Belgische managers en Nederlanders

[Adrian M]

Wat Belgische managers anders doen
http://www.managersonline.nl/weblog/...ders-doen.html

Nederlanders houden van Belgen, ook in het bedrijfsleven. Inmiddels wordt één op de vijf AEX-fondsen geleid door een Belg. Andersom niet. Belgen mogen ons niet zo.
Dat durf ik te stellen, want ik hoorde het gisteren letterlijk uit de mond van Rudi de Becker, CEO van Hagemeyer en Vlaming. Dat is mede de reden waarom zakendoen in België lastig kan zijn.

De Becker debatteerde tijdens een bijeenkomst van de Belgian Business Club in Nederland met Dick Dresselhuis, voorzitter van de Nederlandse Kamer van Koophandel in België over cultuurverschillen tussen Nederlanders en Belgen. De bijeenkomst vond plaats op uitnodiging van de Belgische ambassadeur in de Belgische Residentie in Den Haag.

Cultuurshock
Hoe zien Belgen ons? De Becker wilde het wel vertellen en deed dat op zijn Vlaams, dus indirect. Hij gebruikte een citaat van een Amerikaanse vrouw die hij ooit eens had ontmoet. "Het was een vrouw die al in alle uithoeken van de wereld was geweest waaronder China en Rusland. Dat moet een hele cultuurshock zijn geweest, vroeg ik? De vrouw antwoordde dat ze haar grootste cultuurshock pas in Nederland kreeg. Wat zijn die mensen arrogant, luidruchtig, onbeschoft en krenterig," parafraseerde De Becker.

Cultuurverschillen
De moderator van het debat, Paul Wouters van Berenschot en schrijver van het boek België-Nederland, verschil moet er zijn, wist te melden dat uit cultuuronderzoek is gebleken dat er géén twee buurlanden in de wereld zo verschillend zijn als Nederland en België. Ook qua managementstijl zijn er grote verschillen, beaamde De Becker.
De Belgen hanteren meer de Latijnse stijl waar Nederlanders het Rijnlandse overlegmodel omarmen. Van dat overlegmodel moeten Belgen niks hebben. "Bij Hagemeyer heb ik bijvoorbeeld gelijk uit de statuten laten schrappen dat beslissingen in de Raad van Bestuur met meerderheid van stemmen moeten worden genomen," onthulde De Becker.
Daar kwam hij vrij gemakkelijk mee weg want "Nederlanders houden wel van Belgen."

Nederlanders zijn gemakkelijker te managen dan Belgen, aldus De Becker. "Ze zijn openhartig en direct en komen openlijk met kritiek.
Belgen doen dat niet. Die zeggen ‘ja’, maar doen ‘nee’. Als Nederlanders ‘ja’ zeggen, gebeurt het ook."

Transparantie
Transparantie, daar houden Nederlanders van. Belgen niet, die hebben het liefst ondoorzichtige complexiteit. "In die complexiteit vind je als manager altijd wel een manier om je doel te bereiken.
Neem nou de matrix-structuur van organisaties – een heel complex bestuursmodel. In Duitsland en Nederland moeten ze daar niks van hebben. In Italië (waar het Latijnse model in feite is uitgevonden - FA) vinden ze het fantastisch," aldus De Becker.

Eetcultuur
Voor Nederlanders is het niet gemakkelijk om in België zaken te doen. Onze directheid, efficiëntie en de neiging om altijd het laatste woord te willen hebben worden niet gewaardeerd.
Neem de eetcultuur in het Belgische zakenleven. Nederlanders begrijpen daar niet veel van, ze vinden het tijdverspilling en komen het liefst snel terzake. "Niet doen," adviseert De Becker. "Laat de zakelijke papieren in de auto liggen en ga onder het genot van een wijntje uitgebreid tafelen. Begin niet over zaken, dat komt later wel."

Voordeel
Toch kan het Nederlander-zijn ook een voordeel zijn in België, vooral in het Franstalige Wallonië, zo benadrukte Dick Dresselhuis, die voorheen de Belgisch/Franse tak van Unidek leidde, een toeleverancier van bouwmaterialen.
"Als ik een conflict had in Vlaanderen, dan stuurde ik een Vlaming, maar was er een conflict in Wallonië, dan ging ik zelf. En ik benadrukte dan dat ik absoluut geen Vlaming was – dat hielp."

[Adrian M]

Samenwerking tussen Nederlanders en Belgen zit vol valkuilen
Paul Wouters over beledigingen en hardnekkige misverstanden
http://www.managementboek.nl/artikel/170

Als lid van de raad van toezicht van een Rabobank is Paul Wouters helemaal ingeburgerd in Nederland. De filosoof schreef een mooi boek over de onverwacht grote verschillen tussen Belgen en Nederlanders. Zijn Nederlanders arrogant? 'Nee, er is pas sprake is van arrogantie wanneer iemand als enige het hoogste woord wil voeren. Maar dat hebben Nederlanders niet. Ze verwachten ook repliek.'

Geen typische Belg
Alsof het een interview voor Story of Privé betreft, zo val ik met de deur in huis en vraag ik Paul Wouters met wat voor vrouw hij getrouwd is. In zijn boek 'België-Nederland. Verschil moet er zijn' raadt hij namelijk mannen aan, als ze de weg van de minste weerstand verkiezen, te vrijen met een Nederlandse: 'Belgische juffrouwen flirten minder, stellen zich passiever op.' En te trouwen met een Belgische: 'Ouderwetse rolpatronen zijn nog grotendeels in zwang en de boekhouding van lusten en lasten wordt niet al te nauwgezet gecontroleerd.' Maar in één adem laat hij er op volgen: 'Ik laat de vraag open of de weg van de minste weerstand ook de meest prikkelende is.'

Aha! Wouters heeft een Nederlandse vrouw. Waarom dan zulke omslachtige aanbevelingen voor de huwelijksmarkt? 'Ik moet me indekken. Je weet maar nooit of de kinderen mijn boek lezen en ik wil niet dat ze zeggen: "Papa, je hebt mama beledigd."'

Paul Wouters is Belg en filosoof. Hij was van 1983 tot 2002 directeur van de Internationale School voor Wijsbegeerte in Leusden en is tegenwoordig als senior consultant verbonden aan WagenaarHoes Organisatieadvies in Driebergen. Zijn vrouw en hij hebben drie kinderen van 18, 16 en 10 jaar. Exemplaren die zich volslagen Nederlands voelen, die hun vader Urb (van Urbanus) noemen en hem als een wandelende Belgenmop in huis beschouwen.

'Ik ben geen typische Belg meer, ik heb een ontzettend grote mond gekregen,' legt Wouters uit. Dit naar aanleiding van de bijna Pavloviaanse reactie van Nederlanders als ze een Vlaming horen praten. Allemaal maken ze de spreker hun complimenten voor zijn woordkeuze en -gebruik. 'Beeldend' of 'bloemrijk' is wat Wouters het vaakst hoort. Het is bedoeld als compliment. Maar in feite is het een belediging wanneer mensen alleen worden beoordeeld op de vorm en niet op de inhoud van wat ze te zeggen hebben.

'Een normale Belg heeft dezelfde reactie als ik, maar hij haalt het niet in zijn hoofd dat te zeggen. Anders dan Nederlanders hebben Belgen hun hart niet op de tong, dat past niet binnen onze cultuur. Daarom denken Nederlanders: "Ach wat een bescheiden, schattige mensen zijn die Belgen toch. Ze spreken ons nooit tegen." Maar intussen denken die Belgen wel: "Stomme Hollander, rot toch op."'

Palaver
Ook al kiest Wouters na 23 jaar Nederland vooral woorden en uitdrukkingen die hier te lande gangbaar zijn, af en toe schemert er toch iets Vlaams door in zijn boek. Dan kan ik het als 'stomme Hollandse' niet helpen dat ik behalve door de inhoud óók door zijn woordkeuze gecharmeerd word. Bijvoorbeeld wanneer hij zijn boek omschrijft als: 'Geen wetenschappelijk traktaat maar een palaver of een causerie.'

Dan vraag ik: 'Wat is een palaver? In Nederland wordt dat woord zelden gebruikt. Dat moet Vlaams zijn.' Wouters kijkt verbaasd. Hij ziet meer verwantschap met de chautauqua's uit bijvoorbeeld 'Zen en de kunst van het motoronderhoud'. Ofwel beschouwingen die willen stichten en vermaken, de geest willen scherpen en cultuur en inzicht willen brengen aan de oren en gedachten van de luisteraar. En op basis waarvan aan het eind een besluit wordt genomen.

Zo gaat dat ook in zijn boek. Na vele omwegen met prikkelende en leerzame beschouwingen over taal, cultuur, geschiedenis, levensstijl en economie komt Wouters op aannemelijke en falsifieerbare gronden tot de conclusie: een mens kan beter Nederlander zijn dan Belg. Vraag hem liever niet deze stelling tot in de puntjes voor een hooggerechtshof van scherpslijpers te verdedigen. Daar gaat het hem niet om. 'Het is een retorische manier om een - naar ik hoop - interessant verhaal te vertellen.'

Klantvriendelijkheid
In die opzet is hij zeker geslaagd. Want zijn boek gaat niet alleen over de onmiskenbare en grote verschillen tussen Belgen en Nederlanders. Het snijdt ook thema's aan die álle westerse landen raken. Zoals bijvoorbeeld 'de ziekte van Baumol'. Wouters kwam terecht bij deze Amerikaanse econoom toen hij probeerde te doorgronden waarom klantvriendelijkheid in Nederland vaak ver te zoeken is, terwijl Nederlanders als handelaren al eeuwenlang specialisten in dienstverlening zijn.

Kort gezegd betoogt Baumol dat in lang niet alle sectoren grote productiviteitsverbeteringen mogelijk zijn. In de industrie kan het goed; kijk naar de telkens dalende prijzen voor consumentenelektronica. In de dienstverlening is productiviteitsstijging veel lastiger; het Concertgebouw heeft in 2006 evenveel musici en tijd nodig voor de uitvoering van de Vijfde van Beethoven als in 1906. Ook de kapper kan niet sneller knippen en de verpleegkundige kan niet vlugger luisteren dan honderd jaar geleden.

Niettemin willen ferme managers de overheid leren bedrijfsmatig te werken. Ze spelen leentjebuur bij de industrie en komen bijvoorbeeld met protocollen voor het aantal minuten dat aan een bepaalde soort zorg mag worden besteed. Alleen door te jachten en te jagen lukt het zorgverleners daaraan te voldoen. De kwaliteit van de zorg lijdt onder deze werkdruk, net als de zorgverlener zelf.

Terug naar de paradox van de geringe klantvriendelijkheid in een land vol dienstverleners. Wouters: 'Dienstverlening is te automatiseren, het is een begrip dat tot de systeemwereld hoort. Maar klantvriendelijkheid zit in een andere sfeer, het is een woord dat ook belevingswaarde uitdrukt. Daarbij gaat het om minder tastbare zaken, zoals de bereidheid en het vermogen je in te leven in het perspectief van de klant. Een Belgische zuster in het ziekenhuis heeft natuurlijk net zo goed haar protocollen, maar ze zal daar iets makkelijker dan haar Nederlandse collega overheen stappen wanneer dat in een voorkomend geval met het oog op de kwaliteit aan de orde is. Allemaal zijn we aanbeland in een tijdsgewricht waarin het bijna een vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid vereist wil je de kwaliteit leveren die menselijkerwijs van je kan worden verwacht. Die burgerlijke ongehoorzaamheid gaat Belgen doorgaans iets makkelijker af dan Nederlanders.'

Eigen plan trekken
Daarmee belanden we bij een typisch Belgisch fenomeen. 'Belgen trekken hun eigen plan,' wordt er vaak gezegd. Ook door Wouters. Wouters: 'Een Belg heeft er geen last van dat er een kloof gaapt tussen wat hij formeel moet doen en wat hij in feite doet. Nederlanders zijn veel rechtlijniger. In de trant van wat Fortuyn verwoordde als: "Ik zeg wat ik denk en ik doe wat ik zeg." Zo zit in een Belg niet in elkaar. Die ziet dat je het zo niet redt in dit complexe leven.'

De Nederlandse rechtlijnigheid kan overigens twee totaal verschillende kanten op gaan. 'Of ze zetten een grote bek op. Of ze houden zich nauwgezet aan de afspraken. Een Belg is veel gelaagder. Die weet dat je ongrijpbaar moet zijn en ziet dat rechtlijnigheid een slechte strategie is als het er om gaat te overleven in barre omstandigheden.'

Volgens Wouters vindt deze eigenschap zijn oorsprong in de positie van underdog die in de Belgen ingebakken zit. Walen ten opzichte van de dominante Franse cultuur, Vlamingen ten opzichte van Nederlanders én de Walen. 'Die underdogpositie heeft Belgen geleerd zich gedeisd te houden, te veinzen en te vleien. Ja zeggen en nee doen is een overlevingsstrategie.'

Afspraken
Die eigenschap maakt Belgisch-Nederlandse samenwerking vaak moeizaam. Wouters, die geregeld bij dit soort zaken adviseert, maakte eens mee dat een Belg onomwonden zei: 'Wij houden ons niet zo aan afspraken.' Waarop iedereen geschrokken zweeg. Na een halve minuut vroeg Wouters: 'Wou je het ook zo houden?' Uiteindelijk is er de volgende afspraak gekomen: 'Je houdt je aan afspraken als een Nederlander, maar je gaat er je flexibel mee om als een Belg.'

De onderlinge verschillen tussen de buurlanden zijn groter dan je denkt. De omgang tussen Belgen en Nederlanders zit vol onvermoede valkuilen. Voor een belangrijk deel zijn die terug te voeren op verschillen in cultuur. De internationale cultuurkenner bij uitstek, de Nederlander Geert Hofstede, ontwikkelde dimensies om cultuurverschillen te meten. Kijk je door zijn bril naar Nederland en België, dan zie je niet twee buurlanden met (grotendeels) dezelfde taal. Maar dan valt het op dat Belgen net Fransen zijn, terwijl Nederlanders op Denen, Noren of Zweden lijken. Fransen en Zweden hebben weinig gemeenschappelijk, Belgen en Nederlanders evenmin.

Het meest in het oog springende verschil is de score op 'machtafstand'. Nederlanders vinden het niet acceptabel dat macht ongelijk is verdeeld en tonen weinig openlijk respect voor hoger geplaatsten. Volgens Wouters is er in Nederland zelfs sprake van sociale inversie: wie hier onder aan de ladder staat blaast vaak het hoogst van de toren. In België heeft de machtigste het hoogste woord en is de minst machtige een gedweeë volger.

Het zit al in de opvoeding. Nederlandse ouders moedigen hun kinderen vanaf het prille begin aan zich uit te spreken en te zeggen wat ze op hun hart hebben. Kinderen zijn gewend openhartig te spreken in aanwezigheid van machthebbers. Op school gaat het precies zo. In België leren de kinderen dat ze achting moeten hebben voor de oudere generatie. Als je wat te melden hebt, kun je beleefd je vinger opsteken en als je toestemming krijgt, mag je beleefd iets vragen of opmerken. Zo gaat het daar later op het werk ook.

Arrogantie
Wouters weet het. Toch schrok hij ervan toen een Belgische loopbaanbegeleidster hem naar aanleiding van zijn boek mailde dat ze er veel steun aan had bij haar begeleiding van Nederlanders die waren ontslagen wegens arrogantie. Uit haar dossiers bleek dat dit de ontslaggrond was voor acht van de tien Nederlanders die in België worden ontslagen. 'Het is een elementair misverstand. Hoe vaak adviseer ik Nederlanders en Belgen niet daarop te letten? Maar ze leren het niet. Nederlanders niet om zich op een andere manier te uiten. Belgen niet om in te zien dat er pas sprake is van arrogantie wanneer iemand als enige het hoogste woord wil voeren. Maar dat hebben Nederlanders niet. Ze verwachten ook repliek. Tja, en daarom vinden ze een Belg die in zijn schulp kruipt kruiperig. Dit is een structurele kwestie.'

Hoe staat het na 23 jaar met Wouters' inburgering en heeft hij voor minister Verdonk nog interessante maatstaven om te meten of een allochtoon zich de Nederlandse cultuur voldoende eigen heeft gemaakt? Wouters: 'Ik ben lid van een raad van toezicht van een Rabobank. Die inburgeringcursus heb ik niet meer nodig. Want wat is er nu Nederlandser dan een coöperatieve bank, waarbij idealisme en handelsgeest samengaan?'

Conversatietechniek
'Ook iemand die een typisch Nederlands verjaarspartijtje kan uitzitten, heeft naar mijn smaak een inburgeringscertificaat verdiend. Dat vind ik heel knap. Ik heb het één keer gedaan, maar het is niets voor mij,' stelt Wouters vast. Serieuzer is hij wanneer hij het heeft over de typisch Nederlandse manier van discussiëren. 'Ik vind het reuze knap wanneer iemand hier in een conversatie zijn mening over het voetlicht weet te krijgen. De conversatietechniek is heel anders dan in het buitenland. Nederlanders zijn niet gewend een stilte te laten vallen. Ze praten al voordat de ander is uitgepraat. Ik ben gewend te wachten tot iemand stil is. Dus ben ik veel te afwachtend en zeg ik een hele tijd niets. Op het laatst wil ik dan toch ook mijn punt maken. Maar dat doe ik heel onhandig. Plompverloren en buiten de orde. Doordat ik de conversatietechniek niet beheers, word ik van de weeromstuit vaak een olifant in de porseleinkast. Ik vind het heel moeilijk de onuitgesproken regieaanwijzingen op te pakken. Dat luistert heel nauw. In Enschede gaat het weer een fractie van een seconde anders dan in de Randstad.'

Vindt Wouters iemand als Ayaan Hirsi Ali een geïntegreerde Nederlander? Zeker is dat de VVD-politica nog wel het een en ander te leren heeft. Wouters vertelt over een bezoek van haar aan een Islamitische lagere school in Amersfoort. Nederlandse kinderen die het op televisie zagen waren teleurgesteld. 'Ze stak geheel eigenstandig een dogmatisch verhaal af. Van een dialoog of het kweken van onderling begrip, was geen sprake. Ze luisterde niet naar wat de kinderen te zeggen hadden of wilden vragen. Zoals gezegd, is dat niet erg Nederlands. Nederlandse kinderen zijn gewend openhartig te spreken, ook in aanwezigheid van een bekende politica.'

[Stingray]

Dus een manager bevestigt het : laat de directie gewoon wat zagen en doe verder uw ding. Staat genoteerd.

[Liederik]

Oorspronkelijk geplaatst door Adrian M

[Neem de eetcultuur in het Belgische zakenleven. Nederlanders begrijpen daar niet veel van, ze vinden het tijdverspilling en komen het liefst snel terzake. "Niet doen," adviseert De Becker. "Laat de zakelijke papieren in de auto liggen en ga onder het genot van een wijntje uitgebreid tafelen. Begin niet over zaken, dat komt later wel."

Zorg wel dat je zelf enkel je lippen natmaakt aan dat wijnglas. Alcohol drinken als je moet onderhandelen is stom, stom, stom. Je verliest totaal je scherpte.

[quercus]

Oorspronkelijk geplaatst door Adrian M

Wat Belgische managers anders doen
http://www.managersonline.nl/weblog/...ders-doen.html

Nederlanders houden van Belgen, ook in het bedrijfsleven. Inmiddels wordt één op de vijf AEX-fondsen geleid door een Belg. Andersom niet. Belgen mogen ons niet zo.
Dat durf ik te stellen, want ik hoorde het gisteren letterlijk uit de mond van Rudi de Becker, CEO van Hagemeyer en Vlaming. Dat is mede de reden waarom zakendoen in België lastig kan zijn.

De Becker debatteerde tijdens een bijeenkomst van de Belgian Business Club in Nederland met Dick Dresselhuis, voorzitter van de Nederlandse Kamer van Koophandel in België over cultuurverschillen tussen Nederlanders en Belgen. De bijeenkomst vond plaats op uitnodiging van de Belgische ambassadeur in de Belgische Residentie in Den Haag.

Cultuurshock
Hoe zien Belgen ons? De Becker wilde het wel vertellen en deed dat op zijn Vlaams, dus indirect. Hij gebruikte een citaat van een Amerikaanse vrouw die hij ooit eens had ontmoet. "Het was een vrouw die al in alle uithoeken van de wereld was geweest waaronder China en Rusland. Dat moet een hele cultuurshock zijn geweest, vroeg ik? De vrouw antwoordde dat ze haar grootste cultuurshock pas in Nederland kreeg. Wat zijn die mensen arrogant, luidruchtig, onbeschoft en krenterig," parafraseerde De Becker.

Cultuurverschillen
De moderator van het debat, Paul Wouters van Berenschot en schrijver van het boek België-Nederland, verschil moet er zijn, wist te melden dat uit cultuuronderzoek is gebleken dat er géén twee buurlanden in de wereld zo verschillend zijn als Nederland en België. Ook qua managementstijl zijn er grote verschillen, beaamde De Becker.
De Belgen hanteren meer de Latijnse stijl waar Nederlanders het Rijnlandse overlegmodel omarmen. Van dat overlegmodel moeten Belgen niks hebben. "Bij Hagemeyer heb ik bijvoorbeeld gelijk uit de statuten laten schrappen dat beslissingen in de Raad van Bestuur met meerderheid van stemmen moeten worden genomen," onthulde De Becker.
Daar kwam hij vrij gemakkelijk mee weg want "Nederlanders houden wel van Belgen."

Nederlanders zijn gemakkelijker te managen dan Belgen, aldus De Becker. "Ze zijn openhartig en direct en komen openlijk met kritiek.
Belgen doen dat niet. Die zeggen ‘ja’, maar doen ‘nee’. Als Nederlanders ‘ja’ zeggen, gebeurt het ook."

Transparantie
Transparantie, daar houden Nederlanders van. Belgen niet, die hebben het liefst ondoorzichtige complexiteit. "In die complexiteit vind je als manager altijd wel een manier om je doel te bereiken.
Neem nou de matrix-structuur van organisaties – een heel complex bestuursmodel. In Duitsland en Nederland moeten ze daar niks van hebben. In Italië (waar het Latijnse model in feite is uitgevonden - FA) vinden ze het fantastisch," aldus De Becker.

Eetcultuur
Voor Nederlanders is het niet gemakkelijk om in België zaken te doen. Onze directheid, efficiëntie en de neiging om altijd het laatste woord te willen hebben worden niet gewaardeerd.
Neem de eetcultuur in het Belgische zakenleven. Nederlanders begrijpen daar niet veel van, ze vinden het tijdverspilling en komen het liefst snel terzake. "Niet doen," adviseert De Becker. "Laat de zakelijke papieren in de auto liggen en ga onder het genot van een wijntje uitgebreid tafelen. Begin niet over zaken, dat komt later wel."

Voordeel
Toch kan het Nederlander-zijn ook een voordeel zijn in België, vooral in het Franstalige Wallonië, zo benadrukte Dick Dresselhuis, die voorheen de Belgisch/Franse tak van Unidek leidde, een toeleverancier van bouwmaterialen.
"Als ik een conflict had in Vlaanderen, dan stuurde ik een Vlaming, maar was er een conflict in Wallonië, dan ging ik zelf. En ik benadrukte dan dat ik absoluut geen Vlaming was – dat hielp."

Sta mij toe daar één duidelijke kritiek over te uiten:

Er wordt in die (foute) analyse onafgebroken over "Belgen" gesproken. Alsof België demografisch uit een vrij homogene entiteit zou bestaan. Welnu, en dat zouden ze ook in Nederland horen te weten, er is een hemelsbreed verschil tussen Vlamingen en Franstaligen. Laat de Vlamingen verlost zijn van de Franstaligen en de relatie met Nederlanders zal er zienderogen op verbeteren.

[system]

Oorspronkelijk geplaatst door Adrian M

Samenwerking tussen Nederlanders en Belgen zit vol valkuilen
Paul Wouters over beledigingen en hardnekkige misverstanden
http://www.managementboek.nl/artikel/170

Als lid van de raad van toezicht van een Rabobank is Paul Wouters helemaal ingeburgerd in Nederland. De filosoof schreef een mooi boek over de onverwacht grote verschillen tussen Belgen en Nederlanders. Zijn Nederlanders arrogant? 'Nee, er is pas sprake is van arrogantie wanneer iemand als enige het hoogste woord wil voeren. Maar dat hebben Nederlanders niet. Ze verwachten ook repliek.'

Geen typische Belg
Alsof het een interview voor Story of Privé betreft, zo val ik met de deur in huis en vraag ik Paul Wouters met wat voor vrouw hij getrouwd is. In zijn boek 'België-Nederland. Verschil moet er zijn' raadt hij namelijk mannen aan, als ze de weg van de minste weerstand verkiezen, te vrijen met een Nederlandse: 'Belgische juffrouwen flirten minder, stellen zich passiever op.' En te trouwen met een Belgische: 'Ouderwetse rolpatronen zijn nog grotendeels in zwang en de boekhouding van lusten en lasten wordt niet al te nauwgezet gecontroleerd.' Maar in één adem laat hij er op volgen: 'Ik laat de vraag open of de weg van de minste weerstand ook de meest prikkelende is.'

Aha! Wouters heeft een Nederlandse vrouw. Waarom dan zulke omslachtige aanbevelingen voor de huwelijksmarkt? 'Ik moet me indekken. Je weet maar nooit of de kinderen mijn boek lezen en ik wil niet dat ze zeggen: "Papa, je hebt mama beledigd."'

Paul Wouters is Belg en filosoof. Hij was van 1983 tot 2002 directeur van de Internationale School voor Wijsbegeerte in Leusden en is tegenwoordig als senior consultant verbonden aan WagenaarHoes Organisatieadvies in Driebergen. Zijn vrouw en hij hebben drie kinderen van 18, 16 en 10 jaar. Exemplaren die zich volslagen Nederlands voelen, die hun vader Urb (van Urbanus) noemen en hem als een wandelende Belgenmop in huis beschouwen.

'Ik ben geen typische Belg meer, ik heb een ontzettend grote mond gekregen,' legt Wouters uit. Dit naar aanleiding van de bijna Pavloviaanse reactie van Nederlanders als ze een Vlaming horen praten. Allemaal maken ze de spreker hun complimenten voor zijn woordkeuze en -gebruik. 'Beeldend' of 'bloemrijk' is wat Wouters het vaakst hoort. Het is bedoeld als compliment. Maar in feite is het een belediging wanneer mensen alleen worden beoordeeld op de vorm en niet op de inhoud van wat ze te zeggen hebben.

'Een normale Belg heeft dezelfde reactie als ik, maar hij haalt het niet in zijn hoofd dat te zeggen. Anders dan Nederlanders hebben Belgen hun hart niet op de tong, dat past niet binnen onze cultuur. Daarom denken Nederlanders: "Ach wat een bescheiden, schattige mensen zijn die Belgen toch. Ze spreken ons nooit tegen." Maar intussen denken die Belgen wel: "Stomme Hollander, rot toch op."'

Palaver
Ook al kiest Wouters na 23 jaar Nederland vooral woorden en uitdrukkingen die hier te lande gangbaar zijn, af en toe schemert er toch iets Vlaams door in zijn boek. Dan kan ik het als 'stomme Hollandse' niet helpen dat ik behalve door de inhoud óók door zijn woordkeuze gecharmeerd word. Bijvoorbeeld wanneer hij zijn boek omschrijft als: 'Geen wetenschappelijk traktaat maar een palaver of een causerie.'

Dan vraag ik: 'Wat is een palaver? In Nederland wordt dat woord zelden gebruikt. Dat moet Vlaams zijn.' Wouters kijkt verbaasd. Hij ziet meer verwantschap met de chautauqua's uit bijvoorbeeld 'Zen en de kunst van het motoronderhoud'. Ofwel beschouwingen die willen stichten en vermaken, de geest willen scherpen en cultuur en inzicht willen brengen aan de oren en gedachten van de luisteraar. En op basis waarvan aan het eind een besluit wordt genomen.

Zo gaat dat ook in zijn boek. Na vele omwegen met prikkelende en leerzame beschouwingen over taal, cultuur, geschiedenis, levensstijl en economie komt Wouters op aannemelijke en falsifieerbare gronden tot de conclusie: een mens kan beter Nederlander zijn dan Belg. Vraag hem liever niet deze stelling tot in de puntjes voor een hooggerechtshof van scherpslijpers te verdedigen. Daar gaat het hem niet om. 'Het is een retorische manier om een - naar ik hoop - interessant verhaal te vertellen.'

Klantvriendelijkheid
In die opzet is hij zeker geslaagd. Want zijn boek gaat niet alleen over de onmiskenbare en grote verschillen tussen Belgen en Nederlanders. Het snijdt ook thema's aan die álle westerse landen raken. Zoals bijvoorbeeld 'de ziekte van Baumol'. Wouters kwam terecht bij deze Amerikaanse econoom toen hij probeerde te doorgronden waarom klantvriendelijkheid in Nederland vaak ver te zoeken is, terwijl Nederlanders als handelaren al eeuwenlang specialisten in dienstverlening zijn.

Kort gezegd betoogt Baumol dat in lang niet alle sectoren grote productiviteitsverbeteringen mogelijk zijn. In de industrie kan het goed; kijk naar de telkens dalende prijzen voor consumentenelektronica. In de dienstverlening is productiviteitsstijging veel lastiger; het Concertgebouw heeft in 2006 evenveel musici en tijd nodig voor de uitvoering van de Vijfde van Beethoven als in 1906. Ook de kapper kan niet sneller knippen en de verpleegkundige kan niet vlugger luisteren dan honderd jaar geleden.

Niettemin willen ferme managers de overheid leren bedrijfsmatig te werken. Ze spelen leentjebuur bij de industrie en komen bijvoorbeeld met protocollen voor het aantal minuten dat aan een bepaalde soort zorg mag worden besteed. Alleen door te jachten en te jagen lukt het zorgverleners daaraan te voldoen. De kwaliteit van de zorg lijdt onder deze werkdruk, net als de zorgverlener zelf.

Terug naar de paradox van de geringe klantvriendelijkheid in een land vol dienstverleners. Wouters: 'Dienstverlening is te automatiseren, het is een begrip dat tot de systeemwereld hoort. Maar klantvriendelijkheid zit in een andere sfeer, het is een woord dat ook belevingswaarde uitdrukt. Daarbij gaat het om minder tastbare zaken, zoals de bereidheid en het vermogen je in te leven in het perspectief van de klant. Een Belgische zuster in het ziekenhuis heeft natuurlijk net zo goed haar protocollen, maar ze zal daar iets makkelijker dan haar Nederlandse collega overheen stappen wanneer dat in een voorkomend geval met het oog op de kwaliteit aan de orde is. Allemaal zijn we aanbeland in een tijdsgewricht waarin het bijna een vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid vereist wil je de kwaliteit leveren die menselijkerwijs van je kan worden verwacht. Die burgerlijke ongehoorzaamheid gaat Belgen doorgaans iets makkelijker af dan Nederlanders.'

Eigen plan trekken
Daarmee belanden we bij een typisch Belgisch fenomeen. 'Belgen trekken hun eigen plan,' wordt er vaak gezegd. Ook door Wouters. Wouters: 'Een Belg heeft er geen last van dat er een kloof gaapt tussen wat hij formeel moet doen en wat hij in feite doet. Nederlanders zijn veel rechtlijniger. In de trant van wat Fortuyn verwoordde als: "Ik zeg wat ik denk en ik doe wat ik zeg." Zo zit in een Belg niet in elkaar. Die ziet dat je het zo niet redt in dit complexe leven.'

De Nederlandse rechtlijnigheid kan overigens twee totaal verschillende kanten op gaan. 'Of ze zetten een grote bek op. Of ze houden zich nauwgezet aan de afspraken. Een Belg is veel gelaagder. Die weet dat je ongrijpbaar moet zijn en ziet dat rechtlijnigheid een slechte strategie is als het er om gaat te overleven in barre omstandigheden.'

Volgens Wouters vindt deze eigenschap zijn oorsprong in de positie van underdog die in de Belgen ingebakken zit. Walen ten opzichte van de dominante Franse cultuur, Vlamingen ten opzichte van Nederlanders én de Walen. 'Die underdogpositie heeft Belgen geleerd zich gedeisd te houden, te veinzen en te vleien. Ja zeggen en nee doen is een overlevingsstrategie.'

Afspraken
Die eigenschap maakt Belgisch-Nederlandse samenwerking vaak moeizaam. Wouters, die geregeld bij dit soort zaken adviseert, maakte eens mee dat een Belg onomwonden zei: 'Wij houden ons niet zo aan afspraken.' Waarop iedereen geschrokken zweeg. Na een halve minuut vroeg Wouters: 'Wou je het ook zo houden?' Uiteindelijk is er de volgende afspraak gekomen: 'Je houdt je aan afspraken als een Nederlander, maar je gaat er je flexibel mee om als een Belg.'

De onderlinge verschillen tussen de buurlanden zijn groter dan je denkt. De omgang tussen Belgen en Nederlanders zit vol onvermoede valkuilen. Voor een belangrijk deel zijn die terug te voeren op verschillen in cultuur. De internationale cultuurkenner bij uitstek, de Nederlander Geert Hofstede, ontwikkelde dimensies om cultuurverschillen te meten. Kijk je door zijn bril naar Nederland en België, dan zie je niet twee buurlanden met (grotendeels) dezelfde taal. Maar dan valt het op dat Belgen net Fransen zijn, terwijl Nederlanders op Denen, Noren of Zweden lijken. Fransen en Zweden hebben weinig gemeenschappelijk, Belgen en Nederlanders evenmin.

Het meest in het oog springende verschil is de score op 'machtafstand'. Nederlanders vinden het niet acceptabel dat macht ongelijk is verdeeld en tonen weinig openlijk respect voor hoger geplaatsten. Volgens Wouters is er in Nederland zelfs sprake van sociale inversie: wie hier onder aan de ladder staat blaast vaak het hoogst van de toren. In België heeft de machtigste het hoogste woord en is de minst machtige een gedweeë volger.

Het zit al in de opvoeding. Nederlandse ouders moedigen hun kinderen vanaf het prille begin aan zich uit te spreken en te zeggen wat ze op hun hart hebben. Kinderen zijn gewend openhartig te spreken in aanwezigheid van machthebbers. Op school gaat het precies zo. In België leren de kinderen dat ze achting moeten hebben voor de oudere generatie. Als je wat te melden hebt, kun je beleefd je vinger opsteken en als je toestemming krijgt, mag je beleefd iets vragen of opmerken. Zo gaat het daar later op het werk ook.

Arrogantie
Wouters weet het. Toch schrok hij ervan toen een Belgische loopbaanbegeleidster hem naar aanleiding van zijn boek mailde dat ze er veel steun aan had bij haar begeleiding van Nederlanders die waren ontslagen wegens arrogantie. Uit haar dossiers bleek dat dit de ontslaggrond was voor acht van de tien Nederlanders die in België worden ontslagen. 'Het is een elementair misverstand. Hoe vaak adviseer ik Nederlanders en Belgen niet daarop te letten? Maar ze leren het niet. Nederlanders niet om zich op een andere manier te uiten. Belgen niet om in te zien dat er pas sprake is van arrogantie wanneer iemand als enige het hoogste woord wil voeren. Maar dat hebben Nederlanders niet. Ze verwachten ook repliek. Tja, en daarom vinden ze een Belg die in zijn schulp kruipt kruiperig. Dit is een structurele kwestie.'

Hoe staat het na 23 jaar met Wouters' inburgering en heeft hij voor minister Verdonk nog interessante maatstaven om te meten of een allochtoon zich de Nederlandse cultuur voldoende eigen heeft gemaakt? Wouters: 'Ik ben lid van een raad van toezicht van een Rabobank. Die inburgeringcursus heb ik niet meer nodig. Want wat is er nu Nederlandser dan een coöperatieve bank, waarbij idealisme en handelsgeest samengaan?'

Conversatietechniek
'Ook iemand die een typisch Nederlands verjaarspartijtje kan uitzitten, heeft naar mijn smaak een inburgeringscertificaat verdiend. Dat vind ik heel knap. Ik heb het één keer gedaan, maar het is niets voor mij,' stelt Wouters vast. Serieuzer is hij wanneer hij het heeft over de typisch Nederlandse manier van discussiëren. 'Ik vind het reuze knap wanneer iemand hier in een conversatie zijn mening over het voetlicht weet te krijgen. De conversatietechniek is heel anders dan in het buitenland. Nederlanders zijn niet gewend een stilte te laten vallen. Ze praten al voordat de ander is uitgepraat. Ik ben gewend te wachten tot iemand stil is. Dus ben ik veel te afwachtend en zeg ik een hele tijd niets. Op het laatst wil ik dan toch ook mijn punt maken. Maar dat doe ik heel onhandig. Plompverloren en buiten de orde. Doordat ik de conversatietechniek niet beheers, word ik van de weeromstuit vaak een olifant in de porseleinkast. Ik vind het heel moeilijk de onuitgesproken regieaanwijzingen op te pakken. Dat luistert heel nauw. In Enschede gaat het weer een fractie van een seconde anders dan in de Randstad.'

Vindt Wouters iemand als Ayaan Hirsi Ali een geïntegreerde Nederlander? Zeker is dat de VVD-politica nog wel het een en ander te leren heeft. Wouters vertelt over een bezoek van haar aan een Islamitische lagere school in Amersfoort. Nederlandse kinderen die het op televisie zagen waren teleurgesteld. 'Ze stak geheel eigenstandig een dogmatisch verhaal af. Van een dialoog of het kweken van onderling begrip, was geen sprake. Ze luisterde niet naar wat de kinderen te zeggen hadden of wilden vragen. Zoals gezegd, is dat niet erg Nederlands. Nederlandse kinderen zijn gewend openhartig te spreken, ook in aanwezigheid van een bekende politica.'

Ik beweer bovenstaande al een heel poosje. Zoek het maar eens op in de draad :'Vlaanderen en Nederland gaan niet samen.'. En het verheugt me dat anderen dit nu ook zeggen, maar het verbaast me niet. Immers, zij zeggen maar net hetzelfde als al de andere Belgen die zaken doen met Nederlanders. Die zeggen dat ook al j�*�*ren.

[Adrian M]

Oorspronkelijk geplaatst door system

Ik beweer bovenstaande al een heel poosje. Zoek het maar eens op in de draad :'Vlaanderen en Nederland gaan niet samen.'. En het verheugt me dat anderen dit nu ook zeggen, maar het verbaast me niet. Immers, zij zeggen maar net hetzelfde als al de andere Belgen die zaken doen met Nederlanders. Die zeggen dat ook al j�*�*ren.

Het verheugt je wat ook andere Belgen zeggen over Nederlanders.
Probeer ook eens naar de Belgische cultuur te kijken ipv alleen te wijzen op de Nederlandse cultuur.

Nederlanders zijn bijvoorbeeld onbetrouwbaar, maar hoe denk je dat Nederlanders dit in hun ogen beleven wat betreft Belgen?

Quote: "Ze zijn openhartig en direct en komen openlijk met kritiek.
Belgen doen dat niet. Die zeggen ‘ja’, maar doen ‘nee’. Als Nederlanders ‘ja’ zeggen, gebeurt het ook."

Is daarmee de één onbetrouwbaar en de ander niet? Nee, het is maar hoe je het ziet en voelt vanuit de eigen cultuurbeleving.
Voor een Belg bijvoorbeeld is je niet aan afspraken houden normaal en wordt niet als negatief ervaren.
Daarentegen, vanuit de Nederlands cultuur gezien wordt dit als een sterk negatieve eigenschap gezien

Hieruit ontstaan ook de problemen bij handel en tevens in de politiek.
Het verwachtingspatroon dat men heeft van de ander, vanuit de eigen cultuur gezien, zorgt voor ellende als men onvoldoende ervaring met de cultuur van de andere partij heeft.
Een deel van de problematiek wat betreft de Hedwige polder kan hier dan ook uit verklaard worden.

Wat je als negatief bestempelt is maar net vanuit welk verwachtingspatroon het benaderd wordt.
Wat door de één als positief bestempeld wordt zal door de ander als negatief ervaren worden.

Als een Nederlander aan de praat gaat verwacht hij een stevige portie repliek terug, blijft de ander daarentegen op de vlakte en zegt ja en amen gaat
hij ervan uit dat de ander instemt met wat hij zegt.
De Nederlander denkt nu dat er overeenstemming is, vervolgens doet de ander iets totaal anders dan de Nederlander vanuit is gegaan.
De Nederlander snapt er totaal niets meer, zwart/wit gezegd hij zou de ander het liefst op z/n bek slaan en vind de ander een gluiper en onbetrouwbaar.

Iemand die in Nederland altijd ja en amen zegt krijgt nauwelijks of geen waardering van zijn landgenoten.


Overigens geldt het cultuurverschil eveneens tussen Belgen en Duitsers of Fransen, alswel tussen Nederlanders en Duitsers of Fransen.
Het is niet iets specifiek Nederlands <> Belgisch.
Het lijkt me aannemelijk dat culturele verschillen tevens één van de problemen vormt tussen Walloniers en Vlamingen.


Overigens gelden zulke zaken ook in kledingvoorschriften.
Voor een Duitser geldt bijvoorbeeld lage sokken dragen in besprekingen als niet acceptabel.
Nederlandse zakenlui volgen daar soms trainingen in en leren daarmee rekening te houden en altijd ervoor te zorgen dat ze vooral hoge sokken dragen tijdens besprekingen.
Duitsers zijn er tevens zeer opgesteld dat bij besprekingen de schoenen glimmend gepoetst zijn en niet slechts een likje schoensmeer en even een poetsdoek erover.
(Kwam een advies van zo'n trainingsbureau tegen om bij belangrijke besprekingen uit voorzorg desnoods nieuwe schoenen aan te schaffen. Beter gezegd het werd zelfs sterk aangeraden dit altijd te doen

Hierarchie heeft een Nederlander lak aan, het zegt hem niets of iemand een meerdere is.
Instinctief gaat hij dus recht op degene af die er het meeste vanaf weet of verantwoordelijk voor is, niet beseffend dat hij een meerdere of het hoogste directielid in het buitenland daarmee volledig passeert.
Een Nederlandse meerdere zal dit meestal niet zo ervaren daar hij het ziet als een voordeel daar zijn ondergeschikte er meer deslundig in is.
Hiermee kan een Nederlander een doodzonde veroorzaken, daar dit in andere landen zoals Belgie, als onbeschoft wordt ervaren en een deal zelfs op af kan springen.

De Nederlander heeft daarentegen totaal geen idee wat hij verkeerd gedaan zou kunnen hebben. Zelfs al wordt het hem bijgebracht in cursussen is het daarmee nog geen eigen iets geworden en gaat dus regelmatig in de hitte van de strijd in de fout.

Omgekeerd heeft een Belg dit ook, hij heeft er geen idee van dat zijn gedrag als hopeloos onbeschoft en onbetrouwbaar wordt ervaren in het buitenland c.q Nederland.

Een Belg of een Nederlander zijn dus niet beter of minder ten opzichte van elkaar, het is maar net vanuit welk verwachtingspatroon het benaderd wordt.




Cultuurverschillen
De moderator van het debat, Paul Wouters van Berenschot en schrijver van het boek België-Nederland, verschil moet er zijn, wist te melden dat uit cultuuronderzoek is gebleken dat er géén twee buurlanden in de wereld zo verschillend zijn als Nederland en België. Ook qua managementstijl zijn er grote verschillen, beaamde De Becker.
De Belgen hanteren meer de Latijnse stijl waar Nederlanders het Rijnlandse overlegmodel omarmen. Van dat overlegmodel moeten Belgen niks hebben. "Bij Hagemeyer heb ik bijvoorbeeld gelijk uit de statuten laten schrappen dat beslissingen in de Raad van Bestuur met meerderheid van stemmen moeten worden genomen," onthulde De Becker.
Daar kwam hij vrij gemakkelijk mee weg want "Nederlanders houden wel van Belgen."

Nederlanders zijn gemakkelijker te managen dan Belgen, aldus De Becker. "Ze zijn openhartig en direct en komen openlijk met kritiek.
Belgen doen dat niet. Die zeggen ‘ja’, maar doen ‘nee’. Als Nederlanders ‘ja’ zeggen, gebeurt het ook."

Transparantie
Transparantie, daar houden Nederlanders van. Belgen niet, die hebben het liefst ondoorzichtige complexiteit. "In die complexiteit vind je als manager altijd wel een manier om je doel te bereiken.
Neem nou de matrix-structuur van organisaties – een heel complex bestuursmodel. In Duitsland en Nederland moeten ze daar niks van hebben. In Italië (waar het Latijnse model in feite is uitgevonden - FA) vinden ze het fantastisch," aldus De Becker.

[Spinoza]

Oorspronkelijk geplaatst door Adrian M

Hoe zien Belgen ons? De Becker wilde het wel vertellen en deed dat op zijn Vlaams, dus indirect. Hij gebruikte een citaat van een Amerikaanse vrouw die hij ooit eens had ontmoet. "Het was een vrouw die al in alle uithoeken van de wereld was geweest waaronder China en Rusland. Dat moet een hele cultuurshock zijn geweest, vroeg ik? De vrouw antwoordde dat ze haar grootste cultuurshock pas in Nederland kreeg. Wat zijn die mensen arrogant, luidruchtig, onbeschoft en krenterig," parafraseerde De Becker.

Die meneer De Becker is een liegebeest. Nergens ter wereld wordt er zo over ons gedacht, behalve door de Belgen. Helemaal uit te sluiten is het ook weer niet. Want ik heb wel buitenlanders gezien die de Belgen naar de mond praten door negatief te doen over Nederland(ers). Zo hopen ze zichzelf populair te maken bij de Belgen.

[Munglik]

Oorspronkelijk geplaatst door Spinoza

Die meneer De Becker is een liegebeest. Nergens ter wereld wordt er zo over ons gedacht, behalve door de Belgen. Helemaal uit te sluiten is het ook weer niet. Want ik heb wel buitenlanders gezien die de Belgen naar de mond praten door negatief te doen over Nederland(ers). Zo hopen ze zichzelf populair te maken bij de Belgen.

Dat Nederlanders luidruchtig en krenterig zijn hoor je wel vaker van eigenaars van B&B's en dergelijke.

[Nietzsche]

Nederlanders zijn dan ook over het algemeen redelijk luidruchtig.

[Adrian M]

Bij de de Fortis toestanden werd pijnlijk duidelijk dat met name de cultuurverschillen tevens een rol gespeeld hebben, als wel het compleet buiten rangeren door de Belgen van Nederlanders.
Vanuit de Belgische cultuur is dit geen ongewoon iets, eerder normaal, daar het voor een Belg, in zijn beleving, nodig is om zich te omringen met steunpillaren om zijn doel te kunnen bereiken

Nederland vs. België
01 dec 2005

In België is de baas nog echt de baas. Nederlanders kunnen daar maar moeilijk aan wennen, blijkt uit de problemen bij Fortis. Het is een strijd tussen knutselaars en ingenieurs.
Over het algemeen denken Nederlanders positief over hun zuiderburen. Belgen worden gezien als creatief en levenslustig, en je kunt lekker met (of om) ze lachen.

Dat verandert zodra je voor ze moet werken. Want in België is de baas nog echt de baas en de medewerker een ondergeschikte. Aan eindeloze vergaderingen hebben Belgische bazen een broertje dood, net als aan werknemers die het beter denken te weten of op eigen houtje opereren. En wee de argeloze middenmanager die zijn auto op het plekje van de topman parkeert.

Het verschil in Belgische en Nederlandse managementcultuur werd vorige maand pijnlijk duidelijk bij bank-verzekeraar Fortis. Sinds haar oprichting in 2000 is de Nederlandse tak van Fortis is steeds verder ‘gebelgificeerd’.

Vanaf januari zal nog slechts één Nederlander zitting hebben in het negenkoppige dagelijks bestuur van de bank-verzekeraar. De rest van de bestuurders, inclusief ceo Jean-Paul Votron, is Belg. In Het Financieele Dagblad deden hooggeplaatste Nederlandse Fortis managers hierover (anoniem) hun beklag. “We missen de Nederlandse inbreng in bestuursvergaderingen,” klaagde een van hen. “Daardoor hebben we soms te weinig slagkracht.” Volgens een andere bron zou Fortis door de stroperige Belgische bestuurscultuur zelfs grote opdrachten mislopen; snelle besluiten zijn door de strakke hiërarchie niet meer mogelijk. Tegen de tijd dat alle bestuurslagen toestemming hebben gegeven, is een concurrent er met de buit vandoor.

Daarbij bestaat de angst, dat steeds meer banen verdwijnen richting België. Juridisch gezien zijn Fortis België en Fortis Nederland weliswaar gescheiden, organisatorisch zijn ze één geheel.
Alle belangrijke beslissingen worden in Brussel genomen. “Onder Brabant loopt een onzichtbare grens die de bedrijfsculturen in het noorden en zuiden scheidt,” stelt bestuurder Gerwin van der Lei van vakbond De Unie. “Onder die grens is er minder ruimte voor ontplooiing en kritiek.”
De Unie vertegenwoordigt veel werknemers van Fortis en voert regelmatig overleg met de Fortis-top. Van der Lei: “De Nederlandse bedrijfscultuur is uniek. Je mag hier je baas tegenspreken, de chef is bij ons nooit de baas. Als vakorganisatie vinden we dat een goede zaak.
Je benut de kwaliteit van je mensen niet als je ze alleen orders laat uitvoeren. In België is een ‘bevel-is-bevel-cultuur’ in bedrijven gebruikelijk, daar moeten ze er nog achter komen dat je meer hebt aan je personeel wanneer je het vrijheden geeft.
Die Belgische bedrijfscultuur wordt nu vanuit Brussel top down aan het hele bedrijf opgelegd. Wij denken dat Fortis hierdoor op achterstand raakt ten opzichte van andere bankbedrijven

Rookgordijnen
Paul Wouters is filosoof, consultant én in Nederland woonachtige Belg, oftewel Nederbelg. Als consultant adviseert hij ‘gemengde’ (Belgisch-Nederlandse) bedrijven. Hij schreef een vermakelijk boek over de cultuurverschillen tussen de twee buurlanden: België-Nederland, verschil moet er zijn. In zijn boek concludeert Wouters dat ‘een mens beter Nederlander kan zijn dan Belg’, al is het maar omdat je met een Nederlander tenminste weet waar je aan toe bent, terwijl Belgen meesters zijn in het opwerpen van communicatieve rookgordijnen.
Over de Belgische manager schrijft Wouters: “In een typisch Belgisch bedrijf pik je de baas er zo uit: hij is erop gekleed en hij loopt iedereen te vertellen wat ze moeten doen.”
Volgens Wouters zijn geen twee buurlanden zo verschillend als Nederland en België. Dat zit ’m in de eerste plaats in de machtsafstand, die in België veel groter is dan in Nederland. Belgen hebben meer ontzag voor autoriteit dan wij. Wouters: “In een typisch Belgisch bedrijf is de baas degene die zegt hoe het moet, terwijl een typisch Nederlandse baas iemand is die zijn mensen pampert, die vraagt naar hun mening en ze ondersteunt bij hun ontwikkeling.”

In de tweede plaats constateert Wouters een fundamenteel verschil tussen de Belgische en de Nederlandse manier van werken: “Belgen zijn ‘bricoleurs’, knutselaars die ergens aan beginnen en dan wel zien waar ze uitkomen. Nederlanders zijn ingenieurs, die gaan eerst vergaderen over het bouwplan. Ik ken Belgische consultants die een derde goedkoper zijn dan hun Nederlandse collega’s doordat ze harder werken en minder vergaderen. Belgen moeten hun hemel op aarde nog verdienen, Nederlanders denken dat ze er al zijn.”

Wouters vermoedt dat de Nederlandse werknemers van Fortis gefrustreerd zijn nu een ouderwetse baas hun ineens gaat vertellen wat er moet gebeuren.
Bovendien zullen de ‘Ollanders’ moeten wennen aan het betere Belgische ellebogenwerk.
Een Belgische baas gelooft nooit dat zijn ondergeschikten geen dubbele agenda hebben, want hij heeft er zelf ook één. Hij kan zich niet voorstellen dat Nederlanders soms oprecht ernaar streven om iets goed te organiseren zonder bijbedoelingen.
In Belgische bedrijven heerst daardoor volgens Wouters veel wantrouwen: “Een Belgische ceo is unverfroren bezig met macht. Dat drukt een stempel op de bedrijfscultuur.
Belgen zijn handige donders. Ze lopen niet voortdurend bevelen uit te delen, maar zorgen dat ze omringd zijn door vertrouwelingen die aan een half woord genoeg hebben. Het is een vorm van leidinggeven die niet expliciet is.”

Kleine cultuurverschillen kunnen voor grote misverstanden in de communicatie zorgen. Wouters: “Nederlanders klagen vaak dat Belgen zich niet aan afspraken houden.
Belgen herkennen dat, maar voelen zich op hun beurt in Nederland gepasseerd. Nederlanders volgen de kortste lijnen.
Als ze de commerciële medewerker willen spreken passeren ze de middenmanager. In België werkt dat niet zo, daar moet je alles via de baas spelen.”


In België is de baas nog echt de baas. Nederlanders kunnen daar maar moeilijk aan wennen, blijkt uit de problemen bij Fortis. Het is een strijd tussen knutselaars en ingenieurs.
Over het algemeen denken Nederlanders positief over hun zuiderburen. Belgen worden gezien als creatief en levenslustig, en je kunt lekker met (of om) ze lachen. Dat verandert zodra je voor ze moet werken. Want in België is de baas nog echt de baas en de medewerker een ondergeschikte.
Aan eindeloze vergaderingen hebben Belgische bazen een broertje dood, net als aan werknemers die het beter denken te weten of op eigen houtje opereren. En wee de argeloze middenmanager die zijn auto op het plekje van de topman parkeert.

Het verschil in Belgische en Nederlandse managementcultuur werd vorige maand pijnlijk duidelijk bij bank-verzekeraar Fortis. Sinds haar oprichting in 2000 is de Nederlandse tak van Fortis is steeds verder ‘gebelgificeerd’.
Vanaf januari zal nog slechts één Nederlander zitting hebben in het negenkoppige dagelijks bestuur van de bank-verzekeraar.
De rest van de bestuurders, inclusief ceo Jean-Paul Votron, is Belg. In Het Financieele Dagblad deden hooggeplaatste Nederlandse Fortis managers hierover (anoniem) hun beklag. “We missen de Nederlandse inbreng in bestuursvergaderingen,” klaagde een van hen. “Daardoor hebben we soms te weinig slagkracht.” Volgens een andere bron zou Fortis door de stroperige Belgische bestuurscultuur zelfs grote opdrachten mislopen; snelle besluiten zijn door de strakke hiërarchie niet meer mogelijk. Tegen de tijd dat alle bestuurslagen toestemming hebben gegeven, is een concurrent er met de buit vandoor.

Daarbij bestaat de angst, dat steeds meer banen verdwijnen richting België. Juridisch gezien zijn Fortis België en Fortis Nederland weliswaar gescheiden, organisatorisch zijn ze één geheel.

Alle belangrijke beslissingen worden in Brussel genomen. “Onder Brabant loopt een onzichtbare grens die de bedrijfsculturen in het noorden en zuiden scheidt,” stelt bestuurder Gerwin van der Lei van vakbond De Unie. “Onder die grens is er minder ruimte voor ontplooiing en kritiek.”

De Unie vertegenwoordigt veel werknemers van Fortis en voert regelmatig overleg met de Fortis-top. Van der Lei: “De Nederlandse bedrijfscultuur is uniek. Je mag hier je baas tegenspreken, de chef is bij ons nooit de baas. Als vakorganisatie vinden we dat een goede zaak. Je benut de kwaliteit van je mensen niet als je ze alleen orders laat uitvoeren.

In België is een ‘bevel-is-bevel-cultuur’ in bedrijven gebruikelijk, daar moeten ze er nog achter komen dat je meer hebt aan je personeel wanneer je het vrijheden geeft.
Die Belgische bedrijfscultuur wordt nu vanuit Brussel top down aan het hele bedrijf opgelegd. Wij denken dat Fortis hierdoor op achterstand raakt ten opzichte van andere bankbedrijven.”

Rookgordijnen
Paul Wouters is filosoof, consultant én in Nederland woonachtige Belg, oftewel Nederbelg. Als consultant adviseert hij ‘gemengde’ (Belgisch-Nederlandse) bedrijven. Hij schreef een vermakelijk boek over de cultuurverschillen tussen de twee buurlanden: België-Nederland, verschil moet er zijn.

In zijn boek concludeert Wouters dat ‘een mens beter Nederlander kan zijn dan Belg’, al is het maar omdat je met een Nederlander tenminste weet waar je aan toe bent, terwijl Belgen meesters zijn in het opwerpen van communicatieve rookgordijnen.

Over de Belgische manager schrijft Wouters: “In een typisch Belgisch bedrijf pik je de baas er zo uit: hij is erop gekleed en hij loopt iedereen te vertellen wat ze moeten doen.”
Volgens Wouters zijn geen twee buurlanden zo verschillend als Nederland en België. Dat zit ’m in de eerste plaats in de machtsafstand, die in België veel groter is dan in Nederland. Belgen hebben meer ontzag voor autoriteit dan wij. Wouters: “In een typisch Belgisch bedrijf is de baas degene die zegt hoe het moet, terwijl een typisch Nederlandse baas iemand is die zijn mensen pampert, die vraagt naar hun mening en ze ondersteunt bij hun ontwikkeling.”

In de tweede plaats constateert Wouters een fundamenteel verschil tussen de Belgische en de Nederlandse manier van werken: “Belgen zijn ‘bricoleurs’, knutselaars die ergens aan beginnen en dan wel zien waar ze uitkomen. Nederlanders zijn ingenieurs, die gaan eerst vergaderen over het bouwplan. Ik ken Belgische consultants die een derde goedkoper zijn dan hun Nederlandse collega’s doordat ze harder werken en minder vergaderen. Belgen moeten hun hemel op aarde nog verdienen, Nederlanders denken dat ze er al zijn.”

Wouters vermoedt dat de Nederlandse werknemers van Fortis gefrustreerd zijn nu een ouderwetse baas hun ineens gaat vertellen wat er moet gebeuren. Bovendien zullen de ‘Ollanders’ moeten wennen aan het betere Belgische ellebogenwerk. Een Belgische baas gelooft nooit dat zijn ondergeschikten geen dubbele agenda hebben, want hij heeft er zelf ook één. Hij kan zich niet voorstellen dat Nederlanders soms oprecht ernaar streven om iets goed te organiseren zonder bijbedoelingen. In Belgische bedrijven heerst daardoor volgens Wouters veel wantrouwen: “Een Belgische ceo is unverfroren bezig met macht. Dat drukt een stempel op de bedrijfscultuur.

Belgen zijn handige donders. Ze lopen niet voortdurend bevelen uit te delen, maar zorgen dat ze omringd zijn door vertrouwelingen die aan een half woord genoeg hebben. Het is een vorm van leidinggeven die niet expliciet is.”

Kleine cultuurverschillen kunnen voor grote misverstanden in de communicatie zorgen. Wouters: “Nederlanders klagen vaak dat Belgen zich niet aan afspraken houden.
Belgen herkennen dat, maar voelen zich op hun beurt in Nederland gepasseerd. Nederlanders volgen de kortste lijnen. Als ze de commerciële medewerker willen spreken passeren ze de middenmanager. In België werkt dat niet zo, daar moet je alles via de baas spelen.”

Machtsblok
"De wijze waarop in België leiding wordt gegeven is anders dan bij ons," erkent Hugo ten Brink, directeur hrm van Fortis Nederland. "Het gaat vooral om de manier waarop besluiten tot stand komen.
In België worden belangrijke besluiten niet alleen tijdens, maar ook buiten de vergaderingen genomen. En waar we in Nederland heel erg rechtstandig zijn in de uitvoering van zo’n besluit, is er in België meer ruimte voor wijzigingen of andere interpretaties. Persoonlijk heb ik daar geen moeite mee."

De klachten over het ‘Belgische machtsblok’ in het bestuur van Fortis wuift Ten Brink weg. "Het klopt dat er is vanuit Nederland minder invloed uitgeoefend kan worden op de koers van Fortis, dat roept gevoeligheden op bij een kleine groep managers. Maar dat heeft niks te maken met een typisch Belgische manier van besturen.
Als we met Engelsen of Fransen waren gefuseerd, hadden dezelfde klachten geklonken. Het is een vooroordeel dat Belgische bazen directiever zijn. Ik ervaar dat zelf absoluut niet zo."

Dat Belgen en Nederlanders met een beetje goede wil best kunnen samenwerken, bewijst Michel de Bosschere, ceo van Nashuatec Benelux. Hij woont en werkt al vijftien jaar met plezier in Nederland. Niet dat hij geen aanpassingsproblemen had: De Bosschere ergerde zich dood aan de Nederlandse overlegcultuur, waarbij jan en alleman zich met een plan bemoeit, waardoor de kans dat het plan daadwerkelijk wordt uitgevoerd steeds kleiner wordt.

En dan die directe manier van communiceren waar Nederlanders zo trots op zijn, maar die op de gemiddelde Belg een onbeschofte en respectloze indruk maakt.

Tegelijkertijd herkent De Bosschere het beeld van de Belgische bedrijfscultuur zoals dat door Wouters en de morrende Fortis-managers wordt geschetst. Ook hij noemt de strenge hiërarchie en de autoritaire stijl van leidinggeven: "In België moet je geen twee keer nee zeggen tegen de directeur, dan sturen ze je naar Siberië."

De Bosschere heeft geleerd om met de cultuurverschillen om te gaan: "In België zegt ik duidelijk wat de doelen zijn die gehaald moeten worden, in Nederland doe ik dat juist niet. Hier moet je veel diplomatieker te werk gaan, je moet mensen het idee geven dat het doel in overleg wordt vastgesteld."

De Bosschere bewondert de Nederlandse ondernemersgeest, maar wil die combineren met het Belgische vermogen tot improviseren. "Nederlanders zijn bang voor risico’s en missen daardoor soms de boot, Belgen pikken een goed idee meteen op."

Ook kunnen de Nederlanders wat opsteken van de Belgische doortastendheid, vindt De Bosschere. Als voorbeeld noemt hij het beleid van collega-Belg Michel Tilmant, die sinds een jaar aan het roer staat bij ING. Bij Tilmant mogen medewerkers één keer hun zegje doen, waarna hij zelf de knoop doorhakt.

Door die maatregel is de besluitvorming een stuk sneller geworden.Het belangrijkste, zegt De Bosschere, is respect voor elkaars cultuur. "In Nederland drink ik melk bij de lunch, in België een glas wijn. Maar ge moet uw cultuur niet verloochenen: als mijn secretaresse iets goed doet, dan krijgt ze van mij een bos bloemen. Een Nederlandse baas zal dat niet snel doen."

Achterstallig onderhoud
Ondertussen is bij Fortis de lucht nog lang niet geklaard. Onlangs maakte de directie bekend dat het wereldwijd drieduizend managers op training stuurt. Aan die training zit een beoordeling vast.
Wie een onvoldoende scoort, kan op zoek naar een andere baan. Volgens hrm-directeur Ten Brink is het een kwestie van ‘achterstallig onderhoud’, maar bij vakbond De Unie denken ze daar anders over. Van der Lei: "Onze angst is dat dit opnieuw een top down beslissing is die in Brussel is genomen.
Het risico bestaat dat men nu nog angstiger wordt om zich kwetsbaar op te stellen, want als je je kop boven het koren uitsteekt wordt hij eraf gehakt. Op die manier krijg je een typisch Belgische organisatie, waar enkel nog bevelen worden opgevolgd."

Hoed u voor de Belgische topmanager
De Belgen rukken op in de top van het Nederlandse bedrijfsleven. Naast Fortis Nederland, worden ook ING groep, Hagemeyer, Heineken, Leaseplan, Vroom & Dreesmann, Macintosh en de Nederlandse tak van Xerox geleid door zuiderburen.

Daarmee is de opmars vast niet ten einde. Belgische banken azen op kleine Nederlandse zakenbanken, waarmee ze toegang hopen te krijgen tot de Nederlandse vermogensmarkt. Wat zal de volgende overname van Dexia zijn?

Een Belgische topman is als het paard van Troje: is hij eenmaal binnen, dan zullen zijn landgenoten snel volgen.
Zo benoemde Michel Tilmant bij ING meerdere landgenoten op invloedrijke posities. Nederlanders moeten het veld ruimen. Van een omgekeerde beweging is geen sprake, Nederlandse managers krijgen ten zuiden van de grens geen poot aan de grond. Belgische managers vinden hun Nederlandse collega’s onbeschoft en arrogant. Nederbelg Paul Wouters: "Belgen wantrouwen Nederlanders, ze vinden jullie te steil en te expliciet."
http://www.mt.nl/1/2325/home/nederland-vs-belgie.html

[Spinoza]

Nederland heeft vergeleken met Belgie veel meer succesvolle multinationals. Dus het lijkt me wel duidelijk welke stijl beter is.

[system]

Oorspronkelijk geplaatst door Spinoza

Nederland heeft vergeleken met Belgie veel meer succesvolle multinationals. Dus het lijkt me wel duidelijk welke stijl beter is.

Ik zou daar maar niet zo mee dwepen. Multinationals zijn tegelijkertijd een zegen en een vloek. En de laatste tijd meer een vloek dan een zege(n).

[Adrian M]

Oorspronkelijk geplaatst door system

Ik zou daar maar niet zo mee dwepen. Multinationals zijn tegelijkertijd een zegen en een vloek. En de laatste tijd meer een vloek dan een zege(n).

Een aanrader om te bekijken

Documentaire Charles Ferguson richt zijn vizier op de veroorzakers van de financiële crisis. Ferguson stelt keiharde vragen en gaat pijnlijke confrontaties aan met een handvol betrokkenen.

Inside Job
VPRO
Nederland 2
Datum: 17 sept. 2012
Tijd: 00:05

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3376/...eem-zien.dhtml

Interessant, de belangrijkste mannen die de ellende mee veroorzaakt hebben zijn nu de meest directe adviseurs van Obama

[Adrian M]

Oorspronkelijk geplaatst door Spinoza

Nederland heeft vergeleken met Belgie veel meer succesvolle multinationals. Dus het lijkt me wel duidelijk welke stijl beter is.

Beter? ...Anders. Komt bij Belgie, heeft 11 miljoen inwoners, of vlaanderen 6 miljoen, tegenover Nederland bijna 17 miljoen.

[Zeno!]

Oorspronkelijk geplaatst door Spinoza

Die meneer De Becker is een liegebeest. Nergens ter wereld wordt er zo over ons gedacht, behalve door de Belgen.

Toch een geluk dat jullie geen Frans verstaan en dus niet weten wat de gemiddelde Fransman over jullie denkt. Wat ik ooit uit de mond van (meerdere) Fransen gehoord heb over Nederlanders, daar zou zelfs de meest rabiate Belg rood van worden.

Maar blijf maar gerust verder leven in je droomwereldje van de Boze Belgen...

[Libro]

So what, managers zijn per definitie psycho's en rotzakken, of het nu Belgen of Nederlanders zijn.

[Adrian M]

Oorspronkelijk geplaatst door Zeno!

Toch een geluk dat jullie geen Frans verstaan en dus niet weten wat de gemiddelde Fransman over jullie denkt...

Zomaar een vraag ... waar baseer je op dat Nederlanders geen Frans verstaan?

[pajoske]

Oorspronkelijk geplaatst door Adrian M

Zomaar een vraag ... waar baseer je op dat Nederlanders geen Frans verstaan?

De Nederlanders die ik ken (en dat zijn er redelijk wat, want in onze grensstreek zijn gemeentes met tot 25% Nederlandse inwoners) hebben over het algemeen een zeer beperkte kennis van de Franse taal.

[Adrian M]

Oorspronkelijk geplaatst door pajoske

De Nederlanders die ik ken (en dat zijn er redelijk wat, want in onze grensstreek zijn gemeentes met tot 25% Nederlandse inwoners) hebben over het algemeen een zeer beperkte kennis van de Franse taal.

Zou kunnen voor de jongere generatie. Men is niet meer verplicht om Frans te leren, nu een keuze vak.
Tot aan de invoering van de mammoet wet (71 of 72) was elke Nederlander verplicht Frans te leren, middelbaar en hoger onderwijs: Mulo, Hbs en Gymnasium.
Het middelbaar onderwijs (Mulo) was vier jaar, verplicht Frans, Engels, Duits en Nederlands examen in te doen (Meen Frans gemiddeld een uur per dag)

Voorheen vaak getraind in Frankrijk, ligt ons minder dan het Engels, maar m'n eigen ervaring, met het aangeleerde school Frans, me altijd redelijk kunnen redden.
Mogelijk met sporters onder elkaar dat het wat anders ligt, maar geen negatieve ervaringen opgedaan (als je je best doet om hun taal te willen spreken).