Dermagne (PS) splitst het arbeidsmarktbeleid verder op

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

Er zijn ook verschillen op de arbeidsmarkt tussen tussen de provincies, de arrondissementen en de steden. Waarom kunnen de provincies en steden niet als entiteiten dienen voor een decentralisering binnen een nationaal kader?

Laaaaang niet zo'n groot verschil als tussen Vlaanderen, Brussel en "het zuiden".

Zelfs in het unitaristische België kwamen die verschillen aan de oppervlakte. Jules Destreé liet dat meer dan een eeuw geleden als duidelijk horen.

Face it, Bruno. De Belgen lusten nog véééééééél minder pap van een terugkeer naar het unitarisme als van het uiteenvallen van België. Dat merk je aan de stemmen die de BUB behaalde en die van de Vlaams-nationalisten.

Er is geen weg terug. Nu niet, en nooit meer. Paars-geel zou daar niets aan veranderen, en Vivaldi nog minder.

[WYSIWYG]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

Je schreef:




Onderwijs, media en cultuur worden met federale dotaties gesubsidieerd. Die zijn dus, als ik jouw redenering volg, niet echt gesplitst.

Echt splitsen is alles splitsen maar ik ben er zeker van dat u dat ook al doorhad.
Van kromme haas gebaren.... nog zo iets typisch Belgisch-nationalistisch.

[WYSIWYG]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

Je schreef:




Onderwijs, media en cultuur worden met federale dotaties gesubsidieerd. Die zijn dus, als ik jouw redenering volg, niet echt gesplitst.

https://forum.politics.be/showpost.p...&postcount=202

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

Er zijn ook verschillen op de arbeidsmarkt tussen tussen de provincies, de arrondissementen en de steden. Waarom kunnen de provincies en steden niet als entiteiten dienen voor een decentralisering binnen een nationaal kader?

Toevallig las ik net een artikel in BusinessAM over deze materie. De vakbonden doen meer kwaad dan goed.

Vakbonden willen uit twee ruiven eten

Ons huidig systeem van loonvorming is verre van optimaal. Afstappen van de loonnorm impliceert evenwel ook afstappen van de automatische loonindexering. Het doel van de vakbondsacties van vorige week, vrije loononderhandelingen met behoud van de automatische loonindexering, is gewoon niet ernstig.

Het ABVV mobiliseerde vrijdag voor een nationale betoging tegen de loonnorm. En ook andere vakbonden voerden actie in bedrijven. De loonnorm zou het onmogelijk maken om echt te onderhandelen over de loonvorming.
De vakbonden hebben gelijk dat onze loonvorming al langer een krakkemikkig systeem is dat te weinig ruimte laat om in te spelen op de specifieke situatie van de verschillende sectoren, van individuele bedrijven en evengoed van de gewesten. De coronacrisis heeft dit extra in de verf gezet, maar er zijn altijd beter presenterende sectoren en sectoren waar het minder goed gaat. En dat geldt uiteraard nog meer voor individuele bedrijven. Ons systeem van loonvorming op nationaal niveau op basis van de loonnorm zadelt al die sectoren en bedrijven op met een te uniforme loondynamiek, wat contraproductief is.

Hetzelfde fenomeen speelt ook over de gewesten heen. De arbeidsmarkt in Vlaanderen ziet er anders uit dan die in Brussel en Wallonië. Zo bedroeg de Vlaamse werkloosheidsgraad in 2020 amper 3,5 procent. In Wallonië was dat 7,4 procent, in Brussel zelfs 12,4 procent. Qua werkzaamheidsgraad zit Vlaanderen in de Europese middenmoot, terwijl Wallonië en Brussel bij de zwakste regio’s van Europa horen. Dat de gewesten met zo’n verschillende arbeidsmarktsituaties via onze nationale loonvorming toch een gelijkaardige loondynamiek moeten volgen, is economisch weinig zinvol.

Indexering

Zoals wel vaker in dit debat ‘vergeten’ het ABVV en de andere vakbonden evenwel te vermelden dat de loonnorm maar één kant is van de medaille van onze loonvorming. De andere kant is de automatische loonindexering. Die zorgt ervoor dat de lonen (en de uitkeringen) snel en automatisch aangepast worden aan de inflatie, gemeten aan de hand van de gezondheidsindex. Die indexering wordt als vanzelfsprekend beschouwd, maar is dat niet. Geen enkel land ter wereld heeft zo’n uitgebreid en automatisch systeem van indexering van de lonen. Andere landen met zulke indexeringsmechanismen stapten daar lang geleden al van af, onder meer Nederland in 1982, Frankrijk in 1983 en Italië in 1993. In België blijven we vasthouden aan dit voorbijgestreefde systeem, wat ons in het verleden al opzadelde met te sterke loonstijgingen in crisisperiodes die onze concurrentiepositie ondermijnden.

In het huidige debat verwijzen de vakbonden naar de te beperkte 0,4 procent reële loonstijging voor de periode 2021-2022. Ze vergeten daarbij steevast de 2,8 procent verwachte indexering voor die periode. Bovendien zal de werkelijke indexering zeker hoger uitkomen dan die verwachting. Bij de start van het loonoverleg lag de verwachte stijging van de gezondheidsindex over 2021-2022 op 3 procent. Ondertussen stelde het Planbureau die verwachting bij tot 3,7 procent, en die hogere inflatie wordt automatisch vertaald in hogere lonen. En daar zal het allicht niet bij blijven. De recente stijging van de gas- en elektriciteitsprijzen en de aanhoudende leveringsproblemen voor heel wat inputs suggereren dat de inflatieverwachtingen de komende maanden nog verder opwaarts bijgesteld zullen worden. Nu al ziet het er naar uit dat de totale loonstijging in de periode 2021-2022 duidelijk boven 4 procent zal uitkomen.

Vrije loononderhandelingen

De roep voor meer vrije loononderhandelingen is terecht. Dat zou economisch inderdaad verstandiger zijn. Maar vrije onderhandelingen impliceren uiteraard ook het einde van de automatische indexering. De loonnorm en de indexering zijn immers aan elkaar gekoppeld. Verre van ideaal, maar wel een manier om een precair evenwicht in de loonvorming te krijgen. Pseudo-vrije onderhandelingen die vastgeklonken blijven aan de automatische indexering hebben weinig zin. Erger nog, die dreigen onze concurrentiepositie snel onderuit te halen. In echt vrije onderhandelingen kan er veel beter rekening gehouden worden met de economische omstandigheden en met de specifieke situatie van de sector of het bedrijf. Op die manier zouden vrije onderhandelingen ook bijdragen tot een sterkere economie, en uiteindelijk ook tot meer jobs en meer koopkracht. Het doel van de vakbondsacties van vorige week, vrije loononderhandelingen met behoud van de automatische loonindexering, is gewoon niet ernstig.

https://businessam.be/vakbonden-will...e-ruiven-eten/

[BWarrior]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Laaaaang niet zo'n groot verschil als tussen Vlaanderen, Brussel en "het zuiden".

Zelfs in het unitaristische België kwamen die verschillen aan de oppervlakte. Jules Destreé liet dat meer dan een eeuw geleden als duidelijk horen.

Face it, Bruno. De Belgen lusten nog véééééééél minder pap van een terugkeer naar het unitarisme als van het uiteenvallen van België. Dat merk je aan de stemmen die de BUB behaalde en die van de Vlaams-nationalisten.

Er is geen weg terug. Nu niet, en nooit meer. Paars-geel zou daar niets aan veranderen, en Vivaldi nog minder.

O, maar er mogen grote verschillen zijn. Dat is geen probleem. Sterker nog, hoe groter de verschillen, hoe méér nood er is aan eenmaking om een evenwaardig niveau van veiligheid, tewerkstelling, gezondheidszorgen enzovoort te verzekeren. Voorts stemmen mensen natuurlijk niet op partijen die ze niet kennen.

Uit een recente peiling blijkt trouwens dat alleen al in het Vlaams gewest 33% zonder meer opteert voor een unitaire staat, terwijl er aan de andere kant van het spectrum 12% overtuigde separatisten zijn. Nogmaals 30% vindt dat de federale staat (veel) meer te zeggen moet hebben dan de deelstaten. 10% vindt dat de federale staat en de deelstaten evenveel te zeggen moeten hebben. En 15% vindt dat de deelstaten meer moeten te zeggen hebben dan de federale staat. (link)