De verhalenfragmentenslang

[the outlaw torn]

gelukkig ademde hij/zij niet meer ern bleek verder ook geen tekenen van leven meer te vertonen.
nathan hoorde de container opengaan, stemmen riepen :" voortmaken, we hebben geen uren tijd" nathan hoorde een baby huilen, en was geschokt, "zelfs kleine kinderen worden als vee behandeld"

[Den Ardennees]

plots schrok Nathan op, het was Anita die even rochelde, toen zag hij de prikken in haar arm, blijkbaar was ze onder invloed van harddrugs. Nauwelijks bekomen zag hij hoe drie mannen in lederen pakken en met zonnebril op, naar de vrachtwagencabine kwamen toegestapt...

[Jazeker]

Nathan vond het surrealistisch dat die ledergastjes plots YMCA begonnen te zingen.

[Paracelsus]

De nacht was helder met een halve maan waarvan het licht op het dicht beboste landschap viel dat de N4 Luxembourg(L)- Arlon-Namur > Bxl/Bsl ter hoogte van Bastogne omgaf.

Om ongeveer 10 uur in de avond, een paar kilometer ten zuiden van Villers-la-Bonne-Eau zag Nathan iets dat leek op een heldere ster of planeet die zich grillig verplaatste. Nathan wees Anita waar ze moest kijken en zij begonnen allebei het object te volgen. De twee begonnen te geloven dat ze naar een vliegtuig keken dat steeds verdween en dan weer te voorschijn kwam. Dat idee hadden ze omdat zij reden en hun uitzicht steeds door de bomen werd belemmerd. Later gaf Nathan de verklaring dat hij zichzelf probeerde wijs te maken dat het object wel degelijk een vliegtuig was, maar Anita dacht dat het iets anders was, een ongeïdentificeerd toestel of zo iets.

[MaGNiFiCaT]

Oorspronkelijk geplaatst door MaGNiFiCaT

Ik heb gewoon zin om een neiuw topic op te starten.


DE VERHALENFRAGMENTENSLANG!

Dit is dus een topic waar ieder een fragment aan het lopend verhaal toevoegt.
Het fragment mag onbeperkt héél lang zijn, het mag ook héél kort zijn. Je mag kiezen, laat het afhangen van je portie inspiratie op het moment.



IEDEREEN mag hier komen posten, ik zou zelfs aan ieder beleefd willen vragen zijn bijdrage te leveren. Je moet echt géén groot talent zijn, maar probeer het gewoon.


Er mogen verschillende verhalen tergelijkertijd lopen. Indien dit het geval is, moet iedereen die een bijdrage aan een bepaald verhaal levert, helemaal vanboven vermelden om welk verhaal het precies gaat. En helemaal onderaan precies hetzelfde.
Zo kunnen mensen bij wie een bepaald verhaal niet aanslaat, deze gewoon direct negeren.


VERBODEN:

-de verhaallijnen helemaal om te buigen tot het tegenovergestelde. Men moet maar een ander verhaal beginnen.
-verborgen boodschappen te uiten: aub, betrek hier géén flamingantisme of Belgicisme!! Er is hier ruimte op het forum genoeg om dit wel te doen.
-TE SPAMMEN! Het is ten strengste verboden te spammen! (Gelezen dronkoers! ()Er mag hier géén commentaar op bijdragen geleverd worden! Ik zal speciaal een subtopic openen, waar ieder commentaar kan geven op de verhalen, van: 'hoe mooi', 'vind er niks aan', 'jammer dat het zo moest aflopen voor de held', etcetera.


De eerste mag beginnen. Ik heb momenteel géén inspiratie.


Ik wil er nog iets aan toe voegen: wie wil kan alleen aan een verhaal werken, maar je moet dat dan ook telkens aan het begin en einde van een verhaal laten weten. Men kan géén verhaal voor zichzelf opeisen waar in aanvang met groep werd aan gewerkt.

[MaGNiFiCaT]

Clementine zat zich te verwonderen voor de spiegel.
"Wat ben ik oud geworden. En lelijk. Zie die rimpels, zeg maar, die autostraden door mijn gezicht lopen."
Haar ogen waren grijs, verwaterd, de oogleden waren rood en de wallen blauw. Je zag dat zij bijzonder oud was. Maar toch straalden de ogen nog wat ontzag uit. Een eigenwijsheid. Dát hadden de jaren nog niet volledig klein gekregen.
Ze zag haar haren. Lange wit-grijze haren. Nogal dunner dan vroeger, maar nog steeds een stevige bos. Die moesten dan ineengekapseld worden, door één der verzorgers. Een kapsel die een eeuw geleden veel voorkwam.

Ze dacht in zichzelf: "Wat een verschil met 85-80 jaren geleden. De huid was rimpeloos, straalde jong leven, energie, potentieel uit. Ongenaakbaarheid. Het was perfect. De prachtige huid, hemelsblauwe ogen, in een wit, witter dan wit. "Heldere ogen, waar je zo kon in verdrinken", zoals Benoit me dagelijks zei. Zou hij toen weten hoe ik er nu uitzag, hij zou ineenschrompelen van verdriet. Hoe wreed is toch de wereld, dat het zoiets als verval heeft bestaan? Jonge mensen realiseren zich dit niet. Het gaat zo traag, zo gestaag. In in het begin evolueert de geest sneller dan het lichaam. Och, er waren zoveel zaken te doen waardoor we daar gewoon niet bij stilstonden.
Ik was meisje van 13 jaar, toen ik me zo zag veranderen, ik vond me toen vrouw worden. Dat is nu al 85 jaar geleden. Ik heb nooit gedacht dat ik nog zolang ging leven.
**zucht**"

Een pijnlijk gevoel ging door Clementine toen ze zich realiseerde dat ze bijlange niet meer de jonge vrouw was die ze ooit was geweest. Een mooie jonge vrouw, naar wie iedereen opkeek. Ze was groot, slank, bijzonder elegant. Ze had een uitstraling, die iedereen gewoon murw sloeg.
Mannen vooral, vrouwen, ouderen, kinderen. Homoseksuelen, lesbiennes.
Maar dit is lang, lang geleden.
Die prachtige vrouw was vergeten. Niemande die ze ooit deed verwonderen, waarop ze een indruk op naliet, was er nog. Alleen zijzelf, die enige die niet verwonderd was door haar schoonheid, de aura die ze uitstraalde, was er nog.

En pas wanneer die schoonheid weg was, realiseerde ze zich hoe mooi ze ooit wel was geweest.

Pas als dertigjarige realiseerde ze zich hoe prachtig ze was als 15-20-jarige.
Als 40-jarige mistte ze haar uiterlijk van 30-jarige. Als 50-jarige die van 40 jaar enzo. Nochthans zag ze er als 40-jarige prachtig uit. Ook als 50-jarige.
Maar ze was dan allang niet meer het jonge meisje, de jonge vrouw, maar de rijpe vrouw.
De moeder, de grootmoeder. Ze was nog steeds fantastisch mooi voor die leeftijden toen.

Maar ook op bejaarde leeftijd, hoogbejaarde leeftijd, zag ze er véél beter uit dan alle andere leeftijdsgenoten.


Clementine was een unicum, op héél vele gebieden. Ze was werkelijk nog een figuur uit andere tijden, die nog steeds overleefde, en waar de tijd nog niet volledig vat op kreeg. Neen, men kon haar nog niet kisten.
Niet alleen haar bijzonder uiterlijk: voor een dame van haar leeftijd was ze mooi. Groot van gestalte, erg slank, en ze liep nog héél rechtop. In beide handen intussen een wandelstok. En zo ging ze traag maar erg beheerst en elegant door de straten. Nimmer omkijkend van zaken waar anderen wel van opkeken. Het leek alsof niets haar kon verwonderen. Dit was ook zo, ze was niet meer geinteresseerd, maar het feit dat ze wat doof aan het worden was, en erg in zichzlef gekeerd, droegen bij aan deze houding.
Eénieder die haar passeerde en haar in het vizier kreeg merkte haar op en was min of méér onder indruk van die toch wel speciale, vreemde dame.

Ze had, op haar 98 jaren nog een bijzondere aura over zich uitstralen.
Deels gesproten uit haar opvoeding. Al van in haar vroegste herinneringen had ze een gevoel van superioriteit.
Ze hadden alles, ze waren alles. Dat gevoel had ze al van den beginne, realiseerde ze zich nu.
En ze kon het zich pas realiseren, wanneer dit gevoel een serieuze knak had gekregen. Dit had later plaatsgevonden, door omstandigheden. Maar ze heeft haar superioriteitsgevoel terug herwonnen. Daarvoor heeft ze een beroep gedaan enderzijds op haar hoge bijzondere afkomst, die de gewonen mens tot de verbeelding kunnen spreken, anderzijds door haar bijzonder mooi uiterlijk.
De twee enige dingen die ze op een bepaald monent nog had. Nu nog zelfs.

Soms placht ze te denken: "Ik heb niets meer, helemaal niets meer".
In positievere buien dacht ze dan van: "Ik heb mn herinneringen, prachtige herinneringen, mn bijzonder uiterlijk, en mn afkomst. Hoewel de jonge mensen van tegenwoordig daar helemaal niet van onder de indruk zijn."
"Mijn groot probleem, ongeluk, kwellingen zijn mijn ijdelheid. Want op het moment dat ik mn superioriseitsgevoel verloor, had ik nog steeds mn ijdelheid. Dit ben ik nooit verloren, het is zo sterk. Ik kan het zelfs niet overmeesteren."

[MaGNiFiCaT]

CLEMENTINE

Clementine realiseerde zich dat binnenkort een hele wereld zal vergaan. De hare en die van haar overleden dierbaren, haar vroegere tijdsgenoten.

Want eigenlijk was haar vroegere wereld, de wereld van haar jeugd, de wereld van haar als jonge vrouw, reëel verdwenen. Enkel in haar geest bestond ze nog.
En tegenwoordig zat ze veel in die wereld. Uit die wereld putte ze nog kracht, levenslust, gevoelens, wat die ook moge zijn. Erg om zeggen, maar deze wereld is het enige dat haar nog een reden tot bestaan geeft.

Want in de wereld waar ze nu leefde: de huidige tegenwoordige wereld was ze totaal gevoelloos. Deze wereld was grijs, saai, bevreemdend, vijandig....
Ze kon er zich niet aarden. Ze had het niet in de hand. Ze had het niet onder controle. Vreselijk was dit voor een persoon die altijd zo zelfstandig heeft geleefd. Want in die tegenwoordige wereld was ze een oud besje. NEEN, geen besje, een oude gracieuze dame, dat straalde ze nog steeds uit.
Ze was geen dummie, zoals haar leeftijdgenoten, en zelfs de mensen tot een generatie jonger. Ze was iemand, een bijzonder iemand. Haar trots en ijdelheid verbieden het haar, zich te laten gaan.
Maar ze was alleen, helemaal alleen. Er was niemand meer die speciale gevoelens, liefdesgevoelens voor haar koesterde. Ze creëerde bij medemensen geen oudergevoelens meer, wat meer dan normaal was op haar leeftijd, maar ook geen minnaarsgevoelens, geen zoon- en dochtersgevoelens meer, geen kleinkindgevoelens, geen dierbare viendingevoelens. Alle mensen die speciale bijzondere gevoelens voor haar koesterden, en zij voor hen, zijn verdwenen.
Zij, die zo hield van de interactie's tussen gevoelens.


CLEMENTINE

[MaGNiFiCaT]

CLEMENTINE


Clementine werd opgeschrikt in haar mijmeringen, geeft niet want ze was niet zo goed bezig.
Vaak bevond ze zich werkelijk volledig in de verdwenen, door haar zo geliefde wereld, waar ze zich terug onder haar dierbaren bevond. Vooral als ze wat van alcohol binnen had en licht beneveld.
Vaak dacht ze, vanop afstand, gewoon met warme gevoelens aan haar dierbaren, en vaak dacht ze aan de verhankelijkheid van haar wereld: hoe is alles toch zo kunnen verlopen. Ze zat nu wat in die fase.
Ze moest gaan eten. "bah, weer die confrontatie met het werkelijke, dat is het meest vervelende".

Ze zag al die sukkelaars voor zich strompelen naar de eetzaal. Die geluiden, die lelijke stemmen. Die irritante stemmen van de verplegers. De typische geuren van elke ruimte. De muffe geur van de refter.
"Welk varkenseten zal er nu weer opgedient worden? Verschrikkelijk, zelfs in het eten vind ik geen plezier meer. Nergens geen plezier, NERGENS, NERGENS, NERGENS! Om weemoedig van te worden."

Clementine was niet erg geliefd in de home waar ze tegenwoordig leefde.
Haar eigenzinnigheid, doortastendheid, haar air, werden haar niet in dank afgenomen. Vooral niet door sommige verplegers.
"Hardvochtige gevoelensloze mensen" dacht ze. Met andere verpleegsters had ze dan de beste contacten, maar die waren ook zo oppervlakkig. Die mensen waren vooral bezig met hun werk, en ze hadden veel werk. Ze kunnen zich niet geven aan de bewoners.
Met de bejaarden-collega's had ze geen echte contacten. Ze vond ze saai, te simpel. Er was niets interessants op te merken. Ze was dan ook in een héél goedkope home terechtgekomen waar enkel mensen zitten die zich niet veel konden permitteren. Dit waren voornamelijk mensen uit de lagere klasse. Mensen met wie ze nooit mee te maken kreeg. Ze hadden quasi niks gemeen. Dus ze hadden elkaar niets te vertellen. Ze had in het begin wel pogingen ondernomen, die ze snel staakte toen ze merkte dat er niets interessants was. Aan één dame, die wel van redelijk niveau leek, begon ze over haar leven te vertellen, maar toen ze merkte dat die vrouw nogal jaloerse reactie's begon te geven, staakte ze. "Ik wil hier niemands ogen uitsteken, want ik moet hier met die mensen blijven samenleven, dus ik zwijg maar. En trouwens, aan mensen die mij niet interessant lijken heb ik écht niet de behoefte om mij te geven".

Er was één persoon meer in haar leven, voor wie ze enige vriendschapsgevoelens koesterde, maar het was toch maar dunne spoeling in vergelijking met de gevoelens voor haar vroegere vriendinnen.


Clementine

[Boadicea]

Langs de autostrade stond een meisje te liften.
"F*ck off", dacht ze in zichzelf.
Ze had genoeg van thuis naar de pijpen van haar ouders te luisteren. Haar vader was dan wel een rijke industrieel, die zowat alle touwtjes in handen had, hij kon haar gestolen worden. Haar moeder drilde haar ook te kort.
"Ik wil leven", zuchtte ze.
Daarom besloot ze van huis weg te lopen. Met het geld dat ze uit haar vaders kluis gestolen had, had ze zich incognito enkele nieuwe kleren gekocht. Nooit zouden haar ouders het tolereren dat ze kortgerokt met een nogal uitgesneden topje op de baan ging. Make up was voor hen ook taboe, maar nu had ze het er ruim opgesmeerd. Zo leek ze meteen ook een beetje ouder.
Het kon haar niet schelen waarheen. Liefst van al wou ze zo ver mogelijk weg van haar ouders en ze had een bordje gemaakt, waarop ze geschreven had: "Neem me mee!"
Zo stond ze er al een tijdje met haar duim in de lucht. Blijkbaar had ze weinig succes. Er reden maar weinig auto's voorbij en geen enkele stopte. Natuurlijk niet, want het was vrijdagavond en alle gezinswagens zaten volgepakt met joelende kinderen en mijmerende ouders.
"Toch moet ik hier weg!" dacht het meisje en ze vroeg zich af of ze zou durven wat ze tegen een vriendin gepocht had.
Het viel er op te wagen en ze greep haar zwarte alcoholstift uit haar rugzak, waarin ze het hoogstnodige meegenomen had. Niet te vergeten de 50000 dollar cash die ze van haar vaders fortuin had afgetrokken en waar ze nog heel wat van over had.
Ze schreef op: "Voor een rit, krijg je een wip!"
Stoutmoedig pakte ze uit met die grap en hield die kant van het bordje omhoog, geen benul hebben wat het inpact van haar daden kon zijn.
Nog steeds reden er enkele wagens voorbij. Een oud vrouwtje bekeek haar eerder vies, vanachter het stuur van haar wagen.
Moedeloos liet het meisje haar bordje uiteindelijk zakken. Niemand scheen haar te willen.
Plots hoorde ze gierende remmen. Zonder aarzelen liep ze naar de blauwe pick up truck die gestopt was en stapte in.
"Waar wil je heen?" vroeg de jonge man aan het stuur.
"Waar jij heen wil", antwoordde het meisje.
"Ik moet nog ergens een klus opknappen, maar het is nog een hele rit", bekende de jonge man.
"Hoe verder, hoe liever", zei het meisje en ze richtte haar grote, blauwe ogen op hem.
Hij leek even geschrokken en startte zijn voertuig. Nu pas lette ze beter op hem. Er verscheen een glimlach op haar gezicht, omdat ze zeker was, dat haar ouders nu helemaal zouden flippen.
"Is er iets?" vroeg hij.
Het meisje schudde haar hoofd en antwoordde: "Nee, alleen ... wat is dat ding daar?"
Ze wees naar het ronde voorwerp, waar een soort van spinneweb in geweven was en waar veren onder hingen, dat aan de spiegel bevestigd was.
"Een dreamcatcher", zuchtte de jonge man. "Het is een soort van geluksbrenger. Ik kreeg hem van mijn grootvader, die is medicijnman in het reservaat, wat verderop."
Het meisje knikte. Nu pas drong het tot haar door dat hij een indiaan was. Zijn lange, zwarte haren hingen in een lange paardenstaart over zijn rug en zijn donkere ogen waren op de weg gericht.
"Ik ben Sheila", zei ze plots. "Sheila Tanner. En jij?"
Hij keek haar even aan en zei: "Kenneth Two Feathers, maar noem me maar Kenny, zoals iedereen. Heb je er iets op tegen dat ik wat muziek opzet?"
Ze schudde haar hoofd en hij draaide de radio open, waar één of ander flauw country melodietje uit weerklonk. Geen van beiden scheen het echt te waarderen, maar de andere zenders waren niet veel beter.

Oké, wie in aan dit verhaal verder werkt, gebruikt paars, zoals ik, om het duidelijk te maken. Wie het niet interesseert, of mij alle werk wil laten doen, moet maar wat geduld hebben.

[the outlaw torn]

cool verhaal, boadicea, maar heb op dit moment geen inspiratie .... maar schrijf vooral verder.

[Boadicea]

De telefoon rinkelde in een kantoor. De man achter het dure bureau in mahoniehout, nam wat verveeld op. Hij klopte nog enkele overuren en iedereen wist dat hij dan enkel in noodgevallen gestoord wou worden. Zonder aarzelen, stuurde hij de jonge, vrouwelijke bediende, die hem vergezelde, naar buiten.
Verbouwereerd trok ze haar kleren weer aan en hoorde de baas vloeken aan de andere kant van de lijn.
"Laura! Kon jij geen oogje in het zeil houden!" brulde hij.
Zijn vrouw aan de andere kant van de lijn, snikte: "Gerald, ik zweet het je! Ze was ook niet op school vandaag. Niemand heeft een idee waar onze dochter uithangt. Kom toch naar huis. Ik bel de sherrif."
Meneer Tanner sloot zijn broek en keek naar het meisje dat nog steeds verwonderd bij de deur stond.
"Scheer je weg, of je kan die promotie vergeten", siste hij.
Ze deed wat hij vroeg en hij beet op zijn lip. Sheila deed al enkele dagen lastig en hij was er zeker van dat ze zich wel ergens verstopt had.
De sherrif was een goede vriend van hem en hij was er zeker van dat die er voor ging zorgen dat de zaak discreet opgelost ging geraken.

Sheila zelf had haar vermoedens wat haar vader allemaal achter haar moeders rug uitspookte. Ze verwenste hem uit de grond van haar hart en beschouwde hem als een hypocriete zak.
Zonder verpinken blies ze de sigarettenrook voor zich uit. Hij had zijn dure sigaren, die hij ondanks het boycott uit Havana liet overkomen. Zij had haar kankerstokken in een winkel onderweg gekocht. Gelukkig had ze haar identiteitskaart zo goed vervalst, dat ze werkelijk achttien leek.
Kenny was blij dat de rook door het open raam ging en niet in zijn richting. Hij hoopte dat het arogante meisje geen peuken in zijn pick up achter ging laten. Ergens vroeg hij zich af wat hem bezield had om haar mee te nemen. Als ze niet rookte, knabbelde ze op een kauwgom en hij merkte dat ze deze in zijn handschoenvakje geplakt had.
"Ben je zeker dat je nergens moet zijn?" vroeg hij.
"Nee, ik stop wel, waar jij stopt. Of ben je mijn gezelschap al beu?"
Hij beet op zijn lip. Liefst van al gooide hij haar gewoon uit zijn auto, maar zijn intuïtie hield hem tegen. Het was hem overduidelijk dat ze geen besef had van wat ze aanrichtte.
"Missen je ouders je niet?"
"Alsof die me iets kunnen schelen."
Haar koele houding begon op zijn systeem te werken. Uitdagend blies ze haar sigarettenrook in zijn gezicht en hij kuchte even.
"Laat dat! Ik haat dat!" siste hij.
Ze trok een lip en terwijl ze zo onschuldig mogelijk probeerde te kijken, zei ze: "Oei, ik dacht dat indianen graag rookten."
"Als je zo voort doet, denk ik dat ik straks mijn tomahawk pak en je scalpeer", dreigde hij.
Ze kreeg een voorgevoel dat hij het niet echt meende, maar gooide voor alle veiligheid haar peuk uit het raampje. Even voelde ze aan haar schouderlange, blonde haren en dimde even.
"Oké", zei ze plots. "Je vindt me dus niet aantrekkelijk."
"Dat heeft er niets mee te maken."
"O ja, negen kansen van tien ben je toch maar gestopt voor mijn bordje. En?"
"En wat? Ik heb niet naar dat stuk karton gekeken."
Ze sloeg haar armen gekruist over haar borst en stelde onthustst vast dat hij al even erg leek als haar moeder. Alleen pakte hij haar sigaretten niet af en dwong hij haar niet om iets anders aan te trekken.
Vanuit haar ooghoek, observeerde ze hem aandachtig. Volgens haar schatting was hij voor aan in de twintig. Zelf vond ze hem best aantrekkelijk, maar ze legde zich er bij neer dat ze op zoek moest gaan naar een ander slachtoffer, die haar vrijheid wel respecteerde.

[Boadicea]

het forum deed weer alles in meervoud

[Boadicea]

het forum deed weer alles in meervoud

[Boadicea]

Na ettelijke uren rijden in de brandende zon, die stilaan onder ging, leek Sheila eindelijk een beetje gekalmeerd. Ze zat heel de tijd voor zich uit te staren en blies bellen met haar kauwgom.
Kenny lette niet op haar. Hij vroeg zich eerder af wat hij met haar moest aanvangen. Het leek hem niet verantwoord haar aan haar lot over te laten, aan de kant van de weg.
Zelf had hij zijn plan al gemaakt. Normaal ging hij stoppen bij het dichtsbijzijnde baancafé, om iets te eten en zich te verfrissen. Nu besloot hij toch een motel op te zoeken, omdat hij al enkele dagen in zijn auto sliep en er stilaan stram van werd. Hij verlangde naar een bed en hoopte dat hij Sheila ergens gedumpt kreeg.
Eigenlijk was het meer een baancafé, waar je een kamer kon huren. Sheila volgde hem mee naar binnen en keek haar ogen zowat uit.
Hij stapte regelrecht naar de toog en bestelde een biertje. Ze fronste haar wenkbrauw en merkte dat hij de vrouw achter de bar met haar naam aansprak. Blijkbaar kende hij de plek.
"Kijk uit, Kenny", waarschuwde ze hem. "Hij is in de buurt."
"Laat die kwal maar doen, Audrey", zuchtte Kenny. "Morgen ben ik hier weg."
De vrouw keek even naar Sheila en vroeg: "Moet jij niets drinken?"
Sheila knikte en bestelde zonder verpinken ook een biertje. Hierbij wierp ze even een uitdagende blik op Kenny, die er het zijne van begon te denken.
Audrey, een vrouw van half de dertig schudde haar hoofd, toen het meisje gretig begon te drinken.
"En wie ben jij?" vroeg ze.
"Sheila", antwoordde het meisje.
Ze keek even naar Kenny en grinnikte: "Ik vermoed niet dat iemand jou hier met een meisje verwachtte."
"Ik ook niet", bekende Kenny. "Doe me een lol en zorg dat ze ook een kamer heeft voor vannacht."
Dat hij er in zichzelf bij dacht: "Liefst zo ver mogelijk van de mijne vandaan", mocht men raden.

Na een half uurtje en enkele biertjes, begon Sheila zich wat losser in haar hoofd te voelen.
"Hey, hier staat een juke box!" riep ze geamuseerd, waarna ze er een muntstuk in wierp en een deuntje koos.
Kenny schudde zijn hoofd. Zijn aandacht ging meer uit naar de andere aanwezigen. Bepaalde mannen stonden hem niet aan.
Audrey voelde zijn spanning en fluisterde: "Ik kan ze niet wegsturen, zolang ze niets doen."
"Zolang Taylor zelf hier zijn kop maar niet meer laat zien", morde Kenny, die vanuit zijn ooghoek zag, hoe Sheila zich naar een andere tafel begaf, waar men haar wenkte.

[liberalist_NL]

OK, ik wil ook even terplekke een verhaaltje verzinnen.

Daar dan in het staan, was het de onbezonnenheid die hem raakte, het vuur in de ogen, die doordrongen blik, die deed rillen als een koude winterzon die even snel opkomt als de geheel omvattende dag dat ze schijnt.

Het was op dat tijdstip, in die verhitte woestijn, dat die versluierde ogen, onder een bed van tranen, alle warmte deden wegnemen. Niet het minst zou hij willen dat de verongelijktheid, die hem eerst bezat, nooit had bestaan. Immers, zo'n schoonheid komt men alleen tegen in verzonken gedachten, waarin elke herinnering aan wat echt is aan dezen wereld, verdwenen was als de sneeuw voor de zon, die de zanderige heuvels van de zuidelijke landen met al haar lichtstralen doet verwarmen, in een zodanige toestand, dat de verworvenheid van een rillerig gevoel, op deze angstaanjagende manier des natuurs, weer werd weggenomen, met schrik van terugkomst in de realiteit als gevolg.

Maar dit is niet wat gebeurde. In tegendeel, lang bleef hij gefascineerd door die ogen, die ogen die alles doen verklaren, en tergelijkertijd, al die wijsheid weer doen vervagen tot slechts die ogen. Dit effect deed zich elke seconde voor, wat zeg ik, elke kleinste deelbare maat van de tijd.

Neen, niet zo moest het gaan. Niet wilde hij het. Niet kon op deze manier de onbeheersbaarheid van hetzelf worden aangetoond. Hij gebruikte zijn twee handen, en elke vorm van verstand was uitgeschakeld. Hij wilde er niet aan denken, wat voor een gevolgen dit zou hebben. Het was namelijk zo dat de extase waarin hij zich op dat lange en korte moment tegelijk, sterker woog in de afweging die hij maakte. O, bezat hij maar de pientere geest van Odysseus, die zich op listige wijze van genot kon bedienen tijdens de vaart langs de betoverende sirenen, zonder zich van het leven te laten beroven door de verleiding, die onherroepelijk daartoe zou leiden.

Maar niet had hij de voorkennis die nodig was, om zich op zodanig bovennatuurlijk schouwspel te kunnen bereiden. Het was laat en te laat. Als een flits van onheil scheen op hun een omen, van dat voorwerp dat zo ver weg is, doch zo dicht nabij. Daar kreeg hij de genadeslag.

[Uh-Huh]

Oorspronkelijk geplaatst door Paracelsus

De nacht was helder met een halve maan waarvan het licht op het dicht beboste landschap viel dat de N4 Luxembourg(L)- Arlon-Namur > Bxl/Bsl ter hoogte van Bastogne omgaf.

Om ongeveer 10 uur in de avond, een paar kilometer ten zuiden van Villers-la-Bonne-Eau zag Nathan iets dat leek op een heldere ster of planeet die zich grillig verplaatste. Nathan wees Anita waar ze moest kijken en zij begonnen allebei het object te volgen. De twee begonnen te geloven dat ze naar een vliegtuig keken dat steeds verdween en dan weer te voorschijn kwam. Dat idee hadden ze omdat zij reden en hun uitzicht steeds door de bomen werd belemmerd. Later gaf Nathan de verklaring dat hij zichzelf probeerde wijs te maken dat het object wel degelijk een vliegtuig was, maar Anita dacht dat het iets anders was, een ongeïdentificeerd toestel of zo iets.

Tijdens hun conversatie viel Anita prompt in slaap. Nathan keek naar haar met een bedenkelijke blik. Zelf zou hij in deze ongewone omstandigheden de slaap niet kunnen vatten. Hij bleef uit de cabine naar het heldere object staren. De vrachtwagen bleef verder naar een voor hem duistere bestemming rijden.

Het werd opmerkelijk snel ochtend en terwijl Nathan naar de slapende en halfdode Anita keek, moest hij onverwacht aan zijn eerste grote liefde Taniya denken. “Wat zou zij op dit moment aan het doen zijn?” vroeg hij zich af.

Taniya schrok op dat moment wakker van een roepende stem die ze buiten op de trap van haar kamer hoorde. Het was de schelle stem van haar moeder. Ze wreef over haar gezicht en nam de GSM naast haar kussen om het tijdstip te zien. Er stond “9:15”. Uitgeput draaide ze zich op haar andere zijde om terug te gaan slapen. Maar eigenlijk luisterde ze stilletjes naar de tirade van haar moeder die ze zowat elke dag te horen kreeg. “Bij God, wat voor nageslacht heb ik gekregen?! Ze luisteren niet naar me, hebben geen medelijden met hun oude moeder. Ik doe al het werk en wat krijg ik? Stank voor dank! Ze krijgen alles wat hun harte begeert en wat krijgen wij? Ik en mijn man? Stank voor dank! Ik vervloek hen!! Ezels zijn het; ezels!!! En ik weet dat jullie luisteren dus sta op luie tamzakken of moet ik jullie uit het bed komen slagen?!!...” ving Taniya op. “Zwijg, hou je bek!” riep ze terug. Maar dat leek haar moeder alleen maar nog meer op te winden. “Onrespectvol... God... straffen” ging het verder. Taniya probeerde haar vingers in haar oren te stoppen maar dat was zo’n ongemakkelijke houding in bed. “Dan maar opstaan” zuchtte ze. Met tegenzin werkte ze zich uit bed. Haar moeder was ondertussen naar de keuken gelopen en Taniya hoorde geluiden van pannen en borden die venijnig in in de afwasbak werden gegooid.

Moe wastte ze zichzelf en ging naar beneden om te eten. Haar moeder negeerde haar koppig maar Taniya zag dat ze, ondanks al het gescheld en de verwijten, toch wat ontbijt had klaargemaakt. Toast en thee. Ze had de manier waarop haar moeder vlot van het ene tot het andere extreme, van furieuze helleveeg tot serene engel, kon overschakelen, altijd al opmerkelijk gevonden. Taniya smeerde aardbeienconfituur op de toast en begon te eten. “Ik begrijp het niet”, dacht ze bij zichzelf. “Wat wil en verwacht die heks en tegelijkertijd ook lieve vrouw nu van me? Houdt ze mij in leven om me later weer te vermoorden? Wil ze me dood? Wou ze dat ze me nooit op de wereld had gezet? Bewijst ze me deze diensten opdat ze later allerlei gunsten van me kan eisen en op me kan schelden? Eet ik nu vergiftigd voedsel?” schoot het voor de zoveelste keer door haar hoofd. En zoals gewoonlijk kwam er ook geen antwoord. Peinzend staarde ze voor zich uit.

Na het eten wastte Taniya haar bord en beker zelf af. Haar moeder knikte tevreden. Beiden waren zwijgzaam. Taniya wist dat dat haar broers dit nooit hoefden te doen omdat mama het wel voor hen deed. Zo hoorde het nu eenmaal. Ze had het allang opgegeven om daar bezwaar tegen te maken.

Na de afwas ging Taniya terug naar boven en sloot zichzelf op in haar kamer. Ze plofte vermoeid neer op het bed en wist dat er weldra een stroom van tranen zou volgen. “Oh God, ik begrijp er niets van. Wat doe ik verkeerd? Wat moet ik doen??” mompelde ze zachtjes en begon te huilen.

Buiten scheen de zon en tussen de mensenmassa liep Wouter, de huidige vriend van Taniya, goedgeluimd en al fluitend over straat. Hij probeerde Taniya op te bellen maar ze nam niet op. Hij stuurde haar een sms: “heb je zin om een ijsje te gaan eten?”. Een paar minuten later kreeg hij als antwoord: “ik kan niet”. Teleurgesteld keek hij naar z’n gsm-toestel. Dit soort afwijzingen kreeg hij van haar wel vaker. Maar het was de eerste keer dat hij zich ook boos voelde worden. “Ik heb genoeg van dat wijf” dacht hij bij zichzelf. Zijn teleurstelling was in woede omgeslagen. “Fuck you, trut” smsde hij haar terug en begon daarna de straat over te steken. Plots werd hij gegrepen door een zwaarbeladen vrachtwagen en was hij op slag dood. De chauffeur van de wagen leek haast te hebben. “Euh, heb jij niets vreemd gevoeld?” vroeg Nathan in de cabine aan de reeds wakkere maar nog steeds stervende Anita. “Nee niet echt, wat bedoel je?” rochelde ze terug. “Och, laat maar. Het was waarschijnlijk niets” antwoordde hij en probeerde door de cabine dat heldere object bij daglicht aan de hemel te onderscheiden.

[Paracelsus]

De chauffeur veegde enkele zweetparels van zijn voorhoofd en greep naar het flesje rum dat permanent in z'n binnenzak aanwezig was. Hij nam een paar slokken en stak vervolgens een sigaret aan.

Hoe is het ooit zo ver kunnen komen, dacht hij bij zichzelf. En te zeggen dat ik nochtans een mooie start had gekregen. Mijn grootvader, die had me eens zo moeten zien! De grootvader van deze ongelukkige was namelijk een Russische generaal, die een fortuinlijk thuis bezat. Weliswaar dáár niet enkel rozen, maar er was genoeg en veel waarop zich reeds sinds lang ernstig en innig de voornaamste verwachtingen en bedoelingen van Zijne Excellentie hadden kunnen vast zetten. En nietwaar, welk waardiger en heiliger levensdoel zou er zijn dan dat van de ouders? Waar zal men zich aan vastklemmen, indien niet aan het eigen gezin?

Dat van de generaal bestond uit zijn vrouw en drie volwassen dochters. Lang geleden was Iwan Fjodorowitch, toen hij nog maar luitenant was, getrouwd met een bijna even oud, niet mooi, noch ontwikkeld meisje, waarbij het financieel ook niet al te goed gesteld was, maar die nochtans de grondslag van zijn verder fortuin was geworden. Nooit heeft echter de generaal in later tijd gemopperd dat hij zo vroeg gehuwd was, nooit heeft hij het doen voorkomen als de roes van een ongelukkige jeugd, en hij achtte zijn vrouw zozeer en had soms zo'n ontzag voor haar, dat men dit gevoel wel liefde kon noemen.

Zijn vrouw was uit het Britse adellijk geslacht der Cottignys, dat een wel niet schitterend, maar zeer oud geslacht was en zij vond deze hare afkomst een heel ding. Toendertijd was een invloedrijk persoon, een van die beschermers aan wie de bescherming overigens niets kost, zich gaan interesseren voor het huwelijk van de jonge gravin. Hij effende de weg voor de jeugdige officier en gaf hem een duwtje; en er zou zelfs geen duwtje voor nodig geweest zijn, een enkele blik was ook al wel begrepen. De echtgenoten doorleefden hun lange huwelijkstijd eensgezind, afgezien van enkele uitzonderingen.

Toen zij nog zeer jong was, was gravin Cottigny als laatste afstammelinge van vorstelijke geboorte en misschien ook door haar persoonlijke eigenschappen er in geslaagd enige heel voorname beschermsters te verwerven. Er mettertijd werd zij met haar rijke, in dienst kundige man, in die hoge kring zelf enigzins eigen.

Hoe is het toch mogelijk dat het allemaal zo ver is kunnen komen dacht de chauffeur terug, toen hij zich deze gedachten in ogenschouw nam. Zijn sigaret was ondertussen haast volledig weggebrand, het torentje as belandde in zijn schoot. Hij verzonk daarna terug in zijn gedachten, nooit zag hij het mysterieuze object in de lucht, ongewoon helder maar toch goed te onderscheiden in daglicht, dat hen al de hele tijd met grillige bewegingen vooraf ging.

[Uh-Huh]

Zenuwachtig nam hij nog een diepe trek van zijn sigaret en verslikte zich daarbij in de rook. Hoestend draaide hij het zijraampje open en gooide het onding uit de wagen. "Godver..." vloekte hij, terwijl de koude wind hem in het gezicht sloeg en hij het raapje snel terug dicht draaide.

"Ach, waar maak ik me nu zo druk om?" dacht hij na een korte onderbreking in z'n gedachtengang, "dit is heus niet de eerste keer dat ik er ene hebt gemold". En als meestentijds kon hij zich met scherpe helderheid die zonnige dag op het kleuterspeelplein voor de geest halen. Koelbloedig had hij de grootste knikker uit zijn knikkerzakje...

[MaGNiFiCaT]

Clementine



5 augustus 1910.
Ergens in Frankrijk, in de regio Picardië, een héél mooi gebied. Een bijzonder uitgestrekt gebied, die erg sprookjesachtig leek, en nu in het bijzonder door weersomstandigheden.
De gehele vallei kleurde oranje. De hemel was werkelijk oranje. Zo hadden de meeste mensen het nog nooit meegemaakt. Er was een vreemde sfeer, deels door de weersomstandigheden gecreëerd, als sausje op het gerecht.
De kleinsten genoten van het warme maar bedrukte weer. De oudsten werden ook nog eens min of meer in lichtjes positieve beroering en verwondering gebracht, door iets kleins, zoals weersomstandigheden.
De volwassen mensen liepen er bijzonder zenuwachtig bij. De stress was om te snijden.
Daar waren enkele redenen voor; de oogst diende zo snel mogelijk binnen gehaald te worden, ook al was ze nog niet volledig rijp en of gedroogd. Er kon terstonds een serieuze onweer uitbreken. Het had al vele weken niet meer geregend, er was een bijzondere droogte geweest, ideaal voor de gewassen op de velden. Maar alles wat nu nog op het veld stond, dreigde grote schade op te lopen. De hemel was zo zwaar beladen, alsof een gehele oceaan op de vallei zou terchtkomen.
Dit was dus een onmiddelijke reden tot ongerustheid. En de gevolgen zullen weldra door ieder in te schatten zijn.

Maar er is nog een andere reden, waar de eventuele gevolgen bijzonder groot kon zijn. Zelfs zo erg dat het hun verdere leven drastisch zou kunnen veranderen. De gevolgen zullen nog niet direct in te schatten zijn, neen, er dreigde tijden van grote onzekerheden op komst.

Van vele vele kilometers ver, kon je het prachtige Paleis beschouwen.
Een magistraal bouwsel, sierlijk, dominant, sprookjesachtig.
En hoe dichter je kwam, hoe groter de nieuwsgierigheid. Sterker nog: hoe dichter je kwam, hoe groter de verbazing, die de voruge nieuwgierigheid ingelost had, maar op zijn beurt terug zorgde voor nog meer nieuwsgierigheid.

Voor de gewone sterveling werd de verwondering abrupt verstoord door de voet van de Paleismuur, en de nieuwsgierigheid werd er enkel nog door vergroot. Voor de entourage en de bevoegden nam de verwondering een absolut hoogtepunt aan, de prachtige tuinen binnen de paleismuren te aanschouwen.
Allerlei prachtige soorten planten, struiken, sierbloemen, waterpartijtjes, ...... waren een bijzondere streling voor het oog.

Ook binnen de Paleisdomeinmuren was het bevreemdende weer het gemoed van de mensen aan het manipuleren.

De kleine kinderen waren er zich niet veel van bewust. De meeste van die kinderen, waren voor het eerst bewust in die tuin. Zij beleefden werkelijk een hoogdag in hun onbezorgde kinderwereld. Voor hun ouders lag dit helemaal anders.
Het waren mooie taferelen in de tuinen. Een prachtig decor waar nooit geen enkele grootmeester de kans en het geluk had, dit te mogen aanschouwen en het te vereeuwigen. Hoe sereen het buiten de Paleismuren aan toe ging, binnen was het helemaal anders.

De Dame van de vallei lag op sterven. Bijna een eeuw oud. Daar lag ze te rochelen en te zuchten op haar sterfbed, omringd door belanghebbenden en naasten.
Er stond iets zwaars op til; de situatie van een gehele streek dreigde volledig te veranderen. De nakende dood van de Markiezin zal het leven van ontelbaren drastisch veranderen, dat realiseerde zich ieder weldenkend mens.
Terstonds zou een hoofdstuk afgesloten worden. Een heel belangrijk hoofdstuk. Een voortreffelijk hoofdstuk. Beter zal het niet meer kunnen.


Clementine.

[Dronkoers]

Oorspronkelijk geplaatst door MaGNiFiCaT

Clementine



5 augustus 1910.
Ergens in Frankrijk, in de regio Picardië, een héél mooi gebied. Een bijzonder uitgestrekt gebied, die erg sprookjesachtig leek, en nu in het bijzonder door weersomstandigheden.
De gehele vallei kleurde oranje. De hemel was werkelijk oranje. Zo hadden de meeste mensen het nog nooit meegemaakt. Er was een vreemde sfeer, deels door de weersomstandigheden gecreëerd, als sausje op het gerecht.
De kleinsten genoten van het warme maar bedrukte weer. De oudsten werden ook nog eens min of meer in lichtjes positieve beroering en verwondering gebracht, door iets kleins, zoals weersomstandigheden.
De volwassen mensen liepen er bijzonder zenuwachtig bij. De stress was om te snijden.
Daar waren enkele redenen voor; de oogst diende zo snel mogelijk binnen gehaald te worden, ook al was ze nog niet volledig rijp en of gedroogd. Er kon terstonds een serieuze onweer uitbreken. Het had al vele weken niet meer geregend, er was een bijzondere droogte geweest, ideaal voor de gewassen op de velden. Maar alles wat nu nog op het veld stond, dreigde grote schade op te lopen. De hemel was zo zwaar beladen, alsof een gehele oceaan op de vallei zou terchtkomen.
Dit was dus een onmiddelijke reden tot ongerustheid. En de gevolgen zullen weldra door ieder in te schatten zijn.

Maar er is nog een andere reden, waar de eventuele gevolgen bijzonder groot kon zijn. Zelfs zo erg dat het hun verdere leven drastisch zou kunnen veranderen. De gevolgen zullen nog niet direct in te schatten zijn, neen, er dreigde tijden van grote onzekerheden op komst.

Van vele vele kilometers ver, kon je het prachtige Paleis beschouwen.
Een magistraal bouwsel, sierlijk, dominant, sprookjesachtig.
En hoe dichter je kwam, hoe groter de nieuwsgierigheid. Sterker nog: hoe dichter je kwam, hoe groter de verbazing, die de voruge nieuwgierigheid ingelost had, maar op zijn beurt terug zorgde voor nog meer nieuwsgierigheid.

Voor de gewone sterveling werd de verwondering abrupt verstoord door de voet van de Paleismuur, en de nieuwsgierigheid werd er enkel nog door vergroot. Voor de entourage en de bevoegden nam de verwondering een absolut hoogtepunt aan, de prachtige tuinen binnen de paleismuren te aanschouwen.
Allerlei prachtige soorten planten, struiken, sierbloemen, waterpartijtjes, ...... waren een bijzondere streling voor het oog.

Ook binnen de Paleisdomeinmuren was het bevreemdende weer het gemoed van de mensen aan het manipuleren.

De kleine kinderen waren er zich niet veel van bewust. De meeste van die kinderen, waren voor het eerst bewust in die tuin. Zij beleefden werkelijk een hoogdag in hun onbezorgde kinderwereld. Voor hun ouders lag dit helemaal anders.
Het waren mooie taferelen in de tuinen. Een prachtig decor waar nooit geen enkele grootmeester de kans en het geluk had, dit te mogen aanschouwen en het te vereeuwigen. Hoe sereen het buiten de Paleismuren aan toe ging, binnen was het helemaal anders.

De Dame van de vallei lag op sterven. Bijna een eeuw oud. Daar lag ze te rochelen en te zuchten op haar sterfbed, omringd door belanghebbenden en naasten.
Er stond iets zwaars op til; de situatie van een gehele streek dreigde volledig te veranderen. De nakende dood van de Markiezin zal het leven van ontelbaren drastisch veranderen, dat realiseerde zich ieder weldenkend mens.
Terstonds zou een hoofdstuk afgesloten worden. Een heel belangrijk hoofdstuk. Een voortreffelijk hoofdstuk. Beter zal het niet meer kunnen.


Clementine.

Heb je een korte inhoud van dit gezaag?