Identiteit en nationalisme [Column]

[AdrianHealey]

Identiteit en nationalisme

Waar ontstaat identiteit? Onlangs een interessante tekst gelezen van Geysels die beargumenteerde dat identiteit meerdere lagen heeft. Je bent én Vlaming, én Kunstliefhebber, én middenklasse enzv. Dat is natuurlijk waar. Enfin, dat is het voor mij toch. Mijn identiteit bestaat niet uit 1 enkel object dat ik boven alles verkies. Dat kán ook niet.

Ik haal mijn identiteit uit diverse factoren. Ik ben een Belg. Ik zeg dat met trots. (De Belgische regering is al iets minder.) Ik ben een Vlaming. Idem dito. Ik ben een Antwerpenaar. Idem dito. Maar ik ben ook een liberaal, een noxaan, het lief van iemand geweldig, pokémonfanaat en filosoof in opleiding. Dat is ook wie ik ben.

De vraag die ik me dan - principieel - stel is: waarom kan ik op basis van die niét geografische factoren geen natie stichten? Waarom kan ik me daar geen vrije associatie mee aangaan en vrijwillig daar een samenwerkingsverband mee oprichten? Het antwoord daarop is vrij nuchter. Omdat het op dit moment in de geschiedenis niet realistisch is. Dat is een discussie die op een academisch, theorethisch niveau gevoerd wordt. Met de realiteit heeft dat niets te maken.

Eigenlijk is het grappig. De identiteit waar ik het minst voor heb moeten doen, de identiteit waar ik nauwelijks tot geen inspraak zélf heb gehad, is de identiteit die meebepaald met wie ik moet samenwerken om een samenleving te organiseren. Ik heb geen keus. Ik moét met andere Antwerpenaren, Vlamingen en Belgen samenwerken. Ik kan ook verhuizen, maar dan moet ik nog steeds op basis van geografische zaken het gros van mijn persoonlijke leven laten inrichten.

Nu. Het opmerkelijke is dat ik mijn geografische identiteit - mijn andere identiteiten hebben daar veel minder last van - vooral als negatief definieer. Tegen een andere Vlaming ga ik niet zeggen 'hey, wij zijn beide Vlaming'. Ik ga zeggen 'jij bent Limburger, ik ben A'naar'. Tegen een Fransman ben ik Belg en niet samen Europeaan. Maar dat is natuurlijk mijn gevoel. Ik wil niemand daarmee opzadelen. (Zou het te maken hebben omdat ik daar het minst in te zeggen had? )

Dat is overigens iets dat ik bij vele volksnationalisten voel. Ik zeg voel, want ik kan daar niet met absolute zekerheid over oordelen. Iets wat ik met hand en tand verwerp. Het feit dat ze over anderen kunnen beslissen - of iig bepalen - wat hun volk is en a fortiori hun identiteit. Niémand heeft te zeggen wat de identiteit is van iemand anders. Dat bepaalt iemand volkomen zelf. Maar ik heb ook positieve woorden voor Vlaamse volksnationalisten. Daar waar ik geografie overwegend negatief definieer, ga ik er vanuit dat zij dat als positief definieren. Wij zijn sámen Vlaming. Daar kan ik alleen maar respect voor hebben, alhoewel het voor mezelf moeilijk ligt.

Nu, ik verwerp een volksnationalistisch gedreven discours tot (vlaamse) onafhankelijkheid niet. Dat is het recht van individuen om zich te groeperingen en een andere vorm van overheid te eisen. (Helaas is een andere vorm nog steeds geografisch bepaald. Maar goed, utopie vs realiteit.) Als genoeg mensen iets willen - op basis van wélke reden dan ook - dan moet dat gerespecteerd worden. Zo werkt democratie. In theorie dan toch.

Begrijp me overigens niet verkeerd. Het is niet omdat ik mijn Vlaams-zijn in hoofdzaak negatief definieer, dat ik ook als negatief ervaar. Ik ben me bewust van het irrationele van een identiteit op geografische factoren, maar het is desniettegenstaande mijn identiteit. Het is ook irrationeel om te geloven, toch beschouw ik me als een agnostische theïst. Hetzelfde geldt voor mijn Antwerpse en Belgische identiteit. Ik heb daar een bepaalde affiniteit mee, die ik niet kan beargumenteren. Een affiniteit die ik beter wil leren kennen, door meer te kennen over Antwerpse, Vlaamse en Belgische geschiedenis. Een affiniteit die ik wil koesteren. Maar daarom niet manu militari ten koste van alles verdedigen.

Mijn identiteit kan veranderen door veranderingen in mijn Zijn. Niet door institutionele, maar dat heeft natuurlijk en logischerwijze een invloed. Dat is iets dat ik uitermate erken. Identiteit wordt mee-gecreeërd. Dat is ook niet erg. Mijn Vlaamse identiteit komt mede door de institutionele situatie van Vlaanderen. Echter als Vlaanderen morgen onafhankelijk wordt, ben ik nog steeds Belg. Net zoals sommigen van jullie nu reeds Vlaming zijn, terwijl België er nog is. Maar mijn kinderen zullen dat wrslk niet meer zijn, omdat zij niet leven in de samenleving waardat het Belg zijn een rol speelt. (Maar stiekem hoop ik ze toch dat beetje historisch gevoel bij te brengen.)

Het is niet omdat ik kritiek heb op de Belgische instituties dat ik het daarom haat. Dat geldt voor alles. Kritiek is voor mij persoonlijk een teken dat iets belangrijk is voor mij. Anders zou ik er geen kritiek op leveren. Misschien is dat wel het belangrijkste onderdeel van mijn identiteit. Kritiek.

Ceterum censeo me Emmam amare.

[I amsterdam]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Identiteit en nationalisme

Waar ontstaat identiteit? Onlangs een interessante tekst gelezen van Geysels die beargumenteerde dat identiteit meerdere lagen heeft. Je bent én Vlaming, én Kunstliefhebber, én middenklasse enzv. Dat is natuurlijk waar. Enfin, dat is het voor mij toch. Mijn identiteit bestaat niet uit 1 enkel object dat ik boven alles verkies. Dat kán ook niet.

Ik haal mijn identiteit uit diverse factoren. Ik ben een Belg. Ik zeg dat met trots. (De Belgische regering is al iets minder.) Ik ben een Vlaming. Idem dito. Ik ben een Antwerpenaar. Idem dito. Maar ik ben ook een liberaal, een noxaan, het lief van iemand geweldig, pokémonfanaat en filosoof in opleiding. Dat is ook wie ik ben.

De vraag die ik me dan - principieel - stel is: waarom kan ik op basis van die niét geografische factoren geen natie stichten? Waarom kan ik me daar geen vrije associatie mee aangaan en vrijwillig daar een samenwerkingsverband mee oprichten? Het antwoord daarop is vrij nuchter. Omdat het op dit moment in de geschiedenis niet realistisch is. Dat is een discussie die op een academisch, theorethisch niveau gevoerd wordt. Met de realiteit heeft dat niets te maken.

Eigenlijk is het grappig. De identiteit waar ik het minst voor heb moeten doen, de identiteit waar ik nauwelijks tot geen inspraak zélf heb gehad, is de identiteit die meebepaald met wie ik moet samenwerken om een samenleving te organiseren. Ik heb geen keus. Ik moét met andere Antwerpenaren, Vlamingen en Belgen samenwerken. Ik kan ook verhuizen, maar dan moet ik nog steeds op basis van geografische zaken het gros van mijn persoonlijke leven laten inrichten.

Nu. Het opmerkelijke is dat ik mijn geografische identiteit - mijn andere identiteiten hebben daar veel minder last van - vooral als negatief definieer. Tegen een andere Vlaming ga ik niet zeggen 'hey, wij zijn beide Vlaming'. Ik ga zeggen 'jij bent Limburger, ik ben A'naar'. Tegen een Fransman ben ik Belg en niet samen Europeaan. Maar dat is natuurlijk mijn gevoel. Ik wil niemand daarmee opzadelen. (Zou het te maken hebben omdat ik daar het minst in te zeggen had? )

Dat is overigens iets dat ik bij vele volksnationalisten voel. Ik zeg voel, want ik kan daar niet met absolute zekerheid over oordelen. Iets wat ik met hand en tand verwerp. Het feit dat ze over anderen kunnen beslissen - of iig bepalen - wat hun volk is en a fortiori hun identiteit. Niémand heeft te zeggen wat de identiteit is van iemand anders. Dat bepaalt iemand volkomen zelf. Maar ik heb ook positieve woorden voor Vlaamse volksnationalisten. Daar waar ik geografie overwegend negatief definieer, ga ik er vanuit dat zij dat als positief definieren. Wij zijn sámen Vlaming. Daar kan ik alleen maar respect voor hebben, alhoewel het voor mezelf moeilijk ligt.

Nu, ik verwerp een volksnationalistisch gedreven discours tot (vlaamse) onafhankelijkheid niet. Dat is het recht van individuen om zich te groeperingen en een andere vorm van overheid te eisen. (Helaas is een andere vorm nog steeds geografisch bepaald. Maar goed, utopie vs realiteit.) Als genoeg mensen iets willen - op basis van wélke reden dan ook - dan moet dat gerespecteerd worden. Zo werkt democratie. In theorie dan toch.

Begrijp me overigens niet verkeerd. Het is niet omdat ik mijn Vlaams-zijn in hoofdzaak negatief definieer, dat ik ook als negatief ervaar. Ik ben me bewust van het irrationele van een identiteit op geografische factoren, maar het is desniettegenstaande mijn identiteit. Het is ook irrationeel om te geloven, toch beschouw ik me als een agnostische theïst. Hetzelfde geldt voor mijn Antwerpse en Belgische identiteit. Ik heb daar een bepaalde affiniteit mee, die ik niet kan beargumenteren. Een affiniteit die ik beter wil leren kennen, door meer te kennen over Antwerpse, Vlaamse en Belgische geschiedenis. Een affiniteit die ik wil koesteren. Maar daarom niet manu militari ten koste van alles verdedigen.

Mijn identiteit kan veranderen door veranderingen in mijn Zijn. Niet door institutionele, maar dat heeft natuurlijk en logischerwijze een invloed. Dat is iets dat ik uitermate erken. Identiteit wordt mee-gecreeërd. Dat is ook niet erg. Mijn Vlaamse identiteit komt mede door de institutionele situatie van Vlaanderen. Echter als Vlaanderen morgen onafhankelijk wordt, ben ik nog steeds Belg. Net zoals sommigen van jullie nu reeds Vlaming zijn, terwijl België er nog is. Maar mijn kinderen zullen dat wrslk niet meer zijn, omdat zij niet leven in de samenleving waardat het Belg zijn een rol speelt. (Maar stiekem hoop ik ze toch dat beetje historisch gevoel bij te brengen.)

Het is niet omdat ik kritiek heb op de Belgische instituties dat ik het daarom haat. Dat geldt voor alles. Kritiek is voor mij persoonlijk een teken dat iets belangrijk is voor mij. Anders zou ik er geen kritiek op leveren. Misschien is dat wel het belangrijkste onderdeel van mijn identiteit. Kritiek.

Ceterum censeo me Emmam amare.

U heeft het hier over identiteit van de persoon ,dus in de psychologische betekenis van het woord.
In politieke discussies is deze betekenis niet aan de orde.

In de politieke discussies in Nederland en Frankrijk en volgens mij ook in Belgie ,gaat het over de identiteit in sociologische betekenis ,dus van een volk cq een natie.
Door de snelle uitbreiding van de EU, de toestroom van asielzoekers en immigranten ,spanningen in de wereld door dreigend terrorisme, is de discussie over de identiteit hoogst actueel geworden.
Hoe kunnen immigranten integreren als de identiteit van het gastland niet duidelijk is?

In heel Europa zien we een opkomend nationalisme en een herdefinieren van de identeit van volk ,natie en van Europa.
In Belgie is het een discussie in het kwadraat ,omdat Belgie een land is met 2 of 3 volken en dan de onduidelijkheid voor de immigranten voor wie
en voor wat ze moeten integreren.

Juist voor de toekomst van Europa en de natiestaten is de identiteitsdiscussie zeer wezenlijk.
Sarkozy en Balkenende hebben dat goed begrepen.
De regering Verhofstadt heeft alles onder tafel geschoven en nu mag Leterme het puin ruimen.
De vraag is of op deze puinhoop nog een Belgie is te bouwen.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door I amsterdam

U heeft het hier over identiteit van de persoon ,dus in de psychologische betekenis van het woord.
In politieke discussies is deze betekenis niet aan de orde.

In de politieke discussies in Nederland en Frankrijk en volgens mij ook in Belgie ,gaat het over de identiteit in sociologische betekenis ,dus van een volk cq een natie.
Door de snelle uitbreiding van de EU, de toestroom van asielzoekers en immigranten ,spanningen in de wereld door dreigend terrorisme, is de discussie over de identiteit hoogst actueel geworden.
Hoe kunnen immigranten integreren als de identiteit van het gastland niet duidelijk is?

In heel Europa zien we een opkomend nationalisme en een herdefinieren van de identeit van volk ,natie en van Europa.
In Belgie is het een discussie in het kwadraat ,omdat Belgie een land is met 2 of 3 volken en dan de onduidelijkheid voor de immigranten voor wie
en voor wat ze moeten intergreren.

Juist voor de toekomst van Europa en de natiestaten is de identiteitsdiscussie zeer wezenlijk.
Sarkozy en Balkenende hebben dat goed begrepen.
De regering Verhofstadt heeft alles onder tafel geschoven en nu mag Letterme het puin ruimen.
De vraag is of op deze puinhoop nog een Belgie is te bouwen.

Uit alle puin is iets op te bouwen, vaak zelfs mooier dan dat wat men heeft afgebroken. Meestal moet men trouwens bij vernieuwing eerst het binnenste afbreken om een beter en mooie binnenwerk te kunnen verwezelijken.

Wat men in België dus nu moet doen, is van een oud herenhuis een moderne driewoonst maken, Vlaanderen, Wallonie en de Oostkantons met 1 gezamelijke ontspanningsruimte, Brussel. Dit zonder aan de buitenkant van België te raken en met een integratie binnen de straat Europa, die dan weer moet aangepast worden en geintergeerd in het dorp, wereld.

Dat is wat men hier moet doen en ook wereldwijd.

[Knuppel]

Ik moet de eerste bouwlustige nog zien die geen belang hecht aan het uitzicht van die kant van het huis die iedereen te zien zal krijgen.

Enkel minder financieel krachtigen stellen zich tevreden met het intern bewoonbaar maken een krotje.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Ik moet de eerste bouwlustige nog zien die geen belang hecht aan het uitzicht van die kant van het huis die iedereen te zien zal krijgen.

Enkel minder financieel krachtigen stellen zich tevreden met het intern bewoonbaar maken een krotje.

De buitenkant is een vast gegeven, dat je enkel kan verfraaien door het veranderen van ramen en deuren, en met een nieuw laagje verf, maar niet veranderen. En je blijft een gezamelijke ingang behouden samen met bepaalde zaken die je samen moet gebruiken en onderhouden en dus samen de kosten van moet dragen.

Zelfs bij totale afbraak blijf je met drie woningen op 1 lapje grond zitten, met 1 gezamelijke oprit. En dan moet je dus nog zien overeen te komen en gezamelijk het onderhoud van die oprit doen en betalen.

Je zit namelijk op een ingesloten terrein en overeenkomen is dus gewoon een noodzaak, anders word het een verkoop met verlies voor alle partijen.

[Knuppel]

Ik woon in een appartementsblok met acht andere buren. We hebben een gezamelijke hoofdingang maar en eigen voordeur. De buitenkant van het gebouw werd onlangs gerestaureerd. Elk van de acht eigenaars van een appartement in dit gebouw betaalde zijn deel van de restauratiewerken. Dat deel werd berekend aan de hand van de grootte van elk appartement.

Mijn binnenkant van het gebouw is een juweeltje. Een appartement op de bovenste verdieping werd uitgeleefd door een werkloze alcoholieker. Zijn eigendom werd onlangs verkocht omdat hij zijn schulden niet betaalde. De nieuwe eigenaar is al bezig met de restauratie. Volledig op eigen kosten uiteraard.
Zo gaat dat in het werkelijke leven.

Ik denk niet dat de Walen onder die voorwaarden voor de restauratie van de buitengevel van Belgique willen meebetalen.

[Brandaan]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Identiteit en nationalisme

Waar ontstaat identiteit? Onlangs een interessante tekst gelezen van Geysels die beargumenteerde dat identiteit meerdere lagen heeft. Je bent én Vlaming, én Kunstliefhebber, én middenklasse enzv. Dat is natuurlijk waar. Enfin, dat is het voor mij toch. Mijn identiteit bestaat niet uit 1 enkel object dat ik boven alles verkies. Dat kán ook niet.

Ik haal mijn identiteit uit diverse factoren. Ik ben een Belg. Ik zeg dat met trots. (De Belgische regering is al iets minder.) Ik ben een Vlaming. Idem dito. Ik ben een Antwerpenaar. Idem dito. Maar ik ben ook een liberaal, een noxaan, het lief van iemand geweldig, pokémonfanaat en filosoof in opleiding. Dat is ook wie ik ben.

De vraag die ik me dan - principieel - stel is: waarom kan ik op basis van die niét geografische factoren geen natie stichten? Waarom kan ik me daar geen vrije associatie mee aangaan en vrijwillig daar een samenwerkingsverband mee oprichten? Het antwoord daarop is vrij nuchter. Omdat het op dit moment in de geschiedenis niet realistisch is. Dat is een discussie die op een academisch, theorethisch niveau gevoerd wordt. Met de realiteit heeft dat niets te maken.

Eigenlijk is het grappig. De identiteit waar ik het minst voor heb moeten doen, de identiteit waar ik nauwelijks tot geen inspraak zélf heb gehad, is de identiteit die meebepaald met wie ik moet samenwerken om een samenleving te organiseren. Ik heb geen keus. Ik moét met andere Antwerpenaren, Vlamingen en Belgen samenwerken. Ik kan ook verhuizen, maar dan moet ik nog steeds op basis van geografische zaken het gros van mijn persoonlijke leven laten inrichten.

Nu. Het opmerkelijke is dat ik mijn geografische identiteit - mijn andere identiteiten hebben daar veel minder last van - vooral als negatief definieer. Tegen een andere Vlaming ga ik niet zeggen 'hey, wij zijn beide Vlaming'. Ik ga zeggen 'jij bent Limburger, ik ben A'naar'. Tegen een Fransman ben ik Belg en niet samen Europeaan. Maar dat is natuurlijk mijn gevoel. Ik wil niemand daarmee opzadelen. (Zou het te maken hebben omdat ik daar het minst in te zeggen had? )

Dat is overigens iets dat ik bij vele volksnationalisten voel. Ik zeg voel, want ik kan daar niet met absolute zekerheid over oordelen. Iets wat ik met hand en tand verwerp. Het feit dat ze over anderen kunnen beslissen - of iig bepalen - wat hun volk is en a fortiori hun identiteit. Niémand heeft te zeggen wat de identiteit is van iemand anders. Dat bepaalt iemand volkomen zelf. Maar ik heb ook positieve woorden voor Vlaamse volksnationalisten. Daar waar ik geografie overwegend negatief definieer, ga ik er vanuit dat zij dat als positief definieren. Wij zijn sámen Vlaming. Daar kan ik alleen maar respect voor hebben, alhoewel het voor mezelf moeilijk ligt.

Nu, ik verwerp een volksnationalistisch gedreven discours tot (vlaamse) onafhankelijkheid niet. Dat is het recht van individuen om zich te groeperingen en een andere vorm van overheid te eisen. (Helaas is een andere vorm nog steeds geografisch bepaald. Maar goed, utopie vs realiteit.) Als genoeg mensen iets willen - op basis van wélke reden dan ook - dan moet dat gerespecteerd worden. Zo werkt democratie. In theorie dan toch.

Begrijp me overigens niet verkeerd. Het is niet omdat ik mijn Vlaams-zijn in hoofdzaak negatief definieer, dat ik ook als negatief ervaar. Ik ben me bewust van het irrationele van een identiteit op geografische factoren, maar het is desniettegenstaande mijn identiteit. Het is ook irrationeel om te geloven, toch beschouw ik me als een agnostische theïst. Hetzelfde geldt voor mijn Antwerpse en Belgische identiteit. Ik heb daar een bepaalde affiniteit mee, die ik niet kan beargumenteren. Een affiniteit die ik beter wil leren kennen, door meer te kennen over Antwerpse, Vlaamse en Belgische geschiedenis. Een affiniteit die ik wil koesteren. Maar daarom niet manu militari ten koste van alles verdedigen.

Mijn identiteit kan veranderen door veranderingen in mijn Zijn. Niet door institutionele, maar dat heeft natuurlijk en logischerwijze een invloed. Dat is iets dat ik uitermate erken. Identiteit wordt mee-gecreeërd. Dat is ook niet erg. Mijn Vlaamse identiteit komt mede door de institutionele situatie van Vlaanderen. Echter als Vlaanderen morgen onafhankelijk wordt, ben ik nog steeds Belg. Net zoals sommigen van jullie nu reeds Vlaming zijn, terwijl België er nog is. Maar mijn kinderen zullen dat wrslk niet meer zijn, omdat zij niet leven in de samenleving waardat het Belg zijn een rol speelt. (Maar stiekem hoop ik ze toch dat beetje historisch gevoel bij te brengen.)

Het is niet omdat ik kritiek heb op de Belgische instituties dat ik het daarom haat. Dat geldt voor alles. Kritiek is voor mij persoonlijk een teken dat iets belangrijk is voor mij. Anders zou ik er geen kritiek op leveren. Misschien is dat wel het belangrijkste onderdeel van mijn identiteit. Kritiek.

Ceterum censeo me Emmam amare.

Mooi geschreven en ik kan uw gedachtengang grotendeels volgen, maar u maakt één fout. U stelt dat de identiteiten zoals Belg, Vlaming en Antwerpenaar geografische identitieten zijn, die benaming vind ik ongelukkig gekozen. U gaat namelijk helemaal voorbij aan zaken als cultuur en taal, zaken die voor het klassieke volksbeeld van veel groter belang zijn dan zoiets banaals als de geografie. Neem nu bv een derde generatie Turkse allochtoon, de kans is groot dat hij zichzelf nog steeds Turk voelt en dat velen hem nog steeds als Turk zien. Hoe is dit dan een geografische identiteit?

Ik heb ook nog wat opbouwende kritiek op uw schrijfstijl; als u meer komma's gebruikt ipv steeds overal punten neer te zetten en een nieuwe zin te starten, dan zou het veel prettiger te lezen zijn. U begint nu zelfs een keer een zin met het woord "maar", zoiets kan natuurlijk niet.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Ik woon in een appartementsblok met acht andere buren. We hebben een gezamelijke hoofdingang maar en eigen voordeur. De buitenkant van het gebouw werd onlangs gerestaureerd. Elk van de acht eigenaars van een appartement in dit gebouw betaalde zijn deel van de restauratiewerken. Dat deel werd berekend aan de hand van de grootte van elk appartement.

Mijn binnenkant van het gebouw is een juweeltje. Een appartement op de bovenste verdieping werd uitgeleefd door een werkloze alcoholieker. Zijn eigendom werd onlangs verkocht omdat hij zijn schulden niet betaalde. De nieuwe eigenaar is al bezig met de restauratie. Volledig op eigen kosten uiteraard.
Zo gaat dat in het werkelijke leven.

Ik denk niet dat de Walen onder die voorwaarden voor de restauratie van de buitengevel van Belgique willen meebetalen.

Dat betalen van eigen kosten en gezamenlijke kosten is iets dat reeds in de verkoopakte staat( regeringovereenkomst) en die onderhandelingen kunnen natuurlijk heel lang duren. Zeker als je bewoners hebt die reeds lang in het huis verbleven en in die tijd verwende tieners waren en die vergeten dat er een tijd komt dat ze voor zichzelf zullen moeten zorgen. En ze niet meer kunnen rekenen op de inkomsten van hun ouders en beter verdienende broers en zusters. Het is enkel aan de andere om duidelijk te maken dat ze zelf maar moeten gaan zorgen voor hun onderhoud en dat er enkel nog voor bepaalde zaken gezamenlijk betaald word, of in uiterste nood kan bij gesprongen worden en het grootste deel dan zelfs nog enkel als lening of een voorschieten op een dringende gezamenlijk te betalen rekening. Maar voor er iets veranderd word eerst duidelijk bepalen wat en wie wat betaald, indien geen overeenkomst te bekomen is gebeurd er niets en wacht enkel verkrotting en instorting


Maar iedereen weet dat verwende tieners enkel met harde middelen terug op het juiste pad te krijgen.

En idd sommige bewoners moet je verwijderen, zoals de dronkelap(PS), die denkt dat iedereen maar medelijden blijft hebben. Andere moet je helpen onder de invloed van hun slechte vrienden uit te komen(CDH) en weer andere moet je gewoon negeren, omdat ze enkel de totale afbrak en verkoop van de woning willen(VB). Dit omdat zij daar meer voordeel denken uit te halen en geen rekening houden met de kleinkinderen van dit huis(Burgers).

Want onze nationaliteit is gewoon onze identiteit

[Knuppel]

Dat betalen van eigen kosten en gezamelijke kosten is iets dat reeds in de verkoopakte staat( regeringsovereenkomst) en die onderhandelingen kunnen natuurlijk heel lang duren.

Neen hoor. Een gewone, democratische meerderheid volstaat om de nodige restauratie te doen uitvoeren. Degene die weigert te betalen krijgt de deurwaarder aan de deur. Volstaat de verkoop van diens inboedel niet, dan wordt het appartement van de wanbetaler aangeslagen en verkocht.

Waar het om ging is dat niet alleen het comfort aan de binnenkant van een krot van belang is voor zijn bewoner (s), maar ook de buitenkant. Ik wil niet alleen mijn eigen leefruimte op mijn eigen manier inrichten. Ik wil ook af van de verkrotte façade van het gebouw af waarin mijn leefruimte zich bevindt.

[Knuppel]

Want onze nationaliteit is gewoon onze identiteit

Niet dus.

[AdrianHealey]

Om te beginnen, merci voor de reacties. Toen dat ik het gepost had, was ik eigenlijk niet echt zeker of het hier wel hoorde.

@Iam Amsterdam

In de politieke discussies in Nederland en Frankrijk en volgens mij ook in Belgie ,gaat het over de identiteit in sociologische betekenis ,dus van een volk cq een natie.

Maar je kan toch niet over de identiteit in sociologische betekenis spreken, zonder over het individu te beginnen? Je kan toch pas spreken over 'een volk' als genoeg mensen zichzelf als 1 beschouwen? Anders is dat toch volstrekt onmogelijk?

@Brandaan

U stelt dat de identiteiten zoals Belg, Vlaming en Antwerpenaar geografische identitieten zijn, die benaming vind ik ongelukkig gekozen.

Maar in sé is dat toch? Als ik in Frankrijk was geboren, gaat het verschrikkelijk moeilijk worden om me Belg te voelen, hoor. Enfin, eigenlijk maken mijn ouders idd ook wel een enorme impact. True.

U gaat namelijk helemaal voorbij aan zaken als cultuur en taal, zaken die voor het klassieke volksbeeld van veel groter belang zijn dan zoiets banaals als de geografie.

Dat is natuurlijk waar, maar het blijft een geografische factor. Daarom hoef je daar nog niet direct geboren te zijn, me dunkt. Op een bepaald gebied, ontstaat een bepaalde cultuur/achtergrond voor mensen. Die verlies je niet als je naar ergens anders trekt en die geef je dan - in hoofdzaak - door aan je kinderen.
Iemand in België die zich Turk voelt is nog steeds verbonden met een ander grondgebied.

Ik heb ook nog wat opbouwende kritiek op uw schrijfstijl; als u meer komma's gebruikt ipv steeds overal punten neer te zetten en een nieuwe zin te starten, dan zou het veel prettiger te lezen zijn. U begint nu zelfs een keer een zin met het woord "maar", zoiets kan natuurlijk niet.

Het was laat, etc. Maar je hebt gelijk. Zinnen beginnen met woorden zoals 'maar' is not done. :/

@Jantje

Want onze nationaliteit is gewoon onze identiteit

Dat is nu idd niet bepaald wat ik gezegd heb. Allesbehalve.

[Zwartengeel]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Niet dus.

Anders waren we allemaal 'Belgen', zoals onze Franstalige landgenoten het steevast zo mooi weten te verwoorden.

[Bovenbuur]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

De buitenkant is een vast gegeven, dat je enkel kan verfraaien door het veranderen van ramen en deuren, en met een nieuw laagje verf, maar niet veranderen. En je blijft een gezamelijke ingang behouden samen met bepaalde zaken die je samen moet gebruiken en onderhouden en dus samen de kosten van moet dragen.

Zelfs bij totale afbraak blijf je met drie woningen op 1 lapje grond zitten, met 1 gezamelijke oprit. En dan moet je dus nog zien overeen te komen en gezamelijk het onderhoud van die oprit doen en betalen.

Je zit namelijk op een ingesloten terrein en overeenkomen is dus gewoon een noodzaak, anders word het een verkoop met verlies voor alle partijen.

Of je zet wat andere binnenmuren, je huis heeft deuren zat, grond en goederen kunnen ook verdeeld worden. Je kan zelfs binnenmuren wegbreken, het gaat tenslotte om een rijtjeshuis, met meer dan twee aangrenzende huizen zelfs, een vreemd soort woonblok. En er zijn door het hele blok ook weer afspraken zoals buurtpreventie.
Die huizen-metafoor werkt toch niet zo prettig...
*Pakt alvast een kango erbij*

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bovenbuur

Of je zet wat andere binnenmuren, je huis heeft deuren zat, grond en goederen kunnen ook verdeeld worden. Je kan zelfs binnenmuren wegbreken, het gaat tenslotte om een rijtjeshuis, met meer dan twee aangrenzende huizen zelfs, een vreemd soort woonblok. En er zijn door het hele blok ook weer afspraken zoals buurtpreventie.
Die huizen-metafoor werkt toch niet zo prettig...
*Pakt alvast een kango erbij*

Of je nu een huizen-metafoor neemt of een ander voorbeeld, het principe blijft hetzelfde.

Je heb een bestaande buitenkant die je niet kan veranderen zonder verliezen te maken en zonder de toelating van vreemden, die dan zelf ook nog eens azen op een stuk van je grondgebied.


En of je met een kango toe komt is nog maar de vraag, volgens mij heb je wel wat zwaardere middelen nodig. Het huis België is immers uit zwaar materieel opgetrokken, in de veronderstelling dat er NOOIT iets zou moeten veranderd worden of aangepast.

[Nr.10]

Zijn er geen betere metaforen te bedenken