Vrouw geëxecuteerd in de Verenigde Staten

[AdrianHealey]

Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie

'Crimineel' is een gedrag, een attitude. Dat gedrag komt ofwel voort uit endogene ofwel uit exogene factoren: men doet zo omdat men zo geworden is (qua normen en waarden, uit fysieke noodzaak of gemakzucht bijvoorbeeld) of men is zo geboren.

In het eerste geval valt daaraan te verhelpen, in het laatste geval mogelijk maar niet noodzakelijk.
In geen geval zijn het 'slechte' mensen, het zijn mensen met een 'slecht' gedrag. Het is aan de samenleving aan dat gedrag te verhelpen en indien dat volstrekt onmogelijk is, is het de taak van de samenleving om zichzelf en de dader tegen hemzelf te beschermen. Die bescherming hoort dan geen straf te zijn maar een behandeling.

Zelfs als dit waar is, volgt er uit 'het is veroorzaakt door endogene factoren' niet noodzakelijk 'het valt te verhelpen'.

[kiko]

Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie

Je hebt natuurlijk een aantal mensen genre Dutroux die je gewoon permanent moet tegenhouden en in het oog houden. Dergelijke mensen zijn echt ziek. Het zijn sociopaten en dat verhelp je niet door begeleiding, therapie of wat ook. Die zoeken permanent het kleinste gaatje om weg te glippen en te doen wat hun zieke brein hen ingeeft. En ja: dergelijke mensen moet je dus tegenhouden en ja, wellicht is een soort gevangenis daartoe éen van de weinige mogelijkheden. Maar ik zie dat dan niet als straf maar als beschermende maatregel. En in de praktijk kan dat dus heel anders gaan dan in een gevangenis want dat laatste is uiteindelijk een gigantische verspilling van tijd, ruimte, energie en geld.

Je zegt zelf dat mensen als Dutroux echt ziek zijn, tegengehouden moeten worden en in het oog gehouden moeten worden.

Daarna zeg je dat dit niet moet gaan zoals in een gevangenis. Veel plaats voor nuance zie ik toch niet.

Dergelijke mensen zijn verloren en zullen nooit meer integreren en altijd een gevaar vormen. Eventuele behandeling of begeleiding zal nooit een wezenlijk verschil maken.

[den dinges]

Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie

Niet 'zodat ze kunnen herbeginnen' maar op een manier waarop ze dat niet kunnen, natuurlijk. Opsluiten zal bij sommigen zonder tijwfel voor een bepaalde periode nodig zijn, ik twijfel daar niet aan. Maar er kan veel veranderen aan de manier waarop iemand wordt opgesloten en wat van die oplsuiting uiteindelijk verwacht wordt.
Wat hier vaak gebeurd is dat mensen worden weggestoken, zonder dat er verder iets mee gebeurt. Men rukt hen uit hun familiaal verband, uit hun huis, eventueel hun job, enz. Soms voor erg lange tijd. Die gevangenen worden daar geen betere mensen van, wel integendeel, ze voeden zichzelf met wrok en haat. Het worden - zo zei een gevangenisdirecteur me zelf - wandelende tijdbommen. Ik vind dat vanuit onze samenleving erg onverantwoord en onverstandig.

Er gebeurt vandaag met de gevangenen niets zinvols. Ze worden niet heropgevoed, niet begeleid, er wordt maar heel zelden betracht aan schadeherstel te doen of de veroordeelde tot een soort inzicht te laten komen.
Nochtans is dat allemaal niet zo moeilijk. De meeste gevangenen kan je laten inzien dat hun daden henzelf en hun naasten zeer zware schade berokkenen door de opsluiting. Dat begrijpen ze wel.
Van daaruit is het ook mogelijk om hen te laten inzien dat ze de slachtoffers bijzonder fel beschadigd hebben. Door directe of indirecte confrontatie met het lijden dat ze veroorzaakt hebben, bijvoorbeeld. En door te bekijken hoe schade kan hersteld worden. Moreel, financieel of anders. Samen met het slachtoffer als dat slachtoffer daar iets voor voelt. Doorgaans werkt dat bij slachtoffers helend omdat ze inzicht krijgen in wie de dader is en hem of hen rechtstreeks verantwoordelijk kan stellen en kan confronteren met hun pijn.

Er zijn verder allerhande therapeutische manieren om mensen hun gedrag te laten aanpassen, veranderen of hun visie en inzichten te veranderen. Je kan dat heropvoeding noemen of indoctrinatie, morele begeleiding en zelfs psychische marteling maar de essentie is de verandering van de persoonlijkheid, de attitude en het gedrag van de veroordeelde ten opzichte van zijn slachtoffers en de maatschappij in het algemeen.

Ik denk ook dat de samenleving heel wat misdaad zou kunnen voorkomen indien ze dat zou willen. Zeker wat betreft de dagelijkse, zgn kleine criminaliteit kan het volstaan om een beleid te voeren dat de problemen van urbansime, onderwijs, opleiding en werkgelegenheid aanpakt. Zonder twijfel zijn daarmee al vele delicten verijdeld.

Je hebt natuurlijk een aantal mensen genre Dutroux die je gewoon permanent moet tegenhouden en in het oog houden. Dergelijke mensen zijn echt ziek. Het zijn sociopaten en dat verhelp je niet door begeleiding, therapie of wat ook. Die zoeken permanent het kleinste gaatje om weg te glippen en te doen wat hun zieke brein hen ingeeft. En ja: dergelijke mensen moet je dus tegenhouden en ja, wellicht is een soort gevangenis daartoe éen van de weinige mogelijkheden. Maar ik zie dat dan niet als straf maar als beschermende maatregel. En in de praktijk kan dat dus heel anders gaan dan in een gevangenis want dat laatste is uiteindelijk een gigantische verspilling van tijd, ruimte, energie en geld.

Ik wil best instemmen met al je goede plannen om mensen beter te maken, zelfs als ik mijn bedenkingen heb op het succes van zulke pogingen, maar kom, hoop doet leven, en moest het lukken, zou dat heel nuttig zijn.
Maar in mijn ogen bestaat er geen énkele reden om een kerel als Dutroux, wiens schuld dubbel en dik bewezen is, nog langer te laten leven. Elke boterham die daar in gestopt word is er voor mij één gestolen aan een behoeftige mens ergers in het land. Of hij ooit nog " beter " kan worden interesseert mij ook al geen snars, hetgeen hij gedaan heeft kan men niet meer ongedaan maken, en verdient een voorbeeldige straf, die tegelijkertijd 100 % zeker maakt dat hij nooit, nergens en met niemand zijn misdaden kan overdoen, zélfs niet binnen de muren van de gevangenis. Die straf, dat is de doodstraf.

[Derk de Tweede]

Oorspronkelijk geplaatst door kiko

En als er werkelijk niet de allerminste twijfel is ?

Dan nog.
Dutroux mag van mij levenslang aan den arbeid in de lik.
Geen TV, PC en andere onnodige luxe in zijn cel.
En daar blijven tot de dood erop volgt.
Doodstraf hoort bij landen met weinig respect voor mensenrechten.
VS, China, Iran, Afghanistan en dat soort landen

[ministe van agitatie]

Oorspronkelijk geplaatst door den dinges

... in mijn ogen bestaat er geen énkele reden om een kerel als Dutroux, wiens schuld dubbel en dik bewezen is, nog langer te laten leven. Elke boterham die daar in gestopt word is er voor mij één gestolen aan een behoeftige mens ergers in het land. Of hij ooit nog " beter " kan worden interesseert mij ook al geen snars, hetgeen hij gedaan heeft kan men niet meer ongedaan maken, en verdient een voorbeeldige straf, die tegelijkertijd 100 % zeker maakt dat hij nooit, nergens en met niemand zijn misdaden kan overdoen, zélfs niet binnen de muren van de gevangenis. Die straf, dat is de doodstraf.

Ik vertrek met u vanuit hetzelfde standpunt: Dutroux wordt nooit een normaal mens en we kunnen hem nooit vertrouwen, wellicht zelfs niet op zeer late leeftijd.
Maar u verwart mijns inziens twee dingen: enerzijds de maatregelen die moet verhinderen dat hij het opnieuw probeert en anderzijds de straf die aan hemzelf (en wellicht aan eventuele volgelingen) duidelijk moet maken dat de samenleving dit soort gedrag niet pikt.
U ziet een oplossing voor die twee in de doodstraf. Maar we weten dat de doodstraf niemand afschrikt: ze bestaat in sommige landen maar weerhoudt er misdadigers er daar niet van te doen wat ze doen aangezien misdadigers er altijd van uitgaan dat ze niet gepakt zullen worden en dat die doodstraf dus niet op hen van toepassing is. Of het zet hen ertoe aan om eventuele ooggetuigen ook maar ineens uit de weg te ruimen. Het maakt hen gewelddadiger. Dat is dus een stap achteruit.

Ik denk dat de samenleving ook het signaal moet geven dat wij allemaal geen Dutroux's zijn. Het zit niet in onze genen, het maakt geen deel uit van ons karakter en wij hebben niet de gewoonte medemensen als afval of gebruiksvoorwerpen te beschouwen. Wij zijn beter dan Dutroux en daarom behandelen we mensen beter dan hij deed. Zelfs hemzelf. Wij zijn zo niet, wij zijn een gecultiveerd volk met goede manieren en het is daarom dat Dutroux niet bij ons hoort. Daarom vind ik de doodstraf in alle gevallen verwerpelijk: ze verlaagt ons tot het niveau van de dader.

Wat de maatregelen betreft om hem ervan te weerhouden hetzelfde zelfs nog maar te proberen, ja, dat kan niet anders dan vrijheidsberoving zijn. Vraag is dan hoe we vrijheidsberoving zien. Daar komt Kiko op de proppen die schrijft:

Oorspronkelijk geplaatst door Kiko

Daarna zeg je dat dit niet moet gaan zoals in een gevangenis. Veel plaats voor nuance zie ik toch niet.

Dergelijke mensen zijn verloren en zullen nooit meer integreren en altijd een gevaar vormen. Eventuele behandeling of begeleiding zal nooit een wezenlijk verschil maken.

Ik denk dat we een verschil moeten maken tussen mensen wier gedrag corrigeerbaar is en mensen bij wie dat niet het geval is. Het kan wel eens helpen om een kind als pedagogische maatregel in de hoek te zetten. Dat is het principe van de gevangenis: ga daar maar een tijdje zitten om na te denken over wat je gedaan hebt en op zo'n manier dat alle anderen kunnen zien dat jij daar zit. We zeggen dan als gemeenschap: foei! Dat gaat zo niet!
Tegen dat soort maatregelen zal ik me niet te hard verzetten, ik denk dat het zinvol kan zijn. Voor een korte periode, met een duidelijk doel en afhankelijk van de inbreuk. Dat is ook het begin van de Amerikaanse gevangenissen (correctional facilities), nota bene door de Quakers waarbij de gevangene voor enkele dagen (!) werd opgesloten met alleen maar een bijbel in zijn cel, onder het motto 'denk maar even na'. Dat vond men aanvankelijk al een bijzonder harde straf.

Mensen die zeer ernstige feiten hebben gepleegd en waarvan we niet zeker zijn dat een dergelijke maatregelen zin heeft, moeten we heel anders behandelen. Die moeten we dus al niet samen in de gevangenis steken waar ze de meer onschuldige gevangenen kunnen beïnvloeden. Die horen ergens anders en moeten totaal anders behandeld worden.
We gaan er van uit dat de maatregel niet dient om hen te straffen aangezien dat een zinloze bezigheid is: ze zijn niet vatbaar voor straf aangezien ze daarin een bevestiging van hun eigen gelijk zien en de haat er alleen maar door groeit. Ze trekken zich van straf niets aan.

Tegen dergelijke mensen moeten we dus zeggen: "het spijt ons, maar jij blijft hier en je doet wat wij zeggen. Ga daar maar een putteke graven en begin maar alvast met de patatten te rooien. En als je daarmee klaar bent ga je de muur schilderen en als je goed meewerkt mag je straks naar het nieuws en een film kijken. En je krijgt daarna een uurtje voor jezelf als je heel braaf bent."
Ik zie dat niet als dwangarbeid maar als gedwongen bezigheidstherapie: de mensen zinvolle arbeid laten verrichten zodat ze hun aandacht daarop concentreren en niet op hun scheve fantasie, ze permanent bezighouden en ver weg van hun zieke obsessie. En ze hebben elke dag nood aan een therapie waarbij een psychiater of andere therapeut hen behandelt: via gesprekken, opgelegde taken, hen inzicht verschaft in de pijn en het lijden van wie is achtergebleven en ervoor zorgen dat ze die pijn en dat lijden als van zichzelf zien, niet iets dat buiten hen staat.
Ik ben er verder erg voor om die mensen daarnaast bijzonder humaan te behandelen, 't is te zeggen hen in open lucht op het land te laten werken (zij het in een volledig afgesloten omgeving), hen te voorzien in hun basisbehoeften, ze tijd te gunnen om aan henzelf te werken, enz. Niet omdat zìj daar beter uitkomen of omdat zìj daar beter van worden maar omdat wij ons daar als samenleving beter bij voelen. We zetten ons op een moreel veel hogere standaard en dat kunnen we hen elke dag voorhouden: "zie hoe wij doen en zie hoe jij deed. Zie het verschil: wat wij doen is des mensen, jij gedroeg je als een roofdier."
Ik zou hen ook verplichten om elke dag te schrijven of een dagboek bij te houden en hun diepste zieleroerselen op papier te zetten. Dat kan interessant zijn om te trachten hen te begrijpen en te onderzoeken wat waar juist is foutgelopen. Ik denkd at we daar veel aan kunnen hebben om in de toekomst gelijkaardige gevallen sneller op te sporen, misschien zelfs voor ze echt tot moord ontvoering en doodslag overgaan.
Want we moeten er ons bij neerleggen: per 100.000 inwoners zitten er zo'n paar psychopaten en sociopaten tussen. Dat is altijd en overal zo. Het is een kwestie die op te sporen, liefst zo snel mogelijk en hen te isoleren van de rest van de samenleving, desnoods hun hele leven lang.

Ik zou verder vooral werken in functie van schadeherstel: hoe kunnen de gevangenen zelf en direct bijdragen aan het herstellen van wat ze beschadigd hebben. Op financieel vlak, emotioneel, praktisch, psychologisch. Hoe kunnen ze dienstig zijn om de slachtoffers te helpen om hun lijden te verzachten.

Wraak is een zeer slechte raadgever. Het heeft ook niets met gerechtigheid te maken. 'Oog om oog en tand om tand' komt uit de bijbel en het hoort bij dat soort primitief woestijndenken. Ik zou ons graag zien evolueren naar een toestand van verlichting waarbij we weliswaar efficiënt en vastberaden optreden tegen gevaarlijke mensen die anderen en zichzelf in de vernieling rijden maar waarbij heel ons handelen gericht is op humaniseren van de samenleving. Doodstraf hoort daar duidelijk niet bij. Het appeleert aan het meest primitieve in ons niet aan het hoogste.

Wat mij bij criminaliteit interesseert is niet 'hoe pakken we de criminelen aan' maar 'hoe pakken we de criminaliteit aan'. Dat is een heel ander uitgangspunt en het vergt natuurlijk veel meer studie, geduld, nuance, onderzoek en maatregelen die niet alleen betrekking hebben op de crimineel zelf maar op de samenleving in haar geheel.

Veiligheid bereikt men niet door muren te bouwen, maar door deuren te openen.

U. Kekkonen

[den dinges]

Oorspronkelijk geplaatst door Derk de Tweede

Dan nog.
Dutroux mag van mij levenslang aan den arbeid in de lik.
Geen TV, PC en andere onnodige luxe in zijn cel.
En daar blijven tot de dood erop volgt.
Doodstraf hoort bij landen met weinig respect voor mensenrechten.
VS, China, Iran, Afghanistan en dat soort landen

Onnodige wreedaardigheid noem ik zulk een behandeling. Daarmee verlaag je je tot het niveau van Dutroux, die ook zijn slachtoffers opsloot in een klein hokje zonder enige luxe. Doodstraf is definitief, onherroepellijk, en in dit geval menslievend : het monster word uit zjn lijdden geholpen.

[den dinges]

Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie

Ik vertrek met u vanuit hetzelfde standpunt: Dutroux wordt nooit een normaal mens en we kunnen hem nooit vertrouwen, wellicht zelfs niet op zeer late leeftijd.
Maar u verwart mijns inziens twee dingen: enerzijds de maatregelen die moet verhinderen dat hij het opnieuw probeert en anderzijds de straf die aan hemzelf (en wellicht aan eventuele volgelingen) duidelijk moet maken dat de samenleving dit soort gedrag niet pikt.
U ziet een oplossing voor die twee in de doodstraf. Maar we weten dat de doodstraf niemand afschrikt: ze bestaat in sommige landen maar weerhoudt er misdadigers er daar niet van te doen wat ze doen aangezien misdadigers er altijd van uitgaan dat ze niet gepakt zullen worden en dat die doodstraf dus niet op hen van toepassing is. Of het zet hen ertoe aan om eventuele ooggetuigen ook maar ineens uit de weg te ruimen. Het maakt hen gewelddadiger. Dat is dus een stap achteruit.

Ik denk dat de samenleving ook het signaal moet geven dat wij allemaal geen Dutroux's zijn. Het zit niet in onze genen, het maakt geen deel uit van ons karakter en wij hebben niet de gewoonte medemensen als afval of gebruiksvoorwerpen te beschouwen. Wij zijn beter dan Dutroux en daarom behandelen we mensen beter dan hij deed. Zelfs hemzelf. Wij zijn zo niet, wij zijn een gecultiveerd volk met goede manieren en het is daarom dat Dutroux niet bij ons hoort. Daarom vind ik de doodstraf in alle gevallen verwerpelijk: ze verlaagt ons tot het niveau van de dader.

Wat de maatregelen betreft om hem ervan te weerhouden hetzelfde zelfs nog maar te proberen, ja, dat kan niet anders dan vrijheidsberoving zijn. Vraag is dan hoe we vrijheidsberoving zien. Daar komt Kiko op de proppen die schrijft:




Ik denk dat we een verschil moeten maken tussen mensen wier gedrag corrigeerbaar is en mensen bij wie dat niet het geval is. Het kan wel eens helpen om een kind als pedagogische maatregel in de hoek te zetten. Dat is het principe van de gevangenis: ga daar maar een tijdje zitten om na te denken over wat je gedaan hebt en op zo'n manier dat alle anderen kunnen zien dat jij daar zit. We zeggen dan als gemeenschap: foei! Dat gaat zo niet!
Tegen dat soort maatregelen zal ik me niet te hard verzetten, ik denk dat het zinvol kan zijn. Voor een korte periode, met een duidelijk doel en afhankelijk van de inbreuk. Dat is ook het begin van de Amerikaanse gevangenissen (correctional facilities), nota bene door de Quakers waarbij de gevangene voor enkele dagen (!) werd opgesloten met alleen maar een bijbel in zijn cel, onder het motto 'denk maar even na'. Dat vond men aanvankelijk al een bijzonder harde straf.

Mensen die zeer ernstige feiten hebben gepleegd en waarvan we niet zeker zijn dat een dergelijke maatregelen zin heeft, moeten we heel anders behandelen. Die moeten we dus al niet samen in de gevangenis steken waar ze de meer onschuldige gevangenen kunnen beïnvloeden. Die horen ergens anders en moeten totaal anders behandeld worden.
We gaan er van uit dat de maatregel niet dient om hen te straffen aangezien dat een zinloze bezigheid is: ze zijn niet vatbaar voor straf aangezien ze daarin een bevestiging van hun eigen gelijk zien en de haat er alleen maar door groeit. Ze trekken zich van straf niets aan.

Tegen dergelijke mensen moeten we dus zeggen: "het spijt ons, maar jij blijft hier en je doet wat wij zeggen. Ga daar maar een putteke graven en begin maar alvast met de patatten te rooien. En als je daarmee klaar bent ga je de muur schilderen en als je goed meewerkt mag je straks naar het nieuws en een film kijken. En je krijgt daarna een uurtje voor jezelf als je heel braaf bent."
Ik zie dat niet als dwangarbeid maar als gedwongen bezigheidstherapie: de mensen zinvolle arbeid laten verrichten zodat ze hun aandacht daarop concentreren en niet op hun scheve fantasie, ze permanent bezighouden en ver weg van hun zieke obsessie. En ze hebben elke dag nood aan een therapie waarbij een psychiater of andere therapeut hen behandelt: via gesprekken, opgelegde taken, hen inzicht verschaft in de pijn en het lijden van wie is achtergebleven en ervoor zorgen dat ze die pijn en dat lijden als van zichzelf zien, niet iets dat buiten hen staat.
Ik ben er verder erg voor om die mensen daarnaast bijzonder humaan te behandelen, 't is te zeggen hen in open lucht op het land te laten werken (zij het in een volledig afgesloten omgeving), hen te voorzien in hun basisbehoeften, ze tijd te gunnen om aan henzelf te werken, enz. Niet omdat zìj daar beter uitkomen of omdat zìj daar beter van worden maar omdat wij ons daar als samenleving beter bij voelen. We zetten ons op een moreel veel hogere standaard en dat kunnen we hen elke dag voorhouden: "zie hoe wij doen en zie hoe jij deed. Zie het verschil: wat wij doen is des mensen, jij gedroeg je als een roofdier."Ik zou hen ook verplichten om elke dag te schrijven of een dagboek bij te houden en hun diepste zieleroerselen op papier te zetten. Dat kan interessant zijn om te trachten hen te begrijpen en te onderzoeken wat waar juist is foutgelopen. Ik denkd at we daar veel aan kunnen hebben om in de toekomst gelijkaardige gevallen sneller op te sporen, misschien zelfs voor ze echt tot moord ontvoering en doodslag overgaan.
Want we moeten er ons bij neerleggen: per 100.000 inwoners zitten er zo'n paar psychopaten en sociopaten tussen. Dat is altijd en overal zo. Het is een kwestie die op te sporen, liefst zo snel mogelijk en hen te isoleren van de rest van de samenleving, desnoods hun hele leven lang.

Ik zou verder vooral werken in functie van schadeherstel: hoe kunnen de gevangenen zelf en direct bijdragen aan het herstellen van wat ze beschadigd hebben. Op financieel vlak, emotioneel, praktisch, psychologisch. Hoe kunnen ze dienstig zijn om de slachtoffers te helpen om hun lijden te verzachten.

Wraak is een zeer slechte raadgever. Het heeft ook niets met gerechtigheid te maken. 'Oog om oog en tand om tand' komt uit de bijbel en het hoort bij dat soort primitief woestijndenken. Ik zou ons graag zien evolueren naar een toestand van verlichting waarbij we weliswaar efficiënt en vastberaden optreden tegen gevaarlijke mensen die anderen en zichzelf in de vernieling rijden maar waarbij heel ons handelen gericht is op humaniseren van de samenleving. Doodstraf hoort daar duidelijk niet bij. Het appeleert aan het meest primitieve in ons niet aan het hoogste.

Wat mij bij criminaliteit interesseert is niet 'hoe pakken we de criminelen aan' maar 'hoe pakken we de criminaliteit aan'. Dat is een heel ander uitgangspunt en het vergt natuurlijk veel meer studie, geduld, nuance, onderzoek en maatregelen die niet alleen betrekking hebben op de crimineel zelf maar op de samenleving in haar geheel.

U. Kekkonen

Wat ik in het vet zette zie ik als hoe de gevangenissen in het algemeen zouden moeten functioneren. Voor " normale " gevangenen.
Voor de " monsters " blijf ik de doodstraf als ultieme oplossing zien. Want je kan wel zeggen dat deze niet afschrikt, maar levenslang opgesloten zitten schrikt die mannen blijkbaar ook niet af. Het geld dat we besparen op hun onderhoud, kan gebruikt worden om gewone gevangenen beter te behandelen, volgens de door jou vernoemde methodes hierboven. Want dit kost natuurlijk allemaal geld, en dat komt niet zomaar uit de lucht vallen. Dat het dan op z'n minst gespendeerd word voor het onderhoud van mensen voor wie er nog hoop op beteren is...

[Elio di Supo]

Oorspronkelijk geplaatst door suqar_7loe

Afschaffen die barbaarse, achterlijke handel, zou ik zeggen. In ons land had de dader na een aantal jaren al fluitend de gevangenis verlaten.

Ja, dat is nu echt iets waar ze in jullie land prat op mogen gaan. Criminelen die fluitend gevangenissen verlaten.

Ik zeg met nadruk jullie land want het is het mijne niet meer. Kan niet zeggen dat ik veel mis.

[Savatage]

Oorspronkelijk geplaatst door daiwa

Misdadigers zoals hieronder beschreven hebben géén recht op een menswaardig leven!

Dat zijn slachtoffers van ons kapitalistisch systeem volgens de minister.