Heracleitos

[harriechristus]

Niet het vuur, maar de tijd is de basis van de filosofie van Hercleitos, wat ook wel zo logisch is, want de eenheid van Zijn en Niets is het Worden als eenheid van Verschijnen en Verdwijnen, dus als overgang van Niets naar Zijn = Verschijnen, en overgang van Zijn naar Niets = Verdwijnen.

Uit Hegels geschiedenis der filosofie:

Die allermeisten sagen, daß er das seiende Wesen als Feuer gesetzt habe, andere aber als Luft, andere mehr die Ausdünstung als die Luft; selbst die Zeit findet sich bei Sextus als das erste seiende Wesen genannt. Die Frage ist: Wie ist diese Verschiedenheit zu begreifen? Man darf durchaus nicht glauben, daß diese Nachrichten der Nachlässigkeit der Schriftsteller zuzuschreiben seien, denn die Zeugen sind die besten, wie Aristoteles und Sextus Empiricus....

Kortom: in den beginne was er eerst de tijd, want anders kan er geen begin gemaakt worden, want begin is zelf een tijdsbegrip.

In den beginne verscheen het Zijn uit het Niets.

Nochtans is dit "begin" een eeuwig begin van de Logica zelf, dus niet zoals in de Oude Bijbel wordt verteld.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Niet het vuur, maar de tijd is de basis van de filosofie van Hercleitos, wat ook wel zo logisch is, want de eenheid van Zijn en Niets is het Worden als eenheid van Verschijnen en Verdwijnen, dus als overgang van Niets naar Zijn = Verschijnen, en overgang van Zijn naar Niets = Verdwijnen.

Uit Hegels geschiedenis der filosofie:

Die allermeisten sagen, daß er das seiende Wesen als Feuer gesetzt habe, andere aber als Luft, andere mehr die Ausdünstung als die Luft; selbst die Zeit findet sich bei Sextus als das erste seiende Wesen genannt. Die Frage ist: Wie ist diese Verschiedenheit zu begreifen? Man darf durchaus nicht glauben, daß diese Nachrichten der Nachlässigkeit der Schriftsteller zuzuschreiben seien, denn die Zeugen sind die besten, wie Aristoteles und Sextus Empiricus....

Kortom: in den beginne was er eerst de tijd, want anders kan er geen begin gemaakt worden, want begin is zelf een tijdsbegrip.

In den beginne verscheen het Zijn uit het Niets.

Nochtans is dit "begin" een eeuwig begin van de Logica zelf, dus niet zoals in de Oude Bijbel wordt verteld.

Je goochelt met woorden. Zijn is geen zelfstandignaamwoord. Met een lidwoord er voor is het onzin. Duidelijker is als je spreekt over het bestaan van iets. Bijvoorbeeld de aarde is ... bijvoorbeeld rond of een planeet, of een mens is ..., bijvoorbeeld een zoogdier of een tweevoeter. En het woord 'niets' is niet absoluut. Als we zeggen dat we niets hebben of 'er is niets in huis', dan bedoelen we toch iets specifieks. We hebben dan bijvootbeeld geen geld of geen eten in huis. Filosofen als Hegel hebben moeite met taal. Ze denken dat woorden een eenduidige en absolute betekenis hebben. Taal is geen wiskunde. Woordconstructies zijn leuk als speelgoed.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Je goochelt met woorden. Zijn is geen zelfstandignaamwoord. Met een lidwoord er voor is het onzin.

Nee hoor, het zijn is zelfs op de Wikipedia te vinden.
Zijn is een zelfstandig naamwoord.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Zijn

Wiki: Het zijn is de meest eenvoudige staat van alles en iedereen. Het is de ultieme eigenheid die alle onderscheiden begrippen gemeen hebben, wanneer men een abstractie maakt van al hun verdere eigenschappen. Daarom wordt het ook als de ultieme bestaansgrond beschouwd, waarin alles en iedereen verenigd is, in en uit voortkomt.

Duidelijker is als je spreekt over het bestaan van iets.

Bestaan is iets anders dan zijn: zijn is het innerlijke begrip en bestaan is de uiterlijke verschijning.

Bijvoorbeeld de aarde is ... bijvoorbeeld rond of een planeet, of een mens is ..., bijvoorbeeld een zoogdier of een tweevoeter.

Dat is weer iets anders, dat is het zijn als koppelwerkwoord.

En het woord 'niets' is niet absoluut. Als we zeggen dat we niets hebben of 'er is niets in huis', dan bedoelen we toch iets specifieks.

Inderdaad.
Maar dat is dan weer een specifiek niets.

We hebben dan bijvootbeeld geen geld of geen eten in huis. Filosofen als Hegel hebben moeite met taal.

Niet Hegel, maar jij zelf hebt moeite met de taal, want je weet de verschillende betekenissen niet te onderscheiden en kent het algemene begrip ZIJN niet eens.

Ze denken dat woorden een eenduidige en absolute betekenis hebben.

Nee hoor, want juist de dialectiek laat begrippen bewegen, maakt ze vloeibaar.
Met name dat alle Zijn een Worden is.

Taal is geen wiskunde. Woordconstructies zijn leuk als speelgoed.

Inderdaad: als je er niets van begrijpt dan is het speelgoed en het verwijt van wiskunde slaat dan ook helemaal nergens op.
Je zegt zomaar wat zonder er iets van te begrijpen.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Nee hoor, het zijn is zelfs op de Wikipedia te vinden.
Zijn is een zelfstandig naamwoord.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Zijn

Wat daar staat over het woord zijn is zinledig. Mooi voorbeeld van de flauwe kul die men op wikipedia kwijt kan. Zijn is geen eigenschap.

En de dingen die niet bestaan, wat hebben die gemeen?

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Wat daar staat over het woord zijn is zinledig. Mooi voorbeeld van de flauwe kul die men op wikipedia kwijt kan. Zijn is geen eigenschap.

Zeker is Zijn een eigenschap, het is de algemene eigenschap van alle dingen en mensen, want alles IS.

Zou zijn geen eigenschap zijn dan zou Piero dus niet zijn?

Descartes: ik denk dus ik ben.

Uit de van Dale: Het begin van het filosoferen is het filosoferen over het zijn.

En de dingen die niet bestaan, wat hebben die gemeen?

Dat ook het Niet-Zijn IS.

Dat is nu juist het begin van de Logica van Hegel en Heraclitus, de eenheid van Zijn en Niets.

DE EENHEID VAN ZIJN EN NIETS.

Hegel begint zijn dialectiek met de eenheid van Zijn en Niets, want het abstracte Zijn is eigenlijk helemaal: ......NIETS... !!, en omgekeerd: .... het Niets IS.... !!
En als omslag van Niets naar Zijn zou je die dialectiek van Hegel als de verklaring van het ontstaan van het heelal kunnen beschouwen, omdat het Niets een in zichzelf tegenstrijdig begrip is, want het Niets IS... !!
"Eerst" was er alleen maar Niets, maar omdat het niets ook IS, daarom ontstaat uit het Niets ook het Zijn.

Maar dat wil niet zeggen dat het heelal er eens niet geweest zou zijn, want deze logica is eeuwig geldend, het moet daarom iets zijn dat altijd weer opnieuw plaats heeft.
Of juist omdat Niets en Zijn een eenheid zijn kan er nooit alleen maar Niets bestaan hebben.
Kortom: het heelal is eeuwig.

De eenheid van zijn en niets is het worden.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Zeker is Zijn een eigenschap, het is de algemene eigenschap van alle dingen en mensen, want alles IS.

Zou zijn geen eigenschap zijn dan zou Piero dus niet zijn?

Descartes: ik denk dus ik ben.

Daar beginnen de misverstanden. Descartus' uitspraak 'ik denk dus ik ben' was niet bedoeld als bewijs voor zijn bestaan. Het was het enige waarvan hij zeker kon zijn, als begin van kennis. Het was voor hem geen eigenschap. Een eigenschap is datgene waarin iets zich onderscheid van het andere. Wat schrijft Descartus over het niet zijn?

Uit de van Dale: Het begin van het filosoferen is het filosoferen over het zijn.

Grappig, een woordenboek met de pretenties van een encyclopedie. Onzin dus.

Dat ook het Niet-Zijn IS.

Dat is nu juist het begin van de Logica van Hegel en Heraclitus, de eenheid van Zijn en Niets.

DE EENHEID VAN ZIJN EN NIETS.

Hegel begint zijn dialectiek met de eenheid van Zijn en Niets, want het abstracte Zijn is eigenlijk helemaal: ......NIETS... !!, en omgekeerd: .... het Niets IS.... !!
En als omslag van Niets naar Zijn zou je die dialectiek van Hegel als de verklaring van het ontstaan van het heelal kunnen beschouwen, omdat het Niets een in zichzelf tegenstrijdig begrip is, want het Niets IS... !!
"Eerst" was er alleen maar Niets, maar omdat het niets ook IS, daarom ontstaat uit het Niets ook het Zijn.

Dwaas gepraat, het gaat over niets. Sommige mensen weten alles over niets. Maar je zegt gelukkig zelf al dat het niets een in zichzelf tegenstrijdig begrip is. Dan is het toch zinloos om daarover te filosoferen?

Maar dat wil niet zeggen dat het heelal er eens niet geweest zou zijn, want deze logica is eeuwig geldend, het moet daarom iets zijn dat altijd weer opnieuw plaats heeft.
Of juist omdat Niets en Zijn een eenheid zijn kan er nooit alleen maar Niets bestaan hebben.
Kortom: het heelal is eeuwig.

De eenheid van zijn en niets is het worden.

Is dat allemaal gezegd door Hegel? Of is dat jouw mening? Men kan met louter logica het heelal niet verklaren.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Daar beginnen de misverstanden. Descartus' uitspraak 'ik denk dus ik ben' was niet bedoeld als bewijs voor zijn bestaan.
Het was het enige waarvan hij zeker kon zijn, als begin van kennis.

En die kennis was zijn zijn, dus niet zozeer zijn uiterlijk bestaan, maar zijn ZIJN, die identiek is aan kennis.
Dus dat het denken van de mens (eerst bij hem als twijfel) zijn meest wezenlijke ZIJN is.
Kortom: de mens als geestelijk dat is denkend wezen.
Wat het Zijn overigens maakt tot het hogere BEWUSTZIJN.
Heel goed dus: het ware Zijn is het BEWUSTZIJN en het meest ware bewustzijn is het DENKEN.

Het was voor hem geen eigenschap.
Een eigenschap is datgene waarin iets zich onderscheid van het andere.

Dat behoeft niet zo te zijn, want het ZIJN is juist een algemene eigenschap, wat zich overigens ook onderscneidt van het niet-zijn.

Bovendien: als het geen eigenschap zou zijn, wat zou het dan moeten zijn?
Slechts een leeg zinloos woord?

Wat schrijft Descartus over het niet zijn?

Ik zou het niet weten.
Ik ken het van Hegel.

Grappig, een woordenboek met de pretenties van een encyclopedie. Onzin dus.

Grappig, Piero die het beter meent te weten dan Heraclitus en Hegel en Wiki en het woordenboek, zonder ook maar een zinnig tegenargument te kunnen noemen.

En alsof mensen die een woordenboek als de bekende Van Dale schrijven slechts domme mensen zijn, die het zelfstandig naamwoord ZIJN niet zouden kennen en niet zouden weten dat het ook in de filosofie voorkomt.....

Zelfs in de Bijbel staat het genoemd: God: "Ik ben die ik ben!"

En in de filosofie ook nog bekend als ontologie.
Ook natuurlijk allemaal onzin volgens Piero.....

Dwaas gepraat, het gaat over niets. Sommige mensen weten alles over niets. Maar je zegt gelukkig zelf al dat het niets een in zichzelf tegenstrijdig begrip is. Dan is het toch zinloos om daarover te filosoferen?

Zeker niet zinloos, want juist om die tegenstrijdigheid kun je het ZIJN uit het Niets verklaren, en bovendien dat alles in zichzelf tegenstrijdig is, en dat is het wezen der dialectiek.

Is dat allemaal gezegd door Hegel?

Het is van Hegel, die het van Descartes heeft.

Of is dat jouw mening?

Ik ben het met Hegel eens en zou er nog wel een en ander aan toe kunnen voegen.
Zoals dat het worden blijvend is en de synthese de tijd.

Men kan met louter logica het heelal niet verklaren.

Zeker kan dat wel en dat heeft Hegel gedaan.
Want het worden is al het principe van de tijd en het ZIJN onderscheidt zich van het Niets als het uiterlijke Bestaan.
Kortom: Hegel levert de essentiële begrippen van het heelal.
En het heelal is omgekeerd zelf een begrip.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

En die kennis was zijn zijn, dus niet zozeer zijn uiterlijk bestaan, maar zijn ZIJN, die identiek is aan kennis.
Dus dat het denken van de mens (eerst bij hem als twijfel) zijn meest wezenlijke ZIJN is.

Weer gegoochel met woorden. Nu vervang je het woord kenmerk door zijn.

Kortom: de mens als geestelijk dat is denkend wezen.
Wat het Zijn overigens maakt tot het hogere BEWUSTZIJN.
Heel goed dus: het ware Zijn is het BEWUSTZIJN en het meest ware bewustzijn is het DENKEN.

Weer een mooi staaltje van acrobatisch redeneren.

Dat behoeft niet zo te zijn, want het ZIJN is juist een algemene eigenschap, wat zich overigens ook onderscneidt van het niet-zijn.

Wat is er bekend over het niet-zijn?

Bovendien: als het geen eigenschap zou zijn, wat zou het dan moeten zijn?
Slechts een leeg zinloos woord?

Heb ik al beantwoord.

Ik zou het niet weten.
Ik ken het van Hegel.
Grappig, Piero die het beter meent te weten dan Heraclitus en Hegel en Wiki en het woordenboek, zonder ook maar een zinnig tegenargument te kunnen noemen.

Zelfs in de Bijbel staat het genoemd: God: "Ik ben die ik ben!"

Jij hebt moeite de zinnigheid te zien. Mozes vroeg niet naar een eigenschap of de aard van God, hij vroeg naar zijn naam. Dat God bestond geloofde hij al.

En in de filosofie ook nog bekend als ontologie.
Ook natuurlijk allemaal onzin volgens Piero.....
Zeker niet zinloos, want juist om die tegenstrijdigheid kun je het ZIJN uit het Niets verklaren, en bovendien dat alles in zichzelf tegenstrijdig is, en dat is het wezen der dialectiek.
Het is van Hegel.
Ik ben het met Hegel eens en zou er nog wel een en ander aan toe kunnen voegen.
Zeker kan dat wel en dat heeft Hegel gedaan.

De ontologie van het zijn? Vertel daar eens wat meer over.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

[/b]
Weer gegoochel met woorden. Nu vervang je het woord kenmerk door zijn.

Geen gegoochel, maar het juiste begrip van wat Descartes heeft gezegd: ik denk dus ik ben.
Het denken dus is de zekerheid van zijn zijn.

Weer een mooi staaltje van acrobatisch redeneren.

Ik hoor weer geen tegenargument.

Wat is er bekend over het niet-zijn?

Dat ook het niet-zijn is en dat het verder ook in alles aanwezig is.
Het is net zo algemeen als het zijn.
Alles is namelijk een eenheid van zijn en niet-zijn.
Zo is bijvoorbeeld de dood een niet-zijn.
Ook de leugen is een niet-zijn.
Enzovoort.

Heb ik al beantwoord.

Ik kan me dat niet herinneren.
Ben je te lui om het even te herhalen?

Jij hebt moeite de zinnigheid te zien. Mozes vroeg niet naar een eigenschap of de aard van God, hij vroeg naar zijn naam. Dat God bestond geloofde hij al.

Nu, dan heeft God Mozes niet goed begrepen.
Anders had God moeten zeggen: Mijn naam is ZIJN.

De ontologie van het zijn? Vertel daar eens wat meer over.

Nu, zoals ik al eerder zei: alles IS.
En het zijn is dus alles omvattend en uit het ZIJN laat zich dan ook alles ontwikkelen krachtens de dialectiek van Hegel (de beginnen met de eenheid van Zijn en Niets) tot aan God toe en verder ook nog in mijn atoomtheorie.

Van ZIJN naar Bestaan naar Bewustzijn tot aan het hoogste Bewustzijn van het Denken.
Zoals ik al bij Descartes heb gezegd.

Ik denk dus ik ben, moet zijn: ik denk dus ik ben God

Als je goed kan denken tenminste.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Dat ook het niet-zijn is en dat het verder ook in alles aanwezig is.
Het is net zo algemeen als het zijn.
Alles is namelijk een eenheid van zijn en niet-zijn.
Zo is bijvoorbeeld de dood een niet-zijn.
Ook de leugen is een niet-zijn.
Enzovoort.

Dat is merwaardig. Als de dood geen zijn is dan is niemand dood. En als een leugen niet is dan is er geen leugen.

Nu, dan heeft God Mozes niet goed begrepen.
Anders had God moeten zeggen: Mijn naam is ZIJN.

Dus de naam van God betekent niet wat jij dacht. Wat God had moeten zeggen is jouw interpretatie.

Nu, zoals ik al eerder zei: alles IS.
En het zijn is dus alles omvattend en uit het ZIJN laat zich dan ook alles ontwikkelen krachtens de dialectiek van Hegel (de beginnen met de eenheid van Zijn en Niets) tot aan God toe en verder ook nog in mijn atoomtheorie.

Van ZIJN naar Bestaan naar Bewustzijn tot aan het hoogste Bewustzijn van het Denken.
Zoals ik al bij Descartes heb gezegd.Ik denk dus ik ben, moet zijn: ik denk dus ik ben God

Als je goed kan denken tenminste.

Moet dat de ontologie van het zijn voorstellen? Inhoudsloos als je het mij vraagt. Dus alles IS volgens jou. En wat dan wel? Weet je niets over desubstantie van het zijn? Je beweert nu wel dat het zijn het begin is van de filosofie, maar welke filosoof was dan eerste is die er over sprak?

En hoe ontwikkelt alles uit uit het zijn? Door evolutie of een constructeur?

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Dat is merwaardig. Als de dood geen zijn is dan is niemand dood. En als een leugen niet is dan is er geen leugen.

De dood is het zijn van het niet-zijn, de eenheid van beide dus, met het accent op het niet-zijn.
En voor de leugen geldt hetzelfde.
Het is een niet-zijn dat IS, net zoals in het algemeen het Niets IS.

To be or not to be.

Dus de naam van God betekent niet wat jij dacht.

Wat het betekent is mij wel duidelijk, maar het is geen naam.

Wat God had moeten zeggen is jouw interpretatie.

Neen, ik zeg wat God had moeten zeggen om duidelijk te zijn.
"Mijn naam is het ZIJN!"

Mozes vroeg naar de naam van God en blijkbaar heeft God zijn naam niet gezegd, want het antwoord van God: "Ik ben die ik ben!", (namelijk God), dat is niet een noemen van een naam.
Het is een omschrijving die voor iedereen geldt, want iedereen is die hij is.


Overigens staat er nog meer bij.

Uit de Willibrord Bijbel:

Exodus 3: 14 Maar Mozes sprak opnieuw tot God: ‘Als ik nu bij de Israëlieten kom en hun zeg: “De God van uw vaderen zendt mij naar u”, en zij vragen: “Hoe is zijn naam?” Wat moet ik dan antwoorden?’ [14] Toen sprak God tot Mozes: ‘Ik* ben die er is.’ En Hij zei: ‘Dit moet u de Israëlieten zeggen: “Hij die er is zendt mij naar u.” ’
[15] Bovendien zei God tegen Mozes: ‘Dit moet u tegen de Israëlieten zeggen: De heer,* de God van uw vaderen, de God van Abraham, de God van Isaak en de God van Jakob, heeft mij naar u gezonden. Dit is mijn naam voor altijd. Zo moet men Mij aanspreken, door alle generaties heen.

*In mijn Willibrord Bijbel staat hier Jahwe (de echte naam van de Joodse God)
Hoewel dat eigenlijk Heere betekent en ook geen echte naam is, maar de betekenis heeft gekregen een naam te zijn.
Zo berusten namen omgekeerd op begrippen.

Volgens Wiki:

In de Thora (Exodus hoofdstuk 3, vers 14-15) wordt beschreven dat Mozes aan God vroeg met welke naam Hij aangeduid wilde worden, voor het geval de menigte die naam wilde weten. In deze passage vinden we een regel met zowel de werkwoordstam היה als הוה. Opmerkelijk is dat de verbuiging אהיה van de eerste stam traditioneel is vertaald met ‘Ik zal zijn’, en de verbuiging יהוה van de tweede stam niet met 'Hij zal zijn' maar met ‘HEERE’ (JHWH):

En God zei tegen Mozes: „Ik zal zijn (אהיה) die ik was (אהיה)”, en Hij zei: „Het volgende zul je zeggen tegen de zonen van Israël: ‘Ik zal zijn (אהיה) heeft mij naar jullie gestuurd.’” En God zei verder tegen Mozes: "Het volgende zul je zeggen tegen de zonen van Israël: ‘JHWH (יהוה), God van jullie vaders, God van Abraham, God van Izaak en God van Jakob, Hij heeft mij naar jullie gestuurd’; dit is Mijn Naam voor eeuwig, en dit is Mijn aandenken voor generatie (en) generatie!"

Moet dat de ontologie van het zijn voorstellen? Inhoudsloos als je het mij vraagt.

Integendeel; dan heb je er dus niks van begrepen.

Dus alles IS volgens jou. En wat dan wel?

Het totale systeem van de werkelijkheid.
Alle begrippen en alle dingen en alle levende wezens ZIJN.

Weet je niets over desubstantie van het zijn?

Al vele malen gezegd: dat is het NIETS.

Je beweert nu wel dat het zijn het begin is van de filosofie, maar welke filosoof was dan eerste is die er over sprak?

Dat was Xenophanes en dan Parmenides.
Overigens zijn daar dan de natuurfilosofen aan vooraf gegaan.
Dus in die zin is het niet helemaal juist.
Maar de natuurfilosofie is nog niet de ware filosofie, die pas echt begint met het bewustzijn der begrippen.

En hoe ontwikkelt alles uit uit het zijn? Door evolutie of een constructeur?

Ook dat heb ik al gezegd: door de dialectiek, de eenheid der tegendelen.
Te beginnen met de eenheid van Zijn en Niets als Worden.
Deze impliceert ook de ontwikkeling en de evolutie en God als schepper, dat zijn de microwezentjes.
Maar bij het eenvoudige begin daarvan is nog geen persoonlijke God nodig.
Dat is de abstracte nog onpersoonlijke geest van de dialectiek.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

De dood is het zijn van het niet-zijn, de eenheid van beide dus, met het accent op het niet-zijn.
En voor de leugen geldt hetzelfde.
Het is een niet-zijn dat IS, net zoals in het algemeen het Niets IS.

To be or not to be.

Wat moet dit voorstellen? De ontologie van taal of van abstracties? De rede die zichzelf verklaart en iemand die denkt dat de rede objectief is?

To be or not to be? Dat poetische taal voor de keuze tussen leven (met grote ovrede) of zelfmoord. Hamlet wist niet wat het betekent om te sterven en not te be.

Wat het betekent is mij wel duidelijk, maar het is geen naam.
Neen, ik zeg wat God had moeten zeggen om duidelijk te zijn.
"Mijn naam is het ZIJN!"

Mozes vroeg naar de naam van God en blijkbaar heeft God zijn naam niet gezegd, want het antwoord van God: "Ik ben die ik ben!", (namelijk God), dat is niet een noemen van een naam.
Het is een omschrijving die voor iedereen geldt, want iedereen is die hij is.

Overigens staat er nog meer bij.

Uit de Willibrord Bijbel:
...

*In mijn Willibrord Bijbel staat hier Jahwe (de echte naam van de Joodse God)
Hoewel dat eigenlijk Heere betekent en ook geen echte naam is, maar de betekenis heeft gekregen een naam te zijn.
Zo berusten namen omgekeerd op begrippen. ...

Als er JHWH staat dan betekent het geen Heer. Joden spraken over God als Heer (adonai), een gewone titel, en christenen doen dat ook.

Integendeel; dan heb je er dus niks van begrepen.Het totale systeem van de werkelijkheid. Alle begrippen en alle dingen en alle levende wezens ZIJN.

Welke werkelijkheid? Bestaat er een objectieve werkelijkheid?

Al vele malen gezegd: dat is het NIETS.Dat was Xenophanes en dan Parmenides.
Overigens zijn daar dan de natuurfilosofen aan vooraf gegaan.
Dus in die zin is het niet helemaal juist.
Maar de natuurfilosofie is nog niet de ware filosofie, die pas echt begint met het bewustzijn der begrippen.

Wat zeiden Xenophanes en Parmeniides over het zijn? Over je eerdere citaat met commentaar van Hegel op het zijn van Heraclitus zal ik hierna nog reageren

Ook dat heb ik al gezegd: door de dialectiek, de eenheid der tegendelen.
Te beginnen met de eenheid van Zijn en Niets als Worden.
Deze impliceert ook de ontwikkeling en de evolutie en God als schepper, dat zijn de microwezentjes.
Maar bij het eenvoudige begin daarvan is nog geen persoonlijke God nodig.
Dat is de abstracte nog onpersoonlijke geest van de dialectiek.

De overstap van abstracties naar concrete zaken of substanties kan ik niet volgen. Is god of de microwezentjes abstract of materieel?

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Wat moet dit voorstellen? De ontologie van taal of van abstracties?

Het begint bij abstracte begrippen bij Hegel tot een totaal concreet systeem van de werkelijkheid.
Voor zover ik weet sluit de taal daar wel bij aan, maar is ook een apart verhaal met eigen benoemingen.

De rede die zichzelf verklaart en iemand die denkt dat de rede objectief is?

De eenheid van subject en object behoort ook tot de dialectiek.
De waarheid is de eenheid van beide.
Zo is het subject zelf een objectief gegeven als zelfbewustzijn en is het objectiviteit deel van het subject.

To be or not to be? Dat poetische taal voor de keuze tussen leven (met grote ovrede) of zelfmoord. Hamlet wist niet wat het betekent om te sterven en not te be.

Hij koos in ieder geval om verder te leven.

Als er JHWH staat dan betekent het geen Heer. Joden spraken over God als Heer (adonai), een gewone titel, en christenen doen dat ook.

Volgens Wiki betekent het Heer en volgens mijn Willibrord Bijbel ook nog als Jaha, wat dan ZIJN betekent.

Nogmaals Wiki:

Opmerkelijk is dat de verbuiging אהיה van de eerste stam traditioneel is vertaald met ‘Ik zal zijn’, en de verbuiging יהוה van de tweede stam niet met 'Hij zal zijn' maar met ‘HEERE’ (JHWH):

En nog wat verder gezocht:

De Statenvertaling, de NBG-vertaling uit 1951 en de NBV geven de naam van God weer met HEERE, HERE of HEER (geschreven met hoofdletters, al dan niet met twee of drie é's).

Welke werkelijkheid? Bestaat er een objectieve werkelijkheid?

Zeker bestaat die.
We nemen die constant waar en leren deze steeds beter kennen.

Wat zeiden Xenophanes en Parmeniides over het zijn? Over je eerdere citaat met commentaar van Hegel op het zijn van Heraclitus zal ik hierna nog reageren

Xenophanes

Uit Wiki:
Volgens Xenophanes kan er maar één hoogste wezen bestaan: een alomtegenwoordige god, die identiek is met de wereld. Achter de veelheid van de verschijnselen is er dus volgens hem één eeuwig, onveranderlijk Zijn. Dat onveranderlijke Zijn is echter niet transcendent, zoals later bij Plato, maar immanent, aanwezig in deze werkelijkheid en daarmee zelfs samenvallend. De leerlingen van Xenophanes zouden deze leer tot de uiterste consequenties uitwerken. Men denkt dat Parmenides een leerling van Xenophanes is geweest. We vinden die opvatting later ook weer terug bij Spinoza die zei 'God en de natuur zijn één'.

Parmenides.

Het uitgangspunt van Parmenides is dat de rede leert dat je alleen een Zijn kunt denken, niet een niet-Zijn. Tegenover het Zijnde staat niets, dus ook niet het denken. "Denken en Zijn is één en hetzelfde." Als iets gedacht wordt is het onmogelijk te zeggen dat het "niet is".

De overstap van abstracties naar concrete zaken of substanties kan ik niet volgen.

Alles wat je hier genoemd hebt is zowel concreet als abstracte begrippen te beschouwen.
De natuur is uit begrippen opgebouwd, niet alleen in de filosofie, maar ook in de wetenschap.

Is god of de microwezentjes abstract of materieel?

Microwezentjes zijn zowel geestelijk als lichamelijk.
Het geestelijke is overigens het meest concrete dat het lichamelijke omvat, en abstracte begrippen maken daar deel vanuit.

De volgorde is:

1 - de abstracte begrippen als préfysica.

2 - de uiterlijke natuur als fysica als realisering van de abstracte begrippen, dus als natuur concreter.

3 - de geest als bewustzijn van de mensen en de microwezentjes in waarneming en denken (als hogere synthese van de abstracte begrippen en de natuur).

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Niet het vuur, maar de tijd is de basis van de filosofie van Hercleitos, wat ook wel zo logisch is, want de eenheid van Zijn en Niets is het Worden als eenheid van Verschijnen en Verdwijnen, dus als overgang van Niets naar Zijn = Verschijnen, en overgang van Zijn naar Niets = Verdwijnen.

Leerde Herakleitos dat de tijd de basis is van zijn filosofie of beweer jij dat? Sprak Herakleitos over verandering van zijn en niets en is dat 'de eeuwige verandering'?

Uit Hegels geschiedenis der filosofie:

Die allermeisten sagen, daß er das seiende Wesen als Feuer gesetzt habe, andere aber als Luft, andere mehr die Ausdünstung als die Luft; selbst die Zeit findet sich bei Sextus als das erste seiende Wesen genannt. Die Frage ist: Wie ist diese Verschiedenheit zu begreifen? Man darf durchaus nicht glauben, daß diese Nachrichten der Nachlässigkeit der Schriftsteller zuzuschreiben seien, denn die Zeugen sind die besten, wie Aristoteles und Sextus Empiricus....

Hier gaat het niet over Herakleitos. Hegel ziet bij denkers van de oudheid een verschijdenheid aan opvattingen over het begin. Daar pik jij iets uit.

Kortom: in den beginne was er eerst de tijd, want anders kan er geen begin gemaakt worden, want begin is zelf een tijdsbegrip.

In den beginne verscheen het Zijn uit het Niets.

Nochtans is dit "begin" een eeuwig begin van de Logica zelf, dus niet zoals in de Oude Bijbel wordt verteld.

De logica en de zin hiervan ontgaan mij.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Leerde Herakleitos dat de tijd de basis is van zijn filosofie of beweer jij dat?

Neen, niet ik.
Volgens Hegel is dat door Sextus Empiricus beweerd, dus over Heraclitus door Sextus Emperius, dat de tijd de grondslag is bij Heraclitus, en Hegel acht dat ook wel zo redelijk dat Heraclitus uit de onrust van de tijd het vuur daarvoor genomen heeft als min of meer symbolisch, dus om de idee der tijd een materiële voorstelling te geven.

Sprak Herakleitos over verandering van zijn en niets en is dat 'de eeuwige verandering'?

Zo is het.
Alles wordt en je kunt niet twee maal in dezelfde rivier stappen.
Het Universum is niet door een God gemaakt, het was er altijd al, en is en zal zijn een altijd levendig vuur [ik: dus als een voortdurend proces].

Uit Hegel over Heraclitus.

Hier gaat het niet over Herakleitos.

Zeker wel.

Hegel ziet bij denkers van de oudheid een verschijdenheid aan opvattingen over het begin. Daar pik jij iets uit.

Dan heb je het niet goed begrepen.
Ik heb hier Hegel zelf geciteerd, wat hij van Heraclitus zegt en wat Sextus Empiricus over Heraclitus heeft gezegd.
En dan gaat het speciaal over het begin als eenheid van zijn en niets als worden, wat Hegel heeft over genomen, en wat ik er uit pik is het meest essentiële daarvan, wat ook de bedoeling is.
De eenheid van zijn en niets dus.

De logica en de zin hiervan ontgaan mij.

Nu: het begin van de logica is geen werkelijk begin van de tijd als schepping.
De logica is eeuwig, was er altijd.
Alleen de logica zelf heeft wel een begin in de eenheid van zijn en niets als worden.
Zo is ZIJN een eeuwig begrip en Niets is een eeuwig begrip en WORDEN is eeuwig en ook het begrip: BEGIN is eeuwig.
Alle begrippen zijn eeuwig, ongeacht hun inhoud.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Neen, niet ik.
Volgens Hegel is dat door Sextus Empiricus beweerd, dus over Heraclitus door Sextus Emperius, dat de tijd de grondslag is bij Heraclitus, en Hegel acht dat ook wel zo redelijk dat Heraclitus uit de onrust van de tijd het vuur daarvoor genomen heeft als min of meer symbolisch, dus om de idee der tijd een materiële voorstelling te geven.

Het wordt er niet duidelijker op. Onrust van de tijd en vuur als symbool?

Zo is het.
Alles wordt en je kunt niet twee maal in dezelfde rivier stappen.
Het Universum is niet door een God gemaakt, het was er altijd al, en is en zal zijn een altijd levendig vuur [ik: dus als een voortdurend proces].

Dus alles wordt. Nu, ik neem aan dat worden niet hetzelfde is als zijn anders kunnen we wel ophouden. Wel, als alles wordt dan kan niets tegelijk worden en zijn, toch? Dingen die eeuwig worden zullen nooit zijn. Er is dus niets en praten over zijn is zinloos. Daarom spraken de filosofen uit de oudheid ook over de onbewogen beweger en daarom noemde de God van Mozes zich Ik-ben-die-Ik-ben. God stond boven de natuurlijke dingen.

En wat betreft je voorbeeld: 'je kan niet tweemaal in dezelfde rivier stappen'. Dan is de rivier dus niet een zijn. Maar, bovendien jij bent toch een jaar later ook niet dezelfde? Dus dat voorbeeld is nergens voor nodig. Als dingen als een rivier of een mens alleen een globale betekenis hebben dan kan je wel degelijk tweemaal in dezelfde rivier stappen. Dan zijn jij en de rivier een jaar later wel degelijk dezelfde volgens die globale betekenis van de woorden. De verandering van de dingen in de tijd ligt in het begrip besloten. In de tijd verkrijgt en verliest het ding een aantal kenmerken. Het ding kan tenslotte een ander ding worden in jouw ogen en dan geef je het een andere naam. Maar dat moment is jouw keuze en de benaming is subjectief. Of jij een beekje een rivier noemt bepaal jij en dat is niet eeuwig en algemeen geldend. Begrippen hebben geen absolute betekenis.

Zeker wel.Dan heb je het niet goed begrepen.
Ik heb hier Hegel zelf geciteerd, wat hij van Heraclitus zegt en wat Sextus Empiricus over Heraclitus heeft gezegd.
En dan gaat het speciaal over het begin als eenheid van zijn en niets als worden, wat Hegel heeft over genomen, en wat ik er uit pik is het meest essentiële daarvan, wat ook de bedoeling is.

Je gebruikt het wordt begin zonder een gebeurtenis te noemen. Dat is sofisme.

De eenheid van zijn en niets dus.
Nu: het begin van de logica is geen werkelijk begin van de tijd als schepping.
De logica is eeuwig, was er altijd.

Wat is de logica? Tot dusver sprak je slechts over jouw logica en ik geloof dat die binnenkort is verdwenen.

Alleen de logica zelf heeft wel een begin in de eenheid van zijn en niets als worden.
Zo is ZIJN een eeuwig begrip en Niets is een eeuwig begrip en WORDEN is eeuwig en ook het begrip: BEGIN is eeuwig.
Alle begrippen zijn eeuwig, ongeacht hun inhoud.

Je verkracht het woord begin en de begrippen Zijn en Niets zijn alleen eeuwig in jouw beleving. Over begin gesproken, dit is een onvruchtbare discussie.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Het wordt er niet duidelijker op. Onrust van de tijd en vuur als symbool?

Inderdaad, want lucht en aarde en water, wat men voordien als basis nam, zijn statisch en vuur is dynamisch als proces van verbranden en drukt de tijd uit.

Dus alles wordt. Nu, ik neem aan dat worden niet hetzelfde is als zijn anders kunnen we wel ophouden. Wel, als alles wordt dan kan niets tegelijk worden en zijn, toch?

Nu: dat alles wordt is ook niet juist uitgedrukt, want dat worden berust op de eenheid van Zijn en Niets, die de voorwaarden daarvoor zijn en ook moeten blijven bestaan (zonder onderscheid kan er geen eenheid zijn).
Kortom: het is een drie-eenheid van Zijn en Niets en Worden.

Dingen die eeuwig worden zullen nooit zijn.

Het worden is tevens een eeuwig zijn.
Het zijn van het worden zelf.
Dat als tijd uitgedrukt de eeuwigheid zelf is, het blijvende van de tijd.

Er is dus niets en praten over zijn is zinloos.

Er is zowel Niets als ook het Zijn en ook het Worden, als drie-eenheid.
En ook het Worden blijvend als eeuwigheid en dat is tezamen de tijd.

Daarom spraken de filosofen uit de oudheid ook over de onbewogen beweger en daarom noemde de God van Mozes zich Ik-ben-die-Ik-ben. God stond boven de natuurlijke dingen.

De onbewogen beweger is van Aristoteles, maar een God die niet beweegt is een dode God.
God kent ook de beweging.
Hij is de eenheid van tijd en eeuwigheid, maar met de nadruk op het eeuwige en de mens leeft met de nadruk op de tijd, maar is ook wezenlijk eeuwig.

En wat betreft je voorbeeld: 'je kan niet tweemaal in dezelfde rivier stappen'. Dan is de rivier dus niet een zijn.

De rivier is ook aan zichzelf gelijk blijvend, want de rivier blijft de rivier en is dus niet alleen wordend, maar ook blijvend als een blijvend zijn.
Heraclitus vervalt ook in allerlei eenzijdigheden.

Maar, bovendien jij bent toch een jaar later ook niet dezelfde?

Nog steeds harrie.
Deels veranderd en deels dezelfde gebleven.

Dus dat voorbeeld is nergens voor nodig.

Zeker wel om het worden te illustreren.

Als dingen als een rivier of een mens alleen een globale betekenis hebben dan kan je wel degelijk tweemaal in dezelfde rivier stappen.

Inderdaad kan dat.

Dan zijn jij en de rivier een jaar later wel degelijk dezelfde volgens die globale betekenis van de woorden.

Inderdaad, dat is het algemene van alles wat bestaat.

De verandering van de dingen in de tijd ligt in het begrip besloten. In de tijd verkrijgt en verliest het ding een aantal kenmerken. Het ding kan tenslotte een ander ding worden in jouw ogen en dan geef je het een andere naam. Maar dat moment is jouw keuze en de benaming is subjectief.

De benaming is ook objectief, want berust op het ding zelf, dat we niet alleen een ding noemen, maar ook een ding is, en het ding zelf verandert in een ander ding.
Of je elke willekeurige kleine verandering ook nog een eigen naam wil geven, dat is dan jouw subjectieve keuze.
Maar de verandering is ook objectief aanwezig.

Of jij een beekje een rivier noemt bepaal jij en dat is niet eeuwig en algemeen geldend. Begrippen hebben geen absolute betekenis.

Nu, een beekje is een klein stromend watertje en geen rivier.
Dat verschil is objectief waar te nemen en geen subjectieve fantasie.
En bovendien zijn het nu niet bepaald echte filosofische begrippen, die vast liggen in de logica daarvan.

Je gebruikt het wordt begin zonder een gebeurtenis te noemen. Dat is sofisme.

Wat bedoeld wordt is het begin van de schepping, wat toch wel duidelijk moet zijn als Hegel zijn logica begint met de eenheid van Zijn en Niets.
Ik heb het meerdere malen daar over gehad, dus dat zou je toch begrepen moeten hebben.
Lijkt mij niet zo moeilijk.

Wat is de logica? Tot dusver sprak je slechts over jouw logica en ik geloof dat die binnenkort is verdwenen.

Ik heb het over de logica van Hegel als dialectiek en over mijn logica, dat is de atoomtheorie, daar heb ik het nog nauwelijks over gehad en is ongetwijfeld veel te moeilijk voor je om daar ooit iets over te begrijpen.
Het is voor jou nog helemaal niet verschenen....

Je verkracht het woord begin en de begrippen Zijn en Niets zijn alleen eeuwig in jouw beleving.

Neen, ze zijn eeuwig in de logica van Hegel en Heraclitus en ook in de filosofie van Plato, die het over de eeuwige ideeën heeft die bij God zijn.
De eeuwigheid berust op het begrijpen van de noodzakelijkheid daarvan, die dus altijd geldend is en niet vandaag wel en morgen niet of zo dat het alleen voor mij zou gelden.
Neen, het geldt voor iedereen of iemand het nou kan begrijpen of niet.
En de eenheid van Zijn en Niets is het begin van de logica, en meen je dat ik dat verkracht, dan moet je met een argument komen en niet met zulke een domme belediging.
Dat getuigt niet van verstand.

Over begin gesproken, dit is een onvruchtbare discussie.

Als je er niets van begrijpt is het voor jou zeker onvruchtbaar.
Hindert niks, want dialectiek begrijpen is slechts weinigen gegeven.
Kost tijd en moeite, en sommigen begrijpen het meteen en anderen nooit.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Je verkracht het woord begin en de begrippen Zijn en Niets zijn alleen eeuwig in jouw beleving.

Omdat jij meent dat alles subjectief is, meen je dat idee van de subjectiviteit ook voor iedereen moet gelden, dus dat het subjectieve objectief waar moet zijn.
Aldus spreek je jezelf tegen.
Als alles slechts subjectief is, volgens jou, kan dat alleen voor jou gelden om werkelijk subjectief te zijn, dus niet voor mij.
Kijk, dat is nou dialectiek....

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Inderdaad, want lucht en aarde en water, wat men voordien als basis nam, zijn statisch en vuur is dynamisch als proces van verbranden en drukt de tijd uit.

Aarde, lucht en water zijn helemaal niet statisch (onveranderlijk). Ze reageren met andere stoffen. Hoe kan vuur de tijd uitdrukken als deze niet gemeten wordt?

Nu: dat alles wordt is ook niet juist uitgedrukt, want dat worden berust op de eenheid van Zijn en Niets, die de voorwaarden daarvoor zijn en ook moeten blijven bestaan (zonder onderscheid kan er geen eenheid zijn).
Kortom: het is een drie-eenheid van Zijn en Niets en Worden.

Als 'alles wordt' geen juiste uitspraak is dan heb je geen theorie over de fysieke dingen als aarde, water, lucht en vuur. Je twee-eenheid of drie-eenheid is nietszeggend.

Het worden is tevens een eeuwig zijn.
Het zijn van het worden zelf.

Je maakt een categoriefout. Ik sprak over dingen die niet Zijn omdat ze Worden en niet over het zijn van het worden zelf. De dingen bestaan in tijd en ruimte, maar het idee van Worden bestaat in een theorie en dus buiten de tijd.

Dat als tijd uitgedrukt de eeuwigheid zelf is, het blijvende van de tijd.
Er is zowel Niets als ook het Zijn en ook het Worden, als drie-eenheid.
En ook het Worden blijvend als eeuwigheid en dat is tezamen de tijd

De tijd is slechts een idee van onze werkelijkheidsbeleving en het is als zodanig niet eeuwig.

De onbewogen beweger is van Aristoteles, maar een God die niet beweegt is een dode God.
God kent ook de beweging.
Hij is de eenheid van tijd en eeuwigheid, maar met de nadruk op het eeuwige en de mens leeft met de nadruk op de tijd, maar is ook wezenlijk eeuwig.

Net als Hegel heb jij God nodig om de wereld te verklaren. Hegel redeneerde daar naar toe maar bij jou is de zin zoek.

De rivier is ook aan zichzelf gelijk blijvend, want de rivier blijft de rivier en is dus niet alleen wordend, maar ook blijvend als een blijvend zijn.
Heraclitus vervalt ook in allerlei eenzijdigheden.

Nu spreek je je voorgaande bewering tegen en je verschuilt je achter Heraclitus.

De benaming is ook objectief, want berust op het ding zelf, dat we niet alleen een ding noemen, maar ook een ding is, en het ding zelf verandert in een ander ding.
Of je elke willekeurige kleine verandering ook nog een eigen naam wil geven, dat is dan jouw subjectieve keuze.
Maar de verandering is ook objectief aanwezig.

Ik sprak over het ding als particularium en niet over de dingen als universalia. De benaming van het ding berust niet op het ding zelf maar op het oordeel van de waarnemer. Elke waarneming, elk oordeel is subjectief.

Nu, een beekje is een klein stromend watertje en geen rivier.
Dat verschil is objectief waar te nemen en geen subjectieve fantasie.
En bovendien zijn het nu niet bepaald echte filosofische begrippen, die vast liggen in de logica daarvan.

Wie begon er over een rivier om filosofische begrippen te verklaren?

Wat bedoeld wordt is het begin van de schepping, wat toch wel duidelijk moet zijn als Hegel zijn logica begint met de eenheid van Zijn en Niets.
Ik heb het meerdere malen daar over gehad, dus dat zou je toch begrepen moeten hebben. Lijkt mij niet zo moeilijk.

Nee, je schreef dat over het begin: "... dan gaat het speciaal over het begin als eenheid van zijn en niets als worden" en niet over het begin begin van de schepping, lijkt mij. Bovendien was niet de schepping maar de tijd volgens jou het begin van alles.

Ik heb het over de logica van Hegel als dialectiek en over mijn logica, dat is de atoomtheorie, daar heb ik het nog nauwelijks over gehad en is ongetwijfeld veel te moeilijk voor je om daar ooit iets over te begrijpen.
Het is voor jou nog helemaal niet verschenen....

Aha, jouw logica is die van een openbaring.

Neen, ze zijn eeuwig in de logica van Hegel en Heraclitus en ook in de filosofie van Plato, die het over de eeuwige ideeën heeft die bij God zijn.
De eeuwigheid berust op het begrijpen van de noodzakelijkheid daarvan, die dus altijd geldend is en niet vandaag wel en morgen niet of zo dat het alleen voor mij zou gelden.
Neen, het geldt voor iedereen of iemand het nou kan begrijpen of niet.
En de eenheid van Zijn en Niets is het begin van de logica, en meen je dat ik dat verkracht, dan moet je met een argument komen en niet met zulke een domme belediging.
Dat getuigt niet van verstand.

Veel woorden en nog steeds alleen maar jouw voorstelling van de werkelijkheid.

Als je er niets van begrijpt is het voor jou zeker onvruchtbaar.
Hindert niks, want dialectiek begrijpen is slechts weinigen gegeven.
Kost tijd en moeite, en sommigen begrijpen het meteen en anderen nooit.

De dialectiek van these, anti-these en synthese is een spel zonder betekenis. Ik kom daar nog op terug.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Omdat jij meent dat alles subjectief is, meen je dat idee van de subjectiviteit ook voor iedereen moet gelden, dus dat het subjectieve objectief waar moet zijn.
Aldus spreek je jezelf tegen.
Als alles slechts subjectief is, volgens jou, kan dat alleen voor jou gelden om werkelijk subjectief te zijn, dus niet voor mij.
Kijk, dat is nou dialectiek....

Dialectiek van een dronken aardbei. Je legt mij woorden in de mond.