is de parlementaire democratie als bestuursvorm in crisis?

[Mitgard]

die vraag kan je wel stellen wanneer je een analyse maakt van de mainstream populistische kritiek van de nieuw-politiek correcte populistisch-rechtse kaste (genre LDD, VB, nv-a) op de democratische instellingen.
in een parlementaire democratie is het immers zo dat verschillende partijen die een meerderheid vormen overleggen om tot een regeerakkoord te komen waarbij ze elk slechts een deel van hun partijprogramma kunnen realiseren omdat ze water bij de wijn moeten doen. dat is nu eenmaal zo, tenzij je graag in een 1-partij dictatuur wil leven.
politiek bestaat dus grotendeels uit het zoeken naar een consensus om tegengestelde meningen te verenigen.
en laat nu dat, de core business van de parlementaire democratie, toevallig dé steen des aanstoots zijn van populistisch rechts. dat heeft het immers voortdurend over 'kiezersbedrog', 'partijen die hun beloftes niet nakomen' etc, kortom zij maken de kiezer wijs dat partijen die hun programma niet van A tot Z kunnen uitvoeren 'bedriegers' zijn. de consensus mag niet meer, de consensus heet 'kiezersbedrog'. populistisch rechts speelt in die context graag de advocaat van de malcontente burger, die klaagt dat de overheid niks doet aan de losse stoeptegels voor zijn duur. dat de politiek niet ingaat op zijn persoonlijke wensjes. want hij heeft toch voor die partij gestemd, en dus moet die partij doen wat hij zegt, en zeggen wat hij denkt. populistisch rechts geeft hem gelijk. 'representatief' in de context van een democratie wil volgens populistisch rechts zeggen 'elke burger in dit land zijn zin geven'. deze utopie wordt voor als 'haalbaar ideaal' voorgehouden (zoals het natuurlijk zou zijn wanneer populistisch rechts het voor het zeggen had), waartegen de realiteit steeds gemakkelijk als een teken van onbekwaamheid kan worden gehouden.
dit klimaat van chronisch ongenoegen en afkeer van de consensus, dat aangewakkerd wordt door populistisch rechts, heeft ondertussen de politieke partijen reeds aangetast. we zien dat goed bij de CD&V. zij zijn niet zozeer bezig met hoe het land een regering kan krijgen, maar des te meer met de verkiezingen van 2009. de angst voor de kiezer, die hen zal afrekenen op het niet nakomen van 102% van hun beloften, zet een handrem op de politiek.
men moet enerzijds stoere beloften doen om verkozen te raken, en wanneer men dan verkozen raakt zit men met die onmogelijke beloften, die niet meer mogen bijgestuurd worden op straffe van politieke afrekening bij de volgende verkiezingen. dit leidt zoals we nu zien tot politiek immobilisme en diepe crisis.
ondertussen lacht populistisch rechts in zijn vuistje. het is hen weer gelukt. de anti-politiek haalt zijn slag thuis.
moeten we de mensen niet weer eens opnieuw duidelijk maken dat in een democratie nu eenmaal niet iedereen zijn zin k�*n krijgen? dat alleen in een dictatoriaal regime een partij voor 100% zijn programma kan uitvoeren?
moeten we de mensen niet wakker maken uit de roes waarin populistisch rechts hen met retorisch opium heeft gedrogeerd?
of heeft men simpelweg genoeg van de democratie, en wenst men een dictatoriaal regime?
men moet weten wat men wil.

[Jazeker]

Weer een ex-rechtse die door het lint gaat. Maar van Mitgard had ik geen coolness verwacht eigenlijk. 8)

[defred1]

De parlementaire democratie bestaat in België al een tijdje niet meer -misschien heeft ze zelfs nooit bestaan-.

In een parlementaire democratie maakt het parlement de wetten en de regering voert ze uit.
In België is het zo dat de regering de wetten maakt en ze dan tegen het parlement zegt: nu mag je ze stemmen. Een parlementaire democratie kan je België dus niet echt noemen.

De reden die je daarachter kan zoeken is dat op regeringsniveau men evenveel Franstaligen en Nederlandstaligen heeft (premier uitgezonderd) en men zo (alweer) de Vlaamse meerderheid kan uitschakelen.

Kort samengevat: Sinds lang kan men terug het parlement haar werk laten doen en deze crisis is dus een goede zaak.

[Kortaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

die vraag kan je wel stellen wanneer je een analyse maakt van de mainstream populistische kritiek van de nieuw-politiek correcte populistisch-rechtse kaste (genre LDD, VB, nv-a) op de democratische instellingen.

Wat een bijzonder boeiende discussie had kunnen worden, laat je al vanin de beginpost verzanden in een poel van scheldwoordjes en de platste clichés.

Jammer...

Maar zit er wel in dat het ooit zover komt.

[sjarel]

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

die vraag kan je wel stellen wanneer je een analyse maakt van de mainstream populistische kritiek van de nieuw-politiek correcte populistisch-rechtse kaste (genre LDD, VB, nv-a) op de democratische instellingen.
in een parlementaire democratie is het immers zo dat verschillende partijen die een meerderheid vormen overleggen om tot een regeerakkoord te komen waarbij ze elk slechts een deel van hun partijprogramma kunnen realiseren omdat ze water bij de wijn moeten doen. dat is nu eenmaal zo, tenzij je graag in een 1-partij dictatuur wil leven.
politiek bestaat dus grotendeels uit het zoeken naar een consensus om tegengestelde meningen te verenigen.
en laat nu dat, de core business van de parlementaire democratie, toevallig dé steen des aanstoots zijn van populistisch rechts. dat heeft het immers voortdurend over 'kiezersbedrog', 'partijen die hun beloftes niet nakomen' etc, kortom zij maken de kiezer wijs dat partijen die hun programma niet van A tot Z kunnen uitvoeren 'bedriegers' zijn. de consensus mag niet meer, de consensus heet 'kiezersbedrog'. populistisch rechts speelt in die context graag de advocaat van de malcontente burger, die klaagt dat de overheid niks doet aan de losse stoeptegels voor zijn duur. dat de politiek niet ingaat op zijn persoonlijke wensjes. want hij heeft toch voor die partij gestemd, en dus moet die partij doen wat hij zegt, en zeggen wat hij denkt. populistisch rechts geeft hem gelijk. 'representatief' in de context van een democratie wil volgens populistisch rechts zeggen 'elke burger in dit land zijn zin geven'. deze utopie wordt voor als 'haalbaar ideaal' voorgehouden (zoals het natuurlijk zou zijn wanneer populistisch rechts het voor het zeggen had), waartegen de realiteit steeds gemakkelijk als een teken van onbekwaamheid kan worden gehouden.
dit klimaat van chronisch ongenoegen en afkeer van de consensus, dat aangewakkerd wordt door populistisch rechts, heeft ondertussen de politieke partijen reeds aangetast. we zien dat goed bij de CD&V. zij zijn niet zozeer bezig met hoe het land een regering kan krijgen, maar des te meer met de verkiezingen van 2009. de angst voor de kiezer, die hen zal afrekenen op het niet nakomen van 102% van hun beloften, zet een handrem op de politiek.
men moet enerzijds stoere beloften doen om verkozen te raken, en wanneer men dan verkozen raakt zit men met die onmogelijke beloften, die niet meer mogen bijgestuurd worden op straffe van politieke afrekening bij de volgende verkiezingen. dit leidt zoals we nu zien tot politiek immobilisme en diepe crisis.
ondertussen lacht populistisch rechts in zijn vuistje. het is hen weer gelukt. de anti-politiek haalt zijn slag thuis.
moeten we de mensen niet weer eens opnieuw duidelijk maken dat in een democratie nu eenmaal niet iedereen zijn zin k�*n krijgen? dat alleen in een dictatoriaal regime een partij voor 100% zijn programma kan uitvoeren?
moeten we de mensen niet wakker maken uit de roes waarin populistisch rechts hen met retorisch opium heeft gedrogeerd?
of heeft men simpelweg genoeg van de democratie, en wenst men een dictatoriaal regime?
men moet weten wat men wil.

Steek het VB niet in een cordon en laat hen ook eens aan het woord... Dan verkrijg je twee dingen :"rechts" kan niet meer populistisch roepen dat anderen hun programma niet van A-Z uitvoeren (wat overigens niet gebeurt volgens mij, ze roepen wel als partijen in de regering plots hun breekpunten laten vallen) en "links" kan niet meer zeggen dat "rechts" zijn stemmen haalt door populistisch roepen.

Wat je voorstelt is net de oorzaak van heel de malaise : namelijk door steeds maar weer in te grijpen in de "democratie" en de spelregels hou je uiteindelijk inderdaad geen democratie meer over.

Als ik een spel speel en ik ben aan het verliezen probeer ik van strategie te veranderen en ga ik niet steeds proberen de spelregels te veranderen (genre "jij (lees VB) krijgt de dobbelstenen niet meer").

[Geertje]

De democratie is springlevend. Enkel België is volledig "passée". Opruimen is de boodschap.

[Philips Inc.]

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

die vraag kan je wel stellen wanneer je een analyse maakt van de mainstream populistische kritiek van de nieuw-politiek correcte populistisch-rechtse kaste (genre LDD, VB, nv-a) op de democratische instellingen.
in een parlementaire democratie is het immers zo dat verschillende partijen die een meerderheid vormen overleggen om tot een regeerakkoord te komen waarbij ze elk slechts een deel van hun partijprogramma kunnen realiseren omdat ze water bij de wijn moeten doen. dat is nu eenmaal zo, tenzij je graag in een 1-partij dictatuur wil leven.
politiek bestaat dus grotendeels uit het zoeken naar een consensus om tegengestelde meningen te verenigen.
en laat nu dat, de core business van de parlementaire democratie, toevallig dé steen des aanstoots zijn van populistisch rechts. dat heeft het immers voortdurend over 'kiezersbedrog', 'partijen die hun beloftes niet nakomen' etc, kortom zij maken de kiezer wijs dat partijen die hun programma niet van A tot Z kunnen uitvoeren 'bedriegers' zijn. de consensus mag niet meer, de consensus heet 'kiezersbedrog'. populistisch rechts speelt in die context graag de advocaat van de malcontente burger, die klaagt dat de overheid niks doet aan de losse stoeptegels voor zijn duur. dat de politiek niet ingaat op zijn persoonlijke wensjes. want hij heeft toch voor die partij gestemd, en dus moet die partij doen wat hij zegt, en zeggen wat hij denkt. populistisch rechts geeft hem gelijk. 'representatief' in de context van een democratie wil volgens populistisch rechts zeggen 'elke burger in dit land zijn zin geven'. deze utopie wordt voor als 'haalbaar ideaal' voorgehouden (zoals het natuurlijk zou zijn wanneer populistisch rechts het voor het zeggen had), waartegen de realiteit steeds gemakkelijk als een teken van onbekwaamheid kan worden gehouden.
dit klimaat van chronisch ongenoegen en afkeer van de consensus, dat aangewakkerd wordt door populistisch rechts, heeft ondertussen de politieke partijen reeds aangetast. we zien dat goed bij de CD&V. zij zijn niet zozeer bezig met hoe het land een regering kan krijgen, maar des te meer met de verkiezingen van 2009. de angst voor de kiezer, die hen zal afrekenen op het niet nakomen van 102% van hun beloften, zet een handrem op de politiek.
men moet enerzijds stoere beloften doen om verkozen te raken, en wanneer men dan verkozen raakt zit men met die onmogelijke beloften, die niet meer mogen bijgestuurd worden op straffe van politieke afrekening bij de volgende verkiezingen. dit leidt zoals we nu zien tot politiek immobilisme en diepe crisis.
ondertussen lacht populistisch rechts in zijn vuistje. het is hen weer gelukt. de anti-politiek haalt zijn slag thuis.
moeten we de mensen niet weer eens opnieuw duidelijk maken dat in een democratie nu eenmaal niet iedereen zijn zin k�*n krijgen? dat alleen in een dictatoriaal regime een partij voor 100% zijn programma kan uitvoeren?
moeten we de mensen niet wakker maken uit de roes waarin populistisch rechts hen met retorisch opium heeft gedrogeerd?
of heeft men simpelweg genoeg van de democratie, en wenst men een dictatoriaal regime?
men moet weten wat men wil.

Kortom: het blijft onderhandelen. En dus mag men het ook hard spelen ...

[roger verhiest]

Er is ook door politici al veel nagedacht over "ons" particratisch bestel.
Er zijn ook diverse oplossingen voor de diverse kwalen van dit systeem :
men kan naar een 2 partijensysteem gaan zoalks in de meeste angelsaksische landen - in een dergelijk systeem zijn de partijen eerder kiesverenigingen die diverse strekkingen en ideologieën onderdak verlenen. Men kan de scheiding tussen wetgevende en uitvoerende macht verscherpen, zodat men in ieder geval legislatuurregeringen heeft, die niet door een vijandige meerderheid in de kamer(s) naar huis gezonden kunnen worden. Nog een interessante denkpiste is het duitse systeem van 2 stemmen per kiezer : 1 voor een lokale kandidaat & 1 voor een "nationale lijst".

Waar we echt nood aan hebben in dit land is een echt federalisme met echte deelstaatsgrenzen en een doorbreken van de nonsens dat die grenzen absoluut met taalgrenzen moeten overeenstemmen. Indien er "Vlaamse gemeentes" zijn die in het Frans bestuurd wensen te worden .. who cares ?
Maar dat die dan bij Wallonië of Brussel zouden moeten horen, dat is waanzin.

[Knuppel]

Indien er "Vlaamse gemeentes" zijn die in het Frans bestuurd wensen te worden .. who cares ?
Maar dat die dan bij Wallonië of Brussel zouden moeten horen, dat is waanzin.

Was het ook waanzin om van Brussel een apart gewest te maken?

[Amon_Re]

Midgard, enkele vragen:
- Is België, zoals het nu bestaat, geschikt om verder te blijven bestaan?
- Indien België 'bijgeschaafd' moet worden, hoe zou jij het willen zien?

Zie, in plaats van thread na thread te starten met geklaag en gezaag, waarom eens geen alternatief voorstel doen? Ok, het zal België niet redden (tenzij jij een of andere piet in de regering bent misschien ) maar het zal allesinds eens een leuke afwisseling zijn.

Persoonlijk acht ik een staatshervorming broodnodig, en ik zie twee mogelijkheden hierin, ofwel het confederalisme van het kartel, met méér bevoegdheden voor de deelstaten, ofwel een unitaire regering, waar het BROV ingevoerd wordt, en waar men op alle partijen kan stemmen, en niet enkel op Vlaamse/Waalse/...., in andere woorden, een echte democratie, en niet het scheefgetrokken gedrocht dat België nu is.

Ik zie liever optie 2, maar als beide opties niet mogelijk zijn omwille van de Walen, dan mag het ook zonder de Walen.

[roger verhiest]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Was het ook waanzin om van Brussel een apart gewest te maken?

Ongetwijfeld - persoonlijk zou ik voor een "stad Brussel = gemeente Brussel zijn die onder fedeaal gezag valt en absoluut tweetalig is, voor de overige 18 gemeenten zou ik die ofwel bij "Vlaanderen" ofwel bij "Wallonië" voegen.

Zowel Wallonië als Vlaanderen als het federale district zou dan een agglomeratieraad kunnen vormen om de "hoofdstedelijke" zaken te regelen die gemeenschappelijk zijn (gemeenschappelijk vervoer) Waarschijnlijk zou men dan absurditeiten die nu bestaan in hoofde van een operatie in Brussel van diverse vervoersmaatschazppijen zoals De Lijn, TEC, NMVB/STIB en NMBS kunnen oplossen.

Het is duidelijk dat dergelijke zaken pas kunnen als men de "taalgrensfetisj"
opgeeft.

"La Flandre ou le francophones se trouvent chez soi" zou een fraaie
oplossing van francophone complexen zijn.

[roger verhiest]

Oorspronkelijk geplaatst door Amon_Re

Midgard, enkele vragen:
- Is België, zoals het nu bestaat, geschikt om verder te blijven bestaan?
- Indien België 'bijgeschaafd' moet worden, hoe zou jij het willen zien?

Zie, in plaats van thread na thread te starten met geklaag en gezaag, waarom eens geen alternatief voorstel doen? Ok, het zal België niet redden (tenzij jij een of andere piet in de regering bent misschien ) maar het zal allesinds eens een leuke afwisseling zijn.

Persoonlijk acht ik een staatshervorming broodnodig, en ik zie twee mogelijkheden hierin, ofwel het confederalisme van het kartel, met méér bevoegdheden voor de deelstaten, ofwel een unitaire regering, waar het BROV ingevoerd wordt, en waar men op alle partijen kan stemmen, en niet enkel op Vlaamse/Waalse/...., in andere woorden, een echte democratie, en niet het scheefgetrokken gedrocht dat België nu is.

Ik zie liever optie 2, maar als beide opties niet mogelijk zijn omwille van de Walen, dan mag het ook zonder de Walen.

We kunnen niet aan België blijven schaven - maar een invulling van art 35
is een noodzaak alsook een duidielijke begrenzing van de deelstaten/gewesten : niet meer noch minder. Bovendien moet er een gezonde pragmatische samenwerking zijn - het is onnoodig om overal aparte ambassades te gaan oprichten bv. Ook van die toeristische kantoortjes genre : Welcome in Brussels/Wallonia zijn gewoon belachelijk-
toeristische propaganda vanuit een federaal belgisch perspectief is economischer (misschien ooit vanuit een grootnederlands perspectief ?)
In de andere richting kan het voor sommige streken en steden nuttig zijn om aparte economische vertegenwoordigingen te hebben zoals bv. de havens van antwerpen, Gent of voor speciaal toeristische streken zoals Brugge, de Vlaamse Kust, De Ardennen. Men hoeft niet al te dogmatisch te zijn in die dingen...

[born2bewild]

ik lees alleen berichtjes van mitgard als ze minder dan 2 lijnen lang zijn.

[den ambetantsten]

Oorspronkelijk geplaatst door defred1

De parlementaire democratie bestaat in België al een tijdje niet meer -misschien heeft ze zelfs nooit bestaan-.

In een parlementaire democratie maakt het parlement de wetten en de regering voert ze uit.
In België is het zo dat de regering de wetten maakt en ze dan tegen het parlement zegt: nu mag je ze stemmen. Een parlementaire democratie kan je België dus niet echt noemen.

De reden die je daarachter kan zoeken is dat op regeringsniveau men evenveel Franstaligen en Nederlandstaligen heeft (premier uitgezonderd) en men zo (alweer) de Vlaamse meerderheid kan uitschakelen.

Kort samengevat: Sinds lang kan men terug het parlement haar werk laten doen en deze crisis is dus een goede zaak.

Een goede zaak? U bent blijkbaar niet op de hoogte van de ijzingwekkende wetgevende stilte die momenteel heerst in het paleis der natie? Het ZOU een goede zaak kunnen zijn, ware dichter bij de waarheid geweest! Op deze momenten zie je pas echt tot wat voor "slappe wanten" verkozenen des volks in ons landje zijn verworden: vraagstellers, hoorzittinghouders, colloquiumbezoekers en, juist ja, knopjesdrukkers.

[omaplop]

Vraag is ook ; Wat is democratie, want democratie �* la wallonne is iets helemaal anders!!

[Garry]

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

die vraag kan je wel stellen wanneer je een analyse maakt van de mainstream populistische kritiek van de nieuw-politiek correcte populistisch-rechtse kaste (genre LDD, VB, nv-a) op de democratische instellingen.
in een parlementaire democratie is het immers zo dat verschillende partijen die een meerderheid vormen overleggen om tot een regeerakkoord te komen waarbij ze elk slechts een deel van hun partijprogramma kunnen realiseren omdat ze water bij de wijn moeten doen. dat is nu eenmaal zo, tenzij je graag in een 1-partij dictatuur wil leven.
politiek bestaat dus grotendeels uit het zoeken naar een consensus om tegengestelde meningen te verenigen.
en laat nu dat, de core business van de parlementaire democratie, toevallig dé steen des aanstoots zijn van populistisch rechts. dat heeft het immers voortdurend over 'kiezersbedrog', 'partijen die hun beloftes niet nakomen' etc, kortom zij maken de kiezer wijs dat partijen die hun programma niet van A tot Z kunnen uitvoeren 'bedriegers' zijn. de consensus mag niet meer, de consensus heet 'kiezersbedrog'. populistisch rechts speelt in die context graag de advocaat van de malcontente burger, die klaagt dat de overheid niks doet aan de losse stoeptegels voor zijn duur. dat de politiek niet ingaat op zijn persoonlijke wensjes. want hij heeft toch voor die partij gestemd, en dus moet die partij doen wat hij zegt, en zeggen wat hij denkt. populistisch rechts geeft hem gelijk. 'representatief' in de context van een democratie wil volgens populistisch rechts zeggen 'elke burger in dit land zijn zin geven'. deze utopie wordt voor als 'haalbaar ideaal' voorgehouden (zoals het natuurlijk zou zijn wanneer populistisch rechts het voor het zeggen had), waartegen de realiteit steeds gemakkelijk als een teken van onbekwaamheid kan worden gehouden.
dit klimaat van chronisch ongenoegen en afkeer van de consensus, dat aangewakkerd wordt door populistisch rechts, heeft ondertussen de politieke partijen reeds aangetast. we zien dat goed bij de CD&V. zij zijn niet zozeer bezig met hoe het land een regering kan krijgen, maar des te meer met de verkiezingen van 2009. de angst voor de kiezer, die hen zal afrekenen op het niet nakomen van 102% van hun beloften, zet een handrem op de politiek.
men moet enerzijds stoere beloften doen om verkozen te raken, en wanneer men dan verkozen raakt zit men met die onmogelijke beloften, die niet meer mogen bijgestuurd worden op straffe van politieke afrekening bij de volgende verkiezingen. dit leidt zoals we nu zien tot politiek immobilisme en diepe crisis.
ondertussen lacht populistisch rechts in zijn vuistje. het is hen weer gelukt. de anti-politiek haalt zijn slag thuis.
moeten we de mensen niet weer eens opnieuw duidelijk maken dat in een democratie nu eenmaal niet iedereen zijn zin k�*n krijgen? dat alleen in een dictatoriaal regime een partij voor 100% zijn programma kan uitvoeren?
moeten we de mensen niet wakker maken uit de roes waarin populistisch rechts hen met retorisch opium heeft gedrogeerd?
of heeft men simpelweg genoeg van de democratie, en wenst men een dictatoriaal regime?
men moet weten wat men wil.

Uw blablabla houd totaal geen steek.
Waarom zouden politiekers bang zijn om afgerekend te worden bij de volgende verkiezing? Omdat ze bepaalde beloftes deden waarvoor ze verkozen werden. En waarom zijn ze verkozen? omdat de meerderheid van de kiezers zich achter die beloftes schaarde. Wat is de betekenis van democratie? Het volk regeerd bij meerderheid. Zij hebben dus een meerderheid van de kiezers bekomen met wat zij beloofden. Het niet nakomen van die beloften zou juist een dictatoriaal regime veroorzaken.

Wat er nu plaats vindt is dictatoriaal, andere aan de macht brengen dan die gene die door het volk verkozen werden. Dit betekend, het naast zich neerleggen van de verkiezingsuitslagen. En die zelfde Belgskes voelen zich geroepen om elder de verkiezingen te gaan opserveren of ze wel eerlijk verlopen. Doe me nu niet lachen he, dat is de wereld op zijn kop.

[Garry]

Oorspronkelijk geplaatst door Amon_Re

Midgard, enkele vragen:
- Is België, zoals het nu bestaat, geschikt om verder te blijven bestaan?
- Indien België 'bijgeschaafd' moet worden, hoe zou jij het willen zien?

Zie, in plaats van thread na thread te starten met geklaag en gezaag, waarom eens geen alternatief voorstel doen? Ok, het zal België niet redden (tenzij jij een of andere piet in de regering bent misschien ) maar het zal allesinds eens een leuke afwisseling zijn.

Persoonlijk acht ik een staatshervorming broodnodig, en ik zie twee mogelijkheden hierin, ofwel het confederalisme van het kartel, met méér bevoegdheden voor de deelstaten, ofwel een unitaire regering, waar het BROV ingevoerd wordt, en waar men op alle partijen kan stemmen, en niet enkel op Vlaamse/Waalse/...., in andere woorden, een echte democratie, en niet het scheefgetrokken gedrocht dat België nu is.

Ik zie liever optie 2, maar als beide opties niet mogelijk zijn omwille van de Walen, dan mag het ook zonder de Walen.

In het belang van België.

Als twee man in een tentje steeds opnieuw aan het vechten slaan en men kan dit niet verhinderen, dan is het het beste dat we die twee uit het tentje halen en het tentje opbergen voor er niets meer van overblijft. Eens uit het tentje houd de rede van het dispuut op en stopt het gevecht wel vanzelf. En wie weet worden het nadien nog wel goede vrienden.

[Amon_Re]

Oorspronkelijk geplaatst door Garry

In het belang van België.

Als twee man in een tentje steeds opnieuw aan het vechten slaan en men kan dit niet verhinderen, dan is het het beste dat we die twee uit het tentje halen en het tentje opbergen voor er niets meer van overblijft. Eens uit het tentje houd de rede van het dispuut op en stopt het gevecht wel vanzelf. En wie weet worden het nadien nog wel goede vrienden.

Dit geval valt onder mijn laatste zinneke

[godisanidiot]

België is nooit een democratie geweest dus kom nu niet af dat je nu ineens bezorgd bent over de democratie, hypocriet.

[StevenNr1]

Mitgard !!!