Irak buitenlandse schuld

[TomB]

Terugbetalen ja of neen?

De VS vraagt om de buitenlandse schuld van Irak kwijt te schelden.

Niet toevallig zijn het Frankrijk en Rusland die het grootste belang hebben om de schuldenberg van Saddam intact te houden.

Voor de mensen van Irak, in kader van een voorspoedige wederopbouw, pleit ik voor het opheffen van deze schulden.

Alhoewel ik zelf voorstander was van de oorlog in Irak, kon ik de motivatie van mensen die ertegen waren begrijpen. Voor elke 6 goede redenen die ik me kon indenken waren er 4 om het niet te doen.

Nudat het militaire luik van deze oorlog gedaan is en het humanitaire luik van wereldbelang is voor stabiliteit in de regio vraag ik me af wat de tegenstanders denken over de Amerikaanse druk om de buitenlandse schuld van een nieuw Irak kwijt te schelden. Voor mij lijkt dit iets waar men alleen maar voor kan zijn, of mis ik iets?

------
Bron: Standaard.

BRUSSEL -- Eens te meer laat een ten val gebrachte dictator zijn verarmde bevolking een verpletterende schuldenlast na. Het zal nog vaker gebeuren, als lenen aan repressieve regimes niet op een of andere manier kan worden tegengegaan.


AANSLUITENDE DOSSIERS
Oorlog tegen Irak



De Club van Parijs, het samenwerkingsverband van nationale overheden en internationale organisaties die op andere staten vorderingen hebben, wijdt vandaag een eerste onderzoek aan de Iraakse schuldenlast. Het ziet er niet naar uit dat ze de situatie spoedig zal hebben uitgeklaard.

Het regime van Saddam Hoessein stond in het krijt bij een aantal Golfstaten, bij Frankrijk, Rusland en andere landen, bij banken en ondernemingen en bij het IMF en de Wereldbank. Bovendien had het herstelbetalingen opgelegd gekregen voor wat het met zijn invasie van 1990 in Koeweit had aangericht.

Doordat het regime al jaren geen rente meer betaalde, zijn de schulden sterk aangezwollen. Aangezien het duidelijk was dat ze nooit integraal zullen worden terugbetaald, werd Iraaks schuldpapier op de secundaire markt (bijvoorbeeld tussen banken) verhandeld tegen ongeveer een tiende, en recent tegen een vijfde van zijn nominale waarde.

De Verenigde Staten vroegen de overige landen van de Groep van Acht donderdag om hun vorderingen op Irak kwijt te schelden. In principe gebeurt zoiets maar met vorderingen op doodarme landen, maar er zijn precedenten -- bijvoorbeeld Polen na de ineenstorting van het communisme -- waar dat ook voor landen met een middelgroot inkomen gebeurde.

Achter de Amerikaanse suggestie kan een sneer naar de landen met de grootste vorderingen worden vermoed: onder meer Franse en Russische ondernemingen hebben druk zaken gedaan met Saddam en hebben hem kredieten toegestaan.

Het is best mogelijk dat de schermutselingen hierover pas hun beslag zullen krijgen op de jaarlijkse topconferentie van de Groep van Acht, op 2 en 3 juni aanstaande in het Franse Evian -- als de gastheer Jacques Chirac dat tenminste op de agenda wil. Een definitieve schuldenregeling zal er vermoedelijk pas komen als Irak weer een eigen regering heeft: men ziet de bezetter/bevrijder niet als vertegenwoordiger van het Iraakse volk aan de onderhandelingstafel zitten.

Kunnen uit de Iraakse ervaring -- de recentste in een terneerdrukkende reeks -- lessen voor de toekomst worden getrokken? De Harvard-hoogleraar Michael Kremer vindt dat een of andere internationale instantie de schulden die een dictator aangaat, als ,,verfoeilijk'' moet kunnen bestempelen. Dit zou inhouden dat ze, wanneer hij ten val komt, als illegitiem worden beschouwd en dat de bevolking niet verantwoordelijk zou zijn voor de terugbetaling ervan. Staten, banken en bedrijven zouden dan wel tweemaal nadenken voor ze met zo'n regime zaken doen en het krediet verlenen. Kremer zette zijn voorstel een jaar geleden -- dus niet noodzakelijk met Saddam Hoessein in het achterhoofd -- uiteen in een werkdocument van het Amerikaanse Brookings-instituut (Odious debt, april 2002).

Wanneer de internationale gemeenschap druk wil uitoefenen op een regering die de mensenrechten schendt, doet ze dat gewoonlijk door sancties af te kondigen. In de praktijk blijken die echter veeleer de weerloze bevolking te treffen dan de dictator. Een zeldzaam voorbeeld van succes was dat volgehouden sancties de val van het apartheidsregime in Pretoria hielpen te bewerkstelligen.

De Zuid-Afrikaanse bevolking draagt niettemin de schuldenlast van haar verdrukkers, ook al ging een ruim percentage van de begroting naar het leger en de politie, die instrumenten van de onderdrukking waren. De ANC-regering had de schulden kunnen afwijzen, maar vreesde dat dit het aantrekken van buitenlandse investeringen onmogelijk zou maken. Nelson Mandela riep in 1993 de wereld op om de economische relaties met Zuid-Afrika te normaliseren, en drie dagen later verklaarde de minister van Financiën dat het land zijn schuldverplichtingen zou nakomen.

Zaïre stapelde onder Mobutu een buitenlandse schuld van twaalf miljard dollar op, terwijl hijzelf op grote schaal fondsen afleidde naar zijn persoonlijke rekeningen en ze aanwendde om zijn greep op de macht te behouden. In het midden van de jaren tachtig was zijn vermogen opgelopen tot vier miljard dollar.

Toen Ferdinand Marcos in 1986 van de macht werd verdreven, stonden de Filipijnen voor 28 miljard dollar bij hun schuldeisers in het krijt, terwijl zijn fortuin op tien miljard dollar werd geraamd.

Een aantal landen heeft schuldverlichting gekregen in het raam van het HIPC-initiatief (Heavily Indebted Poor Countries). Criteria waren hun geringe nationaal inkomen per inwoner en de kwaliteit van het beleid dat ze voerden, maar niet de omstandigheden waarin de schuld tot stand was gekomen.

Als een onafhankelijke instelling zou kunnen oordelen of een regime legitiem is en schulden van illegitieme regimes als verfoeilijk (odious) zou kunnen bestempelen, zouden latere regeringen er niet door gebonden zijn, argumenteert Kremer. Dit zou de dictator minder armslag geven, de schuldenlast van zijn land beperken, het risico voor de banken verkleinen en het rentepeil drukken voor latere legitieme regeringen die willen lenen.

Nu proberen landen hun schulden terug te betalen, ook al zijn die door een repressief regime aangegaan, omdat anders hun buitenlandse bezittingen in beslag kunnen worden genomen en hun reputatie als debiteur wordt geschonden, wat het aangaan van nieuwe leningen of het aantrekken van investeringen in de weg staat. Als een internationale instelling echter zou kunnen oordelen of zulke regimes verfoeilijk zijn, zou een nieuwe situatie ontstaan. De nieuwe regering zou in zo'n geval de overgeërfde schuld kunnen afwijzen zonder voor negatieve gevolgen te moeten vrezen. Het zou zeer riskant worden om krediet toe te staan aan regimes die als verfoeilijk worden aangeduid.

Welke instelling zou met het beoordelen van de legitimiteit van regimes kunnen worden belast? De VN-Veiligheidsraad kondigt al sancties tegen regeringen af en is bijgevolg een logische kandidaat. De Verenigde Staten en de overige permanente leden (China, Frankrijk, Rusland en Groot-Brittannië) zouden dit allicht verkiezen, aangezien zij er over een vetorecht beschikken. Een andere mogelijkheid is een nieuwe instelling met juristen uit diverse landen op te richten, naar het voorbeeld van het Internationaal Hof van Justitie en het nieuwe Internationaal Strafhof in Den Haag.

Het idee is aantrekkelijk, al valt te vrezen dat bijvoorbeeld het marginale Cuba gemakkelijker als ,,verfoeilijk'' zal worden gebrandmerkt dan China of Saoedi-Arabië. Tijdens de Koude Oorlog zou het geen kans hebben gemaakt, want elke dictator werd wel door één van beide supermachten gesteund in naam van het welbekende principe ,,he may be a bastard, but he's our bastard''. De val van Saddam Hoessein opent misschien nieuwe mogelijkheden.

[democratsteve]

Ik kan me in grote lijnen achter deze denkwijze zetten.
Maar de laatste regeltjes van de tekst stipuleren het probleem.
WIE gaat bepalen WELKE staten moeten geviseerd worden?
Wat Irak betreft ben ik een voorstander van kwijtschelding van die schulden. Als je zegt dat je een volk gaat "bevrijden"maar je zadelt het nadien wel op met de financiële gevolgen van dat beleid, dan leg je natuurlijk wel een ernstige hypotheek op de toekomst van dat land.
Het feit dat Irak zo'n berg schulden heeft, daar zijn 2 partijen voor verantwoordelijk. Saddam en de naties die met hem zaken hebben gedaan. De Irakese bevolking opzadelen met deze schuldenlast zou dus totaal onrechtvaardig zijn.

[TomB]

Oorspronkelijk geplaatst door democratsteve

Ik kan me in grote lijnen achter deze denkwijze zetten.
Maar de laatste regeltjes van de tekst stipuleren het probleem.
WIE gaat bepalen WELKE staten moeten geviseerd worden?
Wat Irak betreft ben ik een voorstander van kwijtschelding van die schulden. Als je zegt dat je een volk gaat "bevrijden"maar je zadelt het nadien wel op met de financiële gevolgen van dat beleid, dan leg je natuurlijk wel een ernstige hypotheek op de toekomst van dat land.
Het feit dat Irak zo'n berg schulden heeft, daar zijn 2 partijen voor verantwoordelijk. Saddam en de naties die met hem zaken hebben gedaan. De Irakese bevolking opzadelen met deze schuldenlast zou dus totaal onrechtvaardig zijn.

Het zou anders een mooi precedent zetten naar samenwerking toe. De schuldlast kan een mooie motivator zijn voor landen om deel te nemen aan de internationale organen.

[Vlaanderen_onafhankelijk]

Oorspronkelijk geplaatst door TomB

Terugbetalen ja of neen?

De VS vraagt om de buitenlandse schuld van Irak kwijt te schelden.

Niet toevallig zijn het Frankrijk en Rusland die het grootste belang hebben om de schuldenberg van Saddam intact te houden.

Voor de mensen van Irak, in kader van een voorspoedige wederopbouw, pleit ik voor het opheffen van deze schulden.

Alhoewel ik zelf voorstander was van de oorlog in Irak, kon ik de motivatie van mensen die ertegen waren begrijpen. Voor elke 6 goede redenen die ik me kon indenken waren er 4 om het niet te doen.

Nudat het militaire luik van deze oorlog gedaan is en het humanitaire luik van wereldbelang is voor stabiliteit in de regio vraag ik me af wat de tegenstanders denken over de Amerikaanse druk om de buitenlandse schuld van een nieuw Irak kwijt te schelden. Voor mij lijkt dit iets waar men alleen maar voor kan zijn, of mis ik iets?

------
Bron: Standaard.

BRUSSEL -- Eens te meer laat een ten val gebrachte dictator zijn verarmde bevolking een verpletterende schuldenlast na. Het zal nog vaker gebeuren, als lenen aan repressieve regimes niet op een of andere manier kan worden tegengegaan.


AANSLUITENDE DOSSIERS
Oorlog tegen Irak



De Club van Parijs, het samenwerkingsverband van nationale overheden en internationale organisaties die op andere staten vorderingen hebben, wijdt vandaag een eerste onderzoek aan de Iraakse schuldenlast. Het ziet er niet naar uit dat ze de situatie spoedig zal hebben uitgeklaard.

Het regime van Saddam Hoessein stond in het krijt bij een aantal Golfstaten, bij Frankrijk, Rusland en andere landen, bij banken en ondernemingen en bij het IMF en de Wereldbank. Bovendien had het herstelbetalingen opgelegd gekregen voor wat het met zijn invasie van 1990 in Koeweit had aangericht.

Doordat het regime al jaren geen rente meer betaalde, zijn de schulden sterk aangezwollen. Aangezien het duidelijk was dat ze nooit integraal zullen worden terugbetaald, werd Iraaks schuldpapier op de secundaire markt (bijvoorbeeld tussen banken) verhandeld tegen ongeveer een tiende, en recent tegen een vijfde van zijn nominale waarde.

De Verenigde Staten vroegen de overige landen van de Groep van Acht donderdag om hun vorderingen op Irak kwijt te schelden. In principe gebeurt zoiets maar met vorderingen op doodarme landen, maar er zijn precedenten -- bijvoorbeeld Polen na de ineenstorting van het communisme -- waar dat ook voor landen met een middelgroot inkomen gebeurde.

Achter de Amerikaanse suggestie kan een sneer naar de landen met de grootste vorderingen worden vermoed: onder meer Franse en Russische ondernemingen hebben druk zaken gedaan met Saddam en hebben hem kredieten toegestaan.

Het is best mogelijk dat de schermutselingen hierover pas hun beslag zullen krijgen op de jaarlijkse topconferentie van de Groep van Acht, op 2 en 3 juni aanstaande in het Franse Evian -- als de gastheer Jacques Chirac dat tenminste op de agenda wil. Een definitieve schuldenregeling zal er vermoedelijk pas komen als Irak weer een eigen regering heeft: men ziet de bezetter/bevrijder niet als vertegenwoordiger van het Iraakse volk aan de onderhandelingstafel zitten.

Kunnen uit de Iraakse ervaring -- de recentste in een terneerdrukkende reeks -- lessen voor de toekomst worden getrokken? De Harvard-hoogleraar Michael Kremer vindt dat een of andere internationale instantie de schulden die een dictator aangaat, als ,,verfoeilijk'' moet kunnen bestempelen. Dit zou inhouden dat ze, wanneer hij ten val komt, als illegitiem worden beschouwd en dat de bevolking niet verantwoordelijk zou zijn voor de terugbetaling ervan. Staten, banken en bedrijven zouden dan wel tweemaal nadenken voor ze met zo'n regime zaken doen en het krediet verlenen. Kremer zette zijn voorstel een jaar geleden -- dus niet noodzakelijk met Saddam Hoessein in het achterhoofd -- uiteen in een werkdocument van het Amerikaanse Brookings-instituut (Odious debt, april 2002).

Wanneer de internationale gemeenschap druk wil uitoefenen op een regering die de mensenrechten schendt, doet ze dat gewoonlijk door sancties af te kondigen. In de praktijk blijken die echter veeleer de weerloze bevolking te treffen dan de dictator. Een zeldzaam voorbeeld van succes was dat volgehouden sancties de val van het apartheidsregime in Pretoria hielpen te bewerkstelligen.

De Zuid-Afrikaanse bevolking draagt niettemin de schuldenlast van haar verdrukkers, ook al ging een ruim percentage van de begroting naar het leger en de politie, die instrumenten van de onderdrukking waren. De ANC-regering had de schulden kunnen afwijzen, maar vreesde dat dit het aantrekken van buitenlandse investeringen onmogelijk zou maken. Nelson Mandela riep in 1993 de wereld op om de economische relaties met Zuid-Afrika te normaliseren, en drie dagen later verklaarde de minister van Financiën dat het land zijn schuldverplichtingen zou nakomen.

Zaïre stapelde onder Mobutu een buitenlandse schuld van twaalf miljard dollar op, terwijl hijzelf op grote schaal fondsen afleidde naar zijn persoonlijke rekeningen en ze aanwendde om zijn greep op de macht te behouden. In het midden van de jaren tachtig was zijn vermogen opgelopen tot vier miljard dollar.

Toen Ferdinand Marcos in 1986 van de macht werd verdreven, stonden de Filipijnen voor 28 miljard dollar bij hun schuldeisers in het krijt, terwijl zijn fortuin op tien miljard dollar werd geraamd.

Een aantal landen heeft schuldverlichting gekregen in het raam van het HIPC-initiatief (Heavily Indebted Poor Countries). Criteria waren hun geringe nationaal inkomen per inwoner en de kwaliteit van het beleid dat ze voerden, maar niet de omstandigheden waarin de schuld tot stand was gekomen.

Als een onafhankelijke instelling zou kunnen oordelen of een regime legitiem is en schulden van illegitieme regimes als verfoeilijk (odious) zou kunnen bestempelen, zouden latere regeringen er niet door gebonden zijn, argumenteert Kremer. Dit zou de dictator minder armslag geven, de schuldenlast van zijn land beperken, het risico voor de banken verkleinen en het rentepeil drukken voor latere legitieme regeringen die willen lenen.

Nu proberen landen hun schulden terug te betalen, ook al zijn die door een repressief regime aangegaan, omdat anders hun buitenlandse bezittingen in beslag kunnen worden genomen en hun reputatie als debiteur wordt geschonden, wat het aangaan van nieuwe leningen of het aantrekken van investeringen in de weg staat. Als een internationale instelling echter zou kunnen oordelen of zulke regimes verfoeilijk zijn, zou een nieuwe situatie ontstaan. De nieuwe regering zou in zo'n geval de overgeërfde schuld kunnen afwijzen zonder voor negatieve gevolgen te moeten vrezen. Het zou zeer riskant worden om krediet toe te staan aan regimes die als verfoeilijk worden aangeduid.

Welke instelling zou met het beoordelen van de legitimiteit van regimes kunnen worden belast? De VN-Veiligheidsraad kondigt al sancties tegen regeringen af en is bijgevolg een logische kandidaat. De Verenigde Staten en de overige permanente leden (China, Frankrijk, Rusland en Groot-Brittannië) zouden dit allicht verkiezen, aangezien zij er over een vetorecht beschikken. Een andere mogelijkheid is een nieuwe instelling met juristen uit diverse landen op te richten, naar het voorbeeld van het Internationaal Hof van Justitie en het nieuwe Internationaal Strafhof in Den Haag.

Het idee is aantrekkelijk, al valt te vrezen dat bijvoorbeeld het marginale Cuba gemakkelijker als ,,verfoeilijk'' zal worden gebrandmerkt dan China of Saoedi-Arabië. Tijdens de Koude Oorlog zou het geen kans hebben gemaakt, want elke dictator werd wel door één van beide supermachten gesteund in naam van het welbekende principe ,,he may be a bastard, but he's our bastard''. De val van Saddam Hoessein opent misschien nieuwe mogelijkheden.

Als de VS harde garanties kunnen geven de andere landen niet te viseren bij bvb olieverdeling...

Ofwel moeten de VS maar de schuld van Irak overnemen, als ze toch de Irakezen een beter leven willen geven. Oorlogje spelen hebben ze zelf gedaan, en nu rekenen ze blijkbaar op anderen om hunne rotzooi op te gaan ruimen...

[Paulus de Boskabouter]

Hun buitenlandse schuld zal snel genoeg terugbetaald zijn met de olie-inkomsten die ze in het vooruitzicht hebben.
Ik vind niet dat een land met zo'n potentiële rijkdom, waar de burgers niet van gaan voelen dat het een schuld aan het betalen is, moet vrijgesteld worden van het terugbetalen van schulden.
Tenslotte zijn het niet de burgers zélf die de schuld moeten betalen.
Het zullen de nieuwe machthebbers zijn die iets minder in de pocket gaan kunnen steken.
Als ze het doorrekenen naar de burgers mogen de US nog eens binnenvallen.

[TomB]

Oorspronkelijk geplaatst door Paulus de Boskabouter

Hun buitenlandse schuld zal snel genoeg terugbetaald zijn met de olie-inkomsten die ze in het vooruitzicht hebben.
Ik vind niet dat een land met zo'n potentiële rijkdom, waar de burgers niet van gaan voelen dat het een schuld aan het betalen is, moet vrijgesteld worden van het terugbetalen van schulden.
Tenslotte zijn het niet de burgers zélf die de schuld moeten betalen.
Het zullen de nieuwe machthebbers zijn die iets minder in de pocket gaan kunnen steken.
Als ze het doorrekenen naar de burgers mogen de US nog eens binnenvallen.

En dan gaat Belgie zijn vijf paras ook sturen?

[Paulus de Boskabouter]

Oorspronkelijk geplaatst door TomB

En dan gaat Belgie zijn vijf paras ook sturen?

Zeker, en Paulus de Boskabouter op kop.

Ik weet niet goed in welke context ik dit voorstel van de VS moet plaatsen;
-kloterij tav 'afvallige' landen
-Schrik dat het te lang gaat duren eer hun investering terugbetaald is.

[TomB]

Oorspronkelijk geplaatst door Paulus de Boskabouter

Zeker, en Paulus de Boskabouter op kop.

Ik weet niet goed in welke context ik dit voorstel van de VS moet plaatsen;
-kloterij tav 'afvallige' landen
-Schrik dat het te lang gaat duren eer hun investering terugbetaald is.

How about: A genuine effort to rebuild Iraq.

[Paulus de Boskabouter]

Oorspronkelijk geplaatst door TomB

How about: A genuine effort to rebuild Iraq.

How about: I don't buy that kind of crap anymore.

[Supe®Staaf]

Fraai principe. De ene staat die de andere verzoekt om zijn tegoeden op te geven omwille van nieuwe kosten waar de eersten volledig schuld in hebben..........

Even transponeren:

Jij komt mijn huis platgooien.
Je belt daarna mijn bank met het verzoek mijn hypotheek kwijt te schelden.
Stilte aan de telefoon, en dan gegniffel, en het vriendelijke verzoek om uw klodden zelf te betalen.
Telefoon dicht.
Vinger aan de slaap, en wegdraaiende ogen in de Fortis-kantoren.......
TomB verbaasd met fluitende telefoonhoorn in de hand.........

De 'vervuiler' i.c. de vernieler (=Uncle Sam) moet betalen.
Niet degenen die reeds ab initio tégen de oorlog waren, uit eigenbelang of niet.

[TomB]

Oorspronkelijk geplaatst door Superstaaf®

Fraai principe. De ene staat die de andere verzoekt om zijn tegoeden op te geven omwille van nieuwe kosten waar de eersten volledig schuld in hebben..........

Even transponeren:

Jij komt mijn huis platgooien.
Je belt daarna mijn bank met het verzoek mijn hypotheek kwijt te schelden.
Stilte aan de telefoon, en dan gegniffel, en het vriendelijke verzoek om uw klodden zelf te betalen.
Telefoon dicht.
Vinger aan de slaap, en wegdraaiende ogen in de Fortis-kantoren.......
TomB verbaasd met fluitende telefoonhoorn in de hand.........

De 'vervuiler' i.c. de vernieler (=Uncle Sam) moet betalen.
Niet degenen die reeds ab initio tégen de oorlog waren, uit eigenbelang of niet.

Onder uw principe moet iedereen meebetalen die bijgedragen heeft aan de huidige situatie in Irak, dus we zijn het eens: Kwijtschelden die schuld.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door TomB

Onder uw principe moet iedereen meebetalen die bijgedragen heeft aan de huidige situatie in Irak, dus we zijn het eens: Kwijtschelden die schuld.

Mits evenredige verdeling van gederfde schuld naargelang de impact door de verschillende schuldenaren en schuldveroorzakers in die onverkwikkelijke historie, kan ik erinkomen.

[TomB]

Oorspronkelijk geplaatst door Superstaaf®

Mits evenredige verdeling van gederfde schuld naargelang de impact door de verschillende schuldenaren en schuldveroorzakers in die onverkwikkelijke historie, kan ik erinkomen.

Het grootste deel van de schade in dat land is veroorzaakt door UN sancties. Als ge consequent bent rekent ge alle leden evenredig daar.

[Paulus de Boskabouter]

Oorspronkelijk geplaatst door TomB

Het grootste deel van de schade in dat land is veroorzaakt door UN sancties. Als ge consequent bent rekent ge alle leden evenredig daar.

alleszins evenredig in verhouding tot de grootste voorstanders van de sancties.