De wortels van Israëls geweld

Geschreven: 1982
Bron: From Zionism to Genocide, Socialist Worker, nummer 790, 3 juli 1982.
Herdrukt onder de huidige titel in Socialist Worker, nummer 1743, 14 april
2001.




Terugkijkend op mijn eigen ervaringen in Palestina zie ik hoe de gruwelen
van vandaag gegroeid zijn vanuit kleine beginnetjes. Het zionisme, de Joodse
afscheidingsbeweging en het geloof in een Joods thuisland hebben zich
ontwikkeld tot staatsgeweld.

Mijn ouders waren zionistische pioniers die in 1902 Rusland verlieten. Ik
ben als zionist opgegroeid, maar toen had zionisme niet het lelijke gezicht
dat we vandaag de dag zien. Er was echter wel een fundamentele kloof tussen
de zionisten en de Arabieren. Diezelfde kloof scheidde de zionisten van
gewone mensen in hun landen van herkomst.

Als je naar het negentiende-eeuwse Rusland kijkt wordt duidelijk hoe dit
kwam. In 1891 werd tsaar Alexander II vermoord. Het jaar daarop organiseerde
extreem-rechts in Rusland een pogrom tegen de Joden. 'Dood een Jood en red
Rusland', zeiden ze. Socialisten reageerden door op te roepen voor een
verenigde strijd tegen het tsarisme en rechts. Maar er was ook een tweede
reactie: het zionisme. Dit bepleitte dat 'Joden op niemand behalve zichzelf
konden rekenen', en de eersten vertrokken naar Palestina. Elke
daaropvolgende pogrom riep deze twee reacties op.

Bij aankomst in Palestina bleven de zionisten hun afzondering benadrukken.
Ze namen Arabisch land over. Vaak verdreven ze de boeren die op dit land
leefden. En ze discrimineerden systematisch tegen de duizenden werkloze
Arabieren. Hoewel minstens 80 procent van de bevolking Arabisch was, zat er
geen Arabier bij mij op school. Mijn ouders waren extreme zionisten. Mijn
vader vertelde me dat 'de enige manier om naar een Arabier te kijken door
het vizier van een geweer is'. Ik heb nooit met een Arabier in één huis
gewoond.

De zionisten organiseerden hun eigen vakbond, de Histadrut, die twee
politieke fondsen opzette. De ene was voor 'bescherming van Hebreeuwse
Arbeid' en de andere voor 'bescherming van Hebreeuwse Producten'. Deze
fondsen werden gebruikt om het Arabieren onmogelijk te maken om in Joodse
bedrijven te werken en om Arabische producten op Joodse markten te krijgen.
De Histadrut deed niets tegen bedrijven van zionisten.

In 1944 woonden we in de buurt van de markt van Tel Aviv. Op een ochtend zag
mijn vrouw een jonge man langs alle marktvrouwen gaan. Sommigen liet hij met
rust, maar bij anderen goot hij kerosine over de groenten en brak hij de
eieren. Mijn vrouw, die net vanuit Zuid-Afrika naar Palestina was gekomen,
kon het niet bevatten. 'Wat gebeurt hier?' vroeg ze. Het was simpel. De man
controleerde of er Hebreeuwse of Arabische producten werden verkocht. De
Arabische werden vernietigd.

Vijandigheid
Toentertijd vond dit gedrag op kleine schaal plaats en sommige zionisten
spraken nog als linkse mensen. Zionistische uitgeverijen gaven bijvoorbeeld
nog werken van Lenin en Trotski uit. Maar de vijandigheid tegenover de
Arabieren bleef centraal. Het merendeel van het land dat de Joden bezaten
behoorde tot het Joodse Nationale Fonds. De reglementen sloten Arabische
pachters uit. Dit betekende dat in hele gebieden de Arabische bevolking van
hun land werd verdreven.

Toen ik in 1946 Palestina verliet had Tel Aviv, een stad van 300 duizend
inwoners, geen enkele Arabische bewoner. Stel je voor dat je in Nottingham
aankomt, in grootte vergelijkbaar met Tel Aviv, en er geen Engelsen wonen.

Er was duidelijke vijandigheid tussen de zionisten en de Arabieren. De
zionisten - een minderheid die de meerderheid niet vertrouwde - hadden hulp
nodig en keken daarvoor altijd naar de imperialistische machten die
Palestina controleerden. Zionistische leiders vertelden de Duitse heersers
herhaaldelijk dat een succesvol zionistisch project in Palestina in hun
belang zou werken.

Toen Groot-Brittannië in 1917 Palestina bezette schreven de zionistische
leiders aan de minister van Buitenlandse Zaken Balfour dat een sterke
zionistische aanwezigheid in Palestina de belangen van Groot-Brittannië zou
behartigen. En toen het tijdens de Tweede Wereldoorlog duidelijk werd dat
Amerika de belangrijkste imperialistische macht was, bij uitstek in het
Midden-Oosten, verlegden de zionistische leiders hun aandacht naar
Washington.

Ook als de zionistische leiders niet te koop waren, waren ze op zijn minst
altijd te huur. De logica van afscheiding van de niet-Joodse bevolking, of
het nu in Rusland, Polen of Palestina was, leidde tot afhankelijkheid van
het imperialisme.

De opkomst van het nazisme was belangrijk. Het Duitse bedrijfsleven steunde
Hitler niet uit angst voor de Joden, maar uit angst voor de Duitse
arbeidersklasse. Zowel de Joden als de Duitse arbeiders waren slachtoffers
van Hitler. De allesbepalende taak voor revolutionaire socialisten had het
organiseren van de klassenstrijd tegen de nazi's moeten zijn. De zionisten
waren hier tegen. 'De Joden zijn Hitler's slachtoffers' zeiden ze, en
daarmee impliceerden ze dat alle Duitsers vijanden van de Joden waren.

Toen de Duitse arbeiders zonder massale strijd tegen Hitler in 1933 werden
verslagen, versterkte dit het zionisme enorm. Als de Joden de Duitsers niet
konden vertrouwen was het logisch voor ze om een sterke zionistische staat
als het enige antwoord te zien.

Hoge prijs
In Palestina namen ondertussen de geweldsdaden toe. De Israëlische staat,
uitgeroepen in 1948, werd gevestigd door een terreurcampagne die
honderdduizenden Palestijnen uit hun huizen heeft gedreven. De staat werd
geboren met de 'beperkte' afslachting van 240 burgers in het dorp Deir
Yassin. Mannen, vrouwen en kinderen werden afgemaakt, sommigen zijn levend
de dorpsput ingegooid. Ik kende de plaats goed, hij lag een paar mijl van
mijn huis.

De Arabieren zijn niet de enigen die sindsdien een prijs betalen. Israëls
continue zoektocht naar bondgenoten heeft haar meer en meer tot
wapenleverancier van de meest reactionaire regimes gemaakt. Moshe Dayan, de
Israëlische minister van defensie, heeft in 1966 twee maanden in
Zuid-Vietnam doorgebracht om de Amerikaanse marionettenregering van advies
te voorzien. Israël heeft wapens geleverd aan Chili, Ian Smith's Rhodesië en
aan alle landen waartegen de Amerikaanse president Carter een wapenembargo
heeft ingesteld wegens mensenrechtenschendingen. Israëls veiligheidspolitie
adviseerde de Sjah van Iran, en zijn wetenschappers ontwikkelden samen met
Zuid-Afrika nucleaire wapens.

Sommige mensen beargumenteren dat onderdrukking automatisch leidt tot een
progressieve reactie. De Joden werden verschrikkelijk onderdrukt, maar dit
leverde geen garantie dat ze progressief of revolutionair werden.
Onderdrukking gecombineerd met machteloosheid leidt tot reactie. Het hart
van de zionistische theorie was de afscheiding van alle progressieve
krachten, van de revolutionaire krachten in Rusland tot de
anti-imperialistische krachten in het Midden-Oosten. De rest van het verhaal
volgde op een natuurlijke manier hieruit.

Nu werkt Israël samen met de Falangisten in Lebanon, een openlijke
fascistische organisatie. Het verrast me niet. Ik herinner me de jaren
dertig, toen de organisatie van Israëls huidige premier Begin, de Irgun, de
Hitlergroet bracht en bruine hemden droeg.

In 1935 had ik nooit geloofd dat zionisten burgers zouden vermoorden. Ze
discrimineerden toen tegen Arabieren, niet meer. Maar in de harde wereld van
vandaag kan elke kleine scheur uitmonden in een diepe kloof. De scheur van
Joodse afscheiding leidt tot de verschrikkingen die we in Libanon zien. Deze
gruweldaden zijn de logica van het zionisme. Sterker nog, ik denk dat we in
de toekomst nog veel ergere misdaden van de zionisten zullen zien.

De Arabische arbeidersklasse is de enige macht in het Midden-Oosten die het
zionisme kan stoppen en het imperialisme kan breken. De bestaande staten
kunnen dit niet. De koning van Saoedi-Arabië heeft een nauwe samenwerking
met de Amerikanen uit oliebelangen.

Het regime van Assad in Syrië is corrupt, instabiel en afhankelijk van
Saoedi-Arabische subsidies, terwijl het Egyptische regime rust op miljoenen
verarmde arbeiders en boeren. Miljoenen arbeiders leven in krottenwijken en
miljoenen boeren lijden aan vreselijke ziektes omdat er gebrek is aan de
meest basale sanitaire voorzieningen en vers water.

Deze regimes kunnen niets bestrijden - laat staan zionisme en imperialisme.
De Palestijnse Bevrijdings Organisatie (PLO) is afhankelijk van
Saudi-Arabisch geld en Syrië voor fysieke overleving. Alle moed van de
PLO-strijders kan op zijn best tot een impasse leiden. Arabische arbeiders
vormen de sleutel. De Egyptische arbeidersklasse heeft minstens de omvang
van de Russische ten tijde van 1917. Deze arbeiders hebben de macht om het
Midden-Oosten te veranderen.

"B55" <[email protected]> schreef in bericht
news:[email protected]...
> Geschreven: 1982
> Bron: From Zionism to Genocide, Socialist Worker, nummer 790, 3 juli 1982.
> Herdrukt onder de huidige titel in Socialist Worker, nummer 1743, 14 april
> 2001.

Al uit je nest? Da's vroeg voor jou doen.

On 25 feb, 17:48, "Cnorlax" <[email protected]> wrote:

> Al uit je nest? Da's vroeg voor jou doen.

's Maandags kijgt hij zijn uitkering. Hij is al aan het oefenen.

H.M.