CD&V: Een diabetespatiënt heeft recht op beter en meer

[Politics.be]

Senaatscommissie Sociale Aangelegenheden neemt een resolutie aan voor een actieplan in de strijd tegen diabetes
Op 20 december 2006 hebben de Verenigde Naties een belangrijke stap gezet in de aanpak van diabetes. De algemene vergadering van de VN besliste toen dat vanaf 14 november 2007 Wereld Diabetes Dag als een internationale VN-dag wordt beschouwd. Het is de eerste nietoverdraagbare aandoening waaraan wereldwijd aandacht zal worden besteed.
België kan in die aanpak niet achterblijven. Om die reden wil de Senaatscommissie Sociale Aangelegenheden - met als commissievoorzitter CD&V-senatrice Nahima Lanjri - een belangrijk signaal geven aan de overheid. Diabetes moet ook in België een prioriteit worden.
De Senaatscommissie Sociale Aangelegenheden heeft daarom vandaag een resolutie goedgekeurd over het actieplan tegen de strijd tegen diabetes. Er werd verder gewerkt rond de resolutie die tijdens de vorige legislatuur door CD&V-senator Wouter Beke ingediend werd.
*
De goedgekeurde resolutie bevat volgende aanbevelingen:
1. Wereldwijd hebben ongeveer 246 miljoen mensen diabetes. Het is één van de meest voorkomende niet-overdraagbare ziekten en vierde of vijfde doodsoorzaak in geïndustrialiseerde landen. In België treft de ziekte 1 op 12 mensen.
De federale regering moet daarom, samen met de gemeenschapsregeringen en met alle betrokken actoren, overeenkomstig de VN resolutie, een actieplan uitwerken voor de strijd tegen diabetes. Dit plan omvat becijferde doelstellingen met betrekking tot de stabilisering, zelfs het terugdringen van deze chronische aandoening en zal zowel betrekking hebben op de primaire en secundaire preventie (opsporing), als op maatregelen inzake de toegankelijkheid tot de zorg, de behandeling en de begeleiding van de zieken. Dit plan zal beschikken over een budget overeenkomstig de belangrijkheid van het probleem.
2. Door de oprichting van het Belgisch Diabetes Register heeft België een vrij goed zicht wie diabetes krijgt onder de leeftijd van 40 jaar. Voor wie ouder is dan 40 bestaat echter geen systematische registratie.
België moet daarom een sluitend systeem ontwikkelen voor de registratie van alle diabetici.
3. Elke diabetespatiënt kan sinds maart 2003 een diabetespas aanvragen, een notitieboekje waarin elke zorgverlener aantekeningen kan maken en een goed beeld wordt gevormd van de evolutie van de ziekte. De diabetespas zorgt bovendien voor financiële tegemoetkomingen voor tal van verstrekkingen. De praktische toepassing van de diabetespas blijft evenwel een probleem. Patiënten moeten ook nog altijd wachten op een deel van de vergoeding voor de pas.
België moet de diabetespas verder ontwikkelen, digitaliseren en beter financieel steunen en integreren in het Globaal Medisch Dossier.
4. Door een gebrekkige informatisering van de gegevens van diabetici hebben de hulpverleners het moeilijk om onmiddellijk hulp te bieden. Er is in België ook geen algemene systematische controle op de kwaliteit van de zorgen.
België moet door een betere informatisering de zorgen aan de diabetici merkelijk verbeteren.
5. Het behandelen van diabetespatiënten is nog te veel een zaak van eilandjes. Huisartsen hebben weinig tot geen contact met de zogenaamde diabeteseducatoren, hulpverleners die een speciale opleiding hebben gevolgd en vaak over meer praktische kennis beschikken. Ze komen vaak te laat met hun hulp. De opleiding tot educator, die op dit ogenblik bestaat in drie hogescholen, moet erkend worden. De educator is immers een belangrijke coach van de patiënt.
België moet ervoor zorgen dat de behandeling van diabetespatiënten een zaak wordt van meerdere zorgverleners, die veel beter met mekaar samenwerken.
6. Deskundigen over diabetes moeten meer gewicht krijgen in het Riziv, dat oordeelt over de terugbetaling van geneesmiddelen. Om dat te realiseren zou een onafhankelijke raad van experts moeten worden opgericht binnen het Riziv. Daardoor zouden innovatieve geneesmiddelen meer kans krijgen op ontwikkeling.
België moet diabetesspecialisten een sterkere stem geven binnen het Riziv, met het oog op terugbetaling van geneesmiddelen.
7. Ook diabetici blijken slachtoffer van drempels en discriminatie, vooral op het werk of als ze een verzekering willen afsluiten. Bij reisverzekeringen worden verwikkelingen door diabetes vaak niet vergoed, dekkingen zijn vaak beperkt, aanvullende premies zijn dikwijls vereist. Ook bij levensverzekeringen worden vaak bijpremies gevraagd die niet altijd objectief verantwoord zijn, en het afsluiten van een hospitalisatieverzekering blijft een moeilijke zaak.
België moet erover waken dat diabetici niet worden gediscrimineerd, en vooral de verzekeringssector verdient bijzondere aandacht.
8. Van diabetici wordt in grote mate zelfverzorging verwacht. Ervaring leert dat nog beter kan gewerkt worden aan de begeleiding van die zelfzorg en moet gewaakt worden over de betaalbaarheid van de apparaten voor die zelfverzorging.
België moet zelfverzorging van diabetici betaalbaar houden en beter begeleiden, in het bijzonder wat betreft de patiënten die niet onder de diabetesconventie vallen.
9. In samenwerking met de gewestregeringen moet de federale overheid ook een diabetespreventieplan maken, met bijzondere aandacht voor doelgroepen met een verhoogd risico. Volle aandacht moet daarbij gaan naar de strijd tegen obesitas en naar het bewustmaken van de bevolking van de noodzaak om meer te bewegen. Meer aandacht moet worden besteed aan diabetes bij de opleiding van geneesheren, de opleiding van diabeteseducator erkennen en iabetesverenigingen beter steunen.


Bron: politics.be