De onvolprezen Liesbeth Van Impe

[drosophila]

Beste mensen, sta me toe de lof te zingen van deze journaliste. Zelden de feiten zo helder geanalyseerd gezien:

Stuipen voor het onvermijdelijke

De dag dat CD&V-N-VA instemde met een formatie voor oranje-blauw, stemde het eigenlijk al in met een staatshervorming in schijfjes


Het lijkt erop dat de formatie nog maar eens voor het weekend van de waarheid staat. Dat kan verwonderen na een week van voorzichtig groeiend optimisme, waarin een akkoord over de staatshervorming stilaan binnen handbereik leek. Maar uiteindelijk kreeg Herman Van Rompuy (CD&V) slechts drie van de vier gesprekspartners mee en dat is tot nader order niet genoeg.


Nochtans leek de verkenner stilaan zijn weg te vinden in het kluwen van vaak tegengestelde beloften. De eindbestemming is al een tijdje duidelijk: aan gene zijde van de lat die door het Vlaams kartel zo hoog gelegd werd dat eronderdoor wandelen de enige optie is. En ook de route is duidelijk: traag en bochtig, zodat het compromis nooit op een snelle capitulatie lijkt.

Het is best mogelijk dat de laatste akte opnieuw in dat spel past. De oplossing ligt op tafel, maar CD&V en N-VA happen finaal niet toe omdat ze nog wat meer in de wacht willen slepen. Open Vld, dat al goedgemutst richting compromis huppelde, vergat even achterom te kijken en zag dus niet dat CD&V-N-VA niet langer bougeerde. De liberalen moesten zich gisteren reppen om op hun schreden terug te keren en het Vlaams front opnieuw te vervoegen alsof er niets gebeurd was. De Franstaligen verhardden van de weeromstuit hun eigen standpunten en bazuinden nog eens unisono rond dat Brussel-Halle-Vilvoorde alleen gesplitst kan worden als Brussel uitgebreid wordt. En als het aan de PS ligt, wordt zelfs de discussie over Voeren nog eens heropend, zodat de huidige toestand helemaal op een doos van Pandora gaat lijken.

Als al die manoeuvres alleen dienen om het uiteindelijke compromis de extra glans te geven van het gevecht om het onderste uit de kan te halen, dan mag het nog heel even duren. Maar evengoed kunnen dit de laatste stuiptrekkingen van oranje-blauw zijn, omdat CD&V en N-VA weigeren te zien wat intussen zonneklaar zou moeten zijn: de piste van Van Rompuy is ten gronde de enige mogelijke oplossing. Wie de nodige conclusies niet wil trekken, stuurt de formatie straks helemaal terug naar af.


Pijnlijk noodzakelijk

De oplossing van Van Rompuy is eigenlijk bijzonder simpel: een fasering van de beloofde staatshervorming met een timing die zich tot na de regionale verkiezingen van 2009 uitstrekt. Het vertrekpunt van die logica is nog altijd de simpele rekenkunde: de 81 zetels van oranje-blauw zijn niet de honderd vereiste zetels in de Kamer voor een tweederdemeerderheid, nodig voor een grote staatshervorming.

De dag dat CD&V-N-VA instemde met een formatie voor oranje-blauw en dus de klassieke tripartite afwees, stemde het eigenlijk al in met een staatshervorming in schijfjes, buiten het regeerakkoord. Het kartel had trouwens goede redenen om die keuze te maken: N-VA vreesde in een brede coalitie in de verdrukking te komen wegens mathematisch overbodig en CD&V weet zeer goed dat goed bestuur en tripartites haaks op elkaar staan. De keren dat CD&V toch in de verleiding kwam om in de richting van een tripartite te denken, werd dat vervolgens keurig afgeblokt door de liberalen, die hun veto tegen de klassieke tripartite onverkort handhaafden.

Oranje-blauw dus én, onvermijdelijk, een staatshervorming in uitgesteld relais. Joëlle Milquet en Didier Reynders zijn niet in die mate politiek suïcidaal dat ze communautaire toegevingen zwart op wit in een regeerakkoord gaan zetten om vervolgens te constateren dat de Franstalige oppositiepartijen niet alleen weigeren de nodige extra stemmen te leveren, maar cdH en MR meteen ook op hun virtuele toegevingen afrekenen. En wat PS en Ecolo betreft, the duty of the opposition is to oppose. De nodige stemmen vanuit de oppositie leveren nog voor er een regering is, zodat oranje-blauw in het zadel kan raken, behoort daar duidelijk niet toe.

Uit alles blijkt dat Jean-Luc Dehaene en Herman Van Rompuy al op 11 juni doorhadden hoe de kaarten lagen. Dat Dehaene in juli slechts tien dagen mocht bemiddelen voor het kartel in een kramp schoot en Van Rompuy zoveel later al een volle maand kreeg om in die richting te verkennen, wijst erop dat ook de rest van CD&V-N-VA het stilaan door begint te hebben. Maar voor Dehaene en Van Rompuy, ook vandaag nog steeds een tandem, blijft het trekken en sleuren aan de eigen partij. Koudwatervrees voor het onvermijdelijke, het moet de definitie zelf zijn van een politieke impasse.


Noodzakelijk pijnlijk

Nu valt de terughoudendheid van CD&V en N-VA best te begrijpen. Een staatshervorming in schijfjes is niet wat het kartel tijdens de campagne beloofd heeft. Het is ook niet wat het kartel aan de poorten van Hertoginnedal eiste. En de karikatuur die de voorbije maanden van de Franstaligen gecreëerd is, helpt ook al niet om het concept te verkopen. Bovendien spelen CD&V en N-VA mee in de competitie van de Beste Vlaming, een liga waar politiek realisme als verraad wordt afgedaan en schreeuwen aan de zijlijn een stuk meer gewaardeerd wordt. Geen wonder dat het kartel in een knoop ligt met zichzelf.

Een hele campagne lang was de lijn van CD&V-N-VA dat wie echt een staatshervorming wilde, op het kartel moest stemmen. Dat moest immers incontournable worden, wat electoraal vertaald voor "minstens 30 procent" staat. Wat het kartel er systematisch vergat bij te vertellen, was dat 30 procent van de Vlaamse stemmen geen absolute meerderheid in Vlaanderen is, laat staan in België. Compromissen zouden hoe dan ook noodzakelijk blijven, in dit geval zelfs met Franstaligen die zich zo ver mogelijk aan de andere kant van het communautaire slagveld geplaatst hadden. De optelsom zou noodzakelijk dus in het midden liggen, 30 procent of niet. Vijf Vlaamse resoluties, een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde zonder prijs en dat alles meteen en onmiddellijk, wie binnen CD&V-N-VA gelooft eigenlijk zichzelf nog?

Sinds de verkiezingen werd het allemaal niet veel beter. Idiotieën als "vijf minuten politieke moed" werden niet meer herhaald, maar aan oorlogsretoriek ontbrak het de onderhandelaars nooit. Integendeel, het vijandbeeld werd nog wat dikker aangezet.

Die karikaturen breken nu zuur op. Ze werden bovendien nog gevoed door het beeld dat van het paarse beleid werd opgehangen. Een staatshervorming in schijfjes roept onvermijdelijk de herinnering aan Costa en Forum op, de institutionele vergaderingen van paars(groen) die in het beste geval praatbarakken en in het slechtste geval een dode letter bleven. De vergelijking gaat echter niet op: op geen enkel moment was het communautaire de inzet van de regeringen-Verhofstadt. Noch de Vlaamse, noch de Franstalige partijen maakten er een halszaak van, paars had andere prioriteiten. CD&V-N-VA is er zelf verantwoordelijk voor om in de volgende federale regering wél aan de kar te blijven trekken.

Als Yves Leterme en Bart De Wever dan toch een vergelijkingspunt met paars willen, zouden ze beter met het Generatiepact vergelijken. Dat was wel een speerpunt van paars. Nochtans was het ook toen niet mogelijk om in het regeerakkoord zomaar in te schrijven dat het brugpensioen drastisch beperkt zou worden en de brugpensioenleeftijd opgetrokken tot 60 jaar. Paars deed er jaren over om het pact uiteindelijk vorm te geven, maar het kwam er wel. Als compromis, lichter dan sommigen hoopten, zwaarder dan velen vreesden. De vergelijking mag nog altijd weinig optimisme inspireren, ze is wel stukken correcter.

Wie telkens opnieuw naar de falende Costa en Fora verwijst, insinueert dat met de Franstaligen gewoon geen afspraken te maken zijn. En wie de Franstaligen consequent afschildert als onbetrouwbaar, kan nu natuurlijk moeilijk uitleggen dat hij er zeer gerust op is dat er in 2009 ook echt een grote staatshervorming ligt. Een coalitie die enkel uit de startblokken kan schieten als iedereen elkaar in een houdgreep houdt en kan zwaaien met een in bloed geschreven regeerakkoord, het kan misschien in Vlaanderen werken, maar niet op het zoveel wispelturiger federale niveau. Toch lijkt het de enige coalitie die CD&V en vooral N-VA aan hun achterban verkocht krijgen. Als dat zo blijft, dan zal die coalitie niet oranje-blauw zijn.

Liesbeth Van Impe, DM 29/9/2007

[Kortaf]

Oorspronkelijk geplaatst door drosophila

Als dat zo blijft, dan zal die coalitie niet oranje-blauw zijn.

Ainsi soit-il.

Moge Leterme mislukken en Reyners premier worden.

[Eddy B]

Oorspronkelijk geplaatst door Kortaf

Ainsi soit-il.

Moge Leterme mislukken en Reyners premier worden.

FORMATEUR...
Premier slechts NA geslaagde formatie....

[Den Ardennees]

2003: "nooit stappen we in een Vlaamse regering als er geen akkoord is over de splitsing van BHV"

2007: "nooit stappen we in een federale regering als er geen akkoord is over de splitsing van BHV"

het wordt zo stilaan gênant voor de NVA'ers.

[1handclapping]

Ze vergeet er echter zedig bij te vermelden dat het "harde" vlaamse standpunt niet alleen gesteund wordt door de CD&V-N.V-A achterban, maar eveneens door LDD , open VLD VB en Spirit. De enige oppositie tegen sommige "harde Vlaamse eisen" komt vanwege de vakbondsmensen in eigen rangen en in de rangen van de SPa..
De afwijzing van de "harde Vlaamse eisen" aan franstalige kant is vrijwel unaniem omdat vooral aan de franstalige kant "gevreesd" wordt dat dit slechts een voorspel tot boedelscheiding is -

Ook inndien men dadelijk voor een "grote staatshervorming" zou gaan
en er dus oppositiepartijen Spa-Spirit, Groen!; Ecolo, VB, Front National,
PS bij zou willen betrekken krijgt men weliswaar een 2/3 meerderheid samen met echter vooral "Vlaamse "Stemmen.

Enige duiidelijkheid vanwege de "politieke wereld" naar de burgers toe zou misschien niet slecht zijn ; wat we horen is slogantaal volgens dewelke het voor een franstalige onmogelijk zou zijn om in Vlaanderen te leven en te werken en het "meer bevoegdheden voor Vlaanderen" een gratisoperatie zou zijn, zonder enige gevolgen op het gebied van sociale zekerheid, werkgelegenheid enz.. Het opstellen van krijtlijnen voor een echte subidiariteit veronderstelt ook een regeling voor zeer intense en volkomen samenwerking.. zonder in de onzalige praktijken van wafelijzerpolitieke maatregelen te hervallen.

[maarte]

Ze gaat er al vanuit dat er niks komt van de splitsing van BHV in het parlement. Daar valt volgens mij heel haar betoog mee.

[Pelgrim]

Oorspronkelijk geplaatst door Eddy B

FORMATEUR...
Premier slechts NA geslaagde formatie....

nee hoor, premier nu onmiddelijk, liefst met dirupo als vice premier.

En dan wachten op de eerstvolgende peiling

[jukke]

Oorspronkelijk geplaatst door Kortaf

Ainsi soit-il.

Moge Leterme mislukken en Reyners premier worden.

Inderdaad, ik zou als het binnen een maand nog niet lukt als CD&V-NVA zijnde de handdoek werpen en zeggen kijk rooms-blauw is niet mogelijk. Los het maar op, als jullie er zelf ook niet meer uitgeraken mag je nog eens langs komen maar de voorwaarden zijn gekend.

Ik ben benieuwd wat de Franstaligen dan gaan uitproberen: opnieuw paars groen met langs Vlaamse zijde een minderheid en zo het einde van België gaan inluiden.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door jukke

Inderdaad, ik zou als het binnen een maand nog niet lukt als CD&V-NVA zijnde de handdoek werpen en zeggen kijk rooms-blauw is niet mogelijk. Los het maar op, als jullie er zelf ook niet meer uitgeraken mag je nog eens langs komen maar de voorwaarden zijn gekend.

Ik ben benieuwd wat de Franstaligen dan gaan uitproberen: opnieuw paars groen met langs Vlaamse zijde een minderheid en zo het einde van België gaan inluiden.

De tsjeven zullen wel toegeven.
En de opvolger van de VU ook.

[Pelgrim]

daar zou ik toch niet zo zeker van zijn. De tsjeven misschien wel, maar de N-VA is andere koek. Regeringsdeelname moet namelijk goedgekeurd worden door twee derde van de leden, als ik me goed herinner. De partijtop kan dus niet om de partijbasis heen. En die basis zal bijzonder kritisch zijn.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim

daar zou ik toch niet zo zeker van zijn. De tsjeven misschien wel, maar de N-VA is andere koek. Regeringsdeelname moet namelijk goedgekeurd worden door twee derde van de leden, als ik me goed herinner. De partijtop kan dus niet om de partijbasis heen. En die basis zal bijzonder kritisch zijn.

De Decker stond anders ook op een mum van tijd weer aan de deur toen de tsjeven de N-VA liet weten waar het op stond.

[robert t]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

De Decker stond anders ook op een mum van tijd weer aan de deur toen de tsjeven de N-VA liet weten waar het op stond.

Juist, maar die rotstreek is hem wel gelapt door de Partijraad. De basis werd daarin niet geraadpleegd. Regeringsdeelname moet echter door een partijcongres goedgekeurd worden, en dat is zoals Pelgrim zei andere koek.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door robert t

Juist, maar die rotstreek is hem wel gelapt door de Partijraad. De basis werd daarin niet geraadpleegd. Regeringsdeelname moet echter door een partijcongres goedgekeurd worden, en dat is zoals Pelgrim zei andere koek.

Het 'Vlaams' kartel moest ook door een congres goedgekeurd worden....

[Pelgrim]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

De Decker stond anders ook op een mum van tijd weer aan de deur toen de tsjeven de N-VA liet weten waar het op stond.

de toetreding van dedecker of de afwijzing daarvan hield niet af van de goedkeuring van twee derde van de leden. Regeringsdeelname wel.

[Pelgrim]

Het zijn trouwens Meervoud mensen die destijds die tweederde regel in de statuten hebben geloodst.

Dat er nu een regeringscrisis is, is dus ten dele aan ons te danken

[straatrue]

Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim

daar zou ik toch niet zo zeker van zijn. De tsjeven misschien wel, maar de N-VA is andere koek. Regeringsdeelname moet namelijk goedgekeurd worden door twee derde van de leden, als ik me goed herinner. De partijtop kan dus niet om de partijbasis heen. En die basis zal bijzonder kritisch zijn.

In Het laatste Nieuws werd vandaag uitgelegd hoe men kan vermijden dat er te veel opvolgers (die van N-VA strekking zijn) in het parlement komen.
HVR=voorzitter parlement, Bogaert geen minister (botert toch niet met Leterme).
Alleen Vandeurzen zou liever geen voorzitter meer blijven en minister worden.
Maar die zullen ze ook wel ompraten.

Op die manier heeft men N-VA niet echt meer nodig.

[Kortaf]

Oorspronkelijk geplaatst door straatrue

In Het laatste Nieuws werd vandaag uitgelegd hoe men kan vermijden dat er te veel opvolgers (die van N-VA strekking zijn) in het parlement komen.
HVR=voorzitter parlement, Bogaert geen minister (botert toch niet met Leterme).
Alleen Vandeurzen zou liever geen voorzitter meer blijven en minister worden.
Maar die zullen ze ook wel ompraten.

Op die manier heeft men N-VA niet echt meer nodig.

Oranjeblauw = 81 zetels.
NVA = 5 zetels (voor het moment)

=> Oranjeblauw zonder NVA = 76 zetels. Op de 150 weliswaar.

Dat wordt een schitterende regering, met één zetel op overschot.

[Anna List]

Oorspronkelijk geplaatst door drosophila

Beste mensen, sta me toe de lof te zingen van deze journaliste. Zelden de feiten zo helder geanalyseerd gezien:

Stuipen voor het onvermijdelijke

De dag dat CD&V-N-VA instemde met een formatie voor oranje-blauw, stemde het eigenlijk al in met een staatshervorming in schijfjes


Het lijkt erop dat de formatie nog maar eens voor het weekend van de waarheid staat. Dat kan verwonderen na een week van voorzichtig groeiend optimisme, waarin een akkoord over de staatshervorming stilaan binnen handbereik leek. Maar uiteindelijk kreeg Herman Van Rompuy (CD&V) slechts drie van de vier gesprekspartners mee en dat is tot nader order niet genoeg.


Nochtans leek de verkenner stilaan zijn weg te vinden in het kluwen van vaak tegengestelde beloften. De eindbestemming is al een tijdje duidelijk: aan gene zijde van de lat die door het Vlaams kartel zo hoog gelegd werd dat eronderdoor wandelen de enige optie is. En ook de route is duidelijk: traag en bochtig, zodat het compromis nooit op een snelle capitulatie lijkt.

Het is best mogelijk dat de laatste akte opnieuw in dat spel past. De oplossing ligt op tafel, maar CD&V en N-VA happen finaal niet toe omdat ze nog wat meer in de wacht willen slepen. Open Vld, dat al goedgemutst richting compromis huppelde, vergat even achterom te kijken en zag dus niet dat CD&V-N-VA niet langer bougeerde. De liberalen moesten zich gisteren reppen om op hun schreden terug te keren en het Vlaams front opnieuw te vervoegen alsof er niets gebeurd was. De Franstaligen verhardden van de weeromstuit hun eigen standpunten en bazuinden nog eens unisono rond dat Brussel-Halle-Vilvoorde alleen gesplitst kan worden als Brussel uitgebreid wordt. En als het aan de PS ligt, wordt zelfs de discussie over Voeren nog eens heropend, zodat de huidige toestand helemaal op een doos van Pandora gaat lijken.

Als al die manoeuvres alleen dienen om het uiteindelijke compromis de extra glans te geven van het gevecht om het onderste uit de kan te halen, dan mag het nog heel even duren. Maar evengoed kunnen dit de laatste stuiptrekkingen van oranje-blauw zijn, omdat CD&V en N-VA weigeren te zien wat intussen zonneklaar zou moeten zijn: de piste van Van Rompuy is ten gronde de enige mogelijke oplossing. Wie de nodige conclusies niet wil trekken, stuurt de formatie straks helemaal terug naar af.


Pijnlijk noodzakelijk

De oplossing van Van Rompuy is eigenlijk bijzonder simpel: een fasering van de beloofde staatshervorming met een timing die zich tot na de regionale verkiezingen van 2009 uitstrekt. Het vertrekpunt van die logica is nog altijd de simpele rekenkunde: de 81 zetels van oranje-blauw zijn niet de honderd vereiste zetels in de Kamer voor een tweederdemeerderheid, nodig voor een grote staatshervorming.

De dag dat CD&V-N-VA instemde met een formatie voor oranje-blauw en dus de klassieke tripartite afwees, stemde het eigenlijk al in met een staatshervorming in schijfjes, buiten het regeerakkoord. Het kartel had trouwens goede redenen om die keuze te maken: N-VA vreesde in een brede coalitie in de verdrukking te komen wegens mathematisch overbodig en CD&V weet zeer goed dat goed bestuur en tripartites haaks op elkaar staan. De keren dat CD&V toch in de verleiding kwam om in de richting van een tripartite te denken, werd dat vervolgens keurig afgeblokt door de liberalen, die hun veto tegen de klassieke tripartite onverkort handhaafden.

Oranje-blauw dus én, onvermijdelijk, een staatshervorming in uitgesteld relais. Joëlle Milquet en Didier Reynders zijn niet in die mate politiek suïcidaal dat ze communautaire toegevingen zwart op wit in een regeerakkoord gaan zetten om vervolgens te constateren dat de Franstalige oppositiepartijen niet alleen weigeren de nodige extra stemmen te leveren, maar cdH en MR meteen ook op hun virtuele toegevingen afrekenen. En wat PS en Ecolo betreft, the duty of the opposition is to oppose. De nodige stemmen vanuit de oppositie leveren nog voor er een regering is, zodat oranje-blauw in het zadel kan raken, behoort daar duidelijk niet toe.

Uit alles blijkt dat Jean-Luc Dehaene en Herman Van Rompuy al op 11 juni doorhadden hoe de kaarten lagen. Dat Dehaene in juli slechts tien dagen mocht bemiddelen voor het kartel in een kramp schoot en Van Rompuy zoveel later al een volle maand kreeg om in die richting te verkennen, wijst erop dat ook de rest van CD&V-N-VA het stilaan door begint te hebben. Maar voor Dehaene en Van Rompuy, ook vandaag nog steeds een tandem, blijft het trekken en sleuren aan de eigen partij. Koudwatervrees voor het onvermijdelijke, het moet de definitie zelf zijn van een politieke impasse.


Noodzakelijk pijnlijk

Nu valt de terughoudendheid van CD&V en N-VA best te begrijpen. Een staatshervorming in schijfjes is niet wat het kartel tijdens de campagne beloofd heeft. Het is ook niet wat het kartel aan de poorten van Hertoginnedal eiste. En de karikatuur die de voorbije maanden van de Franstaligen gecreëerd is, helpt ook al niet om het concept te verkopen. Bovendien spelen CD&V en N-VA mee in de competitie van de Beste Vlaming, een liga waar politiek realisme als verraad wordt afgedaan en schreeuwen aan de zijlijn een stuk meer gewaardeerd wordt. Geen wonder dat het kartel in een knoop ligt met zichzelf.

Een hele campagne lang was de lijn van CD&V-N-VA dat wie echt een staatshervorming wilde, op het kartel moest stemmen. Dat moest immers incontournable worden, wat electoraal vertaald voor "minstens 30 procent" staat. Wat het kartel er systematisch vergat bij te vertellen, was dat 30 procent van de Vlaamse stemmen geen absolute meerderheid in Vlaanderen is, laat staan in België. Compromissen zouden hoe dan ook noodzakelijk blijven, in dit geval zelfs met Franstaligen die zich zo ver mogelijk aan de andere kant van het communautaire slagveld geplaatst hadden. De optelsom zou noodzakelijk dus in het midden liggen, 30 procent of niet. Vijf Vlaamse resoluties, een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde zonder prijs en dat alles meteen en onmiddellijk, wie binnen CD&V-N-VA gelooft eigenlijk zichzelf nog?

Sinds de verkiezingen werd het allemaal niet veel beter. Idiotieën als "vijf minuten politieke moed" werden niet meer herhaald, maar aan oorlogsretoriek ontbrak het de onderhandelaars nooit. Integendeel, het vijandbeeld werd nog wat dikker aangezet.

Die karikaturen breken nu zuur op. Ze werden bovendien nog gevoed door het beeld dat van het paarse beleid werd opgehangen. Een staatshervorming in schijfjes roept onvermijdelijk de herinnering aan Costa en Forum op, de institutionele vergaderingen van paars(groen) die in het beste geval praatbarakken en in het slechtste geval een dode letter bleven. De vergelijking gaat echter niet op: op geen enkel moment was het communautaire de inzet van de regeringen-Verhofstadt. Noch de Vlaamse, noch de Franstalige partijen maakten er een halszaak van, paars had andere prioriteiten. CD&V-N-VA is er zelf verantwoordelijk voor om in de volgende federale regering wél aan de kar te blijven trekken.

Als Yves Leterme en Bart De Wever dan toch een vergelijkingspunt met paars willen, zouden ze beter met het Generatiepact vergelijken. Dat was wel een speerpunt van paars. Nochtans was het ook toen niet mogelijk om in het regeerakkoord zomaar in te schrijven dat het brugpensioen drastisch beperkt zou worden en de brugpensioenleeftijd opgetrokken tot 60 jaar. Paars deed er jaren over om het pact uiteindelijk vorm te geven, maar het kwam er wel. Als compromis, lichter dan sommigen hoopten, zwaarder dan velen vreesden. De vergelijking mag nog altijd weinig optimisme inspireren, ze is wel stukken correcter.

Wie telkens opnieuw naar de falende Costa en Fora verwijst, insinueert dat met de Franstaligen gewoon geen afspraken te maken zijn. En wie de Franstaligen consequent afschildert als onbetrouwbaar, kan nu natuurlijk moeilijk uitleggen dat hij er zeer gerust op is dat er in 2009 ook echt een grote staatshervorming ligt. Een coalitie die enkel uit de startblokken kan schieten als iedereen elkaar in een houdgreep houdt en kan zwaaien met een in bloed geschreven regeerakkoord, het kan misschien in Vlaanderen werken, maar niet op het zoveel wispelturiger federale niveau. Toch lijkt het de enige coalitie die CD&V en vooral N-VA aan hun achterban verkocht krijgen. Als dat zo blijft, dan zal die coalitie niet oranje-blauw zijn.

Liesbeth Van Impe, DM 29/9/2007

niet zwanzen hé dit

wie binnen CD&V-N-VA gelooft eigenlijk zichzelf nog?

is een journalistieke uitschuiver ...
en de laatste paragraaf getuigt van partijpolitieke voorkeur en haalt heel haar 'objectieve' analyse onderuit ...

met journalistiek heeft dit stuk dus niks te maken hoor ... als politiek pamflet daarentegen kan het tellen, da's waar.

[straatrue]

Oorspronkelijk geplaatst door Kortaf

Oranjeblauw = 81 zetels.
NVA = 5 zetels (voor het moment)

=> Oranjeblauw zonder NVA = 76 zetels. Op de 150 weliswaar.

Dat wordt een schitterende regering, met één zetel op overschot.

Zullen ze niet doen, maar toont toch aan dat N-VA eigenlijk maar het reservewiel is, dat enkel nodig is in geval van pech onderweg.
Een reservewiel blijft in de koffer en draagt niet bij tot de goede wegligging.

[Pelgrim]

Oorspronkelijk geplaatst door straatrue

Zullen ze niet doen, maar toont toch aan dat N-VA eigenlijk maar het reservewiel is, dat enkel nodig is in geval van pech onderweg.
Een reservewiel blijft in de koffer en draagt niet bij tot de goede wegligging.

op zich misschien wel, maar de kans op pech onderweg voor de volgende Belgische regering is héél groot en groeiende. Voor de minste communautaire ruzie, die er met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zal komen, ligt de regering op haar gat en zal n-va of een andere oppositiepartij wel degelijk nodig zijn.