De Oostfronter is niet meer...

[CLAESSENS Joris]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Niet alle Oostfronters waren zo 'zuiver' van bedoeling. Maar dat er jonge kerels zich hebben laten vangen of uit waren op avontuur, of door een toeval Oostfronter werden, wil ik best aannemen.

Of de man in het filmpje altijd de waarheid spreekt, is toch twijfelachtig. 16 dagen geen eten krijgen bijvoorbeeld is wat veel.

Ja, das veel...
En dan zoek je en eet je wat je kan vinden en vangen. Spinnen, wormen, kevers, je eigen vlooien, je nagels en eelt dat je van je vel kan krabben, gras, boomschors...
En aan het front dat voorkrijgen was nog erger, dat heette dat alles eten, ook als het al zolang dood was dat je de poten er af trok wanneer je het probeerde op te pakken.
En het ergste moest dan nog komen.
Datgene waar nooit meer over gesproken werd en wordt, datgene wat je tientallen jaren lang nachtmerries bezorgt en wat nooit vergeten wordt...
Het moment dat je stukken van je gevallen vijanden en vrienden at.


Je zou er van versteld zijn hoelang je het zo kan trekken...
Indien je echter een aantal dagen niet kan drinken...
Dan ben je er geweest.

Waar denk je dat de spreuk 'Durst ist schlimmer als Heimweh' vandaan komt...

Oorlog kent geen genade.

[CLAESSENS Joris]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Ik doelde op mijn post 929.

Zet daar dan in het vervolg de koppeling bij dan kan er gepast gereageerd worden.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Niet alle Oostfronters waren zo 'zuiver' van bedoeling. Maar dat er jonge kerels zich hebben laten vangen of uit waren op avontuur, of door een toeval Oostfronter werden, wil ik best aannemen.

Of de man in het filmpje altijd de waarheid spreekt, is toch twijfelachtig. 16 dagen geen eten krijgen bijvoorbeeld is wat veel.

Ik weet uit zeer betrouwbare bron, dat het inderdaad is gebeurd, dat soldaten 16 dagen lang niet bevoorraad werden. Voor eten moesten ze dan opzoek gaan bij de gesneuvelden.
En dit is niet enkele gebeurd bij de Duitse troepen, ook de Amerikaanse soldaten hebben het na de landing bij sommige gevechten langere tijd zonder bevoorrading moeten doen.
Bij de slag in de Ardennen hebben zo de Amerikaanse soldaten van het 101ste luchtlandingstroepen meer dan 3 weken geen bevoorrading gehad. Dit door het slechte weer en foute droppingen.
Ook bij de Russen zijn dergelijke voorvallen gebeurd, vaak, net als bij de Amerikanen, omdat ze sneller optrokken dan de bevoorrading kon volgen.

Het gebeurd zelfs vandaag nog dat troepen bij oefeningen niet optijd bevoorraad worden door weeromstandigheden en het moeten stellen met wat ze bij hebben en/of vinden. Maar dan gaat het slechts om uitstel van 1 of 2 dagen, omdat men bij oefeningen vrij gebruik kan maken van andere oplossingen.

[Txiki]

Oorspronkelijk geplaatst door CLAESSENS Joris

Ja, das veel...
En dan zoek je en eet je wat je kan vinden en vangen. Spinnen, wormen, kevers, je eigen vlooien, je nagels en eelt dat je van je vel kan krabben, gras, boomschors...
En aan het front dat voorkrijgen was nog erger, dat heette dat alles eten, ook als het al zolang dood was dat je de poten er af trok wanneer je het probeerde op te pakken.
En het ergste moest dan nog komen.
Datgene waar nooit meer over gesproken werd en wordt, datgene wat je tientallen jaren lang nachtmerries bezorgt en wat nooit vergeten wordt...
Het moment dat je stukken van je gevallen vijanden en vrienden at.


Je zou er van versteld zijn hoelang je het zo kan trekken...
Indien je echter een aantal dagen niet kan drinken...
Dan ben je er geweest.

Waar denk je dat de spreuk 'Durst ist schlimmer als Heimweh' vandaan komt...

Oorlog kent geen genade.

Je was er precies zelf bij.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Ik weet uit zeer betrouwbare bron, dat het inderdaad is gebeurd, dat soldaten 16 dagen lang niet bevoorraad werden. Voor eten moesten ze dan opzoek gaan bij de gesneuvelden.
En dit is niet enkele gebeurd bij de Duitse troepen, ook de Amerikaanse soldaten hebben het na de landing bij sommige gevechten langere tijd zonder bevoorrading moeten doen.
Bij de slag in de Ardennen hebben zo de Amerikaanse soldaten van het 101ste luchtlandingstroepen meer dan 3 weken geen bevoorrading gehad. Dit door het slechte weer en foute droppingen.
Ook bij de Russen zijn dergelijke voorvallen gebeurd, vaak, net als bij de Amerikanen, omdat ze sneller optrokken dan de bevoorrading kon volgen.

Het gebeurd zelfs vandaag nog dat troepen bij oefeningen niet optijd bevoorraad worden door weeromstandigheden en het moeten stellen met wat ze bij hebben en/of vinden. Maar dan gaat het slechts om uitstel van 1 of 2 dagen, omdat men bij oefeningen vrij gebruik kan maken van andere oplossingen.

Het zou me verwonderen moesten Duitse krijgsgevangenen (of anderen )gedurende 16 dagen geen eten hebben gekregen van de gealieerden. Het verhaal is sterk overdreven. Net als andere dingen die de man meent te moeten zeggen.

[Jacob Van Artevelde]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Het is spijtig dat het Vlaams-nationalisme twee maal in dezelfde Duitse val getrapt is. Eerst tijdens het Activisme en dan weer tijdens de collaboratie. Laat ons het daar maar bij houden.

Men kan niet beweren dat dat twee keer dezelfde val was vermits tijdens WOI wel allerlei vooroorlogse Vlaamse eisen werden ingewilligd.

Een eerste aktivistische verwezenlijking was de vernederlandsing van de oude Franstalige universiteit van Gent in oktober 1916, een oude eis van de Vlamigen iets wat pas in het jaar 1930 definitief zou gebeuren na de Belgische rekuperatie in 1918.
In februari 1917 richtten aktivistische professoren de Raad van Vlaanderen op en op 21 maart 1917 werd door von Bissing de geambieerde bestuurlijke scheiding tussen Vlaanderen en Wallonië doorgevoerd.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Jacob Van Artevelde

Men kan niet beweren dat dat twee keer dezelfde val was vermits tijdens WOI wel allerlei vooroorlogse Vlaamse eisen werden ingewilligd.

Een eerste aktivistische verwezenlijking was de vernederlandsing van de oude Franstalige universiteit van Gent in oktober 1916, een oude eis van de Vlamigen iets wat pas in het jaar 1930 definitief zou gebeuren na de Belgische rekuperatie in 1918.
In februari 1917 richtten aktivistische professoren de Raad van Vlaanderen op en op 21 maart 1917 werd door von Bissing de geambieerde bestuurlijke scheiding tussen Vlaanderen en Wallonië doorgevoerd.

Dit is een uitleg die uiterst betwistbaar is. Zoals een poster ooit schreef in dit verband kon men wel begrip opbrengen voor de ‘passivisten’. Dat waren Vlaamsgezinden die de Vlaamse strijd opschortten zolang WO I duurde. Omdat zij van oordeel waren dat men eerst de Duitse vijand moesten overwinnen. Een Duitse vijand die Vlaanderen op een brutale manier was binnengevallen.

Hun eerder correcte houding stond wel schril in tegenstelling tot de ‘activisten’. Dat waren Vlaamsgezinden die gingen meewerken met dezelfde Duitse vijand die hier dood en vernieling had gezaaid en een groot deel van Vlaanderen bezette. Terwijl terzelfder tijd op het front tienduizenden Vlamingen sneuvelden of levenslang verminkt werden in hun strijd tegen de Duitsers, keken ‘activisten’ zoals Wies Moens, Borms en consoorten de andere kant op en gingen gewoon zoete broodjes bakken met diezelfde Duitsers.

De Raad van Vlaanderen was natuurlijk een grote farce. Deze werd in 1917 opgericht in... Maastricht. Deze ‘Raad’ stelde niets voor en werd helemaal niet gedragen werd door de Vlaamse bevolking. Integendeel zelfs! Deze zogenaamde ‘Raad van Vlaanderen‘ was vanzelfsprekend ook een stroman van de Duitsers. Niet te verwonderen dat die Duitsers uiteindelijk de Vlaamse nationalisten lieten vallen als een baksteen omdat het hun goed uitkwam en zij het op een akkoord gooiden in 1918 met de Belgische autoriteiten nog vóór de oorlog ten einde was.

Door heel dat ranzige activisme werd de Vlaamse beweging voor een eerste keer goed gecomprommiteerd.

En of dit nog niet volstond, vinden we dezelfde Vlaams-nationalistische activistische collaborateurs terug in WO II. Zo werd Wies Moens directeur van de nationaalsocialistische collaboratiezender Radio Brussel en Borms was een veel gevraagd spreker bij de Vlaamse SS en de DeVlag van de Vlaamse nationaal-socialist Jef van de Wiele. Deze laatste had openlijk gekozen voor verduitsing van de Vlamingen en de opname van Vlaanderen in het Groot-Duitse nazi-rijk .

[Henri1]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Dit is een uitleg die uiterst betwistbaar is. Zoals een poster ooit schreef in dit verband kon men wel begrip opbrengen voor de ‘passivisten’. Dat waren Vlaamsgezinden die de Vlaamse strijd opschortten zolang WO I duurde. Omdat zij van oordeel waren dat men eerst de Duitse vijand moesten overwinnen. Een Duitse vijand die Vlaanderen op een brutale manier was binnengevallen.

Hun eerder correcte houding stond wel schril in tegenstelling tot de ‘activisten’. Dat waren Vlaamsgezinden die gingen meewerken met dezelfde Duitse vijand die hier dood en vernieling had gezaaid en een groot deel van Vlaanderen bezette. Terwijl terzelfder tijd op het front tienduizenden Vlamingen sneuvelden of levenslang verminkt werden in hun strijd tegen de Duitsers, keken ‘activisten’ zoals Wies Moens, Borms en consoorten de andere kant op en gingen gewoon zoete broodjes bakken met diezelfde Duitsers.

De Raad van Vlaanderen was natuurlijk een grote farce. Deze werd in 1917 opgericht in... Maastricht. Deze ‘Raad’ stelde niets voor en werd helemaal niet gedragen werd door de Vlaamse bevolking. Integendeel zelfs! Deze zogenaamde ‘Raad van Vlaanderen‘ was vanzelfsprekend ook een stroman van de Duitsers. Niet te verwonderen dat die Duitsers uiteindelijk de Vlaamse nationalisten lieten vallen als een baksteen omdat het hun goed uitkwam en zij het op een akkoord gooiden in 1918 met de Belgische autoriteiten nog vóór de oorlog ten einde was.

Door heel dat ranzige activisme werd de Vlaamse beweging voor een eerste keer goed gecomprommiteerd.

En of dit nog niet volstond, vinden we dezelfde Vlaams-nationalistische activistische collaborateurs terug in WO II. Zo werd Wies Moens directeur van de nationaalsocialistische collaboratiezender Radio Brussel en Borms was een veel gevraagd spreker bij de Vlaamse SS en de DeVlag van de Vlaamse nationaal-socialist Jef van de Wiele. Deze laatste had openlijk gekozen voor verduitsing van de Vlamingen en de opname van Vlaanderen in het Groot-Duitse nazi-rijk .

Dat er nog zoveel woorden aan de oostfronters vuilgemaakt worden ?

[Txiki]

Oorspronkelijk geplaatst door Henri1

Dat er nog zoveel woorden aan de oostfronters vuilgemaakt worden ?

Is daar iets mis mee?

[Jacob Van Artevelde]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

En of dit nog niet volstond, vinden we dezelfde Vlaams-nationalistische activistische collaborateurs terug in WO II. Zo werd Wies Moens directeur van de nationaalsocialistische collaboratiezender Radio Brussel ....

....Maar, eind 1943 diende hij zijn ontslag in omdat de zender steeds meer onder invloed kwam van de Algemeene SS-Vlaanderen en DeVlag. En dat waren nu net niet de politieke vriendjes van de Groot-Nederlander Wies Moens omdat die gewoonweg de aansluiting bij Duitsland voorstonden terwijl in Wiens Moens zijn buro de tekst van het Wilhelmus hing, een doorn in het oog van de aldaar ronddrentelende nazisten.
Wies Moens was een onafhankelijk theoreticus van het nationalisme maar geen nationaalsocialist.

Dat alles: 'voor de volledigheid' zoals HenriI dat zo mooi zou zeggen....

[Jacob Van Artevelde]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

en Borms was een veel gevraagd spreker bij de Vlaamse SS en de DeVlag van de Vlaamse nationaal-socialist Jef van de Wiele. Deze laatste had openlijk gekozen voor verduitsing van de Vlamingen en de opname van Vlaanderen in het Groot-Duitse nazi-rijk .

Klopt, maar toch trad Borms deze keer niet meer zo expliciet op de voorgrond in de collaboratie met het Duitse Rijk, omdat hij de rivaliteit tussen het Vlaams Nationaal Verbond (VNV) en het Verbond der Dietse Nationaal-Solidaristen (Verdinaso) veroordeelde.
Maar de Belgische Staat zag zijn kansen schoon om wraak te nemen voor zijn rol in de Raad van Vlaanderen in 1917.
Barbertje Borms moest en zou hangen, een hoogbejaarde die eigenlijk geen vlieg kwaad had gedaan.

[CLAESSENS Joris]

Oorspronkelijk geplaatst door Txiki

Je was er precies zelf bij.

Ik ken(de) de mensen die er persoonlijk bij waren persoonlijk. Veel dichter kan je, op een enkele uitzondering na, niet komen denk ik zo. Wanneer het einde dichter komt willen die mensen soms wel praten over wat er allemaal gebeurd is en hoe verschrikkelijk het was.
Omdat iemand het moet weten wanneer zij er niet meer zijn.

Over het algemeen, en ondanks de gruwelen van de oorlog, wordt de repressie als het ergste omschreven.
Je vrouw en je dochters die verkracht worden, je huis dat leeggeroofd en in brand wordt gestoken, de vele slachtoffers van gewelddaden en zelfs moord die nooit officieel tot de slachtoffers van de repressie gerekend worden...
En dan vooral de minimalisatie en zelfs staalharde ontkenning van die feiten tot op de dag van vandaag.
En natuurlijk ook het feit dat deze mensen steevast op gelijke voet worden gesteld met kampcommandanten en Mengeles.

Zou je daar zelf niet bitter over zijn?

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Het zou me verwonderen moesten Duitse krijgsgevangenen (of anderen )gedurende 16 dagen geen eten hebben gekregen van de gealieerden. Het verhaal is sterk overdreven. Net als andere dingen die de man meent te moeten zeggen.

Ik ga niet ontkennen dat de krijgsgevangenen wel behoorlijk verzorgd werden door de US en het VK.
Ik had het wel over de strijdende soldaten.

Ik heb het flimpje echter niet bekeken, daar ik uit eigen ervaring weet, dat je over zaken die gebeuren op het slachtveld en in gevangenschap niet praat met mensen die het zelf niet hebben meegemaakt.

Mijn grootvader, een oudstrijder uit WWI en verzetstrijder in WWII, en mijn vader, een Oostfronderstrijder uit WWII, en mijn nonkel, een Oostfrontstrijder uit WWII en Koreaveteraan, zijn pas echt beginnen te vertellen over wat zij hadden meegemaakt op het terrein, nadat ik zelf was teruggekomen van een slachtveld in Zaïre.

De verschillende malen dat ik in oorlogsgebieden heb verbleven, hebben trouwens mijn mening tegenover alle strijdende eenheden verandert.
Ik, als zoon van een Oostfronter, heb zelf lang niet begrepen waarom mijn vader in dienst was getreden van een vijandelijke krijgsmacht en was gaan vechten aan het Oostfront, noch waarom mijn nonkel daarna dienst nam om in Korea te gaan vechten.

Nu probeer ik het vaak aan andere uit te leggen, evenals dat ik probeer om andere te laten begrijpen, waarom onze huidige soldaten vaak staan te springen om op missie te vertrekken.

Maar het is zeer moeilijk te begrijpen voor hen die het niet hebben meegemaakt.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door CLAESSENS Joris

Ik ken(de) de mensen die er persoonlijk bij waren persoonlijk. Veel dichter kan je, op een enkele uitzondering na, niet komen denk ik zo. Wanneer het einde dichter komt willen die mensen soms wel praten over wat er allemaal gebeurd is en hoe verschrikkelijk het was.
Omdat iemand het moet weten wanneer zij er niet meer zijn.

Over het algemeen, en ondanks de gruwelen van de oorlog, wordt de repressie als het ergste omschreven.
Je vrouw en je dochters die verkracht worden, je huis dat leeggeroofd en in brand wordt gestoken, de vele slachtoffers van gewelddaden en zelfs moord die nooit officieel tot de slachtoffers van de repressie gerekend worden...
En dan vooral de minimalisatie en zelfs staalharde ontkenning van die feiten tot op de dag van vandaag.
En natuurlijk ook het feit dat deze mensen steevast op gelijke voet worden gesteld met kampcommandanten en Mengeles.

Zou je daar zelf niet bitter over zijn?

De winnaar schrijft de geschiedenis en daar moet je als mens mee leren leven.
De waarheid zal pas binnen enkele generatie worden vertelt, maar dan zijn jij en ik reeds lang dood en begraven.

[Txiki]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

De winnaar schrijft de geschiedenis en daar moet je als mens mee leren leven.
De waarheid zal pas binnen enkele generatie worden vertelt, maar dan zijn jij en ik reeds lang dood en begraven.

Je moet daar niet mee leren leven. Als we die houding moeten aannemen, stop dan met alles en aanvaard hoe het gaat.

[Txiki]

Oorspronkelijk geplaatst door CLAESSENS Joris

Ik ken(de) de mensen die er persoonlijk bij waren persoonlijk. Veel dichter kan je, op een enkele uitzondering na, niet komen denk ik zo. Wanneer het einde dichter komt willen die mensen soms wel praten over wat er allemaal gebeurd is en hoe verschrikkelijk het was.
Omdat iemand het moet weten wanneer zij er niet meer zijn.

Over het algemeen, en ondanks de gruwelen van de oorlog, wordt de repressie als het ergste omschreven.
Je vrouw en je dochters die verkracht worden, je huis dat leeggeroofd en in brand wordt gestoken, de vele slachtoffers van gewelddaden en zelfs moord die nooit officieel tot de slachtoffers van de repressie gerekend worden...
En dan vooral de minimalisatie en zelfs staalharde ontkenning van die feiten tot op de dag van vandaag.
En natuurlijk ook het feit dat deze mensen steevast op gelijke voet worden gesteld met kampcommandanten en Mengeles.

Zou je daar zelf niet bitter over zijn?

Razend. Nog meer dan ik nu al ben daarover.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Txiki

Je moet daar niet mee leren leven. Als we die houding moeten aannemen, stop dan met alles en aanvaard hoe het gaat.

En toch zal je het moeten.
De overwinnaar gebruikt de fouten van de overwonnen namelijk om zijn eigen fouten te verstoppen.
En de daden van de overwinnaar zijn steeds heldendaden en worden vaak in de hemel geprezen, die van de overwonnen worden vaak afgedaan als misdrijven tegen de mensheid of als landverraad.

Neem nu de bombardementen die in 40-45 hebben plaats gehad.
Die van Duitsland op Londen worden afgeschilderd als oorlogsmisdrijven, terwijl die van de geallieerden op Duitsland, Japan en zelfs op Frankrijk, Belgie en Nederland als heldendaden worden beschreven.
Toch hebben de geallieerde bommen veel meer doden gemaakt dan die van Nazi-Duitsland.


Kijk even naar de Vietnamoorlog, waar de VS zelfs als verliezer is uitgekomen. Toch worden de vele acties daar als heldendaden omschreven.
Ook al werden er door de VS hele wouden met inwoners vergiftigd.

kijk naar Irak en Afghanistan, waar de doden van de Taliban worden afgeschilderd als slachtoffers van terrorisme en die van de NATO als slachtoffers van de strijd tegen het terrorisme.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Txiki

Razend. Nog meer dan ik nu al ben daarover.

De volkswoede die na 4 jaren keiharde Duitse bezetting en oorlog uitbrak richtte zich uiteraard op de eerste plaats op de collaborateurs. Hier werden zeker excessen begaan. Dat is duidelijk.

Maar de Vlaams-nationalisten maken telkens weer de fout deze tijdelijke uitbarsting van de man en de vrouw in de straat te veralgemenen. En wel zodanig dat zij doen voorkomen dat zij, de collaborerende Vlaams nationalisten, eigenlijk het slachtoffer zijn van de oorlog en niet de burgers die deze harde bezetting 4 jaar moesten ondergaan. Het tegendeel is wel waar.

Bruno de Wever zegt ook iets in dien aard wannneer hij het heeft over de zogenaamde 'repressie'. Namelijk dat de Vlaamse Beweging er in slaagde om na de oorlog de collaborateur in een slachtofferrol te duwen. Heel veel mensen slikten dit verhaal. Maar nu weet men wel beter.

[Txiki]

Niet alle slachtoffers van de repressie, en zeker niet van de straatrepressie, waren collaborateurs.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

De volkswoede die na 4 jaren keiharde Duitse bezetting en oorlog uitbrak richtte zich natuurlijk op de eerste plaats op de collaborateurs. Hier werden zeker excessen begaan. Dat is duidelijk.

Maar de Vlaams-nationalisten maken telkens weer de fout deze tijdelijke uitbarsting van de man en de vrouw in de straat te veralgemenen. En wel zodanig dat zij doen voorkomen dat zij, de collaborerende Vlaams nationalisten, eigenlijk het slachtoffer zijn van de oorlog en niet de burgers die deze harde bezetting 4 jaar moesten ondergaan. Het tegendeel is wel waar.

Bruno de Wever zegt ook iets in dien aard wannneer hij het heeft over de zogenaamde 'repressie'. Namelijk dat de Vlaamse Beweging er in slaagde om na de oorlog de collaborateur in een slachtofferrol te duwen. En heel veel mensen slikten dit verhaal. Maar nu weet men wel beter.

Ik denk dat je een fout maakt.
Men heeft het namelijk niet over wat er gedaan is door de man in de straat, maar over wat de overheden hebben gedaan.

De Belgische overheid heeft namelijk iedereen vervolgd warvan ze zelfs nog maar dachten dat die iets te maken had met de Duitsers.
En zelfs vandaag nog blijft de Belgische overheid mensen beschuldigen van verraad, terwijl de geschiedenis reeds lang heeft uitgewezen dat vele van hen slechts uit ellende en overlevingsdrang de kant van Nazi-Duitsland kozen en/of omdat ze fout werden ingelicht.

De toenmalige Belgische regering was reeds voor de aanvang van de vechten gevlucht naar Londen en had de Belgische bevolking verweest achtergelaten. De toenmalige koning had het land met zijn bevolking overgedragen aan Nazi-Duitsland.

Het Vlaamse volk werd in de periode voor de oorlog uitgemolken door de overheden en leed honger.

Het is zoals je nu zegt dat de opkomst van de N-VA zuiver de schuld is van de Vlamingen en dat er verder geen vuiltje aan de lucht is.