De Cubaanse samenleving is vernietigd

[Chipie]

Hier een 'kort' artikeltje, over Cuba, de modelstaat voor al wat links is...

De Cubaanse samenleving is vernietigd

Jorge Luis Garc�*a Pérez is vrij na 17 jaar gevangenis en eenzame opsluiting
In 1990 belandde Jorge Luis Garc�*a Pérez wegens politiek incorrect gedrag in een Cubaanse gevangenis. Hij werd er geslagen en met machetes bewerkt. Sinds kort is hij vrij. „Ik ben nu een lopend bewijs van de misstanden in dit land.”

Nu is het écht welletjes. De Berlijnse muur is vier maanden geleden gevallen. De communistische broeders uit Oost-Europa stromen het vrije westen binnen. En dus is ook voor Cuba de tijd aangebroken om 31 jaar na de revolutie het socialistische juk af te werpen.

Dat is in het kort de gedachte van Jorge Luis Garc�*a Pérez als hij in de namiddag van donderdag 15 maart 1990 voor het laatst de deur van zijn ouderlijk huis achter zich sluit. De 25-jarige Cubaan, ook bekend als Antúnez, loopt naar het Plein van de Revolutie in zijn woonplaats Placetas. Daar herdenkt de bevolking, zoals in heel Cuba, dat in de stad Baragúa in 1878 de zwarte onafhankelijkheidsstrijder en generaal Antonio Maceo een protest tegen de autoriteiten organiseerde.

In het hart van de stad luistert de bevolking via luidsprekers naar een rechtstreekse radio-uitzending van de feestelijke toespraak die minister van Defensie Raúl Castro houdt in de stad Santiago de Cuba. De vijf jaar jongere broer van politieke leider Fidel spreekt over het patriottische Cubaanse volk dat ferm verder zal gaan op de enig juiste, socialistische weg. Niets wijst op een koerswijziging van het Caraïbische communisme.

Dan begint Antúnez te schreeuwen. ‘Abajo Fidel’ – Weg met Fidel – roept hij. En als iedereen hem verschrikt aankijkt: ‘Communisme is een utopie’ en zo volgen er nog wat leuzen. ‘De revolutie is mislukt’, klinkt het. ‘We moeten strijden tegen de dictatuur’. Steeds luider.

In een mum van tijd weet Antúnez zich omringd door agenten. Hij krijgt net zo lang klappen tot hij zijn mond houdt en wordt afgevoerd naar het politiebureau. Na twee dagen volgt de officiële beschuldiging. Antúnez is schuldig aan het maken van ‘mondelinge propaganda voor de vijand’. Er volgt overplaatsing naar de gevangenis.

Tot zondag 22 april 2007. Om tien minuten over zes ’s ochtends gaan de deuren van de gevangenis in provinciehoofdstad Santa Clara open. Libertad por cumplimiento – vrij wegens uitzitten van de straf – staat er op het door gevangenisdirecteur kapitein Oswaldo Fernández Rodriguez ondertekende papiertje dat de gevangene, nummer 1.512.093, krijgt uitgereikt. Na 17 jaar en 38 dagen is de op een na langst vastzittende politieke gevangene op het eiland weer een vrij man.

De nu 42-jarige Cubaan moet er nog even aan wennen. „Het lijkt wel of ik opeens in een gigantisch museum ben beland. Cuba oogt als één grote ruïne. Alsof alle steden zijn geplunderd. Alsof er net een oorlog is geweest. En overal hangen affiches over hoe we glorieus een buitenlandse vijand verslaan. Maar ondertussen is de Cubaanse samenleving vernietigd.”

Voor een man die het belangrijkste deel van zijn leven in gruwelijke gevangenissen, bijna altijd in eenzame opsluiting, heeft geleefd, oogt Antúnez opvallend monter en gezond. Hij is hartelijk en zeer spraakzaam. Hij verontschuldigt zichzelf halverwege het gesprek als hij een filtersigaret aan de verkeerde kant aansteekt en in brand zet. „Ik ben gespannen”, zegt hij.

Antúnez woont in een van zijn zus geleende kamer die niet veel groter is dan de meeste gevangenissencellen waarin hij zeventien jaar heeft doorgebracht. ‘Evolutie’, en, ‘Ik ben verandering’, staat er in het Engels op zijn blauwe T-shirt.

(geplakt door Chipie)

Op het binnenpleintje knorren twee fris gewassen biggetjes . En tijdens het interview schuiven steeds familieleden, buren en bekenden aan. Iedereen wil horen of nóg eens horen wat Antúnez in vredesnaam allemaal is overkomen. Soms mengen ze zich in het onderhoud om te vertellen hoe z�*j, aan de andere kant van de tralies, deze periode hebben beleefd. Bijvoorbeeld als leden van het steuncomité dat onder aanvoering van zijn zus Berta Antúnez Peret en zijn schoonbroer Alejandro Garc�*a Sardiñas jarenlang tevergeefs voor zijn vrijlating vocht.

Placetas is een typisch rustig Cubaans provinciestadje in het midden van het eiland. De mensen verplaatsen er zich voornamelijk met paard en wagen en met trapkarren. Even buiten de stad is deze zondagmiddag een feest gaande waar boeren rappen. Terwijl een orkestje steeds hetzelfde deuntje speelt, proberen mannen met grote hoeden elkaar kletszingend op rijm met geïmproviseerde teksten af te troeven.

Antúnez bezoekt ’s middags de groentemarkt. De man die volgens de regering een contrarevolutionair is, wordt opvallend vaak en hartelijk begroet door zijn stadgenoten. Het illustreert wat Antúnez eerder die dag vertelde. „Het is indrukwekkend om te zien hoe de mensen me omarmen. Één ding is in Cuba in ieder geval in positieve zin gewijzigd: er is een grote verandering in de mentaliteit van de mensen. Ze zijn trots op me omdat de burgers er zich van bewust zijn dat het meer dan ooit belangrijk is om te strijden voor democratie.

„Er is veel minder angst om te praten, om de dingen bij de naam te noemen. Dat gebeurde vroeger niet. Terwijl de repressie alleen maar is toegenomen. Ik ben vorige week in de hoofdstad Havana geweest en zag dat daar tegenwoordig op elke hoek van de straat een politieman staat.”

Antúnez ligt al een leven lang dwars. Hij heeft een diepgewortelde hekel aan het maken van ‘ongerechtvaardigd onderscheid’. De kiem van zijn strijdbaarheid ligt in de discriminatie die hij naar eigen zeggen, als zwarte Cubaan, al sinds zijn allerjongste jaren ervaart. Er is volgens hem veel racisme in Cuba.

Zijn politieke bewustwording werd verder gevoed toen hij als tiener voor het eerst de door de Verenigde Naties in 1948 aangenomen Universele Verklaring van de Rechten van de Mens onder ogen kreeg. Vooral artikel 19 maakte indruk op de jonge Cubaan: „Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven.”

Aan de vrije uitoefening van dat recht schort het volgens Antúnez nogal in Cuba. „Ik heb altijd gezegd wat ik vond. En dat maakte mijn leven niet gemakkelijk.”

Antúnez wordt wegens recalcitrant gedrag verwijderd van scholen. „Ik had al problemen als ik naar buitenlandse muziek wilde luisteren.” De overtuigd katholieke Cubaan krijgt naar eigen zeggen een officiële aantekening op zijn persoonsbewijs wegens diversionismo ideológico, politiek incorrect gedrag. Het maakt het voor hem onmogelijk normaal werk te vinden of te studeren. Om toch enige academische vorming te krijgen, begint hij aan een zelfstudie rechten met geleende boeken.

„Het was verschrikkelijk moeilijk om in die situatie te overleven”, zegt Antúnez. Maar het lukte. Hij dankt er zijn bijnaam aan: ‘Zwarte Diamant’. „Vanwege mijn huidskleur en vanwege mijn karakter. Een diamant is niet kapot te krijgen.”

Eigenschappen die Antúnez goed van pas komen als hij die donderdagmiddag in 1990 wordt opgesloten.

De beschrijving die Antúnez geeft van het regime in de gevangenissen, is een lange aanklacht over psychische en fysieke mishandelingen. „We zullen wel eens zien, contrarevolutionair negertje, hoe dapper je werkelijk bent.” Het is een opmerking die hij naar eigen zeggen in verschillende varianten voortdurend te horen krijgt.

De gevangenschap wordt een uitputtingsslag tussen hem en de autoriteiten. „Ze waren meedogenloos tegen me maar ik ben me ook altijd onverzettelijk tegen hen blijven keren.

„In het begin wilden ze steeds weten of ik geen spijt had. Maar ik heb alleen spijt dat ik me niet eerder tegen het totalitarisme heb gekeerd. Ze dreigden dat ze me gingen fusilleren en dat ze mijn familie ook zouden opsluiten.

„Als ze niet blij waren met mijn verklaring, chanteerden ze me door mij geen eten te geven. Ik ben in cellen gestopt die geen dak hadden zodat je urenlang in de brandende zon stond. Omdat ik een ‘schijtneger’ ben, vonden ze dat het geen pas gaf om rechten op te eisen. Zwart zijn is namelijk een strafverzwarende omstandigheid in Cuba.

In 1994 mobiliseert Antúnez vijfhonderd gevangenen voor een hongerstaking. De autoriteiten reageren direct. Het is de periode waarin Cuba door het wegvallen van de steun van de ineengeschrompelde Sovjet-Unie de grootste crisis uit zijn bestaan doormaakt. Het hele eiland lijdt honger. Maar binnen een paar dagen wordt er voor de gevangenen zelfs vlees geserveerd. Veel hongerstakers bezwijken voor die culinaire verleiding.
...

Af en toe lijkt het of er verandering gaat komen in de politieke situatie op Cuba. Bijvoorbeeld in 1998 als de paus het communistische eiland bezoekt. Voorafgaande aan dat bezoek laat de pauselijke nuntius in Havana aan de familie van Antúnez weten dat Johannes Paulus II persoonlijk zal vragen om de vrijlating van de Cubaan.

Uiteindelijk worden dat jaar inderdaad politieke gevangenen voortijdig vrijgelaten. Antúnez blijft vastzitten. „Tijdens dat pausbezoek hebben we nog met tweehonderd gevangenen een hongerstaking gehouden. Maar we zijn er nooit in geslaagd dat nieuws wereldkundig te maken.”


Maar vorige maand kwam aan een ruim zeventienjarige nachtmerrie op een zondagochtend een einde. Te laat trouwens. „Ze hebben me nog 38 dagen langer laten zitten dan de straf die ik gekregen had. Het was hun manier om toch vooral nóg een keer te laten zien wie er in dit land de baas is.”

...

En zo hoopt Jorge Luis langzaam weer zijn weg te vinden in het socialistische museum waar hij via een penitentiaire tijdmachine in is beland. Een communistische warenkast die, zo is hem opgevallen, zich van een behoorlijke inkomstenbron verzekerd weet dank zij de ruim twee miljoen buitenlandse bezoekers die Cuba jaarlijks ontvangt.

Het leidt tot een rare situatie. De rijke toeristen uit het kapitalistische westen zitten op het communistische eiland exclusief op de eretribune. Ze slapen in de beste hotels, eten in de beste restaurants en kunnen al die dingen kopen die verreweg de meeste Cubanen nooit kunnen betalen. Ze staan als bedelaars te kijken naar die Canadezen, Europeanen en zelfs Amerikanen die er in dat eigenaardige socialistische decor eens even helemaal uit zijn.

„De buitenlandse toeristen zijn de eigenaren van Cuba geworden”, zegt Antúnez. „Hun aanwezigheid heeft er mede toe geleid dat er in Cuba nu sprake is van een enorme sociale tweedeling en grote sociale problemen. Voordat ik de gevangenis in ging, was de dollar verboden. Nu heb je in Cuba gewone pesos voor de Cubanen en zijn er convertibele pesos (CUC, die ongeveer 24 gewone pesos waard is) die de buitenlanders moeten aanschaffen.''

„Ik vergaap me in die winkels die vol liggen met fraaie producten. Maar die kun je alleen betalen met de CUC-munten en die hebben normale Cubanen niet. Alleen de rijke, geprivilegieerde kaste van Cubaanse bestuurders vaart wel bij deze situatie.”

Het huidige systeem heeft volgens de politieke dissident grootscheepse corruptie veroorzaakt. „Vrouwen prostitueren zich om bij te verdienen, er wordt veel gestolen en jongeren gebruiken allerlei soorten drugs. Allemaal zaken die voor 1990 niet of nauwelijks bestonden. En dat leidt weer tot krankzinnige repressie. Er is nu zo veel armoede dat mensen soms een fiets of een kip stelen van de buren. In een normaal land krijgt een pleger van zo’n vergrijp een boete maar hier veroordelen ze je voor zoiets tot acht jaar cel.”

...

Is Antúnez niet bang weer te worden opgepakt?

„Het lijkt me verschrikkelijk als ik opnieuw naar de gevangenis zou moeten. Maar als het moet, dan moet het. Ik zal me blijven inzetten voor meer democratische rechten voor het hele Cubaanse volk. De enige werkelijke angst die ik heb is dat ik ooit angst zal krijgen om door te gaan.”
Bron

Cuba, een mooi land voor toeristen en 'sommige' buitenlandse politiekers (remember Steve Stevaert en Louis Michel, de EU-commissaris, momenteel uit dienst, omdat hij partijbelangen in het Zuiden van ons land te verdedigen heeft, wat uiteraard belangerijker is dan Europese ontwikkelinshulp etc.).

[system]

Oorspronkelijk geplaatst door Chipie

Hier een 'kort' artikeltje, over Cuba, de modelstaat voor al wat links is...






De Cubaanse samenleving is vernietigd

Jorge Luis Garc�*a Pérez is vrij na 17 jaar gevangenis en eenzame opsluiting

In 1990 belandde Jorge Luis Garc�*a Pérez wegens politiek incorrect gedrag in een Cubaanse gevangenis. Hij werd er geslagen en met machetes bewerkt. Sinds kort is hij vrij. „Ik ben nu een lopend bewijs van de misstanden in dit land.”

Nu is het écht welletjes. De Berlijnse muur is vier maanden geleden gevallen. De communistische broeders uit Oost-Europa stromen het vrije westen binnen. En dus is ook voor Cuba de tijd aangebroken om 31 jaar na de revolutie het socialistische juk af te werpen.

Dat is in het kort de gedachte van Jorge Luis Garc�*a Pérez als hij in de namiddag van donderdag 15 maart 1990 voor het laatst de deur van zijn ouderlijk huis achter zich sluit. De 25-jarige Cubaan, ook bekend als Antúnez, loopt naar het Plein van de Revolutie in zijn woonplaats Placetas. Daar herdenkt de bevolking, zoals in heel Cuba, dat in de stad Baragúa in 1878 de zwarte onafhankelijkheidsstrijder en generaal Antonio Maceo een protest tegen de autoriteiten organiseerde.

In het hart van de stad luistert de bevolking via luidsprekers naar een rechtstreekse radio-uitzending van de feestelijke toespraak die minister van Defensie Raúl Castro houdt in de stad Santiago de Cuba. De vijf jaar jongere broer van politieke leider Fidel spreekt over het patriottische Cubaanse volk dat ferm verder zal gaan op de enig juiste, socialistische weg. Niets wijst op een koerswijziging van het Caraïbische communisme.

Dan begint Antúnez te schreeuwen. ‘Abajo Fidel’ – Weg met Fidel – roept hij. En als iedereen hem verschrikt aankijkt: ‘Communisme is een utopie’ en zo volgen er nog wat leuzen. ‘De revolutie is mislukt’, klinkt het. ‘We moeten strijden tegen de dictatuur’. Steeds luider.

In een mum van tijd weet Antúnez zich omringd door agenten. Hij krijgt net zo lang klappen tot hij zijn mond houdt en wordt afgevoerd naar het politiebureau. Na twee dagen volgt de officiële beschuldiging. Antúnez is schuldig aan het maken van ‘mondelinge propaganda voor de vijand’. Er volgt overplaatsing naar de gevangenis.

Tot zondag 22 april 2007. Om tien minuten over zes ’s ochtends gaan de deuren van de gevangenis in provinciehoofdstad Santa Clara open. Libertad por cumplimiento – vrij wegens uitzitten van de straf – staat er op het door gevangenisdirecteur kapitein Oswaldo Fernández Rodriguez ondertekende papiertje dat de gevangene, nummer 1.512.093, krijgt uitgereikt. Na 17 jaar en 38 dagen is de op een na langst vastzittende politieke gevangene op het eiland weer een vrij man.

De nu 42-jarige Cubaan moet er nog even aan wennen. „Het lijkt wel of ik opeens in een gigantisch museum ben beland. Cuba oogt als één grote ruïne. Alsof alle steden zijn geplunderd. Alsof er net een oorlog is geweest. En overal hangen affiches over hoe we glorieus een buitenlandse vijand verslaan. Maar ondertussen is de Cubaanse samenleving vernietigd.”

Voor een man die het belangrijkste deel van zijn leven in gruwelijke gevangenissen, bijna altijd in eenzame opsluiting, heeft geleefd, oogt Antúnez opvallend monter en gezond. Hij is hartelijk en zeer spraakzaam. Hij verontschuldigt zichzelf halverwege het gesprek als hij een filtersigaret aan de verkeerde kant aansteekt en in brand zet. „Ik ben gespannen”, zegt hij.

Antúnez woont in een van zijn zus geleende kamer die niet veel groter is dan de meeste gevangenissencellen waarin hij zeventien jaar heeft doorgebracht. ‘Evolutie’, en, ‘Ik ben verandering’, staat er in het Engels op zijn blauwe T-shirt.

(geplakt door Chipie)

Op het binnenpleintje knorren twee fris gewassen biggetjes . En tijdens het interview schuiven steeds familieleden, buren en bekenden aan. Iedereen wil horen of nóg eens horen wat Antúnez in vredesnaam allemaal is overkomen. Soms mengen ze zich in het onderhoud om te vertellen hoe z�*j, aan de andere kant van de tralies, deze periode hebben beleefd. Bijvoorbeeld als leden van het steuncomité dat onder aanvoering van zijn zus Berta Antúnez Peret en zijn schoonbroer Alejandro Garc�*a Sardiñas jarenlang tevergeefs voor zijn vrijlating vocht.

Placetas is een typisch rustig Cubaans provinciestadje in het midden van het eiland. De mensen verplaatsen er zich voornamelijk met paard en wagen en met trapkarren. Even buiten de stad is deze zondagmiddag een feest gaande waar boeren rappen. Terwijl een orkestje steeds hetzelfde deuntje speelt, proberen mannen met grote hoeden elkaar kletszingend op rijm met geïmproviseerde teksten af te troeven.

Antúnez bezoekt ’s middags de groentemarkt. De man die volgens de regering een contrarevolutionair is, wordt opvallend vaak en hartelijk begroet door zijn stadgenoten. Het illustreert wat Antúnez eerder die dag vertelde. „Het is indrukwekkend om te zien hoe de mensen me omarmen. Één ding is in Cuba in ieder geval in positieve zin gewijzigd: er is een grote verandering in de mentaliteit van de mensen. Ze zijn trots op me omdat de burgers er zich van bewust zijn dat het meer dan ooit belangrijk is om te strijden voor democratie.

„Er is veel minder angst om te praten, om de dingen bij de naam te noemen. Dat gebeurde vroeger niet. Terwijl de repressie alleen maar is toegenomen. Ik ben vorige week in de hoofdstad Havana geweest en zag dat daar tegenwoordig op elke hoek van de straat een politieman staat.”

Antúnez ligt al een leven lang dwars. Hij heeft een diepgewortelde hekel aan het maken van ‘ongerechtvaardigd onderscheid’. De kiem van zijn strijdbaarheid ligt in de discriminatie die hij naar eigen zeggen, als zwarte Cubaan, al sinds zijn allerjongste jaren ervaart. Er is volgens hem veel racisme in Cuba.

Zijn politieke bewustwording werd verder gevoed toen hij als tiener voor het eerst de door de Verenigde Naties in 1948 aangenomen Universele Verklaring van de Rechten van de Mens onder ogen kreeg. Vooral artikel 19 maakte indruk op de jonge Cubaan: „Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven.”

Aan de vrije uitoefening van dat recht schort het volgens Antúnez nogal in Cuba. „Ik heb altijd gezegd wat ik vond. En dat maakte mijn leven niet gemakkelijk.”

Antúnez wordt wegens recalcitrant gedrag verwijderd van scholen. „Ik had al problemen als ik naar buitenlandse muziek wilde luisteren.” De overtuigd katholieke Cubaan krijgt naar eigen zeggen een officiële aantekening op zijn persoonsbewijs wegens diversionismo ideológico, politiek incorrect gedrag. Het maakt het voor hem onmogelijk normaal werk te vinden of te studeren. Om toch enige academische vorming te krijgen, begint hij aan een zelfstudie rechten met geleende boeken.

„Het was verschrikkelijk moeilijk om in die situatie te overleven”, zegt Antúnez. Maar het lukte. Hij dankt er zijn bijnaam aan: ‘Zwarte Diamant’. „Vanwege mijn huidskleur en vanwege mijn karakter. Een diamant is niet kapot te krijgen.”

Eigenschappen die Antúnez goed van pas komen als hij die donderdagmiddag in 1990 wordt opgesloten.

De beschrijving die Antúnez geeft van het regime in de gevangenissen, is een lange aanklacht over psychische en fysieke mishandelingen. „We zullen wel eens zien, contrarevolutionair negertje, hoe dapper je werkelijk bent.” Het is een opmerking die hij naar eigen zeggen in verschillende varianten voortdurend te horen krijgt.

De gevangenschap wordt een uitputtingsslag tussen hem en de autoriteiten. „Ze waren meedogenloos tegen me maar ik ben me ook altijd onverzettelijk tegen hen blijven keren.

„In het begin wilden ze steeds weten of ik geen spijt had. Maar ik heb alleen spijt dat ik me niet eerder tegen het totalitarisme heb gekeerd. Ze dreigden dat ze me gingen fusilleren en dat ze mijn familie ook zouden opsluiten.

„Als ze niet blij waren met mijn verklaring, chanteerden ze me door mij geen eten te geven. Ik ben in cellen gestopt die geen dak hadden zodat je urenlang in de brandende zon stond. Omdat ik een ‘schijtneger’ ben, vonden ze dat het geen pas gaf om rechten op te eisen. Zwart zijn is namelijk een strafverzwarende omstandigheid in Cuba.

In 1994 mobiliseert Antúnez vijfhonderd gevangenen voor een hongerstaking. De autoriteiten reageren direct. Het is de periode waarin Cuba door het wegvallen van de steun van de ineengeschrompelde Sovjet-Unie de grootste crisis uit zijn bestaan doormaakt. Het hele eiland lijdt honger. Maar binnen een paar dagen wordt er voor de gevangenen zelfs vlees geserveerd. Veel hongerstakers bezwijken voor die culinaire verleiding.
...

Af en toe lijkt het of er verandering gaat komen in de politieke situatie op Cuba. Bijvoorbeeld in 1998 als de paus het communistische eiland bezoekt. Voorafgaande aan dat bezoek laat de pauselijke nuntius in Havana aan de familie van Antúnez weten dat Johannes Paulus II persoonlijk zal vragen om de vrijlating van de Cubaan.

Uiteindelijk worden dat jaar inderdaad politieke gevangenen voortijdig vrijgelaten. Antúnez blijft vastzitten. „Tijdens dat pausbezoek hebben we nog met tweehonderd gevangenen een hongerstaking gehouden. Maar we zijn er nooit in geslaagd dat nieuws wereldkundig te maken.”


Maar vorige maand kwam aan een ruim zeventienjarige nachtmerrie op een zondagochtend een einde. Te laat trouwens. „Ze hebben me nog 38 dagen langer laten zitten dan de straf die ik gekregen had. Het was hun manier om toch vooral nóg een keer te laten zien wie er in dit land de baas is.”

...

En zo hoopt Jorge Luis langzaam weer zijn weg te vinden in het socialistische museum waar hij via een penitentiaire tijdmachine in is beland. Een communistische warenkast die, zo is hem opgevallen, zich van een behoorlijke inkomstenbron verzekerd weet dank zij de ruim twee miljoen buitenlandse bezoekers die Cuba jaarlijks ontvangt.

Het leidt tot een rare situatie. De rijke toeristen uit het kapitalistische westen zitten op het communistische eiland exclusief op de eretribune. Ze slapen in de beste hotels, eten in de beste restaurants en kunnen al die dingen kopen die verreweg de meeste Cubanen nooit kunnen betalen. Ze staan als bedelaars te kijken naar die Canadezen, Europeanen en zelfs Amerikanen die er in dat eigenaardige socialistische decor eens even helemaal uit zijn.

„De buitenlandse toeristen zijn de eigenaren van Cuba geworden”, zegt Antúnez. „Hun aanwezigheid heeft er mede toe geleid dat er in Cuba nu sprake is van een enorme sociale tweedeling en grote sociale problemen. Voordat ik de gevangenis in ging, was de dollar verboden. Nu heb je in Cuba gewone pesos voor de Cubanen en zijn er convertibele pesos (CUC, die ongeveer 24 gewone pesos waard is) die de buitenlanders moeten aanschaffen.''

„Ik vergaap me in die winkels die vol liggen met fraaie producten. Maar die kun je alleen betalen met de CUC-munten en die hebben normale Cubanen niet. Alleen de rijke, geprivilegieerde kaste van Cubaanse bestuurders vaart wel bij deze situatie.”

Het huidige systeem heeft volgens de politieke dissident grootscheepse corruptie veroorzaakt. „Vrouwen prostitueren zich om bij te verdienen, er wordt veel gestolen en jongeren gebruiken allerlei soorten drugs. Allemaal zaken die voor 1990 niet of nauwelijks bestonden. En dat leidt weer tot krankzinnige repressie. Er is nu zo veel armoede dat mensen soms een fiets of een kip stelen van de buren. In een normaal land krijgt een pleger van zo’n vergrijp een boete maar hier veroordelen ze je voor zoiets tot acht jaar cel.”

...

Is Antúnez niet bang weer te worden opgepakt?

„Het lijkt me verschrikkelijk als ik opnieuw naar de gevangenis zou moeten. Maar als het moet, dan moet het. Ik zal me blijven inzetten voor meer democratische rechten voor het hele Cubaanse volk. De enige werkelijke angst die ik heb is dat ik ooit angst zal krijgen om door te gaan.”
Bron

Cuba, een mooi land voor toeristen en 'sommige' buitenlandse politiekers (remember Steve Stevaert en Louis Michel, de EU-commissaris, momenteel uit dienst, omdat hij partijbelangen in het Zuiden van ons land te verdedigen heeft, wat uiteraard belangerijker is dan Europese ontwikkelinshulp etc.).

Zeer juist. En zeggen dat ettelijke mensen op dit forum dit durven te betwisten en de andere kant opkijken wanneer men spreekt over de martelingen van het 'Marxistisch' régime van Fidel. Onbegrijpelijk, maar deze mensen getuigen wel van een fanatieke, kortom, van een triestige mentaliteit.

[Bhairav]

Ik ben tegen de Duitsers omdat het vroeger nazi's waren.

[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door Bhairav

Ik ben tegen de Duitsers omdat het vroeger nazi's waren.

Minder smoren als ge post. Het gaat hier niet over Duitsers.

[Preuße]

Ook China heeft zijn "communistisch" verleden afgezworen en gaat nu met rasse schreden vooruit, het kapitalisme omhelzend. Cuba is een mislukking. Noord-Korea komt elke winter om van de honger. En wat willen sommige linksen in Europa? Het communisme hier invoeren! Praetorian, niet echt van de dapperste, maakt zich altijd pijlsnel uit de voeten wanneer met deze vaststelling geconfronteerd.

[Tavek]

Ja, Cuba moet maar eens kijken naar zijn welvarende buren, zoals Haiti.

[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door Preuße

Ook China heeft zijn "communistisch" verleden afgezworen en gaat nu met rasse schreden vooruit, het kapitalisme omhelzend.

China heeft het communisme maar half afgezworen, maar het collectieve en de strafcultuur en censuur die nodig zijn om een commie maatschappij in de pas te laten lopen zijn gebleven. Het resultaat is veel gevaarlijker... een extreem kapitalistische staatsvorm met censuur en geen respect voor mensenrechten. Worst of both worlds. Of als je er de leider van bent, dan heet het Best of both worlds, natuurlijk.

[Chipie]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Ja, Cuba moet maar eens kijken naar zijn welvarende buren, zoals Haiti.

Of de VS...

[Samsa]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Ja, Cuba moet maar eens kijken naar zijn welvarende buren, zoals Haiti.

is dit ironie of meen je dit?

[bruut geweld]

detail : hoe zou cuba het doen zonder boycot ?

[Chipie]

Oorspronkelijk geplaatst door bruut geweld

detail : hoe zou cuba het doen zonder boycot ?

Zoals de rest van de rode paradijzen wsl...

Kortom... dioffe ellende, geen vrije meningsuiting, schending van de mensenrechten...

Gelukkig hebben ze tenminste gratis zon...

[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door bruut geweld

detail : hoe zou cuba het doen zonder boycot ?

hmm zou minder economische boycott betekenen dat ze minder gaan martelen in hun gevangenissen waar mensen worden opgesloten omwille van hun tegenstand tegen het regime?

Je bent ergens in het artikel vergeten dat er wel vlees kon worden geserveerd voor hongerstakers terwijl het volk zich dat niet kon veroorloven.

[Brandaan]

Oorspronkelijk geplaatst door Jazeker

hmm zou minder economische boycott betekenen dat ze minder gaan martelen in hun gevangenissen waar mensen worden opgesloten omwille van hun tegenstand tegen het regime?

Je bent ergens in het artikel vergeten dat er wel vlees kon worden geserveerd voor hongerstakers terwijl het volk zich dat niet kon veroorloven.

Je kan dit artikel natuurlijk niet als zaligmakende bron zien, het is een boeiend verhaal om te lezen, maar alles wordt natuurlijk slechts van 1 kant belicht. Als bron voor de werkelijke situatie is het dan ook niet veel waard.

[born2bewild]

Oorspronkelijk geplaatst door Brandaan

Je kan dit artikel natuurlijk niet als zaligmakende bron zien,

ma jawel joh

[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door Brandaan

Je kan dit artikel natuurlijk niet als zaligmakende bron zien, het is een boeiend verhaal om te lezen, maar alles wordt natuurlijk slechts van 1 kant belicht. Als bron voor de werkelijke situatie is het dan ook niet veel waard.

Raar maar waar, maar ik heb het NRC nooit als verdachte bron gezien hoor.

[Brandaan]

Oorspronkelijk geplaatst door Jazeker

Raar maar waar, maar ik heb het NRC nooit als verdachte bron gezien hoor.

Het NRC is ook geen verdachte bron, maar als u het verhaal leest dan kan u er toch niet omheen dat het slechts de persoonlijke ervaringen van die man weergeeft. Deze ervaringen zijn logischerwijs niet objectief en daardoor zegt dit verhaal weinig over de werkelijke situatie. Als het NRC een puur objectieve uiteenzetting van de cubaanse samenleving had willen geven dan had men "hoor en wederhoor" toegepast en het verhaal van twee kanten belicht. Nu is het slechts een achtergrondverhaal met weinig journalistieke waarde, niet meer en niet minder.

[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door Brandaan

Het NRC is ook geen verdachte bron, maar als u het verhaal leest dan kan u er toch niet omheen dat het slechts de persoonlijke ervaringen van die man weergeeft. Deze ervaringen zijn logischerwijs niet objectief en daardoor zegt dit verhaal weinig over de werkelijke situatie. Als het NRC een puur objectieve uiteenzetting van de cubaanse samenleving had willen geven dan had men "hoor en wederhoor" toegepast en het verhaal van twee kanten belicht. Nu is het slechts een achtergrondverhaal met weinig journalistieke waarde, niet meer en niet minder.

Ik denk dat het NRC wel aan check and doublecheck doet hoor. In tegenstelling tot Vlaamse kranten vind ik NRC nog steeds een kwaliteitskrant (zij het wat links over de laatste jaren).

[Brandaan]

Oorspronkelijk geplaatst door Jazeker

Ik denk dat het NRC wel aan check and doublecheck doet hoor. In tegenstelling tot Vlaamse kranten vind ik NRC nog steeds een kwaliteitskrant (zij het wat links over de laatste jaren).

Het NRC is uiteraard een kwaliteitskrant, maar dat betekent niet dat de opmerkingen uit de mond van deze Cubaan allemaal waar zijn. Men heeft Jorge Perez simpelweg de mogelijkheid geboden om zijn verhaal te doen en u moet voor de grap eens kijken welke delen Chipie heeft onderstreept. Dit zijn bijna allemaal quote's van Jorge Perez zijn woorden en dat betekent dus niet dat de verslaggever het hier mee eens is of dat hij deze feiten heeft gecontroleerd.

[Chipie]

Wsl zal deze schrijver ook niet objectief zijn...

Overleven op seks en rum in de Cubaanse hoofdstad

PEDRO JUAN GUTIÉRREZ - DIRTY HAVANA

Na de tv-documentaires over de Cubaanse groep Buena Vista Social Club die met hun door Ry Cooder geproduceerde CD een mega-hit in Europa scoorde, raakte Cuba weer in en dachten vele mensen dat Havana een swingende Caribische stad was als geen ander. Pedro Juan Gutiérrez zet hier echter een goeie domper op. Zonder dollars geen feest en wie ietsje kritisch alle documentaires bekijkt over Cuba kan de ellende die uit 'Dirty Havana' druipt zelf in ogenschouw nemen.
Natuurlijk kwijlt menig toerist over de prachtig vervallen bouwwerken in Havana, de zeldzaam oude auto's die daar nog steeds rijden - ook al hangt de motor met van alles en nog wat aan elkaar - en de mooie vrouwen die alles op alles zetten om wat dollars te vergaren. Maar hier is de waarheid over instortende huizen, vervallen rijkdom en over de trieste achtergrond van die bevallige vrouwen. Zoals Gutiérrez zelf menigmaal in zijn boek herhaalt: voor de communistisch Cubaanse regering bestaat al deze ellende niet. Geen misdaad, geen armoede, geen verloedering. 'Dirty Havana' gaat over de achterkant van die eens geroemde Cubaanse revolutie.
Misschien legt Gutiérrez zijn seksuele driften wel erg dik in zijn verhalen, maar door al die escapades met het ene na het andere vriendinnetje sijpelt een portret door van een wanhopige gemeenschap die leeft volgens de hardste regels van een stadsguerilla. Het uitzicht vanuit zijn dakwoning kan dan geweldig zijn, maar als je geen water hebt of nummertje vijftig bent in de rij voor de wc bovenop een instortend gebouw, is die romantiek snel vervlogen. De levensbasis is rum en seks, en die zijn als enige volop aanwezig, de kwaliteit van de dames vele malen beter dan die van de rum. Grote afwezige in Gutiérrez verhalen is de muziek. De mooie mulatinnen kunnen dansen om in een erotische sfeer te komen en om de rum sneller door hun bloed te laten stromen, maar 'Dirty Havana' swingt voor geen meter. Het is een trieste afschildering van menselijke ellende.
Toch heeft de roman sfeer en geen bitterheid. Wanneer Pedro Juan na de eerste helft van het boek niet meer om elke bladzijde een orgasme behoeft, worden de verhalen zelfs aangenaam door hun rijke beschrijving en de niet op het mondje gevallen schrijfstijl van de schrijver. Ondanks zoveel misère weten mensen te overleven, ook al is het alleen maar op seks en rum. Gutiérrez heeft zo overleefd en vereert met dit boek Havana op zijn geheel eigen manier. Geen lovende muziek maar wel een sfeervol Caribisch portret. Het boek werd in 1998 als eerste in Spanje gepubliceerd en de vraag is hoe lang de Cubaanse politie hem op zijn dakterras zal laten wonen, want alles kan Havana worden binnengesmokkeld, dus ook dit boek. 'Dirty Havana' zal Gutiérrez in ieder geval wat dollars opleveren.

En tussen arme mensen voelt elke gewone toerist zich als een koning... en

[evilbu]

Oorspronkelijk geplaatst door Brandaan

Het NRC is uiteraard een kwaliteitskrant, maar dat betekent niet dat de opmerkingen uit de mond van deze Cubaan allemaal waar zijn. Men heeft Jorge Perez simpelweg de mogelijkheid geboden om zijn verhaal te doen en u moet voor de grap eens kijken welke delen Chipie heeft onderstreept. Dit zijn bijna allemaal quote's van Jorge Perez zijn woorden en dat betekent dus niet dat de verslaggever het hier mee eens is of dat hij deze feiten heeft gecontroleerd.

Ik begrijp niet goed waarom een dergelijk interview met een krant dan wel lijkt te kunnen op Cubaanse grond....