Een Nederlandse journalist getuigt: Vlaanderen en Nederland gaan niet samen.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Adrian M

Verschillen betekenen niet dat iets beter of slechter zou zijn, maar accepteren en respecteren dat er verschillen zijn.
's Lands wijs, 's lands eer (=ieder volk is gehecht aan zijn eigen gewoonten, hoewel anderen ze maar raar vinden.)

Taal- en cultuurclash
Veel van de gesprekken die ik met de Peruaanse officieren heb, hebben plaats in de Longroom tijdens het eten. We spreken over alledaagse zaken als ontwikkelingen thuis, de oefeningen van deze week, het zwemmen, etc. Er wordt veel gelachen en iedereen is ontspannen. Er lijkt nauwelijks verschil te zijn tussen de Nederlandse en Peruaanse marine; de rangen zijn vergelijkbaar, de uniformen hebben overeenkomsten, de gebruiken lijken op elkaar en voor ieder land is de zee gelijk. Als bij de avondsnack een frikandel op het menu staat, wordt die kleine culinaire cultuurshock zonder veel omhaal weggegeten.

Maar zeker aan het begin van mijn periode aan boord hoorde ik regelmatig bemanningsleden die zich zorgen maakten of de kennis wel op tijd overgedragen zou worden. Niet alles verloopt even soepel en dat begon met de Engelse taal, die vaak toch een probleem blijkt. Maar de grootste verschillen worden gevormd door de cultuurverschillen tussen beide landen en beide marines. De Peruaanse marine kent, net als veel Spaanstalige marines, een strikte hiërarchie. Een matroos voert uit en spreekt een officier niet tegen. De omgangsvormen zijn bovendien formeler, of vriendelijker, dan in Nederland.

Zeker in de Technische Centrale en machinekamer, waar de communicatie doorgaans gestript is van iedere opsmuk, is het voor de Zuid-Amerikaanse technici, vergeven van tact, even slikken. Adjudant Toet: "In het begin zagen we dat die culturen botsten. Zij zijn gewend om, als je een papiertje aanneemt, 'gracias' te zeggen en dan zegt de ander 'de nada' [geen dank, JK]. Maar bij ons is het …hop… aanpakken en weer verder gaan. Daar waren ze soms best een beetje gepikeerd over, terwijl wij er geen kwaad in zagen. Wij zeggen 'Hoi!' Zij geven je een hand en raken je aan."

Dat de Nederlanders zo'n begroeting niet altijd kunnen plaatsen, betekende voor José Calderon dat hij aan zijn mannen moest uitleggen dat er geen sprake was van dat de Nederlanders hen niet mochten, maar van een cultuurverschil.

Van technici uit de Technische Centrale begreep ik dat soms iemand naast ze ging staan, terwijl zij dachten dat die persoon mee kwam kijken. Na enige tijd bleek echter dat de Peruaanse marineman in kwestie met een brandende vraag zat, maar die pas durfde te stellen zodra de Nederlander aangaf er tijd voor te hebben.
Martin Toet: "En als ze dan een vraag stellen en je zegt: 'Sorry ik heb even geen tijd', dan zie je die vent twee weken niet meer terug. Dus dat zijn best verschillende culturen. Interessant, maar die moet je wel dichter bij elkaar zien te krijgen. Want in het begin had ik twee groepen: 'vraag maar raak, ik wil alles vertellen wat ik weet.' Dat zeiden de Nederlandse jongens. Dan de Peruaanse groep: 'ik wil het heel graag weten, maar ik weet niet hoe ik het moet vragen.'"

http://marineschepen.nl/dossiers/ams...dse-zee-3.html

Dat is natuurlijk ook zo inderdaad.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Nederlanders zijn zeer gezagsgetrouw. Ze lijken veel op de Duitsers op dit vlak. Daar komt de vroegere godsdienst ook bij kijken.

Zijn katholieken dan niet gezagsgetrouw?

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Bijvoorbeeld. Ook in de politiek gaat er bij ons veel heviger aan toe.

Vroeger hebt u nochtans al eens opgemerkt dat het er heel saai aan toe gaat in het Vlaams parlement...

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Dat heeft ook te maken met onze godsdienst vroeger: 'het rijke Roomse leven'. Er mocht wel eens goed gefeest worden bij ons.

Een groot deel van de Nederlanders was in de tijd van "het rijke Roomse leven" katholiek. Niet toevallig gingen een aantal van de grootste en vooral triomfalistische Eucharistische Congressen in Nederland door.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Zijn katholieken dan niet gezagsgetrouw?

Niet alle katholieken in ieder geval. Dat zou u nu ongeveer moeten weten. Wij hier hebben op vele vlakken de Latijnse inslag. Men moet ons niet te veel komen zeggen, wij zijn vaak wars van elk gezag, vrij individualistisch, we feesten goed, we eten goed en we werken goed.

De Hollander is meer een gemeenschapsmens, holt achter zijn Koning aan, leeft niet boven de korenmaat, feest matig, eet nog matiger, maar werkt goed.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Niet alle katholieken in ieder geval. Dat zou u nu ongeveer moeten weten.

Raar toch, nu schrikt u ervoor terug te veralgemenen, maar schijnbaar bij "de" Nederlanders dan weer wel. Er waren nochtans heel wat Nederlandse katholieken in de tijd van het "rijke Roomse leven".

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

De Hollander is meer een gemeenschapsmens, holt achter zijn Koning aan, leeft niet boven de korenmaat, feest matig, eet nog matiger, maar werkt goed.

U beweert dat dit alles te maken heeft met het protestantisme. Alleen was indertijd een groot deel van de Nederlanders katholiek.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Vroeger hebt u nochtans al eens opgemerkt dat het er heel saai aan toe gaat in het Vlaams parlement...

Het is te zeggen, het gaat er saaier toe dan in het federaal parlement. Maar het gaat er toch wat losser aan toe dan in het Tweede Kamer. Misschien heeft het ook de maken met de taal. Onze taal is sappiger en minder plechtstatig dan deze van de Hollanders. Dat kan één element zijn.

Politiek echter beperkt zich natuurlijk niet alleen tot de zittingen van een parlement. M

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Het is te zeggen, het gaat er saaier toe dan in het federaal parlement. Maar het gaat er toch wat losser aan toe dan in het Tweede Kamer. Politiek echter beperkt zich natuurlijk niet alleen tot de zittingen van een parlement.

Kunt u die verschillen eens objectiveren? Concreet?

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Kunt u die verschillen eens objectiveren? Concreet?

Neem du de discussie met de vakbonden. Bij ons zit het er bovenarms op. Hotst het niet dan botst het. Men brengt eventjes 120.000 mensen op straat. Verwijten slingeren over en weer. De ene banbliksem na de andere.


In Nederland is dat allemaal veel bezadigder, rustiger, meer 'polderig'. En inderdaad ook saaier.

Nu zou men in deze ook kunnen opperen: neen neen, niet saaier, maar beschaafder! Mogelijk, maar geef me dan toch maar de minder beschaafde kant van bij ons.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Neem du de discussie met de vakbonden.

U had het over het parlement, hoor.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

U had het over het parlement, hoor.

Wel ik volg regelmatig de zittingen van de drie parlementen. De twee Belgische en de Tweede kamer. Doet u dat ook eens dan merkt u wel degelijk het verschil tussen de drie. Ik moet toegeven, dat sinds Wilders er van zijn neus maakt, dat de parlementaire zeden wat zijn ver'wilderd' in de Tweede Kamer. Maar al bij al blijft het een zeer makke bedoening.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Wel ik volg regelmatig de zittingen van de drie parlementen. De twee Belgische en de Tweede kamer. Doet u dat ook eens dan merkt u wel degelijk het verschil tussen de drie. Ik moet toegeven, dat sinds Wilders er van zijn neus maakt, dat de parlementaire zeden wat zijn ver'wilderd' in de Tweede Kamer. Maar al bij al blijft het een zeer makke bedoening.

Kunt u eens een voorbeeld geven van een volgens u "mak debat" in de Tweede Kamer?

[Adrian M]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

De Hollander is meer een gemeenschapsmens, holt achter zijn Koning aan, leeft niet boven de korenmaat, feest matig, eet nog matiger, maar werkt goed.

Jan Peter Balkenende: Ik herinner me nog de komst van de toenmalige Vlaamse minister-president Bart Somers naar Den Haag. Tegenover Vlaamse journalisten liet hij zich ontvallen: ‘Ik ga bij Balkenende dineren. Dus zal ik mijn boterhammen maar meenemen.’
Bij het begin van het werkdiner, toen iedereen het voorgerecht opgediend had gekregen, bleef de ruimte aan tafel voor Somers leeg. Ik heb toen gezegd: ‘Collega, u heeft gezegd dat u uw boterhammen mee zou nemen. Daartoe geef ik u nu graag de gelegenheid.’

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Adrian M

Jan Peter Balkenende: Ik herinner me nog de komst van de toenmalige Vlaamse minister-president Bart Somers naar Den Haag. Tegenover Vlaamse journalisten liet hij zich ontvallen: ‘Ik ga bij Balkenende dineren. Dus zal ik mijn boterhammen maar meenemen.’
Bij het begin van het werkdiner, toen iedereen het voorgerecht opgediend had gekregen, bleef de ruimte aan tafel voor Somers leeg. Ik heb toen gezegd: ‘Collega, u heeft gezegd dat u uw boterhammen mee zou nemen. Daartoe geef ik u nu graag de gelegenheid.’

Indien het waar is, goed van Balkenende!

[Adrian M]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Indien het waar is, goed van Balkenende!

BOURGONDISCH POLDEREN

De verhouding Nederland-België is een bijzondere en zal dat altijd wel blijven. We spreken, althans wat betreft Vlaanderen, dezelfde taal. In vroeger tijden waren we soms met elkaar verbonden. Tegelijkertijd zijn er aanzienlijke culturele verschillen. Toch is het opvallend hoe veel Belgen aan de top staan van Nederlandse ondernemingen of ondernemingen die in Nederland actief zijn. Dat is niet het enige. Zij zijn ook succesvol.

Wat verklaart het succes van de zuiderburen in de Nederlandse directiekamers? Is het hun daadkracht? Waar Nederlanders eerst zoeken naar structuur in de chaos om tot een besluit te komen, heeft de Belg de moeilijkste knopen al doorgehakt. Of werpt het feilloze gevoel voor het opbouwen van relaties zijn vruchten af? Belgen zijn meester in het creëren van een charmante en stijlvolle sfeer. Het zijn uitstekende ondernemers die doelgericht te werk gaan. Zij formuleren goed en scherp. Ze zijn diplomatiek in de omgang en investeren in goede betrekkingen met anderen. De hoofdpersonen in dit bijzondere boek laten zien hoe deze kwaliteiten in hun voordeel werken.

In Nederland staan we bekend om onze zoektocht naar samenwerking en consensus. De eeuwenlange strijd tegen het water noopte tot samenwerking. Risico’s en winsten werden vanaf de 17e eeuw gedeeld in de VOC. In de 19e en 20e eeuw werd niet gekozen voor klassenstrijd maar voor bedrijfsorganisatie. Nederlanders hechten er aan om ‘met alle neuzen dezelfde kant op te kijken’ door via ‘verschillende brillen’ een situatie te analyseren, om vervolgens door middel van ‘360 graden feedback van stakeholders’ tot een conclusie te komen.

Streven naar consensus is een goede zaak, maar de schaduwzijde is de opkomst van fenomenen als ‘de vergadertijger’. Vaak is dit een doorn in het oog van Belgen, die doorgaans pragmatisch zijn ingesteld. Echter ook in Nederland stuit dit op veel ergernis. Een onderzoek uit 2012 toonde aan dat mensen in hogere managementfuncties tot wel tachtig procent van hun werktijd vergaderen. Dat de Belgische CEO zich verwondert over de karige Hollandse boterhammen en glazen melk, die dit proces moeten voeden, verbaast mij niet.

Ik herinner me nog de komst van de toenmalige Vlaamse minister-president Bart Somers naar Den Haag. Tegenover Vlaamse journalisten liet hij zich ontvallen: ‘Ik ga bij Balkenende dineren. Dus zal ik mijn boterhammen maar meenemen.’ Bij het begin van het werkdiner, toen iedereen het voorgerecht opgediend had gekregen, bleef de ruimte aan tafel voor Somers leeg. Ik heb toen gezegd: ‘Collega, u heeft gezegd dat u uw boterhammen mee zou nemen. Daartoe geef ik u nu graag de gelegenheid.’

Toch draagt het Nederlandse uitgangspunt om steeds de samenwerking te zoeken iets heel unieks in zich. Zeker bij beslissingen die een effect hebben op de lange termijn ligt er een enorme meerwaarde in het Nederlandse streven naar breed draagvlak. De Belgische CEO’s in dit boek zien dit ook. Lange tijd werd gesproken over de overlegeconomie en later over het poldermodel. Het is een model waarin overheid, werkgevers en werknemers elkaar weten te vinden. Een recent voorbeeld van het zoeken naar samenwerking is de Dutch Sustainable Growth Coalition. In deze coalitie, waaraan ik leiding mag geven, trekken acht grote multinationals samen op rondom het onderwerp duurzaam en verantwoord ondernemen. Ook hierin speelt trouwens een Belgische ondernemer een belangrijke rol: Jean-François van Boxmeer, CEO van Heineken. Dialoog met overheden, universiteiten, leveranciers, medewerkers, klanten en andere stakeholders bij hun Corporate Responsibility-beleid is voor deze bedrijven een vanzelfsprekendheid. Dit beleid – en daarmee het bedrijf en de merken die daaraan verbonden zijn – voegt op die manier waarde toe aan hun markt, het milieu en de maatschappij in bredere zin.

Nederlandse ondernemers hebben vanouds een sterk internationale oriëntatie. Ook om die reden is het toe te juichen dat veel Belgen aan de top van Nederlandse ondernemingen staan. Binnen het Nederlandse bedrijfsleven doet hiërarchie er minder toe. Talenten op alle niveaus weten elkaar te vinden. De directheid van Nederlanders kan daarbij even wennen zijn voor Belgen. Maar de informele, laagdrempelige sfeer tussen collega’s bevordert ook creativiteit en een ondernemende houding binnen organisaties. Dit wordt ook wel intrapreneurship genoemd. Dit is een kwaliteit die zowel binnen de overheid als het bedrijfsleven broodnodig is, want zonder deze houding kan de sterke Nederlandse positie op het gebied van sociale en duurzame innovatie niet worden vastgehouden. Overigens kent de Nederlandse ondernemersgeest geen grenzen – een unicum dat ook in België erg wordt gewaardeerd. Nederlandse ondernemingen zijn wereldwijd actief. Waar ook ter wereld is
Nederlands ondernemerschap te vinden. Watermanagement, chemie, de creatieve industrie, agricultuur, logistiek, dienstverlening; noem maar op. Tal van Nederlanders geven leiding aan buitenlandse ondernemingen of internationale organisaties zoals de World Business Council for Sustainable Development. Tegelijkertijd zien we Belgen aan de top van internationale organisaties zoals de Europese Raad of het Internationaal Olympisch Comité. Het zou goed zijn wanneer getracht wordt elkaar in die internationale gezindheid te versterken. Zo zou ook voor het bedrijfsleven Benelux-samenwerking wel eens een duidelijke meerwaarde kunnen hebben. Het bedrijf waar ik als Partner Corporate Responsibility werk, Ernst & Young, heeft een ‘BeNe’-structuur (België en Nederland vormen een eenheid) en deze wordt geleid door … een Belg, Rudi Braes.

België en Nederland delen een gemeenschappelijke taal en een sterke internationale afhankelijkheid, maar beschikken ieder over een geheel eigen werkcultuur. Waarschijnlijk ligt het geheim van Belgisch-Nederlands succes in de chemie die ontstaat wanneer de goede kanten van de twee culturen elkaar aanvullen en versterken. In de wereld van nu is het succes van ondernemingen afhankelijk van de manier waarop zij economische waarde en maatschappelijke betekenis weten te integreren, allianties weten te smeden met andere ondernemingen, overheden en maatschappelijke organisaties en volop ruimte geven aan lange termijn strategieën. Het is een genoegen te zien hoe Belgen in de Nederlandse boardroom hierin hun taken vervullen.

In dit boek geeft Gerd De Smyter een kijkje in de Nederlandse keukens van Belgische CEO’s. Keukens die kostenbewust maar met smaak worden gerund. Met menukaarten die door de chef in samenspel met zowel de kok als ober wordt opgesteld. Wordt het tegen die achtergrond geen tijd iets nieuws te introduceren? Wat mij betreft: Bourgondisch Polderen.

Jan Peter Balkenende

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Adrian M

BOURGONDISCH POLDEREN

De verhouding Nederland-België is een bijzondere en zal dat altijd wel blijven. We spreken, althans wat betreft Vlaanderen, dezelfde taal. In vroeger tijden waren we soms met elkaar verbonden. Tegelijkertijd zijn er aanzienlijke culturele verschillen. Toch is het opvallend hoe veel Belgen aan de top staan van Nederlandse ondernemingen of ondernemingen die in Nederland actief zijn. Dat is niet het enige. Zij zijn ook succesvol.

Wat verklaart het succes van de zuiderburen in de Nederlandse directiekamers? Is het hun daadkracht? Waar Nederlanders eerst zoeken naar structuur in de chaos om tot een besluit te komen, heeft de Belg de moeilijkste knopen al doorgehakt. Of werpt het feilloze gevoel voor het opbouwen van relaties zijn vruchten af? Belgen zijn meester in het creëren van een charmante en stijlvolle sfeer. Het zijn uitstekende ondernemers die doelgericht te werk gaan. Zij formuleren goed en scherp. Ze zijn diplomatiek in de omgang en investeren in goede betrekkingen met anderen. De hoofdpersonen in dit bijzondere boek laten zien hoe deze kwaliteiten in hun voordeel werken.

In Nederland staan we bekend om onze zoektocht naar samenwerking en consensus. De eeuwenlange strijd tegen het water noopte tot samenwerking. Risico’s en winsten werden vanaf de 17e eeuw gedeeld in de VOC. In de 19e en 20e eeuw werd niet gekozen voor klassenstrijd maar voor bedrijfsorganisatie. Nederlanders hechten er aan om ‘met alle neuzen dezelfde kant op te kijken’ door via ‘verschillende brillen’ een situatie te analyseren, om vervolgens door middel van ‘360 graden feedback van stakeholders’ tot een conclusie te komen.

Streven naar consensus is een goede zaak, maar de schaduwzijde is de opkomst van fenomenen als ‘de vergadertijger’. Vaak is dit een doorn in het oog van Belgen, die doorgaans pragmatisch zijn ingesteld. Echter ook in Nederland stuit dit op veel ergernis. Een onderzoek uit 2012 toonde aan dat mensen in hogere managementfuncties tot wel tachtig procent van hun werktijd vergaderen. Dat de Belgische CEO zich verwondert over de karige Hollandse boterhammen en glazen melk, die dit proces moeten voeden, verbaast mij niet.

Ik herinner me nog de komst van de toenmalige Vlaamse minister-president Bart Somers naar Den Haag. Tegenover Vlaamse journalisten liet hij zich ontvallen: ‘Ik ga bij Balkenende dineren. Dus zal ik mijn boterhammen maar meenemen.’ Bij het begin van het werkdiner, toen iedereen het voorgerecht opgediend had gekregen, bleef de ruimte aan tafel voor Somers leeg. Ik heb toen gezegd: ‘Collega, u heeft gezegd dat u uw boterhammen mee zou nemen. Daartoe geef ik u nu graag de gelegenheid.’

Toch draagt het Nederlandse uitgangspunt om steeds de samenwerking te zoeken iets heel unieks in zich. Zeker bij beslissingen die een effect hebben op de lange termijn ligt er een enorme meerwaarde in het Nederlandse streven naar breed draagvlak. De Belgische CEO’s in dit boek zien dit ook. Lange tijd werd gesproken over de overlegeconomie en later over het poldermodel. Het is een model waarin overheid, werkgevers en werknemers elkaar weten te vinden. Een recent voorbeeld van het zoeken naar samenwerking is de Dutch Sustainable Growth Coalition. In deze coalitie, waaraan ik leiding mag geven, trekken acht grote multinationals samen op rondom het onderwerp duurzaam en verantwoord ondernemen. Ook hierin speelt trouwens een Belgische ondernemer een belangrijke rol: Jean-François van Boxmeer, CEO van Heineken. Dialoog met overheden, universiteiten, leveranciers, medewerkers, klanten en andere stakeholders bij hun Corporate Responsibility-beleid is voor deze bedrijven een vanzelfsprekendheid. Dit beleid – en daarmee het bedrijf en de merken die daaraan verbonden zijn – voegt op die manier waarde toe aan hun markt, het milieu en de maatschappij in bredere zin.

Nederlandse ondernemers hebben vanouds een sterk internationale oriëntatie. Ook om die reden is het toe te juichen dat veel Belgen aan de top van Nederlandse ondernemingen staan. Binnen het Nederlandse bedrijfsleven doet hiërarchie er minder toe. Talenten op alle niveaus weten elkaar te vinden. De directheid van Nederlanders kan daarbij even wennen zijn voor Belgen. Maar de informele, laagdrempelige sfeer tussen collega’s bevordert ook creativiteit en een ondernemende houding binnen organisaties. Dit wordt ook wel intrapreneurship genoemd. Dit is een kwaliteit die zowel binnen de overheid als het bedrijfsleven broodnodig is, want zonder deze houding kan de sterke Nederlandse positie op het gebied van sociale en duurzame innovatie niet worden vastgehouden. Overigens kent de Nederlandse ondernemersgeest geen grenzen – een unicum dat ook in België erg wordt gewaardeerd. Nederlandse ondernemingen zijn wereldwijd actief. Waar ook ter wereld is
Nederlands ondernemerschap te vinden. Watermanagement, chemie, de creatieve industrie, agricultuur, logistiek, dienstverlening; noem maar op. Tal van Nederlanders geven leiding aan buitenlandse ondernemingen of internationale organisaties zoals de World Business Council for Sustainable Development. Tegelijkertijd zien we Belgen aan de top van internationale organisaties zoals de Europese Raad of het Internationaal Olympisch Comité. Het zou goed zijn wanneer getracht wordt elkaar in die internationale gezindheid te versterken. Zo zou ook voor het bedrijfsleven Benelux-samenwerking wel eens een duidelijke meerwaarde kunnen hebben. Het bedrijf waar ik als Partner Corporate Responsibility werk, Ernst & Young, heeft een ‘BeNe’-structuur (België en Nederland vormen een eenheid) en deze wordt geleid door … een Belg, Rudi Braes.

België en Nederland delen een gemeenschappelijke taal en een sterke internationale afhankelijkheid, maar beschikken ieder over een geheel eigen werkcultuur. Waarschijnlijk ligt het geheim van Belgisch-Nederlands succes in de chemie die ontstaat wanneer de goede kanten van de twee culturen elkaar aanvullen en versterken. In de wereld van nu is het succes van ondernemingen afhankelijk van de manier waarop zij economische waarde en maatschappelijke betekenis weten te integreren, allianties weten te smeden met andere ondernemingen, overheden en maatschappelijke organisaties en volop ruimte geven aan lange termijn strategieën. Het is een genoegen te zien hoe Belgen in de Nederlandse boardroom hierin hun taken vervullen.

In dit boek geeft Gerd De Smyter een kijkje in de Nederlandse keukens van Belgische CEO’s. Keukens die kostenbewust maar met smaak worden gerund. Met menukaarten die door de chef in samenspel met zowel de kok als ober wordt opgesteld. Wordt het tegen die achtergrond geen tijd iets nieuws te introduceren? Wat mij betreft: Bourgondisch Polderen.

Jan Peter Balkenende

In die 'gemeenschappelijke' taal zijn er heel wat hiaten. Zo klagen vaak de Belgische en Nederlandse ondernemers over mekaars taal. De ene zegt iets in 'zijn' Nederlands, dat heel anders wordt begrepen door de andere. Het is wat wennen in het begin. En soms drie keer vragen door de ene of het wel dit of dat is wat de andere bedoelt. Let wel, ik zeg dit niet alleen, de ondernemers zeggen dit zelf.

Symboolvoorbeeld:

‘We gaven een kleed
bij een vloer weg. In
het Vlaams is ‘kleed’
een jurk.

[Adrian M]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

In die 'gemeenschappelijke' taal zijn er heel wat hiaten. Zo klagen vaak de Belgische en Nederlandse ondernemers over mekaars taal. De ene zegt iets in 'zijn' Nederlands, dat heel anders wordt begrepen door de andere. Het is wat wennen in het begin. En soms drie keer vragen door de ene of het wel dit of dat is wat de andere bedoelt. Let wel, ik zeg dit niet alleen, de ondernemers zeggen dit zelf.

Symboolvoorbeeld:

Verschillen zijn er op tal van vlakken en is gezond, het bepaalt wie en wat we zijn

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Adrian M

Verschillen zijn er op tal van vlakken en is gezond, het bepaalt wie en wat we zijn

Zo is dat.

[Jan van den Berghe]

HO?

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

U beweert dat dit alles te maken heeft met het protestantisme. Alleen was indertijd een groot deel van de Nederlanders katholiek.