nationaalsolidarisme

[PAJOT]

Een paar maanden geleden werd ik gevraagd om een toespraak te houden over de toekomstige koers van het nationalistische beweging in de Nederlanden. Ik werd door deze vraag getroffen, omdat dit verzoek kwam uit de Zuidelijke Nederlanden; daar waar het nationalisme wijd verspreid is, en de electorale successen van nationalistische partijen weinig redenen geven tot het nadenken over een koerswijziging. Maar, het is wel degelijk een wezenlijke vraag, omdat de nationalistische beweging zich nog steeds blijft toespitsen op kultuur en identiteit, en daarmee verzuimd zich breder te ontwikkelen en een waarlijke ideologische ondergrond te scheppen. Mijns inziens ontbeert de beweging een eenduidige sociaal-economische visie, omdat dat toch traditioneel wordt gezien als het domein van de marxisten. Meestal schippert men doelloos tussen liberalistische en sociaal-democratische tendenzen, waarbij de ene keer gepleit wordt voor belastingverlagingen en dan weer voor de handhaving van de aloude verzorgingsstaat. Maar waarom zouden we blijven manoevreren rond de klippen van het liberalisme en het socialisme? Waarom zouden we dat doen, terwijl de geschiedenis ons geleerd heeft, dat het Verlichtings-denken niet rijmt met ons volksnationalistische streven!? Ik zal hier vanavond dan ook pleiten voor het teruggrijpen op het solidarisme, zodat we er in de toekomst op kunnen voortbouwen. Het solidarisme is een sociaal-economische denkstroming, die aan het einde van de 19de eeuw is ontstaan als de vrucht van het organische gemeenschapsdenken van personen zoals Durkheim en Hegel. We kunnen het solidarisme dan ook het beste typeren met een uitspraak van solidarist Louis Hausknecht. Hij zegt namelijk: "Solidarisme is nieuw, maar solidariteit is zo oud als de mens zelf." Het werd overigens destijds al gezien als een wezenlijk alternatief voor het liberalisme en het socialisme.

Maar wat is solidariteit en wat is solidarisme, zal men zich afvragen. Nu, solidariteit houdt in, dat er sprake is van wederzijdse binding en afhankelijkheid binnen een samenleving van mensen. En hoe kan die wederzijdse binding tussen de leden beter worden weergegeven, dan door de gezamenlijke kultuur en gelijke afkomst, die de identiteit van de mensen bepalen!? Want dan komt die binding tussen de leden niet slechts tussen de leden van een willekeurige generatie tot stand, maar ook tussen de opeenvolgende generaties van ons volk! En hoe kan beter inhoud worden gegeven aan de wederzijdse afhankelijkheid, dan door het besef van verantwoordelijkheid voor elkaar tussen de leden van de volks- gemeenschap!? Wij zijn namelijk verantwoordelijk voor de zorg voor onze ouderen, die ons het leven hebben gegeven, en onze kinderen, die wij het leven zullen geven en later voor ons zullen zorgen! Zo werkt namelijk daadwerkelijke solidariteit!

Solidarisme! Dat zal naar mijn mening het concept moeten zijn voor onze sociaal-economische visie! Het solidarisme staat namelijk in het teken van het leven, het doorgeven van leven en het ontwikkelen van het leven. De families zullen het leven schenken, de landbouw en de nijverheid zullen het leven onderhouden, en de godsdienst en de wijsbegeerte zullen het leven koesteren en troosten. Want solidarisme stelt de liefde voor het leven en kwaliteit van het leven voorop, zodat de continuiteit van ons volk en onze kultuur gewaarborgd blijft door de innerlijke kracht van onze overtuiging! Het solidarisme is dan ook een overtuiging, die ideologieën verwerpt, die de natuurlijke geledingen van ons volk proberen te doorbreken. Want daarmee maken zij namelijk de sociale solidariteit binnen de gemeenschappen kapot! Met `zij` bedoel ik met name de ideologieeën, die voortgekomen zijn uit het Verlichtings-denken: het liberalisme en het socialisme. Het liberalisme behelst ten eerste het verwerpelijke egocentrische individualisme. Het laat ook de individuele burger slechts verantwoordelijkheid afleggen tegenover de staat als hoogste gezag, zoals de geschriften van Rousseau voorschrijven: het sociaal concract. Wij solidaristen zeggen, dat de burger verantwoordelijkheid moet afleggen aan de gemeenschap: het contract met de gemeenschap! Het socialisme streeft echter naar klassen-bewustzijn en herverdeling van de welvaart ten bate van de armen door de staat. Wij solidaristen, zien de welvaart als een algemeen belang, waarvoor algemene inspanning vereist is. Geen klasse is moreel beter dan enig andere klasse! Alle leden van de volksgemeenschap dragen namelijk evenveel verantwoordelijkheid voor zowel de totstandkoming als het behoud van de welvaart. Bovendien ziet het socialisme niet, dat het welzijn van de mensen niet bepaald wordt door de hoogte van de welvaart, maar de economie van het genoeg! Niet de prikkeling van de hebzucht, maar de waardering voor de kwaliteit van het leven bevordert het innerlijke geluk! Zo zien wij solidaristen dat!! Het solidarisme is echter niet alleen een streven, dat rijmt met de volks- nationalistische strijd, maar ook met de strijd voor de waarde van alle volksgenoten en bovenal de waardigheid van de werklieden! De solidaristische visie werkverhoudingen behelsen een coöperatief stelsel, waarin werkgevers en werknemers van bepaalde beroepsgroepen samenwerken in plaats van samen praten! Het besef van wederzijdse afhankelijkheid en verantwoordelijkheid voor enerzijds de nationale welvaart en anderszijds het welvaren van het bedrijf moet de werknemers en werkgevers ertoe brengen om op gelijke voet te werken. Dat wil zeggen, dat de winstmaximalisatie voor de werkgevers niet het doel behoort te zijn van de bedrijvigheid, maar het doel behoort het zekerstellen van de welvaart voor allen te zijn! Inkomens dienen niet alleen welvaartvast en gelijker te zijn, omdat ieder dezelfde verantwoordelijkheid draagt ten opzichte van het zekerstellen van de welvaart voor de gemeenschap. In praktijk betekent het, dat in tijden van depressie iedereen daar onder lijdt en in tijden van welvaart iedereen daarvan meegeniet. Want het belangrijkste punt van de solidaristische principes is de winstdeling. Als het bedrijf door de goede resultaten veel extra geld verdiend, mag iedereen van het bedrijf daarvan meeprofiteren! Een gemeenschappelijke inspanning betekent namelijk ook een gemeenschappelijke winst!

Het solidarisme is dus niet slechts een streven, dat het volksnationale bewustzijn kan versterken, maar als een daadwerkelijke grondslag kan dienen voor de sociaal-economische ordening van de volksgemeenschap! Het solidarisme streeft echter ook niet alleen naar de instandhouding van de welvaart en de samenhang van de gemeenschap, maar ook naar sociale rechtvaardigheid binnen die gemeenschap! De uitgangspunten van het solidaristische streven staan daar namelijk een garand voor, want solidariteit is in de eerste plaats niet tijdelijk of voorwaardelijk, maar voor altijd! Solidariteit is bovendien gestoeld op de saamhorigheid tussen de leden van de gemeenschap onder het motto: een voor allen, allen voor een! Hierdoor staan de zwakkeren binnen die gemeenschap er nooit alleen voor, omdat de sterkeren zich ook voor hen inzetten in de geest van onderlinge verwantschap en verbondenheid. En dat is ook de geest van het volksnationalistische denken!

Ik pleit hier dan ook als overtuigd volksnationalist - maar bovenal als bezield solidarist - voor de nadere bestudering en toepassing van het solidaristische gedachtengoed binnen ons streven naar een volksnationale samenleving! Het is niet alleen een ideologische verrijking, maar ook een bron van inspiratie voor onze bezinning op de toekomst. En hier sta ik dan met mijn visie op de toekomstige koers van de nationalistische beweging. Mijn boodschap luidt: laten we ons bezinnen op een daadwerkelijke sociaal-economische visie met het solidarisme als uitgangspunt. Om mijn pleidooi voor het solidarisme te beeindigen zou ik graag Neerlands bekendste solidarist willen aanhalen. Hij zei: "Wij zijn geen nationalistische solidaristen, ook geen solidaristische nationalisten, maar wel nationaalsolidaristen. Dat wil zeggen, dat bij ons Nationalisme en Solidarisme een geworden zijn; een zodanig dat het ene zonder het andere voor ons niet meer bestaat." Deze solidarist heette Joris van Severen!

Ruus Diesveld

[@lpha]

Eindelijk wordt er eens een tipje van de sluier gelicht hoe de maatschappij er volgens het VB moet uitzien.

Toch enkele vragen ...

Hoe ga je realiseren dat mensen solidair met elkaar zijn?
Blijft er ruimte voor het vrij iniatief en de individuele vrijheden?

[groenejongen]

Man man man,

Blijkbaar is er voor het Vlaams Blok niks veranderd sinds de jaren '30.
Als ik deze tekst lees (en ik heb hem gelezen) zie ik het doembeeld van Hitler en het nazisme weer opduiken.
Is zoiets trouwens niet verboden?

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door groenejongen

Is zoiets trouwens niet verboden?

Ik denk het niet.
Het prediken van slavernij en ondergeschiktheid ( i.c. aan de werkgever) behoort niet tot datgene wat de censuurwetten proberen aan banden te leggen.
Er is geen sprake van discriminatie op basis van etnie, religie, of sexuele geaardheid etc.
Er is geen sprake van oproep tot geweld.

Het is gewoon een enorm achterhaald economisch model.

Daar hoeft geen verbod op te komen, dat kan elke econoom makkelijk weerleggen, of schouderophalend links (eigenlijk rechts) laten liggen, daar er geen maatschappelijk draagvlak meer voor is (verbloeming van: 't interesseert geen kat)

[Vlaanderen Boven]

Is die Ruus Diesveld Vlaams Blokker?

[Jonas De muynck]

Het solidarisme is verbonden met het corporatisme. Men spreekt altijd over een solidaristisch-corporatieve samenleving.
Deze zou een parlementair bestuur zogezegd onnodig maken. Want alles loopt langs de verschillende "eenheden" van de samenleving zoals de "beroepseenheid"...

Het was bijvoorbeeld de encycliek quadrogesimo anno die centraal stond bij de theorievorming over het solidarisme?

Lees bijvoorbeeld eens dit werk, een bron uit die tijd zelf: DROP (W.). Roomsch-katholiek solidarisme in theorie en practijk. Amsterdam, N.V.V., 1926, 23p.

De ideeën stammen van rond het einde van de 19de en het begin van de 20e eeuw. De basisidee is dat de mens onderworpen aan zijn samenleving en levenslang in het krijt staat bij die samenleving aangezien hij enkel kan overleven binnen die samenleving. Sommigen krijgen echter meer van de samenleving terug dan ze er zelf hebben ingestopt en anderen minder (de kritiek van marx op de arbeider die zijn arbeid verkoopt en de kapitalist die niets doet buiten met de meerwaarde van de arbeid gaan lopen). Er moet dus eigenlijk om deze ongelijkheid weg te werken een sociaal-contract komen. Dit wil zeggen dat de "schuldenaren" moeten betalen en de "schuldeisers" moeten kunnen ontvangen.
Een soort verzorgingsstaat dus...

Op die manier wil men uitgaan van de "solidariteit" onder de klassen en niet van hun onderlinge tegenstelling. Het is duidelijk wat dit dus wil zeggen, de arbeider die ondergeschikt is aan zijn werkgever blijft er aan ondergeschikt maar wordt in het gareel gehouden door allerhande sociale voorzieningen die aan de initiële ongelijkheid niets afdoen.

Deze formule geeft bovendien aanleiding tot sociaal immobilisme en hereditaire armoede. De arbeider of de sociaal zwakkere dient zich immers volgens deze theorie niet te emanciperen en had volgens Bourgeois zelfs geen nood aan volwaardig onderwijs.

Solidaristen geloven immers niet in de marxistische tegenstelling tussen arbeid en kapitaal. Zij vinden dus niet dat arbeiders andere belangen hebben dan werkgevers (microeconomisch). Ik vind echter van wel, aangezien de werkgever steeds winstmaximalisatie voor ogen heeft (wat echter niet altijd tegenstrijdig hoeft te zijn met de belangen van de arbeiders).

Solidaristen (het woord zegt het zelf) zien arbeiders en werkgevers m.a.w als twee vingers van eenzelfde hand. zij moeten samenwerken en dienen enkel het "volksbelang" (een constructie uiteraard). Dat wil zeggen dat er geen stakingsrecht is en dat de arbeiders in wezen zijn overgeleverd aan de werkgevers.

Je kan eigenlijk ook het woord corporatisme gebruiken maar dat gebruiken "Rechts-radicalen" niet aangezien dat een een Christelijke ondertoon heeft. De kerk zag het corporatisme als derde weg tussen liberalisme en marxisme en wou op die manier de arbeiders weerhouden van een stap richting de socialisten. Twee encyclieken zijn daarbij belangrijk: "Rerum Novarum" en "quadrogessimo anno". Ontegensprekelijk is dat zo, het werd gecreëerd als tegenreactie op de voortgang van het socialisme. Tegenover het concept van de klassenstrijd, een visie die stelt dat de lagere sociale klassen hun talenten en dus potentiële rol niet kunnen vervullen aangezien ze steeds opgeslokt worden door een hereditair systeem waarin enkel "overleven" centraal staat, werd zonder enige schroom gesteld dat iedereen zijn plaats op aarde heeft zoals die door god bepaald is. De rijke is dus rijk bij Gods gratie en elke onrechtvaardigheid zal in het hiernamaals gecompenseerd worden. Dat is de sociale vrede die het solidarisme zal bewerkstelligen.

Het is geen haar beter dan de uitspraak van Woeste: "Messieurs, il faut qu'il y ait des pauvres comment sinon pourrions nous exercer notre devoir de charité?"

Onder mussolini (oa.) werd het solidarisme in de praktijk gebracht (het is namelijk strikt de economische leer van het fascisme)met als resultaat dat de lonen daalden met 30-60%!!

Er is sprake van een solidarisme wanneer bovendien de ondernemers gesteund en gestimuleerd worden, en uiteraard kunnen zij veel beter functioneren wanneer zij de lonen van hun arbeiders kunnen aanpassen aan de conjunctuur. De verzorgingsstaat wordt ingevoerd om de klassentegenstellingen te temperen maar anderzijds wordt de concurrentie tot hoogste doel verheven... zaken als kunst, geneeskundige zorgen die geen onmiddellijk winstprincipe dienen worden en gedoogd en gebruikt maar niet gestimuleerd.


Een interessante denker van het solidarisme was bijvoorbeeld Cobbenhagen, lees hier meer over hem:

Quote:


Deze vonden hun inspiratie onder meer bij de econoom en hoogleraar Heinrich Pesch s. j. en de pauselijke encycliek Quadragesimo Anno (1931). In dit kader bepleitte Cobbenhagen c.s. het solidarisme als sociaal-economisch ordeningsprincipe, als uitweg uit het dilemma van individualistisch kapitalisme - het geloof in de vrije werking van het prijzenstelsel - en staatssocialisme. De veelheid van individuele doeleinden behoeft met het oog op de gemeenschap als totaliteit een organische en hiërarchische ordening. Dit mag echter niet op basis van de staatsalmacht, maar, krachtens het subsidiariteitsbeginsel, doordat publiekrechtelijke bevoegdheden toevallen aan de in harmonie samenwerkende werkgevers en werknemers. [/quote]


http://www.inghist.nl/Onderzoek/Proj...n2/cobbenhagen

Het corporatisme, het solidarisme of hoe ze het ook noemen, is geen alternatief voor het kapitalisme omdat het gewoon een stap achterwaarts is voor de arbeidende bevolking.

Solidaristen, corporatisten willen af van de vakbonden en menen dat er sociale vrede kan gegarandeerd worden via een moderne variant op de gilden van het Ancien Régime...de fameuze "corporatieve cellen"...

Immers, zo stellen ze, daar zit iedereen in één koepel en streeft men dus het algemene belang na en heb je niet de tweedeling van "vakbonden" versus "werkgevers".

In de praktijk komt zo'n systeem neer op een achteruitgang voor de werknemers aangezien ze gewoon ondergeschikt worden gemaakt aan de werkgevers. Een bewijs hiervan de middeleeuwse gilden zelf die reeds in de 13 en 14de eeuw werden afgewezen door rondreizende "gezellen" die zich verenigden in de voorlopers van de moderne vakbonden namelijk de "Journeyman federations".

Op die manier dwongen ze betere arbeidsvoorwaarden af dan ooit onder de gilden het geval was geweest. De feodale staat zelf kon uiteraard niet lachen met deze situatie en dwong de werknemers om weer in hun gilde te gaan zetelen...

Solidarisme is een mens-en wereldbeeld dat neerkomt op een visie die uitgaat van "de organische volksgemeenschap" en niet van de verschillende belangen van de diverse sociale klassen, van werknemers en werkgevers. vakbonden moeten dus verdwijnen want zij zijn het symbool van de tegenstelling tussen werknemers en werkgevers. Dit mens- en wereldbeeld komt in de praktijk terug in het corporatisme daarom spreekt men van solidaristisch-corporatisme.

In de praktijk heeft dit geleid tot een daling van de lonen in Italië met 30 tot 60%

De kern is echter verwant met de denkbeelden uit reactionaire en conservatieve hoek, die in de 19de en vroege 20ste eeuw bevreesd waren voor de opkomst van het socialisme.

[@lpha]

Oorspronkelijk geplaatst door @lpha

Eindelijk wordt er eens een tipje van de sluier gelicht hoe de maatschappij er volgens het VB moet uitzien.

Toch enkele vragen ...

Hoe ga je realiseren dat mensen solidair met elkaar zijn?
Blijft er ruimte voor het vrij iniatief en de individuele vrijheden?

Raar ( of toch weer niet?), telkens als ik een vraag stel, over hoe het VB de maatschappij ziet, volgt er een oorverdovende stilte van VB zijde.