Uitkeringen afschaffen is niet de juiste manier

[Praetorian]

Uitkeringen afschaffen is niet de juiste manier

JONGEREN hebben na het afstuderen niet onmiddellijk recht op een uitkering. Pas na een wachttijd van meestal 233 tot 310 dagen, heeft men recht op de zogenaamde wachtuitkering. Die wachttijd financieel doorkomen is voor veel jongeren allesbehalve evident. Dat de vraag van de Oeso om de wachtuitkering voor jongeren af te schaffen veel verontwaardiging ontlokt, is dan niet meer dan begrijpelijk (DS 17-18 februari) .
Maar waarom pleit Oeso dan voor die maatregel? Het antwoord: activeren van jonge werklozen. Immers, zo luidt de veronderstelling, mensen die een uitkering kunnen genieten zonder dat zij ervoor hoeven te werken, zullen minder of niet gemotiveerd zijn om werk te zoeken. Dat klinkt heel logisch, maar klopt die redenering wel?
Het Jeugdonderzoeksplatform (JOP) publiceerde afgelopen jaar een overzicht van recent jeugdonderzoek in Vlaanderen. Uit verschillende onderzoeken werden duidelijk indicaties gevonden dat de werkelijkheid zich niet zo eenvoudig laat uittekenen. Ten eerste werd vastgesteld dat schoolgaande jongeren arbeid nog altijd een centrale plaats toekennen binnen hun toekomstperspectief. Ook onderzoek bij maatschappelijk achtergestelde jongeren laat zien dat zij voor zichzelf in de eerste plaats een rol als kostwinner weggelegd zien. Nog ander onderzoek bij jonge bestaansminimumtrekkers laat zien dat sommigen inderdaad de motivatie verloren om nog werk te zoeken, maar nooit zonder eerder periodes van intensief werk zoeken te hebben gekend.
Alles wijst erop dat jongeren zeer gemotiveerd zijn om te werken, maar dat de motivatie pas slinkt nádat de zoektocht naar werk vruchteloos is gebleken. Pas dán gaan mensen zeggen dat zij 'kiezen' om werkloos te blijven, dat zij tevreden zijn met de uitkering die zij genieten.
Dat brengt ons bij de vraag waarom zoveel jonge mensen werkloos blijven, en anderzijds een heel aantal vacatures niet ingevuld raken. In plaats van steevast de beschuldigende vinger naar de werkzoekenden uit te steken, wordt het dringend tijd voor andere mogelijke verklaringen. Een te weinig gehoorde hypothese brengt de verantwoordelijkheid aan de werkgeverszijde in beeld. In deze tijden van hevige concurrentie zijn bedrijven uiteraard genoopt om hun aanwervingscriteria stelselmatig op te vijzelen. Men verwacht steeds meer capaciteiten voor zelfs de meest eenvoudige werkzaamheden. Alleen zo kan men productiviteit, winstmarges opkrikken. Een heel leger aan mensen wordt op die manier systematisch uit het reguliere arbeidscircuit geweerd. Dat dat niets met intrinsieke motivatie van doen heeft, bewijst het gigantische succes van de dienstencheques. Binnen dat systeem gaan bijzonder veel mensen aan de slag voor een appel en een ei. Een activeringsdiscours dat tóch blijft mikken op het veronderstelde gebrek aan motivatie bij werklozen, lijkt daarom een slag in het water.
Uitkeringen voor werkloze mensen afschaffen of verlagen zal vooral veel miserie en on welzijn met zich meebrengen. Of een zo'n aanpak de verhoopte daling van het aantal werklozen met zich meebrengt, lijkt niet meer dan een illusie.
Dieter Burssens
(De auteur is wetenschappelijk medewerker van Jeugdonderzoeksplatform (JOP) aan de KU Leuven.)

DIETER BURSSENS
DS 19/02/07

[La Chunga]

Spreekt Dieter Burssens hier in naam van de studiegroep die het onderzoek naar Vlaamse jongeren en kinderen voerde; namens de Liga voor de Mensenrechten; of in eigen naam?

Je zal het misschien een eigenaardige vraag vinden, maar ik vind ze van belang. Ik ken namelijk de conclusies van die studie en dus lijkt het me - voor de lezers van je bericht - van belang dat je duidelijk stelt wie hierboven spreekt: het individu of de voltallige wetenschappelijke groep?

[pinbag]

Er is wel 1 voordeel als je geen uitkering krijgt.

En dat is ook de enigste.

Je kunt opstappen op je werk waneer je wilt. (pure luxe)

Bazen hebben daar schrik van heb ik opgemerkt (want ze vinden niet gemakelijk personeel). Stel u maar voor een mondige student die al lachend zijn cv4 opfikt en durft zeggen wat het personeel niet durft,want hij krijgt toch geen uitkering waar hij verantwoording voor moet stellen waneer hij ontslagen word.

Gewoon zalig.

[La Chunga]

Oorspronkelijk geplaatst door pinbag

Er is wel 1 voordeel als je geen uitkering krijgt.

En dat is ook de enigste.

Je kunt opstappen op je werk waneer je wilt. (pure luxe)

Bazen hebben daar schrik van heb ik opgemerkt (want ze vinden niet gemakelijk personeel). Stel u maar voor een mondige student die al lachend zijn cv4 opfikt en durft zeggen wat het personeel niet durft,want hij krijgt toch geen uitkering waar hij verantwoording voor moet stellen waneer hij ontslagen word.

Gewoon zalig.

En dan op naar de volgende werkgever? Die naar jou peilt bij je vorige werkgever?

[pinbag]

Welke vorige werkgever.

Je bestaat praktisch niet administratief.

[Piet Hein]

Ik vind ook niet dat de uitkeringen moeten worden afgeschaft maar ze moeten daarvoor wel enkele keren per maand gemeenschapsdienst doen. zo dat ze toch als ze ergens gaan soliciteren dat enige werkervaring hebben.

[La Chunga]

Oorspronkelijk geplaatst door Piet Hein

Ik vind ook niet dat de uitkeringen moeten worden afgeschaft maar ze moeten daarvoor wel enkele keren per maand gemeenschapsdienst doen. zo dat ze toch als ze ergens gaan soliciteren dat enige werkervaring hebben.

Dwangarbeid dus.

[pinbag]

Volgens mij is die werkervaring niet relevant.

Ik zie het al voor mij ....

*zucht*

[La Chunga]

Oorspronkelijk geplaatst door pinbag

Volgens mij is die werkervaring niet relevant.

Ik zie het al voor mij ....

*zucht*

Die werkervaring is inderdaad niet relevant en zoals ik hierboven stelde is verplichte gemeenschapsdienst, niet meer of minder dan dwangarbeid. Aangezien dwangarbeid geen vrijwilligheid impliceert en de onvervreembaarheid van het zelfbeschikkingsrecht aantast, kan zoiets niet.

[pinbag]

Ik vind het wel verbazend dat VDB met zijn voorstel kwam recent.

Volgens mij bedoelt hij , met de stop-zetting van de uitkering bij school-verlaters en afgestudeerden het kindergeld. Die word betaalt in de wachttijd-periode.

[Herr Flick]

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Uitkeringen afschaffen is niet de juiste manier

JONGEREN hebben na het afstuderen niet onmiddellijk recht op een uitkering. Pas na een wachttijd van meestal 233 tot 310 dagen, heeft men recht op de zogenaamde wachtuitkering. Die wachttijd financieel doorkomen is voor veel jongeren allesbehalve evident. Dat de vraag van de Oeso om de wachtuitkering voor jongeren af te schaffen veel verontwaardiging ontlokt, is dan niet meer dan begrijpelijk (DS 17-18 februari) .
Maar waarom pleit Oeso dan voor die maatregel? Het antwoord: activeren van jonge werklozen. Immers, zo luidt de veronderstelling, mensen die een uitkering kunnen genieten zonder dat zij ervoor hoeven te werken, zullen minder of niet gemotiveerd zijn om werk te zoeken. Dat klinkt heel logisch, maar klopt die redenering wel?
Het Jeugdonderzoeksplatform (JOP) publiceerde afgelopen jaar een overzicht van recent jeugdonderzoek in Vlaanderen. Uit verschillende onderzoeken werden duidelijk indicaties gevonden dat de werkelijkheid zich niet zo eenvoudig laat uittekenen. Ten eerste werd vastgesteld dat schoolgaande jongeren arbeid nog altijd een centrale plaats toekennen binnen hun toekomstperspectief. Ook onderzoek bij maatschappelijk achtergestelde jongeren laat zien dat zij voor zichzelf in de eerste plaats een rol als kostwinner weggelegd zien. Nog ander onderzoek bij jonge bestaansminimumtrekkers laat zien dat sommigen inderdaad de motivatie verloren om nog werk te zoeken, maar nooit zonder eerder periodes van intensief werk zoeken te hebben gekend.
Alles wijst erop dat jongeren zeer gemotiveerd zijn om te werken, maar dat de motivatie pas slinkt nádat de zoektocht naar werk vruchteloos is gebleken. Pas dán gaan mensen zeggen dat zij 'kiezen' om werkloos te blijven, dat zij tevreden zijn met de uitkering die zij genieten.
Dat brengt ons bij de vraag waarom zoveel jonge mensen werkloos blijven, en anderzijds een heel aantal vacatures niet ingevuld raken. In plaats van steevast de beschuldigende vinger naar de werkzoekenden uit te steken, wordt het dringend tijd voor andere mogelijke verklaringen. Een te weinig gehoorde hypothese brengt de verantwoordelijkheid aan de werkgeverszijde in beeld. In deze tijden van hevige concurrentie zijn bedrijven uiteraard genoopt om hun aanwervingscriteria stelselmatig op te vijzelen. Men verwacht steeds meer capaciteiten voor zelfs de meest eenvoudige werkzaamheden. Alleen zo kan men productiviteit, winstmarges opkrikken. Een heel leger aan mensen wordt op die manier systematisch uit het reguliere arbeidscircuit geweerd. Dat dat niets met intrinsieke motivatie van doen heeft, bewijst het gigantische succes van de dienstencheques. Binnen dat systeem gaan bijzonder veel mensen aan de slag voor een appel en een ei. Een activeringsdiscours dat tóch blijft mikken op het veronderstelde gebrek aan motivatie bij werklozen, lijkt daarom een slag in het water.
Uitkeringen voor werkloze mensen afschaffen of verlagen zal vooral veel miserie en on welzijn met zich meebrengen. Of een zo'n aanpak de verhoopte daling van het aantal werklozen met zich meebrengt, lijkt niet meer dan een illusie.
Dieter Burssens
(De auteur is wetenschappelijk medewerker van Jeugdonderzoeksplatform (JOP) aan de KU Leuven.)

DIETER BURSSENS
DS 19/02/07

De OESO heeft gelijk, die wachtuitkering, doet mensen immers makkelijker vallen voor de job van beroepsdopper.

Daarmee wil ik zeggen, ge komt van school, wacht een paar maand en het manna komt u in de bek gevlogen, zonder dat ge voor dat manna ooit moeten werken hebt... Dat geeft een verkeerd signaal !

Ik was in mijn laatste jaar in Februari al bezig met soliciteren en kon op 1/7 beginnen, ik had zelf nog de keuze binnen de eerste 2 weken van juli, had ik nog in een bank kunnen beginnen, of nog ergens anders, veel van mijn collega's konden ook direct beginnen, zo goed als allemaal trouwens, er waren er ook bij die eerst nog wat vakantie gingen nemen...

Diegene die niet direct kunnen beginnen, kunnen toch nog makkelijk een paar maand op de kap van ma en pa vegiteren en ondertussen werk zoeken... het feit dat ze niks krijgen is ondertussen een extra stimulans.

[Bierke]

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Ten eerste werd vastgesteld dat schoolgaande jongeren arbeid nog altijd een centrale plaats toekennen binnen hun toekomstperspectief. Ook onderzoek bij maatschappelijk achtergestelde jongeren laat zien dat zij voor zichzelf in de eerste plaats een rol als kostwinner weggelegd zien.

Wauw wat een conclusie, het zou al erg geweest zijn mochten ze tot de conclusie komen dat jongeren stempelen als toekomstbezigheid zagen niet ?

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Nog ander onderzoek bij jonge bestaansminimumtrekkers laat zien dat sommigen inderdaad de motivatie verloren om nog werk te zoeken, maar nooit zonder eerder periodes van intensief werk zoeken te hebben gekend.

Hoe kan je dat nu aantonen? Dat is gewoon een conclusie uit een rondvraag lijkt me ... tuurlijk zeggen sommigen "actief" gezocht te hebben .. wat had je verwacht dat ze zouden zeggen, nee ik heb geen zin om te zoeken ? ... beetje naïef hoor

Voor de rest weet ik uit eigen ervaring dat je wel een minimum budget nodig hebt tijdens het solliciteren, ik denk maar aan simpele dingen als een treinkaartje kopen voor naar je sollicitatie te gaan, eten kopen op de dag van die sollicitatie, gelijkvormig verklaringen van dimploma's, copieën allerhande, postzegels voor je CV te sturen, eventueel zelfs geld voor een maatpak .. dus het volledig wegnemen lijkt me niet de beste zet, beperken tot wat je nodig hebt om te solliciteren lijkt me logisch

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Die werkervaring is inderdaad niet relevant en zoals ik hierboven stelde is verplichte gemeenschapsdienst, niet meer of minder dan dwangarbeid. Aangezien dwangarbeid geen vrijwilligheid impliceert en de onvervreembaarheid van het zelfbeschikkingsrecht aantast, kan zoiets niet.

Is iedere vorm van arbeid dan geen dwangarbeid en beroving van zelfbeschikking.
Het is de werkgever die de werkuren, het uit te voeren werk en de werkplaats bepaald.

Dus lijkt het mij vrij eenvoudig en kortzichtig om te zeggen dat gemeenschapsdienst uitvoeren voor een verloning, dwangarbeid is.

Het is voor een deel een eigen keuze van vele jongeren om eerst een sabbatperiode te nemen voor ze na hun studies in de arbeidsmarkt stappen. Dus hebben zij zelf gekozen.
Trouwens vroeger moest men eerst gewerkt hebben voor men werkloosheisuitkering kan beuren.
En in die tijd hadden de jongens nogeens het probleem dat ze vaak nog een job moesten zoeken en vinden tussen hun schooltijd en hun legerdienst.

De jongeren van vandaag hebben een luxe die voor ons ouderen niet bestond. Schoolverlaten en zonder werken geld krijgen.

En ik ben 100% akkoord dat de bepampering moet stoppen, maar ook voor de jongeren.

[La Chunga]

Mbt tot het inleidende artikel stelde ik volgende vragen omdat bepaalde passages erin, me overkwamen als een loutere mening eerder dan een wetenschappelijk besluit.

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Spreekt Dieter Burssens hier in naam van de studiegroep die het onderzoek naar Vlaamse jongeren en kinderen voerde; namens de Liga voor de Mensenrechten; of in eigen naam?
Je zal het misschien een eigenaardige vraag vinden, maar ik vind ze van belang. Ik ken namelijk de conclusies van die studie en dus lijkt het me - voor de lezers van je bericht - van belang dat je duidelijk stelt wie hierboven spreekt: het individu of de voltallige wetenschappelijke groep?

Het geciteerde stuk verscheen in 'De Standaard' van vorig weekend in de rubriek 'Opinie'. Het gaat dus om een persoonlijke mening van de heer Dieter Burssens.
Mij komt het over als iemand die via een autoriteitsargument (Dieter Burssens is criminoloog verbonden aan KUL, jeugdcriminologie, en maakt in die hoedanigheid deel uit van het JOP) een ideologisch, geïnspireerde mening als wetenschappelijk feit probeert te verkopen, ook al wordt langs de neus weg over een hypothese wordt gesproken.
Niet dat dergelijke handelingen een heleboel 'wetenschappers' vreemd zijn, maar wanneer direct of indirect een autoriteitsargument wordt opgeworpen, is kritisch lezen een noodzaak.

Het opiniestuk kan ingedeeld worden in twee delen. Het eerste deel waarin enige analogie met de besluiten uit het rapport waarnaar wordt gerefereerd, zijn terug te vinden (in bijlagen: (1) Samenvatting volledig referentierapport en (2) hoofdstuk mbt jeugd en werkloosheid). Hieronder het eerder wetenschappelijke deel:

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Jongeren hebben na het afstuderen niet onmiddellijk recht op een uitkering. Pas na een wachttijd van meestal 233 tot 310 dagen, heeft men recht op de zogenaamde wachtuitkering. Die wachttijd financieel doorkomen is voor veel jongeren allesbehalve evident. Dat de vraag van de Oeso om de wachtuitkering voor jongeren af te schaffen veel verontwaardiging ontlokt, is dan niet meer dan begrijpelijk (DS 17-18 februari) .
Maar waarom pleit Oeso dan voor die maatregel? Het antwoord: activeren van jonge werklozen. Immers, zo luidt de veronderstelling, mensen die een uitkering kunnen genieten zonder dat zij ervoor hoeven te werken, zullen minder of niet gemotiveerd zijn om werk te zoeken. Dat klinkt heel logisch, maar klopt die redenering wel?
Het Jeugdonderzoeksplatform (JOP) publiceerde afgelopen jaar een overzicht van recent jeugdonderzoek in Vlaanderen. Uit verschillende onderzoeken werden duidelijk indicaties gevonden dat de werkelijkheid zich niet zo eenvoudig laat uittekenen. Ten eerste werd vastgesteld dat schoolgaande jongeren arbeid nog altijd een centrale plaats toekennen binnen hun toekomstperspectief. Ook onderzoek bij maatschappelijk achtergestelde jongeren laat zien dat zij voor zichzelf in de eerste plaats een rol als kostwinner weggelegd zien. Nog ander onderzoek bij jonge bestaansminimumtrekkers laat zien dat sommigen inderdaad de motivatie verloren om nog werk te zoeken, maar nooit zonder eerder periodes van intensief werk zoeken te hebben gekend.
Alles wijst erop dat jongeren zeer gemotiveerd zijn om te werken, maar dat de motivatie pas slinkt nádat de zoektocht naar werk vruchteloos is gebleken. Pas dán gaan mensen zeggen dat zij 'kiezen' om werkloos te blijven, dat zij tevreden zijn met de uitkering die zij genieten.

Vooraleer ik dieper inga op het louter subjectieve deel van het opiniestuk wil ik enige vragen, die ik heb bij het wetenschappelijk - en/of objectief - gehalte van dit rapport, duiden.

Tijdens de beoordeling van het 'waarheidsgehalte' van een onderzoek, is het belangrijk om de onderzoeksmethode te beschouwen.

Dit rapport is een samenvoeging van allerhande peilingen en bevragingen van jongeren (waarvan het merendeel behoort tot de leeftijdsgroep tussen 12 en 25 jaar) in de periode 2000 - 2004.
Dergelijke fragmentarische peilingen en bevragingen hebben - beschouw dit maar als mijn persoonlijke mening - geen sluitend karakter. Hiermee bedoel ik dat er steeds fouten optreden door extrapolatie. Onderhand weet ei zo na idereen dat bijvoorbeeld de resultaten van verkiezingspeilingen in talrijke gevallen enorme verschillen vertonen met de feitelijke verkiezingsuitslagen. Zelfs de ingecalculeerde foutmarge is bij veel van die peilingen niet voldoende om enorme verschillen tussen peiling en realiteit op te heffen.
Verder stelde ik vast dat ook elementen uit EAK-enquêtes werden gebruikt. Onlangs bleek dat de uitslagen van deze bevragingen mijlenver liggen van de realiteit. Zo toonde deze laatste arbeidsenquête aan dat in België een brutojobcreatie van ruim 230.000 eenheden werd gerealiseerd, terwijl de feitelijke cijfers op basis van de sociale zekerheid een brutojobcreatie van iets meer dan 135.000 aangaven.

Ten tweede geldt de psychologische factor bij bevragingen. Naar gelang de gemoedstoestand op het moment van de bevraging of peiling zal een bevraagde van zichzelf een positiever of negatiever zelfbeeld ophangen. Maw een mens antwoord naar het eigenbeeld en niet naar het werkelijke beeld. Als bijvoorbeeld de 'toestand van gelukkig-zijn' wordt gepeild dan kan de beoordeling hiervan, van dag tot dag verschillen. Stel dat iemand naar zijn/haar gelukstoestand wordt gevraagd na een stresserende werkdag en men diezelfde persoon de volgende dag hetzelfde vraagt na een goede nachtrust. Het antwoord kon wel eens diametraal tegenover gesteld zijn.

Tot slot dient de onderzoeksmotivatie worden nagegaan. Het JOP is een samenwerkingsplatform tussen verschillende universiteiten dat in het leven werd geroepen door de minister van cultuur en jeugd. Niet dat dit op zich een sturende invloed betekent en mbt dit rapport ga ik daar niet van uit.

Maar goed, ik beschouw het rapport - omdat het tot stand kwam op basis van diverse, fragmentarische peilingen (waarvan zeker één - EAK - reeds bewees bijzonder onbetrouwbaar te zijn) - niet als referentie om een sluitend oordeel omtrent deze of gene materie te formuleren.


Nu dan, het subjectieve deel van het opiniestuk en daar draait het uiteindelijk om op dit forum.

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Dat brengt ons bij de vraag waarom zoveel jonge mensen werkloos blijven, en anderzijds een heel aantal vacatures niet ingevuld raken. In plaats van steevast de beschuldigende vinger naar de werkzoekenden uit te steken, wordt het dringend tijd voor andere mogelijke verklaringen.
Een te weinig gehoorde hypothese brengt de verantwoordelijkheid aan de werkgeverszijde in beeld. In deze tijden van hevige concurrentie zijn bedrijven uiteraard genoopt om hun aanwervingscriteria stelselmatig op te vijzelen. Men verwacht steeds meer capaciteiten voor zelfs de meest eenvoudige werkzaamheden. Alleen zo kan men productiviteit, winstmarges opkrikken. Een heel leger aan mensen wordt op die manier systematisch uit het reguliere arbeidscircuit geweerd.
Dat dat niets met intrinsieke motivatie van doen heeft, bewijst het gigantische succes van de dienstencheques. Binnen dat systeem gaan bijzonder veel mensen aan de slag voor een appel en een ei. Een activeringsdiscours dat tóch blijft mikken op het veronderstelde gebrek aan motivatie bij werklozen, lijkt daarom een slag in het water.
Uitkeringen voor werkloze mensen afschaffen of verlagen zal vooral veel miserie en on welzijn met zich meebrengen. Of een zo'n aanpak de verhoopte daling van het aantal werklozen met zich meebrengt, lijkt niet meer dan een illusie.
Dieter Burssens
(De auteur is wetenschappelijk medewerker van Jeugdonderzoeksplatform (JOP) aan de KU Leuven.)

DIETER BURSSENS
DS 19/02/07

Uiteindelijk pleit Dieter Burssens hier om de verantwoordelijkheid van de jeugdwerkloosheid bij de werkgevers te leggen. Hij zegt het met niet zoveel woorden, maar hij wil dat werkgevers jongeren aanwerven zélfs al zouden ze niet over de nodige kwalificaties beschikken een bepaalde job uit te voeren.
De vraag waaraan Dieter Burssens voorbij gaat en die niet meer dan evident is: waarom beschikken die jongeren niet over de nodige kwalificaties?
Het logische antwoord is: vorming en ervaring. Daar schort het in de eerste plaats. Vanuit deze benadering kan wél een deel van de verantwoordelijkheid bij de werkgevers worden gelegd. Dit is echter een gedeelde verantwoordelijkheid met de onderwijs -en vormingsinstellingen.
De redenering waarmee Dieter Burssens dan besluit dat afschaffing of vermindering van uitkeringen geen aarde aan de dijk zal brengen, is niet consistent.

Even een meer realistische - dus minder academische - benadering geven? Daarvoor moet ik eerst duidelijk stellen dat ik volgende neerpen vanuit een invalshoek die vertrekt bij de geldende realiteit en waarbij ik mijn persoonlijke ideologische overtuiging opzij schuif.
Ik heb het hieronder enkel over schoolverlaters maar niets staat aangepaste uitbreiding naar jongeren in het algemeen, of zelfs alle werklozen, in de weg. Het gaat bovendien om een principsbeschrijving en geen gedetailleerde uiteenzetting.

Een schoolverlater ontvangt één maand na het beëindigen van de studies een vergoeding van netto €600 per maand. Dit is geen werkloosheidsvergoeding maar een 'ervaringsvergoeding'.
Elke student kan zich vrijwillig inschrijven als ervaringsstudent. Wie zich niet inschrijft ontvangt geen uitkering.
Iedere werkgever kan een 'ervaringsstudent' tewerkstellen gedurende minimum 3 maanden en maximum één jaar, en betaalt de ervaringsstudent hiervoor netto €400 per maand. Daarnaast dient de werkgever per maand netto €50 te voorzien waarmee de ervaringsstudent bijkomende opleidingen volgt en €150 per maand waarmee de ervaringsstudent wordt verzekerd (beroepsongeval, hospitalisatie,...).
De ervaringsvacatures worden via de VDAB aangeboden of afgestudeerden kunnen zelf een bedrijf aanspreken. Hoe de ervaringstewerkstelling ook tot stand kwam, de VDAB volgt alle dossiers op.
Een afgestudeerde kan gedurende maximum drie jaar in het systeem van ervaringstewerkstelling opereren. Dit laat de afgestudeerde toe om in verschillende ondernemingen diverse ervaringen op te doen.
De totale ervaringsvergoeding bedraagt netto €1.000 per maand.
De kostprijs voor de werkgever bedraagt €600 per maand en op dit bedrag zijn geen bedrijfsvoorheffing en sociale zekerheidsbijdragen verschuldigd.
De hoedanigheid van ervaringsstudent wordt beschouwd als een verlengsstuk van de studies én - we gaan er nog een extraatje aan toevoegen - het kindergeld wordt tijdens het eerste jaar van de ervaringstewerkstelling verder uitbetaald.
De ervaringstewerkstelling bestaat uit meerdere luiken: praktijkervaring, vorming en evaluatie/controle.
Een student die zich inschreef maar na drie maand geen ervaringstewerkstelling vond of aanvaardde, ontvangt geen uitkering meer.


Ik zal nalaten om te beschrijven hoe ik dit probleem zou aanpakken vanuit mijn ideologische overtuiging of teveel mensen zouden uit onbegrip en angst teveel gaan steigeren.

[Bierke]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Is iedere vorm van arbeid dan geen dwangarbeid en beroving van zelfbeschikking.
Het is de werkgever die de werkuren, het uit te voeren werk en de werkplaats bepaald.

Dus lijkt het mij vrij eenvoudig en kortzichtig om te zeggen dat gemeenschapsdienst uitvoeren voor een verloning, dwangarbeid is.

Het is voor een deel een eigen keuze van vele jongeren om eerst een sabbatperiode te nemen voor ze na hun studies in de arbeidsmarkt stappen. Dus hebben zij zelf gekozen.
Trouwens vroeger moest men eerst gewerkt hebben voor men werkloosheisuitkering kan beuren.
En in die tijd hadden de jongens nogeens het probleem dat ze vaak nog een job moesten zoeken en vinden tussen hun schooltijd en hun legerdienst.

De jongeren van vandaag hebben een luxe die voor ons ouderen niet bestond. Schoolverlaten en zonder werken geld krijgen.

En ik ben 100% akkoord dat de bepampering moet stoppen, maar ook voor de jongeren.

En de kosten die je moet doen om werk te zoeken?

[La Chunga]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Is iedere vorm van arbeid dan geen dwangarbeid en beroving van zelfbeschikking.
Het is de werkgever die de werkuren, het uit te voeren werk en de werkplaats bepaald.
Dus lijkt het mij vrij eenvoudig en kortzichtig om te zeggen dat gemeenschapsdienst uitvoeren voor een verloning, dwangarbeid is..

Neen, bij gewone arbeid ga je vrijwillig een arbeidsovereenkomst aan. Bij dwangarbeid is er geen overeenkomst maar enkel dwang. Dwang impliceert noch vrijwilligheid, noch zelfbeschikking.

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

En ik ben 100% akkoord dat de bepampering moet stoppen, maar ook voor de jongeren.

Akkoord.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bierke

En de kosten die je moet doen om werk te zoeken?

Die hadden wij vroeger ook en om deze te dekken namen we het eerste jobje aan dat we konden krijgen.

Maar we zorgden er vooral voor dat we werk hadden voor we de schoolbanken verlieten. Sabbatjaren waren voorbehouden aan de rijkeluiskinderen.

Voor de rest was het werken of naar Papa en Mama hun pijpen blijven dansen.

Nu denken veel jongeren van 18/19 jaar dat de wereld aan hun voeten ligt zonder dat ze er iets voor moeten doen.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Neen, bij gewone arbeid ga je vrijwillig een arbeidsovereenkomst aan. Bij dwangarbeid is er geen overeenkomst maar enkel dwang. Dwang impliceert noch vrijwilligheid, noch zelfbeschikking.

Fout, totaal fout La Chunga. Men gaat een arbeidsovereenkomst aan om te kunnen overleven in onze helse maatschappij.
Men word hier immers beoordeeld en veroordeeld op uiterlijke schijn en op getoonde weelde.

Het aantal mensen dat je neemt zoals je bent zonder uiterlijk vertoon is immers zeldzaam.
Vaak is het zelfs zo dat men jaloers is op mensen, enkel omdat deze leven zonder dwang en verplichtingen. En men hen daarom veroordeeld.

Maar niemand gaat een arbeisovereenkomst aan omdat hij wil hoor, enkel omdat hij/zij moet en omdat de maatschappij het zo wil.

Akkoord.

[La Chunga]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Fout, totaal fout La Chunga. Men gaat een arbeidsovereenkomst aan om te kunnen overleven in onze helse maatschappij.

Om te overleven moet je ook eten.
Om te overleven moet je ook drinken.
Om te overleven moet je ook ademen.

Waar ik je - althans ik poog het - volg is in het feit dat het momenteel samenlevingsmodel niet toelaat om volledig zelf te kiezen hoe je overleeft. Je wordt - onder dreiging van geweld vanwege de overheid - gedwongen je aan allerhande verplichtingen te onderwerpen. Er is met andere woorden geen recht voorzien om je te onttrekken aan al die verplichtingen, waarbij je vanzelfsprekend ook afziet van 'rechten' die je door dat samenlevingsmodel worden toegekend.
Rechten die bovendien niet eens eigenlijke rechten zijn, maar individuele behoeften. Precies daar is waar het misloopt. Het huidige samenlevingsmodel kent zoveel loze rechten toe waaraan door schaarste onmogelijk kan worden voldaan.
Van Dun schreef daar ooit eens een mooi stukje over "De utopie van de mensenrechten'.

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Vaak is het zelfs zo dat men jaloers is op mensen, enkel omdat deze leven zonder dwang en verplichtingen. En men hen daarom veroordeeld.

Jaloers, nu ja, dat weet ik niet. Ik denk eerder aan onbegrip.
Ik stel namelijk vast dat veel mensen begrippen als 'eigen verantwoordelijkheid', 'zelfbeschikking', 'eigendomsrecht' of zelfs 'vrijheid' niet vatten.
Dit is de grootste bedenking die ik heb bij het huidig samenlevingsmodel: het ontnam de overgrote meerderheid voeling met die begrippen.

[Bierke]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Die hadden wij vroeger ook en om deze te dekken namen we het eerste jobje aan dat we konden krijgen.

Maar we zorgden er vooral voor dat we werk hadden voor we de schoolbanken verlieten. Sabbatjaren waren voorbehouden aan de rijkeluiskinderen.

Voor de rest was het werken of naar Papa en Mama hun pijpen blijven dansen.

Nu denken veel jongeren van 18/19 jaar dat de wereld aan hun voeten ligt zonder dat ze er iets voor moeten doen.

Dat is waar, maar het zou toch makkelijk zijn moesten ze een kleine vergoeding behouden, dan gaat het een stuk vlotter een job te vinden die beter in het verlengde van je opleiding ligt. Ik heb ook het gras moeten gaan maaien om m'n treintickets te kunnen betalen in't begin, maar ik wens zo'n situatie niemand toe hoor