van gehandicapten wordt daardoor minder beschermd dan dat van andere mensen. Dat is een gevaarlijk onderscheid en een gevaarlijk juridisch precedent. Reeds tijdens de debatten over de legalisering van abortus waarschuwden wij dat hierdoor de deur geopend zou worden naar euthanasie op mindervaliden, zwakzinnigen of dragers van een erfelijke ziekte. Intussen is die voorspelling door de feiten bevestigd: de euthanasiewet werd goedgekeurd en de bescherming van het recht op leven brokkelde verder af…


Euthanasie

De abortuswet en de euthanasiewet zijn inhoudelijk verschillend, maar beide wetten hebben de samenleving op hetzelfde gevaarlijke hellende vlak doen belanden. De grenzen van wat moreel toelaatbaar wordt geacht, verschuiven in een angstwekkend tempo.

Oorspronkelijk beweerde men dat abortus alleen in extreme noodgevallen toegestaan zou worden: na een verkrachting, als het kind ernstig gehandicapt was, als de gezondheid van de moeder in gevaar was… Nu weten we dat al die "noodsituaties" slechts voorwendsels waren. In praktijk kan iedere vrouw gewoon een abortus op verzoek krijgen. De pijnlijke - en gelukkig zeer uitzonderlijke - noodgevallen werden slechts als breekijzer gebruikt om een fundamenteel mensenrecht op de helling te zetten: het recht op leven.

Met euthanasie is het dezelfde weg opgegaan. In het begin beweerde men dat alleen terminale patiënten in aanmerking zouden komen voor euthanasie. Als er toch geen hoop op genezing meer was, waarom moest het leven dan nog nutteloos gerekt worden? Men moet geen filosoof zijn om het zwakke punt in de redenering te zien: tenslotte is iedereen gedoemd om te sterven. Het einde is niet alleen voor terminale patiënten onafwendbaar, maar voor iedereen. Het verschil is alleen een kwestie van tijd: voor de terminale patiënt blijven er nog enkele dagen over, voor een gezonde bejaarde nog enkele jaren, voor mensen van middelbare leeftijd nog enkele decennia...

Nog tijdens het parlementaire debat begon dat uitgangspunt al te verschuiven. Niet alleen terminale patiënten konden op het dodenlijst komen, maar ook mensen die geconfronteerd werden met "ondraaglijk lijden." Dat is echter een zeer subjectief en rekbaar begrip, dat niet als basis kan dienen voor een wettekst. Een verbroken relatie kan voor sommigen zo'n ondraaglijk lijden veroorzaken dat zij zelfmoord plegen. In Nederland hebben sommige gewetenloze artsen al euthanasie gepleegd op volkomen gezonde mensen, die alleen maar depressief waren. Ja, psychisch lijden kan verschrikkelijk zijn en het kan subjectief gezien ondraaglijk lijken. Maar een mens kan dat te boven komen. Het kan nooit een reden zijn om iemand te doden.

De huidige Belgische wetgeving laat zelfs nog meer speelruimte dan de Nederlandse… Ook in het nationaal-socialistische Duitsland, het Derde Rijk, waren er euthanasiewetten, die tenslotte hebben geleid tot de moord op duizenden gehandicapten en geesteszieken in de jaren '30. En ook daar waren het oorspronkelijk ook de artsen die mochten beslissen over leven of dood…


Hellend vlak voor gehandicapten

Men hoeft ook niet naar historische precedenten uit de vorige eeuw terug te grijpen om aan te tonen hoe een euthanasiewet kan ontaarden. Ook de evolutie in België anno 2003 kon dat treffend illustreren.

Vanaf de eerste week dat de euthanasiewet van kracht was, bleek al hoe gevaarlijk zij was voor zieken en gehandicapten. De verglijding begon vrijwel onmiddellijk. De eerste die van deze wet gebruik maakte was Mario Verstraete. Hij had geen terminale kanker, hij lag niet in coma. Hij was een MS-patiënt. De meeste goedmenende mensen dachten dat de euthanasiewet bedoeld was voor de echt tragische gevallen: voor de terminale patiënten die vol sondes, buisjes en elektroden zitten omdat zij zonder levensverlengende apparatuur onmiddellijk zouden sterven. Of voor de mensen die langzaam stikken door een tumor in de keel. Of voor de sukkelaars die al jaren in coma liggen, met nauwelijks meer bewustzijn dan een plantje. Oprechte mensen die in zo'n gevallen voor euthanasie pleiten staan natuurlijk mijlenver van de denkwereld van de artsen in het Derde Rijk. Maar het geval Mario Verstraete zou hen moeten wakker schudden. Ja, Verstraete was zeker ziek en ongelukkig en zielig. Maar hij was geen terminale patiënt. Er zijn miljoenen - letterlijk miljoenen - mensen die er veel erger aan toe zijn dan hij. In een normaal land had hij nooit in aanmerking mogen komen voor euthanasie. Het was geen euthanasie. Het was een publieke zelfmoord. En de jubelende reacties van de voorstanders van euthanasie bewezen dat zij dit van het begin af zo hadden gepland… Zij waren niet geschrokken van het flagrante misbruik dat er al op de eerste dag van 'hun' wet was gemaakt. Zij hebben zich niet van die zelfmoord gedistantieerd en al evenmin van het mediacircus. Het was duidelijk al van in den beginne hun bedoeling geweest de wet zo ruim te interpreteren dat zelfs patiënten met multiple sclerose (MS) op het dodenlijstje zouden komen. De regeringsgezinde media juichten Mario Verstraete toe en de fine fleur van de Belgische politiek stond aan zijn sterfbed om hem te feliciteren: enkele burgemeesters, een minister in functie, en zelfs een gouverneur. Hun aanwezigheid kan maar op één manier geïnterpreteerd worden: zij wilden duidelijk maken dat multiple sclerose in hun visie een voldoende rechtsgrond is om iemands leven te beëindigen en dat alle beperkingen en voorwaarden die pro forma nog in de wet waren ingebouwd, dode letter zouden blijven. Zij hebben de bakens uitgezet voor de manier waarop de politieke wereld de euthanasiewet interpreteert: niet alleen terminale patiënten komen in aanmerking, maar ook vele andere categorieën zieken en gehandicapten. Dat is voor het Vlaams Blok gevaarlijk en moreel onaanvaardbaar.


Euthanasie als besparingsmaatregel

De artsen in het Derde Rijk werkten binnen een ideologisch kader dat in het hedendaagse België gelukkig niet meer bestaat. De geschiedenis herhaalt zich dikwijls, maar nooit identiek op dezelfde manier.

De gevaarlijkste en meest voor de hand liggende ontaarding van de huidige euthanasiewet zal niet ideologisch gefundeerd zijn, maar financieel. Nu al stijgen de kosten voor gezondheidszorg veel sneller dan het bruto nationaal product. Met een vergrijzende bevolking en een stagnerende economie zal dat probleem zich in de toekomst nog scherper stellen. In principe zou men gemakkelijk kunnen saneren door overconsumptie, wantoestanden en misbruiken in Wallonië aan te pakken. Daardoor zouden miljarden uitgespaard kunnen worden zonder ook maar één echte zieke of één echte gehandicapte te treffen. Maar binnen de Belgische politieke context is dat taboe. De Waalse politieke kaste zal hiertegen altijd een veto blijven stellen.

Het gevaar is dan ook reëel dat men op een andere manier zal bezuinigen: door de normen voor euthanasie steeds meer te versoepelen. Daarvan zullen in de eerste plaats ouderen en gehandicapten het slachtoffer zijn. Lijkt dat een paniekerige of demagogische overdrijving? Helemaal niet. Het is alleen de voortzetting van een onmenselijke logica die nu al wordt gehanteerd. Mensen die na hun 65ste blind of doof worden of een andere handicap oplopen kunnen momenteel geen aanspraak maken op de terugbetaling van een hoorapparaat, een rolstoel, een aanpassing aan hun wagen, een speciaal bed of een persoonlijk assistentiebudget. Ook in de voorzieningen die door het Vlaams Fonds voor Personen met een Handicap moeten erkend en gesubsidieerd worden kunnen deze mensen niet meer op steun rekenen. Terwijl veel dergelijke handicaps zich natuurlijk juist in deze leeftijdscategorie manifesteren.

Terwijl men allerlei vormen van misbruik en overconsumptie ongestraft laat voortwoekeren, bespaart men wél op kosten van gehandicapte 65-plussers. Onder de regeringen Verhofstadt I en II bleven deze leeftijdsdiscriminaties voor mensen met een handicap trouwens voortduren. De logica hierachter is meedogenloos en onmenselijk: de overheid zegt hiermee eigenlijk impliciet dat zij geen financiële bijdrage wil leveren voor oudere gehandicapten. Zij vindt dat klaarblijkelijk een nutteloze investering. Voor onbemiddelde mensen betekent dat meestal dat zij zich geen rolstoel, geen hoorapparaat of geen aangepast bed kunnen aanschaffen, zodat hun levenskwaliteit sterk daalt. Zodat zij tenslotte terechtkomen in een toestand van "uitzichtloos en ondraaglijk lijden." Het spuitje van de euthanasie-arts zal dan een verlossing lijken… Ze zullen misschien zelfs niet meer protesteren.

Het zal een gemakkelijke, goedkope en onmenselijke oplossing zijn om het budget voor gezondheidszorg in evenwicht te houden. En eens de overheid die barbaarse logica heeft aanvaard, zal het van kwaad naar erger gaan. De normen zullen steeds versoepeld worden. Er zullen steeds meer gehandicapte en demente ouderen in aanmerking komen voor euthanasie. Zij zullen niet meer in aanmerking komen voor dure therapieën, operaties of medicijnen. Of zij zullen op lange wachtlijsten gezet worden, helemaal onderaan… Dat is helaas geen sciencefiction. Dat is een ontwikkeling die nu reeds bezig is. Zelfs in een hoogontwikkeld industrieland als Groot-Brittannië, met een systeem van gezondheidszorg dat volledig in handen van de staat is, sterven er jaarlijks duizenden mensen omdat de wachtlijsten voor operaties veel te lang zijn.


VLAAMS BLOK-STANDPUNTEN

Onze standpunten ter bescherming van gehandicapten zijn altijd rechtlijnig en duidelijk geweest en in de loop der jaren werden ze voortdurend uitgebreid.

In ons programma voor de wetgevende verkiezingen van 1999 schreven wij:

"Mensen met de een of andere handicap hebben het in onze samenleving sowieso moeilijker dan anderen. Door een aantal vooroordelen en misverstanden die er nog steeds bestaan ten opzichte van sommige handicaps, geraken ze moeilijker aan een vaste job, door de extra kosten specifiek aan hun handicap hebben ze meer uitgaven, door de onaangepastheid van gebouwen en openbaar vervoer kunnen ze zich minder goed verplaatsen. Dit alles maakt het hen moeilijk zelfstandig te wonen en een eigen autonoom bestaan op te bouwen, hetgeen nochtans de wens is van zeer vele gehandicapten.

Het Vlaams Blok eist dan ook dat de positieve beeldvorming bij het brede publiek, ten aanzien van personen met een handicap en het wegwerken van een aantal vooroordelen en misverstanden, wordt bevorderd. Verder moet de bouw van aanpasbare woningen gestimuleerd worden en moet er overheidssteun zijn voor gehandicapten die een eigen, autonoom bestaan willen opbouwen en daarbij een beroep willen doen op thuisverpleging.

Ook moet er een kwaliteitslabel ingevoerd worden voor technische hulpmiddelen, zoals rolstoelen en dergelijke, om mogelijke misbruiken te kunnen voorkomen.

Er moet een krachtig beleid gevoerd worden teneinde, in de breedste zin van het woord, de toegankelijkheid voor personen met een handicap te garanderen. Dit onder meer voor wat betreft gebouwen en openbaar vervoer, maar ook voor wat betreft aanwervingen in de overheids- en privé-sector. Bovendien moeten gehandicapten die tewerkgesteld zijn in een beschutte werkplaats een volledig loon krijgen.

Tevens werd er ook herhaaldelijk op gewezen dat het gehandicaptenbeleid een gestroomlijnd, goed gecoördineerd beleid moet zijn en dat versnippering door middel van allerhande kleine projectjes moet worden tegengegaan. Het gehele Vlaamse gehandicaptenbeleid moet worden ondergebracht bij het Vlaams Fonds voor de Sociale Integratie van Gehandicapten.

Nationalisme betekent ook solidariteit met de medemens. De gehandicapten vinden slechts met moeite - of soms helemaal niet - hun plaats in onze samenleving. De overheid moet dan ook een zo breed mogelijke en zo genereus mogelijke politiek in de richting van gehandicapten voeren. Het Vlaams Blok eist ondubbelzinnig het behoud en de verhoging van de bijzondere kinderbijslagen voor gehandicapten. Daarnaast moet de overheid met ernstige tegemoetkomingen over de brug komen naar mensen die gehandicapten thuis verzorgen. Ook hier geeft het Vlaams Blok de voorkeur aan thuiszorg in plaats van opvang in instellingen. Ook bepleit het Vlaams Blok een aanwervingspolitiek bij de overheid waarbij gehandicapten een eerlijke kans moeten krijgen."

Ook het programma voor de gemeente- en provincieraadsverkiezingen van 2000 bevatte een item over gehandicapten. Dat was uiteraard toegespitst op de verantwoordelijkheid van de lokale besturen. Het was dus beperkter omdat de maatregelen die tot federale bevoegdheid gerekend worden, er niet in voorkwamen. Maar het was wel duidelijk:

"Door een aantal vooroordelen en misverstanden die nog steeds bestaan ten opzichte van sommige handicaps, raken gehandicapten moeilijker aan een vaste job. Daarom bepleit het Vlaams Blok dat de gemeenten (en de andere overheidsdiensten) een aanwervingspolitiek voeren die gehandicapten een eerlijke kans geeft. Alle openbare gebouwen moeten toegankelijk zijn voor rolstoelgebruikers. Het komt nog te vaak voor dat zelfs nieuwe gebouwen met een openbare functie onvoldoende voorzieningen hebben voor andersvaliden.

Voor blinden en slechtzienden moeten strategische oversteekplaatsen en bepaalde (gevaarlijke) verkeerssituaties in het centrum van elke gemeente aangepast worden zodat zij niet telkens moeten rekenen op hulpvaardige voorbijgangers. Informatie in gemeentehuis en bibliotheek moet eveneens op een aangepaste audiovisuele manier ter beschikking gesteld worden van blinden, slechtzienden, doven en slechthorenden. Het literatuur- en informatieaanbod in braille en op geluidsdrager moet in de bibliotheken uitgebreid worden.

Voor hun verdere integratie in onze samenleving moeten andersvaliden ten volle gebruik kunnen maken van de traditionele vormen van openbaar vervoer. Dit openbaar vervoer moet voor hen beter toegankelijk worden. Eventuele investeringen voor de opvang en begeleiding in onze stations dienen versneld te worden doorgevoerd. De gemeenten kunnen daarnaast (al dan niet in samenwerking met andere gemeenten) een taxidienst voor gehandicapten opzetten naar het voorbeeld van de zogenaamde 'belbus' in landelijke gemeenten. Elke gemeente zou een inventaris moeten opstellen van bedrijven, winkels, restaurants en andere privé-instellingen die gehandicaptenvriendelijk zijn. Deze brochure, een soort Michelingids voor gehandicapten, moet gratis te verkrijgen zijn.

Er dient een betere controle op het gebruik van gehandicaptenparkings te gebeuren. Niet-gehandicapten die misbruik maken van deze plaatsen dienen onmiddellijk streng beboet te worden."

In het programma voor de wetgevende verkiezingen van 2003 werden deze standpunten uitgebreid en verfijnd:

"Van alle leugens die door onze politieke tegenstrevers over onze partij worden verspreid is de meest lasterlijke wel dat het Vlaams Blok "tegen gehandicapten" zou zijn. Niets is minder waar. Vanaf de eerste publicaties bij zijn ontstaan heeft het Vlaams Blok steeds zijn bekommernis en solidariteit geuit met de allerzwaksten in onze samenleving: de ongeboren kinderen en de gehandicapten. Mensen met een of andere handicap hebben het in onze samenleving sowieso moeilijker dan anderen. Door een aantal vooroordelen en misverstanden die nog steeds bestaan ten opzichte van sommige handicaps, geraken ze moeilijker aan een vaste job, door de extra kosten die specifiek verbonden zijn aan hun handicap hebben ze meer uitgaven, door de onaangepastheid van gebouwen en openbaar vervoer wordt hun bewegingsvrijheid beperkt. Dit alles maakt het hen moeilijk zelfstandig te wonen en een eigen, autonoom bestaan op te bouwen, hetgeen nochtans de wens is van zeer veel gehandicapten. Voor het Vlaams Blok is de verdere uitbouw van een echt gehandicaptenbeleid dan ook een absolute prioriteit.

Het Vlaams Blok stelt vast dat er al jarenlang een probleem is van lange wachtlijsten in de opvangcentra voor gehandicapten, maar ook voor het bekomen van een Persoonsgebonden of Persoonlijk Assistentie Budget. Voor technische hulpmiddelen zoals rolstoelen moet dringend een kwaliteitslabel worden ingevoerd en de terugbetaling moet vaker en vlotter gebeuren. Als men het echt meent met integratie van gehandicapten in onze samenleving, dan moet men ook de politieke moed hebben om meer geld in de gehandicaptensector te investeren.

In het kader van een echte integratie van gehandicapten kan aangepaste arbeid een belangrijke rol spelen. Het Vlaams Blok ziet hierin een belangrijke rol weggelegd voor de overheid, die via fiscale voordelen de aanwerving van gehandicapten kan bevorderen. Uiteraard dient de overheid hierin zelf het goede voorbeeld te geven."

Op onze webstek kan U in het dossier "Mindervaliden" onder andere ons voorstel lezen over de afschaffing van de leeftijdsgrenzen voor hulp aan gehandicapten (zie hoger): "Leeftijdsdiscriminaties voor mensen met een handicap afschaffen!"

Onder paars-groen bleven ook de leeftijdsdiscriminaties voor mensen met een handicap voortduren. Mensen die na hun 65ste blind of doof worden of een andere handicap oplopen kunnen momenteel geen aanspraak maken op de terugbetaling van een hoorapparaat, een rolstoel, een aanpassing aan hun wagen, een speciaal bed of een persoonlijk assistentiebudget. Ook in de voorzieningen die door het Vlaams Fonds voor Personen met een Handicap moeten erkend en gesubsidieerd worden kunnen deze mensen niet op steun rekenen. Het Vlaams Blok vindt dat iedereen die ouder is dan 65 jaar en geplaagd wordt met een vermindering van het zelfzorgvermogen door ziekte of handicap ook de zekerheid moet hebben dat steun mogelijk is."

[Descartes Jr]

Het ge dat echt zelf helemaal alleen overgeschreven ?

En waarom zou iemand denken dat het VB iets tegen mindervaliden heeft ?

Of zit ge toch ergens met een schuldgevoel ? Leg eens uit .

[Truder]

Oorspronkelijk geplaatst door Descartes Jr

Het ge dat echt zelf helemaal alleen overgeschreven ?

En waarom zou iemand denken dat het VB iets tegen mindervaliden heeft ?

Of zit ge toch ergens met een schuldgevoel ? Leg eens uit .

Nee dat is weer zo'n leugen die de ronde doet.
Het Vlaams blok zou minder valieden willen discrimineren volgens sommige. Dit is daar de weerlegging van. Meer niet.
Ik ben al blij dat jij niet bij dat groepje hoort die de leugen rondstrooien.

[Descartes Jr]

Oorspronkelijk geplaatst door Intruder

Nee dat is weer zo'n leugen die de ronde doet.
Het Vlaams blok zou minder valieden willen discrimineren volgens sommige. Dit is daar de weerlegging van. Meer niet.
Ik ben al blij dat jij niet bij dat groepje hoort die de leugen rondstrooien.

Als humanist aanvaard ik ieders eigen mening zolang ze zich niet baseert op leugens of opruiende taal tegen mensen die zich niet kunnen verdedigen.

Wie zegt dat het VB zich afzet tegen mindervaliden liegt.

Maar wie zegt dat het VB niet racistisch is, liegt ook !

[Truder]

Oorspronkelijk geplaatst door Descartes Jr

Als humanist aanvaard ik ieders eigen mening zolang ze zich niet baseert op leugens of opruiende taal tegen mensen die zich niet kunnen verdedigen.

Wie zegt dat het VB zich afzet tegen mindervaliden liegt.

Maar wie zegt dat het VB niet racistisch is, liegt ook !

Die topic is weg, maar uw mening over dat laatste spreek ik graag tegen.

[Het Skill Effect]

[size=7]Naar PARTIJDISCUSSIES !!! [/size]