Politieke benoemingen

Politieke benoemingen

In 'De Tijd' (06.04.07) doet Stefaan Michielsen een aardig boekje open over
politieke benoemingen. Het is een Belgische kwaal die Guy Verhofstadt ooit
beloofde met tak en wortel te zullen uitroeien, maar ook dat is een belofte
die hij niet heeft waargemaakt. Eén van de vele. "Ondanks alle beloften over
de modelstaat en een nieuwe politieke cultuur zijn de politieke benoemingen
terug van nooit weggeweest".

Nu de paarse regering op haar laatste benen loopt, worden er nog snel wat
topbenoemingen doorgedrukt. Michielsen wijst er op dat die benoemingen op
het einde van een regeerperiode het uitverkoren middel zijn op
kabinetsmedewerkers te belonen voor bewezen diensten. Maar het gevolg is wel
dat de regering zich op de duur gaat gedragen als "een groot
outplacementkantoor". Daarnaast zorgen die benoemingen er ook voor dat de
nieuwe en eventueel anders samengestelde regering in de administratie
opgezadeld zit met politieke tegenstanders.

"Het ideale model", zo besluit de journalist, "is een efficiënte
administratie en openbare instellingen in dienst van het land en de burgers,
waar bij topbenoemingen enkel de expertise en de bekwaamheid van de
kandidaten doorslaggevend is en de politieke kleur niet van tel is. Maar dat
lijkt een utopie."

Stefaan Michielsen zet de bochten en de gebroken beloftes van Verhofstadt
nog eens mooi op een rij.

PAARS EN POLITIEKE BENOEMINGEN

Alle traditionele partijen in hetzelfde bedje ziek.

"Het is een traditie waaraan alle regeringen, ongeacht hun samenstelling,
zich bezondigen. Ook de regering-Verhofstadt II."

Verhofstadt en de Belgische ziekte

"In 1996 noemde Guy Verhofstadt, toen nog in de oppositie, in een toespraak
in Antwerpen de politieke benoemingen nochtans een van de oorzaken van "de
Belgische ziekte". Hij had het toen over 'het cliëntelisme en de
politisering die de rechtsstaat ondergraven, het corporatisme en de
verzuiling die iedere modernisering van ons economisch en maatschappelijk
weefsel in de weg staan, en de onaangepaste staatsinstellingen die een rem
zijn op de ontwikkeling van meerder regio's en gemeenschappen in dit land."

Verhofstadt weerstaat zelf niet aan de verleiding

Verhofstadt (1996): "Ik moet toegeven dat het (mee kunnen beslissen over
topbenoemingen) een gevoel van voldoening gaf. Het gevoel van een welhaast
fysiek welbehagen om met namen te kunnen spelen en de loopbaan van mensen te
kunnen bepalen, mensen van wie men overigens nauwelijks iets weet of die men
nauwelijks kent".
"Behalve hun politieke kleur natuurlijk", merkt Stefaan Michielsen op.

Machtspolititiek

"De benoemingen zijn nu eenmaal een prerogatief (voorrecht) van de regering,
van de minister. Van die bevoegdheid, van die macht, doen de politici niet
graag afstand."

Het toeval wil dat het juiste mannetje steevast uit de bus komt.

"Soms wordt Selor ingeschakeld, het selectiebureau van de federale overheid,
soms ook externe selectiekantoren die dan als bij wonder steeds netjes die
kandidaat naar voren schuiven die de minister of de regering al in gedachten
had. Door een beroep te doen op (externe) selectiebureaus wil de regering de
benoemingen een zweem van objectiviteit geven. Maar dat is natuurlijk
flauwekul."

Stefaan Michielsen in De Tijd, 06.04.07

--
Ghingis Khan
http://www.lotuschild.org/
http://www.khadag.org/
http://www.snowleopard.org/